Seljoquidas
Lei Seljoquidas son una dinastia turca de l'Edat Mejana que dominèt la màger part de l'Orient Mejan e dau mond musulman entre lei sègles XI e XIII. Per extension, en causa dau ròtle major tengut per aquel ostau, lo tèrme s'utiliza per designar totei lei pòbles turcs occidentaus durant aqueu periòde.
Originaris d'Asia Centrala, lei Seljoquidas migrèron vèrs Pèrsia. Inicialament mercenaris per lei poissanças localas, conquistèron un territòri independent avans de venir lei protectors dau Califat Abbassida en 1055. Pasmens, la dinastia principala, dicha « Grands Seljoquidas », declinèt rapidament en causa de la fragmentacion de son territòri. Dispareguèt un sègle pus tard. Dins aquò, divèrsei princes Seljoquidas fondèron de dinastias localas. La pus poderosa foguèt aquela dau Sultanat de Rom que prenguèt pauc a pauc lo contraròtle de la màger part d'Anatolia. Se mantenguèt fins au començament dau sègle XIV e tenguèt un ròtle important dins lei Crosadas e dins lo declin de l'Empèri Bizantin.
Originas
[modificar | Modificar lo còdi]Dich Seljok († 1009) èra lo fiu d'un cap militar d'una tribü deis Oghuzs Qiniq, un pòble turc que fasiá partida d'una confederacion de clans nomadas installats entre la Mar Caspiana e la Mar d'Aral. Per de rasons desconegudas, son paire quitèt aquel ensemble e anèt s'installar dins la region de Sirdarià. Pasmens, vèrs 985-986, lo clan deguèt abandonar l'endrech en causa de la pression militara dei Chinés ò d'autrei tribüs nomadas. Migrèt vèrs lo sud e intrèt en Transoxiana sus lo territòri de l'Empèri Gaznevida. Segon una tradicion ben establida, la tribü se convertiguèt a l'islam e intrèt au servici dau sultan Mahmud de Ghazni (997-1030) coma auxiliars dins son armada.
Pasmens, la tribü aprofichèt tanben lei tensions entre leis autrei dinastias de la region per trobar d'emplegaires. En particular, participèt ai conflictes entre lei Samanids e lei Karakhanids. Aquò li permetèt de renfòrçar sa preséncia en Transoxiana e sa poissança militara. Vèrs 1035, aquò entraïnèt una guèrra còntra lei Gaznevidas que s'inquietèron finalament de la poissança de sei vassaus. Pasmens, après cinc ans de combats, lei Seljoquidas s'impausèron e prenguèron lo contraròtle de Khorasan. Puei, durant lo rèine de Toghrul Beg (1038-1063), conquistèron Nichapur (1038), la region de Kharezm (1042), Hamadan e Ispahan (1051). Aquela darriera vila venguèt la capitala de la dinastia.
Diplomata e cap militar avisat, Toghrul Beg comprenguèt ben lei tensions dau mond musulman dau periòde. D'efiech, l'ortodoxia èra fòrça contestada per de movements chiitas extrèms a l'origena de revòutas recurrentas. Lo cap Seljoquida prepausèt donc sei servicis au califa abbassida de Bagdad. En 1055, ocupèt la vila, venguèt lo protector dau sobeiran e recebèt lo títol de sultan. Aqueu succès li donèt un prestigi considerable, li permetèt de legitimar son poder e li donèt la possibilitat de menar de guèrras novèlas au nom dau califa.
Lei Grands Seljoquidas (1038-1157)
[modificar | Modificar lo còdi]La dinastia que reinèt sus l'empèri fondat per Toghrul Beg es dicha « Grands Seljoquidas » en causa de l'extension de son territòri que s'estendiguèt d'Anatolia a l'Asia Centrala. Successor de Toghrul Beg, Alp Arslan (1063-1073) ataquèt l'Empèri Bizantin tre lo començament de son rèine. La violéncia de seis incursions entraïnèt una reaccion importanta de l'emperaire Roman IV Diogèn (1068-1071) mai lei Seljoquidas lo capturèron a la batalha de Mantzicèrt (1071). Aquò entraïnèt una crisi politica a Constantinòble e una guèrra civila entre Bizantins. Aprofichant aqueu caòs, lei Turcs s'installèron solidament en Anatolia Centrala avans d'atacar lei vilas dei zònas litoralas. Malik Chah (1073-1092]]), fiu d'Alp Arslan, prenguèt ansin Nicèa en 1078 e menacèt dirèctament la capitala bizantina.
Pasmens, lei Seljoquidas comencèron de faciar de problemas per dirigir son empèri. D'efiech, conquistat tròp rapidament, aviá pas d'administracion vertadiera e plusors caps locaus èran a assaiar de formar de principats autonòms. A la mòrt de Malik Shah en 1092, aqueu procès de fragmentacion èra ja ben avançat. Lo rèine brèu de son fiu, Mahmud Ièr (1092-1094), agravèt la situacion. La division venguèt oficiala en 1118. Ahmad Sanjar (1118-1157) restaurèt finalament l'autoritat dei Grands Seljoquidas en Khorasan e en Transoxiana. Pasmens, a partir deis ans 1150, lo declin Seljoquida permetèt ai tribüs nomadas d'Asia Centrala de se revòutar e Ahmad Sanjar foguèt finalament vencut per Khwarezm.
Lo periòde dei Grands Seljoquidas aguèt d'efiechs sus l'elèit turc dau periòde. D'efiech, laissant l'administracion ai pòbles locaus, l'elèit turc s'iranizèt pauc a pauc e una partida adoptèt lo persan coma lenga. Aquò favorizèt la cultura e lei sciéncias car lei sultans Seljoquidas sostenguèron la construccion d'universitats ò de mosquetas e, d'un biais pus generau, lo desvolopament de la vida intellectuala. Pasmens, foguèron pas capables de sometre lei sèctas chiitas pus fanaticas (especialament lei Nizarits) e l'arribada de mai d'una tribü nomada entraïnèt lo declin de l'agricultura dins plusors regions.
Lei Seljoquidas de Rom (1077-1308)
[modificar | Modificar lo còdi]La formacion dau Sultanat
[modificar | Modificar lo còdi]La formacion dau Sultanat de Rom es una consequéncia de la victòria turca de Mantzicèrt en 1071. Desirós d'aprofichar aqueu succès e d'alunchar de tribüs nomadas pauc disciplinadas, lei sultans Alp Arslan e Malik Shah encoratjèron lo movement. Dins aquò, plusors vilas bizantinas, especialament Constantinòble, resistiguèron gràcias a sei fortificacions, çò que menèt a la formacion d'una zòna instabla constituïda de plusors principats tribaus mai ò mens independents. Descendent de Seljok eu meteis, lo fondator de la dinastia Seljoquida, lo cap Sulayman ibn Kutulmish (1077-1086) aprofichèt lo prestigi de seis origenas per renfòrçar son territòri que venguèt pauc a pauc l'Estat pus poderós de la region sota lo nom de Sultanat de Rom. Lo tèrme « Rom » vèn de Roman e indica la preséncia fòrta de populacions « romanas », es a dire origenàrias de l'Empèri Roman d'Orient dins la region. Pasmens, en causa de sa poissança creissenta, lo Sultanat deguèt lòngtemps faciar l'ostilitat d'autrei tribüs turcas installadas en Anatolia.
En mai de sei liames amb lei Grands Seljoquidas, Sulayman ibn Kutulmish aprofichèt sa bòna comprenença deis enjòcs regionaus. S'alièt donc amb l'emperaire bizantin Alexis Ièr Comnèn (1081-1116). Aquò li permetèt de gardar lo contraròtle de Nicèa que venguèt sa capitala. Puei, ataquèt leis autrei caps anatolians. Ocupèt ansin una partida importanta de la peninsula e la vila d'Antiòquia. En revènge, Alèp resistiguèt a seis atacas e Sulayman moriguèt en 1186 durant un assaut còntra la vila. A sa mòrt, son fiu Kilis Arslan (1086-1107) èra encara menor e poguèt pas quitar Iraq avans 1192. Aqueu vuege foguèt esplechat per lei Danishmenditas, una dinastia fondada a la fin dau sègle XII dins lo nòrd d'Anatolia, per assaiar de conquistar lei territòrias Seljoquidas de la region. Ocupèron un territòri relativament important en Anatolia Centrala mai poguèron pas eliminar lo Sultanat.
Lo periòde dei Crosadas e l'apogèu dau Sultanat
[modificar | Modificar lo còdi]A la fin dau sègle XI, lei Seljoquidas anatolians foguèron un adversari important dei Crosats maugrat l'abséncia de sostèn de part dei Grands Seljoquidas ja ben afeblits per sei divisions intèrnas. Lo 21 d'octòbre, anientèron sensa dificultat la crosada populara a la batalha de Civetot. Pasmens, après aquela victòria aisada, Kilis Arslan foguèt susprés per la combativitat de la « crosada dei barons ». Perdiguèt ansin Nicèa en 1096 e foguèt batut a Dorilèu un an pus tard. Aquela desfacha entraïnèt la pèrda de l'oèst anatolian. D'efiech, permetèt ai Bizantins de restablir una preséncia solida en Anatolia e d'i arrestar l'avançada turca durant dos sègles.
Aguent comprés l'impossiblitat de tornar ocupar lei territòris reconquistats per lei Crosats e lei Bizantins, lei Seljoquidas gardèron l'Anatolia Centrala e dirigiguèron seis ambicions territòrialas vèrs l'èst. En 1107, Kilis Arslan prenguèt ansin lo contraròtle de Mossol. Se proclamèt tanben sultan mai aquò entraïnèt una reaccion dei Grands Seljoquidas. Batut, Kilis Arslan moriguèt durant la retirada de sei tropas. Sei successors chausiguèron de renfòrçar sa preséncia en Anatolia e de fondar un sultanat centralizat a l'entorn de Konya. Ansin, en 1116, Masud Ièr (1116-1155) usurpèt lo poder de son paire qu'assaiava d'atacar Constantinòble. Son trabalh de construccion li permetèt d'esquichar l'expedicion de l'emperaire Conrad III en 1147 durant la Segonda Crosada. Pus prudent, lo rèi Loís VII prefiguèt demorar lòng dau litorau e defugir lo territòri Seljoquida.
Son successor, Kilis Arslan II (1155-1192) decidèt d'unificar l'Anatolia musulmana per renfòrçar mai lo Sultanat. Per aquò, se declarèt inicialament vassau de l'Empèri Bizantin. Aguent protegit sa frontiera occidentala, eliminèt lei Danishmenditas entre 1172 e 1178. Lei Bizantins comprenguèron alora lo perilh mai lei Seljoquidas resistiguèron a la còntra-ofensiva menada per l'emperaire Manual Ièr a la batalha de Miriocèfal en 1176.Aqueu combat entraïnèt una crisi politica dins l'Empèri marcada per una succession d'usurpacions e de guèrras civilas que menèron a la Quatrena Crosada. Pasmens, en 1190, lei Crosats de Frederic Barbarossa prenguèron brèvament Icòni[1]. Pus grèu, a la mòrt de Kilis Arslan II, una guèrra civila aguèt luòc entre sei fius.
L'unitat foguèt restablida en 1204 sota la direccion de Kay Khusraw (1192-1196 e 1204-1210). La meteissa annada, l'Empèri Bizantin s'afondrèt amb la presa de Constantinòble per lei Crosats. Aprofichant la feblessa de l'Empèri Latin fondat per lei Crosats, Kay Khusraw ataquèt lei regions litoralas e prenguèt Antalya, Sinòpe e Cilícia. Lo Sultanat obtenguèt ansin de pòrts e perseguiguèt son avançada durant lo rèine de Kay Qubadh (1219-1237 amb la presa de Kalonoros (1220, d'Erzincjan (1228) e d'Erzurum (1230).
Lo declin e la disparicion
[modificar | Modificar lo còdi]A son apogèu en 1230, lo Sultanat de Rom conoguèt un declin rapide. Sa causa premiera es l'arribada dei Mongòls en Anatolia Orientala vèrs 1241-1242. D'efiech, Kay Khusraw II (1237-1246) foguèt durament batut a Kose Dagi lo 26 de junh de 1243. Aquò permetèt ai Mongòls de menar d'incursions regularas en Anatolia e lo territòri Seljoquida se fragmentèt.
En 1277, lei princes Seljoquidas demandèron l'ajuda dau cap mameloc Baybars per restaurar son poder. Una importanta armada turca intrèt en Anatolia e bateguèt lei Mongòls a Elbistan. Pasmens, sensa sostèn de part dei fòrças Seljoquidas, Baybars se retirèt e lei Mongòls eliminèron lei princes rebèls. Après aquela desfacha, lei sobeirans Seljoquidas perdiguèron la realitat dau poder au profiech deis emirs e dei visirs. Reduch a un ròtle nominau, la dinastia se mantenguèt oficialament fins a 1308.
Leis autrei brancas dei Seljoquidas
[modificar | Modificar lo còdi]La fragmentacion de l'Empèri Seljoquida donèt tanben naissença a de dinastias Seljoquidas en Pèrsia, en Mesopotamia e en Siria. Pasmens, aquelei linhadas conoguèron un declin rapide e dispareguèron dins lo corrent dau sègle XII.
Lei Seljoquidas de Kerman (1041-1186)
[modificar | Modificar lo còdi]Lei Seljoquidas de Kerman son una dinastia fondada per Qara Arslan Qawurd (1071-1073), un cosin de Toghrul Beg. Durant son rèine, prenguèt lo contraròtle de la vila de Kerman dins lo sud-èst de Pèrsia e intervenguèt en Oman e dins la Peninsula Aràbia. A sa mòrt, sei successors mantenguèron son independéncia fins a un periòde de crisi que comencèt en 1169. Puei, una guèrra civila afebliguèt la dinastia que foguèt destrucha per una incursion deis Oghuzs en 1186-1187.
Lei Seljoquidas d'Iraq (1118-1194)
[modificar | Modificar lo còdi]Lei Seljoquidas d'Iraq son una branca dinastica eissida dei Grands Seljoquidas. Gardèt lo contraròtle d'Iraq e d'una partida de la Pèrsia Occidentala. Tre leis ans 1130, sei sultans laissèron lo poder ais atabeks, una classa de governadors encargada de l'educacion dei princes Seljoquidas. Aprofichant aqueu declin, lo califa Ahmad al-Nasir (1180-1225) restaurèt l'independéncia deis Abbassidas de Bagdad entraïnant la disparicion dei Seljoquidas d'Iraq en 1194.
Lei Seljoquidas de Siria (1078-1117)
[modificar | Modificar lo còdi]Dins lo corrent deis ans 1070, un vassau d'Alp Arslan dich Atsiz ibn Uvak assaièt de conquistar Palestina. Prenguèt Ramla, Jerusalèm e Damasc. Pasmens, après 1076, deguèt faciar una còntra-ataca dau Califat Fatimida. En dificultat, demandèt l'ajuda de sei senhors e lei Seljoquidas li mandèron una armada dirigida per Tutush, un fiu d'Alp Arslan. Pasmens, Tutush decidèt de conquistar lo sieu principat. Conquistèt Damasc en 1078 e eliminèt Atsiz ibn Uvak en 1079. Dins aquò, lo Malik Shah, sultan de l'Empèri Seljoquid, s'opausèt a seis ambicions e l'empediguèt d'ocupar Alèp. I installèt una importanta garnison e ne'n fisèt lo contraròtle a Zangi, lo futur fondator de la dinastia dei Zangidas.
A la mòrt de Malik Shah, Tutush assaièt d'usurpar lo poder de son successor mai foguèt vencut e tuat en 1095. Pasmens, sei fius Ridwan (1095-1113) e Duqaq (1095-1104) obtenguèron lo contraròtle d'Alèp per lo premier e de Damasc per lo segond. Menaçadas per lei Crosats, aquelei vilas li permetèron pas d'estendre son territòri. Au contrari, imitèron lei Seljoquidas d'Iraq e laissèron pauc a pauc lo poder ais atabeks. Tre 1204, TughTegin reversèt lo fiu de Duqaq e fondèt la dinastia dei Buridas. Puei, en 1117, leis abitants d'Alèp reversèron la dinastia Seljoquida locala per donar lo poder a Il Ghazi ibn Ortoq, jutjat pus competent dins lo domeni militar.
Annèxas
[modificar | Modificar lo còdi]Liames intèrnes
[modificar | Modificar lo còdi]Bibliografia
[modificar | Modificar lo còdi]- (fr) René Grousset, Histoire des Croisades et du Royaume Franc de Jérusalem, 1934-1936, Plon, 1934.
- (fr) René Grousset, L’Empire des steppes, Attila, Gengis-Khan, Tamerlan, Payot, 1965.
- (fr) Jean-Paul Roux, Histoire des Turcs, Fayard, 2000.
- (fr) Janine Sourdel e Dominique Sourdel, Dictionnaire historique de l'islam, PUF, 2004, pp. 740-743.
Nòtas e referéncias
[modificar | Modificar lo còdi]- ↑ Pasmens, aquela desfacha aguèt finalament pas d'importància car Frederic Barbarossa moriguèt durant lo passatge dau riu Goksu.