Ordo Fratrum Minorum Capuccinorum
Ordo Fratrum Minorum Capuccinorum (O.F.M.Cap.)[1][2] est unus ex tribus ordinibus mendicantibus Franciscanis masculinis iuris pontificii, id est a Sancta Sede formaliter probatis. Ordo Fratrum Minorum Capuccinorum priore dimidia parte saeculi XVI natus est ob nonnullorum fratrum Franciscanorum Italicorum navitatem, qui vitam religiosam suam iuxta exemplum atque intentiones conditoris Fratrum Minorum Sancti Francisci reformare cupiebant.
Capuccini ex hac parte vitae contemplativae, illinc caritati pauperum studere solebant. His diebus maxime eos sublevare et iis auxilium spirituale praebere conantur, qui rebus adversis in societatis humanae margine vivere coguntur aut tecto non recipiuntur.
Historia
[recensere | fontem recensere]Saeculo 16 ineunte ordo Fratrum Minorum multos in ramos creverat, quorum pars in magnis monasteriis in urbibus sitis vivebat et vitam in cural pastorali consumebat, alii fratres (sic dicti Observantes) variis modis pristinam Sancti Francisci vitam eiusque rationes appetebant.
Frater Matthaeus Bascius vere anni 1525 monasterium in regione Anconae iniussu superioris sui reliquit, ut exemplum Sancti Francisci sequens pauper per mundum vagaretur. Comprehensus ac in carcerem conditus auxilio comitissae Camerini nomine Catherina Cybo, fratris filia papae Clementis VII, custodia emissus est.
Autumno eiusdem anni duo fratres se cum Matthaeo consociaverunt. Inde superior provinciae, Ioannes Pili da Fano, fratres vi reducere studuit. Qui se primum in montibus, deinde in monasterio Camaldulensi oppidi Cuprae Montanae abdiderunt. A Fratribus Minoribus obsessi Observantes denique albo habitu Camaldulensium induti effugerunt. Vere anni sequentis ex ordine exclusos episcopus eorum comitissa Catherina Cybone itercedente accepit iisque ut peregre praedicarent permisit.
Anno 1527 in comitatu Camerino pestilentia grassabatur. Tres fratres moribundis sine metu subveniebant; hominibus ob auxilum fratrum sui salutis immemorum permotis, Catherina Cybo a papa anno 1528 litteras impetravit, quae gregi praesidio essent. Hae litterae, quibus fratribus habitus fuscus cum cucullo praescriptus est, ordini condendo fundamentales habentur. Iis permissum est, ut peregre praedicarent, proprios superiores eligerent, alios fratres reciperent. Propter cucullum Italice cappuccio dictum reformatores a populo Capuccini appellati sunt. Quod nomen ab anno 1535 etiam in litteris Sanctae Sedis in usu erat.[3][4]
Mox centenis fratribus subsequentibus demum anno 1534 etiam ille Ioannes Pili da Fano, qui antea superior provinciae primos fratres vi armorum comprehendere iusserat, se novae communitatae adiunxit. Fratres Minores vitae eremiticae, ut initio nominabantur,[5] parvis in communitatibus in secessu viventes praedicationi et curae pesti affectorum studebant magna apud populum gratia crescente.
Structura
[recensere | fontem recensere]Ordo Fratrum Minorum Capuccinorum in provinicas divisus est. Supremum consilium est capitulum generale, quod ex delegatis provinciarum constat; capitulum generale superiorem ordinis, ministrum generalem eligit, cuius sedes est curia generali Romae. Mense Iunio 2018 toto orbe terrarum 10.480 capuccini erant, ex quibus 7.070 sacerdotes, Africa: 1.357; America Australis: 1.657; America Septentrionalis: 664; Asia-Oceania: 2.339; Europa Occidentalis: 3.500; Europa Orientalis: 769.[6]
Fratres noti
[recensere | fontem recensere]- Laurentius de Brundisiis
- Fidelis de Sigmaringa
- Marcus Avianensis
- Pius de Petrelcina
- Abbas Petrus
- Rainerus Cantalamessa
- Gulielmus Egger
- Ioannes Patricius O'Malley
- Ludovicus Padovese
Bibliographia
[recensere | fontem recensere]- Lexicon capuccinum. Promptuarium historico-bibliographicum Ordinis Fratrum Minorum Capuccinorum (1525–1950), Romae 1951.
Notae
[recensere | fontem recensere]- ↑ Ökumenisches Heiligenlexikon (Germanice, Latine)
- ↑ Pagina ordinis (Anglice, Francogallice, Germanice, Hispanice, Italiane, Lusitanice, Polonice)
- ↑ Karl Suso Frank: Kapuziner. In: Walter Kasper (ed.): Lexikon für Theologie und Kirche. 3. ed., vol. 5. Friburgi Brisgoviae 1996, coll. 1220–1221.
- ↑ The New Cambridge Modern History, vol. 2, p. 318.
- ↑ The New Cambridge Modern History, vol. 2, p. 318.
- ↑ Numeri ex: Analecta Ordinis Fratrum Minorum Capuccinorum, Romae.
Nexus externi
[recensere | fontem recensere]
|
Vicimedia Communia plura habent quae ad Ordinem Fratrum Minorum Capuccinorum spectant. |
Albi · Augustiniani · Barnabitae · Benedictini · Camilliani · Canonici Augustiniani · Capuccini · Carmelitae · Carmelitae Discalceati · Carthusiani · Cistercienses · Claretiani · Comboniani · Dominicani · Eudistae · Filii Amoris Misericordis · Franciscani · Iesuitae · Lasalliani · Legionari Christi · Mercedarii · Minimi · Oratoriani · Passionistae · Praemonstratenses · Rosminiani · Sacra Familia · Societas Parisiensis missionum ad exteras gentes · Salesiani · Scalabriniani · Scheutistae · Servi Mariae · Servi Iesu et Mariae · Spiritani · Trappistae · Trinitarii · Ursulinae · Vincentiani