CHAPTER 1

Family. It was such a fascinating term that we always use, hear and spend our lives with.

Napakagandang salitan. Tila ba napakahiwaga kapag mas naisapuso mo ang tunay na kahulugan nito.

Hindi matatawag na “pamilya” kung ika’y mag-isa lamang.

They are those people who will love you unconditionally in spite of your flaws and imperfections. Hindi
sila magsasawang iparamdam sayo ang buong puso nilang pagmamahal dahil isa kayong matatag na
pamilya.

Having them together with you is a blessing. It makes you happy, knowing there's someone who will be
with you in all of your steps in life. Napakasarap sa pakiramdam na gaano man kabigat ang dinadala mo,
isipin mo lang sila ay agad itong mawawala.

But, not to all.

“P-pa…”

Isa itong napakasarap na pakiramdam para sa karamihan. 'Yung pakiramdam ba na hindi man nila sayo
madalas sabihin ay madarama mo naman sa kanila ang labis na pagmamahal.

At iyan, ‘yan ang tunay na biyaya.

May pamilya na masasabi kung gaano nila kamahal ang kanilang mga anak. Araw-araw nila itong
sasabihin sa kanilang mga anak. May pamilya rin naman na ipinapadama ito sa kanilang mga aksyon.
Hinding-hindi rin mawawala sa mundo ang pamilya na halos tingalahin mo na dahil sa sobrang perpekto
nito. Ganyan ang mga kadalasang nakikita sa paligid at pati sa telebisyon.

Pero..pero.. hindi man natin aminin. Sa mundong ito, may mga tao na mismong pamilya nila ang
sumisira at nagtutulak sa kanila pababa.

Na imbes palakasin sila ay mas lalo lamang nilulubog sa isang laban na para din lang sa pamilya.
People have families to support them no matter what they do and where they are. They don't just serve
as our supporter but also our teacher. Our family. They teach us lessons that we can really apply for our
whole life.

Lessons that sometimes serve as our inspirations, but sadly these lessons sometimes shattered us into
pieces.

That's what I've learned in my family.

Na sa bawat ituro nila sa atin. Hindi lamang ito nagsisilbing inspirasyon dahil ang iba rito ay mga bagay
na mahirap man tanggapin ay wala tayong magagawa kundi ang manahimik na lamang sa isang tabi.

Nanaisin mo na lamang manahimik dahil sino ka ba para makilahok? Sino ka ba para pangunahan ang
mga magulang mo? Isa ka lamang anak.

Anak na nabubuhay para sumunod sa mga pangaral ng mga magulang. Anak na walang ginawa kundi
ang patunayan ang sarili sa mga magulang.
Lahat tayo ay nangangarap ng maayos, maganda at kumpletong pamilya hindi ba?

Nais rin natin na mabuhay na maginhawa. Walang problema at walang iniisip. Ngunit 'yan ang isa sa
imposibleng bagay na aking narinig.

Gusto nating maranasan 'yung pakiramdam na kumpleto niyong haharapin lahat ng problema na
dumaan sa inyong buhay.

'Yung mga pagod, iyak at pagtitiis ay dapat sama sama niyong pagdaanan dahil pamilya kayo, hindi ba?

Sa kasamaang palad 'yan ang wala ako.

Mahirap mawalay sa isang ama. 'Yan ang kadalasan kong naririnig sa aking mga kaeskuwela. Hindi
matanggal sa kanila ang mga salitang "Dapat lahat tayo ang may papa/tatay/ama dahil walang lakas ang
pamilya kung wala sila." Hinding-hindi rin 'yan mawawala sa mga palabas na ating napapanood sa
telebisyon.

Yes, people always believed that living without or far from your father is very difficult. Dahil alam natin
na ang isang ama ang siyang magbibigay ng mga pangangailangan ng pamilya.
Ama ang magsisilbing lakas para magpatuloy pa sa buhay. But, no. I don't believe in any of it, why?

Because my father didn't give me strength when I needed it the most. Imbes na palakasin niya ako ay
lalo lamang niyang inubos ang lakas at pag-asa na meron ako. He didn’t just broke my heart into tiny
little pieces, but he also made me feel weak and pathetic. That’s why, no one can blame me for hating
my father this much.

Not my family, not my friends, and heck, not even myself.

I hate to admit the sad reality, but, yes. Kami ay isang broken family. Isang pamilya na malayo sa ama.
Malayo sa mismo naming kadugo.

Naalala ko pa noon na sobrang idolo ko ang aking ama. "Papa's girl" pa nga kung ako'y ituring.
'Yung lagi ko siyang kasama, kahit sa unang pagsulat ay siya ang gumabay at nagturo sa akin. Sa aking
unang paglakad. Siya ang aking nagsilbing mga kamay na handang umalalay kung sakaling matumba ako.
Sa aking unang pagbigkas ng mga salita. Unang lumabas dito ay ang salitang "papa".

"P-pa... p-pa..." mahina at putol putol na ani ko.

Nabigla ang aking ama at natigil sa kaniyang pagtitimpla ng gatas.

"A-ano 'yun .., a-anak? Pakiulit mo nga.. " nangingiting aniya.

"P-pa.. p-pa"

Napakasaya ng aking ama nang marinig ang unang salitang aking binigkas. Paulit-ulit niya itong gustong
marinig sa akin kaya't walang sawa ko rin itong binibigkas para sa kaniya. Tila ba hindi natutumbasan ng
kahit ano ang saya na kaniyang nadama.
Pilit kong binibigkas ang aking naririnig tuwing kausap niya ako. “P-pa… l-lab…l-lab…” putol-putol na
saad ko.

Habang kalong ako ni papa ay lumingon siya sa akin. “Love mo si papa, neng?”

“L-lab…l-lab… papa” muling ulit ko.

“Love na love rin kita, neng kong sobrang ganda.”

Napakasayang manatili sa bisig ng isang ama. Hindi man natin aminin, sa kanilang mga bisig, dama natin
ang isang seguridad at kaligtasan sa kahit anong kapahamakan.

Napakasaya sa pakiramdam ika nga nila. Hindi mapapantayan ng iba dahil iba ang kalinga ng isang ama.

Lumapit si papa sa akin dala ang mga damit ko na may design na Barbie. “Oras na ng pagligo mo, Adrieee
ko.” Malambing na bigkas niya sa akin.
“A-ayaw...l-lamig, papa…” nagtago ako sa likod ng cabinet na malapit sa akin.

Nilabas na ako ni papa sa likod ng cabinet at binuhat na sa kaniyang mga bisig. “Hindi, neng. Nagpainit
na ako ng tubig para maging maligamgam ang panligo mo. Kaya tara na.” paninigurado niya sa akin.

“T-talaga pa? Sige pooooo”

Nagtungo na kami sa c.r para maligo. Oo nga! Hindi malamig ang tubig at napakasarap nitong panligo.

Binuhusan na ako ni papa at sinimulang sabunin. “Oh, diba? Hindi malamig ang tubig.”

“Opoo, papa!Ang sarap po maligo!”

Nag-enjoy ako sa pagligo kaya’t medyo nababad ang aking katawan.

Ganito na lagi ang ginagawa ni papa tuwing maliligo ako. Laging maligamgam ang tubig at hindi malamig.
Naglalaan talaga siya ng oras para ipag-init ako ng tubig at ihalo sa aking panligo.

Puro Barbie rin ang karamihan sa aking mga damit kaya’t halos ganoon lagi ang kaniyang ipinapasuot sa
akin.

Alam kong sa bawat saya, may kapalit agad itong kalungkutan. Kaya't nakakatakot nang ngumiti at
magsaya.

Lahat ng ito ay nagbago sa isang iglap. Nawala lahat. Para akong natanggalan ng isang napakahalagang
parte sa katawan. Pati ang aking respeto sa kaniya ay nawala.

In just not one, heck, but twice unforgettable mistakes that my father made. It molded me into a new
version of myself.

A girl who hardly believe that true love exist. Maybe if I’ll fall in love with a man, I hope he’s not like my
father. I really hope. I learned to hide how I truly feel. I find it hard to forgive and forget everything in my
life.
Pinapakita ko lamang ang tunay na ako sa harap ng aking ina at ate. Sa iba, nagtatapang-tapangan ako
dahil ayaw kong maging isang mahina at kaawa-awa.

Yes, that's now the new me.