Oppidum
Oppidum – miejsce obwarowane, osiedle obronne zakładane najczęściej w miejscu chronionym ukształtowaniem terenu.
Oppida istniały od połowy II w. p.n.e. do połowy I w. p.n.e. (na terenach Brytanii do połowy I w. n.e.). Terminu używa się do określenia celtyckich osad obronnych. Największe z odkrytych oppidów znajduje się w pobliżu miejscowości Grabenstetten w Wirtembergii, zajmuje ono powierzchnię 1400 ha i ma długość wałów równą 30 km[1]. Każde oppidum było otoczone wałami ziemnymi lub drewniano-ziemnymi (murus gallicus), czasami wzmocnione kamieniem. Wokół wałów głębiono rów. Według opisu Gajusza Juliusza Cezara bramy i mury oppidum Avaricum były wzmocnione wieżami[2].
Inne znane oppida to[3]:
- Kelheim 600 ha (Niemcy)
- Manching 380 ha (Niemcy)
- Donnersberg 240 ha (Niemcy)
- Závist 170 ha (Czechy)
- Bibracte 135 ha (Francja)
- Taradunum (Kirchzarten) 130 ha (Niemcy)
- Finsterlohr 123 ha (Niemcy)
- Alezja 97 ha (Francja)
- Houbirg 90 ha (Niemcy)
- Stradonice 90 ha (Czechy)
- Gergovia 75 ha (Francja)
- Steinsburg 66 ha (Niemcy)
- Noviudunum (Pommiers) 49 ha (Francja)
- Staffelberg 40 ha (Niemcy)
- Staré Hradisko 40 ha (Czechy)
- Hrazany 40 ha (Czechy)
- Třísov 26 ha (Czechy)
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Praca zbiorowa pod redakcją Aleksandra Krawczuka, 2005, Wielka Historia Świata Tom 3 Świat okresu cywilizacji klasycznych, s. 472, Oficyna Wydawnicza FOGRA, ISBN 83-85719-84-9.
- ↑ Friedrich Schlette, Celtowie, Sława Lisicka (tłum.), Bożena Wierzbicka (tłum.), Łódź: Wydawnictwo Łódzkie, 1987, s. 77-79, ISBN 83-218-0633-3, OCLC 749147360.
- ↑ Friedrich Schlette, Celtowie, Sława Lisicka (tłum.), Bożena Wierzbicka (tłum.), Łódź: Wydawnictwo Łódzkie, 1987, s. 80, ISBN 83-218-0633-3, OCLC 749147360.