Adam Ostrowski (prawnik)
Adam Ostrowski (ur. 17 września 1911 we Lwowie, zm. 15 stycznia 1977 w Warszawie) – polski prawnik, w czasie II wojny światowej Okręgowy Delegat Rządu we Lwowie, po wojnie ambasador w Sztokholmie i Rzymie.
 Adam Ostrowski w latach 60. | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Ambasador PRL w Szwecji | |
| Okres |
od 21 września 1945 |
| Następca | |
| Ambasador PRL we Włoszech | |
| Okres |
od 1 marca 1948 |
| Następca | |
| Odznaczenia | |
 
| |
Życiorys
edytujUkończył gimnazjum we Lwowie i Wydział Prawa na Uniwersytecie Jana Kazimierza (1933), po czym pracował jako asystent w Katedrze Teorii Prawa UJK i do 1938 jako pełnomocnik do spraw młodzieży rektora UJK, Stanisława Kulczyńskiego.
Podczas pierwszej okupacji sowieckiej Lwowa (1939–1941) z powodu publicznego protestu przeciw ukrainizacji Uniwersytetu Lwowskiego musiał odejść z uczelni i do końca okupacji sowieckiej 1941 pracował w wydawnictwie. W 1943 wstąpił do PPS. Był kierownikiem konspiracyjnej Walki Cywilnej we Lwowie, zaś od 15 marca 1944 Okręgowym delegatem Rządu we Lwowie. Kierował akcją propagandowego przeciwdziałania ewakuacji Polaków ze Lwowa i okolic, rozpoczętej przez Niemców. Po ponownym zajęciu Lwowa przez Sowietów, został 31 sierpnia 1944 aresztowany przez NKWD. Po aresztowaniu poszedł na pełną współpracę z NKWD, wskutek czego jego podwładni zostali aresztowani i skazani na wyroki do 20 lat łagru[1]. Fakt podjęcia współpracy może tłumaczyć jego dalszą karierę w PRL. Po zwolnieniu został 31 grudnia 1944 dokooptowany na wniosek Polskiej Partii Socjalistycznej do Krajowej Rady Narodowej. 21 stycznia 1945 został mianowany zastępcą kierownika resortu administracji publicznej PKWN, w lutym 1945 wojewodą krakowskim[2], po kilku miesiącach ambasadorem w Szwecji, zaś w 1948 ambasadorem w Rzymie. Od 1950 pracował w Komitecie do spraw Radiofonii, od 1954 do 1967 był dyrektorem Państwowego Instytutu Wydawniczego. Od 1957 był prezesem Polskiego Towarzystwa Wydawców Książek[3].
Pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera B35-2-9)[4].
Odznaczenia
edytuj- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1945)[5].
- Odznaka honorowa „Za Zasługi dla Warszawy” (1965)[3]
Przypisy
edytuj- ↑ Sławomir Koper, Tomasz Stańczyk, Ostatnie lata polskiego Lwowa, Wyd. Fronda, 2019, s. 520 [dostęp 2020-01-14] [zarchiwizowane z adresu 2020-01-14].
- ↑ Henryk Dominiczak: Organy bezpieczeństwa PRL w walce z Kościołem katolickim. Bellona 2000, s.27.
- ↑ a b Warszawski Kalendarz Ilustrowany 1966. Warszawa: Wydawnictwo Warszawskiego Tygodnika „Stolica”, 1965, s. 95.
- ↑ Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
- ↑ Lista osób odznaczonych M.P. z 1945 r. nr 5, poz. Lista osób odznaczonych