Przejdź do zawartości

Newag 19WE

Artykuł na Medal
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z 19WE)
19WE[1][2][3]
Ilustracja
Skład 19WE
Kraj produkcji

 Polska

Producent

Newag Nowy Sącz

Lata budowy

2008–2010

Układ osi

Bo’Bo'+2'2'+2'2'+Bo’Bo'

Układ wagonów

s+d+d+s

Wymiary
Masa służbowa

190 t

Długość

85 273 mm

Szerokość

2890 mm

Wysokość

4205 mm

Średnica kół

920/870 mm
(nowe/zużyte)

Napęd
Typ silników

asynchroniczne 3-fazowe EMIT SXT315-L4C

Liczba silników

8 × 280 kW

Napięcie zasilania

3 kV DC

Parametry eksploatacyjne
Moc ciągła

2240 kW

Przyspieszenie rozruchu

1,2 m/s²

Prędkość konstrukcyjna

160 km/h

Maksymalna prędkość eksploatacyjna

130 km/h

System hamulca

Knorr-Bremse + ED

Parametry użytkowe
Wysokość wejścia

1157 mm
(od główki szyny)

Liczba miejsc siedzących

182

Liczba miejsc ogółem

702 (5 os./m²)

Multimedia w Wikimedia Commons

Newag 19WE – normalnotorowy czteroczłonowy elektryczny zespół trakcyjny produkowany w latach 2008–2010 w zakładach Newag w Nowym Sączu. Powstały w sumie 4 sztuki, które są eksploatowane w SKM Warszawa.

Prototyp 19WE po dostawieniu dwóch członów środkowych otrzymał oznaczenie 20WE[3].

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Geneza

[edytuj | edytuj kod]

Po II wojnie światowej w Polsce elektryczne zespoły trakcyjne (EZT) produkowane były aż do 1997 roku tylko przez Pafawag z Wrocławia[4]. Był on producentem m.in. najpopularniejszego w Polsce EZT serii EN57[5]. PaFaWag po prywatyzacji w latach 90. zaprzestał produkcji tego typu pojazdów, a ostatnim wyprodukowanym zespołem był ED73 w 1997[5]. Przez kilka lat w Polsce nie produkowano żadnych EZT.

W tym czasie PKP, a później samorządy kupowały głównie wagony spalinowe i spalinowe zespoły trakcyjne, gdyż w obsłudze linii niezelektryfikowanych dominowały lokomotywy zużywające duże ilości paliwa. Pozwoliło to polskim producentom oraz przewoźnikom na zebranie doświadczenia w produkcji i eksploatacji lekkiego taboru[6]. Dodatkowo modernizowano posiadane przez polskich przewoźników zespoły trakcyjne serii EN57[7].

W 2004 roku Newag we współpracy z firmą Energocontrol Kraków zaprojektował pierwszy EZT własnej konstrukcji – 14WE, do którego produkcji, rozpoczętej rok później, wykorzystywano części ze skasowanych EN57[8]. W 2007 roku we współpracy z tą samą firmą[2], noszącą wówczas nazwę EC Engineering[9], rozpoczęto projektowanie całkowicie nowego składu – 19WE[2].

Produkcja

[edytuj | edytuj kod]

Newag do budowy prototypu, który powstał ze środków własnych producenta, przystąpił w 2007 roku[10]. Skład został po raz pierwszy zaprezentowany 10 września 2008 podczas XVIII Forum Ekonomicznego w Krynicy-Zdroju[11], a jego światowa premiera (w skróconej 3-członowej wersji) miała miejsce 23 września podczas targów InnoTrans w Berlinie[12].

Wiosną 2009 roku prototypowy egzemplarz wydłużono do wersji sześcioczłonowej oznaczonej typem 20WE. W połowie maja tego samego roku skład ten był testowany na torze doświadczalnym Instytutu Kolejnictwa w Węglewie koło Żmigrodu i otrzymał wówczas świadectwo dopuszczenia do eksploatacji wydane przez UTK[13].

15 czerwca SKM Warszawa zamówiła 4 składy typu 19WE[14]. Do produkcji dwóch pierwszych składów wykorzystano człony z prototypowego 20WE[15].

Zakończenie produkcji

[edytuj | edytuj kod]

W kolejnych przetargach dla SKM Warszawa pojawił się wymóg niskopodłogowości, dyskwalifikujący 19WE/20WE[16][17]. Pierwszy z tych przetargów, na 13 EZT, wygrała Pesa, która zaproponowała Elfa[18]. Następny, na 6 EZT, ponownie wygrał Newag, jednakże ze względu na wymóg niskopodłogowości, zaproponowano nowy typ – 35WE, nazwany później Impulsem[17]. Wyjściem do powstania nowej konstrukcji był 19WE, oba pociągi mają część wspólnych rozwiązań[19].

Poza warszawskim węzłem kolejowym wysokie perony występują także w węźle trójmiejskim[12] (na liniach obsługiwanych przez PKP Szybka Kolej Miejska w Trójmieście). Nie zdecydowano się tam jednak na zakup nowych składów, a na modernizację już posiadanych[20].

Dodatkowe testy

[edytuj | edytuj kod]

W listopadzie 2010 roku Koleje Dolnośląskie ogłosiły przetarg na dostawę 5 elektrycznych zespołów trakcyjnych[21]. W specyfikacji przetargu znalazł się wymóg wykazania się dostawą 5 EZT posiadających świadectwo dopuszczenia typu do eksploatacji z prędkością 160 km/h. Newag, który nie spełniał tego wymogu odwołał się do Krajowej Izby Odwoławczej, w wyniku czego zmniejszono wymóg doświadczenia do 3 EZT, nie zmieniając jednak warunku związanego z prędkością[22]. Aby sprostać temu wymogowi, Newag wykonał dodatkowe testy jednego z 19WE po dostawieniu fotela dla pomocnika maszynisty. Rezultatem było otrzymanie dopuszczenia do eksploatacji z prędkością 160 km/h, do której pojazd został konstrukcyjnie przygotowany, lecz nie wymagała jej SKM Warszawa[23]. Ostatecznie, 17 października 2011 Koleje Dolnośląskie podpisały z Newagiem umowę na dostawę 5 EZT typu 31WE[24].

Konstrukcja

[edytuj | edytuj kod]
Prototypowa jednostka 20WE

19WE/20WE to odpowiednio cztero-/sześcioczłonowe, wysokopodłogowe składy przeznaczone do obsługi przewozów pasażerskich aglomeracyjnych. Człony skrajne (typ 314B[2]) posiadają po dwie pary odskokowo-przesuwnych drzwi (prześwit 1300 mm[12], produkcji Ultimate[2]) na stronę członu, a środkowe (typ 414B[2]) po trzy pary drzwi tego samego typu[15]. Wejścia dostosowane są do obsługi peronów wysokości od 760 do 1060 mm, przy czym w przypadku niższych peronów rozkładają się stopnie ułatwiające wsiadanie[15]. Dodatkowo, w przedsionkach czołowych, znajdują się stopnie służbowe do wsiadania obsługi z poziomu międzytorza oraz ewakuacji pasażerów[15].

Ze względu na sposób połączenia członów ze sobą (sprzęgi półstałe produkcji Voith połączone sprzęgłem łubkowym) nie jest możliwe skracanie i wydłużanie pojazdu w warunkach eksploatacyjnych, jednakże istnieje możliwość łączenia dwóch pojazdów tego samego typu w trakcję wielokrotną (sterowanie cyfrowe, prod. Medcom) za pomocą chowanego sprzęgu automatycznego (system Scharfenberga, prod. Voith)[1][12][2].

Bezpieczeństwo

[edytuj | edytuj kod]

Wytrzymałość pudła spełnia wymagania normy PN-EN 12663:2002 (kategoria P-II zespoły wagonowe)[2]. Kabina maszynisty jest wyposażona w klatkę bezpieczeństwa[25], a pod kabiną umieszczone są absorbery energii zderzenia[26]. Pojazd zaprojektowano z uwzględnieniem wymagań normy zderzeniowej EN 15227:2008[26].

Pojazdy wyposażone są w standardowe urządzenia automatyki bezpieczeństwa ruchu: czuwak aktywny, samoczynne hamowanie pociągu oraz Radio-Stop[1]. Zastosowano radiotelefon firmy Pyrylandia i rejestrator cyfrowy ATM-RP3G firmy ATM Awionika[1]. Kabina maszynisty wyposażona jest w dwa dodatkowe miejsca dla pomocników maszynisty[1].

Wnętrze

[edytuj | edytuj kod]

Stosowany jest mieszany układ foteli (prod. Kiel[1]) – w większości składu siedzenia są wzdłuż okien, a jedynie w członach skrajnych w układzie grupowym. Szerokość przejścia w części pasażerskiej to 800 mm. W jednym ze skrajnych wagonów znajdują się po dwa stanowiska do mocowania wózków inwalidzkich oraz podnośnik ułatwiający wsiadanie osobom na wózkach[1][12]. Pojazdy wyposażone są w klimatyzację (produkcji Thermoking), ogrzewanie nawiewne, system informacji pasażerskiej, cztery wieszaki na rowery, system zliczania podróżnych, automaty biletowe, monitoring wideo i monitory reklamowe[1][2][27]. 19WE nie posiadają toalet[27] (producent przewiduje je dla wersji dalekobieżnych[28]).

Pod koniec 2015 roku jedna z jednostek została doposażona w ładowarki USB[29].

Parametry napędu
Typ 8 × ANT300-3000
Moc ciągła 2195 kW
Moc godzinowa 2400 kW
Maks. pobór mocy 3500 kW
Moment maksymalny
(odniesiony do wału silnika) 		2400 Nm
Przyspieszenie rozruchu
(do 6 km/h) 		1,2 m/s²
źródło:[1][2]
Parametry przekładni
Typ SZH 495
Przełożenie 1:5,1757
Maks. ilość wejściowa obrotów 5100/min
Maks. moment rozruchu silnika 2500 Nm
źródło:[1]

Zasilanie i napęd

[edytuj | edytuj kod]

Układ zasilania powstał we współpracy z firmą Medcom, która zaprojektowała główny obwód elektryczny i dostarczyła falowniki trakcyjne (FT-300-3000[30] w technologii IGBT[2]), przetwornice statyczne (PSM-60), rozdzielnie wysokiego i niskiego napięcia oraz pulpity sterownicze[31]. W pojazdach zastosowano odbieraki prądu typu DSA 200-PKP (prod. Stemmann)[2].

19WE wyposażony jest w 8 silników asynchronicznych (typ SXT315-L4C, prod. EMIT)[1]. Każdy człon oparty jest na dwóch dwuosiowych wózkach. W przypadku członów skrajnych są to wózki napędowe typu 70RSNa, a w przypadku członów środkowych – wózki toczne typu 70RSTa[15]. Wózki napędowe wyposażone są w dwustopniową przekładnię SZH 495 (prod. Voith)[1]. Wózki posiadają dwa stopnie usprężynowania. W ramach pierwszego stopnia zamontowane są amortyzatory hydrauliczne i sprężyny śrubowe, natomiast drugi stopień to amortyzatory hydrauliczne i poduszki pneumatyczne[3].

Układ hamulcowy

[edytuj | edytuj kod]

Głównym hamulcem pojazdu w czasie hamowania służbowego jest hamulec elektrodynamiczny, a przy mniejszych prędkościach i podczas postoju dodatkowo wykorzystywany jest hamulec elektropneumatyczny[1]. Średnia energia rekuperowana (oddawana do sieci podczas hamowania) na kilometr to 3,1 kWh/km (przy średnim zużyciu energii na kilometr 10,2 kWh/km)[2].

Pierwsze dwa pojazdy, ze względu na wykorzystanie w nich członów z prototypowego 20WE-01, posiadają dodatkowo hamulce szynowe w członach środkowych[2].

20WE

[edytuj | edytuj kod]

Wersja sześcioczłonowa 20WE miała długość 119,82 m. Skład posiadał 282 miejsca siedzące (i ok. 750 stojących (4 os./m²)[12]). Dostawione człony nie posiadały własnego napędu[3].

Eksploatacja

[edytuj | edytuj kod]
Wnętrze składu
Państwo Przewoźnik Liczba Oznaczenie Oznaczenie UIC Numer operacyjny
 Polska SKM Warszawa 4 19WE-01 94 51 2 150 001 ÷ 004 301
19WE-02 94 51 2 150 005 ÷ 008 302
19WE-03 94 51 2 150 009 ÷ 012 303
19WE-04 94 51 2 150 013 ÷ 016 304

15 czerwca 2009 wybrano ofertę konsorcjum Newagu i ING Lease Polska w przetargu na 15-letni leasing 4 elektrycznych zespołów trakcyjnych dla Szybkiej Kolei Miejskiej w Warszawie[14].

5 kwietnia 2010 dostarczono pierwszy pojazd[15], który 9 kwietnia rozpoczął kursowanie na linii S2[25]. Drugi 19WE został dostarczony 26 kwietnia[15], po czym 29 kwietnia rozpoczął kursowanie na linii S2[32]. 18 maja 3. pojazd rozpoczął przewozy również na linii S2[33]. 11 czerwca rozpoczęto eksploatację ostatniego – 4. egzemplarza[34]. 11 grudnia 2011 wszystkie 4 składy zostały skierowane do obsługi linii S1[35].

23 maja 2012 pomiędzy przystankiem Warszawa Zoo, a stacją Warszawa Praga, skład o numerze 303 zderzył się z Elfem Kolei Mazowieckich (EN76-012). W wyniku wypadku ranny został pasażer 19WE i pasażerka Elfa[36]. 8 czerwca pojazd powrócił z naprawy[37].

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c d e f g h i j k l m Dokumentacja techniczno-ruchowa elektrycznego zespołu trakcyjnego typu 19WE. skm.warszawa.pl. [dostęp 2012-06-12].
  2. ↑ a b c d e f g h i j k l m n Piotr Zagozdon, Krzysztof Rutkowski: EZT 19 WE. skm.warszawa.pl, 2010-07. [dostęp 2016-08-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-16)]. (pol.).
  3. ↑ a b c d M. Graff. EZT typu 20WE z Newagu. „Świat Kolei”. 9/2009, s. 4-5. Łódź: Emi-press. ISSN 1234-5962. 
  4. ↑ Ryszard Rusak. Od Pafawagu do Bombardiera. 60 lat Państwowej Fabryki Wagonów Pafawag we Wrocławiu. „Świat Kolei”. 10/2005. Łódź: Emi-press. ISSN 1234-5962. 
  5. ↑ a b Paweł Terczyński. Pafawag – kronika produkcji. „Świat Kolei”. 10/2005. Łódź: Emi-press. ISSN 1234-5962. 
  6. ↑ Paweł Terczyński. Wagony i zespoły spalinowe w obsłudze ruchu regionalnego na PKP. „Świat Kolei”. 9/2008, s. 12-21. Łódź: Emi-press. ISSN 1234-5962. 
  7. ↑ Bogdan Waga. Elektryczne na start. „Koleje Małe i Duże”. 1/2007, s. 18-27. Łódź: Emi-press. ISSN 1234-5962. 
  8. ↑ Rafał Wodzicki. Nowy tabor dla SKM Warszawa. Wymysł Kaczyńskiego?. „Świat Kolei”. 12/2005, s. 12-15. Łódź: Emi-press. ISSN 1234-5962. 
  9. ↑ EC Engineering na targach Innotrans. „EC News”. 25, s. 4, grudzień 2008. EC Grupa. [dostęp 2016-08-15]. (pol.). 
  10. ↑ Jakub Klimkiewicz, Michał Grobelny. 19WE wkrótce zawalczy o polski rynek. „Rynek Kolejowy”. 3/2008, s. 88. Warszawa: Zespół Doradców Gospodarczych „Tor”. ISSN 1644-1958. (pol.). 
  11. ↑ Krynica: Prezentacja 19WE podczas XVIII Forum Ekonomicznego. inforail.pl, 2008-09-12. [dostęp 2012-06-12].
  12. ↑ a b c d e f Światowa premiera 19WE podczas targów InnoTrans 2008. inforail.pl, 2008-10-07. [dostęp 2012-06-13].
  13. ↑ Zespoły trakcyjne 19WE i 20WE firmy Newag. W: Robert Kroma, Janusz Sosiński, Krzysztof Zintel: Normalnotorowe wagony silnikowe kolei polskich 1991–2013. Wyd. 1. Poznań: BWH Kolpress, 2014, s. 185-190, seria: Encyklopedia taboru. ISBN 978-83-933257-6-4. (pol.).
  14. ↑ a b Warszawa: SKM rozstrzygnęła przetarg na leasing 4 ezetów. rynek-kolejowy.pl, 2009-06-15. [dostęp 2012-06-09].
  15. ↑ a b c d e f g Marek Graff. Jednostki 19WE z Newagu dla Warszawskiej SKM. „Świat Kolei”. 5/2010, s. 3. Łódź: Emi-press. ISSN 1234-5962. 
  16. ↑ Warszawa: SKM zamówi 13 składów. inforail.pl, 2009-04-06. [dostęp 2012-06-12].
  17. ↑ a b Całkiem nowa konstrukcja z Newagu dla SKM Warszawa. inforail.pl, 2011-02-21. [dostęp 2012-06-12].
  18. ↑ Za półtora roku koleją na Okęcie. Gazeta Wyborcza, 2010-03-16. [dostęp 2012-01-03].
  19. ↑ jm: Nowy pociąg 35WE już w Warszawie. Newag dostarczył go w dwa miesiące. Rynek Kolejowy, 2013-02-20. [dostęp 2013-02-22]. (pol.).
  20. ↑ Umowa na modernizację 21 pociągów SKM Trójmiasto podpisana. rynek-kolejowy.pl, 2012-05-10. [dostęp 2012-06-15].
  21. ↑ Wrocław: Koleje Dolnoślaskie kupują pociągi. inforail.pl, 2010-11-16. [dostęp 2013-02-04].
  22. ↑ Odwołanie wykonawcy. kolejedolnoslaskie.4bip.pl. [dostęp 2013-02-04].
  23. ↑ 5 ezt dla Kolei Dolnośląskich: Newag wygrywa. rynek-kolejowy.pl, 2011-07-22. [dostęp 2013-02-04].
  24. ↑ Wkrótce ruszy budowa 31WE dla KD. kurier-kolejowy.pl, 2012-07-24. [dostęp 2014-08-03].
  25. ↑ a b 19WE już na trasie w barwach SKM. inforail.pl, 2010-04-11. [dostęp 2012-06-09].
  26. ↑ a b jm: Newag po wypadku w Warszawie: Nasz tabor też jest bezpieczny. rynek-kolejowy.pl, 2012-05-24. [dostęp 2012-06-18]. (pol.).
  27. ↑ a b VIII. Elementy wyposażenia wnętrza. skm.warszawa.pl. [dostęp 2012-06-18].
  28. ↑ 19WE. newag.pl. [dostęp 2014-02-24].
  29. ↑ W pociągach SKM Warszawa naładujesz telefon. inforail.pl, 2015-10-26. [dostęp 2015-10-28]. (pol.).
  30. ↑ Lista referencyjna urządzeń trakcyjnych Przetwornice trakcyjne. „Systemy zasilania AC&DC i przetwornice trakcyjne”, s. 68, 2009. medcom.com.pl. [zarchiwizowane z adresu 2016-03-04]. (pol.). 
  31. ↑ Nowy EZT 19WE. medcom.com, 2008-10-13. [dostęp 2012-06-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-05-15)].
  32. ↑ Drugi 19 WE wyjechał na trasę SKM. rynek-kolejowy.pl, 2010-04-29. [dostęp 2013-02-04].
  33. ↑ Trzeci 19WE już wozi pasażerów. rynek-kolejowy.pl, 2010-05-18. [dostęp 2012-06-09].
  34. ↑ Okres gwarancji producenta pojazdów 19WE liczony od daty wprowadzenia do eksploatacji. „Specyfikacja Istotnych Warunków Zamówienia”. GZP-351-7/10, s. 15. skm.bip.um.warszawa.pl. (pol.). 
  35. ↑ Od 11 grudnia nowy rozkład jazdy SKM Warszawa. rynek-kolejowy.pl, 2011-12-08. [dostęp 2012-06-09].
  36. ↑ Czołowe zderzenie pociągów w Warszawie. Dwie osoby ranne. rynek-kolejowy.pl, 2012-05-23. [dostęp 2012-05-23].
  37. ↑ 19WE po wypadku z powrotem na torach. rynek-kolejowy.pl, 2012-06-08. [dostęp 2012-06-08].
Pojazdy szynowe produkowane i modernizowane przez Newag
Produkcja
Elektryczne zespoły trakcyjne
Spalinowe zespoły trakcyjne
Hybrydowe zespoły trakcyjne
Lokomotywy elektryczne
Tramwaje
Modernizacje
Elektryczne zespoły trakcyjne
Lokomotywy elektryczne
Lokomotywy spalinowe

Pojazdy trakcyjne eksploatowane w Polsce
Lokomotywy elektryczne
Lokomotywy spalinowe
Lokomotywy parowe[B]
Elektryczne wagony i zespoły trakcyjne
Spalinowe zespoły trakcyjne
Autobusy szynowe
Spalinowe wagony silnikowe
Parowozy wąskotorowe[B]
Spalinowozy wąskotorowe
Wąskotorowe spalinowe
wagony silnikowe
  1. ↑ Kursywą zaznaczone serie wycofane z ruchu liniowego.
  2. ↑ a b Wymienione tylko ważniejsze serie.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Newag_19WE&oldid=75679750”
pFad - Phonifier reborn

Pfad - The Proxy pFad of © 2024 Garber Painting. All rights reserved.

Note: This service is not intended for secure transactions such as banking, social media, email, or purchasing. Use at your own risk. We assume no liability whatsoever for broken pages.


Alternative Proxies:

Alternative Proxy

pFad Proxy

pFad v3 Proxy

pFad v4 Proxy