EUROPEAN UNIVERSITY OF

ARMENIA
CHAIR OF APPLIED LINGUISTICS
 
 
 
 
 
 
 
 
INDIVIDUAL PAPER
 
ORAL TRANSLATION
 
 
 
SPECIALTY: LINGUISTICS
YEAR : III / FULL-TIME
STUDENT : Lusine Melqonyan
LECTURER : ANNA KHACHATRYAN

YEREVAN 2023

Gandhi: An Autobiography - The

Story of My Experiments With Truth
by Mahatma Gandhi. Born on 2nd
October 1869 in Porbandar, at
school Gandhi was very shy and a
mediocre student. At the age of 13
he was married as a Hindu.
He goes on to state that child
marriage is not something he
supports. He was born and bred to
not eat meat but a school friend
who was strong and brave told.
Gandhi that these traits were due to
eating meat and convinced him to
try some. He tried some goat's
meat and continued for about a
year in secret, before deciding that
lying to his parents was worse than
not being a meat-eater and he
never ate meat again. For a short
while Gandhi also took up smoking
with his friend, stealing coppers
from servant's pocket money to
purchase the cigarettes. Once he
grew up though, he had no desire to
smoke and saw smoking as dirty
and harmful. At the age of 16,
Gandhi's father died. A few days
later his wife gave birth, but their
child only survived a few days. After
passing his final school exams,
Gandhi went to England to study
law. He was given his mother's
permission by vowing not to touch
wine, women or meat. He left from
Bombay and set sail on 4th
September 1888. Once arriving at
Southampton, he went straight to
London, staying first at a hotel and
then with an English family. He tried
to become an English gentleman
and assimilate into society by
reading newspapers,
buying a hat and learning to tie a
tie. He also briefly took dancing
lessons and was taught to play the
violin, but neither of these two
things lasted more than a few
months. What then followed was a
period of intense study and modest
living. However, in his last year in
England in 1890, he did travel to
Paris to a great exhibition, where
the prime attraction was the newly
built Eiffel Tower. After three years
in England, Gandhi passed his
exams and became qualified to
practice law. Once arriving at
Southampton, he went straight to
London, staying first at a hotel and
then with an English family. He tried
to become an English gentleman
and assimilate into society by
reading newspapers, buying a hat
and learning to tie a tie. He also
briefly took dancing lessons and
was taught to play the violin, but
neither of these two things lasted
more than a few months. He handed
back his fee for the case and left
Bombay, returning to Rajkot where
his elder brother lived, and set up
an office there. In 1893, Gandhi was
offered a contract from an Indian
firm who were involved in a court
case in South Africa. Gandhi
jumped at the chance of a new
experience and seeing a new
country and set off in April, leaving
behind his wife and their now two
children. After several stops in
places such as Mombasa and
Zanzibar, Gandhi arrived in Natal in
May. Whilst in South Africa Gandhi
suffered many prejudices such as
being kicked out of first class on a
train despite having a ticket and
being asked to eat dinner in his
room so as not to offend other hotel
guests in the restaurant, all because
of his colour. After travelling to
Pretoria, he met some Christian
friends and began to study the
Christian He handed back his fee
for the case and left Bombay,
returning to Rajkot where his elder
brother lived, and set up an office
there. In 1893, Gandhi was offered a
contract from an Indian firm who
were involved in a court case in
South Africa. Gandhi jumped at the
chance of a new experience and
seeing a new country and set off in
April, leaving behind his wife and
their now two children. After several
stops in places such as Mombasa
and Zanzibar, Gandhi arrived in
Natal in May. Whilst in South Africa
Gandhi suffered many prejudices
such as being kicked out of first
class on a train despite having a
ticket and being asked to eat dinner
in his room so as not to offend
other hotel guests in the restaurant,
all because of his colour. After
travelling to Pretoria, he met some
Christian friends and began to
study the Christian religion but
vowed not to embrace any other
religion before he fully understood
his own

- Hinduism.

It was the year he spent in Pretoria

that gave him a true knowledge in
the legal practice and where he
gained the confidence to be a
successful lawyer. After winning the
Indian company's case, Gandhi
returned to Durban in Natal. There
he assisted fellow Indians in
opposing a bill that denied them the
right to vote. He continued his
social activism by helping found the
Natal Indian Congress which helped
the Indian community unite as a
political force. After three years in
South Africa, he returned to India
for six months to pick up his wife
and two sons and brought them all
back to Durba. However on arrival
to the port Gandhi discovered that
many of the white residents of
Durban were not happy with him
and he was charged with:

1. Taking part in unmerited

condemnation of Natal whites while
he was in India.

2. Trying to swamp Natal with

Indians by bringing over shiploads
of passengers to achieve this aim.
of passengers to achieve this aim.

Both accusations were false so

Gandhi went ashore. He was soon
surrounded by a crowd who threw
stones, bricks and rotten eggs at
him. Luckily the police soon arrived
and escorted him to his friend's
house. The crowds would not
disperse so Gandhi eventually fled
the house, disguised as a police
constable. He made a statement
saying he did not want to prosecute
anyone who attacked him.
Gandhi proved his innocence of
both charges through being
interviewed by the press and they
declared him innocent. Gandhi and
his wife had two more sons in South
Africa after which he took a vow of
celibacy. In 1900, soon after the
Boer War broke out, Gandhi and a
group of his friends created an
Ambulance corps, carrying the
wounded on stretchers within the
line of fire, participating on the side
of the British Empire. Once he was
relieved of war duties, Gandhi
returned to India. He went on a tour
of the country, travelling third class
to acquaint himself with the
hardships of third class passengers.
The journey spanned from Calcutta
to Benares, Agra, Jaipur, Palanpur
and Rajkot, spending one day in
each city. He then went back to
South Africa, this time leaving his
family back in India. Gandhi set up
an office in Johannesburg. He
worked as an editor for the weekly
newspaper, "Indian Opinion".
Around this time Gandhi was
strongly influenced by a book he
read called "Unto This Last" by
John Ruskin.
Gandhi took three main principles
from the book's teaching:

1.The good of the individual is

contained in the good of all.

2.A lawyer's work has the same

value as a barber's, in so much as
they all have the same right of
earning their livelihood from their
work.

3.A life of labour, i.e. manual labour,

is a life worth living.

Gandhi changed his life according

to these points and created the
Phoenix Settlement, a farm where
he would live with others and
publish the Indian Opinion
newspaper. Everyone working there
would receive the same salary
regardless of race, nationality or job
type.
Gandhi tried to persuade his
European friends at the settlement
to get married and also invited
Indian friends to bring their families
over from home. It wasn't long until
the settlement had developed into a
small village. In Phoenix, simplicity
was introduced where possible and
personal physical labour was
preferred.
For example, instead of buying
bread from the bakers, they began
to make their own. Gandhi brought
his family over again and the
children were happy to help out
with the work. Then in 1906, the
British government declared war
against the Zulus in Natal. Gandhi
created the Indian ambulance corps
again, working on the front line, this
time helping carry and nurse
innocent, wounded Zulus that had
been shot by mistake by the British
soldiers. After the so called
"rebellion" was coming to an end,
Gandhi went to Johannesburg.
At this time Gandhi began further
experimenting with his diet. He
practiced fasting and later a pure
fruit diet, his ambition being to live
the life of the poorest people. At
other times he gave up salt and
milk, thinking they were not
necessary. His belief on fasting was
that it was very helpful when
working towards self- restraint. At
the outbreak of the First World War
Gandhi was arriving in England on a
boat. He planned to participate in
an ambulance corps once again but
fell ill. The doctors suggested a
temperate climate might aid his
recovery, so he returned to India in
1915. Previously while he was in
South Africa, Gandhi's thoughts had
led to him developing what was to
be called "satyagraha". It translates
roughly as "insistence to the truth"
and refers to non-violent protest
and resistance. In India, Gandhi
joined the National Congress. He
was now a strong public speaker
and negotiator after years of
practice. He was asked by Indian
labourers in Champaran to help
them as they were being supressed,
taxed and forced to grow crops for
their mainly British landlords.
Gandhi visited them and proposed
satyagraha, i.e. non-violent mass
civil disobedience. He was arrested
for creating unrest and was ordered
to leave but he refused. Hundreds
of thousands of people protested
and he was released. Gandhi led the
protests against the landlords who
eventually signed an agreement
offering more compensation to the
tenants. After consulting with
friends, Gandhi decided to open
primary schools in six villages. All
the villagers had to agree to, was to
provide board and lodging for the
teachers. His next step was to
improve the sanitary conditions of
the villages. For this he borrowed
doctors from other roles for periods
of six months or so. In 1918, Gandhi
led another campaign of satyagraha
in Kheda, which had been hit by
floods. Many peasants there were
facing famine and wanted relief
from tax payments until the famine
was over. In the end after several
months, the government agreed to
the delayed payment of the taxes.
During the First World War, Gandhi
agreed to actively recruit fellow
Indians to help the war effort,
despite not willing to injure or kill
anybody himself. He believed that
the willing of Indians to help the
British Empire in its hour of need
would quicken and increase the
chances of racial distinctions being
eradicated within the Empire
against Indians. Around this time,
Gandhi also tried to appeal to Indian
Muslims and supported them in
many
of their causeses. As a result,
Gandhi became popular in both the
Hindu and Muslim communities and
was able to promote and instigate
his form of peaceful resistance
across India against the British rule.
Many peaceful civilians were killed
by British troops with the intention
to prevent a violent uprising, but it
only made Gandhi more popular and
the movement stronger. He led the
Congress to reorganise itself with a
new constitution which would work
towards complete independence.
Gandhi thought the removal of
poverty would help establish
independence. One way to achieve
this would be to advocate the
wearing of homespun cloth instead
of British-made clothing materials.
He tried to get as many Indians as
possible to make the garments,
male or female, rich or poor. Gandhi
finishes his autobiography by
stating that his latest principal
experiments, all made through the
Congress, have left history still in
the making and his conclusions on
the experiments are not yet
decisive. History now proves that
his movement for Indian
independence was not only
ultimately successful, but he has
influenced and inspired freedom
and civil rights movements
throughout the world.

Գանդի. ինքնակենսագրություն -
ճշմարտության հետ իմ փորձերի
պատմությունը Մահաթմա
Գանդիի կողﬕց: Ծնված 1869
թվականի հոկտեմբերի 2-ին
Պորբանդարում, դպրոցում
Գանդին շատ ամաչկոտ և ﬕջակ
աշակերտ էր: 13 տարեկանում
ամուսնացել է որպես հինդուիստ։
Նա շարունակում է նշել, որ
մանկահասակ ամուսնությունը
այն չէ, ինչ ինքը պաշտպանում է։
Նա ծնվել և բուծվել է ոչ թե ﬕս
ուտելու համար, այլ դպրոցական
ընկերոջ, ով ուժեղ և խիզախ է
ասել. Գանդին, որ այդ
հատկությունները
պայմանավորված են ﬕս ուտելով,
և համոզել է նրան փորձել ﬕ
քանիսը: Նա փորձեց ﬕ քիչ այծի
ﬕս և շարունակեց մոտ ﬔկ տարի
թաքուն, ﬕնչև որոշեց, որ իր
ծնողներին ստելը ավելի վատ է,
քան մսակեր չլինելը, և նա այլևս
ﬕս չի կերել: Կարճ ժամանակով
Գանդին նույնպես սկսեց ծխել իր
ընկերոջ հետ՝ ծառայի գրպանի
փողերից պղինձ գողանալով
ծխախոտ գնելու համար: Սակայն
երբ նա ﬔծացավ, նա
ցանկություն չուներ ծխելու և
ծխելը համարում էր կեղտոտ և
ﬖասակար: 16 տարեկանում
մահացավ Գանդիի հայրը։ Մի
քանի օր անց նրա կինը
ծննդաբերեց, սակայն նրանց
երեխան ողջ ﬓաց ընդաﬔնը ﬕ
քանի օր։ Դպրոցական
ավարտական քննությունները
հանձնելուց հետո Գանդին ﬔկնեց
Անգլիա՝ իրավաբանություն
սովորելու։ Նրան տրվել է մոր
թույլտվությունը՝ երդվելով ձեռք
չտալ գինու, կանանց կամ մսի։ Նա
ﬔկնեց Բոմբեյից և նավարկեց
1888 թվականի սեպտեմբերի 4-
ին: Հասնելով Սաութհեմփթոն՝ նա
ուղիղ գնաց Լոնդոն՝ սկզբում
ﬓալով հյուրանոցում, իսկ հետո
անգլիացի ընտանիքի հետ: Նա
փորձել է դառնալ անգլիացի
ջենթլﬔն և ձուլվել
հասարակությանը՝ թերթեր
կարդալով,
գնել գլխարկ և սովորել փողկապ
կապել: Նա նաև կարճ
ժամանակով պարի դասեր է առել
և սովորեցրել են ջութակ նվագել,
բայց այս երկու բաներից ոչ ﬔկը
ﬕ քանի ամսից ավելի չի տևել։
Այն, ինչ այնուհետև հաջորդեց,
ինտենսիվ ուսուﬓասիրության և
հաﬔստ ապրելու շրջան էր:
Այնուաﬔնայնիվ, Անգլիայում
անցկացրած իր վերջին տարում
1890 թվականին նա իսկապես
ﬔկնեց Փարիզ՝ մասնակցելու ﬔծ
ցուցահանդեսի, որտեղ գլխավոր
գրավչությունը նորակառույց
Էյֆելյան աշտարակն էր: Երեք
տարի Անգլիայում ﬓալուց հետո
Գանդին հանձնեց իր
քննությունները և որակավորվեց
իրավաբանությամբ զբաղվելու
համար: Հասնելով
Սաութհեմփթոն՝ նա ուղիղ գնաց
Լոնդոն՝ սկզբում ﬓալով
հյուրանոցում, իսկ հետո
անգլիացի ընտանիքի հետ: Նա
փորձել է դառնալ անգլիացի
ջենթլﬔն և ձուլվել
հասարակությանը՝ թերթ
կարդալով, գլխարկ գնելով և
փողկապ կապել սովորելով։ Նա
նաև կարճ ժամանակով պարի
դասեր է առել և սովորեցրել են
ջութակ նվագել, բայց այս երկու
բաներից ոչ ﬔկը ﬕ քանի ամսից
ավելի չի տևել։ Նա վերադարձրեց
գործի իր վճարը և հեռացավ
Բոմբեյից, վերադառնալով
Ռաջկոտ, որտեղ ապրում էր իր
ավագ եղբայրը, և այնտեղ
գրասենյակ հիﬓեց: 1893
թվականին Գանդիին
առաջարկվեց պայմանագիր կնքել
հնդկական ﬕ ընկերությունից,
որը ներգրավված էր Հարավային
Աֆրիկայում դատական գործի
ﬔջ: Գանդին ցատկեց նոր
փորձառության և նոր երկիր
տեսնելու հնարավորությունից և
ﬔկնեց ապրիլին՝ թողնելով կնոջն
ու այժմ երկու երեխաներին: Մի
քանի կանգառներից հետո,
ինչպիսիք են Մոմբասան և
Զանզիբարը, Գանդին մայիսին
ժամանեց Նատալ: Մինչ
Հարավային Աֆրիկայում Գանդին
տառապում էր բազմաթիվ
նախապաշարմունքներով,
ինչպիսիք են, օրինակ, նրան
վռնդում էին առաջին դասից
գնացքով, չնայած տոմս ուներ և
նրան խնդրում էին ընթրել իր
սենյակում, որպեսզի չվիրավորի
հյուրանոցի մյուս հյուրերին
ռեստորանում, այս աﬔնը իր
գույնի պատճառով: Պրետորիա
ﬔկնելուց հետո նա հանդիպեց ﬕ
քանի քրիստոնյա ընկերների և
սկսեց ուսուﬓասիրել
քրիստոնյային: Նա հետ հանձնեց
գործի իր վարձը և թողեց Բոմբեյը,
վերադառնալով Ռաջկոտ, որտեղ
ապրում էր իր ավագ եղբայրը, և
այնտեղ գրասենյակ հիﬓեց: 1893
թվականին Գանդիին
առաջարկվեց պայմանագիր կնքել
հնդկական ﬕ ընկերությունից,
որը ներգրավված էր Հարավային
Աֆրիկայում դատական գործի
ﬔջ: Գանդին ցատկեց նոր
փորձառության և նոր երկիր
տեսնելու հնարավորությունից և
ﬔկնեց ապրիլին՝ թողնելով կնոջն
ու այժմ երկու երեխաներին: Մի
քանի կանգառներից հետո,
ինչպիսիք են Մոմբասան և
Զանզիբարը, Գանդին մայիսին
ժամանեց Նատալ: Մինչ
Հարավային Աֆրիկայում Գանդին
տառապում էր բազմաթիվ
նախապաշարմունքներով,
ինչպիսիք են, օրինակ, նրան
վռնդում էին առաջին դասից
գնացքով, չնայած տոմս ուներ և
նրան խնդրում էին ընթրել իր
սենյակում, որպեսզի չվիրավորի
հյուրանոցի մյուս հյուրերին
ռեստորանում, այս աﬔնը իր
գույնի պատճառով: Պրետորիա
ճամփորդելուց հետո նա
հանդիպեց ﬕ քանի քրիստոնյա
ընկերների և սկսեց ուսուﬓասիրել
քրիստոնեական կրոնը, բայց
երդվեց չընդունել որևէ այլ կրոն,
նախքան իր կրոնը լիովին
հասկանալը:

- Հինդուիզմ.

Պրետորիայում նրա անցկացրած

տարին էր, որը նրան տվեց
իրավաբանական պրակտիկայում
իսկական գիտելիքներ, և որտեղ
նա վստահություն ձեռք բերեց
լինել հաջողակ փաստաբան:
Հնդկական ընկերության գործը
շահելուց հետո Գանդին
վերադարձավ Նատալի Դուրբան:
Այնտեղ նա օգնեց հնդկացիներին՝
ընդդիմանալու օրինագծին, որը
զրկում էր նրանց ձայնի
իրավունքից։ Նա շարունակեց իր
սոցիալական ակտիվությունը՝
օգնելով ստեղծել Նատալ
հնդկական կոնգրեսը, որն օգնեց
հնդկական համայնքին ﬕավորվել
որպես քաղաքական ուժ: Երեք
տարի Հարավային Աֆրիկայում
ﬓալուց հետո նա վեց ամսով
վերադարձավ Հնդկաստան,
որպեսզի վերցնի իր կնոջն ու
երկու որդիներին և բոլորին
վերադարձրեց Դուրբա: Սակայն
նավահանգիստ ժամանելուն պես
Գանդին հայտնաբերեց, որ
Դուրբանի սպիտակամորթ
բնակիչներից շատերը գոհ չէին
իրենից, և նրան ﬔղադրանք
առաջադրվեց.

1. Մասնակցել Նատալի
սպիտակամորթների անհիﬓ
դատապարտմանը, երբ նա
գտնվում էր Հնդկաստանում:

2. Փորձելով ճահճացնել Նատալը

հնդկացիների հետ՝ նավով
բեռնված ուղևորներ բերելով այս
նպատակին հասնելու համար:

Երկու ﬔղադրանքներն էլ կեղծ

էին, ուստի Գանդին ափ դուրս
եկավ: Շուտով նրան շրջապատեց
ամբոխը, որը նրա վրա քարեր,
աղյուսներ և փտած ձվեր էր
նետում։ Բարեբախտաբար,
ոստիկանները շուտով եկան և
ուղեկցեցին նրան ընկերոջ տուն։
Ամբոխը չցրվեց, ուստի Գանդին ի
վերջո փախավ տնից՝
քողարկվելով որպես ոստիկան:
Նա հայտարարություն է արել՝
ասելով, որ չի ցանկանում
պատասխանատվության
ենթարկել իր վրա հարձակվողին:
Գանդին ապացուցեց իր
անﬔղությունը երկու
ﬔղադրանքների նկատմամբ՝
մամուլում հարցազրույց
վերցնելով, և նրանք նրան անﬔղ
հայտարարեցին: Գանդին և նրա
կինը ևս երկու որդի ունեցան
Հարավային Աֆրիկայում, որից
հետո նա կուսակրոնության
երդում տվեց: 1900 թվականին,
Բուերի պատերազﬕ սկսվելուց
անﬕջապես հետո, Գանդին և իր
ընկերների խումբը ստեղծեցին
շտապօգնության կորպուս, որը
վիրավորներին տեղափոխում էր
պատգարակներով կրակի գծում,
մասնակցելով Բրիտանական
կայսրության կողﬕց: Երբ նա
ազատվեց պատերազﬕ
պարտականություններից,
Գանդին վերադարձավ
Հնդկաստան: Նա շրջագայության
է ﬔկնել երկրով ﬔկ՝ երրորդ
կարգի ճանապարհորդելով՝
ծանոթանալու երրորդ կարգի
ուղեւորների դժվարություններին։
Ճանապարհորդությունն
ընդգրկում էր Կալկաթայից ﬕնչև
Բենարես, Ագրա, Ջայպուր,
Պալանպուր և Ռաջկոտ՝ ﬔկ օր
անցկացնելով յուրաքանչյուր
քաղաքում: Այնուհետև նա
վերադարձավ Հարավային
Աֆրիկա՝ այս անգամ թողնելով իր
ընտանիքը Հնդկաստանում:
Գանդին գրասենյակ հիﬓեց
Յոհանեսբուրգում: Աշխատել է
որպես խմբագիր «Indian Opinion»
շաբաթաթերթում։ Մոտավորապես
այս ժամանակ Գանդիի վրա ﬔծ
ազդեցություն է թողել իր
կարդացած գիրքը, որը կոչվում է
Ջոն Ռասկինի «Մինչև այս
վերջինը»:
Գանդին գրքի ուսմունքից վերցրել
է երեք հիﬓական սկզբունքներ.

1. Անհատի բարին պարունակվում

է բոլորի բարիքի ﬔջ:

2. Փաստաբանի աշխատանքը
նույն արժեքն ունի, ինչ
վարսավիրինը, այնքանով, որ
նրանք բոլորն ունեն իրենց
ապրուստը վաստակելու նույն
իրավունքն իրենց աշխատանքով:

3. Աշխատանքային կյանքը,
այսինքն՝ ձեռքի աշխատանքը,
կյանք է, որն արժե ապրել:

Գանդին այս կետերի համաձայն

փոխեց իր կյանքը և ստեղծեց
Phoenix Settlement-ը, ﬕ ֆերմա,
որտեղ նա կապրեր ուրիշների
հետ և հրատարակեր Indian
Opinion թերթը։ Այնտեղ աշխատող
բոլորը կստանան նույն
աշխատավարձը՝ անկախ
ռասայից, ազգությունից կամ
աշխատանքի տեսակից։
Գանդին փորձեց համոզել
բնակավայրի իր եվրոպացի
ընկերներին ամուսնանալ, ինչպես
նաև հրավիրեց հնդիկ ընկերներին
իրենց ընտանիքները տանից
բերելու համար: Շատ չանցավ, որ
բնակավայրը վերածվեց փոքրիկ
գյուղի։ Phoenix-ում պարզությունը
ներմուծվեց այնտեղ, որտեղ
հնարավոր էր, և նախընտրելի էր
անձնական ֆիզիկական
աշխատանքը: Օրինակ՝
հացթուխներից հաց գնելու
փոխարեն նրանք սկսեցին
իրենցը պատրաստել։ Գանդին
նորից բերեց իր ընտանիքին, և
երեխաները ուրախ էին օգնել
աշխատանքում: Այնուհետև 1906
թվականին բրիտանական
կառավարությունը պատերազմ
հայտարարեց Նատալում գտնվող
զուլուսների դեմ։ Գանդին կրկին
ստեղծեց հնդկական
շտապօգնության կորպուսը, որն
աշխատում էր առաջնագծում, այս
անգամ օգնելով տեղափոխել և
բուժել անﬔղ, վիրավոր
զուլուսներին, որոնք սխալմամբ
գնդակահարվել էին բրիտանացի
զինվորների կողﬕց: Այսպես
կոչված «ապստամբության»
ավարտից հետո Գանդին գնաց
Յոհանեսբուրգ։
Այդ ժամանակ Գանդին սկսեց
հետագա փորձարկել իր
սննդակարգը: Նա կիրառում էր
ծոմապահություն, իսկ ավելի ուշ՝
մաքուր մրգային դիետա, որի
նպատակն էր ապրել
աﬔնաաղքատ մարդկանց
կյանքով: Ուրիշ ժամանակ նա
հրաժարվում էր աղից և կաթից՝
մտածելով, որ դրանք անհրաժեշտ
չեն։ Նրա համոզմունքը
ծոմապահության վերաբերյալ այն
էր, որ այն շատ օգտակար էր
ինքնազսպման ուղղությամբ
աշխատելիս: Առաջին
համաշխարհային պատերազﬕ
սկզբում Գանդին նավով
ժամանում էր Անգլիա։ Նա
նախատեսում էր ևս ﬔկ անգամ
մասնակցել շտապօգնության
կորպուսին, բայց հիվանդացավ։
Բժիշկները ենթադրեցին, որ
բարեխառն կլիման կարող է օգնել
նրա վերականգնմանը, ուստի նա
վերադարձավ Հնդկաստան 1915
թվականին: Նախկինում, երբ նա
գտնվում էր Հարավային
Աֆրիկայում, Գանդիի մտքերը
հանգեցրել էին նրան, որ նա
զարգացրեց այն, ինչը պետք է
կոչվեր «սատյագրահա»: Այն
մոտավորապես թարգմանվում է
որպես «ճշմարտության պնդում»
և վերաբերում է ոչ բռնի բողոքին և
դիմադրությանը: Հնդկաստանում
Գանդին ﬕացավ Ազգային
Կոնգրեսին։ Նա այժմ ուժեղ
հրապարակախոս և բանակցող էր
երկար տարիների պրակտիկայից
հետո: Չամպարանում գտնվող
հնդիկ բանվորները նրան
խնդրեցին օգնել նրանց, քանի որ
նրանց ճնշում էին, հարկում էին և
ստիպում էին բերք աճեցնել իրենց
հիﬓականում բրիտանացի
տանտերերի համար: Գանդին
այցելեց նրանց և առաջարկեց
սատյագրահա, այսինքն՝ ոչ բռնի
զանգվածային քաղաքացիական
անհնազանդություն: Նրան
ձերբակալել են
անկարգություններ ստեղծելու
համար, հրամայել են հեռանալ,
սակայն նա հրաժարվել է։ Հարյուր
հազարավոր մարդիկ բողոքի ցույց
են անցկացրել, և նա ազատ է
արձակվել։ Գանդին գլխավորեց
բողոքի ցույցերը ընդդեմ
տանտերերի, ովքեր ի վերջո
ստորագրեցին վարձակալներին
ավելի շատ փոխհատուցում
առաջարկող պայմանագիր:
Ընկերների հետ խորհրդակցելուց
հետո Գանդին որոշեց
տարրական դպրոցներ բացել վեց
գյուղերում։ Այն աﬔնը, ինչին
գյուղացիները պետք է
համաձայնվեին, ուսուցիչների
համար գիշերակաց և գիշերօթիկ
ապահովելն էր: Նրա հաջորդ
քայլը գյուղերի սանիտարական
պայմանների բարելավուﬓ էր։
Դրա համար նա այլ դերերից
բժիշկներ վերցրեց մոտ վեց աﬕս
ժամկետով: 1918 թվականին
Գանդին գլխավորեց
սատյագրահայի հերթական
արշավը Խեդայում, որը տուժել էր
ջրհեղեղից։ Այնտեղ շատ
գյուղացիներ սովի էին բախվում և
ցանկանում էին ազատվել
հարկերից, ﬕնչև սոﬖ
ավարտվեր: Ի վերջո, ﬕ քանի
աﬕս անց կառավարությունը
համաձայնեց հարկերի
ուշացմանը։ Առաջին
համաշխարհային պատերազﬕ
ժամանակ Գանդին համաձայնվեց
ակտիվորեն հավաքագրել
հնդկացիներին՝ օգնելու
պատերազﬕն, չնայած չէր
ցանկանում ինքն իրեն վիրավորել
կամ սպանել որևէ ﬔկին: Նա
կարծում էր, որ հնդկացիների
պատրաստակամությունը օգնելու
Բրիտանական կայսրությանը իր
կարիքի ժաﬕն կարագացնի և
կﬔծացնի ռասայական
տարբերությունները կայսրության
ներսում հնդկացիների դեմ
արմատախիլ անելու
հնարավորությունները:
Մոտավորապես այս
ժամանակահատվածում Գանդին
նույնպես փորձեց դիﬔլ հնդիկ
մուսուլմաններին և աջակցեց
նրանց շատերում
դրանց պատճառներից:
Արդյունքում, Գանդին հայտնի
դարձավ ինչպես հինդուական,
այնպես էլ մահﬔդական
համայնքներում և կարողացավ
խթանել և խթանել իր խաղաղ
դիմադրության ձևը ողջ
Հնդկաստանում ընդդեմ
բրիտանական տիրապետության:
Շատ խաղաղ քաղաքացիներ
սպանվեցին բրիտանական
զորքերի կողﬕց՝ բռնի
ապստամբությունը կանխելու
մտադրությամբ, բայց դա ﬕայն
Գանդիին դարձրեց ավելի
հանրաճանաչ և շարժուﬓ ավելի
ուժեղ: Նա ղեկավարեց Կոնգրեսը
վերակազմավորվելու նոր
սահմանադրությամբ, որը
կաշխատի լիակատար
անկախության ուղղությամբ:
Գանդին կարծում էր, որ
աղքատության վերացումը կօգնի
անկախության հաստատմանը:
Դրան հասնելու ուղիներից ﬔկը
կլինի բրիտանական հագուստի
նյութերի փոխարեն տնային
գործվածք կրելը: Նա փորձում էր
հնարավորինս շատ հնդկացիներ
հավաքել, որպեսզի հագուստները
պատրաստեն՝ արական թե էգ,
հարուստ թե աղքատ: Գանդին
ավարտում է իր
ինքնակենսագրությունը՝ նշելով,
որ իր վերջին հիﬓական
փորձերը, որոնք բոլորն արվել են
Կոնգրեսի ﬕջոցով,
պատմությունը դեռևս ստեղծման
փուլում են թողել, և փորձերի
վերաբերյալ իր
եզրակացությունները դեռ որոշիչ
չեն: Պատմությունն այժմ
ապացուցում է, որ Հնդկաստանի
անկախության համար նրա
շարժումը ոչ ﬕայն ի վերջո
հաջողակ էր, այլև նա ազդել և
ոգեշնչել է ազատության և
քաղաքացիական իրավունքների
շարժուﬓերին ամբողջ
աշխարհում:

Glossary
1.Experiment-Փորձ
2.Autobiography-
Ինքնակենսագրություն
3. Born-Ծնված
4. mediocre-ﬕջակ
5. support-աջակցություն
6. strong-ուժեղ
7. brave-համարձակ
8. deciding-որոշում
9. meat-eater-ﬕս ուտող
10. coppers-պղնձե
11. stealing-գողանալ
12. purchase-գնում
13. grew up-ﬔծացել
14. harmful-ﬖասակար
15. dirty-կեղտոտ
16. desire-ցանկություն
17. survived-ողջ է ﬓացել
18. few day-ﬕ քանի օր
19. passing-անցնող
20. law-օրենք
21. permission-թույլտվություն
22. vowing-երդում
23. arriving-ժամանում
24. straight-ուղիղ
25. assimilate-ձուլել
26. society-հասարակություն
27. tie a tie-փողկապ կապել
28. briefly-համառոտ
29. violin-ջութակ
30. intense-ինտենսիվ
31. period-ժամանակաշրջան
32. built-կառուցված
33. exhibition-ցուցահանդես
34. prejudices-
նախապաշարմունքներ
35. religion-կրոն
36. ambulance-շտապօգնություն
37. hardship-դժվարություն
38. innocent-անﬔղ
39. negotiator-բանակցող
40. landlord-տանտեր