6 Siczowa Dywizja Strzelców
6 Siczowa Dywizja Strzelców (ukr. 6-та січова стрілецька дивізія) – dywizja Armii Ukraińskiej Republiki Ludowej, działająca operacyjnie w składzie 3 Armii Wojska Polskiego, uczestnicząca w wyprawie kijowskiej w 1920 roku i w dalszych działaniach przeciw Armii Czerwonej, w tym w bitwie pod Komarowem.
 Defilada 6 SDS przed Symonem Petlurą, Berdyczów, kwiecień 1920 | |
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Dowódcy | |
| Pierwszy |
ppłk szt. gen. Marko Bezruczko |
| Działania zbrojne | |
| wojna polsko-bolszewicka (od kwietnia do listopada 1920) | |
| Organizacja | |
| Rodzaj sił zbrojnych |
wojska lądowe |
| Podległość | |
Formowanie i walki
edytujDywizja ta była początkowo formowana w Łańcucie, a następnie w twierdzy w Brześciu nad Bugiem. W późniejszym czasie otrzymała nazwę „6 Dywizji Siczowej”, a znajdowała się pod komendą podpułkownika Marka Bezruczki. 22 kwietnia została podporządkowana 3 Armii Wojska Polskiego i otrzymała rozkaz wymarszu na front. Liczyła wówczas ponad 2 tysiące żołnierzy.
Zdaniem Lecha Wyszczelskiego, w maju 1920 roku 6 Siczowa Dywizja Strzelców była bardzo słabym związkiem taktycznym (...) dysponowała nielicznymi kadrami umożliwiającymi w dalekiej perspektywie osiągnięcie stanu polskiej dywizji[1]. 12 czerwca 1920, stan osobowy 6 dywizji wynosił 225 oficerów i 1720 żołnierzy (z czego 301 niewyszkolonych)[2], 7 listopada 1920 stan wynosił 407 oficerów i 4143 żołnierzy[3].
W sierpniu 1920 dywizja broniła Zamościa przed 1 Armią Konną Budionnego. Na froncie pozostała do listopada 1920.
Stan dywizji w lipcu 1920
edytujdowódca – ppłk szt. gen. Marko Bezruczko
- szef sztabu – płk szt. gen. Wsewołod Zmijenko
- sotnia sztabowa
- sotnia oficerska
- pluton telegraficzny
- pluton żandarmerii polowej
- 16 Brygada Piechoty – ppor. Roman Suszko
- 46 kureń strzelców – kpt. Grigoriak
- 47 kureń strzelców – kpt. Stefaniszyn
- 17 Brygada Piechoty – ppor. Woroniew
- 49 kureń strzelców – kpt. Wergeler
- 50 kureń strzelców – kpt. Georgiew
- 6 pułk kawalerii – ppor. Jaroszewski
- 1 sotnia konna
- 2 sotnia konna
- 3 sotnia konna
- 6 pułk artylerii polowej – kpt. Protiwieński
- 16 bateria artylerii polowej
- 17 bateria artylerii polowej
- 6 kureń techniczny – kpt. Oleksiejew
- 1 kompania saperów
- 2 kompania saperów
- kompania kolejowa
- kompania (park) amunicyjna
- 6 zapasowa brygada strzelców
Żołnierze oddziału
edytuj| Dowództwo jednostki[4] | |
| Stopień, imię i nazwisko | Okres pełnienia służby |
| Dowódca dywizji | |
|---|---|
| gen. chor. Marko Bezruczko | 8 II – koniec wojny |
| Zastępca dowódcy dywizji | |
| ppłk Anatolij Budnyj | |
| Szefowie sztabu | |
| płk Wsewołod Zmijenko | 8 II – koniec wojny |
Przypisy
edytuj- ↑ Lech Wyszczelski: Operacja ukraińska Wojska Polskiego. W: Wojna polsko-rosyjska 1919–1920. s. 381.
- ↑ Robert Potocki Idea restytucji Ukraińskiej Republiki Ludowej (1920-1939) Wydawnictwo: Instytut Europy Środkowo-Wschodniej , Lublin 1999 ; ISBN 83-85854-46-0 s.87. tabela
- ↑ Robert Potocki Idea restytucji Ukraińskiej Republiki Ludowej (1920-1939) Wydawnictwo: Instytut Europy Środkowo-Wschodniej , Lublin 1999 ; ISBN 83-85854-46-0 s.107. tabela
- ↑ Rukkas 2020 ↓, s. 257.
Bibliografia
edytuj- Jacek Legieć: Armia Ukraińskiej Republiki Ludowej w kampanii polsko-bolszewickiej 1920 r.. Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2002. ISBN 83-7322-529-3.
- Andrij Rukkas: Razem z Wojskiem Polskim. Armia Ukraińskiej Republiki Ludowej w 1920 roku. Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej–Komisja Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu, 2020. ISBN 978-83-8098-843-9.
- Emilian Wiszka: Szósta Dywizja Armii Ukraińskiej Republiki Ludowej. Formowanie, szlak bojowy, internowanie; 1920–1924. Toruń: Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Mikołaja Kopernika, 2012. ISBN 978-83-231-2926-4.
- Lech Wyszczelski: Wojna polsko-rosyjska 1919–1920. Wyd. 1. T. 1. Warszawa: Bellona, 2010, s. 696. ISBN 978-83-11-11934-5.