Revolution Conservatori

Le Revolution Conservatori (German: Konservative Revolution), etiam cognoscite como le movimento neoconservatori german[1] o le nove nationalismo,[2] esseva un movimento national-conservatori e ultraconservatori german prominente durante le Republica de Weimar e in Austria, inter le annos 1918–1933 (inter le Prime Guerra Mundial e le assecution del poter per le Nazis).

Le revolutionarios conservatori esseva implicate in un contrarevolution cultural e presentava un large varietate de positiones divergente concernente le natura del institutiones que Germania deberea instaurar, designate per le historico Roger Woods como le “dilemma conservatori”. Nonobstante, illes generalmente se opponeva al conservatismo christian traditional del Wilhelmine, le egalitarismo, le liberalismo, e le democratia parlamentarista, assi como al spirito cultural del burguesia e le modernitate. Plongate in lo que le historico Fritz Stern ha appellate un profunde “desperation cultural”, sentiente se disradicate in le rationalismo e scientismo del mundo moderne, le theoricos del Revolution Conservatori trageva inspiration de varios elementos del seculo XIX, includente le disprecio de Friedrich Nietzsche pro le ethica christian, le democratia e le egalitarismo; le tendentias anti-moderne e anti-rationalista del Romanticismo german; le vision de un communitate folcloric organic e naturalimente organisate, promovite per le movimento Völkisch; le tradition prussian de nationalismo militarista e autoritari; e lor proprie experientia de fraternitate e violentia irrational al fronte durante le Prime Guerra Mundial.

Le Revolution Conservatori manteneva un relation ambigue con le nazismo desde le annos 1920 usque al initio del annos 1930, lo que ha portate historicos a describer lo como un forma de “pre-fascismo german”[3] o “fascismo non-nazi”.[4] Ben que illes partiva radices commun in ideologias anti-Illuminismo del seculo XIX, le movimento disparatate non pote esser facilemente confundite con le nazismo.[5] Le Revolutionarios Conservatori non esseva necessariemente racialiste, pois que le movimento non pote esser reducite a su componente Völkisch.[6] Ben que illes participava in preparar le societate german al regno del Partito Nazi con lor theorias antidemocratic e organicista,[7] e vermente non opponeva lor ascession al poter,[8] le scripta conservatori revolutionari non habeva un influentia decisive super le nazismo,[9] e le movimento esseva subjugate como le resto del societate quando Adolf Hitler assecuteva le poter in 1933, culminante in le assassination del prominente pensator Edgar Jung per le Nazis durante le Nocte del Cultros Longue le anno sequente.[10] Multes de illes finalmente rejectava le antisemitismo o le natura totalitari del regime nazi,[11] con le exception notable de Carl Schmitt e alcunos alteres.

Desde le annos 1960-1970, le Revolution Conservatori ha influite in grande parte le nove derectas europee, in particular le Nouvelle Droite francese e le Neue Rechte german,[12] e trans illos, le movimento identitari contemporanee in Europa.[13][14]

Nome e definition

Ben que essayistas conservatori del Republica de Weimar como Arthur Moeller van den Bruck, Hugo von Hofmannsthal o Edgar Jung habeva jam describeva lor projecto politic como un Konservative Revolution ("Revolution Conservatori"),[15] le nomine revivisceva post le dissertation doctoral de 1949 del philosopho de Neue Rechte Armin Mohler super le movimento.[16] Le reconstruction ideologic post-bellic de Mohler del “Revolution Conservatori” ha essite criticate extensivemente per studiosos, ma le validitate de un concepto redefinite de un movimento “neo-conservatori”[6] o “nove nationalista” active durante le periodo de Weimar (1918–1933),[17] cuje tempore de existentia es a vices extendite al annos 1890–1910,[18] e que differiva particularimente del “vetere nationalismo” del seculo XIX, es ora generalmente acceptate in le studios academic.[19]

Le nomine “Revolution Conservatori” ha apparite como un paradoxo, a vices como un “absurditate semantic”, pro multe historicos moderne, e alcunos de illes ha suggerite “neo-conservatori” como un denomination plus justificabile pro le movimento.[15] Le sociologo Stefan Breuer ha scripte que ille haberea preferite le substitution “nove nationalismo” pro denominar un movimento cultural charismatic e holistic que differiva del “vetere nationalismo” del seculo previe, cuje rolo essential esseva limitate al preservation del institutiones german e de lor influentia in le mundo.[20] Nonobstante le contradiction apparente, tamen, le association del terminos “Conservatori” e “Revolution” es justificate in le scripta de Moeller van den Bruck per su definition del movimento como un voluntate de preservar valores eterne durante que promover al mesme tempore le redesigno de formas ideal e institutiones in responsa al “insecuritates del mundo moderne”.[21]

Le historico Louis Dupeux, un specialista del Revolution Conservatori, videva le movimento como un projecto intellectual con su proprie logica consistente, namely le effortio pro un Intellektueller Macht (“potentia intellectual”), si necessari via le uso de technica e conceptos moderne, lo que les haberea permittite promover e ganiar appoio plus late a ideas conservatori e revolutionari dirigite contra liberalismo, egalitarismo, e conservatismo traditional. Iste cambio de attitudine, comparate al conservatismo del seculo XIX, es describe como un Bejahung (“affirmation”) per Dupeux: le Revolutionarios Conservatori diceva “si” a lor tempore tanto que illes poterea trovar vias pro facilitar le resurgentia de valores anti-liberal e lo que illes considerava como “valores eterne” intra le societates moderne. Dupeux admitteva al mesme tempore que le Revolution Conservatori esseva plus tosto un movimento contracultural que un proposition philosophic actual, plus dependente de “sentimentos, imagines e mythos” non-rationalistic que de analyses scientific e conceptos. Ille etiam admitteva le necessitate de distinguer plure orientationes, a vices con vistas contradictori, intra su diverse spectro ideologic.[22]

[Le Revolutionarios Conservatori] es, admittibilemente, tanto reactionari in politic como lor predecessores prebellic, ma illes se distingue per lor optimismo — o al minus per lor voluntarismo — de fronte al mundo moderne. Illes non realmente time le massas, ni plus le technica. Totevia, iste cambio de Haltung (“attitudine”) habeva consequentias significante — le regretto retrospicente es replaciate per un energia juvene — e conduceva a un initiative politic e cultural vaste.

— Louis Dupeux, 1994[6]

Le scientista politic Tamir Bar-On ha definite le Revolution Conservatori como un combination de “ultranationalismo german, defensa del communitate folcloric organic, modernitate technologic, e revisionismo socialiste, que percepiva le laborator e soldato como modellos pro un stato autoritari renascite superante le “decadentia” egalitari del liberalismo, del socialismo, e del conservatismo traditional.”[23]