Content-Length: 173963 | pFad | https://pl.wikipedia.org/wiki/De_Stijl

De Stijl – Wikipedia, wolna encyklopedia Przejdź do zawartości

De Stijl

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
De Stijl
ilustracja
Państwo

 Holandia

Tematyka

sztuka

Pierwszy numer

październik 1917

Ostatni numer

styczeń 1932

Redaktor naczelny

Theo van Doesburg

De Stijl[a] (z niderl. „styl“) – ugrupowanie artystyczne założone w 1917 roku w Lejdzie przez Theo van Doesburga (1883–1931) i Pieta Mondriana (1872–1944), skupiające artystów abstrakcyjnych reprezentujących neoplastycyzm – nowy kierunek w sztuce, stworzony w latach 20. XX w. przez Mondriana, charakteryzujący się użyciem linii pionowych i poziomych, które nachodząc na siebie, dzieliły płaszczyzny na kwadraty i prostokąty, oraz stosowaniem trzech barw podstawowych (żółtej, niebieskiej i czerwonej) i trzech tzw. nie-kolorów (czerni, bieli i szarości).

Nazwa grupy pochodzi od czasopisma De Stijl wydawanego w latach 1917–1931 przez Theo van Doesburga (1883–1931). Grupa rozpadła się po śmierci van Doesburga w 1931 roku.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Grupa powstała w 1917 roku w Lejdzie a jej założycielami byli Piet Mondrian (1872–1944) i Theo van Doesburg (1883–1931)[2][b], który w latach 1917–1931 wydawał czasopismo De Stijl[3][c][d]. Grupa skupiała się wokół czasopisma, w którym jej członkowie publikowali, i którego tytuł De Stijl stał się formalną nazwą grupy[2].

Na łamach De Stijl Mondrian opublikował w 1917 roku serię artykułów, w których wyłożył swoje poglądy na sztukę, definiując neoplastycyzm (nider. De Nieuwe Beelding – pol. „tworzenie nowego obrazu”[5])[3][6]. W 1920 roku wydał broszurę Le Néo-plasticisme[7].

Mondrian zafascynowany był mistycznymi ideami teozofa M.H.J. Schoenmaekersa (1875–1944)[8][9][6], którego później uważał za szarlatana[5]. Jednocześnie był pod wpływem kubizmu, z którym zetknął się podczas pobytu w Paryżu przed 1914 rokiem[8]. Według Mondriana sztuka powinna być odnaturalizowana, czysto abstrakcyjna, pozbawiona relacji z rzeczywistością[5].

Mondrian stworzył kierunek naznaczony pozytywną mistyką. Tajemne działanie świata polegało na zasadzie przeciwieństw: siły aktywnej – siły biernej, pionów – poziomów. Tak też w neoplastycyzmie wyróżnia się dwie podstawowe linie – pionową i poziomą – oraz trzy kolory zasadnicze: żółty, niebieski i czerwony oraz trzy nie-kolory: biel, czerń i szarość (mieszaninę bieli i czerni). Linia pionowa oznaczała dynamikę, czyli męskość, a pozioma stateczność – kobiecość.

W twórczości osób związanych z tym nurtem uwidaczniają się charakterystyczne cechy stylu – prostokątność i stosowanie czystych kolorów (czerwonego, niebieskiego, żółtego, czarnego, białego, szarego), brak dekoracji, wiara w abstrakcję i postawa odrzucająca naturę na rzecz dzieł rąk ludzkich.

Od roku 1929 głównym ośrodkiem działalności grupy był Paryż[2]. Grupa rozpadła się po śmierci van Doesburga w 1931 roku[2].

Członkowie De Stijl

[edytuj | edytuj kod]
Antony Kok
Piet Mondriaan
J.J.P. Oud
Theo van Doesburg
Vilmos Huszár
Gerrit Rietveld
Jan Wils
Gino Severini

Członkami grupy byli:

Później do ugrupowania dołączyli[2]:

Wybrane dzieła

[edytuj | edytuj kod]
Tableau I, Piet Mondrian, 1921, Kunstmuseum Den Haag
Czerwono-niebieskie krzesło, Gerrit Rietveld, 1918, Kunstmuseum Den Haag
Dom Rietvelda w Utrechcie

Przykłady dzieł malarskich:

  • 1916 – Kompozycja 1916 Nr. 4, Bart van der Leck, Kröller-Müller Museum[1][10]
  • 1916–1917 – Kompozycja w linie, Piet Mondrian, Kröller-Müller Museum[11]
  • 1918 – Rytm tańca rosyjskiego, Theo van Doesburg, Museum of Modern Art[12]
  • 1921 – Kompozycja z wielką czerwoną płaszczyzną, żółtym, czarnym, szarym i niebieskim, Piet Mondrian, Kunstmuseum Den Haag[13]
  • 1921 – Tableau I, Piet Mondrian, Kunstmuseum Den Haag

Przykłady prac architektonicznych:

Przykłady wzornictwa użytkowego:

Wpływ

[edytuj | edytuj kod]

Prace grupy De Stijl silnie oddziaływały na Bauhaus oraz styl międzynarodowy w architekturze i wzornictwie[4][8]. De Stijl miał wpływ m.in. na działalność architektów Ludwiga Mies van der Rohe i Paolo Portoghesiego[4].

W Polsce silne więzi z De Stijl łączyły ugrupowania Blok (1923–1926), Praesens (1926–1930), grupa „a.r.”[2]. Wpływy holenderskiego ugrupowania widoczne są przede wszystkim w pracach Henryka Stażewskiego, jak i na łamach polskich awangardowych czasopism. Przykładem ewolucji założeń neoplastycyzmu w rzeźbie są prace czołowej artystki awangardowej Katarzyny Kobro[15]. Założyciele ugrupowania Praesens, Barbara i Stanisław Brukalscy, zainspirowani pracami Rietvelda, zaprojektowali i zbudowali w 1929 roku dom własny w Warszawie[16], który w 1937 roku otrzymał brązowy medal na Międzynarodowej Wystawie „Sztuka i technika w życiu współczesnym” w Paryżu[17].

Pod wpływem De Stijl tworzyli również:

  1. Theo van Doesburg (1883–1931) w swoim artykule z 1927 roku odnosił się do De Stijl jako tytułu czasopisma, jako nazwy grupy artystycznej skupionej wokół czasopisma oraz jako idei podzielanej przez członków grupy[1]. De Stijl jako nazwa ugrupowania artystycznego jest powszechnie przyjętą definicją[1].
  2. Encyklopedia Britannica podaje, że założycielami grupy byli również Bart van der Leck (1876–1958) i Vilmos Huszár (1884–1960)[3]. Natomiast Bois (1993) uznaje za założycieli wszystkich artystów, którzy w listopadzie 1918 roku podpisali manifest ruchu – byli to: Mondrian, van Doesburg, Vilmos Huszár (1884–1960), Jan Wils (1891–1972), Robert van ’t Hoff (1887-1979), Georges Vantongerloo (1886-1965) i Antony Kok (1882–1969)[1].
  3. Nazwa De Stijl pochodzi rzekomo od tytułu publikacji niemieckiego architekta Gottfrieda Sempera (1803–1879) Der Stil in den technischen und tektonischen Künsten oder Praktische Ästhetik wydanej w latach 1860–1863[4].
  4. Ostatnie wydanie De Stijl ukazało się w 1932 roku po śmierci van Doesburga[1].
  5. Mondrian opuścił grupę w 1923 roku (Bois (1993) podaje rok 1925[1]), kiedy van Doesburg zaczął stosować w swoich pracach elementy diagonalne[3].
  6. Oud opuścił grupę w 1921 roku[1].
  7. Huszár opuścił grupę w 1922 roku[1].
  8. Van der Leck opuścił grupę przed publikacją manifestu grupy w listopadzie 1918 roku[1].
  9. Van ’t Hoff opuścił grupę w 1919 roku[1].
  10. Vantongerloo opuścił grupę w 1922 roku[1].
  11. Wils opuścił grupę w 1919 roku[1].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f g h i j k l Yve-Alain Bois: Painting as Model. MIT Press, 1993, s. 101–102. ISBN 978-0-262-52180-2. [dostęp 2018-12-27]. (ang.).
  2. a b c d e f Stijl, De, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2018-12-27].
  3. a b c d Art Terms. D. De Stijl. [w:] www.tate.org.uk [on-line]. [dostęp 2018-12-26]. (ang.).
  4. a b c d e f g Stijl De. W: James Stevens Curl: The Oxford Dictionary of Architecture. Oxford University Press, 2015, s. 742. ISBN 978-0-19-860678-9. [dostęp 2018-12-26]. (ang.).
  5. a b c Neoplasticism. W: Ian Chilvers: The Oxford Dictionary of Art. Oxford University Press, 2004, s. 497–498. ISBN 978-0-19-860476-1. [dostęp 2018-12-26]. (ang.).
  6. a b Mw. B.H. Spaanstra-Polak: Mondriaan, Pieter Cornelis (1872-1944). W: Biografisch Woordenboek van Nederland. T. 1. Den Haag: 1979. (niderl.).
  7. Piet Mondrian, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2018-12-26] (ang.).
  8. a b c d e f g h i j k l m n o De Stijl, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2018-12-26] (ang.).
  9. K. van Berkel: Schoenmaekers, Mathieu Hubertus Josephus (1875-1944). W: Biografisch Woordenboek van Nederland. T. 5. Den Haag: 2002. (niderl.).
  10. Kröller-Müller Museum: Bart van der Leck (1876 – 1958) Compositie 1916 no. 4, 1916. krollermuller.nl. [dostęp 2018-12-27]. (niderl.).
  11. Kröller-Müller Museum: Piet Mondriaan (1872 – 1944), Compositie in lijn, tweede staat, 1916-1917. krollermuller.nl. [dostęp 2018-12-27]. (niderl.).
  12. Theo van Doesburg (Christian Emil Marie Küpper) Rhythm of a Russian Dance. [w:] www.moma.org/ [on-line]. [dostęp 2018-12-27]. (ang.).
  13. Piet Mondriaan [1872-1944 Composition with large red plane, yellow, black, gray and blue]. [w:] Kunstmuseum [on-line]. [dostęp 2023-08-25]. (ang. • niderl.).
  14. Gerrit Rietveld Red Blue Chair. [w:] www.moma.org/ [on-line]. [dostęp 2018-12-27]. (ang.).
  15. Michał Wenderski, Cultural Mobility in the Interwar Avant-Garde Art Network: Poland, Belgium and the Netherlands, Routledge, 2018, ISBN 978-1-138-49354-4.
  16. Willa Barbary i Stanisława Brukalskich, Warszawa [online], zabytek.pl [dostęp 2018-01-19] (pol.).
  17. Agnieszka Sural: Domy własne architektów. [w:] culture.pl [on-line]. 2013-12-02. [dostęp 2019-01-19]. (pol.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Anita Włodarczyk-Kulak, Maurycy Kulak, red.: O sztuce nowej i najnowszej – główne kierunki artystyczne w sztuce XX i XXI wieku. Warszawa: Wydawnictwo Szkolne PWN, 2010, s. 176–177.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]








ApplySandwichStrip

pFad - (p)hone/(F)rame/(a)nonymizer/(d)eclutterfier!      Saves Data!


--- a PPN by Garber Painting Akron. With Image Size Reduction included!

Fetched URL: https://pl.wikipedia.org/wiki/De_Stijl

Alternative Proxies:

Alternative Proxy

pFad Proxy

pFad v3 Proxy

pFad v4 Proxy