Philip Hammond
 Philip Hammond (2017) | |
| Data i miejsce urodzenia |
4 grudnia 1955 |
|---|---|
| Kanclerz skarbu | |
| Okres |
od 13 lipca 2016 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Minister spraw zagranicznych Wielkiej Brytanii | |
| Okres | |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Minister obrony Wielkiej Brytanii | |
| Okres |
od 14 października 2011 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| |
| Strona internetowa | |
Philip Hammond (ur. 4 grudnia 1955 w Epping) – brytyjski polityk, członek Partii Konserwatywnej. Był ministrem transportu (2010–2011), ministrem obrony narodowej (2011-2014) oraz ministrem spraw zagranicznych (2014-2016) w gabinecie Davida Camerona. Od 13 lipca 2016 do 24 lipca 2019 był kanclerzem skarbu w gabinecie Theresy May.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Wykształcenie i praca zawodowa
[edytuj | edytuj kod]Ukończył interdyscyplinarne studia obejmujące politologię, filozofię i ekonomię, na University of Oxford. Karierę zawodową zaczynał od pracy w firmie produkującej aparaturę medyczną. Później działał również w branżach nieruchomości, ropy naftowej, gazu, a także doradczej. W latach 1995-97 pracował jako konsultant dla rządu Malawi, z kolei jako doradca delegowany przez Bank Światowy brał udział w różnych projektach w Ameryce Łacińskiej.
Kariera polityczna
[edytuj | edytuj kod]W 1997 został wybrany do Izby Gmin. Wcześniej bez powodzenia kandydował do niej w 1994, w czasie wybory uzupełniających. W 1998 został członkiem grupy rzeczników partii, stanowiącej drugi szczebel w hierarchii opozycyjnych posłów po gabinecie cieni. W skład samego gabinetu cieni wszedł w 2005 jako „cień” naczelnego sekretarza skarbu. Po dojściu do władzy w partii Davida Camerona przez pewien czas był odpowiedzialny za kwestie pracy i emerytur, ale później wrócił na poprzednie stanowisko.
Po wygranych przez konserwatystów wyborach w 2010 nie mógł objąć stanowiska naczelnego sekretarza skarbu w rzeczywistym gabinecie, ponieważ na mocy zawartej umowy koalicyjnej przypadło ono w udziale Liberalnym Demokratom. Dlatego otrzymał tekę ministerialną w resorcie transportu. 14 października 2011 został przeniesiony na stanowisko szefa resortu obrony, gdzie zastąpił swojego partyjnego kolegę Liama Foxa, zmuszonego do dymisji w atmosferze skandalu[1].
15 lipca 2014 został ministrem spraw zagranicznych, zastępując na tym na stanowisku Williama Hague'a[2]. Po wyborach w 2015 roku premier Cameron ponownie powierzył mu kierowanie brytyjską dyplomacją w swoim drugim gabinecie. Od 13 lipca 2016 do 24 lipca 2019 był kanclerzem skarbu w rządzie Theresy May.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Patrick Wintour, Dan Milmo: Philip Hammond and Justine Greening named defence and transport ministers. guardian.co.uk, 2011-10-14. [dostęp 2011-10-23]. (ang.).
- ↑ Szef brytyjskiej dyplomacji William Hague podał się do dymisji. wp.pl. [dostęp 2014-07-15].
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]
| Ministrowie transportu (1919–1941) | |
|---|---|
| Ministrowie transportu wojennego (1941–1945) | |
| Ministrowie lotnictwa cywilnego (1944–1953) | |
| Ministrowie transportu (1945-1953) | |
| Ministrowie transportu i lotnictwa cywilnego (1953–1959) | |
| Ministrowie transportu (1959–1970) | |
| Ministrowie transportu przemysłowego (1970–1974) | |
| Ministrowie transportu (1974–1997) | |
| Ministrowie środowiska, transportu i regionów (1997–2001) | |
| Minister transportu, samorządu i regionów (2001–2002) | |
| Ministrowie transportu (od 2002) |
