Նիկոլայ Մարտինով
Նիկոլայ Մարտինով (ռուս.՝ Николай Соломонович Мартынов, հոկտեմբերի 9, 1815, Նիժնի Նովգորոդ, Ռուսական կայսրություն - դեկտեմբերի 25, 1875, Մոսկվայի գավառ, Մոսկվայի մարզ, Ռուսական կայսրություն), պաշտոնաթող մայոր, ով մենամարտի ժամանակ սպանել է Միխայիլ Լերմոնտովին։
| Նիկոլայ Մարտինով | |
|---|---|
 | |
| Ծնվել է | հոկտեմբերի 9, 1815 |
| Ծննդավայր | Նիժնի Նովգորոդ, Ռուսական կայսրություն |
| Մահացել է | դեկտեմբերի 25, 1875 (60 տարեկան) |
| Մահվան վայր | Մոսկվայի գավառ, Մոսկվայի մարզ, Ռուսական կայսրություն |
| Քաղաքացիություն |  Ռուսական կայսրություն |
| Կրթություն | Նիկոլաևի հեծելազորային ուսումնարան |
| Մասնագիտություն | ռազմական գործիչ, bretteur, սպա, բանաստեղծ և արձակագիր |
| Ծնողներ | հայր՝ Solomon Martynov? |
| Պարգևներ և մրցանակներ |  |
 Nikolay Solomonovich Martynov Վիքիպահեստում | |
Կենսագրություն
խմբագրելՄարտինովների հարուստ տոհմի ներկայացուցիչ, ում պատկանում է մերձմոսկովյան Մարտինովո Զնամենսկի կալվածքը։
Քաղաքային խորհրդական Միխայիլ Մարտինովի (մահացել է 1839 թ. ) և նրա կնոջ Ելիզավետա Միխայլովնայի որդին է։ Մարտինովների ընտանիքը մեծ էր, չորս տղա և չորս աղջիկ։ Մարտինովի զարմիկը պատմական վեպերի հեղինակ Միխայիլ Զագոսկինն է։
Նիկոլայ Մարտինովը ստացել է հիանալի կրթություն, շատ կարդացած մարդ էր, և վաղ երիտասարդ տարիքում գրում էր բանաստեղծություններ։ Նա գրեթե Լերմոնտովի հետ միաժամանակ ընդունվեց յունկերների դպրոց, որտեղ եղել է բանաստեղծի ընկերը սուսերամարտի ժամանակ։ Որոշ ժամանակ ծառայելով հեծելազորային գնդում, 1837 թվականին Մարտինովը կամավոր մեկնել է Կովկաս և Կուբանի համար մասնակցել կովկասյան ջոկատի արշավախմբին։ Պարգևատրվել է Սբ. Աննայի 3-րդ աստիճանի շքանշանով։ Լերմոնտովի հետ վիճաբանության պահին ունեցել պաշտոնաթող մայորի կոչում։ Մարտինովի բանաստեղծությունները և արձակ գեղարվեստական ստեղծագործությունները քիչ են։
Գեղարվեստական ստեղծագործության մեջ
խմբագրել- Մարտինովը երևում է Բորիս Սադովսկու «Ցորենը և մոլախոտերը» վեպում։ Վեպը գրելու պահին (1936-1941) Սադովկին վերանայել է իր վաղ բացասական վերաբերմունքը Մարտինովիի նկատմամբ, և վեպը գրված է Մարտինովի հանդեպ համակրանքով[1][2]։
Ծանոթագրություններ
խմբագրել- ↑ В. Э. Вацуро. Послесловие. // Борис Садовской. Пшеница и плевелы. Новый Мир 1993, 11.
- ↑ Сергей Шумихин. Вступительная статья. // Борис Садовской. Пшеница и плевелы. Новый Мир 1993, 11.
Արտաքին հղումներ
խմբագրելԳրականություն
խմբագրել- Захаров В. А. Загадка последней дуэли. — М.: Русская панорама, 2000. — 352 с., 20 илл. — Тираж 3000 экз. — ISBN 5-93165-014-8.
- Захаров В. А. Дуэль и смерть поручика Лермонтова. — Издательство М. и В. Котляровых. — Нальчик, 2006. — 536 c. (Рецензенты д.и.н, профессор В. Б. Виноградов, д.и.н., проф. В. В. Дегоев). — Тираж 1000 экз. — ISBN 5-93680-183-5.
- Уманская М. М. Из истории литературных отношений Лермонтова и Мартынова. («Валерик» — «Герзель-аул»). — («Страницы истории русской литературы») — М., 1971. — С. 401—413.