Some say love is something which can make the world a better

place.
Some say love is something exist beyond everything.
Some say love is something as powerful as death.
But for me, love is someone who was created by god from my
own ribs.
For me, love became something which haunted my entire life.
For me, love is . . . .
Midnight

Therapy

a novel by
Tshin Min Han
အကြိုစကားနည်းနည်း . . . .

မောင်နဲ့ ထက်ဘုန်းရှိန်ဆိုတဲ့ ဇာတ်ကောင်နှစ်ယောက် ကျနော့်

ခေါင်းထဲ ရောက်နေတာ ကြာပါပြီ။ Oxidation ကို စမရေးခင် အတော်ကြာကြာ
တည်းက ဆိုပါတော့။ စပြီး စဉ်းစားတုန်းက A Cactus of 24 Hours ဆိုတဲ့
ခေါင်းစဉ်နဲ့ စဉ်းစားတယ်၊ plot ချတယ်။ ဒါပေမဲ့ ကျနော် ဘယ်လိုမှ ဆက်
ရေးလို့မရဘူး။ ဇာတ်က ro လွန်းနေတယ်လေ။ ဘယ်လိုမှကို အဆင်မပြေတာ။
ဒါနဲ့ drop ထားလိုက်တယ်။

တနှစ်၊
နှစ်နှစ်၊
သုံးနှစ် ကြာသွားတယ်။

အခုမှ “Midnight Therapy” ကို ကာယကံမြောက် ရေးဖြစ်သွားပါတယ်။

▪️

သည်ဝတ္ထုရေးဖို့အတွက် ဆစ်ဂမန် ဖရွိုက်ဒ် နဲ့ သူ့သမီး အန်နာ ဖ

ရွိုက်ဒ်တို့ရဲ့ စာအုပ်တွေ၊ hysteria ကုထုံးစာအုပ်တွေ၊
psychoanalytical case study တွေ အကုန် လေ့လာရပါတယ်။ google ခေါက်
လိုက်၊ ခေါင်းကုတ်လိုက်၊ စာရေးလိုက်၊ မှတ်စုကြမ်းတွေမှတ်လိုက် လုပ်
ရပါတယ်။

ကျနော့်ဝတ္ထုက အလွယ်ဖတ်လို့ရတဲ့ အပျော်ဖတ် ဝတ္ထုတပုဒ် ဖြစ်

သွားမှာ ကျနော် သိပ်စိုးရိမ်တယ်။ ကျနော်ကိုယ်တိုင်က ပျော်လို့
ရေးထားတာမှ မဟုတ်ဘဲ။

သည်တော့ ပိုပြီး အားစိုက်ရပါတယ်။

Oxidation တုန်းက ဇာတ်ဝင်သီချင်းတွေရေးရတာက ကျနော့်မှာ အသင့်

ရေးပြီးသား demo တွေကို သုံးတာရော၊ ကျနော်ကိုယ်တိုင်က သီချင်းရေး
သမားတယောက် ဖြစ်တာရောကြောင့် လွယ်ပေမဲ့၊ Midnight ကတော့ မလွယ်ပါဘူး။
ကျနော်က စိတ်ခွဲစိတ်ပညာ/ ခွဲခြမ်းစိတ်ဖြာ စိတ်ပညာ (psychoanalysis)
နဲ့ရော ကုသရေး therapy ဖြစ်စဉ်တွေနဲ့ပါ နည်းနည်းမှ ရင်းနှီးတဲ့သူ
မဟုတ်ပါဘူး။
 ရေးဖို့ အားစိုက်ခဲ့ရတဲ့ ဝတ္ထုဖြစ်တဲ့အတွက် ဖတ်ဖို့လည်း နည်း
နည်းတော့ အားစိုက်ရမယ် ထင်ပါတယ်။ mainstream မှာတော့ ဘာသာပြန်ဝတ္ထု
အပိုင်း ဖတ်လေ့ရှိသူတွေအနေနဲ့ သည်လို ဝတ္ထုဇာတ်သွားမျိုးကို စိမ်း
နေမှာမဟုတ်ပေမဲ့၊ Wattpad platform မှာပဲ စာဖတ်နေကျဆိုရင်တော့ မြင်
နေကျ အရေးအသား၊ မြင်နေကျ ဇာတ်လမ်းမျိုး ဖြစ်နေလိမ့်မယ် မဟုတ်ဘူးလို့
ကျနော် ယုံပါတယ်။

ကွဲထွက်နေတယ်ဆိုတာမျိုးထက်၊ သာမန် ရွက်ကြမ်းရေကျိုမဟုတ်ဘူး

လို့ အသိအမှတ် ပြုရင် လုံလောက်ပါတယ်။

▪️

နောက်တချက် တောင်းပန်၊ ဝန်ခံစရာရှိပါတယ်။

အပိုင်းခွဲတဲ့ပုံစံနဲ့ ပတ်သက်လို့ ဝန်ခံရမှာပါ။

Gay life literature ကို ၂၀၁၄-၁၅ ဝန်းကျင်တည်းက ထိတွေ့လာသူ ဖြစ်မယ်

ဆိုရင် ကျနော့်ဝတ္ထုရဲ့ အခန်းခွဲပုံက အစိမ်းရင့်ရင့်အလွမ်းနဲ့ ဆင်
နေတယ်ဆိုတာ သတိပြုမိပါလိမ့်မယ်။

အစိမ်းရင့်ရင့်အလွမ်းကို မူရင်းရေးသားခဲ့တဲ့ စာရေးသူကို ကျ

နော့်ဘက်က ကြိုတင် တောင်းပန်ပါတယ်၊ ဒါဟာ ဉာဏပစ္စည်း (intellectual
property) ကို ခိုးယူသုံးစွဲရာ ရောက်နေမယ်ဆိုတာ သိပေမဲ့ ကျနော်
သဘောကျလွန်းလို့ မှီငြမ်းသုံးစွဲမိပါတယ်။ ခွင့်လွှတ်ပါ။

▪️

“‌ အနုပညာ” ဆို‌တဲ့ဆွေးနွေးပွဲတခုမှာ သဘာပတိက ဂျူးကို ဘဝထဲက ထွက်

ပေါ်လာတဲ့ အနုပညာပါတဲ့ ကဗျာမျိုး ဆွေးနွေးပါဆိုတော့ ဂျူးက မင်းသုဝဏ်
ရဲ့ နှင်းဆီပွင့်ကဗျာကို ရှင်းပြ ဆွေးနွေးတယ်။ အနုပညာကောင်းဟာ ဘဝထဲက
ပဲ လာတဲ့အကြောင်း လိုရင်းတိုရှင်းဖြေတယ်။

ဆွေးနွေးပြီးချိန်မှာ သဘာပတိက ဂျူးကို “ကျနော်ခုနက မေးတဲ့

မေးခွန်းက ထောင်ချောက် မေးခွန်းပါ၊ အခု ဆရာမ ပြောလိုက်တဲ့ အနုပညာ
ကောင်းဟာ ဘဝထဲကနေပဲ လာတယ်ဆိုတဲ့ စကားကို ‌ထောက်ပြီး ထပ်ဆင့်မေးချင်ပါ
တယ်၊ ဆရာမရဲ့ အမှတ်တရ ဝတ္ထုကရော တကယ့် ဘဝထဲက လာတာလား” လို့မေးလိုက်
တယ်။

ဂျူးဘာတွေပြန်ဖြေခဲ့သလဲ ?

ကျနော် ပြန်ရေးမပြလိုတော့ပါဘူး။ သိကြပြီး ဖြစ်မှာပါ။

ချစ်တတ်ကြသူတိုင်း
“ပိယေဟိ ဝိပ္ပယောဂေါ ဒုက္ခ”မှ
ကင်းဝေးကြပါစေ
သျှင်မင်းဟန်
 PART (1)

ဘုရားသခင်ဟာ ငါ့နံရိုးကိုထုတ်ပြီး
ယောက်ျားတယောက် ဖန်ဆင်းခဲ့တယ်
တနင်္ဂနွေနေ့တနေ့ရဲ့
လွမ်းမောဖွယ်နာရီများထဲ
ဘုရားသခင်ဟာ ငါ့ကို အိပ်မောကျစေခဲ့တယ်။
ပြီးမှ
ဘုရားသခင်ဟာ
ငါ့နံရိုးကိုထုတ်ပြီး ယောက်ျားတယောက် ဖန်ဆင်းခဲ့တယ်။

ခင်ဝမ်း ရဲ့ မိုးတွေရွာစွေ

ဂစ်တာသံတချက်အဝေ့မှာ
စိန်ပန်းပင်အဟောင်းများ ယိမ်းနွဲ့ကြလေရဲ့

ဖုံးကွယ်ထားတဲ့
ညရဲ့ ဆူညံမှုထဲ
တယောက်တည်း
အထီးတည်း ရပ်နေသူဟာ
ဘယ်သူလဲ . . .
ရာသီဥတုပျက်လာတဲ့
လက်ဖက်ရည်တွေ
မီးမစွဲသေးတဲ့ ဆေးလိပ်တွေမြင်တော့
ငါ ရူးချင်တယ်

ချစ်ခြင်းမေတ္တာကို သာ၍တိုးပြီး
ထိတွေ့မိတဲ့ညဟာ
တိမ်ထူထူညနက်ထဲ
ကောင်းကင်မှာ လင်းချင်းလို့
အသက်ရှူနေတိုင်း
ရှင်သန်နေတာ မဟုတ်ကြောင်း
ရူးသွပ်နေသူတယောက်ရဲ့
ကြိုးစမှာ သွေးစတချို့
တွေ့ရတယ်။
ငါ့နံရိုးဟာ ယောက်ျားတယောက်အဖြစ်နဲ့
မြောက်ဘက် အစွန်အဖျားပိုင်းထဲ
တိုးဝှေ့ဝင်ရောက်
ငါ နံရိုးပျောက်ခဲ့တယ်။

သျှင်မင်းဟန်
A Rainy Day at Present. . .

“ကိုယ့်နာမည် ထက်ဘုန်းရှိန်”
အသံက တိုးညှင်းဖျော့တော့နေသည်။ တချိန်တည်းတွင် လေးလံ
ထိုင်းမှိုင်းမှု အချို့ကလည်း ထင်ဟပ်နေသယောင်။ ပြင်ပမှ
အ,ကာလ ညအခါ၏ တိတ်ဆိတ်မှုနှင့် အပြိုင် တိုးညှင်းလွန်းနေ
သလို၊ လေပြင်း တိုက်ခတ်သည့် ဒဏ်ကို ကြံ့ကြံ့ခံနေသည့် နံရံ
ပမာလည်း လေးလံ ခိုင်ခံ့နေသည်။
“ဟုတ်ပြီ ကိုထက်ဘုန်းရှိန် __ ဒါဆို ကျနော်တို့”
“ထက်ဘုန်းရှိန်”
“ဗျာ..”
ပထမလေသံနှင့် ကွဲပြားစွာပင် ပို၍ ခိုင်ခံ့လာသော လေသံ၊
မသိမသာ မြင့်တက်လာသော အသံနှုန်းကြောင့် ဒေါက်တာရဲရန်နိုင်
တယောက် ရုတ်တရက် အာစေးမိသွားသည်။ နုတ်စာရွက်ပေါ်
ပြေးလွှားရန် ဟန်ပြင်နေသော ဘောပင်ကို အသာအယာ ချထားလိုက်
ရင်း သူနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင်မှာ ထိုင်နေသော ထက်ဘုန်း
ရှိန်ကို ကြည့်လိုက်မိသည်။
“ထက်ဘုန်းရှိန်လို့ပဲ ခေါ်ပါ၊ ကိုထက်ဘုန်းရှိန်လို့
မဟုတ်ဘဲ ဒေါက်တာ . . အဲ . . ,ဆရာက ကိုယ့်ထက်လည်း အသက်ကြီးတာပဲ”
တဒင်္ဂအတွင်း တိတ်ဆိတ်ခြင်းကသာ လွှမ်းမိုးသွား
ပြန်သည်။ အခန်းတွင်း လေထုက ပြင်ပ လေထုနှင့်အပြိုင် ပြန်လည်
ထိုင်းမှိုင်းသွားသည်။ ပြတင်းမှန်ကို လာရောက် ရိုက်ခတ်နေ
သော မိုးစက်သံများက လွဲလျှင် နေရာတိုင်းတွင်
တိတ်ဆိတ်ခြင်းကသာ လွှမ်းမိုးလျက်။ စကားပြောသံမရှိ၊ သက်
ပြင်းယဲ့ယဲ့ချသံရယ်လို့ မရှိ၊ အိမ်မြှောင်စုတ်ထိုးသံမ
ရှိ။ နှစ်ဦးစလုံးကလည်း သည် တိတ်ဆိတ်မှုကြီးကို အသာအယာ
စောင့်ကြည့်နေကြသည့်နှယ် စကားမဆိုဖြစ်ကြ။ ထက်ဘုန်းရှိန်
မှာ ပြောစရာ စကားတွေ ရှိနေသေးတာကိုတော့ ဒေါက်တာ ရဲရန်နိုင်
သိနေသည်။ သို့ပေမဲ့ ထက်ဘုန်းရှိန်ဘက်က ဘာမှ ဆက်မပြောလာ။
“ထက်ဘုန်းရှိန်ဆိုတော့လည်း ထက်ဘုန်းရှိန်ပေါ့လေ။
နို့ ထက်ဘုန်းရှိန် ကိုယ်တိုင်ကလည်း ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်
နာမ်စားသုံးတာ သာမန်နဲ့မတူဘူးဆိုတော့ ကျနော်က ကိုထက်ဘုန်း
ရှိန်လို့ ခေါ်လိုက်တာပါ”
ထက်ဘုန်းရှိန်က အသာအယာ ပြုံးသည်။
“ကိုယ်လို့ သုံးတာကို ပြောချင်တာ ထင်တယ်”
ဒေါက်တာရဲရန်နိုင်က ခေါင်းညိတ်ကာသာ ထောက်ခံလိုက်သည်။
“အရင်ကတော့ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ကျနော်လို့ပဲ
သူလိုငါလို သုံးတာပါပဲ။ နောက်ကျမှ ကိုယ့်မှာ ရောဂါလေးတခု
ဝင်လာလို့”
“အဆန်းပါလားဗျ၊ ဘာရောဂါလဲ ဆိုပါဦး”
သူတို့ကြားက ရေခဲလွှာ ပြိုစပြုသည်ကို ဒေါက်တာ ရဲရန်
နိုင် သတိပြုမိသည်။ ထက်ဘုန်းရှိန်၏ လေသံ အသွားအလာက အတန်ငယ်
တော့ ရင်းနှီး ပျော့ပျောင်းလာသည် မဟုတ်လား။
ထက်ဘုန်းရှိန်က မပွင့်တပွင့် ပြုံးရင်းသာ ဆက်၍ စကား
ဆိုသည်။
“ကျနော်ဆိုတာက ကျွန်-တော် ကနေ လာတယ်မဟုတ်လား ‌ဆရာ။
ခြေရာကောက်ကြည့်ရင် ကျွန်တော်မျိုးဆိုတဲ့ ပဒေသရာဇ်အသုံးက
နေ လာတာပဲ။ ဆရာနေဝင်းမြင့်ရဲ့ စင်္ကာပူဟောပြောပွဲတခု ရှိ
တယ်၊ အဲလေ . . . ဒါကိုတော့ ဆရာလည်း ကြည့်ဖူးမယ် ထင်တယ်”
“တခါသုံး လူ့အဖွဲ့အစည်းဆိုတာလား မသိဘူး၊ ကျနော်
နားထောင်ဖူးပါတယ်”
“အဟုတ်ပဲ။ အဲဒီမှာ ဆရာနေဝင်းမြင့်က ဗမာတွေ ကျွန်တော်-
ကျွန်မ သုံးတာက နှိမ့်ချတတ်တဲ့သဘောဆောင်တယ်လို့ ပြောတယ်
မဟုတ်လား”
 မေးခွန်းဝါကျဖြစ်သော်လည်း မေးခွန်းသဘောကိုမဆောင်။
သို့အတွက် သူက ခေါင်းတချက်သာ ညိတ်ပြဖြစ်သည်။
“ကိုယ့်အမြင်ကတော့ နှိမ့်ချတတ်တာကနေ နိမ့်ကျသွားတတ်
တယ်ဆိုတာပဲ။ နှိမ့်ချတတ်တာကို ဘာသာရေး အမြင်ကတော့
ချီးမွမ်းစရာပေါ့၊ ယဉ်ကျေးမှုရှိတယ်လို့ ထင်ရတာလည်း ပါ
ချင်ပါမှာပေါ့လေ။ ဒါပေမဲ့ ကိုယ်တို့က အမြဲနှိမ့်ချနေရာကနေ
ကိုယ့် အညွန့်ကလေးကိုယ် ပြန်ပြန်ပြီး တိမိ ရိတ်မိတတ်တဲ့
အဖြစ်မျိုး ရောက်လာရင်တော့ မကောင်းဘူးပေါ့။ ‌တနေရာမှာတော့
ဒေါက်တာသန်းထွန်းက. . အင်း . . သူ့ အတ္ထုပတ္တိ စာအုပ်မှာ ထင်
ပါရဲ့၊ ဗမာတွေရဲ့ အရင်းခံ မူလအသုံးဟာ ‘ငါ’လို့ပဲ သုံးတယ်
တဲ့။ ငါ့လင်သခင်မင်းကြီး၊ ငါ့သားမင်းကြီး၊ ငါ့မြေး
မင်းကြီး၊ နောက် . . ဤငါလှူသော ကောင်းမှု ဘာညာပေါ့လေ။ ဟန်မ
လုပ်တတ်ဘူး၊ အရှိအတိုင်းပြောတယ်လို့ ရေးထားတယ်။ ကိုယ်တော့
သိပ်သဘောကျတာပဲ။ ဒါပေမဲ့ ‌အပြင်မှာ ‘ငါ’လို့ သုံးရင် အခုခေတ်
လူ့အသိုင်းအဝိုင်းက လက်ခံနိုင်မယ် မထင်ဘူး။ လူဆိုတာ
individualistic မဖြစ်ဘူး‌လေ၊ သည်တော့ ရှဉ့်လည်းလျှောက်သာ ပျား
လည်းစွဲသာပေါ့ ဆရာရယ်၊ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ‘ကိုယ်’လို့ စသုံး
ဖြစ်တယ်”
“လက်ခံနိုင်စရာ အကြောင်းပြချက်ပါပဲ။ ကျနော်ကတော့
ပြင်နိုင်မယ် မထင်ဘူး။ နှစ်သုံးဆယ်ကျော် နှုတ်ကျိုးခဲ့ပြီ
ကိုး၊ ဝါသနာ စရိုက်ဆိုတာ ပြင်ရ ခက်ပါတယ်”
ထက်ဘုန်းရှိန်က မထောက်ခံသလို၊ ကန့်လည်း ကန့်ကွက်မလာ။
သို့နှင့် စကားစက ပြတ်သလို ဖြစ်ရ၏။
“ဂျိန်း . . .”
အပြင်တွင် မိုးခြိမ်းသံ သဲ့သဲ့ ကြားလိုက်ရသည်။ အဝေးတ
နေရာမှ လာသည့် အသံမို့ အထိတ်တလန့် ဖြစ်ဖွယ် သဘောမဆောင်။
မိုးခြိမ်းသံက ည၏ တိတ်ဆိတ်မှုနှင့် တသားတည်း လိုလိုဟုပင်
ထင်ရ၏။
ဖြည်းဖြည်းချင်း ကျဆင်းစပြုလာသော မိုးရေစက်များက
ပြတင်းပေါက် မှန့ပြင်ကို တတောက်တောက်နှင့် စတင် ထိမှန်လာ
သည်။ သေချာ ဂရုစိုက်၍ ကြည့်လိုက်မည် ဆိုပါလျှင် ပြတင်းမှန်
ထက်၌ ရေစီးကြောင်းငယ်တချို့ စတင် စီးကျနေကြောင်းကိုလည်း
မြင်ရပေလိမ့်မည်။
 ထက်ဘုန်းရှိန်က သူ့ထံမှ အကြည့်လွှဲကာ မိုးစက်များ
နှေးကွေး ညှင်းဖြည်းစွာ စီးကျလျက်ရှိသော ပြတင်းမှန်ဆီသို့
သာ ငေးမောနေလေ၏။ သူ့အမူအရာက မှန်ပြတင်းကို ကျော်လွန်ကာ
အဝေးတနေရာဆီ မြင်နေရသည့်အလား။ သို့တည်းမဟုတ် အဝေးတနေရာကို
မြင်နိုင်ရန် ကြိုးစားနေသည့် ဟန်လည်း ဖြစ်နိုင်သည်။
“ဒီလိုရက်မျိုးမှာပဲ . . . ”
ထက်ဘုန်းရှိန်၏ အသံက ခုနင်က စကားပြောနေသည့် လေသံထက်
ပို၍ ညှင်းဖြည်းတိုးရှသွားသည်ကို ဒေါက်တာရဲရန်နိုင်
သတိထားမိသည်။ တဖက်လူ ကြားလိုက်နိုင်သည် ဆိုရုံမျှသာ ရှိ
သော အသံနှုန်းထား။ ပို၍ တိကျစွာ ဆိုရလျှင်မူ ရဲရန်နိုင်ကို
ဦးတည် စကားပြောနေသည်နှင့်မတူဘဲ သူ့ကိုယ်သူသာ စကားဆိုနေ
သည့် ဟန်။
“သူ့ကို ပထမဆုံးတွေ့ဖူးတဲ့ ရက်တုန်းကလည်း အခုလိုပဲ
မိုးတွေ ရွာနေခဲ့တာ”
ရဲရန်နိုင် ဣရိယာပုထ် အနည်းငယ် ပြင်၍ ထိုင်လိုက်သည်။
ထို့နောက် ဘောပင်ထိပ်ဖျားကို နုတ်စာရွက်အလွတ်ထံ ပြန်လည်
ဦးတည်ပေးလိုက်ရင်း တန်ပြန် မေးခွန်းထုတ်မိသည်။
“သူဆိုတာက . . . ဘယ်သူလဲ ထက်ဘုန်းရှိန်”
ထက်ဘုန်းရှိန်က ပြတင်းမှန်ဆီ ကြည့်နေရင်းမှသည်
ရုတ်တရက်ဆိုသလို ရဲရန်နိုင်ထံ အကြည့်တချက် စူးခနဲ ပို့
လွှတ်လာသည်။ စက္ကန့်ဝက်မျှ အချိန်လေး အတွင်းမှာပင် ပြတင်း
မှန်ဆီ ပြန်၍ ငေးစိုက်နေပြန်သည်။
နှုတ်ခမ်းလွှာများက တဖြည်းဖြည်း ပွင့်ဟလာသည်။
သို့ပေမဲ့ ရဲရန်နိုင်၏ မေးခွန်းကိုကား မဖြေ။
“ဆရာသိလား . . . ကိုယ်က ဒီလို မိုးရွာနေတဲ့ ရက်တွေကို
အတော်လေး သဘောကျတယ်”
ထက်ဘုန်းရှိန်၏ အသံက နွေးထွေးနေကာ နှစ်လိုဖွယ်အတိ။
ရှောင်ရှားတိမ်းဖယ်မှု။
ဟုတ်သည်၊ ရှောင်ရှားတိမ်းဖယ်မှုတခုကို ရန်ရဲနိုင်
ခံစားလိုက်မိသည်။
သို့ပေမဲ့ မူလမေးခွန်းဆီသို့ တည့်တိုးကြီးပြန်မေး၍ မ
ဖြစ်။ သည်လို မေးလိုက်လျှင် ထက်ဘုန်းရှိန်၏ ခုခံမှုက ပို၍
ထူထဲနက်ရှိုင်းသွားနိုင်သည်။ ထို့ကြောင့် ထက်ဘုန်းရှိန်၏
လေကြောအတိုင်း လိုက်ပေးလိုက်မိသည်။
“အင်း . . . ဘာကြောင့်လဲ ထက်ဘုန်းရှိန်”
“အင်း . . .”
ထက်ဘုန်းရှိန်က ထိုင်ခုံကို ပျင်းရိစွာပင် မှီတွဲ
ထိုင်လိုက်သည်။ သူ့ကြည့်ရတာ ယခုမှပင် ပို၍ သက်သောင့်သက်သာ
ရှိသွားသယောင်။
“မိုးရွာနေတာကို ကိုယ်သဘောကျတယ်၊ ကိုယ့်အတွက်တော့
မိုးရွာနေတာက အေးချမ်းသလိုပဲ။ မြေပေါ်မှာ ရှိသမျှ
ဖုန်မှုန့်တွေ . . . အမှိုက်သရိုက်တွေကို မိုးရေစက်တွေက
ရှင်းပေးသွားတယ်။ ဟီရာ့ကလစ်တပ်စ် ပြောသလိုပေါ့ ‘အရာရာဟာ
စီးဆင်း ပြောင်းလဲနေတဲ့အတွက် ဘယ်အရာမှ မတည်မြဲဘူး’ ဆိုတာ
လိုမျိုးလေ. . .။ ဆရာရော အဲသည်လို မထင်မိဘူးလား”
ရဲရန်နိုင် ခေါင်းကို ဖြည်းညှင်းစွာ ညိတ်ပြလိုက်သည်။
“Nothing lasts, for everything flows ဆိုတဲ့ စာသားမလား၊ ကျ
နော် ဖတ်ဖူးတယ်”
“အမှန်ပဲပေါ့”
ထက်ဘုန်းရှိန်ဘက်က ထပ်မံ တိတ်ဆိတ်သွားသည်။ မိနစ်ဝက်
ခန့် ကြာပြီးမှ ရဲရန်နိုင်ကို ထပ်မံ စိုက်ကြည့်လာပြန်သည်။
“မိုးရွာနေပြီဆိုရင် ဘယ်အရာကိုမှ သေချာမမြင်ရတော့
ဘူး”
ဒါကိုတော့ ရဲရန်နိုင် အင်းမလုပ်၊ အဲမလုပ် ငြိမ်၍သာ
နားထောင်လိုက်မိသည်။ ထက်ဘုန်းရှိန် ဆက်ပြောသည်ကို သူ
စောင့်ရမည်။
“မိုးရွာလာပြီဆိုရင် မြင်ရသမျှ အရာအားလုံးက မှုန်
မှိုင်းသွားတယ်။ အစစ်အမှန်က ဘာလဲ သိဖို့ ခက်ခဲလာတယ်။ မိုး
စက်တွေကြားထဲမှာ လူတယောက်က လုံလောက်တဲ့အကွာအဝေးကနေ ပုန်း
နေမယ်ဆိုရင် ပုန်းနေလို့ဖြစ်တယ်၊ အဲဒါက လုံခြုံမှုတမျိုး
လိုပဲ၊ အဲဒါကြောင့် ကိုယ် မိုးရွာနေတဲ့အချိန်တွေကို
သဘောကျတာ”
 ရဲရန်နိုင် သဘာဝကျကျပင် ပြုံးလိုက်သည်။ သည်စကားက
အဓိပ္ပါယ်အချို့ ရောယှက် ပါဝင်နေသည်။ သာမန်ကာ လျှံကာစကား
မျိုး ဟုတ်မနေ။
“ဒါပေမဲ့ သူ့ကိုလည်း သတိရမိတယ်မဟုတ်လား ထက်ဘုန်း
ရှိန်၊ ကျနော့်ကို အဲဒီအကြောင်း ပြောပြနိုင်မလား”
ထက်ဘုန်းရှိန်၏ ကိုယ်ဟန်အနေအထားက တောင့်တင်းသွားသည်။
“သူဆိုတာက ဘယ်သူလဲ ထက်ဘုန်းရှိန်”
ခေတ္တမျှ ဆိတ်ငြိမ်သွားပြီမှ ထက်ဘုန်းရှိန်၏
နှုတ်ခမ်းတို့ ပွင့်ဟလျက် နာမ်စားတခုကို အသက်ဝင်စွာ တိုး
ဖျော့ဖျော့ ဆိုလာသည်။
“မောင် . . .”
A Rainy Day ten years ago . . .

ထက်ဘုန်းရှိန်တယောက် ကျောင်းထဲ ခြေချမိတော့ ကျောင်း

ဝန်းထဲတွင် ကျောင်းသူကျောင်းသားများ၊ ကျောင်းသား မိဘများ၊
ဆရာ ဆရာမများနှင့် ပျားပန်းခတ် ရှုပ်ထွေးနေသည်။ မိုးက
ဖျောက်တောက် ဖျောက်တောက်နှင့်။ ထီးကလည်း ရောင်စုံ။ ကြာ
တော့ မူးနောက်လာရသည်။
ကျောင်းဖွင့်စ ရက်ပဲလေ။
ထက်ဘုန်းရှိန်၏ ဖခင်ဖြစ်သူကတော့ အတန်းပိုင် ဆရာမ
နှင့် တွတ်ထိုးလျက်ရှိသည်။ ထက်ဘုန်းရှိန်ကတော့ ပျင်းရိ
လေးတွဲ့စွာပင် အခန်းထဲ ကြိုဝင်နှင့်လိုက်သည်။
ကျောပိုးလွယ်အိတ်က တနင့်တပိုးကြီးမို့ ကြာကြာမရပ်
ချင်။ သို့ပေမဲ့ ဘယ်ခုံမှာ ဝင်ထိုင်ရမည် မသိသေး။ အခန်းထဲ
မှာက မျက်နှာစိမ်းချည်း။
အချိန်ဇယားမထွက်သေးချိန်ဖြစ်၍ စာအုပ်ဟူသမျှ အကုန်
ထည့်လာရသည့်အထဲ သူက ကဗျာစာအုပ်တအုပ်နှင့် အပြင်ဖတ်
သမိုင်းစာအုပ်တအုပ်ပါ ထည့်လာလိုက်သေးသည်။
သည်နှစ်က ဆယ်တန်း။ တခြားသူများ ဆယ်တန်းဆိုလျှင်
ကျောင်းစာနှင့် မျက်နှာက ချောင်းခြားပြီးစ ကိန္နရာ
မောင်နှံလိုပင် ဘယ်လိုမှ မခွဲခွာတော့။ သူကတော့ မဟုတ်။
အပြင်စာတွေ ရအောင်ဖတ်နေသေးသည်။
လွယ်အိတ်ကြီးကို ဘယ်နား ခဏထားလျှင် ကောင်းမလဲဟု
ဗျာများနေစဉ်မှာပင် အတန်းပိုင်က သူ့အနားရောက်လာသည်။
“သားက ယောက်ျားလေး roll ရဲ့ တတိယခုံမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်”
 “ဟုတ်”
ယခုမှပင် သက်သာရာ ရသည့်နှယ် ကျောပိုးအိတ်ကို ခုံပေါ်
တင်လိုက်ရသည်။ သူနှင့်တွဲထိုင်ရမည့် သူတွေကို ကြည့်လိုက်
တော့ ဖြူနုနု ခပ်ချောချော တယောက်၊ ဆံပင်ထောင်ထောင်နှင့်
ခပ်ဖြူဖြူက တကောင်၊ အသားခပ်လတ်လတ် ဆံပင် မတိုမရှည်နှင့်က တ
ပါး။ ဖြူချောချော တယောက်ကတော့ ဘာတွေ ရှုပ်မှန်းမသိ
အလုပ်ရှုပ်နေသည်။ ဆံပင်ထောင်ထောင်နှင့် တယောက်ကတော့ သူ့
ကို သွားအဖြီးသားနှင့် ပြုံးပြနေသည်။ အသားခပ်ဘတ်လတ် တ
ယောက်ကတော့ သူ့ကို ဆေးဖော်ကြောဖက်ပင်မပြု၊ ငူငူကြီး ထိုင်
လို့။
“သားက အဝေးမှုန်တယ်ဆိုတော့ တတိယခုံလောက်ဆို အဆင်ပြေ
တယ်၊ ရှေ့ဆုံးတန်းကျလည်း မထိုင်ချင်ဘူးဆို”
ချီးပဲ . . . ဒီအဝေးမှုန်တဲ့ကိစ္စက စလာပြန်ပြီ၊ ဖေဖေ
ကတော့ လုပ်ပြီကွာ၊ ဆရာမအသံကလည်း ငါ ကန်းတဲ့ကိစ္စ တတန်း
လုံး မသိမှာစိုးနေတဲ့ လေသံနဲ့ . . .
သို့ပေမဲ့ ခေါင်းထဲက အသံကို အပြင်မထုတ်မိ၊ တကယ်တမ်း
ထွက်လာသည်က “ဟုတ်”ဟု တလုံးတည်းသာ။
“တောင်တောင် . . . တောင်တောင်. . . တောင်တောင်”
ကျောင်းတက်ခေါင်းလောင်းသံကြားတော့မှ အတန်းပိုင်က သူ့
အနားက ခွာဖော် ရတော့သည်။
တော်သေးတယ် တောက်တဲ့လို ကပ်နေရင် ရေနွေးပူနဲ့ ခွာရ
တော့မယ် ထင်လို့
“နာမည် ဘယ်လိုခေါ်လဲ ငါ့နာမည်က ဖြိုးလင်းထက်၊ ရန်ကုန်
ကနေ ပြောင်းလာတာ”
“အွန်း ငါက ထက်ဘုန်းရှိန်”
“မုန့်စားဆင်းချိန်ကျ အတူတူသွားမယ်နော်”
“အွန်း”
ဆံပင်ထောင်ထောင်နှင့် တကောင်ကတော့ ဟိုနှစ်ယောက်နှင့်
ယှဉ်လျှင် နည်းနည်းသွက်သည်။ ဟိုနှစ်ကောင်ကတော့ တကောင်က
လွယ်အိတ်တလုံးနှင့် ရှုပ်မြဲ ရှုပ်နေဆဲ၊ တကောင်က ငူ၍
ငိုင်၍ ကောင်းတုန်းပင်။
 “မင်းနာမည်ကရော..?”
ဖြူဖြူ ချောချောတယောက်ကိုပင် စ၍ မေးလိုက်သည်။
“လင်းမြတ်သော်”
“အွန်း ငါက ထက်ဘုန်းရှိန်. . .၊ ဟိုဘက်က တယောက်ကရော”
သူမေးသည့်တယောက်က မဖြေ၊ ဝင်ဖြေသည်က လင်းမြတ်သော်။
“ဇွဲဟိန်းသာတဲ့ ငါနဲ့ အိမ်နီးချင်း၊ ဒါနဲ့ မင်း ပိုကီ
မွန်ပစ်လား”
စိတ်ညစ်လိုက်ပါဘိသည့် ဖြစ်ခြင်း
ဖေဖေရေ . . .
▪️▪️▪️
အတန်းပိုင် ဆရာမက ကျောင်းသားနှစ်ယောက်နှင့်အတူ
အချိန်ဇယားကဒ်ကို နံရံမှာ ကပ်နေသည်။ အခြားကျောင်းသားများ
ကတော့ စကားပြောသူကပြော၊ အချိန်ဇယားကို လိုက်ကူးသူက ကူး
နှင့် ကိုယ့်အလုပ်ကိုယ် လုပ်နေကြသည်။
သူ့ဘေးတွင်ရော...
ဖြိုးလင်းထက်က အချိန်ဇယားကူးနေသည်။ ထက်ဘုန်းရှိန်ကို
ဆေးဖော်ကြောဖက်ပင် မပြုသည့် ဇွဲဟိန်းသာကတော့ လင်းမြတ်သော်
နှင့်အတူ စကားဖောင်ဖွဲ့လျက်။ သူတို့က ဗီဒီယိုဂိမ်းများ
အကြောင်း ပြောနေသည်မို့ ထက်ဘုန်းရှိန်လည်း ဝင်မဆံ့။ ထို့
အတွက် အိမ်ကယူလာသည့် သမိုင်းစာအုပ်ကိုသာ ဖတ်နေလိုက်သည်။
အချိန်ခဏအတွင်းမှာပင် စာအုပ်ထဲသို့ နစ်ဝင်သွားသည်။
စာအုပ်က “ညောင်ရမ်းဆက် အဝကို ပြန်လည်ထူထောင်ခြင်း”ဆိုသည့်
စာအုပ်။
“စာအုပ်အသစ် အပိုပါသေးလားလို့ ထက်ဘုန်းရှိန်”
“ဟင် . . .”
လင်းမြတ်သော်က သူ့ပုခုံးကို ပုတ်ရင်း မေးနေခြင်း။
“ငါမေးနေတာ ကြာလှပေါ့၊ ကြားလည်း မကြားဘူး”
“အင်း ဘာလဲ ဗလာ စာအုပ်အသစ်လား”
“အေး . .”
 “အင်း . . . ပါတယ်”
“ဇွဲဟိန်းသာက လိုနေလို့တဲ့”
သူကိုယ်တိုင်တောင်းတော့ ဘာဖြစ်မှာမလို့လဲ၊ လင်းမြတ်
သော်က သူ့အဖေလား
‌ အသာတကြည် ထုတ်‌ပေးလိုက်သည်။ သူ့မှာက စာအုပ်သစ် တဒါဇင်
တောင် ပါလာသည် မဟုတ်လား။
“ကျေးဇူးပဲ . . .”
ဇွဲဟိန်းသာက ခပ်တိုးတိုး ဆိုလာသည်။
စကားတော့ ပြော‌တတ်သေးသားပဲ . . .
ကျောင်းဖွင့်စ ပထမဆုံးရက်မို့ဖြစ်မည်၊ စာသင်ချိန်တွေ
က သင်္ခန်းစာမိတ်ဆက်တွေနှင့်သာ အချိန်ကုန်သွားသည်။ ဘာမှ
မယ်မယ်ရရ ‌သင်သွားသည်မရှိ။
မုန့်စားဆင်းချိန်ရောက်တော့ အိမ်နီးချင်းဆိုသူနှစ်
ယောက်က အခန်းထဲတွင် တွတ်ထိုးရင်း ခေါင်းချင်းဆိုင်လျက်
ကျန်ခဲ့သည်။ သူကတော့ ရန်ကုန်သားဆိုသူနှင့်အတူ မုန့်
ဈေးတန်းဘက် ထွက်လာခဲ့သည်။
ကော်ရစ်ဒါအစွန်းများတွင် မိုးရေတို့ဖြင့် စွတ်စို
လျက်ရှိသည်။ တော်သေးသည် မိုးရွာနေလျှင် သူ အပြင်ထွက်မစား
ချင်။
ရှစ်တန်းဆောင်နှင့် ဆယ်တန်းဆောင်က တွဲထားသည်မို့
မုန့်ဈေးတန်းကို သွားမည်ဆိုလျှင် ရှစ်တန်းခန်းများရှေ့က
ဖြတ်ရသည်။ ရှစ်တန်းအခန်းများရှေ့က ဖြတ်လာတော့ သူတို့ နှစ်
ယောက်ကို ရှစ်တန်းကလေးမများက ပေါ်တင်တမျိုး၊ ခိုး၍တသွယ်၊
မသိမသာတဖုံ ဝိုင်းကြည့်နေကြသည်။
သူ့ဘေးက ရန်ကုန်သားကလည်း ဖြူစပ်စပ်၊ ဆံပင်ထောင်
ထောင်၊ ရုပ်က ကြည့်ကောင်းသည့် အစားထဲက။ ကျောင်းစိမ်း
ပုဆိုးကို ခါးပုံစကျစ်ကျစ်နှင့် ခြေမျက်စိ အထက်နားအထိ
ရောက်အောင် ဝတ်ထားသည်။ ဂျင်းဂျာကင် အပြာကို လက်ပင့်တင်
ထားသည်။
သူကရော . .
 ချောမောသည့်အထဲတွင်တော့ မပါပေမဲ့၊ အဒေါ်အပျိုကြီး
များ လက်ထွက်မို့ သပ်ရပ်သည့်နေရာတွင် စာတင်လောက်သည်။
အင်္ကျီလက်ကို သပ်သပ်ရပ်ရပ် ခေါက်တင်ထားသည်က အစ်ကိုတွေထံက
ရသည့် အမွေ။
ကျောင်းစိမ်း ပုဆိုးကို ခြေမျက်စိနှင့်အပြိုင်
တိတိရိရိ ညီနေအောင် ဝတ်ထားသည်။ ကျောင်းသားအများစုလို
ပုဆိုးတိုတိုဝတ် ခါးပုံစကြီး တွဲလဲနှင့် လူမိုက်ဒီဇိုင်း
လည်း မဟုတ်။ တချို့ ကျောင်းသားတွေလို ကျောင်းပရဝုဏ်
တံမြက်စည်း လှည်းပေးသည့်အလား တရွတ်ဆွဲနေအောင် ရှည်နေသည်
လည်း မဟုတ်။
တိတိရိရိ သပ်သပ်ရပ်ရပ် ဝတ်ထားသော ပုဆိုးစိမ်းက
မန္တလေးထုတ် နဂါးကတ္တီပါဖိနပ် အစိမ်းရင့်နှင့် တွဲလိုက်
တော့ ကြည့်ရ သိပ်မဆိုး။
ခပ်အုပ်အုပ် ဆံပင်များက ကျွဲကော်ကိုင်း မျက်မှန်
လေးထောင့်ပေါ်နားထိ ဝဲကျနေသည်။ ဆီမပါ၊ ဂျယ်မလိမ်း။ သဘာဝ
အတိုင်း ပွယောင်းယောင်း ဖြောင့်စင်းစင်း အနေအထား။
မုန့်ဈေးတန်းကို ရောက်တော့ ရန်ကုန်သား ဖြိုးလင်းထက်က
ခေါက်ဆွဲသုပ်နှင့် အကင်တွေ ဝယ်သည်။ သူကတော့ လက်သုပ်များ မ
စားတတ်။ သူစားနေကျ မနက်စာ မုန့်တီဆိုင်က အသုပ်မှ လွဲလျှင်
ဘယ်အသုပ်ကိုမှ စားစရာဟု မမြင်တတ်။ အစားနှင့် ပတ်သက်လျှင်
သူက အတော်လေး ဇီဇာကြောင်ချင်သည်။
ထို့ကြောင့် Oishi လေဖောင်းထုပ် တခုနှင့် ပေါင်မုန့်တ
ခုသာ ရွေးယူလိုက်သည်။
“ခဏနော် သားလေး . . အန်တီ အကြွေ ရှာလိုက်ဦးမယ် အမ်းစရာ တ
ရာတန်မရှိသေးလို့”
“ဟုတ် . .”
အမ်းငွေ စောင့်နေစဉ်မှာပင် မိုးစက်တပေါက် သူ့ပုခုံး
ပေါ် ကျလာသည်ကို ခံစားမိလိုက်သည်။
သေစမ်း . . . မိုးပြန်ကျလာပြီ
“အန်တီ့ မြန်မြန်အမ်းပေးပါလား၊ မိုးကျလာပြီမို့”
 မုန့်ဈေးတန်းပေါ်က အမိုးများက သူတို့ ကျောင်းသားတွေ
မုန့်ရပ်ဝယ်သည့် နေရာအထိ မရောက်။ သူတို့ ခေါင်းထက်မှာက
စိန်ပန်းပင်ကြီးမှ လွဲလျှင် ဘာအမိုးမှ ရှိမနေ။
မိုးစက်များက ဝေါခနဲသွန်ချလာသည်။ ကျောင်းသား
ကျောင်းသူများလည်း ဝရုန်းသုန်းကား ပြေးကြလွှားကြနှင့်
အတော်လေး ရှုပ်ရှုပ်ထွေးထွေး ဖြစ်သွားသည်။ ဖြိုးလင်းထက်
ကတော့ အသုပ်ဆိုင်ထဲမှာမို့ လွတ်လိမ့်မည်။ သူကတော့
ရှေ့တိုး တံပိုး၊ နောက်ဆုတ် လှည်းထုပ် ဖြစ်နေသည်။
သူ့ဘေးပတ်ပတ်လည်တွင် မိုးစက်များ စွတ်စို သွားသည်။
သို့ပေမဲ့ မျှော်လင့်ထားခဲ့သလို သူ့ကိုယ်ပေါ်သို့
မိုးစက်များ ကျမလာခဲ့။
သူ့ကို ထီးတလက်က မိုးထားလို့။ ‌ထီးလက်ကိုင်ရိုးကို
ကိုင်ထားသောလက်ချောင်းများ၊ သွယ်လျပေမဲ့ ခိုင်မာသော
လက်ချောင်းများက သူ့ ညာဘက်နံဘေးကို ဖြတ်သန်း၍ တိုးဝင်လာ
သည်။
ဇွဲဟိန်းသာ . . . .
မိုးစက်များ၊ လေပြေအဝှေ့ကြောင့် ကြွေကျလာသော
သစ်ကိုင်းအစအနများ၊ ဝရုန်းသုန်းကား ပြေးလွှားနေကြသော
ကျောင်းသားကျောင်းသူများ . . . အရာရာဟာ ရပ်တန့်သွားသလိုပင်၊
အံ့ဩမှင်သက်မိနေသော မျက်ဝန်းတစုံ၊ လှုပ်ရှားနေသော
စိတ်အလျဉ်၊ တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်နှင့် တန်ပြန် မိုးကြည့်လာသော
နောက်မျက်ဝန်းတစုံတို့မှအပ ပြင်ပမှ အရာအားလုံးသည် ပကတိ
ငြိမ်သက် ရပ်တန့်နေခဲ့လို့။
 PART (2)

လျှို့ဝှက်သောကဗျာ
မောင် . . .
သည်လိုခေါ်တော့၊
ဖျော့ဖျော့သူပြုံး၊ ရင်ခုန်တုန်းမှာ၊
ဆိတ်သုဉ်းဝန်းကျင်၊ ရှိ မထင်ပြီ
ကြင်သူ့မျက်နှာ တကမ္ဘာ။

မောင် . . .
သည်လိုခေါ်တော့၊
မှီလျော့ရင်ခွင်၊ နွေးပြီထင်၏
ခေါ်ငင်သဲ့သဲ့၊ သူအလှည့်မှာ
ချစ်တဲ့နှုတ်ခမ်း နမ်းမိသည်။

ပြန်ကြစို့ကွယ် . . .
ပန်းခင်းလယ်မှာ၊ မြှူရယ်ပြုံးရင်း
ချော့မော့ရင်းပေါ့၊ တိုးညှင်းချိုသာ
ပြောခါမှပဲ၊ အနမ်းစဲသည်
ခွဲရမှာကို လွမ်းသတဲ့။

သည်လိုဆိုတော့
ညှိုးပြုံးချိုသာ၊ မောင့်မျက်နှာကို
ငေးသာကြည့်မိ၊ စိတ်လျှော့မိပေါ့
ကိုယ်၏ကြင်သူ၊ ချစ်တဲ့လူကို
ဘယ်သူတော်လှန်နိုင်မှာလဲ။
A Rainy Day at Present . . .

“ချစ်စရာကောင်းတဲ့ မှတ်ဉာဏ်လေးတခုပဲ . . . လို့ ကျနော်

မြင်မိတယ်။ ဒီလိုဆိုတော့ တကယ်လည်း မိုးရွာတဲ့နေ့တွေဟာ ထက်
ဘုန်းရှိန်အတွက် စိတ်သက်သာစရာ အတွေးတွေ ပေးနိုင်တာပဲ”
ထက်ဘုန်းရှိန်၏ အကြည့်က မိုးစက်များ စီးကျလျက်ရှိသော
ပြတင်းမှန်တွင်သာ ကပ်ငြိနေဆဲ။
သူ့စကားကို အင်းမလုပ်၊ အဲမလုပ်၊ ခပ်ငြိမ်ငြိမ်သာ
ထိုင်ရင်း ငေးမောနေသည်။
မိုးစက်များက ပြတင်းမှန်ပေါ်သို့ တတောက်တောက်နှင့်
စည်းချက်ကျ ဖြန်းပက်လျက် ရှိသည်။ ပြင်ပကမ္ဘာကား မှောင်အတိ
ဝေဝါးလျက်။ အခန်းတွင်းက မီးရောင် မှိန်ဖျော့ဖျော့က ထက်
ဘုန်းရှိန်၏ မျက်နှာပေါ် ဖြာကျနေသော်လည်း သူ့မျက်နှာပေါ်
တွင်လည်း အတွေးရိပ်များက ပြင်ကလောကနှင့်အပြိုင် ရှုပ်ထွေး
ဝေဝါးလျက်။
ရဲရန်နိုင်သူ့ကို စိုက်ကြည့်နေသည်ကိုတော့ သူလည်း
ခံစားမိပုံပေါ်သည်။ သို့ပေမဲ့ အကြည့်တချက်မျှ ပြန်လည်
တုန့်နှင်းရန် စိတ်ကူးရှိပုံမပေါ်သေး။
“ဒီလိုနဲ့ပဲ မိုးရွာနေတဲ့ ရက်တွေတိုင်းက ထက်ဘုန်း
ရှိန်အတွက် သူ့ကို သတိရဖို့ လုံလောက်ခဲ့တယ်ဆိုပါတော့”
ထက်ဘုန်းရှိန်က ခေါင်းကို အသာအယာ ညိတ်ပြသည်။ အတော်လေး
ညှင်သာလွန်း၍ ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်ဟူ၍ပင် သိပ်မသိသာချင်။
“အင်း . . . အမြဲလိုလိုပဲ ဆိုပါတော့”
 “ကျနော်အမှတ်မမှားရင် ထက်ဘုန်းရှိန်က မိုးရွာနေတာကို
သဘောကျတယ်လို့ ပြောခဲ့တယ်နော်၊ မိုးရွာနေတဲ့ အချိန်မှာ ဘာ
တွေကို သဘောကျတတ်တာလဲ ထက်ဘုန်းရှိန်”
ဖျတ်ခနဲဆိုသလို ထက်ဘုန်းရှိန်၏ အကြည့်တို့က သူ့ထံ ကျ
ရောက်လာသည်။ သည်မေးခွန်းမျိုးထက် ပို၍ တည့်တိုးဆန်ဆန်
မေးခွန်းမျိုး၊ သို့မဟုတ် သူနှင့်မောင့်အကြောင်း ပို၍
တိုက်ရိုက် ထဲထဲဝင်ဝင် မေးလာသည်မျိုးကို မျှော်လင့်ထားဟန်
တူသည်။ သာမန်ဆန်လွန်းသော ဤမေးခွန်းကို မေးလိုက်၍ အတန်ငယ်
အံ့အားသင့်သွားသည့် အရိပ်တို့ ထက်ဘုန်းရှိန်၏ မျက်နှာတွင်
ဖြတ်ပြေးသွားသည်။ သို့ပေမဲ့ တစ်တဒင်္ဂမျှသာ။ ချက်ချင်းဆို
သလို အံ့ဩရိပ်တို့က ပျောက်ကွယ်သွားသည်။
ထက်ဘုန်းရှိန်က သူ့မျက်နှာရိပ် မျက်နှာကဲကို ထိန်း
နိုင်သည့်နေရာတွင် အတော်လေး ကျင့်သားရခဲ့ပြီးသား ဖြစ်ပုံရ
လေသည်။
ထက်ဘုန်းရှိန်က ထိုင်ခုံကို မှီလျော့လျော့ အနေအထား
ဖြစ်အောင် ထိုင်ရင်း မျက်နှာသေနှင့်သာ ပြန်ဖြေလာသည်။
“သေချာတော့ မသိဘူး၊ မိုးပေါက်ကျသံတွေများလား။
မိုးပေါက်ကျသံတွေက အေးချမ်းတယ်လေ။ ဆူညံနေတဲ့ ပတ်ဝန်းကျင်
တွေက မိုးစရွာလာတာနဲ့ မိနစ်ပိုင်းအတွင်း ငြိမ်ကျသွားတတ်
တယ်။ အဲဒီလိုဆိုရင် ကိုယ်ကတော့ သီချင်းတပုဒ် နားထောင်ရင်
နားထောင်၊ ဒါမှမဟုတ် ဂစ်တာတီးရင်တီးပေါ့၊ ဒါမှမဟုတ် ကိုယ်
ဖတ်လက်စ စာအုပ်တအုပ်ကို ကိုင်ပြီး မိုးပေါက်ကျသံတွေကို
နားထောင်တာမျိုး လုပ်တတ်တယ်၊ အဲဒီလိုဆိုရင် ကိုယ်ကလွဲပြီး
ကျန်တဲ့ အတွေး၊ အသံ၊ အရောင်၊ အမြင်အာရုံတွေအကုန်လုံး ဆိတ်
အေးသွားသလိုပဲ”
“အကုန်လုံး ဆိတ်အေးသွားတယ်.. ဟုတ်လား”
ထက်ဘုန်းရှိန်က သူ့ပုံစံအတိုင်း ဖြည်းညှင်း ညှင်သာ
စွာပင် ထပ်၍ ခေါင်းညိတ်ပြသည်။
“အင်း ဆူညံနေတာတွေကတော့ အဓိကပေါ့”
ထက်ဘုန်းရှိန်က သူ့ထံမှ အကြည့်ကိုလွှဲဖယ်၍ ပြတင်း
မှန်ကို ပြန်ငေးမောသွားသည်။
“ကိုယ်တို့အားလုံးမှာ အာရုံငါးပါး ကိုယ်စီရှိကြတာပဲ
လေ။ မြင်သိစိတ်၊ ထိသိစိတ်၊ ကြားသိစိတ်၊ ဂန္ဓာရုံလို့ခေါ်
နဲ့ နံသိစိတ်၊ နောက် တွေးသိစိတ်ဆိုပါတော့။ အဲဒီထဲမှာ ကြားရ
တာတွေ၊ ထိတွေ့ရတာတွေက ထိန်းချုပ်ရလွယ်တယ်လို့ ကိုယ်ထင်
တယ်။ အနံ့ . . . သူကတော့ သိပ် ထိန်းချုပ်မရချင်ဘူး။ အသက်ရှူ
တဲ့ ဖြစ်စဉ်နဲ့ ဆက်စပ်နေတာမို့ဖြစ်မယ်။ အတွေးကတော့ ပို
ဆိုးတာပေါ့။ ကိုယ်တို့ရဲ့ စိတ်က တောက်လျှောက် ဖြစ်ပျက်နေ
တာပဲလေ။ ကိုယ် ပိုပြီး အာရုံစိုက်မိတာကတော့ ကြားသိစိတ်ပဲ။
ကိုယ်က စိတ်အနှောက်အယှက်ဖြစ်စရာ အသံတွေဆို ပိုပြီး
အာရုံစိုက်မိနေတတ်တယ်။ ဘယ်လိုမှ ထိန်းမရဘူး။ မိုးရွာလာရင်
တော့ မိုးပေါက်သံတွေကလွဲလို့ ကိုယ့်အနားက စိတ်အနှောက်
အယှက်ဖြစ်စရာ အသံတွေ ဆိတ်ငြိမ်သွားတာကို ကိုယ် . . သဘောကျ
တယ်”
ရဲရန်နိုင် ခေါင်းညိတ်ပြရင်း ထောက်ခံမိသည်။
“အင်း ဒါက relief ဖြစ်စေတယ်၊ အဲဒါကြောင့် အိပ်ပျော်စေ
တဲ့ အသံဖိုင်တွေထဲမှာ တွေ့ရအများဆုံးက မိုးရွာတဲ့အသံ ဖြစ်
နေတာလို့ ကျနော်လည်း ထင်တယ်”
“ကိုယ်လည်း ဒီလိုပဲ ထင်မိပါတယ်”
ထက်ဘုန်းရှိန်က စကားလက်စကို ရပ်ထားလိုက်သည်။ မှိန်
ဖျော့ဖျော့ သက်ငြိမ်အခန်းလေးက ပြန်လည် ဆိတ်ဧ သွားပြန်သည်။
ပြတင်းမှန်ကို ရိုက်ခတ်နေသော မိုးစက်များကတော့ စည်းချက်
မှန်မှန် ထွက်ပေါ်နေဆဲ။
အဝေးဆီမှ ကားဟွန်းတီးသံအချို့ ကြားမိသည်ဟု ထင်သည်။
သို့ပေမဲ့ အသံက မှိန်ပျပျသာ။
“ဒါပေမဲ့ ဒီနှစ်ပိုင်းတွေမှာတော့ ဆူညံသံတွေက ပိုများ
လာတယ်”
ထက်ဘုန်းရှိန်က ထိုသို့ပြောပြီး သက်ပြင်းတချက်
မသိမသာ ချလိုက်သည်။
“ပြင်ပ ဗဟိဒ္ဓမှာရှိတဲ့ ဆူညံသံတွေကို earphone တပ်ထား
ပြီးတော့ပဲ ဖြစ်ဖြစ်၊ ဒီအတိုင်း ရိုးရိုးဘေး နားပိတ်ထား
လိုက်ရင်ပဲ ဖြစ်ဖြစ် တားလိုက်လို့ရတယ်။ အဇ္ဈတ္ထအတွင်း
ပိုင်းထဲက ဆူညံနေရင်တော့ ဘာနဲ့မှ ပိတ်ဆို့ထားလို့ မရတော့
ဘူး”
 “အဇ္ဈတ္ထဆူညံမှုဆိုတာက နည်းနည်း စိတ်ဝင်စားဖို့
ကောင်းသလိုပဲ၊ ထက်ဘုန်းရှိန်ရဲ့ ခေါင်းထဲမှာ ဘာတွေ ဆူညံနေ
လဲ ကျနော့်ကို ပြောပြနိုင်မလား”
ရဲရန်နိုင်၏ မေးသံက အပိုအလိုမရှိ ပကတိ ငြင်သာနေဆဲ။
ပျော့ပျောင်းနေဆဲ။ ထက်ဘုန်းရှိန်ကတော့ ခပ်နက်နက် မေးခွန်း
တွေဆီ စတင် ခေါ်ဆောင်ခံနေရပြီမှန်း သတိပြုမိပုံမရ။ သည်
အချက်က ကောင်းသည်ဟု ဆိုရမည်။
‌ ‌ထိုင်‌ခုံနောက်မှီပေါ် သက်သောင့်သက်သာ မှီလိုက်ရင်း
ခြေချိတ်လိုက်သည်။ ဤသည်က ထက်ဘုန်းရှိန် သက်သက်သာသာ ပြန်
ဖြေနိုင်ရန် ကိုယ်ဟန်အနေအထားအရရော၊ စကားအရာအရပါ နေရာ
ပေးလိုက်ခြင်း။
“ခေါင်းထဲမှာ လည်နေတဲ့ အသံတွေ”
ထိုမျှသာ ပြောပြီး၊ မိနစ်ဝက်မျှ အနားယူနေသည်။
“အတွေးတွေရဲ့ အသံတွေ ဆိုပါတော့၊ ကိုယ် ပြန်ပြီး အမှတ်
မရချင်တော့တဲ့ မှတ်ဉာဏ်တွေက ကိုယ့်ခေါင်းကို မနေနိုင်
အောင် ကုတ်ခြစ်နေရာက ထွက်လာတဲ့ အသံတွေ”
ထက်ဘုန်းရှိန်၏ မျက်နှာထက်တွင် မသက်မသာဖြစ်မှုတချို့
က အဆက်မပြတ် ရိပ်ခနဲ ရိပ်ခနဲ ပြေးနေသည်။ အသံကလည်း အနည်းငယ်
တော့ တောင့်တင်းနေသလိုပင်။ ထိုမျှ စကားအနည်းငယ်ကိုပင်
အတော်လေး အားယူ၍ ပြောလိုက်ရဟန် ရနေသည်။
“အခုတလောမှာ အဲဒီအသံတွေက ထက်ဘုန်းရှိန် အိပ်လို့ရ
နိုင်တဲ့အထိ တိုးတိတ်မသွားခဲ့ဖူးဘူးဆိုပါတော့”
သည်တကြိမ်တွင်တော့ ထက်ဘုန်းရှိန်က သူ့ကို ခပ်ကြာကြာ
ပင် တအံ့တဩ စိုက်ကြည့်လာသည်။ တမိနစ်ခန့်နေမှ သူ့ကို သည်
အကြောင်းအရာသို့ ရောက်သည်အထိ မသိမသာ ဆွဲခေါ်ခံလာခဲ့ရ
ကြောင်း သဘောပေါက်သွားပုံပင်။ ထက်ဘုန်းရှိန် သက်ပြင်း
ယဲ့ယဲ့ ချလိုက်သည်ကို သူတွေ့သည်။ ပြီးမှ ရယ်သံ ခပ်သေးသေးတ
ချက် သူ့နှုတ်ခမ်းများထံမှ လျှံထွက်လာသည်။
“ဆရာက မဆိုးဘူးပဲ”
ဒေါက်တာရဲရန်နိုင်က ခပ်ဖွဖွ ပြုံးရင်းသာ ပြန်လည်
ဖြေကြားသည်။
“ကျနော်က ကုသရေးအတွေ့အကြုံတွေ ရှိနေလို့ပါ”
 ထက်ဘုန်းရှိန်၏ အကြည့်တို့က ကြမ်းပြင်ဆီသို့
ရွေ့လျှော ကျဆင်းသွားသည်။
“ဟင့်အင်း . . . .
ကိုယ်ဘယ်လိုပဲ ကြိုးစားနေပါစေ
တခါမှ တိုးတိတ်မသွားခဲ့ဖူးဘူး” ဟု ခပ်လေးလေး ဝန်ခံလာ
သည်။
“အဲဒီအသံတွေကြောင့်ပဲ ထက်ဘုန်းရှိန် လုံးဝ အိပ်စက်
လို့ကို မရတော့တာပေါ့”
ဒေါက်တာ ရဲရန်နိုင်၏ အသံက ပေါ့ပါးသည်၊ နွေးထွေးသည်။
ရင်းနှီးသည့် အသံနှုန်းလည်း ဖြစ်သည်။
ထက်ဘုန်းရှိန်၏ ကိုယ်ဟန်အနေအထားက အနည်းငယ်ပို၍
တောင့်တင်းနေသည်ကို သူမြင်နေရသည်။ ထက်ဘုန်းရှိန်က သက်
ပြင်းတချက် ချသည်။ ထို့နောက် ကိုယ်ကို ရှေ့ကိုင်းရင်း ဒူး
နှစ်ဖက်ပေါ် တံတောင်ဆစ် ကွေးထောက်ကာ သူ့ဆံပင်များကို လက်
နှင့် ထိုးဖွလိုက်သည်။
“အိပ်လို့မရတာတင် မဟုတ်ဘူး ဆရာ၊ ကိုယ် တနေရာရာမှာ လှဲ
လိုက်မိပြီ ဆိုတာနဲ့ အတွေးတွေက အတောမသတ်အောင် ကိုယ့်
ခေါင်းကို လာကိုက်ခဲတယ်၊ အနားယူလိုက်ဖို့ ကြိုးစားလေလေ
ခေါင်းထဲက အသံတွေဟာ ဆူညံလာလေပဲ”
“ဘယ်လို အတွေးတွေများလဲ ထက်ဘုန်းရှိန်”
ထက်ဘုန်းရှိန်က ချက်ချင်းပြန်မဖြေ။ တုန့်ဆိုင်း
နေသည်။ လေးလံနေသည်။ သို့ပေမဲ့ ရဲရန်နိုင်က သူ့ကို ပြန်ဖြေ
ပါဟု မတိုက်တွန်း။ ခပ်မဆိတ်သာ အဖြေကို စောင့်ဆိုင်းသည်။ ဒါ
ကို ထက်ဘုန်းရှိန်လည်း သိပုံရ၏။
“အတွေးတွေဆိုတာထက် မှတ်ဉာဏ်တွေလို့ ပြောရင် ပိုမှန်
မယ် ထင်တယ်၊ လူတွေ၊ ကာလတွေ၊ ကိုယ်ပြန်မမှတ်ချင်တော့တဲ့
ကိုယ့်ရွေးချယ်မှုတွေ”
“လူတွေ . . . ? ဥပမာဆိုရင် မောင်?”
“အင်း တခါတလေပေါ့”
ပြောပြီးတော့မှ ထက်ဘုန်းရှိန်က ခေါင်းကို ဖြည်းညှင်း
စွာ ခါသည်။
“မဟုတ်ဘူး အမြဲလိုလိုပါပဲ”
 “. . . . . . ”
“အမြဲလိုလိုပါပဲ၊ မောင့်အကြောင်း မှတ်ဉာဏ်တွေ”
....... ...
“ပထမဆုံးပြန်တွေ့ဖြစ်ကြတဲ့ chess ပွဲလေးတခုနဲ့
နံနက်ခင်းကနေ စပြီးတော့ပေါ့”
“အစကတော့ အိပ်မပျော်လောက်အောက် ဆူညံနေတဲ့ အတွေးက
stress ‌ ကိုယ် ထင်ဖူးတယ်။ဒါပေမဲ့ အခုကျတော့ ဒီ့ထက်ပို
နက်ရှိုင်းတဲ့ တခုခုကြောင့်လို့ ကိုယ်ထင်လာတယ်။ ကိုယ့်
စိတ်က ကိုယ့်ခန္ဓာကိုယ်အနားယူမှာကို ဆန့်ကျင်နေသလို
မျိုး၊ အနားယူလိုက်ရင် ဒီ့ထက်ပိုဆိုးတဲ့ နယ်ပယ်တခုထဲကို
ရောက်သွားမှာ ဆိုးနေတာမျိုး။ အဲဒါကြောင့် ကိုယ့်ဦးနှောက်က
ကိုယ်တခုခုဖြစ်သွားမှာစိုးလို့ အိပ်လို့မရအောင် ကာကွယ်
ပေးနေတာလို့တောင် ကိုယ်ထင်လာတယ်။ သိတယ်မလား၊ အိပ်မက်မက်နေ
တာထက်စာရင် အိပ်မပျော်ဘဲ နိုးနေတာက ပိုပြီး လုံခြုံမှုရှိ
သလိုလေ”
A sunny day 6 years ago . . . .

06:00 AM

“တီ တီ တီ၊ တီ တီ တီ၊ တီ တီ တီ”

မျက်လုံးများက ချက်ချင်းဖွင့်မရ။ နားထဲတွင် ကြားနေရ
သည့် နှိုးစက်သံက အကျယ်ကြီး ဖြစ်နေသည်။ ‌ညက စာဖတ်တာ နောက်ကျ
သည်။ သူ အိပ်ပျော်သွားတော့ ၂ နာရီပင် ကျော်လုလု။ စိတ်ဝင်တ
စား စာဖတ်မိလျှင် အိပ်ရာဝင် နောက်ကျတတ်သည့် အကျင့်က တသက်
လုံး ပြင်လို့ ရတော့မည့်ပုံမပေါ်။ မှေးစင်းနေသေးသော
မျက်လုံးများကို အားနာပုံ မရသော နှိုးစက်နာရီသံက ယခုထိ
‌အော်ကြီး ဟစ်ကျယ် ဆူညံနေသည်။
“Sh*t” ဟု တီးတိုး ရေရွတ်ရင်း နို့နှစ်ရောင် နာရီ
နှိုးစက်ကလေးကို လှမ်းပိတ်လိုက်မိသည်။

စဝယ်မိတုန်းက သည်အတိုင်း လိုင်းပေါ်မှာ ချစ်စရာ

ကောင်းသည့် နာရီပုံစံလေးမို့ ဝယ် ထားလိုက်မိခြင်း။
Delivery service က လာပို့စဉ်တုန်းကတော့ သူ သည်နာရီလေး ကို
အတော်လေး နှစ်သက်ခဲ့သည်။ နို့နှစ်ရောင်နုနု၊ အနားဝိုင်း
လေးများနှင့် လေးထောင့် ထုထည်လေးနှင့်။ သာမန် နာရီများလို
မှန်မျက်နှာပြင်နှင့် မဟုတ်ဘဲ Bluetooth speaker ပုံစံလေး၊
ဂျင်းသားဆန်ဆန် မျက်နှာပြင် အောက်မှ ဂဏန်းများကို ဒစ်ဂျစ်
တယ်စနစ်နှင့် ပြသည်။ သူ အနှစ်သက်ဆုံး စာရင်းထဲ ပါခဲ့သည်။
အခုတော့ အနှစ်သက်ဆုံး ဖြစ်ခဲ့ဖူးသည့် သည်နာရီလေးက သူ့
အတွက် မနက်ခင်းတိုင်း၏ ရန်သူတော် ဖြစ်နေပြီ။
အိပ်မှုန်စုံမွှား ဖြစ်နေသော မျက်စိများကို လက်ဖမိုး
နှင့် ပွတ်သပ်လိုက်ပြီး ပျင်းကြောဆွဲရင်း အကြော ဆန့်လိုက်
သည်။ ဒါက သူ အနှစ်သက်ဆုံး စွဲစွဲမြဲမြဲလုပ်တတ်သည့် အကျင့်
များစွာထဲက အကျင့်တခု။
ပြတင်းတံခါးကို ဖြတ်ကျော်လာသော နေရောင်ခြည်တို့ကို
ကောင်းကင်ရောင်ခန်းစီးက တားဆီးထားပုံ ရသည်။ သို့ပေမဲ့
ပါးလွှာသော ခန်းစီးကို ဖြတ်ကျော်ပြီး အလင်းနုနုများက
အခန်းတွင်း ကြီးစိုးထားသည်။
(၆)နာရီဆိုသည်က အတော်လေး စောနေသေးသည်မလား။ ချိန်းထား
တာက (၈)နာရီမှ ဆိုတော့ ရေသွက်သွက် ချိုးနိုင်လျှင် နောက်မကျ
နိုင်။ သူ့ရဲ့ နောက်ထပ် အကျင့်တခုက အိပ်ရာတွင်း လိုင်းသုံးတတ်
‌ အကျင့်။ အိမ်မှာ ဆို‌ရင်တော့ နံနက်နိုးနိုးချင်း ဖုန်းပဲ
ကြည့်နေသည်ဟုဆိုကာ မွေးသမိခင်၏ မြည်တွန် တောက်တီးပြုမှု
ကို ခံရမည်။ အခန်းတံခါးကို ငါးမိနစ်ခြား တခါ လာခေါက်မည်။
အခုတော့ သည်လို အသံဘေးဒုက္ခသည်ဘဝ ရောက်မည်မဟုတ်။ Mobile
Data ဖွင့်ပြီး Instagram မှာ စိတ်အေးလက်အေး လိုင်းထိုင်
သုံးနေမိသည်။
Newsfeed မှာ ကြီးစိုးထားသည်က နိုင်ငံတကာက artist
အသီးသီး လက်စွမ်းပြထားသည့် ပန်းချီများ၊ sketch ပုံများ၊
digital art များ။
နောက်မှ သတိရသည်။ မနေ့က ညနေပိုင်း ခြံထဲမှာ ‌ရိုက်ထား
သည့် ဓါတ်ပုံ ရှိနေသည်ပဲ။ ပုံမှန်ဆိုရင် သူက ဓါတ်ပုံ သိပ်
ရိုက်လေ့ မရှိသလို၊ profile ပုံကိုလည်း ထားချင်သလို ထားသည်။
တခါတရံ anime ဇာတ်ကောင်တချို့ပုံ၊ တခါတရံ ကြောင်ပုံ၊ တခါတ
ရံ Short cake ပုံ။ အခုလက်ရှိ profile က နယ်ဘက်မှာ လျှောက်
သွားတုန်းက ဆည်တခုနံဘေး မြက်ခင်းစိမ်းပေါ်မှာ စိတ်အေးလက်
အေး လမ်းလျှောက် နေသည်ကို နောက်မှ ရိုက်ထားပေးသည့်ပုံ။
အပြာနုရောင် ရှပ်လက်ရှည်၊ ဘောင်းဘီ ဂျင်းပြာနှင့်
ခပ်သွယ်သွယ် နောက်ကျောပြင်၊ သဘာဝ ကျောက်တုံး တချို့၊ ခြုံ
ပုတ်ငယ်တချို့၊ ခပ်ဝေးဝေးက ဆည်ပေါင်နံရံ၊ မြက်ခင်းစိမ်း။
ဒါလေးပဲ။ သူ့မျက်နှာတော့ မပါ။
 Instagram တွင် ရှိသည်ကလည်း သူ့ portrait ပုံတွေ မဟုတ်။
သစ်ရွက်သေးသေးလေးများ၊ အပင်ငယ်လေးများ၊ လေလွင့်ကြောင်
တချို့ကို အစာကျွေး ချော့‌မြူနေရင်း ရိုက်ထားသည့် ဓါတ်ပုံ
များ စသည်ဖြင့်သာ။ သူ့တကိုယ်လုံးမှ ဓါတ်ပုံတွင်းပါသော
အစိတ်အပိုင်းဟူ၍ ကြောင်ကလေးများကို ပွတ်သပ်ပေး နေသည့် သူ့
လက်ချောင်း သွယ်သွယ်များသာ ပါတတ်သည်။
ယမန်နေ့ကတော့ စိတ်ကူးလည်း ရတုန်း၊ မြင်ကွင်းလေးကလည်း
လှနေသည်မို့ တောပန်းများ အလေ့ကျ ပေါက်နေသည့် အလယ်မှာ ဓါတ်
ပုံ တပုံ ရိုက်ထားမိသည်။ ထိုပုံလေးကို အနည်းငယ် edit လုပ်
ပြီး နောက်မှာတော့ သူ့ profile ပုံက ပြောင်းသွားခဲ့ပြီ။ လက်
ပေါ်လာနားနေသည့် လိပ်ပြာငယ်လေး တကောင်ကို ကြည့်ရင်း အဖြူ၊
အဝါ၊ အစိမ်း ရောယှက်နေသည့် တောပန်းများအလယ် ထိုင်ရင်း စိတ်
လိုလက်ရ ရယ်မောနေသည့် အဝါရောင်တီရှပ်နှင့် လူငယ်လေးတဦး။
သေချာရိုက်ထားသည့် အလှဓါတ်ပုံများထက် အမှတ်တမဲ့ ရိုက်ထား
သည့် ထိုပုံလေးက ပိုအသက်ဝင်နေသည်လေ။
Profile picture ပြောင်းပြီးနောက် newsfeed ကို အပေါ်ဆွဲ
လိုက် အောက်ဆွဲလိုက်လုပ်နေစဉ် notification တခု ဝင်လာသည်။
“ချပ်”
Notification အသံကြောင့် noti bar ကို ဆွဲ ကြည့်မိတော့
follower request တခု။ profile ထဲ ဝင်ကြည့်မိတော့ ထင်မှတ် မထား
သူတယောက် ဖြစ်နေသည်။
“ ဇွဲ ဟိန်း သာ ”
‌ တက်စဉ်က ငယ်သူငယ်ချင်း။ အခု တတိယ‌နှစ်ပင် ရောက်နေပြီ
ဖြစ်သောကြောင့် မတွေ့ဖြစ်သည်မှာ လေးနှစ်နီးပါး ရှိနေပြီ။
ဇွဲဟိန်းသာဟုဆိုလိုက်လျှင် ထီးတလက်နှင့် သူ့ကို လာအုပ်
မိုးခဲ့ပေးဖူးသော ပထမဆုံး ခင်မင်မှုကို နွေးနွေးထွေးထွေး
သတိရမိသား။
ဇွဲဟိန်းသာက သူနှင့် သိပ် လေပေးဖြောင့်တတ်သူ မဟုတ်။
သူကလည်း စကားနည်းသည်။ သူ့ကို စကားတွေ ဖောင်နေအောင် ပြောတတ်
သော လင်းမြတ်သော်၊ ရန်ကုန်သား ဖြိုးလင်းထက်တို့နှင့် ယှဉ်
လျှင် ဇွဲဟိန်းသာဆိုသည်က သာမန် သူငယ်ချင်းအဆင့် ထက်ပိုသော
ရင်းရင်းနှီးနှီး ပေါင်းသည့် အဆင့်သို့ ရောက်မလာခဲ့။
ရင်းနှီးမှုဟူသည်က နှစ်ဖက် တည်ဆောက်ရသည့်အမျိုး။ ထက်
ဘုန်းရှိန်က သူတကယ်တမ်း စိတ်ဝင်စားသည့် အကြောင်းအရာများမှ
လွဲလျှင် တခြား ဗာဟိရ အလ္လာပ သလ္လာပများကို သိပ်များများ
စားစား ပြောတတ်သူ မဟုတ်။ ထို့အတူပင် ဇွဲဟိန်းသာ ကိုယ်
နှိုက်ကလည်း တော်ရုံတန်ရုံနှင့် သူ့ကို စကားစပြောတတ်သည်က
ရှားသည်။
သူ ချက်ချင်း လက်ခံလိုက်မိတော့ message တစောင်
ရောက်လာသည်။
“မတွေ့တာကြာပြီနော်”
ချက်ချင်း စကားလာပြောမည်ဟု ထင်မထားခဲ့မိ၍ ဘာပြန်ပြော
ရမှန်းမသိ ဖြစ်နေမိသည်။
“ထက်ဘုန်းရှိန် ဟုတ်တယ်မလား”
စာက ထပ်ရောက် လာပြန်ပြီ။
“အင်း” ဟုသာ ခပ်တိုတို ပြန်ပို့ဖြစ်လိုက်သည်။
“suggestion မှာ တွေ့နေတာကြာပြီ၊ အစက ဘယ်သူမှန်း မသိ
လို့ follow မလုပ်ထားမိဘူး။ user name ကလည်း shortcake_shain
ဆိုတော့ မင်းမှန်း မသိဘူးပေါ့။ ခုက profile change လိုက်
တော့မှ မင်းပဲဆိုပြီး follow လိုက်တာ”
ထက်ဖြိုးရှိန် ဘာပြန်ဖြေရမှန်း မသိပြန်။ သူ့ profile ထဲ
မှာတော့ အလှစိုက် ပန်းပင်ပျိုးခင်းပုံများက အများစု ဖြစ်
နေသည်။ ရံဖန်ရံခါအားဖြင့် သူ့ဓါတ်ပုံများ တင်ထားတတ်သည်။
ဆယ်တန်းတုန်းက မှတ်မိသည့် ရုပ်ပုံလွှာဝိုးတဝါးကို
ပြန်ပုံဖော်ကြည့်သည်။ အသက် နှစ်ဆယ်ကျော် ဇွဲဟိန်းသာက အရင်
ဆယ်တန်းတုန်းကထက် ပိုကြည့်ကောင်းလာသည်ကတော့ အမှန်
ဖြစ်သည်။
သူ မှတ်မိသော ဇွဲဟိန်းသာက ခပ်ကုပ်ကုပ်နှင့် ကိုယ့်
ကိုယ်ကိုယ် ယုံကြည်မှု မရှိသော ဟန်က အပြည့်။ ပြင်ပြင်ဆင်
ဆင် သိပ်မနေတတ်၊ အတန်းထဲက မိန်းကလေးအချို့က ဇွဲဟိန်းသာကို
ကြိတ်ကြိုက်ကြသည်ကို သိရစဉ်က ထက်ဘုန်းရှိန် နားမလည်မိခဲ့။
ယခု ပြင်ပြင်ဆင်ဆင် နေတတ်လာသော ဇွဲမင်းသာ၏ ဓါတ်ပုံများကို
ကြည့်မိမှ ထက်ဖြိုးရှိန် သဘောပေါက်တော့သည်။
‌ကြိုတင်မြင်နိုင်စွမ်းကြီးက တော်ရုံမဟုတ်ဘူးပဲ။
ပုံများကို ကြည့်ရင်း အတွေးလွန်နေစဉ် message တစောင်က
ထပ်ဝင်လာသည်။
 “ငါ ဇွဲဟိန်းသာလေ၊ မမှတ်မိတာလား။ ဆယ်တန်းတုန်းက မင်း
နဲ့ တခုံတည်း ထိုင်တာ”
“ဟင့်အင်း မဟုတ်ဘူး၊ မှတ်မိပါတယ်။ sorry နော် ဘာ
ပြန်ပြောရမယ်မသိလို့၊ အဆင်ပြေရဲ့လား၊ ကျောင်းရော ဘယ်မှာ
တက်လဲ”
“တော်ပါသေးတယ်၊ မှတ်မိပေလို့ ငါကမင်းမမှတ်မိတော့ဘူး
ထင်တာ။ အင်းလေ အစောတည်းက မင်းနဲ့ ခင်ခွင့်မှ မရခဲ့တာ၊ ဒီ
အတိုင်း သိတယ်ဆိုရုံလောက် မေးထူးခေါ်ပြောအဆင့်ပဲ ရှိခဲ့တာ
ကို၊ ကျောင်းက မန္တလေးတက္ကသိုလ်မှာပဲ အဝေးသင်တက်နေတာ၊
မင်းရော”
“မန္တလေးတက္ကသိုလ်ပဲ၊ ငါက သမိုင်း Day မို့လို့ရော၊
ခရီးပဲထွက်နေတာ များလို့ရောကြောင့် မတွေ့ဖြစ်တာ ထင်တယ်၊
ဒါနဲ့ ဘာလို့ အဝေးသင်ပဲ တက်တာလဲ”
တဖက်က စာထပ်ပို့မလာတော့။ နာရီကို ကြည့်မိတော့ ၆:၂၆ ရှိ
နေပြီ။ စကား‌ပြောချင်သေးပေမဲ့ ရေချိုးရပေဦးမည်။ ရေချိုး
ဖို့အတွက် ဖုန်းကိုချထားပြီး ညဝတ်အင်္ကျီများကို သေချာ
ခေါက်သည်။ နံနက်ပိုင်း ရေချိုးသည်မို့ အင်္ကျီလျှော်၍ မ
ဖြစ်သေး။ ပုပ္ပါးဆောင်းက အေးလှသည်။ မလျှော်ဖြစ်သေးသည့်
အဝတ်များကို ဖရိုဖရဲလည်း မထားချင်။ ကိုယ်က ဧည့်သည်မဟုတ်
လား။ အခန်းသီးသန့်နှင့် တည်းရပေမဲ့ သူများအိမ်မှာ ဖရိုဖရဲ
မနေချင်မိ။
ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်ရန် ပြင်စဉ်မှာပင် ဖုန်း screen က
ဖျတ်ခနဲ လင်းလာသည်။ ဘာရယ်မဟုတ် ကြည့်လိုက်မိတော့ ဇွဲဟိန်း
သာထံမှ နောက်ထပ် message တစောင်။
“ပုပ္ပါးကို ရောက်နေတာလား”တဲ့။
မျက်မှောင် ကြုတ်လိုက်မိသည်။ ဘယ်ကဘယ်လို သိသွားရသ
နည်း။ သူ ပြန်ဖြေဖို့ စာရိုက်နေစဉ်မှာပင် နောက်ထပ်
message တစောင်။
“ဧည့်သည်ကို ဒေသခံက ဧည့်ဝတ်ကျေပါရစေ”
စာပြန်မနေတော့ဘဲ ဖုန်းကို Data ပြန်ပိတ်လိုက်ကာ
ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်ခဲ့လိုက်တော့သည်။
▪️▪️▪️▪️
 ရေချိုးပြီး ပြန်ထွက်လာတော့ ခုနစ်နာရီ ထိုးတော့မည်။
ပုပ္ပါးရေက သောက်ရမ်းအေးသည်။ ဂုတ်ကို ‌အနည်းငယ် ကျော်သည်
အထိ ရှည်နေပြီဖြစ်သော ဆံပင်တို့ကို ရေစင်အောင် အတော်လေး
သုတ်ယူရသည်။ ထို့နောက် အစိမ်းနုရောင် တီရှပ်နှင့် ဂျင်း
ပြာရောင် ဂျာကင်ကို ခရီးဆောင်အိတ်ထဲက ထုတ်ဝတ်လိုက်သည်။
‌ဘောင်းဘီကတော့ အောက်ရှူး ချည်စတိုင်ပင် ခဲနုရောင်။ ဝတ်စား
ပြင်ဆင် ပြီးချိန်တွင် အချိန်က ခုနစ်နာရီ ဆယ်မိနစ် ရှိပြီ။
အခန်းအပြင်ရောက်တော့ သူ့အခန်း တံခါးကို ခေါက်ရန် ပြင်
နေသော ဦးလေးဖြစ်သူ ဦးအောင်သူနှင့် ထိပ်တိုက်တိုးသည်။

“ဪ နိုးပြီလားငါ့တူ၊ ဦးက မင်း Alarm ပိတ်ပြီး ပြန်အိပ်နေတယ်ထင်

‌လာနှိုးတော့မလို့ပဲ‌”
“ဟုတ် နိုးနေပြီရယ်၊ အပြင်သွားရင် ကောင်းမလားလို့လေ
. . . ‌”
“‌အေး မနက်စာတော့စားသွားဦးနော်”
ခေါင်းကိုသာ ညိတ်ပြလိုက်ပြီး ထမင်းစားခန်းထဲ ဝင်
ထိုင်လိုက်သည်။ သစ်စေးသုတ် ကြိမ် အုပ်ဆောင်းလေး အောက်မှာ
တော့ အဝါရောင် ပြေးနေသည့် ထမင်းကြော်ပန်းကန် ပူနွေးနွေး
နှင့် စားတော်ပဲပြုတ်တခွက်။ သူပြုံးမိသည်။ အပြင်မှာ ဝယ်
စားရသည့် ထမင်းကြော်များထက် သည်လို အိမ်ထမင်းကြော်လေးကို
သူက ပိုသဘောကျသည်။
“မင်းအကြိုက် ကြော်ထားတာ မင်းအဒေါ်က”
သူကတော့ ခေါင်းမဖော်တမ်း လွေးနေပြီမို့ ဘာသံမှပင် မ
ထွက်တော့။ စားသောက်ပြီးတော့မှ ဦးလေးတို့ ဇနီးမောင်နှံကို
နှုတ်ဆက်ကာ အပြင်ထွက်လာလိုက်သည်။
“ဟပ်ချိုး . . . အေးတယ်ဟ”
လက်ဖက်ရည်ဆိုင်သို့သာ သွားမည်ဖြစ်၍ လမ်းလျှောက်၍သာ
ထွက်လာ လိုက်သည်။ လမ်းသွားရင်း Instagram ကို ဝင်ကြည့်မိ
တော့ message တစောင်။
“‌ငါနဲ့ တွေ့ချင်လား” တဲ့။
 “ရွှေစကား လက်ဖက်ရည်ဆိုင်မှာ ရှိမယ်” ဟု စာပြန်ထား
လိုက်သည်။ ချက်ချင်းတော့ ရောက်မလာစကောင်းပေ။ သည်နေ့မနက်က
ချိန်းပွဲ ရှိနေသည်။ ချက်ချင်းရောက်လာလည်း. . . အင်းလေ. . .
စောင်နိုင်မည်ဟုတော့ ထင်မိတာပဲ။
ပုပ္ပါးဆောင်းက အတော်လေး အေးသည်။ ‌လမ်းလျှောက်လာရင်း
လက်ဖျားတွေ အေးလာ၍ အိတ်ကပ်ထဲကို လက်ထိုးထည့်လိုက်ရသည်။
လည်ပိတ်ဆွယ်တာဝတ်လာမိ၍ တော်သေးသည်။ မဟုတ်လျှင် အဆင်မပြေ
လောက်။ ခုနစ်နာရီခွဲခန့် ရှိနေပြီ ဖြစ်သော်လည်း နေရောင်က
ကောင်းကောင်း မထွက်ချင်သေး။ လမ်းပေါ်တွင်တော့ လူမပြတ်။
စားဝတ်နေရေးအတွက် ချမ်းချမ်းစီးစီးထဲကို သွားလာလှုပ်ရှား
ရုန်းကန်နေကြသည်။
ထက်ဘုန်းရှိန် လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ရောက်တော့ လူငယ်တယောက်က
ဆီး၍ ‌နှုတ်ဆက်သည်။
“ရှစ်နာရီမတ်တင်းပြီပဲဗျာ ရှစ်နာရီမှပဲ စကြတာပေါ့၊
ကျနော်တော့ လက်ဖက်ရည် တခွက် ကုန်လုပြီ၊ ခင်ဗျားဘာသောက်မ
လဲ”
“ချိုပေါ့ကျ . .”
▪️▪️▪️

ထက်ဘုန်းရှိန်၏ လက်သွယ်သွယ်များက chess board ပေါ်

တည့်တည့် လေထဲတွင် တန့်ရပ်လျက်။ အပြုံးခပ်စစကိုလည်း သူ့
နှုတ်ခမ်းမှာ ဆင်မြန်းထားသေးသည်။ သူ့မျက်လုံးများကတော့
အာရုံစူးစိုက်မှုအပြည့်နှင့် အရုပ်များကို ကြည့်နေသည်။
သူ့စိတ်ထဲတွင်မူ ဤ အဖြူနှင့်အမည်း တိုက်ပွဲအကြား ဖြစ်လာ
နိုင်မည့် ဖြစ်နိုင်ချေဟူသမျှကို တွက်ချက်နေသည့်အလား
မျက်တောင် တချက်မှပင် မခတ်။
“ခင်ဗျားအလှည့်”
ထက်ဘုန်းရှိန်၏ အသံမှာ စိတ်မပါ လက်မပါ အသံ။ ထိုသို့
ပြောပြီးသည်နှင့် ထိုင်ခုံကို ပြန်မှီချလိုက်သည်။
မျက်လုံးများကတော့ chess board ပေါ်တွင်သာ ကပ်ငြိနေဆဲ။
လက်ဖက်ရည်ဆိုင် တဆိုင်လုံးကလည်း အပ်ကျသံပင် ကြားရလုမတတ်
ငြိမ်သက်နေသည်။ ထက်ဘုန်းရှိန့်လက်မှာ ပတ်ထားသော နာရီထံမှ
စက္ကန့်လက်တံ တချက်ချက် ရွေ့လျားသော အသံကိုပင် ကြားရ
လုမတတ်။ ထိုသို့ တိတ်ဆိတ်နေခြင်းကပင် ဤပွဲ၏ အရှိန်ကို
မြင့်တက်လာစေနေသလို။
ထက်ဘုန်းရှိန်၏ ပြိုင်ဘက်က သူနှင့် အသက် မတိမ်းမယိမ်း
ဟု ထင်ရသည့် မျက်လုံးမှေးမှေး ကောင်လေးတယောက်။ သော်ဇင်
မင်းဟု ခေါ်ကြောင်း မိတ်ဆက်ထား၏။ ထိုကောင်လေးက သူ့ pawn
ရုပ်ကို ရှေ့တကွက် တိုးလိုက်သည်။ pawn ရုပ်နှင့် chess ခုံ
ထိလိုက်သည့်အသံက “ဒေါက်” ခနဲ ထွက်လာသည်။
ထက်ဘုန်းရှိန်ကတော့ မျက်နှာသေနှင့်ပင် သူ့ Queen
ရှေ့တည့်တည့်က pawn ကို မ,၍ e4 အကွက်သို့ ရွှေ့လိုက်သည်။
သည်ရွှေ့ကွက်က chess board ၏ အလယ်ဗဟိုကို ထိန်းချုပ်ရာ
ရောက်သလို၊ သူ့အတွက် ရှေ့ဆက်မည့်လမ်းကို ဖောက်လိုက်ခြင်း
လည်း ဖြစ်သည်။
“မြန်လွန်းမနေဘူးလား”
သော်ဇင်မင်းက မျက်မှောင်ကြုတ်ကာ လေသံထွက်သည် ဆိုရုံ
မျှသာ ရေရွတ် မှတ်ချက် ပြုလိုက်ရင်း သူ့ pawn ကို ထက်ဘုန်း
ရှိန်၏ pawn နှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင်အနေအထား e5 သို့ ရွှေ့
လိုက်သည်။
ထက်ဘုန်းရှိန်က စီးကရက်ကို အရင်ရှိုက်လိုက်သည်။ ပြီး
မှ ပြုံးရင်း စကားပြန်သည်။
“တခုခုကို မြင်ထားပြီဆိုမှပါ”
ထို့နောက် knight ကို f3 သို့ရွှေ့ကာ သော်ဇင်မင်း၏
pawn ကို ချိန်ထားလိုက်သည်။
ရွှေ့ကွက်များ တကွက်ပြီးတကွက် တိတ်ဆိတ်စွာ ကုန်ဆုံး
သွားသည်။ ကစားပွဲကလည်း တဖြည်းဖြည်း အညှာအတာကင်းလာသည်။
ထက်ဘုန်းရှိန်က bishop ရုပ်ကို ရွှေ့ကာ pawn တကောင်
ကို စားလိုက်သည်။
“ခင်ဗျားဒါကို မဖြစ်မနေ စားဖို့မှ မလိုပဲ”
သော်ဇင်မင်း၏ အသံက စိတ်ပျက်လက်ပျက်အသံ။ ထက်ဘုန်းရှိ
ကတော့ ပုခုံးတချက်သာ တွန့်ပြရင်း ပြန်ပြောလိုက်သည်။
“ဒါကတော့ ခင်ဗျားက ထိုးကျွေးတာကိုး”
 ထို့နောက် ကစားပွဲက ပြန်လည် တိတ်ဆိတ်သွားသည်။ ထက်
ဘုန်းရှိန်၏ အရုပ်များက စနစ်တကျ ရည်ရွယ်ချက်ရှိရှိ
ရွေ့လျားနေသည်။ ရွှေ့ကွက်တခုချင်းက ‌တွေ့ဝေ တွန့်ဆုတ်ခြင်း
အလျဉ်းမရှိ။ သော်ဇင်မင်းကလည်း ကစဉ့်ကလျား ဖြစ်နေသော သူ့
ဘက်ကိုသူ သေချာ ပြန်၍ စုစည်းရန် ကြိုးစား၏။ rook တွေကိုပါ
ကစားပွဲထဲသို့ သွင်းလာလိုက်သည်။ သို့ပေမဲ့ သူရွှေ့လိုက်
သမျှ၊ ခုခံကာကွယ်သမျှက ထက်ဘုန်းရှိန် တကွက်ပြန်တုန့်ပြန်
လျှင် တကွက်အချည်းနှီး ဖြစ်သွားသည်။ သော်ဇင်မင်း၏ ခုခံ
ကာကွယ်ရေးစနစ်အတွင်းက အပေါက်က ကျယ်သည်ထက် ကျယ်လာသည်။
ထက်ဘုန်းရှိန်က knight တကောင်ကို ရှေ့တိုး၍ ခုန်လိုက်
သည်။ သည် ရွှေ့ကွက်က သော်ဇင်မင်း၏ queen ကိုရော rook ကိုပါ
တပြိုင်တည်း ခြိမ်းခြောက် ချိန်ရွယ်ထားနိုင်သည့် အကွက်
ဖြစ်သည်။ ရုတ်တရက်ဆိုသလို သော်ဇင်မင်း၏ မျက်လုံးများ ပြူး
ကျယ်သွားသည်။ သူ့လက်များက ဆောက်တည်ရာမရ တွန့်ဆုတ် တွေဝေ
ခြင်း အပြည့်။
ထို့နောက် သူ့လက်ကျန် rook ကို သုံးကာ တန်ပြန် ကာကွယ်
ရန် ကြိုးပမ်းသော်လည်း အချည်းနှီးဖြစ်သွားသည်။ ထက်ဘုန်း
ရှိန်က ခြေနှစ်လှမ်းစာမျှ ကြိုဦးထားနိုင်နေသည်။
“ရှက်ခ်”
ထက်ဘုန်းရှိန်၏ အသံက နူးညံ့လွန်းနေသည်။ ထက်ဘုန်း
ရှိန်က queen ကို နောက်ဆုံး အဆုံးသတ် တိုက်ကွက်အတွက်
နေရာတကျ ရွှေ့လိုက်ပြီးနေလေပြီ။
သော်ဇင်မင်းကမူ chess ခုံကိုသာ စူးစူးစိုက်စိုက်
ကြည့်နေကာ ခုံအစွန်းကိုလည်း လက်ဖြင့် ညင်သာစွာ တောက်
နေသည်။ မရတော့ပေ။ ဘယ်လို ရွှေ့ကွက်ပဲ ရွှေ့လိုက်ပါစေ ကစား
ပွဲ၏ အဆုံးအဖြတ်က ပြီးသွားနေပြီ။ သက်ပြင်းယဲ့ယဲ့ချကာသာ
ခုံကို နောက်မှီ၍ ထိုင်ချလိုက်သည်။
“ကျနော် ရွှေ့လို့ မရတော့ဘူး” ဟု ဝန်ခံလာသည်။
ထက်ဘုန်းရှိန်က ခပ်ဖွဖွပြုံးရင်း rook ကို ရွှေ့ကာ
သော်ဇင်မင်း၏ king ကို ထောင့်မှာ ပိတ်ထားလိုက်သည်။
“ရှက်ခ်မိတ်”
သော်ဇင်မင်းက သူ့king ကို တွန်းလှဲခြင်းဖြင့် ကစားပွဲ
ကို အရှုံးပေးလိုက်သည်။
 “ခင်ဗျားက တကယ်တော်တာပဲ”
ထက်ဘုန်းရှိန်ကတော့ ခပ်တိုးတိုးသာ ပြန်ဖြေလိုက်သည်။
“ကြိုမြင်တာရယ် တွက်ချက်တာရယ်ပါပဲ”
ထို့နောက် အရုပ်များကို နေရာတကျ ပြန်စီလိုက်ရင်း
စီးကရက်ကို အားရပါးရ ရှိုက်ဖွာနေလိုက်သည်။
“ဒါပေမဲ့ တကယ်တော်တာ”
သည်အသံက သော်ဇင်မင်းထံမှ မဟုတ်။ အသံလာရာသို့ နောက်
လှည့်ကြည့်မိတော့ ဆောင်းတွင်းနံနက်တခုလုံး နွေးထွေးသွား
အောင် ပြုံးရင်း သူ့ကို ကြည့်နေသူက ဇွဲဟိန်းသာမှလွဲ၍
အဘယ်သူ ဖြစ်နိုင်ပါဦးမလဲ။
A sunny day 6 years ago . . . .

10:00 AM

“မမှတ်မိတော့လို့လား”
ဟုတ်လည်းဟုတ်သည်၊ ဟုတ်လည်းမဟုတ်။ ဇွဲဟိန်းသာဆိုသည့်
ကောင်ကလေးကို သူမှတ်မိသည်။ သို့ပေမဲ့ သူမှတ်မိနေသေးသည့်
သူ့မှတ်ဉာဏ်ထဲက ဇွဲဟိန်းသာက ခပ်ပိန်ပိန်၊ အသား ခပ်လတ်လတ်
အညိုပြေး၊ မှုန်ကုပ်ကုပ်မျက်နှာထား၊ စကားက ခပ်နည်းနည်း။
ယခု သူ့ရှေ့မှာတော့ အသားဖြူဖြူ၊ ပန်းနုပြေးနှုတ်ခမ်း၊
နှုတ်ခမ်းမွှေး ရေးရေး၊ မျက်လုံးများရော နှုတ်ခမ်းကပါ
နှစ်လိုဖွယ်ပြုံးနေသော ကောင်ကလေး။ သည်ပုံရိပ်နှစ်ခုက တ
ယောက်တည်းဆိုသည်ကို ရုတ်တရက်တော့ သူ ဝေခွဲမရ ဖြစ်သွား
ကြောင်း ဝန်ခံရမည်။
“ရောက်နေတာကြာပြီလား ‌အဲ . . . ဇွဲဟိန်းသာ . . .။ ငါ chess
ပွဲထဲ အာရုံနစ်နေလို့၊ ရောက်တည်းက မပြောဘူး”
“မင်း အာရုံပျက်မှာစိုးလို့လေ . .”
“လာလာ ဟိုထောင့်နား သွားထိုင်မယ်”
သို့နှင့် chess ကစားဝိုင်းမှ ပြောင်းကာ ထောင့်ကျကျ
စားပွဲတလုံ၌ ဝင်ထိုင်လိုက်ကြသည်။ ထို့နောက် ဘာဆက်ပြောရမည်
မသိတော့ပေ။ ဇွဲဟိန်းသာလည်း သို့နှယ် ဖြစ်နေပုံရ၏။
ထက်ဘုန်းရှိန်က ထိုင်ခုံကို နောက်မှီ၍ ထိုင်လိုက်
သည်။ ဆိုင်၏ ထောင့်စွန်းတွင်မို့ နံနက်နေရောင် နုနုက သူ့
မျက်နှာပေါ်သို့ အဆီးအတားမရှိ ဖြတ်သန်း ကျရောက်လျက်ရှိ
သည်။ နေပူနေသည်ဟုလည်း မခံစားမိ။ နေရောင်ခြည်၏ အနွေးဓါတ်
ကို ခံစားရင်း သူ့တကိုယ်လုံးကို ဖြေလျှော့ထားမိသည်။ သူ့
ရှေ့မှာ ထိုင်နေသူက ပြောင်းလဲသွားသည်။ အင်း . . .ပြောင်းလဲ
သွားသည်။ သည်ကောင်လေးက လွန်ခဲ့သည့် နှစ်အချို့တုန်းက သူ
နှင့် စာသင်ခုံ တခုံတည်းမှာ ထိုင်သွားသူဆိုသည်ကို သူ မယုံ
နိုင် ဖြစ်နေသည်။ သူ့ကို လုံးဝ စကားမပြောခဲ့ဟု ဆိုရလောက်
အောင် စကားကျဲပါးခဲ့သူ။ သူ့ကိုယ်ပိုင် ထောင့်ကွေးလေးမှာ အ
မြဲလိုလို တကိုယ်တည်း အိပ်မောကျနေခဲ့သည်ဟုတောင် ထင်ရလောက်
အောင် အနေအေးခဲ့သူ။ ထိုသူက ယခုတော့ ထက်ဘုန်းရှိန်ရှေ့မှာ အ
နူးညံ့ဆုံး အနွေးထွေးဆုံး ပြုံးပြနေခဲ့လို့။
“ဒီနေ့ လိုင်းပေါ်ကနေ စာပို့တာရော၊ ငါနဲ့ တကယ်ကြီး လာ
တွေ့တာရောက တကယ်တွေးကြည့်ရင် ဖြစ်နိုင်ချေတော့ အတော်နည်း
တယ်နော်။ နည်းနည်းတော့ ထူးဆန်းတယ်။ ထူးဆန်းပေမဲ့ ကောင်းပါ
တယ်။ ဘယ်လို ပြောရမလဲ . . . တိုက်ဆိုင်တာများလား၊ ဒါမှမဟုတ်
ဖြစ်ကို ဖြစ်လာရမှာမျိုးလားတော့ မသိဘူး”
ဇွဲဟိန်းသာက သူ့ကို နူးညံ့စွာပင် ကြည့်လာသည်။ ဇွဲ
ဟိန်းသာ၏ မျက်လုံးများက သူနှင့် အကြည့်ဆုံလိုက်တိုင်း
နူးညံ့သထက် နူးညံ့ပြီး ‌နက်ရှိုင်းသထက် နက်ရှိုင်းသွား‌သည်
ဟု သူထင်မိသည်။
“အင်း . . မင်းနဲ့ ပြန်တွေ့ရတာက နည်းနည်းတော့ . . .။ ထားပါ
လေ။ ငါလည်း မင်း တကယ် လာတွေ့ဖို့ ပြောလိုက်မယ် မထင်ထားဘူး”
ထက်ဘုန်းရှိန်က စီးကရက်တလိပ်ထုတ်၍ မီးညှိလိုက်သည်။
ထို့နောက်မှ စကားပြန်သည်။
“ဆယ်တန်းတုန်းက တတန်းတည်းသား၊ သူငယ်ချင်းပဲလေ၊ တွေ့
ချင်ပါတယ် ပြောနေတာကို ငါက ငြင်းစရာလား”
သူက သည်လို ပြောလိုက်တော့ ဇွဲဟိန်းသာ၏ မျက်နှာထားက
အနက်ဖော်ရခက်စွာ နက်ရှိုင်းသွားကြောင်း မြင်ရ၏။
“လိုင်းပေါ်မှာတုန်းက ငါ့ကို မေးတာ ဘာလဲ၊ ဇွဲဟိန်းသာ
လေ မမှတ်မိဘူးလားဆိုတာ၊ ခုနကလည်း ထပ်မေးတယ်”
ထက်ဘုန်းရှိန်က စကားကို ဆက်မပြောဘဲ ခပ်ဖွဖွလေး ရယ်
လိုက်သည်။
“ထူးဆန်းတာက ဘာလဲသိလား၊ ငါမင်းကို အကြောင်း
တိုက်ဆိုင်တိုင်း သတိရမိတယ် ဆိုတာပဲ”
 သည်တကြိမ်တွင်တော့ ဇွဲဟိန်းသာက မေးခွန်းများနှင့်
ပြည့်နှက်နေသော အကြည့်နှင့် သူ့ကို ကြည့်လာသည်။
“အမြဲလိုလို တိတ်ဆိတ်ပြီး၊ လင်းမြတ်သော်တယောက်နဲ့ပဲ
ကောင်းကောင်း စကားပြောတာ၊ နောက်ပြီး အားရင် အားသလို
ပြတင်းပေါက်ကို မှီပြီး ငေးရင်း တွေးချင်ရာ တွေးနေတတ်တာ၊
ငေးနေလိုက်တာများ တခုခု အာရုံကျစရာ ရှိနေသလိုပဲလေ။ ငါ့ကို
စကားသိပ်မပြောပေမဲ့ . . . . ဘယ်လိုပြောရမလဲ ငါသေချာမသိဘူး၊
မင်းနဲ့ ပတ်သက်လို့ တခုခုပဲ၊ အရမ်းကို စပ်စုချင်စရာကောင်း
တဲ့ တခုခုပေါ့၊ မင်းဘာတွေ တွေးနေလဲဆိုတာကို အမြဲလိုလို သိ
ချင်ခဲ့မိဖူးတယ်၊ အဲဒီတုန်းကဆိုပါတော့”
ဇွဲဟိန်းသာက တခုခုကို အလျဉ်စလို ပြောတော့မလို ဟန်ပြင်
လိုက်သည်ကို သူသတိထားမိလိုက်သည်။ တခုခု . . .။ သူသတိထား
မိသည်။ သို့ပေမဲ့ တကယ်လား၊ သူ စိတ်ထင်တာပဲလားဆိုသည်ကို
ဝေခွဲ၍ မရနိုင်လောက်အောင်ကို ဇွဲဟိန်းသာ၏ မျက်နှာထား
ထိန်းတတ်မှုက မြန်ဆန်တိကျလွန်းသည်။
“စကားနည်းတယ်လို့ ထင်ရတယ်လား . .။ ငါက စကားပြောရတာထက်
ငေးကြည့်နေရတာကို ပိုသဘောကျလို့ လို့ ထင်တယ်။ အထူးသဖြင့်
မင်း. . .”
“ငါ . . . ?”
သည်တကြိမ်မှာတော့ ထက်ဘုန်းရှိန် အံ့အားသင့်မိသား။
“မင်းက တခြားသူတွေနဲ့ မတူဘူးလေ၊ အာရုံမစိုက်မိဖို့
ခဲယဉ်းတယ်။ ငါအာရုံမစိုက်မိအောင် ကြိုးစားတာတောင် မရဘူး”
အနည်းငယ်တော့ ထက်ဘုန်းရှိန် နေရခက်မှုအချို့ကို
ခံစားလိုက်ရသည်။
“ဒါထက် ဘာလို့ အဝေးသင်ပဲ တက်တာလဲ”
စကားလမ်းကြောင်း ပြောင်းခြင်း။ ဟုတ်သည်။ ဘာကြောင့်
ရယ်မသိ၊ သူ စကားလမ်းကြောင်း ပြောင်းမိသည်။
“ဒီလိုပါပဲ၊ မတက်ချင်လို့ရော၊ နောက်ပြီး ခြံကို
အာရုံစိုက်ချင်လို့ရော၊ ဆည်ပေါက်မှာ ငါတို့အိမ်က ပိုင်တဲ့
ခြံ ရှိတယ်လေ၊ ပျိုးပင်တွေ ရောင်းတာပေါ့”
“အင်း. . . .”
 ထက်ဘုန်းရှိန် စီးကရက်ပြာတွေကို အသာလေး ခါချလိုက်
မိသည်။
“ဘုန်းရှိန် . . မင်းကရော ဘာလို့ ပုပ္ပါးကိုရောက်လာတာ
လဲ”
သူ ခပ်ဖွဖွ ရယ်မိသည်။
“မားသားနဲ့ နည်းနည်း ကွိုင်ထားလို့၊ ဦးလေးအိမ်မှာ လာ
နေနေတာ၊ ကျောင်းဖွင့်ရင်တော့ မန္တလေးပြန်မယ် စိတ်ကူးတယ်၊
ဒါပေမဲ့ မနက်ဖြန် သန်ဘက်လောက်ဆို ငါ မန္တလေးပြန်တော့မယ်”
ဇွဲဟိန်းသာက “တွေ့ကာစ ရှိသေးတာကို” ဟု ခပ်တိုးတိုး
ရေရွတ်လိုက်သည် ထင်သည်။ သေတော့ မသေချာ။ အသံက တိုးလွန်း
နေသည်။ သူလည်း သေချာ မသဲကွဲလိုက်။
“ဘာလို့လဲ ကျောင်းတောင် မဖွင့်သေးဘဲ”
သည်မေးခွန်းကိုတော့ အသေအချာကို မေးလာခြင်း။
“ဒီလိုပဲ. . . .”
ဇွဲဟိန်းသာက တိတ်ဆိတ်သွားသည်။ ဇွဲဟိန်းသာ၏ နှုတ်ဆိတ်နေဟန်ကမူ
‌ပုံစံ ပျောက်မသွားသေး။ ငူငူ ငိုင်ငိုင်‌လေး။ အထက်တန်းတုန်း
က ငူငိုင်နေသော ဇွဲဟိန်းသာက မှိုင်းပျပျဆန်ပြီး သူ့ရှေ့
တည့်တည့်က ဇွဲဟိန်းသာ၏ တိတ်ဆိတ်မှုက အရောင်ပိုစိုကာ၊ ပို၍
စိတ်ဝင်စားဖွယ် ကောင်းနေသည်ကသာ ကွာသည်။
“ဆယ်တန်းတုန်းက မင်းနဲ့ စကားသိပ်မပြောဖြစ်ဘူး။ ငါက
initiative မဖြစ်တာနဲ့ မင်းက ငြိမ်တာနဲ့ ဆုံသွားခဲ့တာ ထင်တာ
ပဲ”
ထက်ဘုန်းရှိန်က သည်လိုပြောတော့ ဇွဲဟိန်းသာက ခပ်ဖွဖွ
ကလေး ပြုံးလိုက်သည်ကို မြင်ရ၏။ ဇွဲဟိန်းသာ ပြုံးပုံက နှစ်
လိုဖွယ်ကောင်းသည်ဟုလည်း ထင်မိသည်။
“အင်း . . . ဘာပြောရမလဲ မသိတာရယ်၊ မနှောက်ယှက်မိချင်တာ
ရယ်ကြောင့်ပါ၊ လုံးဝ မပြောဖြစ်တာတော့ မဟုတ်ပါဘူး၊ ငါ့
မှတ်ဉာဏ်ထဲမှာ ငါမှတ်မိသလောက်တော့ ငါတို့ စကားပြောဖူး . . .
အင်းလေ စကားပြောဖူးတဲ့ အချိန်တွေ ရှိပါတယ်”
ဇွဲဟိန်းသာ၏ စကားထဲတွင် သည့်ထက် ပိုနက်ရှိုင်းသည့်
အရာတခုခုကို မြှုပ်နှံဖုံးကွယ်ထားသည်ဟု ရုတ်တရက်ဆိုသလို
သူခံစားမိလိုက်သည်။ သို့ပေမဲ့ မသေချာပြန်။
 “မှတ်ဉာဏ်တွေ၊ ငါကလည်း မင်းရဲ့ မှတ်ဉာဏ်တွေထဲကတခု
ဖြစ်ခဲ့တယ်၊ မင်းကလည်း ငါ့မှတ်ဉာဏ်တွေထဲက တခု ဖြစ်နေတယ်”
ထက်ဘုန်းရှိန်က ထိုမျှသာပြောပြီး စီးကရက်ကို ရှိုက်
ဖွာ‌လိုက်သည်။ စီးကရက် အငွေ့များကို အကုန်အစင် မှုတ်ထုတ်
လိုက်ပြီးမှ ဆက်ပြောသည်။
“ငါတို့အားလုံးက မှတ်ဉာဏ်တွေသက်သက်ပဲလို့ တွေးမိဖူး
လား . .”
ထိုသို့မေးပြီး ဇွဲဟိန်းသာကို ကြည့်မိတော့ သူ့ကို
စိုက်ကြည့်နေသည့် မျက်ဝန်းတစုံနှင့် ခလုတ်တိုက်သည်။ ဘာ
ကြောင့်လဲမသိ။ ထိုမျက်ဝန်းများထဲတွင် အားတခု ရှိနေသည်။ သူ
မျက်လုံးချင်း ဆုံမကြည့်ဝံ့အောင် လွှဲဖယ်သွားစေနိုင်သော
အားမျိုးတော့ မဟုတ်။ အားတခု ဆိုသည်ထက် ဆွဲဆောင်မှုဟု ဆိုရ
မည်။ ဆိုတော့ သူလည်း အကြည့်ကို မလွှဲဖယ်မိ၊ ပြန်၍သာ စိုက်
ကြည့်နေမိသည်။
“အင်း . . . မှတ်ဉာဏ်ဆိုတာ ဖျက်ပစ်ဖို့ခက်ခဲတယ်၊ ငါ
ကတော့ မင်း . . . အင်းလေ မင်းတို့ငါတို့ အတူတူရှိဖူးတဲ့
မှတ်ဉာဏ်တွေကို သဘောကျတယ်၊ အခု ငါဆိုတာက အရင်တုန်းက ငါဆို
တဲ့ မှတ်ဉာဏ်ကနေ ပေါက်ဖွားလာတာပဲလေ၊ အခု မင်းနဲ့ ပြန်တွေ့
နေရတာကလည်း အရင်တုန်းက မှတ်ဉာဏ်တခုဖြစ်နေခဲ့ဖူးလို့
ပဲ. . .အမှတ်တရတခု ဖြစ်နေဖူးလို့ပဲလေ”
ထက်ဘုန်းရှိန်က ဟက်ခနဲ ရယ်သည်။ သူ့ထံက ရယ်သံပိစိလေး
ပြိုကျလာတော့ ဇွဲဟိန်းသာက သူ့ကို နားမလည်ဟန်နှင့်
ကြည့်သည်။
“ငါ့မှာ နည်းနည်းလေး ပေါတောတောနိုင်တဲ့ စိတ်ကူးတခု
ရှိတယ်”
ဇွဲဟိန်းသာက သူ့စကားကို ရေလည်ဟန်မတူသေး။
“တနေ့ကျရင် ငါ မှတ်ဉာဏ်ပြတိုက်တခု ဖွင့်ချင်တယ်။
မှတ်ဉာဏ်အစစ်တွေ၊ အမှတ်တရအစစ်တွေကို ပြထားတာမျိုးမဟုတ်ဘဲ
အမှတ်တရနဲ့ မှတ်ဉာဏ်တွေကို အသစ်ပြန်ဖန်တီးနိုင်တဲ့
ပြတိုက်မျိုးလေ၊ လူတွေက အဲဒီပြတိုက်ကိုလာမယ် သူတို့ရဲ့
မှတ်ဉာဏ်တွေကို အသစ်ပြန်ဖန်တီးကြည့်ကြမယ်၊ သူတို့ လုံးဝ မ
ကြုံဖူးတဲ့ မှတ်ဉာဏ်တွေ အမှတ်တရတွေကိုလည်း ဖန်တီးကြည့်
လို့ရမယ်။ ဥပမာကွာ. . . . ထွက်ခါစ ရထားတစီးရဲ့ ဝင်ပေါက်မှာ
ရပ်နေတဲ့ ချစ်သူရဲ့ နှုတ်ခမ်းကို ခွဲခွာရခါနီး မမှီမကမ်း
လှမ်းနမ်းရတဲ့ မှတ်ဉာဏ်မျိုးပေါ့။ လုံးဝ တထပ်တည်းလို့
မဟုတ်ရင်တောင်မှ ခံစားချက်တချို့ကို ဖမ်းဆုပ်နိုင်လောက်
မှာမျိုးပေါ့”
ဇွဲဟိန်းသာက သူ့အပြောကို သဘောတကျ ရှိဟန်နှင့်
ပြုံးသည်။ ဇွဲဟိန်းသာ၏ အပြုံးက သူ့မျက်နှာပေါ် ကျနေသော
နေရောင်ကဲ့သို့ပင် နေရခက်လောက်အောင် မဟုတ်ဘဲ နူးညံ့နွေး
ထွေးနေသည်ဟု ထက်ဘုန်းရှိန် ထင်မိသည်။
“အဲဒီစိတ်ကူးက သဘောကျချင်စရာလေး ဒါပေမဲ့ တကယ်ကို ပေါ
တောတောနဲ့။ ပေါတောတောနိုင်ပေမဲ့လည်း သဘောကျချင်စရာလည်း
ကောင်းတယ်။ မင်းဆိုလိုချင်တာက ဖမ်းဆုပ်လို့ မရနိုင်တဲ့
မှတ်ဉာဏ်တွေကို ဖမ်းဆုပ်ထိတွေ့လို့ရတဲ့ လက်တွေ့အရာအဖြစ်
ပြောင်းလဲတာမျိုးပေါ့”
‌ ဇွဲဟိန်းသာသည် ခပ်တိုးတိုးလေး သဘောတကျ ရယ်နေ‌သေးသည်။
ထက်ဘုန်းရှိန် ဘာကြောင့်ရယ်မသိ ဇွဲဟိန်းသာ၏ ဟန်ပန်က
အတန်ငယ် သဘောကျချင်စရာကောင်းသည်ဟု ထင်သည်။ သူ ယောက်ျားလေး
များကို သဘောမကျဖူးသည်မဟုတ်။ အမှန်ဆိုလျှင် ယောက်ျားလေး တ
ယောက်နှင့်ပင် တရားဝင် တွဲခဲ့ဖူးသည် မဟုတ်လား။ သို့ပေမဲ့
ဇွဲဟိန်းသာကိုတော့ သဘောကျချင်စရာဟု မမြင်ခဲ့စဖူး။
အနည်းဆုံးတော့ သဘောကျချင်စရာဟု မမြင်ခဲ့ဖူးဟု သူ ထင်သည်။
အင်း. . . .။ ထင်သည်။ သဘောကျဖူးတာလည်း ဖြစ်နိုင်သည်။ သည်
ခံစားမှုလေးက ရင်းနှီးနေသည် မဟုတ်လား။ သူ့စိတ်ထဲတွင် တ
ကြိမ်တခါတုန်းက ဖြစ်တည်ခဲ့ဖူးသည့် ခံစားချက်ဆိုသည့်
အရိပ်အငွေ့လေး။
ထက်ဘုန်းရှိန်က သောက်လက်စ စီးကရက်တဝက်ကို မီးငြှိမ်း
သတ် ထိုးချေကာ စားပွဲထောင့်စွန်းပေါ် တင်ထားလိုက်သည်။
ထို့နောက် စီးကရက်အသစ်တလိပ်ကို ထုတ်ကာ မီးညှိသည်။ ဇွဲ
ဟိန်းသာကတော့ သူ့ကို အထူးအဆန်းသတ္တဝါဟု ထင်လေသည်လားမသိ
သည့် အကြည့်နှင့် ကြည့်နေသည်။
“ကုန်အောင်မသောက်ဘဲ ဘာလို့ အသစ်တလိပ် ထပ်သောက်တာလဲ”
“ရည်းစားဟောင်းပေးတဲ့ အကျင့်ဆိုပါတော့”
“ဆိုတော့ ရည်းစားထားဖူးပြီပေါ့”
သည်မေးခွန်းကိုတော့ ဇွဲဟိန်းသာက သူ့ဆံပင်များကို
ထိုးဖွရင်း မေးလာခြင်း။
 “ငါက ဆယ့်ကိုးနှစ်ပဲ ရှိနေပြီလေ၊ ထားဖူးပြီပေါ့”
“ငါမထားဖူးသေးဘူး”
သည်တခါ‌တွင်တော့ ထက်ဘုန်းရှိန်က ဇွဲဟိန်းသာကို
အထူးအဆန်း သတ္တဝါ တကောင်နှယ် ပြန်ကြည့်ပေးလိုက်သည်။
“ထားပါတော့ ရည်းစားဟောင်းက ဘာအကျင့်ပေးလိုက်လို့လဲ”
“ငါက သူ စီးကရက်သောက်တာ မကြိုက်ဘူးလေ၊ အဲဒါကြောင့်
တရက်ကျတော့ ငါသူ့လက်ထဲက မီးညှိပြီးစ စီးကရက်ကိုယူပြီး
သောက်တယ်။ တဝက်ရောက်သွားတော့ သူက ငါ့ဆီကနေ စီးကရက်ကို ယူ
ပြီး မီးငြှိမ်းလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ အဟင်း . . . နမ်းလိုက်တယ်။ ငါလည်း သူ
‌ ပြတ်သွားပေမဲ့ ငါမကြိုက်ဘူးဆို‌တဲ့ စီးကရက်တော့ သောက်တတ်
သွားတယ်။ ဒါပေမဲ့ ဘယ်စီးကရက်ပဲဖြစ်ဖြစ် တဝက်ပဲ သောက်ပြီး
ရင် ငါသိမ်းထားတတ်တယ်”
“keeping the moments alive?” ‌ ဇွဲဟိန်းသာက ပြန်‌မေးလာ
သည်။ သူ့မျက်နှာတွင် ဖမ်းဆုပ်မရနိုင်သော အရိပ်အငွေ့တချို့
ကို တွေ့နေရသည်ဟု ထက်ဘုန်းရှိန် ထင်မိသည်။
“‌ ငါတို့ရဲ့ ဘဝဆိုတာက တစစီဖြစ်နေ‌တဲ့ အဖြစ်အပျက်လေး
တွေ၊ အမှတ်တရလေးတွေကို ကြိုးနဲ့ သီထားသလိုပဲလို့ ငါတွေး
ကြည့်ဖူးတယ်။ ငါတို့ ရွေးချယ်ခဲ့သမျှတွေက ငါတို့ လုပ်
လိုက်မိသမျှတွေက အဆုံးသတ်မှာ ဝေဝါးသွားတာပဲ အဖက်တင်တယ်၊
အခုပဲကြည့်လေ ငါက စီးကရက်ကို တဝက်အထိပဲသောက်တာက ငါတွဲခဲ့
ဖူးတဲ့ လူတယောက်ကြောင့်ဆိုပေမဲ့ ခုကျတော့ သူနဲ့ ပတ်သတ်
သမျှ မှတ်ဉာဏ်အများစုက ဝေဝါးသွားပြီ”
ဇွဲဟိန်းသာက ထိုင်ခုံကို ပြန်၍ မှီထိုင်လိုက်ရင်း၊ ဆိုင်အပြင်ကို
‌
“ငါကတော့ အမှတ်တရတွေ၊ အဖြစ်အပျက်တွေဆိုတာက ငါတို့ ဒီ
ကာလတွေ အတောအတွင်း ဒီအတိုင်း ရှင်သန်ခဲ့ရုံ မဟုတ်ဘူးဆိုတာ
ပြန်ပြီး သက်သေထူပေးနိုင်တဲ့ အရာတွေပဲလို့ ထင်တယ် ဘုန်း
ရှိန်”
ထက်ဘုန်းရှိန် ဘာမှ ပြန်မပြောမိ။
“ငါ့အတွက်ဆိုရင် မင်းနဲ့ ဆုံခဲ့ရတာမျိုးပေါ့၊ အဲဒါ
ကို မင်းရဲ့ ပြတိုက်ထဲမှာဆိုရင် ဘယ်ကဏ္ဍလောက်မှာထားမလဲ၊
အသစ်ပြန်ဖန်တီးတာလား ဒါမှမဟုတ် အသစ်ဖန်တီးတာလား”
 ဇွဲဟိန်းသာ၏ အကြည့်တို့က သည်တကြိမ်တွင်တော့ သူအကြည့်
လွှဲလိုက်ရလောက်အောင် အားပြင်းနေခဲ့သည်။
A sunny day 6 years ago

11:00 AM

သူတို့၏ စကားပွဲလေးက တပိုင်းတစနှင့် ရပ်သွားခဲ့သည်။

ထက်ဘုန်းရှိန်လည်း ဘာဆက်ပြောရမည် မသိခဲ့သလို ဇွဲဟိန်းသာက
လည်း ဘာကိုမှ ထပ်ပြောမလာခဲ့။ အတွေးကိုယ်စီနှင့် နှစ်ဦးသား
လုံး ငြိမ်နေဖြစ်ခဲ့ကြသည်။
နေ့လည်ခင်း နေပူစပြုချိန်ဖြစ်၍ လမ်းပေါ်တွင်မူ လူအ
သွားအလာ ကျဲပါးစ ပြုပြီ။ ပုပ္ပါးဆောင်းက တောရိပ်တောင်ရိပ်
နှင့်မို့ အေးစရာရှိတာ ပီပီသသအေးသည်၊ ထို့အတူ အညာဒေသ
အရိပ်အငွေ့လည်း ဟပ်၍ မနေနိုင်မထိုင်နိုင်အောင် ပူခြင်း
မျိုး မဟုတ်သည့်တိုင် နေရခက်ရုံကလေးတော့ ပူသေးသည်။
ထက်ဘုန်းရှိန်က လည်ပိတ်ဆွယ်တာကလေးသာ ဝတ်လာမိသည်။
အောက်တွင် တီရှပ်ခံမထားမိ။ သို့ဖြစ်၍ ‌အပူဒဏ်ငွေ့ငွေ့ကို
ကောင်းကောင်းကြီး ခံရစ ပြုလာပြီ။ ချွေးလည်း စို့စပြုပြီ။
သူက ပူလာလျှင် စိတ်ရှုပ်တတ်သူ။ သို့ဖြစ်၍ နဖူးပေါ် ဝဲကျနေ
သော ဆံစတို့ကို စိတ်ရှုပ်ထွေးစွာ လေနှင့် မှုတ်ထုတ်မိသည်။
ဇွဲဟိန်းသာက သူ အပူဒဏ်ခံနေရကြောင်း ရိပ်မိပုံရသည်။
“လာ . . . ထ”
“ဟမ် . . . ဘယ်လဲ”
“ဆိုင်တန်းတွေဘက်”
နေပူစပြုနေပြီဖြစ်၍ အပြင်မထွက်ချင်လှသော်လည်း သူ
ထ,လိုက်လာမိသည်။ သူကတော့ နဂိုတည်းက ခြေလျင်လာခဲ့သူမို့
ကိစ္စမရှိ။ သို့ပေမဲ့ ဇွဲဟိန်းသာကတော့ ခြေလျင်မဟုတ်နိုင်
ဟု တွေးမိသည်။ သူ့အတွေးမှန်ပါသည်။ ဇွဲဟိန်းသာမှာ ဆိုင်
ကယ်ပါလာခဲ့သည်။ ဇွဲဟိန်းသာက ဆိုင်ကယ်သော့ကွင်းကို လက်ညိုး
မှာ လှည့်ကစားလိုက်ရင်း သူ့ကို ပြောလာသည်။
“နောက်ကပဲ ထိုင်လိုက်တော့နော်၊ ငါပဲ မောင်းလိုက်မယ်၊
ဖြစ်တယ်မလား”
“အင်း. . . .”ဟုသာ လိုက်ရတော့သည်။
ဆိုင်ကယ်အနက်လေးက ပုပ္ပါးလမ်းပေါ်တွင် ဝပ်၍ ပြေး
နေသည်။ တောတောင်ကို ဖြတ်၍ လာရသော လေမို့ထင့်၊ သူ့မျက်နှာ
ပေါ် ဖြတ်သန်း တိုက်ခတ်နေသော လေက နုသည်၊ အေးသည်၊ လတ်ဆတ်
သည်။
တောင်ကလပ်ဘက်အဆင်းကွေ့တွင် “သတိ! ဂီယာကြီးဖြင့် ဆင်း
ပါ” ဟူသော စာကို အနီအောက်ခံတွင် အဖြူစာလုံးကြီးများနှင့်
ရေးထားသည်။ သည်စာသားကို တွေ့တော့ ထက်ဘုန်းရှိန် ခွိခနဲ ရယ်
လိုက်မိသည်။ ဇွဲဟိန်းသာက သူရယ်လိုက်သည်ကို သတိထားမိဟန်
တူသည်။
“ဘာတွေ သဘောကျနေတာလဲ”
“ဘာမှမဟုတ်ဘူး ဒီအတိုင်း သတိရမိတာလေးရှိလို့”
ဆိုင်ကယ်စီးရင်း ပြောနေရသည်ဖြစ်၍ သူတို့နှစ်ဦးလုံး
သာမန်ထက်တော့ အသံနှုန်းမြှင့်၍ ပြောနေရသည်။ အော်ပြောခြင်း
မျိုးတော့ မဟုတ်။
“ဖေဖေ ပြောပြဖူးတာတခုရှိတယ်၊ ဖေဖေ့သူငယ်ချင်းက သုံး
ဘီးမောင်းတယ်၊ အဲဒါ တရက်ကျ ပုပ္ပါးကို ကုန်ပို့လိုက်သွား
တယ်တဲ့၊ ခုနက ‌ဆိုင်းဘုတ်နားရောက်တော့ ဂီယာကြီးဖြင့်ဆင်းပါ
ဆိုပြီး ရေးထားတာကို သူက တမျိုး‌သဘောပေါက်သွားတယ်၊ သင်္ချာ
မှာဆိုရင် တစ်က နှစ်ထက်သေးတယ်၊ လေးက သုံးထက် ကြီးတယ် အဲဒီ
လိုမျိုးလေ၊ ဂီယာမှာကျ ဂီယာကြီးဆိုရင် တစ် ဒါမှမဟုတ် နှစ်
ကို ပြောချင်တာ သိတယ်မလား”
ပြောရင်းက အဖြစ်အပျက်ကို ပြန်သတိရမိပြီး သူ့ရယ်သံကို
ထိန်းမနိုင်တော့ချေ။
“အဲဒါနဲ့ ဖေဖေ့သူငယ်ချင်းက ဂီယာကြီးဖြင့် ဆင်းပါဆို
တော့ နံပါတ်ငါးထက် ကြီးတဲ့ ဂီယာမရှိဘူးဆိုပြီး ဒီအဆင်းကို
ဂီယာနံပါတ်ငါးနဲ့ ဆင်းချတာ ကံကောင်းလို့ မသေတယ် ဟား . .ဟား .
.ဟား . .”
ဇွဲဟိန်းသာလည်း မနေနိုင်တော့ တခွိခွိနှင့် သဘောတကျ
ရယ်နေလေပြီ။
“လူဘာမှမဖြစ်တာပဲ တော်သေးတာပေါ့”
“အေး အောက်က ဆိုင်ခန်းတွေကို ဝင်တိုက်လို့ အတော်လျော်
လိုက်ရတယ်လေ”
လမ်းဘေးဝဲယာမှ အလှဓါတ်ပုံရိုက်စခန်းတချို့ကို ကျော်
လွန်ပြီးနောက်မူ သူတို့ ပုပ္ပါးတောင်ကလပ် တောင်ခြေသို့
ရောက်သည်။ တောင်ခြေတွင်တော့ မျောက်စာရောင်းသူတွေ၊ ပွဲထိုး
ရန် အုန်းငှက်ပျော အရောင်းဆိုင်တွေ၊ ထမင်းဆိုင်တွေ၊
အမှတ်တရပစ္စည်းဆိုင်တွေ၊ ဘုရားဖူးကားတွေ စသည်ဖြင့်
ပျားပန်းခတ် ရှုပ်ထွေးနေသည်။ တူညီသည်ကတော့ ပျံကျ
ဈေးရောင်းကြသော မျောက်စာ ရောင်းသူများမှအပ တခြားဆိုင်ခန်း
ဟူသမျှ၏ အရှေ့တွင် စင်လေးတစင်ဆီဖြင့် စကားဝါပန်း ပုလင်း
များကို ကိုယ်စီတင်ထားကြခြင်းပင်။
သူတို့ ဆိုင်ကယ်အနက်ကလေးက တောင်ခြေမုခ်ဝနှင့်
မျက်စောင်းထိုးလောက်မှာ ရှိသော အမှတ်တရပစ္စည်းဆိုင်ရှေ့
တည့်တည့်တွင် ရပ်သည်။ ဇွဲဟိန်းသာ သူ့ကို ဘာကိစ္စနှင့် သည်
ဆိုင် ခေါ်လာရသနည်း။ အမှတ်တရပစ္စည်း ဝယ်ပေးရန်လား၊ မဟုတ်
လောက်။ သည်ဆိုင်တွင် သူသဘောကျသည်က အုန်းသီးကို အခွံလှီး၍
မျောက်က အုန်းသီးကိုဖက်ထားဟန် ပုံဖော်ထားသော ‘မျောက်
အုန်းသီးဖက်’ ရုပ်မှလွဲ၍ သူမျက်စိကျသည့်အရာက မရှိ။ အကယ်၍
တကယ်ကြီး မျောက်အုန်းသီးဖက်ရုပ် ဝယ်ပေးလျှင် ခွကျပေမည်။
သဘောကျပေမင့် သည်အရုပ်ကြီးကိုင်၍ သူလျှောက်မသွားဝံ့။
“လာလေ ဆိုင်ထဲဝင်မယ်”
“ဘာဝယ်မလို့လဲ . . . ”
“မင်းပူနေပြီမလား ပုဂံအင်္ကျီပါးတထည်ဝယ်ရအောင်လို့
ခေါ်လာတာ”
ကောင်းသားပဲဟု တွေးမိလိုက်၍ ဘာမှ ထပ်ပြောမနေတော့။
သို့နှင့် ဆိုင်ထဲရောက်လျှင် ဇွဲဟိန်းသာက ပုဂံ
အင်္ကျီပါး လက်ရှည်အဖြူ နှစ်ထည်ဝယ်သည်။ ဇွဲဟိန်းသာက သူဝတ်
ထားသော hoodie အပါးကို ချွတ်၍ ဆိုင်ခန်းထဲမှာပင် လဲသည်။
 တကယ်မတူတော့တာပဲဟု သူတွေးမိသည်။ ဇွဲဟိန်းသာဟူသည်က
ဆယ်တန်းတုန်းက ပိန်ပါးပါး အသားခပ်လတ်လတ်။ ယခု ကြည့်မိတော့
ဖုထစ်နေသော ကြွက်သားများနှင့် မဟုတ်သော်လည်း၊ ရင်အုပ်က
ရင်အုပ်နေရာမို့ ပြည့်တင်းတင်း၊ ဝမ်းဗိုက်ကြွက်သားနေရာ
မှာက ဝမ်းဗိုက်ကြွက်သားမို့ အမြှောင်းရေးရေးနှင့်။ အသားက
လည်း စွတ်စွတ်ဖြူ မဟုတ်သည့်တိုင် ဖြူသည်ဟု ပြော၍ရနိုင်သော
အသားအရည်။ ယှဉ်ရပ်မိတော့မှ မိမိက သူ့ထက် အတော်လေး ပိန်လှီ
သေးကွေးနေသလိုလို၊ အရပ်ကလည်း ယောင်ယောင်လေး ပုသလိုလို
ခံစားလိုက်မိသည်။
အင်္ကျီအသစ် လဲပြီးတော့မှ ဇွဲဟိန်းသာက သူ့ကို ထက်
ဘုန်းရှိန် စိုက်ကြည့်နေမိမှန်း သတိထားမိဟန် ရသည်။
“ဘာတွေငေးနေတာလဲ”
“သဘောကျလို့လေ”
သူကတော့ အရှိအတိုင်း ပြောမိသည်။ မနာလိုစိတ်အနည်းငယ်
ရောယှက်နေသော်လည်း သဘောကျမိသည်က အမှန်ပင်။ ဇွဲဟိန်းသာက
တကယ်ကြီး ကြည့်ကောင်းနေသည် မဟုတ်လား။ သို့ပေမဲ့ သူက သည်လို
ပြောလိုက်တော့ အနှီကောင်ကလေးမှာ နားရွက်ဖျားများ ရဲတက်လာ
ချေ၏။
“မင်းကရော မလဲဘူးလား မင်းပူနေတယ်ထင်လို့ လာဝယ်တာ”
“အမြှောင်းတွေမရှိတော့ လူရှေ့သူရှေ့ shirtless နဲ့ အဝတ်
မလဲရဲဘူး”
သည်လိုပြောတော့ ဇွဲဟိန်းသာက သဘောတကျ ရယ်သည်။
ဆိုင်ဝန်ထမ်း ကောင်မလေးဘက်ကို လှည့်၍ “. . . ညီမလေး
အဝတ်လဲခန်းရှိတယ်မလား” ဟု မေးရသည်။
“ဟုတ် ရှိတယ် နောက်ထဲ ဝင်သွားလိုက်နော်”
အင်္ကျီလဲပြီး ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ငုံ့ကြည့်မိတော့ ထက်
ဘုန်းရှိန်တယောက် စိတ်ညစ်သွားရသည်။ ဇွဲဟိန်းသာ ဝတ်စဉ်က
သူ့နေရာ‌နှင့်သူ ကြည့်ကောင်းလှသော အင်္ကျီမှာ သူ့ကိုယ်ပေါ်
ရောက်လာတော့ အနည်းငယ် ဖိုသီဖတ်သီနှင့် ဖို့ရို့ဖားယား
ဖြစ်နေသည်။
သူ အင်္ကျီလဲပြီး၍ ဆိုင်ရှေ့ပြန်ထွက်လာတော့ ဇွဲဟိန်းသာ
‌ကျသင့်ငွေ ရှင်းပြီးနေ‌ပြီ။ သည်လိုဆိုတော့ သူတို့က အင်္ကျီ
ဆင်တူ ဝတ်ထားမိသလိုလို။ အနည်းငယ် လျှောကျနေသော မျက်မှန်
ကို လက်ညိုးနှင့် တွန်းတင်ရင်း နှာခေါင်းတချက် ရှုံ့လိုက်
မိသည်။ ဒါကို ဇွဲဟိန်းသာက မြင်လိုက်ပုံရသည်။
“ဘာတွေ အလိုမကျနေတာလဲ ဘုန်းရှိန်”
မေးရင်းကလည်း သူ့ခေါင်းဆီသို့ လက်လှမ်းလာလိုက်သေး
သည်။ သို့ပေမဲ့ သူ့ခေါင်းပေါ်သို့ မည်သည့် အထိအတွေ့မှ
ရောက်မလာ။ ဇွဲဟိန်းသာ၏ လက်က လေထဲတွင်သာ ရပ်တန့်သွားပြီး
နောက်ပြန် တပ်ခေါက်သွားသည်။ ခေါင်းကို လာမပုတ်၍ တော်သေး
သည်ဟု တွေးမိသော်လည်း တပြိုင်တည်းမှာ အလိုမကျသော ခံစား
ချက်တချို့ ဖြတ်ပြေးသွားသည်ကို သူ သတိပြုမိသည်။
“တောင်ပေါ် တက်ချင်သေးလား”
ထက်ဘုန်းရှိန် ခေါင်းညိတ်မိသည်။
မုခ်ဝနှင့် မျက်စောင်းထိုး နေရာမှာမို့ လမ်းကူးလိုက်
သည်နှင့် တောင်ခြေ မုခ်ဝသို့ ရောက်ချေ၏။ ဆိုင်ကယ်ကိုတော့
ခုနင်က အမှတ်တရပစ္စည်းအရောင်းဆိုင်မှာပင် သေချာပြော၍
အပ်ထားခဲ့လိုက်သည်။
မုခ်ဝသို့ တက်တက်ချင်းမှာပင် မျောက်စာသည်များ သူတို့
ဘေးသို့ အုံလာသည်။ “မောင်လေး မျောက်စာ ဝယ်ဦးမလား”ဟု ဝိုင်း
မေးကြသည်။ ခေါင်းကိုသာ တွင်တွင် ခါရင်း၊ ချိုချိုသာသာ
ငြင်းဆိုရင်း သူတို့ ဆက်တက်လာကြသည်။
ပြဿနာက လှေကားထစ်ရင်ပြင် နှစ်ဆင့်ခန့် ကျော်ပြီး
ဆောင်းတန်းကြီးများ အဝင်ကို ရောက်မှ စတော့သည်။ မျောက်တ
ကောင်က ထက်ဘုန်းရှိန်၏ ပုခုံးပေါ်သို့ တက်လာခြင်း။
မည်သို့မည်ပုံ တက်လာသည်မှန်းမသိ။ အမှန်တော့ ထက်ဘုန်းရှိန်
က မျောက်ကို သေလုအောင် ကြောက်သည်။ အကောင်ကို ကြောက်ခြင်း
မဟုတ်ဘဲ၊ မျောက်ကုတ်လျှင် နူတတ်သည်ဟု သူ့မေမေက ပြောထား
ဖူး‌ခြင်းကြောင့် မတော်တဆ ကုတ်မိပြီး နူမှာ ကြောက်ခြင်း။ ဤ
စကားက ဘယ်ရွေ့ဘယ်မျှ မှန်မည်ကို သူမသိ။ သို့ပေမဲ့ အတွေး
နှင့်ပင် တစိမ့်စိမ့်ကြောက်သည်။ အခုတော့ မျောက်က သူ့ပု
ခုံးပေါ်မှာ။
ထက်ဘုန်းရှိန်ခမျာ ခြေမကိုင်မိ လက်မကိုင်မိ ဖြစ်
နေသည်။ ဇွဲဟိန်းသာလည်း ဘာလုပ်ပေးရမှန်းမသိပုံနှင့်
မျက်လုံးလေးအပြူးသား။
 “ရှူး . . . ဆင်းဆင်း၊ ဆင်းနော် လိမ္မာတယ်”
.....
“ဆင်းပါ . . . ‌ဆင်းလိုက်‌နော်”
မည်မျှပင် ချော့မော့ပါစေ မျောက်မင်းကိုယ်တော်က သူ့ပု
ခုံးပလ္လင်မှ ဆင်းပေးမည့် သဘောမှာ မရှိပေ။ ထိုစဉ် ဇွဲဟိန်း
သာက မထင်မှတ်သော အပြုအမူတခု လုပ်လိုက်သည်။ မျောက်ကို လက်
နှင့်ရွယ်ကာ ခြောက်လွှတ်ခြင်း။
မည်သူက ကြိုတင်သိမြင်ထားပါမည်နည်း။ အနှီမျောက်မင်းက
ဇွဲဟိန်းသာ လက်ရွယ်လိုက်သည်ကို မြင်သည်နှင့် ထက်ဘုန်း
ရှိန်၏ မျက်မှန်ကို ဆွဲချွတ်ကာ သစ်ပင်ထက် တက်ပြေးလေတော့၏။
သည်တခါ ခြေမကိုင်မိ လက်မကိုင်မိ ဖြစ်ရသူက ဇွဲဟိန်းသာ။
သူ့လက်ချက်ကြောင့် ထက်ဘုန်းရှိန်၏ မျက်မှန် ပါသွားရသည်မ
ဟုတ်လား။
“လုပ်ဦး ငါ့မျက်မှန်ပါသွားပြီ”
လုပ်ဦးသာ ဆိုရသည်၊ ထက်ဘုန်းရှိန်ရော ဇွဲဟိန်းသာပါ ဘာ
ဆက်လုပ်ရမလဲ မသိကြ။ မျောက်လက်ထဲက မျက်မှန်ကို ဘယ်လိုယူရ
ပါ့။ သစ်ပင်ပေါ်၊ ဆောင်းတန်း အမိုးတန်းများပေါ် လိုက်တက်
လို့လည်း ဖြစ်သည်မဟုတ်။ အနှီ ဘဝရှင် မျောက်မင်းတရားကမူ
‌သစ်ကိုင်းပေါ် အကျအန ထိုင်ရင်း ထက်ဘုန်းရှိန်၏ မျက်မှန်
ကို ဝေဖန်စူးစမ်းခန်း ဖွင့်နေလေပြီ။
“မှန်ပွန်းကုန်ရင် မင်းတာဝန်နော် ဇွဲဟိန်းသာ”
“ဟ ငါယူသွားတာမှ မဟုတ်တာ”
ဟုတ်တော့ဟုတ်သည်။ မျက်မှန်ယူသွားသည်က မျောက်ပဲ၊ ဇွဲ
ဟိန်းသာမှ မဟုတ်ဘဲ။ သို့ပေမဲ့ ထက်ဘုန်းရှိန်က အလျှော့မ
ပေး။ ခေါင်းကို တွင်တွင်ငုံ့ရင်း “မင်းခြောက်လွှတ်လိုက်
လို့ဖြစ်တာ”ဟု ဆိုနေသည်။
ထိုစဉ် မျောက်စာရောင်းသည့် လူလတ်ပိုင်းတဦးက သူတို့
နား ရောက်လာသည်။ ထို့နောက် မျောက်စာထုပ်တထုပ် ထုတ်ပြရင်း
မျက်မှန်ယူသွားသည့် မျောက်ကို ချော့ခေါ်ပေးသည်။ ဆင်းတော့
ဆင်းလာသည်။ သို့ပေမင့် မျက်မှန်က နောက်ထပ် မျောက်တကောင်
လက်ထဲ ရောက်သွားခဲ့ပြီ။ လက်သည်တရားခံ မျောက်မင်းက သူ့
အဖော်အပေါင်းများထံ မျက်မှန်ပေးခဲ့ပြီး လက်ချည်းသက်သက်
ဆင်းလာခြင်း။
မျောက်စာသည်က နောက်ထပ် မျောက်စာထုပ် ငါးထုပ်ကို ထပ်
ထုတ်ကာ နှစ်ထုတ်ခန့်ကို သူ့ရှေ့တည့်တည့် ပစ်ချလိုက်သည်။
ထိုအခါမှပဲ အနှီ မျောက်သားအုပ်က မျက်မှန်ကို ကြမ်းပြင်
ပေါ် ပစ်ချကာ မျောက်စာရောင်းသူထံ ဝိုင်းအုံဆင်းလာကြသည်။
“ဟိုက် ကွဲပလားမသိဘူး”
‌ နောက်ထပ် မျောက်တကောင်လက်ထဲ သူ့မျက်မှန်လေး မ‌ရောက်
သွားခင် အပြေးအလွှား သွားကောက်ရရှာ၏။
ဇွဲဟိန်းသာက သူ့နောက်လိုက်လာသည်။ ထက်ဘုန်းရှိန်နား
ကပ်ရန် ခြေလှမ်း ပြင်နေသော မျောက်များကိုလည်း တဖက်တလှမ်းက
ခြောက်ထုတ်နေရသည်။
“သွားစို့ ဘုန်းရှိန်”
မျက်မှန်က အစင်းရာ အပွန်းရာ ပရပွဖြစ်နေချေပြီ။ သူ့
အဖြစ်ကို ကြည့်ရင်း ဇွဲဟိန်းသာက ရယ်ချင်နေပုံ ရလေသည်။
သို့ပေမဲ့ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း မရယ်ရဲ၍ ထင်သည်၊ ပြုံးစစ
နှင့်သာ သူ့ဘေးနား ရပ်နေသည်။ မျက်နှာကမူ မချိုမချဉ်
မျက်နှာပေးနှင့်။
“အင်း သွားမယ်”
ထက်ဘုန်းရှိန်မျက်နှာက အလိုမကျဟန်အပြည့်။ သူတို့
အပေါ် ဆက်တက်မည် ပြင်တော့ မျောက်စာထုပ်ရောင်းသူက သူတို့
နား ရောက်လာသည်။
“ညီလေးတို့ မျောက်စာဖိုး ရှင်းခဲ့ကြဦးလေ”
ထိုသို့ပြောတော့ ထက်ဘုန်းရှိန်၏ မျက်နှာက
ရှစ်ခေါက်ချိုးရုံမကတော့ ဆယ့်ခြောက်ခေါက်ချိုးခန့် ဖြစ်
သွားလေသည်။ မျက်မှောင်ကြုတ်ထားလိုက်သည်မှာ မျက်လုံးပင်
ကောင်းကောင်း မပွင့်ချင်တော့။ ဇွဲဟိန်းသာကပဲ ဝင်မေးရ
တော့သည်။
“နို့ . . . အကိုက ခုနက ကျနော်တို့ကို ကူညီတာ မဟုတ်ဘူး
လား”
 ဇွဲဟိန်းသာ၏ အမေးကို ကြားလိုက်ရတော့ မျောက်စာသည်က ကမ္
ဘာ့ အံ့ဖွယ်ဖြစ်ရပ်တခု ကြုံလိုက်ရသလို မျက်နှာပေးနှင့် သူ
တို့ကို ပြန်ကြည့်လာသည်။
”သဘောပေါက်ပြီ သဘောပေါက်ပြီ၊ ဘယ်လောက်ကျလဲ”
“တထုပ်ကို နှစ်ထောင်၊ ခုနစ်ထုပ် သောင်းလေးထောင်”
ထက်ဘုန်းရှိန်က ဆောင်းတန်းကိုပင် ဆက်မတက်တော့
သုတ်သုတ် သုတ်သုတ်နှင့် အောက်ကို ပြန်ဆင်းသွားချေပြီ။
“ရော့ရော့အကို တသောင်းခွဲ ပြန်မအမ်းတော့နဲ့”
ပြောမယ့်သာ ပြောရသည်။ ပြန်အမ်းမည့် မျက်နှာပေးလည်း
မဟုတ်။ သို့နှင့် ဇွဲဟိန်းသာခမျာ ထက်ဘုန်းရှိန်နောက်သို့
ပြေးဆင်းကာ လိုက်ရတော့၏။
ရှေ့က ဆင်းသွားနှင့်သော ကိုယ်တော်လေးကတော့ ဇွဲဟိန်း
သာကို လှည့်ကြည့်ဖော်ပင် မရတော့။
“မနက်က စကားအများကြီးပြောလိုက်ရတော့ လေးနှစ်လောက်
အတွင်း အရမ်းရင့်ကျက်သွားတယ်ထင်တာ ခုလိုကျတော့လည်း ကလေး
လိုပဲ”
သည်စကားများကိုတော့ ဇွဲဟိန်းသာ ထက်ဘုန်းရှိန်ရှေ့
တည့်တည့် ထုတ်ပြောလိုက်လျှင် ပြဿနာက နှစ်နဲ့မြှောက်ပြီး
သား ဖြစ်သွားနိုင်သည်ဟု တွေးမိ၍ ပြန်မျိုချလိုက်ရတော့၏။
ခမျာမှာ “စောင့်ဦးလေ ဘုန်းရှိန်၊ ငါကျန်ခဲ့တယ်လေ”ဟု
အော်ပြောရင်းသာ ‌ပြေးဆင်းနေရတော့သည်။
A sunny day 6 years ago . . . .

01:00 PM

နေ့လည်စာကိုတော့ တောင်ခြေဝန်းကျင်မှ ဆိုင်တဆိုင်တွင်

သာ အလွယ်တကူ ဖြေရှင်းလိုက်ကြရသည်။ နေ့လည်စာစားပြီးချိန်
အထိ ထက်ဘုန်းရှိန်၏ မျက်နှာရိပ် မျက်နှာကဲမှာ မုန်တိုင်း
အကြွင်းအကျန်တချို့က ကပ်ငြိနေဆဲ။
အမှန်တော့ မျောက်ကို စိတ်တိုနေခြင်းလည်းမဟုတ်၊ ဇွဲ
ထက်သာကို စိတ်ဆိုးခြင်းလည်း မဟုတ်။ သူ့ကိုယ်သူ စိတ်တိုမိ
ခြင်းသာ။
ကလေးဆန်သည်။ ဟုတ်သည် . . . သူအတော်လေး ကလေးဆန်မိ၏။ ဘာ
ကြောင့် ဇွဲဟိန်းသာရှေ့မှာမှ သည်လို ကလေးဆန်ဆန် ပုံစံက
‌ပေါ်လာရသနည်း။ စိတ်ကောက်တတ်သည့် ပုံစံကလည်း ပြလိုက်မိသေး
သည်။ ပုံမှန်ဆိုလျှင် ကိုယ့်စိတ်၊ ကိုယ့်အမူအယာကိုယ်
ထိန်းနိုင်လွန်းသော ထက်ဘုန်းရှိန်က တောင်တက်လမ်းတုန်းက
ဘယ်ရောက်သွားသနည်း။
“အဆင်ပြေရဲ့လား ဘုန်းရှိန်”
ဇွဲဟိန်းသာက စိုးရိမ်မကင်းဖြစ်နေသလို မျက်လုံးများ
နှင့်ကြည့်ရင်း သူ့ကို မေးလာသည်။
“အင်း . . . ပြေပါတယ်”
“တောင်ကလပ်တုန်းက . . . ”
“ငါအခု စဉ်းစားနေတာ အဲဒီကိစ္စမဟုတ်ပါဘူး”
 ဇွဲဟိန်းသာ စကားမဆုံးမီ သူဖြတ်ပြောမိပြန်၏။ ဘာကို
မလုံမလဲ ဖြစ်ရပြန်သနည်း။
“ငါတကယ် အဆင်ပြေတယ်”
“အင်း မင်းဘာမှမပြောဘဲ ထိုင်နေလို့လေ”
ထက်ဘုန်းရှိန်က ဇွဲဟိန်းသာကို မိနစ်ဝက်မျှ စိုက်
ကြည့်မိသည်။
“တချို့ အမှတ်တရဟောင်းတွေ ခေါင်းထဲ ရောက်လာလို့ပါ၊
မင်းရော အရင်တုန်းက အမှတ်တရတွေကို ပြန်တွေးရင်း ကိုယ့်
အတွေးထဲကိုယ် နစ်နေတာမျိုး ဖြစ်ဖူးလား၊ ဘယ်လိုပြောရမလဲ၊
ကိုယ်အတွေးထဲမှာကိုယ် လမ်းလျှောက်နေရင်း အပြင်က
ကြုံရာကျပန်း ကိစ္စတခုခုက လက်ရှိအချိန်ဆီ ပြန်ဆွဲခေါ်တာ
ကို ခံလိုက်ရသလိုမျိုးလေ”
ဇွဲဟိန်းသာက ခေါင်းတချက် ညိတ်ပြသည်။ သူ့မျက်နှာထား
ကို ကြည့်လျှင် သူ့အမူအယာက ထက်ဘုန်းရှိန်၏ လေသံနှင့် စကား
အသွားအလာကို အကဲခတ်နေကြောင်း ရေးရေးမျှ ရိပ်မိနိုင်ပေမည်။
“အင်း . . . တခါတလေ ဖြစ်တတ်တယ်၊ တရက်သားတုန်းက ငါ ခြံထဲ
မှာ ပျိုးပင်တွေ လိုက်ကြည့်တာ၊ ရုတ်တရက်ဆိုသလို မြက်ရိတ်
ပြီးစ အနံ့တခု ရတယ်။ အဲဒီအနံ့က ငါ့ကို ကျောင်းတုန်းက
အချိန်တွေဆီ ပြန်တွေးမိစေတာပဲ၊ ဘောလုံးကွင်းထဲမှာလေ . . .
ကန်နေရင်းနဲ့ တိမ်တွေကလှလို့ ဆက်မကန်ဘဲ ရပ်ကြည့်နေမိတဲ့
အချိန်ကို သွားသတိရတယ်၊ အဲဒီလိုနဲ့ ငါ ပျိုးပင်တွေကြားထဲ
မှာ ဆယ့်ငါးမိနစ်လောက် မျောနေရော”
“အင်း အဲဒီတုန်းက မင်းဆီ ကန်လိုက်တဲ့ ဘောလုံးက မင်း
ကိုကျော်ပြီး ကွင်းဘေးမှာ အေးအေးဆေးဆေး စာထိုင်ဖတ်နေတဲ့
ငါ့ခေါင်းကို လာမှန်တာလေ နွားရဲ့”
ထက်ဘုန်းရှိန် လေသံရော မျက်နှာပါ ပျော့ပြောင်းစ ပြုလာ
သည်။
“ငါအဲဒီတုန်းကတော့ ဘောလုံးကန်ရင်း အတွေးထဲမျောနေတဲ့
မင်းကို ငါ နားမလည်ဘူး၊ ခုတော့ . . . အင်းလေ ခုတော့ ငါနားလည်
နိုင်ပြီ ထင်တာပဲ။ အခိုက်အတံ့လေးတခုက အာရုံမှန်သမျှကို ဖမ်းစား
သွားတာမျိုးလေ၊ ငါလည်း ငယ်ငယ်တုန်းက ငါးနှစ်လောက်တုန်းက ဖြစ်မယ်ထင်တ
မေမေက ငါ့ကို သူဈေးသွားတာ လိုက်မလာအောင်လို့ဆိုပြီး မိုးပျံပူ
‌ ပေးခဲ့တယ်၊ အနီရောင်လေး။ ငါလည်း တ‌နေကုန် အဲဒါလေးနဲ့ပဲ
ဆော့နေတာ။ တခြားအရုပ်တွေကိုတောင် မထိတော့ဘူး။ ဆော့နေရင်း
နဲ့ ပူစီပေါင်းကို ချည်ထားတဲ့ ကြိုးလေးက ငါ့လက်ထဲက လွတ်
သွားပြီး လေထဲမှာ တဖြည်းဖြည်း မြင့်ရင်း လွင့်ပါသွားရော၊
ငါ လိုက်ဖမ်းရင် မှီနိုင်သေးရဲ့သားနဲ့ လိုက်ဖမ်းဖို့ မ
ကြိုးစားမိဘူး”
ဇွဲဟိန်းသာက သူ့ကို စိုက်ကြည့်လာသည်။
“ဘာလို့ လိုက်မဖမ်းခဲ့တာလဲ”
“ငါဘယ်မှတ်မိမှာလဲ၊ လိုက်မဖမ်းချင်တော့လို့လည်း ဖြစ်
နိုင်တာပဲလေ။ အဲဒီလိုလေး မိုးပေါ်လွင့်ပါသွားတဲ့ ပူစီ
ပေါင်းလေးကို ကြည့်ရတာလည်း အဆင်ပြေတာပဲလေ၊ အစတည်းက
ရည်ရွယ်ချက်ရှိရှိ လွှတ်ပေးခဲ့မိတာလည်း ဖြစ်မယ်၊ လက်ထဲမှာ
ပဲ ထိန်းချုပ်ထားမယ်ဆိုရင် မိုးပျံပူပေါင်းဆိုတဲ့နာမည်က
နှမြောစရာကြီး ဖြစ်သွားမှာပေါ့”
ဇွဲဟိန်းသာ၏ အကြည့်တို့က နူးညံ့နေသည်။ ရုတ်တရက်
ကောက်ကာငင်ကာ ပြောလိုက်သော အမှတ်တရတခု နောက်ကွယ်မှ
အတွေးအခေါ် တစုံတရာကို လိုက်ဖမ်းရန် ကြိုးစားနေပုံလည်းရ
သည်။
“ငါသာ‌ဆိုရင် လိုက်ဖမ်းဖို့ ကြိုးစားခဲ့မိမှာပဲ၊ ငါ
ဘယ်လိုမှ တတ်နိုင်မှာ မဟုတ်ဘူးဆိုတာကို သိနေရင်တောင် ငါ
ကတော့ လိုက်ဖမ်းပြီး ငါ့လက်ထဲမှာပဲထားဖို့ ကြိုးစားခဲ့မိ
လောက်မယ်”
ထိုသို့ပြောပြီးနောက်မှာမူ ဇွဲဟိန်းသာ မဆိုသလောက်လေး
မျက်မှောင်ကြုတ်သွားသည်ကို သူ သတိထားမိသည်။
“မင်းက အမြဲတမ်း အရာရာတိုင်းကို လွှတ်ချခဲ့တာပဲ”
သည်စကားကြားတော့ ထက်ဘုန်းရှိန် ခပ်ဖွဖွ ရယ်ဖြစ်သည်။
ရယ်လိုက်လျှင် ပေါ့သွားသည်၊ ဝမ်းနည်းစရာ ကိစ္စတွေတောင်မှ
ရယ်စရာဖြစ်လာလျှင် ပေါ့ပါးသွားတတ်သည်ပဲ။
ထို့နောက်မှာတော့ ထိုင်ခုံကို မှီချလိုက်ရင်း
မျက်လုံးများကို ပိတ်ထားမိသည်။ မျက်လုံးထဲမှာတော့ ကမ္ဘာ
များ၊ လောကများ၊ အတွေးများ။
“ဘုန်းရှိန် . . .”
 ဇွဲဟိန်းသာ၏ ခေါ်သံကြောင့် သူ့မျက်လုံးများက ဖျတ်ခနဲ
ပွင့်လာကြသည်။
“အင်း . . ဘာလဲ”
“အချစ်ဆိုတာဘာလဲ”
ဇွဲဟိန်းသာ ဘာကြောင့် သည်မေးခွန်းကို မေးသလဲဆိုတာ
အကဲခတ်လို၍ ဇွဲဟိန်းသာကို ကြည့်မိတော့ သူ့ကို စွဲစွဲမြဲ
မြဲ ကြည့်နေသော မျက်ဝန်းတစုံနှင့် တည့်တည့်တိုးသည်။
“ရချင်တာ၊ ယူချင်တာ၊ ပိုင်ဆိုင်ချင်တာပေါ့ကွ”
ထိုသို့ ဖြေပြီးနောက် တစုံတရာကို သဘောတကျဖြစ်သွားဟန်
နှင့် ထက်ဘုန်းရှိန်က ခပ်တိုးတိုးရယ်သည်။
“ဒါ ငါပြောတာ မဟုတ်ဘူးနော်၊ အဘိုးကြီး ဇော်ဇော်အောင်
ပြောတာ”
ဇွဲဟိန်းသာကတော့ သူ့ကို စိုက်ကြည့်နေဆဲ။ သည်တော့မှ
ထက်ဘုန်းရှိန် မျက်နှာပိုး ပြန်သတ်ရသည်။
“ငါလည်း သေချာမသိဘူး။ ဒါပေမဲ့ . . ချစ်ခြင်းတို့
မေတ္တာတရားတို့ဆိုတာက အများကြီး မျှော်လင့်လို့ကောင်းတဲ့
ဟာတွေ မဟုတ်ဘူးဆိုတာတော့ ငါသိတယ်၊ ဒီတခုတော့ ငါ သေချာသိ
တယ်၊ စဉ်းစားကြည့်လိုက်ရင် ဘာသာရေးလိုမျိုးပဲလေ၊ ပုံရိပ်
ယောင် ပျော်ရွှင်မှု illusory happiness တွေ သက်သက်ပဲ။
များသောအားဖြင့် ဆိုပါတော့လေ၊ တရားသေတော့ ငါမပြောပါဘူး။
မယုတ်မလွန်လေးပေါ့၊ များသောအားဖြင့် ဆိုပါတော့လေ”
“မင်းပြောပုံက အဲဒါတွေက အစစ်မဟုတ်ဘူးလို့ တည့်တည့်
ပြောမချရုံ တမယ်ပဲ”
ထက်ဘုန်းရှိန်က လက်ထဲတွင် တဝက်ကျိုးစ ပြုပြီဖြစ်သော
စီးကရက်ကို အားရပါးရ ရှိုက်ဖွာလိုက်သည်။ ထို့နောက်
ရေနွေးကြမ်းတခွက်ငှဲ့ကာ ဖူးခနဲမှုတ်၍ တကျိုက်တည်း သောက်
သည်။ ပြီးမှ ပုခုံးတချက် တွန့်ပြလိုက်ရင်း ထိုင်ခုံကို
ပြန်မှီကာ ပျင်းရိပျင်းရွဲပုံစံနှင့် ထိုင်သည်။
“ငါပြောချင်တာက များသောအားဖြင့်တော့ အချစ်တို့ မေတ္တာတရားတို့ဆို
တာ ငါတို့ကို ဒီလောက၊ ဒီ လူ့ပတ်ဝန်းကျင်ကြီးက နည်းနည်းတော့
နေချင်စရာ၊ နေပျော်စရာ ကောင်းနေပါသေးတယ်လေလို့ တွေးမိအောင် လုပ်ပေး
နိုင်တယ်။ မင်းကြည့်လေ၊ ချစ်မိတဲ့ခံစားချက်လေး၊ မေတ္တာတရားဆိုတဲ့
‌ မရှိရင် ဒီကမ္ဘာမှာ နေပျော်ချင်စရာကောင်းတာ ဘာရှိလို့လဲ။
ဘယ်ကိုပဲကြည့်ကြည့် စိတ်ပျက်စရာ အပျက်အဆီးတွေ၊ အထိအခိုက်
တွေ၊ ဆုတ်ယုတ်မှုတွေချည်းပဲ”
ထက်ဘုန်းရှိန်က ပြောလက်စကို ခေတ္တရပ်၍ စီးကရက်ပြာကို
လက်ဖြင့် ခပ်ဖွဖွ တောက်ရင်း ခြွေလိုက်သည်။ ပြီးမှ စကားဆက်
သည်။
“ဒီလို အပျက်အဆီးတွေကြားမှာ ချစ်တယ်ဆိုတဲ့ ကိစ္စလေး
ရှိနေတယ် ဆိုတာက၊ တည့်တည့်ပြောရရင်တော့ကွာ ကိုယ့်ကိုချစ်
တဲ့သူတယောက်၊ ဒါမှမဟုတ် ကိုယ်က ချစ်ရတဲ့သူတယောက် ဟောဒီ
အပျက်အဆီး အဆုံးအရှုံးတွေထဲမှာ ရှိနေတယ်ဆိုတဲ့ အသိက
မီးလောင်ပြင်ကိုတောင် ဒက်ဖဒေးလ်ပန်းခင်းကြီးလို့ မြင်လာ
နိုင်စေတယ်၊ ဒါတော့ ဝန်ခံရမှာပေါ့လေ အစစ်အမှန် ဟုတ်သည်
ဖြစ်စေ၊ မဟုတ်သည်ဖြစ်စေ အချစ်က တကယ်ကြီး တန်ခိုးကြီးတယ်။
ဒါပေမဲ့ ဝယဓမ္မာ သင်္ခါရာဆိုတဲ့ စကားလည်း ရှိသားမလား။
တန်ခိုးကြီးလှပါတယ်ဆိုတဲ့ အချစ်ဟာလည်း ပျက်ဆီးခြင်းသာ
နောက်ဆုံးရှိတယ်။ တကယ်တမ်း ခိုင်မြဲတဲ့ ကိစ္စလားဆိုတော့
မဟုတ်ဘူး။ everlasting မဖြစ်ဘူးလေ။
ငါတို့ ပတ်ဝန်းကျင်မှာ ကွာရှင်းပြတ်ဆဲသွားတဲ့ စုံတွဲ
တွေ၊ မေ့မေ့ပျောက်ပျောက် ဖြစ်သွားတဲ့ နှလုံးသားတွေ
ဘယ်လောက်တောင် များထားသလဲ၊ စစချင်းမှာတော့ တသိမ့်သိမ့် တ
နွေးနွေးပဲ၊ ခံစားချက်လေးက ခံစားလို့ကောင်းတယ်။ မိန်းမော
ဖို့ ကောင်းတယ်၊ ဒါပေမဲ့ တဖြည်းဖြည်း ဝယဓမ္မာသင်္ခါရာသဘော
ဝင်လာတယ်၊ အဆုံးမတော့ ပျက်ဆီးရတာပဲ”
ပြောနေရင်းက ထက်ဘုန်းရှိန်၏ မျက်နှာထက်တွင်
လှောင်ပြုံးရိပ်အချို့ ထင်ဟပ်လာသလိုလိုပင်။
“တလောကလုံးက လူတွေက အချစ်ဆိုတာ ဘယ်လို ခမ်းနား
ကြီးကျယ်တာ၊ ဘယ်လို တုနှိုင်းမမီတာတွေ ပြောနေကြပေမဲ့လည်း
. . . ငါထင်တယ် . . အချစ်ဆိုတာလည်း illusory happiness တခုခုပဲ။
ဒီကမ္ဘာပေါ် နေထိုင် အသက်ရှင်ရင်း နိစ္စဓူဝရလာတဲ့ ဒဏ်ရာ
တွေအတွက် သာမန်ထက်နည်းနည်းပိုစွမ်းတဲ့ ဆေးမြီးတိုတလက်
ပေါ့၊ pain killer တွေလိုပဲ အချိန်တန်ရင် နာစရာရှိတာက နာလာတာ
ပဲ၊ ကားလ်မာ့က်စ်ကြီးကတော့ ဘာသာရေးက ဘိန်းပဲလို့ပြောတယ်၊
ငါကလည်း အချစ်ဟာ ဘိန်းပဲလို့ပြောမယ်”
 ထက်ဘုန်းရှိန်၏ စကားများကို ကြားရတော့ ဇွဲဟိန်းသာက
အနည်းငယ် စိတ်ပျက်သွားဟန်နှင့် သက်ပြင်းချသည်။
“ဆိုတော့ အနှစ်ချုပ်ရင် မင်းက အချစ်ဆိုတာ တကယ်ရှိတယ်
လို့ မယုံဘူးပေါ့”
ထက်ဘုန်းရှိန်က ခေါင်းကို အသာအယာ ခါယမ်းသည်။
“မဟုတ်ဘူး အချစ်က တကယ်ရှိတယ်၊ ဒါပေမဲ့ တကယ်ရှိတာနဲ့
အစစ်အမှန်ဖြစ်တာဟာ မတူဘူး။ အစစ်အမှန်ဖြစ်နေဦးတော့
ကန့်သတ်ချက်ရှိတယ်၊ အချိန်နဲ့ ‌အခြေအနေရဲ့ ကန့်သတ်ချက်ရှိ
တယ်။ သူ့အကန့်အသတ်အတွင်းမှာတော့ အချစ်က တကယ်လည်းရှိတယ်၊
စစ်လည်း စစ်မှန်တယ်။ ဒါပေမဲ့ သူ့အကန့်အသတ်တခုကို
ကျော်သွားတာနဲ့ တပြိုင်နက်တည်း ပြိုကွဲသွားတယ်၊ ပြိုကွဲ
သွားနိုင်တယ်၊ ငါပြောချင်တဲ့သဘောက အဲဒီလိုပါ”
ဇွဲဟိန်းသာက မျက်နှာထားတည်တည်နှင့် မေးခွန်းတခု
မေးသည်။
“unconditional love . . လို့ ပြောတာကျတော့ရော”
ဇွဲဟိန်းသာက သည်လိုမေးလာတော့ ထက်ဘုန်းရှိန်ထံမှ ရယ်
သံတချက် ပြိုကျလာသည်။ လှောင်ရယ်ခြင်းမဟုတ်၊ ထိန်းမနိုင်
သော သဘောကျမှု တခုကြောင့် ရယ်သံထွက်လာခြင်းသာ”
“အဟက် . . . ဒါဖြင့် နတ်ပြည်ခြောက်ထပ်လို့ ပြောကြတာကကျ
တော့ရော”
သည်လိုပြန်မေးတော့ ဇွဲဟိန်းသာမျက်နှာ မည်းခနဲဖြစ်
သွားသည်။
“မင်းသိလား၊ မင်းက တကယ် စကားနဲ့ အနိုင်ယူဖို့ခက်တဲ့
ကောင်ပဲ ဘုန်းရှိန်”
သည်တကြိမ်မှတော့ ထိန်းချုပ်ခြင်းအလျဉ်းမရှိဘဲ ထက်
ဘုန်းရှိန် ရယ်မိပါသည်။ သူရယ်နေတာကြည့်ရင်း ဇွဲဟိန်းသာ၏
မျက်နှာ ပြန်လည် ကြည်လင်လာသည်။ ထို့နောက် ခပ်စစပြုံးရင်း
ဤသို့ဆိုသည်။
“တကယ် အမြင်ကတ်ဖို့ကောင်းတယ်”
the sunset of a sunny day 6 years ago . . .

4:00 PM

ပုပ္ပါးတောင်ကလပ်တဝိုက် ဟိုဟိုသည်သည် အချိန်ဖြုန်း

လျှောက်ကြည့်ကြပြီး နောက်တွင်မူ နေပင် စောင်းစပြုပေပြီ။
သို့နှင့် သူတို့ ပုပ္ပါးမြို့တွင်းဘက်ကို ပြန်ခေါက် လာကြ
သည်။ နေ့လည်တုန်းက ပူချင်သလိုလို ရှိသော်လည်း ညနေပိုင်း
မှာတော့ ဆောင်းရိပ်ဆောင်းငွေ့တို့ကို ပြန်တွေ့လာရသည်။
တောင်ကလပ်မှအပြန် တောင်ဆင်းလမ်း တလျှောက်တွင် မြူငွေ့တို့
ခပ်ပါးပါး ကန့်လန့်ကာ ချစပြုပေပြီ။
“အိမ်ပြန်တော့မှာလား . . .”
ဆိုင်ကယ်လေတိုးသံကို ကျော်၍ပင် ဇွဲဟိန်းသာ၏ အသံက
ကြည်လင်စွာ ကြားနေရသည်။
“အမှန်ပြောရရင်တော့ မပြန်ချင်သေးဘူး၊ ဒါပေမဲ့ သွား
စရာမှ မရှိတော့တာ၊ ဗျတ္တလမ်းကနေ ပုဂံဆင်းမလား”
“မှောင်စပြုနေပြီကွ၊ ပုဂံရောက်ရင် မှောင်လောက်ပြီ၊
ဘယ်မှ သွားချိန် ရမှာ မဟုတ်ဘူး”
ထက်ဘုန်းရှိန် ဘာမှ ချိုသည်ငန်သည် ပြန်မဖြေဖြစ်။
“နေဝင်ချိန်ကြည့်ချင်လား သုံးထပ်လမ်းမှာ ငါတွေ့ထား
တဲ့နေရာလေး ရှိတယ်”
“အင်း သွားလေ”
 သုံးထပ်လမ်းဟူသည်က တောင်တက်လမ်းကွေ့ဖြစ်သည်။ အကွေ့ကြီး နှစ်ကွေ့
လမ်းက သုံးထပ်ဆင့်၍ တည်နေသည်မို့ နယ်ခံများက သုံးထပ်လမ်းဟု ခပ်
‌ ကင်ပွန်းတပ်‌ပေးထားကြသည်။ အောက်ဘက်တွင် ပုဂံ-ကျောက်ပန်း
တောင်း လွင်ပြင်ကျယ်ကြီး၊ အထက်တွင်မူ ပုပ္ပါးအိုအေစစ်
တောင်တန်း။ သုံးထပ်လမ်းက လွင်ပြင်မြေပြန့်နှင့် ပုပ္ပါး
ကုန်းပြင်မြင့်ကို ဆက်စပ် ပေးထားသော လှေကားသဖွယ်ဖြစ်သည်။
ကန္တာရနှင့် အိုအေစစ်တို့၏ နယ်ခြားဟုလည်း ဆိုနိုင်သည်။ ပု
ပ္ပါးမြို့တွင်းမှ လမ်းနှစ်သွယ်ခွဲထွက်သည်။ တလမ်းက ဗျတ္တ
ပန်းဆက်လမ်း၊ သည်လမ်းအတိုင်း ဆင်းလျှင် ကျောက်ပန်းတောင်း
ညောင်ဦးလမ်းပေါ်မှ မန်ကျည်းစောက်လမ်းခွဲ (ဝါ) ဗျတ္တ
လမ်းဆုံသို့ ရောက်မည်။ သည်ကနေ ဆက်သွားလျှင် ပုဂံကို
လွယ်လင့်တကူ ရောက်နိုင်မည်။ နောက်ထပ် လမ်းတသွယ်ကတော့
ကျောက်ပန်းတောင်း-မြင်းခြံလမ်း။ သည်လမ်းကနေ ဆင်းလျှင်မူ
သုံးထပ်လမ်းကို ဖြတ်၍ ဆည်ပေါက်စံပြကျေးရွာ၊ သည်မှတဆင့်
ကျောက်ပန်းတောင်းသို့ ရောက်မည်။
ပုဂံကမူ ကန္တာရတပိုင်းနယ်မြေ စစ်စစ်ဖြစ်သည်။ မိုး
ကျော်ရပ် (rain shadow area) ဖြစ်၍ မိုးမကောင်း၊ ခြောက်သွေ့
ရပ် (dry zone) ၊ ကန္တာရတပိုင်း(semi-desert) ဖြစ်သည်။ ဆည်
ပေါက်-ကျောက်ပန်းတောင်း နယ်တဝိုက်ကမူ ပုပ္ပါးရိပ်ခိုရ၍
အိုအေစစ် အငွေ့အသက် မကင်း၊ မိုးမှန်သည်၊ သစ်ရိပ်ကောင်း
သည်။
ထက်ဘုန်းရှိန်တို့က ကျောက်ပန်းတောင်း-မြင်းခြံလမ်း
အတိုင်း သုံးထပ်လမ်းမှ ဆင်းလာကြခြင်း ဖြစ်သည်။ သုံးထပ်
လမ်း ဆုံးလျှင် ပုပ္ပါးဂေါက်ကွင်းရောက်မည်။ လမ်းတလျှောက်
မှာတော့ ညာကိုကြည့်လျှင် မြေထိန်းနံရံ၊ ဘယ်ကိုကြည့်လျှင်
လျှိုမြောင်နှင့် စိမ့်စမ်း။ သည်လမ်းက လှသလို သတိလည်းထားရ
သည်။ မျက်ကွယ်ကွေ့ရှိသည့်နေရာ‌တွင် တောင်တက်ယာဉ်များကို
ဂရုစိုက်ရသည်။ မြောက်ဘက် တောင်တန်းဒေသဆီမှ တောင်တက်-တောင်
ဆင်းလမ်းများနှင့် မယှဉ်သာသော်လည်း ဆိတ်လည်း ဆိတ်အထွာဆို
သလို သူ့အနေအထားနှင့်သူတော့ အဆင်းကြီးသည်ဟု ဆိုနိုင်သည်။
သုံးထပ်လမ်းအတိုင်း ဆင်းလာလျှင် သားသတ်လွတ်ကျောင်း
ရှိရာကို အနည်းငယ်လွန်လျှင် သုံးထပ်လမ်း ပထမကွေ့ (ဝါ)
အပေါ်ဆုံးကွေ့ ဖြစ်သော ပုပ္ပါးနယ်မြေ ကြိုဆိုရေး
ဆိုင်းဘုတ်သို့ ရောက်သည်။ သည်မှ နည်းနည်း ထပ်ဆင်းတော့မှ
ဇွဲဟိန်းသာ ခေါ်လိုရာသို့ ရောက်တော့သည်။
 ဇွဲဟိန်းသာက ဆိုင်ကယ်ကို လမ်းဘေး မြက်ဖွဖွရှိရာသို့
ထိုးဆင်းလိုက်သည်။ ထို့နောက် ဆိုင်ကယ်နောက်ဖုံးလှပ်၍ ထက်
ဘုန်းရှိန်ကို ဆွယ်တာ ထုတ်ပေးသည်။ ညနေ လေးနာရီကျော်မျှသာ
ရှိသေးသော်လည်း အချမ်းဓါတ်က သိသိသာသာ လွှမ်းမိုးစ ပြုလာ
ပြီ မဟုတ်လား။
ဆိုင်ကယ်ကို ဇက်သော့ခတ်ပြီးနောက်တွင်မူ ဇွဲဟိန်းသာ
ခေါ်ရာနောက်သို့ လိုက်လာခဲ့မိသည်။ ‌
“ကြည့်ကြည့် မလှဘူးလား”
အဟုတ် လှသည်။ သူ့မျက်စိရှေ့တွင် ပင်နိုရာမာခေါ် မဟာ
မြင်ကွင်းကျယ်ကြီး။ ဟိုတကွက် သည်တကွက် စိမ်း၍နေသော ပုဂံ
ကန္တာရလွင်ပြင်ကျယ်ကြီးကို ဆီး၍ မြင်ရသည်။ ကျောက်ပန်း
တောင်းနယ်ကို တောင်ဘက်ဆီမှ ပတ်ရံပေးထားသော ကောင်းထိ
တောင်တန်းကို ခပ်ရေးရေး မြင်ရသည်။ အောက်တွင် ရှိနေသည့်
မြို့ဟူသော အမှတ်အသား လက္ခဏာရေးရေးကိုလည်း မှိန်ပျပျ မြင်
ရသည်။
အနောက်အရပ်ဆီမှ နေခြည်နုနုတို့က သူတို့ ရပ်နေရာ မြက်ခင်းကလေးဆီ
‌ ပက်ဖြန်းပေးနေသည်။ နောက်လှည့်ကြည့်မိတော့ နေရောင်ခနေသော
ပုပ္ပါးတောင်ကလပ်။ တောင်ပေါ်မှ ဘာသာရေး အဆောက်အဦးများကို
ရေးတေးတေးမျှ မြင်နေရသည်။ တနေ့လုံး အစိမ်းချည်း မြင်လာ‌ရ
သော ပုပ္ပါးနယ်မှာ မြသားပေါ် ရွှေရည်ဖြန်းထားသည့်နှယ်
ဖြစ်နေသည်။
ထက်ဘုန်းရှိန် မနေနိုင်။ နှုတ်မှ ကဗျာပိုဒ်တစ တီးတိုး
လျှံကျလာသည်။
“အစစ အရာရာ
ငါအဆင်မပြေပေမဲ့
ကမ္ဘာကြီးဟာ
လှလိုက်တာကွာ”
“ဟင် . . . ဘုန်းရှိန် တခုခု ပြောလိုက်လား”
ထက်ဘုန်းရှိန် ပြုံးလိုက်သည်။ ကျေနပ်သော အပြုံး၊
ပျော်ရွှင်မှုစွက်သော အပြုံးတည်း။
“မဟုတ်ပါဘူး၊ ဒီနေရာလေးကိုကြည့်ရင်းနဲ့ ငါ့စိတ်ထဲမှာ
အရင်က ရဖူးတဲ့ စာသားတချို့ ပေါ်လာလို့”
“ဘယ်စာသားတွေလဲ လုပ်စမ်းပါဦး”
 “အောင်ချိမ့်ရဲ့ ကဗျာစာသားတွေပါ. . .။ သူရေးထားတဲ့
ကဗျာဆရာဆိုတဲ့ ကဗျာစီးရီးစာအုပ် ခပ်သေးသေးလေးထဲမှာ ပါတဲ့
ကဗျာတပုဒ်ဆိုပါတော့။ အစစအရာရာ၊ ငါအဆင်မပြေပေမဲ့၊ ကမ္ဘာ
ကြီးဟာ၊ လှလိုက်တာကွာ . . . တဲ့။ တကယ်ဆို ဒီကဗျာက သူ ကဗျာတ
ပိုဒ်အဖြစ်တောင် ရည်ရွယ်ပြီး ရေးခဲ့တာ မဟုတ်ဘူး။ သူ့
ဒိုင်ယာရီထဲက စာသားတချို့က ကဗျာမှု ထပ်ပြုစရာ မလိုလောက်
တော့အောင် ပြည့်စုံသွားတာ”
“ငါတော့ ကဗျာကို နားလည်သလိုလို ရှိပေမဲ့ မင်းပြောတာ
ကိုတော့ သိပ်နားမလည်ဘူး”
“ထားပါ ငါလည်း ရှင်းမပြချင်ဘူး။ ဒါပေမဲ့ ဒီနေရာလေးကို
ခေါ်လာတာ ကျေးဇူးတင်တယ်။ ဒီနယ်မှာ တသက်လုံး နေခဲ့ပြီး၊ ဒီ
နေရာကို မင်းပြမှ ရှာတွေ့ရတယ်လို့၊ ယုံတောင် မယုံနိုင်
ဘူး”
ထက်ဘုန်းရှိန်က သူ့နံဘေးမှာ ယှဉ်လျက် ရပ်နေသူ ဇွဲ
ဟိန်းသာထံ စောင်းငဲ့ကြည့်ရင်း ပြောသည်။ အပြုံးစတချို့လည်း
သူ့နှုတ်ခမ်းထက်မှာ တွဲလို့၊ ခိုလို့။
“ဒီနေရာလေးက တကယ်လှတယ်၊ ငါလည်း တခြားသူတွေ ပြောမှ လာ
ကြည့်ဖူးတာ။ တကယ် လူကိုယ်တိုင် လာကြည့်တော့မှ ဒီနေရာလေးက တ
ခုခုတော့ တခုခုပဲဆိုတာ ခံစားမိတယ်။ မင်းလိုတော့ မပြော‌တတ်
ပေမဲ့ မင်းရွတ်သွားတဲ့ ကဗျာလေးလိုပေါ့၊ ဒီနေရာလေးကို
ရောက်လာရင် စိတ်ထဲ အေးချမ်းသွားတယ်၊ အလှတရားက ငါ
လက်လှမ်းမီနိုင်တဲ့နေရာမှာ ရှိနေပါသေးလားဆိုတဲ့ ခံစား
ချက်၊ စိတ်ပင်ပန်းစရာတွေကနေ နည်းနည်း လွတ်မြောက်သွားတဲ့
ခံစားချက်မျိုး ရတယ်။ ဒါကိုတော့ မင်းက illusory happiness
လို့ မပြောလောက်ဘူးမလား”
ဇွဲဟိန်းသာက သူ့စကားကို ပြန်ထောက်ပြီး မေးတော့ ထက်
ဘုန်းရှိန် ရယ်မိသည်။ ရှက်သွေးတချို့ သူ့ပါးပြင်ပေါ် ဖြတ်
ပြေးနေသည်ကိုလည်း ခံစားမိသည်။
နေရခက်သော ခံစားချက်၊ အင်း . . အနည်းငယ် နေရခက်သော
ခံစားချက်။
“အဲဒီနာမည်ကြီးက ဆိုးပါတယ်၊ ငါပြောခဲ့သလို pain killer
လို့ပဲ ဆိုပါတော့။ ဒီနေရာလေးက နာကျင်တာတွေကို ကုစားနိုင်
စွမ်းတချို့ ရှိနေတာတော့ အမှန်ပဲ”
 မြက်ရိုင်းအနွယ် တောပန်းကလေးများက သူတို့ ဘေးဘီဝဲယာ
မှာ ဆောင်းလေနှင့်အတူ တနွဲ့နွဲ့နော့လျက်။
ထက်ဘုန်းရှိန်က သင်းကလေးတို့ကို လက်ညိုးထိုးပြလိုက်
သည်။
“ကြည့်စမ်း ဇွဲ . . . ၊ ငါ့ခေါင်းထဲကို ကဗျာနောက်တပုဒ်
ရောက်လာတယ်”
“ပြန်ခေါ် . . .”
“ဟင် . . ”
သည်တော့မှ သတိဝင်လာသည်။ ဇွဲ . . .။ ဘာကြောင့် သည်လို
ခေါ်မိရသနည်း။ ထက်ဘုန်းရှိန်တယောက် သူ့မျက်နှာမှ မီးခိုး
ငွေ့များ ထွက်လာသလို ခံစားလိုက်ရသည်။ သည် သောက်ပါးစပ်ဟာ
သတိလက်လွတ်ဖြစ်လာရင် ထိန်းကိုမရဘူး။ သို့ပေမင့် ဟန်ကိုယ့်
ဖို့ရှိသေးသည်။ နာမည်ကို အဖျားဆွတ်ခေါ်မိကြောင်း
ငြင်း၍မရ။ သက်သေက လက်ဆုပ်လက်ကိုင် ထင်းထင်းကြီး။ ဝန်တော့
ဝန်ခံရတော့မည်။ သို့ပေမင့် ပညာရှိနည်းနှင့်သာ ဝေ့ဝိုက်
ဝန်ခံရပေချိမ့်။
“ဇွဲ လို့ ခေါ်လိုက်တာလေ၊ မင်းတောင် ငါ့ကို ဘုန်း
ရှိန်လို့ ခေါ်သေးတာပဲ”
သူခေါ်လို့ ကိုယ်ခေါ်တာ ဘာမရိုးသားစရာ ရှိသလဲဟူသည့်
အချိုး။
ဇွဲဟိန်းသာကတော့ ပြုံး၍ချည်းသာ နေတော့သည်။ သည်အပြုံး
ကြောင့် သူပို၍ပင် နေရခက်လာသည်။
“ငါက မင်းကို ရှိန် . . . လို့ ခေါ်ချင်တာ၊ ထားပါ ဒါက
ပညတ်ကိစ္စပါ။ မင်း ပြောတဲ့ ကဗျာဆိုတာလေး ဆက်ပြောစမ်းပါဦး”
ရေမြောင်းကြီး လမ်းလွဲသွား၍ တော်ပါသေးသည်ဟု ထက်ဘုန်း
ရှိန် တွေးမိလိုက်၏။
“ အဟမ်း . . အင်း၊ ငါပြောနေတာက ဘာပါလိမ့်၊ ဪ . . ရပြီ
သုခမိန်လှိုင်ရဲ့ ကဗျာပါ . . ခေါင်းစဉ်က ချစ်သော တောပန်း
ကလေးများ တဲ့၊ ငါရွတ်ပြမယ် . . .
ခုနေခါ
ငါသွားနေတဲ့ မြေလမ်းလေးနံဘေးက
တောပန်းကလေးတွေ
 မင်းကို လက်ဆောင်ပေးချင်တယ်

ဘာအလိုဆန္ဒမှ
မများမြောင်ရပါဘူးအချစ်ရယ်
မင်း ကျန်းမာရဲ့လား
မင်း စိတ်ချမ်းသာရဲ့လား
ဒီအတိုင်းသာ
တကမ္ဘာလုံး ရှိနေဖို့ပဲ မဟုတ်လား . . . အဲဒီလိုမျိုးလေး
လေ ”
“မင်း ကဗျာရွတ်တာ နားထောင်လို့ တကယ်ကောင်းတယ်”
သို့နှယ်ပြောပြီးနောက် ဇွဲဟိန်းသာက မြက်ခင်းပေါ်
ထိုင်လိုက်သည်။ သူ့အကြည့်များကိုမူ အနောက် ဂေါယာစွန်းဆီ
သို့သာ စူးစိုက်ပို့လွှတ်လျက်။
“ငါက ကဗျာရွတ်ရတာကို သဘောကျတယ်လေ”
ထို့နောက် ဇွဲဟိန်းသာနှင့် ယှဉ်လျက်ထိုင်လိုက်ပြီး
အနားမှာ လက်လှမ်းမီသမျှ တောပန်းကလေးများကို လက်နှင့်
လိုက်လံတို့ထိ ကျီစားနေမိသည်။
“ကျောင်းတုန်းကလည်း မင်း အဲဒီလိုပဲနော်၊ ကိုးတန်း
ဆောင် ရှေ့ဘက်က ပျိုးပင်တန်းထဲမှာ တချိန်လုံး မြက်ပန်းတွေ
ကြည့်ရင်း နေနိုင်တယ်”
“ကြည့်ရတာ နည်းနည်း စိတ်လွတ်နေသလိုလိုနဲ့
ကြောင်တောင်တောင် နိုင်တယ်မလား”
“ဒီလိုတော့ ငါမပြောပါဘူး”
“နို့ တခြားကောင်တွေကတော့ အဲဒီအတိုင်းပဲ ပြောကြတာပဲမ
လား”
ထက်ဘုန်းရှိန်၏ လက်က တောပန်းလေးတပင်ကို ပွတ်သပ်ရင်း
ကစားနေသည်။
“အလှပန်းပင်တွေထက် ဘာလို့ တောပန်းတွေကို ပိုသဘောကျတာ
လဲ”
“ငါလည်းမသိဘူးလေ၊ သူတို့က ငါ့ကို ကြောင်စီစီနဲ့လို့ မ
ပြောလို့ ဖြစ်မှာပေါ့”
 ထက်ဘုန်းရှိန်အသံက အနည်းငယ် ရယ်ရိပ်မြူးကာ ပေါ့ပါး
လို့နေသည်။
“မင်းက ကြောင်စီစီမဖြစ်ပါဘူး”
ဇွဲဟိန်းသာက သည်လိုပြောပြီးနောက် သူ့ကို စိုက်ကြည့်
နေမှန်း ခံစားမိသည်။ သို့ပေမဲ့ သူ့အကြည့်များကို တောပန်း
ကလေးဆီမှ မလွှဲဖယ်မိ။ ဇွဲဟိန်းသာ သူ့ကို တနည်းနည်းနှင့် သဘောကျနေ
ကြောင်းကိုတော့ နေ့လည်တည်းက သူ ရိပ်မိသည်။ သို့ပေမဲ့ ဘယ်အချိန်တည်းက
ဆယ်တန်းတည်းကလား။ မဟုတ်လောက်ပါ။ အဲသည်တုန်းကတော့ စကားတောင် သိပ်မပြော
‌ ထို့ထက် ပို၍ အရေးကြီးသည့် ‌ ပြဿနာရှိသေးသည်။ သူကရော ဇွဲ
ဟိန်းသာကို သဘောကျနေသလားဆိုသည့် ပြဿနာ။ ဘယ်လို ဆန်းစစ်ပါ
စေ ဟုတ်သည်ဟုသာ အဖြေထွက်သည်။ ခက်ချေပြီ။
ငြိမ်သက်ခြင်းက သူတို့အကြား ခေတ္တကြီးစိုးသွားသည်။
အိပ်တန်းဝင်ငှက်များ၏ အသံကိုတော့ ဆူညံသံဟု မဆိုသာသော အသံ
နှုန်းနှင့် ကြားနေရ၏။
“ငါနဲ့ လိုက်လာပေးတာ ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ရှိန်၊ အင်း‌လေ . .
. အဲဒီလို ခေါ်လို့ ဖြစ်တယ်မဟုတ်လား‌”
ဇွဲဟိန်းသာ၏ လေသံတွင် တိုးရှခြင်း၊ ဩဇာညောင်းခြင်း
နှင့် တောင်းပန်တိုးလျှိုးခြင်းတို့ တစုံတခုသော
အချိုးအစားနှင့် ရောနှောပါဝင်နေကြောင်း သူ သတိပြုမိသည်။
သို့ပေမင့် ဘယ်သင်းက အလေးသာသနည်း။ ဆုံးဖြတ်ထားပြီးသားကို
အသိပေးလေသယောင် ဩဇာညောင်းခြင်းက အလေးသာသလော၊
သို့တည်းမဟုတ် သို့နှယ် ရှိန် . .ဟု ခေါ်ပါရစေဆိုသည့်
တောင်းပန်တိုးလျှိုးခြင်းက အလေးသာသလော။ ဒါကိုတော့
ကာယကံရှင်ကိုယ်တိုင်သာ သိပေလိမ့်မည်။
ခေါ်လို့ဖြစ်ခြင်း၊ မဖြစ်ခြင်းကို တိုက်ရိုက် မဖြေဘဲ
အဖြေမမည်သော လက်ခံခြင်းတမျိုးနှင့်သာ စကားဆက်လိုက်မိသည်။
“ငါလည်း ကျေးဇူးတင်တယ်၊ ငါဒီလို မြင်ကွင်းမျိုး
လိုအပ်နေခဲ့တာ၊ ငါကြုံနေရသမျှကနေ ခဏလောက် လွတ်မြောက်သွား
စေမယ့် အခိုက်အတံ့တခု ပေးလို့ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်”
သတိမပေးဘဲ တိုက်ခတ်လာသော ဆောင်းလေတချက်အဝှေ့တွင် ‌ထက်
ဘုန်းရှိန်၏ ဆံသားများ လေနှင်ရာအတိုင်း လွင့်ပါးလှုပ်ခါ
သွားရသည်။
 ရှုပ်ပွသွားသော ဆံပင်များဆီသို့ ဇွဲဟိန်းသာ လက်လှမ်း
လာသည်ကို သူသတိပြုမိလိုက်သည်။
သူ တိမ်းဖယ်လိုက်မိသည်။
“ဆောရီး . . .ငါ မင်းဆံပင်တွေကို ပြန်သပ်ပေးမလို့”
တန်တော့၊ သည်လောက်တော့ မလိုက်လျောတန်ကောင်း။ လေး
တန်းလောက်တည်းက ယောက်ျားများအပေါ် သူ့စိတ်တိမ်းညွတ်မှု
ရှိကြောင်း သတိထားမိသည်။ သို့သော် သူထိန်းနိုင်ခဲ့သည်။
အမျိုးသားဆိုသည်နှင့် အလွယ်တကူ တိမ်းညွတ်ပေးလိုက်မည့်အထဲ
ထက်ဘုန်းရှိန်မပါ။
ဇွဲဟိန်းသာ ဘာတွေးနေသနည်း။ ဒါကိုလည်း အမှန်ဆိုတော့ သူ
သေချာ မသိပေ။
“ငါဘာကိုကြောက်လဲဆိုတာ မင်းသိလား ဇွဲ”
ထက်ဘုန်းရှိန်က သည်လိုမေးတော့ ဇွဲဟိန်းသာက စူးစမ်း
သလို အကြည့်နှင့် သူ့ကို ကြည့်လာသည်။ ထက်ဘုန်းရှိန်က ဂေါယာ
စွန်း တောင်စွယ်နောက်သို့ ဝင်စပြုပြီဖြစ်သော နေဝန်းကို
ကြည့်ရင်း ခပ်တိုးတိုးသာ ဆက်ပြောသည်။
“လူသိခံရမှာကို ကြောက်တာ။ ငါဆိုလိုတာက လူသိများတာ ဘာ
ညာ မဟုတ်ဘူးနော်၊ လူတွေ ဒါမှမဟုတ် လူတယောက်ယောက်က ငါ့ရဲ့
အလုံးစုံကိုသိနေမှာကို ငါကြောက်တာ။ အဲဒါကြောင့် ငါ လူတွေ
နဲ့ လက်တကမ်းအကွာမှာပဲ အမြဲလိုလို နေခဲ့တာ။ ငါဘာကိုကြောက်
သလဲ၊ ငါဘာတွေ ရှုံးနိမ့်ဖူးသလဲ၊ ငါဘာတွေကိုချစ်ပြီး ဘာတွေ
ကို မုန်းသလဲ၊ ငါ့အားနည်းချက်က ဘာလဲ၊ ငါ့ကိုယ်ငါမကြိုက်
ဆုံးက ဘာလဲ အဲဒီလိုမျိုးတွေ ဆိုပါတော့၊ လူတယောက်ယောက်က ငါ့
ကို အဲဒီလို ထောင့်စေ့နေအောင်သိမယ်လို့ တွေးကြည့်လိုက်ရင်
တစိမ့်စိမ့်တွေးရင်း တစိမ့်စိမ့်ကြောက်တယ်”
“အင်း ဒါက ပြောရခက်တဲ့ကိစ္စပဲ၊ ကိုယ်နဲ့ ပတ်သက်သမျှ
ချို့ယွင်းချက်တွေကို လူတယောက်ယောက်ကို ပေးသိထားရတယ်ဆို
တာက ချောက်ကဘားစွန်း*မှာ ရပ်နေရသလိုပဲ”
ထက်ဘုန်းရှိန် သက်ပြင်းတချက် ချလိုက်သည်။
“ငါ လူတယောက်နဲ့ တွဲဖူးတယ်။ သူက တကယ် ငါလိုချင်ခဲ့
သမျှ အရာရာပဲ။ ဒါပေမဲ့ သူ့ကိုငါ ရင်းနှီးကျွမ်းဝင်ခွင့်၊
ငါ့ဘဝထဲတိုးဝင်လာခွင့် ပြုလေလေ၊ ငါ့ဆီကနေ အစိတ်အပိုင်း
တချို့ ဆုံးရှုံးသွားရတယ်လို့ ငါခံစားရလေလေပဲ။ ဘယ်လိုပြော
ရမလဲကွာ၊ သူက ငါနဲ့ပတ်သက်လို့ ကိစ္စတိုင်းကို သိတယ်၊ ငါ့
ကိုယ်ငါတောင် လက်မခံဝံ့သေးတဲ့ ကိစ္စတွေ၊ ငါ့ကိုယ်ငါနဲ့
ပတ်သက်ပြီး ငါဘာတွေကို မုန်းသလဲဆိုတာတွေကအစ သူက မြင်နိုင်
တယ်။ အဲဒါကြောင့်လည်း ငါသူ့ကို . . . အင်းလေ . . မုန်းခဲ့တယ်
ဆိုပါတော့”
ဇွဲဟိန်းသာက နားမလည်နိုင်ဟန်နှင့် မေးသည်။
“မုန်းတယ်..၊ ဟုတ်လား”
“အင်း . .ငါ ထင်တာတော့၊ တယောက်တည်း အထီးကျန်နေရမယ် ဆို
ရင်တောင်မှပဲ ကိုယ့်အကန့် ကိုယ့်နံရံတွေနောက်မှာ ကိုယ့်
ဘာသာ ဧကစာရီ နေရတာက ပိုပြီး လွယ်တယ်လေ၊ ဒါက ငါ့အမြင်ပဲ”
“ငါ အလုံးစုံ လက်မခံပေမဲ့ . . မင်းပြောတာ တရားနည်း
လမ်းကျတယ်လို့လည်း ထင်တယ်”
ဇွဲဟိန်းသာ၏ လေသံက ခဲဆွဲခံထားရသလို လေးလံနေပေသည်။
“ငါ မပွင့်လင်းချင်ဘူးဇွဲ . .။ ငါ မပွင့်လင်းချင်ဘူး။
ဘယ်လိုပြောရမလဲကွာ . . ပွင့်လင်းလိုက်မိပြီဆိုတာနဲ့ တ
ပြိုင်တည်း၊ ကိုယ့်အားနည်းချက် အားသာချက်ဟူသမျှ ထုတ်ပြမိ
ပြီဆိုတာနဲ့ တပြိုင်တည်း ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် မပိုင်တော့ဘူး၊
လူတယောက်အပေါ် ကိုယ့်ချစ်သူမို့လို့ အလုံးစုံ ပွင့်လင်း
တယ်ဆိုတာက ကိုယ်တိုင်တောင် ထုတ်ပြဖို့ အဆင်သင့်မဖြစ်သေး
တဲ့ အစိတ်အပိုင်းတွေကို နောက်လူတယောက်ဆီ ဝကွက်အပ်လိုက်ရသ
လိုပဲ”
ဇွဲဟိန်းသာက ခေါင်းကို အသာအယာ ခါယမ်းရင်း သူ့အပြောကို
ပြန်ဝေဖန်သည်။
“တမျိုး စဉ်းစားကြည့်ရအောင်၊ အဲဒီလို ပွင့်လင်းတယ်
ဆိုတာမျိုးက မင်းပြောသလို အလုံးစုံ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းနဲ့
ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ခင်းကျင်းရတာမျိုး၊ ကိုယ်နဲ့ပတ်သက်သမျှ
နောက်လူတယောက်ကို အလုံးစုံ ပေးသိတာမျိုး မဟုတ်ဘဲ မင်းဟာ
ဘယ်တော့ ဖွင့်ဖတ်ခံမယ့် စာအုပ်တအုပ် ဟုတ်မနေဘူးဆိုတာကို
လက်ခံပေးနိုင်မယ့် သူ . . အဲဒီလိုလူတယောက်ကို ရှာတာမျိုးဆို
ရင်ကော။ မင်း ဖတ်ခွင့်မပြုတဲ့ စာမျက်နှာတွေကိုလည်း ခပ်
အေးအေးပဲ လက်ခံပြီး ကျော်လွှားသွားနိုင်တဲ့ သူမျိုး ဆိုပါ
တော့။ ငါထင်တာတော့ ငါတို့တွေက သမီးရည်းစား ဆက်ဆံရေးဆိုတာ
နဲ့ အကုန်လုံး ပွင့်လင်းလိုက်တာရယ်၊ ဘာမှ ပေးမသိချင်တာရယ်
ဆိုတဲ့ အစွန်းနှစ်ဖက်ကနေပဲ ရွေးချင်တယ်၊ ဒီအထိုင်ကနေပဲ
စဉ်းစားချင်ကြတယ်၊ တကယ်ဆိုရင် အဲဒီလိုသဘောမဟုတ်ဘဲ တစိတ်တ
ပိုင်း သင့်လျော်သလောက်ပဲ မျှဝေတာမျိုး၊ ပေးသိတာမျိုး
လောက်နဲ့ လုံလောက်ပြီ ဆိုတာကရော ရှိကောင်း မရှိနိုင်ဘူ
လား။ မင်းအတွက် သင့်တော်မယ် ထင်တာတွေကိုတော့ ထုတ်ပြ၊ ကျန်
တာတွေတော့ သိမ်းထားပေါ့”
ထက်ဘုန်းရှိန်ခေါင်းထဲ လက်ခနဲ ဖြစ်သွားသည်။ ဇွဲဟိန်း
သာကိုလည်း လှည့်ကြည့်မိသည်။ သည်တော့ သူ့ကို ကြည့်နေသည့်
မျက်ဝန်းတစုံနှင့် ပြန်လည် ထိပ်တိုက်တိုးရပြန်လေ၏။ သည်တ
ကြိမ်တော့ သူ အကြည့်မလွှဲဖြစ်ပါ။
“ငါ အဲဒီလို မတွေးခဲ့ဖူးတာတော့ အမှန်ပဲ”
ဇွဲဟိန်းသာက ခေါင်းတချက်ညိတ်ပြသည်။
“မင်းနဲ့ ရင်းနှီးပြီးသား ကိစ္စတခုနဲ့ ယှဉ်ပြီး
စဉ်းစားကြည့်ရအောင်၊ မင်း ဒိုင်ယာရီရေးတယ်မလား”
“ရေးတယ်လေ ဘာလို့လဲ”
“ကဗျာရော”
“တခါတလေပေါ့ ဘာဖြစ်လို့လဲ ဆက်ပြောလေ”
ဇွဲဟိန်းသာက သူ့ကို စောင်းငဲ့ ကြည့်နေရာက ရှေ့တည့်
တည့်က နေဝင်ချိန် မြင်ကွင်းဆီ အကြည့် ပြန်လွှဲသွားသည်။
“ဒိုင်ယာရီကို မင်းတယောက်တည်းပဲ ဖတ်တယ်၊ ဘာတွေရေးထား
သလဲ မင်းပဲသိတယ်။ ကဗျာ . . ကဗျာကျတော့ မင်းကဗျာကို ဖတ်မိသူ
တိုင်းက သိကြတယ်၊ မင်းဘာတွေ ရေးထားသလဲ ခံစားကြမယ်၊ ငါပြော
တာ ဟုတ်ရဲ့လား”
“အင်း . . .”
“ကဗျာရော ဒိုင်ယာရီရောက မင်းရဲ့ ပုဂ္ဂလိကဝေဒနာတွေပဲမ
လား”
ယခုမှပဲ ဇွဲဟိန်းသာ ဘာကိုပြောဖို့ ကြိုးစားနေသလဲ
ဆိုသည်ကို သူ ဉာဏ်အလင်းဆိုက်တော့၏။
မှန်သည်။ ဒိုင်ယာရီရော ကဗျာရောက သူ၏ ပုဂ္ဂလိကခံစား
ချက် (ဝါ) ပုဂ္ဂလိက ဝေဒနာချည်းသာ ဖြစ်သည်။ ဒိုင်ယာရီကို
တော့ သူပဲရေးသည်၊ သူပဲဖတ်သည်၊ သူတယောက်သာ ဖတ်ခွင့်ရှိသည်။
သူ့အကြောင်း၊ သူ့ခံစားချက်များက အလုံးစုံမဟုတ်တောင်
အားလုံးနီးပါးသည် ဒိုင်ယာရီထဲ၌သာရှိသည်။ ကဗျာကျတော့
သည်လိုမဟုတ်။ သူ ရည်ရွယ်ရာ လူတစု၊ လူ့အသိုင်းအဝန်းတခုကို
တော့ သူဘာတွေ ခံစားတွေ့ကြုံနေရသလဲဆိုတာနှင့် ပတ်သက်၍ ပေး
သိလိုသော စေတနာဇော မသိမသာ ပါရှိသည်။
“ချစ်သူနဲ့ ပတ်သက်လာရင် ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ကဗျာတပုဒ်
လို ပေးဖတ်ရမယ်ပေါ့၊ မင်းပြောချင်တာ ဒါလား”
ဇွဲဟိန်းသာက သူ့ဘက် မျက်နှာပြန်လှည့်လာပြီး ခေါင်းတ
ချက် ညိတ်ပြသည်။ ထို့နောက် ဇွဲဟိန်းသာ ဆက်၍ ပြောလာသော စကား
တခွန်းက တဖြူးဖြူး တိုက်ခတ်နေသော ဆောင်းလေနှင့်အတူ သူ့
စိတ်ဝိညာဉ်ပါ လွင့်ပါသွားသလို ခံစားလိုက်ရသည်။
“ဒီကနေ အောက်ဆက်ဆင်းပြီး ငါ့ခြံထဲကို လိုက်ခဲ့မလား၊
မင်းကိုလည်း ငါကဗျာတပုဒ် ပေးဖတ်စရာရှိတယ်” . . .တဲ့။
 A starry night 6 years ago . . . .

6:00 PM

ဆည်ပေါက် ရွာကလေး၏ ညခင်းက လူခြေ မပြတ်တတ်သေး။ လမ်း

မီးတိုင်များက အလှမ်းကွာလှသော်လည်း လုံလောက်သော အလင်းကို
တော့ ပေးစွမ်းနိုင်သည်။ လမ်းဘေးမီးတိုင်အလင်းရောင် မှိန်
ပျပျသာ ဖြာကျလျက်ရှိသော လမ်းဘေးပျိုးခြံကလေးတခုအတွင်း
သို့ သူတို့ ဆိုင်ကယ်လေး ဝင်ရောက်လာသည်။ ဆိုင်ကယ်မီးရောင်
က ပျိုးခင်းထဲသို့ ဖြာကျလျက်။ ခြံအလယ်တည့်တည့်တွင်မတော့
အဖြူရောင် တထပ်တိုက်ပုကလေး။ ‌ခြံကိုဖြတ်၍ အိမ်ကို
သွားရာလမ်းတွင် ဘာမီးရောင်မှမရှိ။ အိမ်ကလေးကလည်း မှောင်
အတိနှင့် အထီးတည်းဆိတ်ငြိမ်လို့။
ဆောင်းညမို့ စိမ့်စိမ့်လေးအေးသည်။ ပျိုးခင်းကို ဖြတ်တိုက်လာသော
ဆောင်းလေက အေးစက်သည်၊ လတ်ဆတ်သည်၊ ခုနစ်နာရီပန်းဟု ခေါ်ကြသော
‌ပျံ့ပျံ့‌ကလေး ပါသည်။
‌ အိမ်ငယ်‌ကလေး ရှေ့မှာ နေရာတကျ ရပ်ပြီးနောက်မှာတော့
ဇွဲဟိန်းသာက သူ့ကို စကားတခွန်းမှ မဆိုဘဲ အိမ်ကလေးထဲ ဝင်
ရောက်ရန် ဟန်ပြင်သည်။
“ချောက် . . .”
အဖြူရောင် မှိန်ပျပျ မီးအလင်းက အိမ်ကလေးတခုလုံးကို
လင်းချင်းသွားစေသည်။ မျက်စိအေးစေသော အလင်း။ သည်အလင်းက
အိမ်ကလေးထဲမှ လျှံထွက်၍ ပျိုးခြံထဲသို့ မှိန်ပျပျ
ညီအစ်ကိုမသိတသိအလင်းမျိုးပေးသည်။
 “လာလေ . . ငါပြောတယ်မလား ကဗျာတပုဒ် ပေးဖတ်စရာရှိတယ်
လို့”
ထိုသို့ပြောပြီး ဇွဲဟိန်းသာက အိမ်ကလေး၏ အတွင်းပိုင်း
ဆီသို့ ဝင်ရောက်သွားသည်။ ထက်ဘုန်းရှိန်လည်း တသိမ့်သိမ့်
လှုပ်ရှားနေသော စိတ်အလျဉ်ကို ထိန်းသိမ်းရင်း ဇွဲဟိန်းသာ
နောက် လိုက်လာမိသည်။
အိမ်ကလေး၏ အတွင်းပိုင်းက ရိုးသည်၊ ရှင်းသည်။ ရာဂဏန်း
ပင် မပြည့်တတ်သော စာအုပ်များကို သိမ်းဆည်းပေးထားသည့်
စာအုပ်စင် ခပ်ပုပုလေး။ စာအုပ်စင်ပေါ် တင်ထားသည့် Cactus
‌အပင်ငယ်လေးများနှင့်‌ရေဒီယိုဟောင်းကလေး တလုံး။
ဇွဲဟိန်းသာက အခန်းငယ်တခုကို ဖွင့်လိုက်သည်။
ထို့နောက် ဧည့်ခန်းအတွင်း ပတ်ငေးနေသော သူ့ကို အသံလှမ်း
ပြုသည်။
“ဒီအခန်းလေးက မင်းကိုငါ ဖွင့်ဖတ်စေချင်တဲ့ ကဗျာပဲ”
ဇွဲဟိန်းသာ၏ မျက်နှာက တည်ငြိမ်လွန်းနေသည်။ ထက်ဘုန်း
ရှိန် ခပ်ဖွဖွ ခြေလှမ်းရင်း အခန်းဝသို့ ရောက်လာသည်။ အခန်း
အတွင်းမှာကား မှောင်အတိပင်။ ဘာကိုမှ မမြင်ရ။
“ချောက် . . .”
မီးခလုတ်ဖွင့်သံတခု နောက်မှာတော့ အရာရာဟာ တိတ်ဆိတ်
လွန်းသွားသည်။ သူ့ရှေ့မှာ သူယုံနိုင်စရာပင် မရှိသော
မြင်ကွင်းတခုက ဆီးကြိုနေသည်လေ။
တခန်းလုံးတွင် နေရာအနှံ့ သူရှိနေသည်။ နံရံပေါ်မှာ
အပြည့် ရှိနေသည့် ပုံရိပ်များက သူ့ပုံရိပ်များ။ ဘယ်တုန်းက
ဘယ်လို အရိုက်ခံလိုက်ရမှန်းမသိသည့် အထက်တန်းကျောင်းသားဘဝ
သူ့ပုံရိပ်များပင်။
ထက်ဘုန်းရှိန်တကိုယ်လုံး သွေးမရှိတော့သလို ဖြူစုတ်
အေးခဲသွားသည်။ အသက်မရှူမိတော့သလိုလည်း ခံစားမိသည်။
နံရံပေါ်က သူ့ပုံရိပ်များ၊ လင်းမြတ်သော်နှင့် အဖွဲ့
ကျရင်း အပူအပင်ကင်းစွာ ရယ်မောနေသော သူ့ပုံရိပ်၊
ပြတင်းပေါက်ပေါ် မေးတင်ကာ အတွေးထဲ မျောနေသော သူ့ပုံရိပ်၊
စာသင်ခန်းကို ကိုယ့်အိမ်ကိုယ်ယာလို သဘောထားရင်း ခုံပေါ်
မှောက်အိပ်နေတတ်သည့်ညသူ့ပုံရိပ်များ၊ မုန့်ဈေးတန်းအတွင်း
မတ်တပ်ရပ်နေသော သူ့ပုံရိပ်၊ ကျောင်းစကားရည်လုပွဲတွင် မာန်
ပါပါ ပြောနေသော သူ့ပုံရိပ်၊ မြေပေါ်ကျနေသော စိန်ပန်းပွင့်
ကလေးတပွင့်ကို ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ရင်း ထိတွေ့နေသည့် သူ့
ပုံရိပ်၊ ဘောလုံးကွင်းဘေး သစ်ပင်အောက်တွင် ကျောက်ခုံကလေး
ကို မှီလျက် သက်သောင့်သက်သာ စာဖတ်နေသော သူ့ပုံရိပ်၊
ထို့နောက် သူ့ကို နောက်ကျောဘက်မှ ရိုက်ကူးထားသော ပုံရိပ်
ပေါင်းများစွာ။
သူ မှတ်ပင် မမှတ်မိတော့သော အခိုက်အတံ့များစွာကို
ဖမ်းယူရိုက်ကူးထားသော သည်ဓါတ်ပုံများက တခုတည်းသော
အချက်အလက်ကိုပင် ရည်ညွှန်းသည်။ သူ့ကို အဖက်ပင်မလုပ်ဟု ထင်
ထားခဲ့သော ဇွဲဟိန်းသာက ဆယ်တန်းတနှစ်လုံး သူ့နောက် တကောက်
ကောက်လိုက်ရင်း သူသတိမထားမိရာ နေရာများမှ အမြဲတစေ ငေးမော
နေခဲ့လိမ့်မည်ဟူသည့် အချက်ပင်။
ဇွဲဟိန်းသာက သူ့ကို သည်လို တိတ်တဆိတ် စောင့်ကြည့်နေ
ခဲ့လိမ့်မည်ဟု ဘယ်တုန်းကမှ မတွေးမိဖူးချေ။ သည်လို ဓါတ်ပုံ
ပေါင်း ရာနှင့်ချီ၍ တိတ်တဆိတ် ရိုက်ကူးထားလိမ့်မည်ဟု တွေး
ရန်ကား ပို၍ပင် ဝေးသေးသည်။
“ဒါဘာတွေလဲ . . . ဟင် . . .၊ ဒါက ဘာတွေလဲ”
ထက်ဘုန်းရှိန်၏ အသံက သိသိသာသာပင် တုန်နေသည်။ တိုးလည်း
တိုးရှလွန်းနေသည်။
ဇွဲဟိန်းသာသူနှင့် ခြေလှမ်းအနည်းငယ် အကွာတွင် ရပ်
ရင်း ကြမ်းပြင်သို့သာ တသတ်မှတ်တည်း ငုံ့ကြည့်နေသည်။ သူ့
ကို ကြည့်ရသည်မှာ ထက်ဘုန်းရှိန်၏ အမေးကို ဖြေနိုင်ရန်
သတ္တိခွန်အားများ စုစည်းရန် အသည်းအသန် ကြိုးစားနေရသည့်
အလား။
“ဒီ ဓါတ်ပုံတွေ အားလုံးက ငါ ကျောင်းတုန်းက မင်းမသိ
အောင် ရိုက်ထားခဲ့တာတွေ”
“ကျောင်းမှာ ဖုန်းမှ မကိုင်ရတာ”
“ငါ့မှာ အိတ်ဆောင် ကမ်မရာလေး ရှိတယ်လေ”
ထက်ဘုန်းရှိန်ကတော့ သူ့ခေါင်းတခုလုံး ချာချာလည်နေပြီ
ဟု ခံစားနေရသည်။ ဓါတ်ပုံများနှင့် ပြည့်လျက်ရှိသော နံရံဆီ
သို့ ကပ်လာမိသည်။ သူ တခုခုပြောရန်အတွက် ဇွဲဟိန်းသာဆီ နောက်
လှည့်ကြည့်မိတော့ တစုံတခုသော မြင်ကွင်းက သူ့အာရုံကို
ဖမ်းစားသွားပြန်သည်။
 ခုနက သူကျောပေးရပ်နေခဲ့သော တံခါးချပ်၏ ဘေး၊ ကုတင်
ခြေရင်းတွင် stand လေးတခုနှင့် ထောင်ထားသော ဂစ်တာအဖြူ။ ဝင်
စတုန်းက ဓါတ်ပုံများက သူ့အာရုံတွင်း ပြုံဝင်လာခဲ့၍ သတိမ
ပြုမိ။
“အဲဒါက . . . ”
ဂစ်တာလေးထံ လက်ညိုးထိုးပြရင်း သူ အထိတ်တလန့် မေး
မိသည်။ ဇွဲဟိန်းသာက သူလက်ညိုးညွှန်ရာသို့ စောင်း
ငဲ့ကြည့်သည်။
“အာ . . အဲဒါ မင်းဂစ်တာ”
သူမမှတ်မိစရာမရှိ။ သည်ဂစ်တာလေးက ဈေးမကြီးလှသော်လည်း
သူပထမဆုံး ပိုင်ဆိုင်ဖူးသည့် ဂစ်တာလေး ဖြစ်သည်။ ယခု သူ့မှာ
ရှိနေသော Kepma ဂစ်တာလေးက တကယ်တော့ ဒုတိယမြောက် ဂစ်တာသာ
ဖြစ်သည်။ ပထမဆုံး ဂစ်တာက သည်ဂစ်တာကလေး။ Caravan တံဆိပ်
နှင့်၊ အဖြူရောင် ဂစ်တာအိုးပေါ်တွင် The Beatles ဆိုသည့် စ
တစ်ကာလေးက နေရာယူလို့။
“ဒီဂစ်တာက ငါ ရောင်းခဲ့မိတာလေ . .။ ဘယ်လိုဖြစ်လို့ . .”
“အာ . . အင်း ငါပြန်ဝယ်ခဲ့တာလေ”
ဇွဲဟိန်းသာက ပြောရင်းပင် ထက်ဘုန်းရှိန်ဆီသို့ လှမ်း
လာသည်။ ထက်ဘုန်းရှိန်၏ အံ့ဩမှင်သက်မိနေသော မျက်ဝန်းများ
ကို တိုက်ရိုက် ကြည့်သည်။
“လင်းမြတ်သော်ဆီက ငါ ပြန်ဝယ်ခဲ့တာ၊ မင်း သူ့ဆီကို
စာအုပ်ဝယ်ဖို့ မုန့်ဖိုးမကျန်တော့လို့ဆိုပြီး ရောင်းသွား
တာလို့ ပြောတယ်၊ ဟုတ်မဟုတ် ငါလည်း မသိဘူး၊ လင်းမြတ်သော်
အိမ်မှာ ဒီဂစ်တာလေးကို တွေ့တော့ ငါ မင်းဂစ်တာမှန်း
ချက်ချင်းသိတယ်လေ၊ မင်းက ငါတို့ကို ဓါတ်ပုံပြဖူးတာကိုး။
ငါ သူ့ဆီမှာ မထားခဲ့ချင်ဘူး။ ဒီဂစ်တာလေးက မင်းအတွက်
ဘယ်လောက်အထိ လေးနက်တယ်၊ အဓိပ္ပါယ်ရှိတယ်ဆိုတာကို ငါသိတယ်
လေ။ အဲဒါကြောင့် နောက်တနေ့ကျ ငါသူ့ဆီကနေ ပြန်သွားဝယ်ပြီး
ခုထိ သိမ်းထားခဲ့တာ”
ထက်ဘုန်းရှိန် မတ်မတ်ရပ်နိုင်စွမ်း မရှိတော့သလို
ခံစားလိုက်ရ၍ ကုတင်ပေါ်သို့ ထိုင်ချလိုက်ရသည်။ သူကြားခဲ့
ရသမျှ၊ မြင်ခဲ့ရသမျှက အမှန်တရားဟူသည့် အချက်ကို လက်ခံ
နိုင်အောင် မနည်းကြိုးစားနေရသည်။ ဇွဲဟိန်းသာက သူ့ဂစ်တာကို
ပြန်ဝယ်ကာ သိမ်းထားခဲ့သည်တဲ့လား။ ပြီးတော့ သည်ဓါတ်ပုံတွေ .
. . ။ ဤသို့ လျှို့ဝှက်စွာ မှတ်တမ်းတင်ခံရမည်ကို အသာထားဦး၊
သူ့ကို တစုံတယောက်က သတိထားမိခဲ့လိမ့်မည်၊ စောင့်ကြည့်နေ
ခဲ့လိမ့်မည်ဟူ၍ပင် မတွေးခဲ့စဖူး။ တွေးလေ တွေးလေ ဇွဲဟိန်း
သာအနေနှင့် သူ့အပေါ် မည်မျှ နက်နက်ရှိုင်းရှိုင်း ခံစား
တန်ဖိုးထားကြောင်း ပိုထင်ရှားလာလေ ဖြစ်လာသည်။
မျက်နှာကို လက်ဖဝါးတို့နှင့်အုပ်ရင်း “ဘာလို့လဲ . . .”
ဟူ၍သာ တီးတိုး မေးနေမိသည်။
ဇွဲဟိန်းသာကလည်း သူ့ဘေးနား ကုတင်အစွန်းတွင် ဝင်
ထိုင်သည်။ သူ့ကို အတန်ကြာ စိုက်ကြည်နေလောက်မည်ဟု ထက်ဘုန်း
ရှိန် ခံစားမိသည်။
သက်ပြင်းချသံယဲ့ယဲ့ကို ဇွဲဟိန်းသာထံမှ ကြားရ၏။
“ချစ်မိခဲ့လို့၊ ရွာတော့မယ့် မိုးစက်ဖွဲဖွဲတွေအောက်
မှာ ရှေ့တိုးရမလို နောက်ဆုတ်ရမလို ဖြစ်နေတဲ့ ဝေခွဲမရဖြစ်
နေတဲ့ မျက်နှာလေးကို မြင်ရတဲ့ အခိုက်ကနေ စပြီးတော့လား၊
စာသင်ခန်းထဲက လူတွေအကုန်လုံးကို နည်းနည်း ပိုနိမ့်ပါးတဲ့
သတ္တဝါတွေလို ဝေ့ဝိုက်ကြည့်ရင်း ငါနဲ့ လက်တကမ်းအကွာကို
ရောက်လာတဲ့ ကောင်လေးတယောက်ကို ပထမဆုံး မြင်ဖူးတဲ့ အချိန်က
နေ စပြီးတော့လား၊ ဒါမှမဟုတ် ငါ ထီးနဲ့မိုးပေးချိန်မှာ
အံ့အားသင့်သွားတဲ့ မျက်ဝန်းတွေနဲ့ မော့ကြည့်ခဲ့တဲ့ ကောင်
လေးကို မြင်မိတဲ့အချိန်မှာလား . . ငါ သေချာမသိဘူး။ ဒါပေမဲ့
ဒါဟာ အချစ်ဆိုတဲ့ ခံစားချက်ပါလားလို့ ငါ့ကိုယ်ငါ သတိထားမိ
တဲ့အချိန်မှာ မင်းရဲ့ ပုံရိပ်တွေ အများကြီး ငါ့မှာ ရှိနေ
ခဲ့ပြီ၊ မှတ်ဉာဏ်ထဲမှာရော၊ ကင်မရာလေးထဲမှာရော”
ဇွဲဟိန်းသာ၏ စကားလုံး တလုံးချင်းဆီက နူးညံ့သည်၊
နက်ရှိုင်းသည်။ စကားတခွန်းဆီတိုင်းက သူ့ရင်ကို ထိန်းသိမ်း
မရအောင် လှုပ်ရှားလာစေသည်။
သည်လောက်အထိ ချစ်ရသတဲ့လား။
သည်လောက် ခိုင်မြဲတာမျိုးက တကယ်ရော အစစ်အမှန် ဖြစ်နို
င်ပါ့မလား။
သူ့နည်းတူ စိတ်လှုပ်ရှားလျက်က မလှုပ်မယှက်ကလေး ထိုင်
နေသော သူ့နံဘေးက ကောင်ကလေးကို ထက်ဘုန်းရှိန် ငေးမောကြည့်
နေမိသည်။
 ဇွဲဟိန်းသာက ညင်သာစွာပင် ထရပ်လိုက်၍ ကုတင်ခြေရင်းမှာ
သေချာလေး‌ထောင်ထားသော ဂစ်တာလေးကို အသာအယာ ကောက်ယူသည်။ အသံတ
စပင် မထွက်။ တရိုတသေ ကောက်ယူလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။
“အခု ငါပြောတာတွေက နည်းနည်းတော့ ရူးကြောင်ကြောင်
နိုင်နေလိမ့်မယ်ဆိုတာ ငါသိပါတယ်”
ဇွဲဟိန်းသံ၏ စကားသံမှာ မရေမရာဖြစ်မှုများက တင်းကြမ်း
ပြည့်နှက်နေသည်။
“ဒါပေမဲ့ ငါထိန်းလို့ မရခဲ့ဘူး။ ငါမင်းကို ဓါတ်ပုံတွေ
ခိုးရိုက်ခဲ့မိတယ်။ stalker ဆန်နေတာ သိပါတယ်ကွာ။ လူတယောက်ကို အဲဒီ
လို ဓါတ်ပုံခိုးရိုက်တာ ကောင်းတဲ့ ကိစ္စမဟုတ်မှန်း ငါအဲဒီ
‌သိပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ငါ မင်းရဲ့ အပြုအမူ‌တခုချင်းဆီကို မှတ်မိ
ချင်တယ်၊ သိမ်းထားချင်တယ်။ မင်း ဘယ်သူ့ကိုမှ အာရုံမစိုက်
ဘဲ ကိုယ့် အတွေးနဲ့ကိုယ် ငြိမ်နေတတ်တဲ့ အချိန်တွေ၊ မင်းရဲ့
အမူအရာလေးတွေ . . ။ ငါ သိမ်းဆည်းထားချင်ခဲ့တယ်။ ဒါက မင်းကို
ငါ့အနားမှာ ငါနဲ့ အနီးဆုံးမှာ ရှိနေစေမယ့် နည်းပဲလို့ ငါ
တွေးခဲ့မိတယ်၊ မင်းပြောသလို ငါက မင်းကို မိုးပျံပူပေါင်း
လေးလို သဘောထားခဲ့မိတယ်ထင်ပါရဲ့”
ထက်ဘုန်းရှိန် စိတ်လွတ်နေသူ တဦးပမာ မတ်တပ်ရပ်မိသည်။
သူနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင်ဆီမှ ပြတင်းပေါက်ဆီ လျှောက်လာ
ခဲ့မိသည်။ အေးစက်စက် ကြမ်းပြင်ကို ခြေဗလာနှင့် ဖြတ်နင်းမိ
တိုင်း သူ့ရင်ခုန်သံကို သူပြန်ကြားရသည်ဟု ထင်မိသည်။
ပြတင်းတံခါးဆီမှ မြင်နေရသည်က လရောင် မှိန်ပျပျအောက်က
ပျိုးခင်းကြီး။ နှင်းဆီပွင့်များ၊ သူ အမျိုးအမည် မခွဲတတ်
သော ပျိုးပင်များ၊ cactus အိုးများ တင်ထားသည့် စင်တန်းများ
နှင့် ဒန်းကလေးတခု။ သည်အရာအားလုံးကို ကြည့်နေလျက်က ဘာမှ မ
မြင်ရဟုလည်း ထက်ဘုန်းရှိန် ထင်မိသည်။
ဆောင်းလေအေးက သူ့မျက်နှာကို လာ‌ရောက်ပွတ်သပ်သည်။
လတ်ဆတ်သော လေ၏ အထိအတွေ့ကိုရမှ သူအတွေးစတို့ အနည်ထိုင်လာ
သည်၊ လှုပ်ခတ်နေသော ရင်အစုံက ငြိမ်သက်စ ပြုသည်။
မိုးပေါ်ကို မော့ကြည့်မိတော့ မြို့ပြ မီးအလင်းများ၏ အ
နှောက်အယှက် ကင်းသောကြောင့် မှိန်ပျပျ ကြယ်ပွင့်များကို
စုစုစည်းစည်း တွေ့ရသည်။ လရောင်က ပျိုးခင်းကြီးကို ဖြန့်
ကျက်ထားလိုက်သည်မှာ လှနေသည်၊ တမျိုးကလေး လှနေသည်။ သည်
ပျိုးခင်းက ဇွဲဟိန်းသာ၏ ပျိုးခင်း၊ နေရာတကာတွင် သူ့
အထိအတွေ့များ ရှိနေလိမ့်မည်။ ယခုတော့ လရောင်က အေးမြမြ ထွေး
ပွေ့လို့ ထားသည်။
အပြောကျယ်လှသော မဟူရာ ကောင်းကင်ပြင်နှင့် လရောင်
ဖြန်းသော ပျိုးခင်းကြီးကို ကြည့်ရင်း သူတွေးမိသည်။ ဘာ
ကြောင့်များ သတိမထားမိခဲ့ပါသလဲ၊ ဘာကြောင့်များ ဇွဲဟိန်း
သာ၏ ခံစားချက်များကို သူမမြင်ခဲ့ရသနည်း။ ဇွဲဟိန်းသာက သူ
ထင်သည်ထက်ပင် လျှို့ဝှက်နိုင်လွန်းအားကြီးသည်။ စိတ်ရှည်
ရှည်နှင့် သူ့ခံစားချက်သူ သိမ်းဆည်းထားနိုင်ခဲ့သည်။
သဲလွန်စကလေးကိုမှ သူ မသိခဲ့ မမြင်ခဲ့။
သူ့နောက်ပါးဆီမှ ခြေသံတိုးတိုး ကြားရသည်။ ဇွဲဟိန်းသာ
သူ့ဆီသို့ လှမ်းလာခြင်းဖြစ်ကြောင်းသိရန် လှည့်ကြည့်ဖို့ မ
လိုခဲ့ပါ။ သူခံစားနိုင်ပြီ။ ဇွဲဟိန်းသာ၏ ခြေသံကိုရော၊
ရင်ခုန်သံကိုပါ သူကြားနိုင်ခဲ့ပြီ။ ဇွဲဟိန်းသာ သူ့နောက်
မှာ လာရပ်သည်ကို ခံစားကြည့်နိုင်ခဲ့ပြီ။ ငြိမ်သက်တိတ်ဆိတ်
လျက်ရှိသော အနှီ ကောင်လေးက သူ့နောက်တည့်တည့်မှာ ရပ်လျက်
ရှိကြောင်း သူ သိခဲ့ပြီ။
အချိန်တချို့ လွန်မြောက်သည်အထိ သူတို့ နှစ်ဦးသား
တိတ်ဆိတ်စွာပင် ရပ်နေမိသည်။
“ငါမသိခဲ့ဘူး. . .”
ထက်ဘုန်းရှိန် နောက်ဆုံးတော့ စကားမြွက်ဟနိုင်ခဲ့ပြီ။
သူ့အသံက တောင်းပန်တိုးလျှိုးခြင်းအရိပ်တို့ မသိမသာ
ရောစွက်လျက်ရှိသည်။
“ငါတကယ် သတိမထားမိခဲ့ဘူး”
ထို့နောက်တွင်မူ နောက်ကို လှည့်၍ ဇွဲဟိန်းသာကို ကြည့်
မိသည်။ သူယခုတော့ မြင်နိုင်ခဲ့ပါပြီ။ လျှို့ဝှက်သော
မျက်ဝန်းတို့ နောက်ကွယ်မှာ ကဗျာတပုဒ် ရှိနေသည်။ ဇွဲဟိန်း
သာ သူ့ကို ပြောလိုသမျှ စကားတခွန်းချင်းဆီတိုင်း၊ သူ့ကို
ဖွင့်ထုတ်ပြသလိုသမျှ အတွေးနှင့် အကြံအစည်တိုင်းကို သည်
မျက်ဝန်းများ၏ နောက်ကွယ်မှာ ကဗျာတပုဒ်အဖြစ် ထက်ဘုန်းရှိန်
မြင်နိုင်ခဲ့ပါပြီ။
သူ့အကြည့်များကို ဇွဲဟိန်းသာထံမှ မလွှဲဖယ်မိ။ ဇွဲ
ဟိန်းသာကလည်း သူ့မျက်ဝန်းများကို ဖတ်ရန် ကြိုးစားနေသည့်
အလား၊ အကြည့်တို့က သူ့မျက်ဝန်းများ ထံပါးမှာသာ တွဲခိုလျက်
ရှိသည်။
 အကြည့်ချင်း ဖလှယ်နေမိသည်မှာ အချိန်မည်မျှ ကြာသွား
သလဲ ဆိုသည်ကိုပင် မသိတော့။ သူ့ထက် အနည်းငယ်မျှ မြင့်မားသော
အရပ်ပိုင်ရှင် အနှီကောင်ကလေး၏ မျက်နှာပေါ်သို့ လရောင်က
အလင်းထိုးပေးထားသည်။ စကားပြောသော မျက်ဝန်းများနှင့်
တိတ်ဆိတ်နေသော နှုတ်ခမ်းများ။ စိတ်လှုပ်ရှားမှုကြောင့်
ထင် အထက်အောက် စုန်ဆန် လှုပ်ရှားနေသော လည်စေ့ကလေးရှိရာ
လည်တိုင်ဖွေးဖွေး။
ဇွဲဟိန်းသာက ခပ်ဖြည်းဖြည်းလေး သူ့ထံကို တိုး၍ တိုး၍
ကပ်လာသည်။ ထက်ဘုန်းရှိန် မျက်ဝန်းများကို မှိတ်ချလိုက်
မိသည်။ သူ့လက်မောင်းကို ထိတွေ့ ဆုပ်ကိုင်လာသော လက်ချောင်း
များထံမှာ အားမည်မျှ ပါမည်နည်းဟု တွေးမိသည်။ သူ့နှုတ်ခမ်း
ထံသို့ နုထွေးနူးညံ့သော အထိအတွေ့တို့ ကျရောက်လာသည်။ ချစ်
စိတ်နှင့် နှင်းအပ်သော အနမ်းများက သူ့နှုတ်ခမ်းတစုံကို
ငုံထွေးခဲ့လေသည်။
A starry night 6 years ago . . . .

7:00 PM

ဇွဲဟိန်းသာ၏ အနမ်းတို့က ချိုသည်၊ နွေးသည်။ ရင်ကို တ

သိမ့်သိမ့် လှုပ်ရှားစေသည်။ ထက်ဘုန်းရှိန် သည့်အရင်ကလည်း
ကောင်လေးအချို့နှင့် နမ်းဖူးပါသည်။ သို့ပေမဲ့ ပထမဆုံး
ရည်းစားဦးနှင့်တုန်းက ခံစားခဲ့ရသော စိတ်လှုပ်ရှားမှု
နှင့် ပျော်ရွှင်မှုတို့ကို မရတော့သည်မှာ နှစ်နှင့်ချီခဲ့
ပြီ။ ယခုတော့ ပျော်ရွှင်လှိုက်မောမှုနှင့် ရင်ခုန်
လှုပ်ရှားမှုကို အချိုးအစားကျနစွာ ခံယူနေရလေသည်။ ထို့
အပြင် သည်အနမ်းတို့ကို သူ တနည်းနည်းနှင့် ရင်းနှီးနေသလို
ခံစားရသည်။
ဇွဲဟိန်းသာက နောက်ကို အသာအယာပြန်ဆုတ်ရင်း အနမ်းတို့
ကို ခေတ္တ ရပ်စဲလိုက်သည်။ ထက်ဘုန်းရှိန် သူ့နှုတ်ခမ်းများ
ကိုသူ လက်ညိုးထိပ်ကလေးနှင့် ထိတွေ့ကြည့်သည်။ ပို၍ပင်
ရင်းနှီးကျွမ်းဝင်စရှိသော အထိအတွေ့။ တခါက သူ အိပ်မက်အဖြစ်
မြင်မက်ခဲ့ဖူးသော အထိအတွေ့နှင့် နွေးထွေးမှု။ ဘယ်တုန်းကပါ
လိမ့်။ စဉ်းစားရင်း ဓါတ်ပုံများဆီ သူပြန်၍ ကြည့်မိသည်။
မြောက်မြားလှစွာသော သူ့ဓါတ်ပုံတို့၏ အလယ်တွင် ပုံ
ရိပ်တခု ရှိနေသည်။ သူ စာသင်ခုံပေါ် ခေါင်းတင်၍ အိပ်ပျော်နေ
သော ဓါတ်ပုံ။ စာသင်ခုံဆိုသည်ထက် စာကြည့်စားပွဲဟုဆိုလျှင်
ပိုမှန်မည်။ နေရာကား ကျောင်း စာကြည့်တိုက်။ သူ့ခေါင်းထဲ
လက်ခနဲဖြစ်သွားသည်။
“ဇွဲ . . မင်း မှန်မှန်ဖြေစမ်း”
ဇွဲထက်သာက စူးစမ်းသည့် မျက်နှာပေးနှင့် သူ့ကို ပြန်
ကြည့်သည်။ ထက်ဘုန်းရှိန်က မချိုမချဉ်မျက်နှာပေးနှင့် ခပ်စ
စပြုံးရင်း မထီတရီ ပြောလာသည်။
 “ဆယ်တန်းတုန်းက ငါတို့အတန်း ဘုရားခန်းကျတဲ့ရက်၊ ငါ
ဘုရားခန်း မတက်ဘဲ စာကြည့်တိုက်ထဲ ဝင်အိပ်နေတာ၊ ငါ
အိပ်ပျော်နေတုန်း တယောက်ယောက် ငါ့နားလာပြီး အိပ်ပျော်နေ
တဲ့ ငါ့ကို နမ်းသွားတယ်၊ ငါက အိပ်မက်မက်တယ်ပဲ ထင်တာ။ အခုမှ
. . ငါ”
သူ ဆက်မပြောသေးဘဲ ဇွဲဟိန်းသာ၏ မျက်နှာကို မော့ကြည့်
လိုက်သည်။ ဇွဲဟိန်းသာက ပြစ်မှုတခု ဖော်ထုတ်ခံလိုက်ရသည့်
တရားခံပမာ မလုံမလဲ ဖြစ်ပြီး မျက်နှာလွှဲသွားသည်။ တန်တော့၊
သည်လောက်ဆို သိပြီ။ လက်စသတ်တော့ သင်းပဲ။
“အိုင်ဆေး . . ကိုဇွဲဟိန်းသာ၊ ဆိုတော့ ငါ့အနမ်းဦးကို
ခိုးသွားတာ မင်းပေါ့လေ. . . ဟုတ်စ”
ထက်ဘုန်းရှိန်က ဦးစံရှားလေနှင့် ဆိုတော့ ဇွဲဟိန်းသာ
မှာ ကြက်ကြီး လည်လိမ်ထားသလို ခေါင်းငိုက်စိုက်ကျသွားပြီး
အသက်မဲ့သူပမာ ခေါင်းကို ညိတ်ပြလာ၏။ ဇွဲဟိန်းသာ၏ လက်ဖျား
ကလေးများမှာ မသိမသာ တုန်ယင်နေလို့။ ထက်ဘုန်းရှိန်များ
စိတ်ခုလေမလားဟု ဆောက်တည်ရာမရ ဖြစ်နေပုံရလေ၏။
ထက်ဘုန်းရှိန် အနှီကောင်ကလေးကိုကြည့်ရင်း အသည်းယားလာ
သည်။ သို့နှင့် ရှေ့ကို တလှမ်းတိုးလာတော့ ဇွဲဟိန်းသာက
နောက်တလှမ်းဆုတ်သည်။ ‌သူ ရှေ့တလှမ်း ဆက်တိုးသည်။ ဇွဲဟိန်း
သာက အယောင်ယောင် အမှားမှားနှင့် ထပ်ပြီး နောက်တလှမ်း ဆုတ်
ပြန်၏။ သို့နှင့် သူတို့နှစ်ဦး ခွေးရူးလိုက်တမ်း အသေးစား
ကလေး ကစားလိုက်သည်မှာ ခဏနေတော့ ဇွဲဟိန်းသာတွင် ထပ်မံ
နောက်ဆုတ်စရာ နေရာ မကျန်တော့ချေ။ နောက်ကို ဆုတ်လျှင် ကုတင်
ပေါ် တက်ပြေးရန်သာ ကျန်တော့သည်။
ဇွဲဟိန်းသာက ဆောက်တည်ရာမရသော မျက်ဝန်းတို့ဖြင့် သူ့
ကို ကြည့်လာသည်။
“ဘယ့်နှယ့်လဲ အိုင်ပီ၊ ခိုးကြောင် ခိုးဝှက်နဲ့ လုပ်
တုန်းကလုပ်ပြီး ခုကျ တုန်လှုပ်လှချေလား”
“ငါ . . ငါ လေ . .”
ဇွဲဟိန်းသာ အထစ်ထစ် အငေါ့ငေါ့နှင့် ရှေ့ဆက် မပြောနိုင်။ မည်သည့်
ဖြေရှင်းချက် ပေးရမည်မှန်းလည်း သိပုံမပေါ်။ ထက်ဘုန်းရှိန် သူ့ကို ကျီ
‌ဆိုတာကို‌တော့ ပို၍ပင် သိပုံမပေါ်။
 ထက်ဘုန်းရှိန်ခမျာမှာတော့ ရယ်ချင်စိတ်ကို ချုပ်တီး
ထားရလွန်း၍ အူတွေပင် နာလှပြီ။
“ငါတောင်းပန်ပါတယ်”
ထက်ဘုန်းရှိန် ခုမှပင် ဖွင့်ရယ်ချရတော့၏။ ဗိုက်ကို
နှိပ်ကာ ကိုယ်လေး ကိုင်းနေသည်အထိ ရယ်သည်။
“အမ်မယ်လေး ကိုဇွဲဟိန်းသာရယ် ၊ ကျွန်တော်မျိုး ဗွေမယူ
ရပါဘူးခင်ဗျာ . . . ဟားဟား . . ငါကတော့ ဆည်ပေါက်သားလေး အနေအေး
လှ မှတ်တယ်။ ကြောင်သူတော် အနမ်းသူခိုးပဲကိုး . . . ခွီး . . .”
ဇွဲဟိန်းသာ၏ မျက်နှာမှာကား ပေါက်ထွက်လုမတတ် နီရဲနေပေ
ပြီ။
ထက်ဘုန်းရှိန် ခဏမျှ ဆက်ရယ်နေသေးသည်။ ပြီးတော့မှ
ရုတ်တရက်ဆိုသလို ဇွဲဟိန်းသာ၏ လည်တိုင်ကို လက်နှစ်ဖက်နှင့်
တွဲခို၍ ဖက်လိုက်သည်။ ဇွဲဟိန်းသာ၏ ရင်ခုန်သံကို ရေးရေးလေး
ကြားနေရသည်။
“ဇွဲ . . . ”
“အင်း . . ‌ပြောလေ”
“ငါ ဒက်ဖဒေးလ်ပန်းခင်းကြီးကို မြင်တယ်၊
ကမ္ဘာက နေပျော်စရာကောင်းတယ်လို့လည်း မြင်လာတယ်
ဒဏ်ရာဒဏ်ချက်တွေ သက်သာသွားသလိုလည်း ခံစားရတယ်”
ထက်ဘုန်းရှိန်က ဆက်မပြောသေးဘဲ ဇွဲဟိန်းသာ၏ ရင်ခွင်
မှာ မျက်နှာကို အပ်ရင်း မျက်လုံးများ မှိတ်ထားလိုက်သည်။
“အချစ်က အကန့်အသတ်ရှိတယ်လို့ နေ့လည်တုန်းက ငါပြောတာ
ကို မေ့လိုက်ချင်တယ်၊ illusory happiness ဆိုတာကိုလည်း မေ့
ထားချင်တယ်”
ထက်ဘုန်းရှိန် သက်ပြင်းတချက် ရှိုက်သွင်းလိုက်သည်။
ထို့နောက် လေသံတိုးတိုးလေးနှင့်သာ ဆက်၍ ဆိုသည်။
“ငါ . . . ”
သို့ပေမဲ့ သူ စကားဆုံးအောင် မပြောလိုက်ရပါ။ ဇွဲဟိန်း
သာက သူ့နှုတ်ခမ်းပေါ် လက်ညိုးလေးတင်ကာ တားမြစ်လိုက်သည်။
ထို့နောက် ကဗျာတပုဒ် ရွတ်ပြ လာသည်။
“မိုးပေါ်က အပ်တစင်းနဲ့ မြေပေါ်က အပ်တစင်း
 ထိပ်တိုက်ဆုံဖို့ အခွင့်အရေးဟာ မင်းနဲ့ငါပဲ
သစ်တောစိမ်းရောင် ချည်တိုင်မှာ ပုန်းခိုနေတဲ့
ကာဘွန်ဒိုင်အောက်ဆိုဒ်များကို ရှာဖွေတဲ့အခါ
မြုပ်နေတဲ့ ပင်လယ်ခရီးသွားများ ပြန်လမ်းပေါ် ရောက်လာ
တယ်
ဘယ်ကပ်ကမ္ဘာမှာဖြစ်ဖြစ် ငါပြန်ချင်တဲ့ အိမ်ဟာ မင်းပဲ
ဒါဟာ ပြောင်းလဲခြင်းတရားဖြစ်ရဲ့မလား
လူဦးရေ အဆမတန်တိုးပွားလို့ အစာရေစာပြတ်ရတယ်ဆိုတာ
ယုံတမ်းစကားပဲ အချစ်ရဲ့
လက်ဖက်ရည်ဆိုင်တွေ စားသောက်ဆိုင်ဆန်လာတာကတော့ အရှိ
တရား
အချက်အလက်တွေကို ငါတို့ ဘယ်လောက် ကိုးစားနိုင်မလဲ
တခါတုန်းက ညကြီးမင်းကြီး လမ်းမပေါ်က အရက်နံ့လို
ခဏခဏ ပြန်လာတတ်တဲ့ မင်းအနမ်းများ . . သတိရတယ်
ကိုယ်နံ့သင်းသော အိပ်ရာဟာ အစွန်းအထင်းတချို့ ရောယှက်
လို့
စိတ်ညစ်မှ အိပ်မရတာမျိုး မဟုတ်ဘဲ၊
သိပ်ချစ်လို့ အိပ်မရတာမျိုး ကြုံခဲ့ဖူးပြီ
တွဲထားစရာ လက်ဖဝါးခပ်နွေးနွေး ရှိတဲ့နောက်
လေထဲမပျံနိုင်လို့လည်း ဝမ်းမနည်းတော့ပါဘူး . . .”
မျက်ရည်များ။ မှန်သည်၊ မျက်ရည်တို့ လျှံကျလာသည်။ ထက်
ဘုန်းရှိန်၏ ပါးပြင်မှာ ပူနွေးစိုစွတ်သော ရာသီဥတုတခု
လွှမ်းမိုးလို့ လာသည်။ သူ ငိုနေတာကို တွေ့တော့ ဇွဲဟိန်းသာက
လေသံ တိုးအေးအေးလေးနှင့် တားမြစ်၏။
“ဟေး. . . မငိုရဘူးလေ၊ ဘာလို့ငိုနေတာလဲ”
“စိတ်ညစ်လို့ ငိုတယ်ထင်လား၊ သိပ်ချစ်လို့ ငိုတယ်ထင်
လား”
သူက သည်လို ပြန်မေးတော့ ဇွဲဟိန်းသာက ပြုံးသည်။
ထို့နောက်တွင်တော့ သူ့လက်ကို ဆွဲကိုင်၍ ခြံထဲ ခေါ်သွား
သည်။
လတ်ဆတ်သော ရနံ့တို့က ပျိုးခင်းလေးထဲ သင်းပျံ့လို့
နေသည်။ ဆောင်းလေအေးအေးတို့က ကျောရိုးထဲထိ စိမ့်အောင်
တိုးဝင် တိုက်ခတ်နေသည်။ ပွင့်လင်းရာသီမို့ ညကောင်းကင်တွင်
ဟိုတပွင့် သည်တပွင့် လင်းလက်လျက်ရှိသော ကြယ်သဘင်ကို
စုံလင်အောင် မြင်ရသည်။
 ထက်ဘုန်းရှိန် ရင်ထဲ တသိမ့်သိမ့် လှိုက်ဖိုနေသည်။
ကြုံခဲ့ရသမျှက တကယ့်အဖြစ်အပျက်ဆိုသည်ကို လက်ခံနိုင်ရန် သူ
အနည်းငယ်တော့ ကြိုးစားနေရဆဲပင်။ ဘာကိုမှ ကြိုမမျှော်လင့်
ခဲ့မိသူ မဟုတ်လား။ အတန်းထဲတွင် သူ့ကို အဖက်ပင် မလုပ်သူက တ
နှစ်ပတ်လုံး သူ့ကို စောင့်ကြည့်ငေးမောခဲ့သူ၊ လေးနှစ်လောက်
သူ့ကို စောင့်ဆိုင်းခဲ့သူဆိုသည့် အချက်က ရင်ခုန်ဖို့
ကောင်းသည်။ မယုံနိုင်စရာလည်းကောင်းသည်။ သို့ပေမင့် တကယ့်
အဖြစ်မှန်လည်း ဖြစ်နေသေးသည်။ ဆန်းကျယ်လှပါဘိတောင်း။
“ချမ်းနေလား . . .”
ဇွဲဟိန်းသာက သူ့ကို နောက်မှ သိုင်းဖက်လိုက်ရင်း မေးလာ
သည်။
“မင်းဒီလိုလေး ဖက်ထားလေ၊ ငါမချမ်းတော့ဘူး”
ဇွဲဟိန်းသာထံမှ ရယ်သံသဲ့သဲ့ကလေး ထွက်လာသည်။ သူကတော့
ကောင်းကင်ပြင်ကိုသာ မော့ကြည့်နေမိသည်။ သူ့ခေါင်းထဲ
ပြေးလွှားနေသည့် ခံစားချက်များအတွက် ‌ကောင်းကင်ပြင်ထဲမှာ
အဖြေရှာနေသည့်အလား။
“ကြယ်တွေသာ အသက်ရှိနေပြီး ငါတို့ကို မြင်နိုင်မယ်ဆို
ရင် သူတို့ ဘာတွေ တွေးလောက်လဲ မင်းသိလား”
ထက်ဘုန်းရှိန်၏ အသံက နူးညံ့နေသည်။
“ငါပြောချင်တာကွာ. . သူတို့က အချိန်တိုင်းမှာ ရှိနေခဲ့
တာပဲ၊ ငါတို့ကတော့ တိုတောင်းလွန်းတဲ့ အချိန်လေးထဲ ခဏလောက်
နေထိုင်ခွင့်ရတဲ့သူတွေလေ၊ ဟုတ်တယ်မလား”
ဇွဲဟိန်းသာက သူ့ကို ပို၍ တင်းကြပ်အောင် ဖက်လိုက်သည်။
“မင်းခေါင်းသေးသေးလေးထဲမှာ ဘာတွေ စဉ်းစားနေလဲဆိုတာ တ
ခါတခါ ငါလိုက်မမီဘူး သိလား”
ထက်ဘုန်းရှိန် နှုတ်ခမ်းလေး မသိမသာ ဆူမိသည်။
“ငါက အတည်မေးတာကို”
“ဟုတ်ပါပြီကွာ . . ၊ ငါထင်တာကို ပြောမယ်၊ မင်းပြောသလို
ပဲ သူတို့က နှစ်သန်းပေါင်းများစွာ ရှိခဲ့တာဆိုတော့ ငါတို့
က သူတို့အတွက်တော့ တဝီဝီ ဆူညံနေတဲ့ ပျားသာသာပဲ ဖြစ်လောက်
မယ်”
 ဇွဲဟိန်းသာက ခပ်ဖွဖွလေး ပြုံးလိုက်မိသည်။ ပျားတဲ့
လား၊ ဘယ်လိုတောင် ကဗျာမဆန်လိုက်သည့် ခိုင်းနှိုင်းချက်လဲ။
သည်လို ထော်လာ်ကန့်လန့် ဥပမာမျိုး ပေးသူက သူ့ဓါတ်ပုံတွေ
ကို ခိုးရိုက်ပြီး နှစ်နှင့်ချီကာ စောင့်ဆိုင်းခြင်းဆို
သည့် ကဗျာဆန်ဆန် အလုပ်မျိုး လုပ်တတ်သည်ဆိုသည်မှာ ယုံနိုင်
စရာပင် မရှိ။
“တခါတလေကျ ငါ ဒီလိုပဲ ကြယ်ပြင်ကြီးကို မော့ကြည့်တယ်၊
ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် သေးနုတ်လိုက်တာလို့ ခံစားရတယ်။ ငါတို့
ရေးကြီးခွင့်ကျယ်လုပ်နေကြတဲ့ ကိစ္စတွေ၊ စိုးရိမ်ပူပန်မှု
တွေ၊ ငါတို့ရဲ့ အကြံအစည်တွေ၊ အစီအစဉ်တွေ . . . ဒီ ကောင်းကင်က
မြင်နေရတဲ့ ကြယ်အစုအဝေးကြီးနဲ့ ယှဉ်လိုက်ရင် အဲဒီကိစ္စတွေ
က ဘာမှ မဟုတ်တော့သလို ဘာမှ အရေးမပါတော့သလိုပဲ”
ဇွဲဟိန်းသာက ချက်ချင်းစကားမပြန်။ သူနှင့် ယှဉ်ရပ်
သည်။ သူ့လက်ကို ဆွဲသည်။ ထို့နောက် မြေပြင်ပေါ် ထိုင်လိုက်
သည်။ အောက်က မြက်ခင်းက အနည်းငယ်တော့ စိုစွတ်နေလေသည်။
သို့ပေမဲ့ သူတို့နှစ်ဦး ထိုင်လိုက်မိသည်။
ဇွဲဟိန်းသာက ထက်ဘုန်းရှိန်ကို သူ့ပုခုံးပေါ်မှာ
ခေါင်းကလေး မှီထားစေသည်။ ပြီးတော့မှ ပြန်လှန်စကားဆို
တော့သည်။
“မင်းပြောသလိုလည်း ဖြစ်နိုင်တာပဲ၊ ဒါပေမဲ့ အဲဒီလို မ
တွေးလည်း ရတာပဲ။ ဒီကိစ္စတွေက တကယ် အရေးပါနေတာလည်း ဖြစ်
နိုင်တာပဲ၊ လောကအတွက် အရေးပါချင်မှ ပါလိမ့်မယ်၊ ငါတို့
အတွက်တော့ အရေးပါတယ်လေ၊ တလောကလုံးအရေးနဲ့ယှဉ်ရင် ဘာမှ
မဟုတ်တဲ့ ကိစ္စလေးတွေက ငါတို့အတွက်တော့ တဘဝလုံး ဖြစ်ရင်
လည်း ဖြစ်နေနိုင်တာပဲ”
“မင်းတကယ် အဲဒီလို တွေးတယ်လား”
ဇွဲဟိန်းသာက ခေါင်းညိတ်လိုက်ကာ “အင်း . . .” ဟု ခပ်
တိုးတိုး ဖြေသည်။
“ငါတို့က ကြယ်တွေကြားမှာ နေနေတာမှ မဟုတ်ဘဲ၊ ငါတို့နဲ့
သက်ဆိုင်တဲ့ နေရာလေးမှာပဲ နေနေကြတာလေ။ ငါတို့ ခံစားရသမျှ
တွေ၊ ငါတို့ လုပ်ကိုင်သမျှတွေ . . . အဲဒါတွေက အရေးပါတယ်၊ ဘာ
လို့လဲဆိုတော့ ငါတို့အတွက်တော့ ဒီခံစားချက်တွေက အစစ်အမှန်
မို့လို့ပဲလေ၊ မင်းအတွက်လည်း အစစ်အမှန်၊ ငါ့အတွက်လည်း
အစစ်အမှန်ပါပဲ”
 ဇွဲဟိန်းသာ၏ စကားတို့ကို ကြားရတော့ ထက်ဘုန်းရှိန်ရင်
ထဲ တင်းကြပ်သွားရသည်။ သည်မျှ ရိုးသားပွင့်လင်းပြီး
တဲ့တိုးဆန်သော အဖြေမျိုးတော့ သူ မမျှော်လင့်ထားရိုး
အမှန်။ သူ အတန်ကြာ ငေးမော ကြည့်မိပြန်သည်။ မှိန်ပျပျ အလင်း
ကလေးသာ ရှိသော ညအမှောင်ထဲတွင် ဖြစ်ပေမဲ့ ဇွဲဟိန်းသာ၏
မျက်ဝန်းထဲမှ နူးညံ့မှုကို သူမြင်နိုင်စွမ်းနေသည်။
‌ ဇွဲဟိန်းသာ၏ ပုခုံးပေါ် ခေါင်းပြန်မှီထားရင်း
ကောင်းကင်ပြင်ကို တဖန် မော့ကြည့်မိသည်။
“ငါငယ်ငယ်တုန်းက တခုခုကို ပြောင်းလဲနိုင်တဲ့၊ တနေရာ
ရာမှာတော့ အရေးပါတဲ့သူတယောက် ဖြစ်ချင်ဖူးတယ်။
အဓိပ္ပါယ်ရှိတာတွေ လုပ်ဖူးချင်ခဲ့တယ်။ အခုကျတော့ . . . ငါက
ဒီအတိုင်း တခုခုဖြစ်လာမှာကို စောင့်ဆိုင်းနေတဲ့ လူတယောက်
ဆိုတာထက် ဘာမှ မပိုသလိုပဲ”
ဇွဲဟိန်းသာက သူ့စကားကို ချက်ချင်း မတုန့်ပြန်။ တခုခု
ကို တွေးတော စဉ်းစားနေဟန်နှင့် စက္ကန့်ပိုင်းလောက် ငြိမ်
သက်နေ၏။
“မင်းက အဲဒီလို လူမျိုး ဖြစ်နေတာပဲလေ။ ထုံပေပေ လူတ
ယောက်ကို နှစ်အကြာကြီး သည်းခံစောင့်ဆိုင်းရင်း ပျော်ပျော်
ရွှင်ရွှင် ငေးမောတတ်တဲ့ လူတယောက် ဖြစ်အောင် ပြောင်းလဲ
နိုင်ခဲ့တဲ့သူ၊ ငါ့အတွက် . . ငါ့ဘဝအတွက် အရေးပါတဲ့လူ ဖြစ်နေ
တာပဲ။ မင်းရဲ့ အနမ်းတွေကလည်း ငါ့အတွက် အဓိပ္ပါယ် ပြည့်ဝပါ
တယ် . .။ ဘဝဆိုတာက ဒီလိုပဲ ဖြစ်ကောင်း ဖြစ်နေနိုင်တယ်။
ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်တော့ သေးနုတ်လိုက်တာလို့ တွေးပေမဲ့ နောက်
လူတယောက် အတွက်တော့ တဘဝလုံးစာ အရေးပါနေတတ်တာမျိုးလေ”
ထက်ဘုန်းရှိန် သဘောတကျ ပြုံးလိုက်မိသည်။ ဇွဲဟိန်းသာ၏
ပုခုံးကို ခေါင်းနှင့် ခပ်ဖွဖွ တိုက်လိုက်ရင်း ဤသို့ ဆို
သေး၏။
“ပိုကို ပိုတယ် . .”
ဇွဲဟိန်းသာ၏ မျက်နှာကို သူ စောင်းငဲ့မကြည့်ဖြစ်ပါ။
သို့ပေမဲ့ အနှီ ကောင်ကလေး၏ မျက်နှာတွင်လည်း သူလိုပင်
အပြုံးတပွင့် လန်းဆန်းနေပါလိမ့်မည်။
စကားသံတို့ တိတ်ဆိတ်သွားပြီး ကြယ်စင်တန်းများ ခပ်
ဖြည်းဖြည်း ရွေ့လျားနေသော ကောင်းကင်ပြင်ကို သူတို့နှစ်ဦး
သား တက်ညီလက်ညီ ငေးမောနေဖြစ်သည်။ အချစ်ရှိလျှင် လောကတ
ဝှမ်းသည် အမှန်ပင် အရောင်စုံကာ လှပပေသည်ပဲ။ သစ်ရွက်ကြွေသံ
များက ကဗျာတပုဒ်ရွတ်ဖတ်သံလို နူးညံ့နေသည်။ ဆောင်းည၏ အေးမြ
သော လေပြေက ချစ်သူကိုယ်ငွေ့နွေးနွေးကို အဘယ်မှာ ကျော်လွန်
နိုင်ပါ့မလဲ။ လေပြေက သယ်ဆောင်လာသော ပန်းတို့၏ ရနံ့က ချစ်
သူ့ ကိုယ်သင်းနံ့နှင့် သမူဟဖြစ်ဖြစ် ရောယှက်သွားသည်။
“ငါတလျှောက်လုံး တွေးလာတာက အချစ်ဆိုတာ သောက်ပိုကြီး
ပဲလို့ . . လေ”
စကားကို ဆက်မပြောဘဲ မိမိအဖြစ်ကို မိမိ သဘောကျ၍ ထက်
ဘုန်းရှိန် ပြုံးမိသည်။ ပြီးမှသာ ဤသို့ ဆက်ပြောသည်။
“အခုမှပဲ ဒီသောက်ပိုကြီးက လှလိုက်တာ ဟားဟား”
‌ခပ်တိုးတိုး ရယ်နေဟန် ရ‌သည်။
“အချစ်ဆိုတာ သူစိမ်းတယောက်နဲ့ အတူတူရှိရတာကို ပျော်
ရွှင်တာ ၊ ကြည်နူးတာ ပါပဲ။ ငါ ညနေတုန်းက ပြောခဲ့သလိုပေါ့ . .
တစုံတယောက်ဆီမှာ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ကဗျာတပုဒ်အဖြစ် ပေးဖတ်
နိုင်စွမ်းတာ”
ထက်ဘုန်းရှိန် ခေါင်းကလေး စောင်း၍ ဇွဲဟိန်းသာကို
ကြည့်မိသည်။ သူ့ရင်ခုန်သံကလည်း အလင်းအလျဉ်အလား မြန်ဆန်နေ
လို့။ ဇွဲဟိန်းသာ၏ မျက်ဝန်းထဲတွင် သူ အမည်မဖော်တတ်သော
လေးနက်မှု တစုံတရာ ရှိနေသည်။ သည်မျက်ဝန်းများကို ငေးမောနေ
ရင်း သည်မျက်ဝန်းများထဲ နစ်ဝင် ပျောက်ဆုံးသွားတော့မလို
ထက်ဘုန်းရှိန် ခံစားလိုက်ရသည်။
“မင်းငါ့ကို ဒီလောက်အကြာကြီး ငေးမောခဲ့ဖူးတာ ယုံ
နိုင်စရာ မရှိဘူး”
ထက်ဘုန်းရှိန်၏ အသံက ပို၍ပင် တိုးညှင်း ချိုသာနေသည်။
ကြည်နူးခြင်း၊ မယုံနိုင်ခြင်းနှင့် အံ့ဩမှင်သက်မိခြင်း
တို့က ထက်ဘုန်းရှိန်၏ လေသံတွင် အချိုးကျနစွာ ရောယှက်ပါဝင်
နေသည်။
ဇွဲဟိန်းသာက သူ့မျက်ဝန်းများကို ဆုံအောင် ပြန်
ကြည့်သည်။ ထို့နောက်
“မင်းမို့လို့၊ မင်းက မင်းဖြစ်နေခဲ့လို့ ငါ ကိုယ့်
ကိုယ်ကိုယ်တောင် မထိန်းချုပ် နိုင်ခဲ့ဘူး”
 ထက်ဘုန်းရှိန် အသက်ရှူမှားတော့မလို ခံစားလိုက်ရသည်။
ဇွဲဟိန်းသာ၏ ဖွင့်အံဝန်ခံခြင်း စကားတို့နှင့် သူ အသားမကျ
နိုင်သေး။ သည်ကောင်လေးက လူကို ရင်ခုန်အောင် အားကြီး ပြော
တတ်သည်။ တမင် ကျအောင် ပြောခြင်း မဟုတ်ဘဲ၊ အစစ်အမှန်
ဖြစ်ကြောင်းကိုလည်း ခံစားမိနေသည်။
သူ့ကိုယ်သူ ဘာလုပ်မိလိုက်မှန်း မသိခင်မှာပင် ဇွဲ
ဟိန်းသာ၏ နှုတ်ခမ်းတို့ဆီ လက်က ရောက်သွားပြီး အနှီ
နှုတ်ခမ်းတို့ကို လက်မ ထိပ်လေးနှင့် ပွတ်သပ်မိသည်။ ဤသို့
နှယ် ထိတွေ့ရခြင်းကို သူ သဘောကျနေမိသည်။ ရပ်ပစ်လိုက်ရန်
လည်း စိတ်ကူးမရှိခဲ့။
ဇွဲဟိန်းသာက သူ့နှုတ်ခမ်းကို အသာအယာ ထိတွေ့နေသော ထက်
ဘုန်းရှိန်၏ လက်ဖျားကလေးများကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ ဤသို့
အကြည့်ချင်းဆုံရင်းပင် အချိန်တချို့ လွန်မြောက်ရပြန်၏။
“တခါတလေကျ ငါစဉ်းစားမိတယ်၊ ငါရွေးချယ်ဖူးတဲ့
ရွေးချယ်မှုတွေ၊ ငါပြောခဲ့သမျှ စကားတွေ၊ ဒါမှမဟုတ် ငါမ
ပြောဖြစ်ခဲ့တဲ့ စကားတွေ။ တကယ်လို့ ဆုံးဖြတ်ချက်လေးတခု၊
ရွေးချယ်မှုလေးတခု၊ ပြောစကားလေးတခု လွဲချော်ခဲ့ရင်
နောက်ဆက်တွဲမှာ ဘာတွေပြောင်းလဲသွားမလဲ၊ ငါ ဘယ်လို နေရာ
မျိုးမှာ ရောက်နေမလဲဆိုတာ ငါ စဉ်းစားမိတယ်”
ထက်ဘုန်းရှိန်၏ စကားအဆုံးတွင် ဇွဲဟိန်းသာက ချိုသာ
နွေးထွေးသော အကြည့်တို့နှင့် သူ့ကို ကြည့်လာသည်။
“အခု မင်း ငါနဲ့အတူ ရှိနေတယ်လေ၊ ဒါကပဲ အရေးကြီးတာပါ”
ထက်ဘုန်းရှိန် သည်ကောင်ကလေးကို ငေးမောမိသည်။ သူ ဘာတွေ
ရွေးချယ်ခဲ့သလဲ၊ ဘာတွေ ရွေးချယ်ဦးမလဲ။ ဤအရာများကား အရေးမ
ပါတော့။ အရေးကြီးသည်က သူ့မျက်စိရှေ့တွင် ရှိနေသော သည်ဖြစ်
တည်မှုကလေးပင်။ ဇွဲဟိန်းသာဆိုသော ဖြစ်တည်မှုကလေးပင်။
ထို့နောက်တွင်မတော့ ဇွဲဟိန်းသာ၏ ရင်ခွင်ထဲ တိုးဝင်
မိသည်။ ချစ်သောသူ၏ နှုတ်ခမ်းများကို နမ်းရှိုက်မိသည်။
ထိန်းချုပ်ခြင်းမရှိခဲ့သလို၊ ထိန်းချုပ်ရန်လည်း စိတ်ကူး မ
ရှိခဲ့။
ပထမတွင်တော့ အနမ်းများက ညင်သာသည်။ သို့ပေမဲ့ သူတို့
နှုတ်ခမ်းများ အချင်းချင်း ထိတွေ့မိသည်နှင့် တပြိုင်တည်း
မည်သည့်အရာကမှ အရေးမပါတော့။ အချိန်ကာလနှင့် နေရာဒေသများ
သူတို့အပါးမှ ပျောက်ဆုံးသွားသလိုပင်။ ကြယ်စင်တန်းများ၊
စိုးရိမ်ပူပန်မှုများ၊ ဖြစ်နိုင်ချေများ . . . ဘာကမှ အရေးမ
ပါတော့။ ချစ်သူ၊ ချစ်ရသူနှင့် အုံ့သည်းတိုက်ခတ်ဆဲ ရင်ခုန်
လှိုက်မောရသော အနမ်းများသာ ကျန်ခဲ့သည်။
အနမ်းများကား ပို၍ပင် နက်ရှိုင်းလာလေသည်။ သူ့
နောက်ကျောထံ ကျူးကျော်လာသော ဇွဲဟိန်းသာ၏ လက်ချောင်းများ
ကို ခံစားမိသည်။ သည် ဖြူသွယ်သော သည်လယ်ချောင်းများက သူ့ကို
ဇွဲဟိန်းသာ ရင်ခွင်ထဲ နီးကပ်သည်ထက် နီးကပ်လာအောင် ဆွဲယူ
နေသည်ကိုလည်း ခံစားမိသည်။ ဇွဲဟိန်းသာပေးသော အထိအတွေ့များ၏
နွေးထွေးမှုအောက်တွင် သူ့တကိုယ်လုံး အရည်ပျော် ပျောက်ဆုံး
တော့မလို ထက်ဘုန်းရှိန် ခံစားနေရသည်။ သူတို့နှစ်ဦး၏ ဖြစ်
တည်မှုက သည်ကာလလေးတခုအတွက် ဖြစ်တည်လာခဲ့သလိုပင်။
အနမ်းများ ခေတ္တရပ်ဆိုင်းလိုက်ချိန်မှာတော့ သူတို့
နှစ်ဦးလုံး မောဟိုက် ရီဝေနေခဲ့ကြပြီ။
ထက်ဘုန်းရှိန်က တိုးရှလွန်းသော အသံနှင့် သူ့ကို ပြော
လာသည်။
“အပြင်မှာ အေးလာပြီ ဇွဲ၊ ငါတို့ အထဲဝင်ကြစို့နော်”
ဇွဲဟိန်းသာက ဖြည်းညှင်းစွာ ပြုံးရင်း ခေါင်းညိတ်သည်။
ထို့နောက် သူ့လက်ကို ဆွဲကာ အသာအယာ ထူ,မ သည်။
ထက်ဘုန်းရှိန် ငြင်းဆန်ခြင်း နတ္ထိနှင့် လိုက်လာခဲ့
မိသည်။ ဇွဲဟိန်းသာ ခေါ်ဆောင်ရာကား သူပုံရိပ်များနှင့် သူ့
ဂစ်တာဖြူဖြူလေးရှိရာ အခန်းလေးပင်။
ထို့နောက် ဇွဲဟိန်းသာက သူ့ကို ကုတင်ပေါ် ထိုင်စေပြီး
ပြတင်းတံခါးကို သွားပိတ်သည်။ အအေးဓါတ်တို့ကို တားဆီးလိုက်
နိုင်သော်လည်း နက်ပြာရောင် ကောင်းကင်နှင့် ကြယ်ရောင်မှိန်
ပျပျတို့ကိုမူ မှန်ပြတင်းမှတဆင့် မှုန်ဝါးဝါး မြင်ရဆဲ။
ပျိုးခင်းကြီးနှင့် မည်းမှောင်သော သစ်ပင်ရိပ်များကိုလည်း
ဝိုးတဝါး မြင်ရဆဲပင်။ ပြတင်းတံခါးကို ပိတ်ပြီးမှသာ ဇွဲ
ဟိန်းသာက သူရှိရာ ပြန်လာပြီး ကုတင် ခြေရင်းဘက်မှာ ပွင့်ဟ
လျက်ရှိသော အခန်းတံခါးကို ပိတ်လိုက်သည်။ သူတို့နှစ်ဦး
နှင့် အခန်းငယ်ကလေးမှအပ တလောကလုံး ပျောက်ဆုံးသွားပြီလားဟု
ထက်ဘုန်းရှိန် ခံစားရသည်။
ဇွဲဟိန်းသာက သူ့ဘေးမှာထိုင်သည်။ ဘာစကားမှလည်း မဆို
ဖြစ်ကြ။ လေးလံသော ခံစားမှုများနှင့် တိတ်ဆိတ်သော ညကလေး။
 ဇွဲဟိန်းသာက ထက်ဘုန်းရှိန်၏ မေးရိုးတလျှောက်ကို
လက်ဖျားလေးနှင့် ထိတွေ့လာသည်။ သည်အထိအတွေ့လေးတချက်တွင်
သူ့မှာ ရှိသမျှ စိတ်ဝိညာဉ်နှင့် ဆင်ခြင်တုံတရားအားလုံး ယူ
ပစ်သလို လွင့်ပါးသွားရသည်။
ထို့နောက်မှာတော့ သူတို့နှစ်ဦးသား အနမ်းပင်လယ်ထဲ
နောင်တဖန် နစ်မြှုပ်သွားကြသည်။ သည်တကြိမ်မှာတော့ ပိုမို
ကြမ်းရှလာသော အနမ်းနှင့် အလျင်စလို နိုင်လာသော အထိအတွေ့
များကသာ ကြီးစိုးလျက်။ ဇွဲဟိန်းသာ၏ လက်တဖက်က သူ့ကျောပြင်
တွင် ပြေးလွှားနေခဲ့သလို၊ နောက်လက်တဖက်ကတော့ သူ့ဆံနွယ်
များကြား ရစ်ခွေဝင်ရောက်နေသည်။ သူကရော. . .။ အပြောကျယ်လှ
သည့် လောကအမှောင်ထဲ ဇွဲဟိန်းသာ နစ်ဝင် ပျောက်ကွယ်သွားမှာ
စိုးသည့်အလား တင်းကြပ်စွာ ဖက်တွယ်ထားမိသည် မဟုတ်လား။
အိပ်ရာကလေးတွင် ရစ်ခွေ ရောယှက်လျက်ရှိသော သူတို့နှစ်
ဦး . .။ ထက်ဘုန်းရှိန် သူ့ခန္ဓာကိုယ်ပေါ် ကျရောက်လာသော ဇွဲ
ဟိန်းသာ၏ အထိအတွေ့တိုင်းဆီမှ မီးပွားကလေးများ ထွက်လာသလို
ခံစားမိသည်။ တယောက်ရင်ခွင် တယောက်တိုး၍ ဖက်တွယ်ထားမိသော
သူတို့ ခန္ဓာကိုယ်နှစ်ခုမှာ တခုနှင့်တခု အံဝင်ခွင်ကျ
ပူးကပ်လျက်။ သည်အချိန် သည်နေရာလေးတွင် သူနှင့် ဇွဲဟိန်းသာ
ပဲ ရှိတော့သည်။ ကမ္ဘာပျက်ခဲ့လျှင်တောင် အရေးမပါတော့ပြီ။
ဇွဲဟိန်းသာထံမှ ပြင်းရှသော ရင်ခုန်သံကို သူခံစားမိသည်။
သာမန်ထက် ပြင်းရှနေသော အသက်ရှူနှုန်းကိုလည်း ခံစားမိသည်။
ရင်ခုန်သံနှင့် တိုးညှင်းသော အသက်ရှူသံ ပြင်းပြင်းတို့က
ဂီတတပုဒ်အလား စည်းချက်ကျနလွန်းသည်။
နှုတ်ခမ်းနှစ်စုံတို့ ခေတ္တမျှ ကွဲကွာသွားချိန်မှာ
တုန်ရီလှိုက်မောသောအသံနှင့် ထက်ဘုန်းရှိန်က ဆိုသည်။
“ငါလေ . . မင်းနဲ့”
“မောင်လို့ ခေါ်ပေးပါလား”
ထက်ဘုန်းရှိန် ခေါင်းကလေး အသာ ညိတ်ပြသည်။ ထို့နောက်
ဇွဲဟိန်းသာ၏ အလိုကို လိုက်ကာ နာမ်စားကို ပြင်ခေါ်ရင်း ဆက်
ပြောသည်။
“ငါလေ . . .မောင်နဲ့ သည်လို ဖြစ်မယ်လို့ မတွေးထားဖူး
ဘူး”
ထက်ဘုန်းရှိန်၏ အသံက တိုးညှင်းသလောက် လေးလံ
နက်ရှိုင်း၏။
 “ငါ တခါမှကို မတွေးခဲ့ဖူးတာ” ဟု ထပ်ပြောမိသည်။
ဇွဲဟိန်းသာက သူ့ လက်ဖျားတို့နှင့် ထက်ဘုန်းရှိန်၏
ကျောပြင်ဆီ အသာအယာ ပွတ်သပ်ထိတွေ့ရင်း ဆိုသည်။
“ငါကတော့ ဒီအချိန်ကလေးအတွက် နှစ်နဲ့ချီပြီး စောင့်နေ
ခဲ့ရတာ”
ဇွဲဟိန်းသာက သည်လိုဆိုလာတော့ ထက်ဘုန်းရှိန်က
မျက်လုံးများကို အသာအယာ မှိတ်လိုက်မိသည်။ ဇွဲဟိန်းသာထံမှ
နွေးထွေးမှုတို့ကို သူ့ခန္ဓာကိုယ်တွင်း ဝင်ရောက်လာရန်
ခွင့်ပြုလိုက်ခြင်း။
ဇွဲဟိန်းသာက သူတို့နှစ်ဦးသားလုံး၏ အင်္ကျီများကို
ချွတ်လိုက်သည်။
“မောင် . . အပြင်က ကြယ်တွေ ငါတို့ကို ကြည့်နေလောက်တယ်မ
လား”
သူ သည်လိုပြောတော့ ဇွဲဟိန်းသာကညပြုံးသည်။ စာကြည့်မီး
ခပ်မှိန်မှိန်ကလေးသာ လင်းသော အခန်းလေး၏ ဝိုးတဝါး
အလင်းရောင်ထဲတွင် ဇွဲဟိန်းသာ၏ အပြုံးက လိုတာထက် ပြည့်စုံ
လွန်းနေသည်။
“ကြည့်ရင်လည်း ကြည့်နေမယ်၊ ဒါမှမဟုတ် သူတို့
ကိုယ်တိုင်က မောင်တို့ကို ဒီအခိုက်အတံ့လေး ဖန်တီးပေးချင်
တာလည်း ဖြစ်ရင် ဖြစ်မယ်”
ထက်ဘုန်းရှိန် ပြုံးလိုက်မိသည်။
“မောင့်ကို ခွင့်ပြုမယ်မလား”
ဇွဲဟိန်းသာ၏ အမေးကို ထက်ဘုန်းရှိန်က ခေါင်းကလေးညိတ်
ပြကာ အဖြေပေးသည်။
“ငါ . . . မောင်နဲ့အတူ ရှိရမှာကို သဘောကျပါတယ်”
ဇွဲဟိန်းသာက ထက်ဘုန်းရှိန်၏ နဖူးထက် အနမ်းတပွင့်ခြွေ
လိုက်သည်။
“မောင်ရောပဲ”
အပြင်လောကတွင် ကြယ်ရောင်များ ပြိုးပြက်နေဆဲပင်။
လှိုက်မော ညည်းညူသံတို့နှင့် နွေးထွေးလျက်ရှိသော သူတို့
နှစ်ဦး၏ အိပ်မပျော်သော ဆောင်းညတာကား ရှည်ခဲ့လေသည်။
 PART (3)

ဖုံးကွယ်ချင်သော အမှန်တရား
မှောင်ရိပ်တခို
မိုးစက်ပြိုတော့၊ လိုအင်ပိုက်
ထွေး
စိတ်မှာလေးခဲ့၊ အတွေးရမ်း
ယောင်
သန်းခေါင်တိတ်ဆိတ်၊ မျက်လုံး
မှိတ်ကာ
ပုံရိပ်ရေးရေး တွေးမိဆဲ။

အိပ်လို့မရ
မှောင်သောညမှာ၊ တမ်းတစိတ်
နှင့်
တွန့်လိပ်အိပ်ရာ၊ မောင်ဘယ်မှာ
လဲ
မေးခွန်းထဲမှာ၊ ဖြေရှာမတွေ့
မျက်ရည်ဝေ့လည် ရူးချင်တယ်။

အမှောင်ထဲမှာ
လဲကာပြိုခဲ့၊ ကူရာမဲ့စဉ်
မှုန်မှိုင်းဝေသီ၊
မျက်ရည်စမ်းစမ်း
ပုံရိပ်မှန်းကာ၊ တမ်းယောင်တာ
ကို
မောင်ကဘယ်မှာ သိမှာလဲ။
A rainy night present time . . . .

ညသည်ကား ပို၍ နက်ရှိုင်းလာနေသည်။ ပြတင်းမှန်ကို

ရိုက်ခတ်လျက်ရှိသော မိုးစက်သံများကိုလည်း လေးလေးမှန်မှန်
ကြားနေရဆဲပင်။ ထက်ဘုန်းရှိန်က ဆိတ်ငြိမ်စွာပင် ထိုင်
နေသည်။ သူ့ကို ကြည့်သည်နှင့် အတွေးတောထဲ တဝဲလည်လည် နစ်နေ
ပြန်ကြောင်း သိသာလှသည်။
ထက်ဘုန်းရှိန်မှာ ပြောစရာတွေ ကျန်နေသေးကြောင်း
‌ဒေါက်တာ ရဲရန်နိုင် သတိပြုမိပါသည်။ သို့ပေမဲ့ ကာယကံရှင်က
သည်မျှနှင့် ရပ်ထားပြန်လေသည်။ ထက်ဘုန်းရှိန်ထံမှ တင်းအား
တချို့ကို ရဲရန်နိုင် မြင်နေရသည်။ သို့ပေမဲ့ အတင်း
တွန်းအားပေး၍ စကားပြောခိုင်း၍ မရကြောင်းလည်း သူသိနေ၏။
ထို့အတွက် စကားဝိုင်းကို အနည်းငယ် ဖြေလျှော့ပေးရန်
ဆုံးဖြတ်ရ၏။
“ကျနော့်အတွက်တော့ အတော်လေး စိတ်ဝင်စားဖို့ကောင်းတဲ့
အဖြစ်အပျက်တွေပါပဲ။ ဆောင်းညရဲ့ အနမ်းတွေနဲ့၊ ချစ်သူအတွက်
ကဗျာတပုဒ် . . ဟုတ်ရဲ့လား ထက်ဘုန်း”
ထက်ဘုန်းရှိန်က လှုပ်ရှားသက်ဝင်မှုကင်းသော မျက်ဝန်း
များနှင့် သူ့ကို ကြည့်သည်။ ထို့နောက် ကြမ်းပြင်ထံ အကြည့်
ရောက်နေပြန်သည်။
“မိုးကလည်း ဒီညတော့ တိတ်တော့မယ့် သဘောမှာ မရှိဘူး”
ထက်ဘုန်းရှိန်က သူ့အပြောကို ကြားတော့ ပြတင်းမှန်ဆီ
လှမ်း၍ ငေးမောသည်။ ဘာမှတော့ ပြန်မပြောသေး။
“သဘောကျချင်စရာတော့ အကောင်းသားဗျနော် ကိုထက်ဘုန်း၊
တူညီတဲ့ ဖြစ်ရပ်၊ တူညီတဲ့ ရာသီဥတုတွေက လူတယောက်ချင်းဆီရဲ့
အတွေ့အကြုံပေါ် မူတည်ပြီး ခံစားမှု ထင်ဟပ်ချက်တွေပါ
ကွဲလွဲသွားတယ်။ မိုးရွာနေတာကိုပဲ ကြည့်ဗျာ၊ တောင်သူတွေက
ဝမ်းသာမယ်၊ အဝတ်မခြောက်သေးတဲ့ အိမ်ရှင်မတွေကတော့ စိတ်ညစ်
ရော့မယ်။ တချို့အတွက်တော့ မိုးရွာနေတာက သက်သောင့်သက်သာ
အနားယူခွင့်ရစေတယ်၊ တချို့တွေ အတွက်ကျတော့ မိုးရွာနေတာက
အဆင်မပြေမှုတွေကိုပဲ သတိရစေတယ်”
သူ သည်လိုပြောတော့ ထက်ဘုန်းရှိန်က ဖြည်းညှင်းစွာပင်
သက်ပြင်းချသည်။ သူ့မျက်ဝန်းများကတော့ ပြတင်းမှန်ပြင်ကို
ငေးမောနေဆဲ။
“ကိုယ် ပြောခဲ့သလိုပဲ၊ ကိုယ်က မိုးရွာတာကို သဘောကျ
တယ်။ အရာရာကို ဖုံးကွယ်လွှမ်းမိုး‌ပေးတယ်၊ လောကတခွင်ကို
ဆိတ်ငြိမ်သွားစေတယ်၊ ဒီလောက်ပါပဲ”
ဒေါက်တာ ရဲရန်နိုင်က ခေါင်းတချက်ညိတ်ပြသည်။
“ပြောရရင် လောကတခွင်တပြင်ကို စောင်ခြုံပေးလိုက်သလို
ပေါ့ ဟုတ်လား ထက်ဘုန်း၊ အရာရာတိုင်းကို ဖုံးကွယ်ပေးနိုင်
တယ်ပေါ့လေ”
ထက်ဘုန်းရှိန်က နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာ ဟရုံကလေးသာ ဟ၍ အဖြေ
ပေးသည်။
“အင်း . . . အဲဒီလိုပဲ ဆိုပါတော့”
သူတို့ နှစ်ဦးကြား တိတ်ဆိတ်ခြင်းက တဖန်ပြန်လည်
လွှမ်းမိုးသွားသည်။ ဒေါက်တာရဲရန်နိုင်က ထိုင်ခုံနောက်မှီ
ကို မှီလိုက်ကာ သာမန်ဆန်လွန်းသော လေသံမျိုးနှင့် စကား
ဆိုသည်။
“ထက်ဘုန်းရဲ့ စိတ်ကိုယ်တိုင်ကရော မိုးရွာနေသလိုပဲ
လို့ တွေးကြည့်ဖူးလား။ ဆူညံသံတွေကို . . . အဲ. . .ထက်ဘုန်းရဲ့
စကားနဲ့ ပြောရရင် ခေါင်းထဲမှာ လည်နေတဲ့ အသံတွေကို ဖုံးကွယ်
လွှမ်းမိုးပေးနိုင်ဖို့ တခုခုရဲ့ နောက်မှာ ပုန်းကွယ်နေတယ်
လို့ တွေးကြည့်ခဲ့ဖူးသလား ထက်ဘုန်း”
မသိမသာလေးဆိုသလို ထက်ဘုန်း၏ခန္ဓာကိုယ် တချက်မျှ
တုန်လှုပ်သွားသည်။ သူကိုယ့်သူပင် သတိထားမိဟန် မတူသော်လည်း
ဒေါက်တာရဲရန်နိုင်ကတော့ သေချာ သတိထားမိလိုက်သည်။
“ကိုယ်လည်း ထင်ပါတယ်၊ ဒါပေမဲ့ တခါတလေကျတော့လည်း . . .
ကိစ္စတွေကို ဖုံးကွယ်ပေးထားတာက မိုးကန့်လန့်ကာလည်းမဟုတ်၊
ကိုယ့်စိတ်လည်း မဟုတ်ဘူးလို့ ခံစားရတယ်။ ဖြစ်နိုင်တာက
ကိုယ်ကိုယ်တိုင်လည်း ဖြစ်နေနိုင်တယ်။ ဒါတွေကို ဖက်တွယ်
ဆုပ်ကိုင်မိနေတာကိုက ကိုယ်ပဲ ဖြစ်ကောင်း ဖြစ်နိုင်တယ်လို့
ထင်မိတယ်”
ဒေါက်တာရဲရန်နိုင် ဘာစကားမှ ပြန်မပြော။ ဆိတ်ဆိတ်နေ
ခြင်းနှင့်သာ တုန့်ပြန်ပေးသည်။ သို့ပေမင့် ထက်ဘုန်းရှိန်က
သည်မျှသာပြောပြီး စကား ရေယာဉ်ကြော ပြတ်တောက်ရပြန်သည်။
“ထက်ဘုန်းအနေနဲ့ အများကြီး ကျော်ဖြတ်ခဲ့ပြီးပါပြီ။
တကယ်တော့လည်း အတိတ်ကို ဖက်တွယ်ဆုပ်ကိုင်မိတယ်ဆိုတာက ထူးကဲ
တဲ့ ကိစ္စမျိုးတော့လည်း မဟုတ်ပါဘူး။ ဒါပေမဲ့ ကျနော် သိချင်
နေတာလေး တခုရှိတယ်။ ဘာကြောင့်လဲ ဆိုတဲ့ မေးခွန်း။ ထက်ဘုန်း
သာ လွှတ်ချလိုက်မယ်ဆိုရင် ဘာတွေ ဖြစ်လာနိုင်မယ်လို့ တွေး
ထားလို့လဲ”
ထက်ဘုန်းရှိန်၏ မျက်ဝန်းများ ဂဏာမငြိမ် ဖြစ်သွားသည်။
ဒါလည်း စက္ကန့်ဝက်မျှသာ။
“ကိုယ်လည်း သေချာမသိဘူး”
ထက်ဘုန်းရှိန်၏ လေသံ အသွားအလာက အနည်းငယ်တော့
အလျင်စလို နိုင်နေသည်ဟု ဒေါက်တာရဲရန်နိုင် ကောက်ချက်ချ
မိသည်။
“ကိုယ်လွှတ်ချလိုက်ပြီဆိုတာနဲ့ ကိုယ်ပါတပါတည်း ပြုတ်
ကျသွားတာမျိုးလည်း ဖြစ်ကောင်း ဖြစ်နိုင်တယ်”
ဒေါက်တာရဲရန်နိုင်က ညင်သာစွာပြုံး၏။
“ဒါမှမဟုတ် ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ဆယ်ယူမိတာလည်း ဖြစ်
ကောင်း ဖြစ်နိုင်ပါတယ် ထက်ဘုန်း”
ထက်ဘုန်းရှိန်က သူ့ကို ကြည့်လာ၏။ အဓိပ္ပါယ်ဖော်ရ
ခက်သော ခံစားချက်များ သူ့မျက်နှာပေါ် ဖြတ်ပြေးသွားသည်ဟု
လည်း ဒေါက်တာရဲရန်နိုင် ထင်မိသည်။
“ကိုယ်ပါ တစစီပြိုကျသွားတာက ပိုကောင်းတဲ့ ရွေးချယ်
စရာဖြစ်မယ်လို့ ကိုယ် အမြဲလိုလို ခံစားခဲ့ရတာ” ဟု ခပ်
တိုးတိုး ရေရွတ်၏။
ဒေါက်တာရဲရန်နိုင်က သက်ပြင်းတချ ခပ်ဖြည်းဖြည်းလေး
ချ၏။
 “ထက်ဘုန်းသိလား၊ ကျနော်တို့တွေက ကျနော်တို့ကိုယ်ကျ
နော်တို့ အတော် အထိအခိုက်မခံနိုင်တဲ့သူတွေလို့ ထင်တတ်ကြ
တယ်။ အထိမခံနိုင်လောက်အောင် နူးညံ့တဲ့ အပိုင်းအစတွေနဲ့
တည်ဆောက်ထားတယ်လို့ ထင်တတ်တယ်။ တနေရာရာမှာ ပျက်ဆီးတာနဲ့ တ
စုံလုံး တစစီ ပြိုကျသွားနိုင်တာမျိုးပေါ့။ ဒါဟာ ဝိပလ္လာသ တ
မျိုးပဲ၊ အမြင်မှောက်မှားမှုပေါ့။ မှားယွင်းသော
သိမ်းပိုက်မှုလို့ ကျနော်တို့ သရုပ်ခွဲတယ်။ ဒါပေမဲ့ ဒီလို
ကွဲအက်မှုတွေကို ရှောင်ရှားတာက အဖြေမှန် ဟုတ်ချင်မှ ဟုတ်
မယ်”
ထက်ဘုန်းရှိန်၏ ကိုယ်ဟန်အနေအထားက မသိမသာ ပြေလျော့
သွားသည်။
“ဆရာတကယ်ပဲ ဒီလို ထင်သလား”
“အစစ်ပေါ့၊ ကျနော် ဒီလိုပဲ ယူဆပါတယ်။ အရာအားလုံးကို
ဖက်တွယ် ဆုပ်ကိုင်ထားဖို့ ကြိုးစားတာဟာ စိတ်တင်းအားတွေကို
ဖြစ်လာစေတယ်၊ ထက်ဘုန်းက ပြိုကျသွားမှာ စိုးရိမ်တယ်။
ဒါပေမဲ့ ပြိုကျတာကို ထိန်းနိုင်စွမ်းရှိအောင် အားကောင်းနေ
တာမျိုးလည်း ဖြစ်နေနိုင်တာပဲ။ ပြိုအက်သွားခြင်း ကိုယ်
နှိုက်ကလည်း တစစီ ပြိုကျတာကို မဆိုလိုဘဲ နောက်ထပ် အသစ်တခု
ပေါ်ပေါက်လာတာ ဖြစ်နိုင်တာပဲ။ ငြင်းဖျက်ခြင်းကို ငြင်း
ဖျက်ခြင်းဆိုပါတော့လေ”
ထက်ဘုန်းရှိန် ခေတ္တမျှ ငြိမ်သက်တွန့်ဆုတ်သွားသည်။
ပြီးမှ ခပ်တိုးတိုး စကားဆိုသည်။
“ကိုယ်စိုးရိမ်တာက ပြိုကျသွားမှာကို မဟုတ်ဘူး၊ ဆရာ
ပြောသလို နောက်ထပ် ထွက်ပေါ်လာမယ့်အရာ . . အင်း . . အဲဒါကို
စိုးရိမ်မိတာ”
ဒေါက်တာရဲရန်နိုင်က မျက်ခုံးတန်းနှစ်ခုကို လက်ဖြင့်
အသာအယာ ပွတ်သပ်ရင်း ထက်ဘုန်းရှိန်၏ စကားကို သုံးသပ်၏။ ပြီး
မှ . . .
“ဘာမှန်းမသိရတဲ့ဟာတွေက အမြဲလိုလို လူကို
နေမထိထိုင်မသာ ဖြစ်စေတာပဲ၊ ဒါပေမဲ့ ထက်ဘုန်းအနေနဲ့ ကိုယ့်
ကိုယ်ကိုယ် ဘာမှန်းမသိရတဲ့ အရာနှစ်ခုကြားမှာ ပိတ်မိနေတယ်
လို့ တွေးခဲ့ဖူးသလား၊ အနာဂတ်မှာ ကြုံရမယ့်တခုနဲ့ အတိတ်မှာ
ရှိခဲ့ဖူးတဲ့ တစုံတခု”
 ရုတ်တရက်ဆိုသလို ထက်ဘုန်းရှိန် မျက်ဝန်းများ မှိုင်း
ညို့သွားကြောင်း သူ ခံစားမိသည်။
“ကိုယ်က အတိတ်အကြောင်းတွေ မစဉ်းစားမိအောင် အထူးတလည်
ရှောင်နေတာမျိုးမှ မဟုတ်ဘဲ”
“အတိတ်က အရိပ်လို လိုက်နေတာမျိုးပေါ့ ထက်ဘုန်း၊ တမင်
ရည်ရွယ်ချက် ရှိရှိ ရှောင်ရှားတာမျိုး မဟုတ်ပေမဲ့ ကိုယ့်
စိတ်ကိုယ် မဖြေရှင်းရသေးတာမျိုးတွေ ဆိုပါတော့”
“အတိတ်မှာ ကျန်ခဲ့တာတွေနဲ့ ပတ်သက်လို့ ကိုယ်စိတ်
ကိုယ် ဖြေရှင်းရမယ် . . ဟုတ်လား ဒေါက်တာ၊ ကိုယ်ကတော့ အဲဒါက
ဘာကိုမှ ပြောင်းလဲ မပေးနိုင်ဘူးလို့ မြင်တယ်”
ဒေါက်တာရဲရန်နိုင်၏ မျက်ခုံးတန်းများ အနည်းငယ် ပင့်
တက်သွားသည်။
“အတိတ်ကိုတော့ ဘယ်ပြောင်းလဲပေးမှာလဲ ထက်ဘုန်း၊
ဒါပေမဲ့ ထက်ဘုန်း ကိုယ်တိုင်ကိုတော့ ပြောင်းလဲပေးကောင်း
ပေးနိုင်တာပဲ၊ ထက်ဘုန်း အိပ်စက်နိုင်ဖို့၊ ဆက်ပြီး အသက်
ရှင်နိုင်ဖို့အတွက် တစုံတခုကို ပြောင်းလဲပေးနိုင်တာပဲလေ”
“ကိုယ် အိပ်ဖို့ ကြိုးစားနေတာပဲလေ”
ထက်ဘုန်းရှိန်၏ အသံက တိုးညှင်းလွန်းနေသည်။ တုန့်ပြန်
ဖို့အတွက်သာ ပြောလိုက်ရသည်၊ သူ့အသံက သိပ် သေချာရေရာမှု ရှိ
မနေဟု ဒေါက်တာရဲရန်နိုင် ထင်မိသည်။
သည်ကိစ္စနှင့်ပတ်သက်၍ ဆက်မပြောတော့ဘဲ ရပ်ထားလိုက်
သည်။ စကား လမ်းကြောင်း ပြောင်းရန် လိုသည်။
“ဒီမယ် ထက်ဘုန်း၊ တခါတလေကျ တခြား မှတ်ဉာဏ်တွေ အမှတ်တရ
တွေ အားလုံးက ကိုယ့်စိတ်ထဲမှာ မှိန်ပျောက်သွားပေမဲ့
တချို့ မှတ်ဉာဏ်တွေ အမှတ်တရတွေကျတော့ ဘာလို့ သံပူနှက်ထား
သလို ထင်းထင်းကြီး ကျန်ခဲ့သလဲ ဆိုတာနဲ့ ပတ်သက်ပြီး စဉ်းစား
ဖူးလား”
“သေချာတော့ မစဉ်းစားဖူးပေမဲ့ တခါတလေကျတော့ တချို့
ကိစ္စတွေက ကျန်တဲ့ ကိစ္စအကုန်လုံးထက်ပိုပြီး အရေးပါတယ်၊
ထင်ရှားတယ်၊ အဲဒါကြောင့်လို့ ကိုယ်ထင်တယ်”
“အမှန်ပဲ . .” ဟု ရဲရန်နိုင် ထောက်ခံလိုက်သည်။
 “ဒါပေမဲ့ တခါတလေကျတော့ ဒီလို မှတ်ဉာဏ်တွေ ကိုယ့်စိတ်
ထဲမှာ တဝဲလည်လည်ဖြစ်နေတာမျိုးက ထက်ဘုန်းပြောသလို အရေးပါ
တဲ့သဘော၊ ထင်ရှားတဲ့သဘော . . ပိုပြီး အတိအကျပြောရရင်
အဆုံးအဖြတ်ပေးနိုင်တဲ့ သဘော . . အဲဒါတွေကြောင့် မဟုတ်ဘဲ မ
ပြီးပြတ်သေးခြင်းသဘောကြောင့်လည်း ဖြစ်ကောင်း ဖြစ်နေနိုင်
တယ်”
ထက်ဘုန်းရှိန်က ခေါင်းကို ခပ်ဖြည်းဖြည်း ငုံ့လိုက်
ရင်း ကြမ်းပြင်ပေါ်ပြန်၍ အကြည့်ရောက်နေပြန်လေသည်။
“ဆရာ ဘာကို ဆိုလိုတာလဲ၊ ဘာကို ပြောချင်တာလဲ”
“ကျနော်ပြောချင်တာက ဒီလိုပါ၊ ကိုယ့်ခေါင်းထဲမှာ
အမှတ်တရတွေ၊ မှတ်ဉာဏ်တွေ တဝဲလည်လည်နဲ့ ရှိနေတယ်၊ ဒုက္ခပေး
နေတယ် ဆိုတာမျိုးက အဲဒီ မှတ်ဉာဏ်တွေထဲမှာ ဖြေရှင်းစရာတခု
ဒါမှမဟုတ် တခုမကတဲ့ ဖြေရှင်းစရာတွေ ကျန်နေသေးလို့ပဲ၊ ကျ
နော်တို့ အပြည့်အစုံ နားမလည်သေးတဲ့ ပြဿနာတွေလည်း ဖြစ်
နိုင်တယ်၊ ဒါမှမဟုတ် ရင်မဆိုင်ရဲသေးလို့ မသိစိတ်ရဲ့
ဖိနှိပ်မှုခံထားရတဲ့ ပြဿနာတွေလည်း ဖြစ်နိုင်တယ်။ ပြောရမယ်
ဆိုရင်တော့ တဝဲလည်လည်ဖြစ်နေတဲ့ မှတ်ဉာဏ်တွေက ကျနော်တို့
နဲ့ စကားပြတ်အောင် ပြောချင်နေတာပဲ”
ထက်ဘုန်းရှိန်က ထိုင်ခုံကို မှီ၍ ထိုင်နေရာမှ မတ်တပ်
ရပ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် သက်သောင့်သက်သာ မဖြစ်ဟန်နှင့်
လမ်းလျှောက်နေသည်။
“တကယ်လို့ စကား ပြီးပြတ်အောင်ပြောချင်စိတ် မရှိတာ
မျိုး ဒါမှမဟုတ် ပြောစရာကို ရှိမနေတာမျိုး ဆိုရင်ရော”
ဒေါက်တာရဲရန်နိုင် အသာအယာ ပြုံးမိသည်။
“မဖြေရှင်းရသေးတဲ့ အတိတ်အရှုပ်အထွေးတွေနဲ့ စကားပြော
စရာဆိုတာ တနည်းမဟုတ်တနည်း‌နဲ့တော့ အမြဲလိုလိုရှိပါတယ် ထက်
ဘုန်း”
သူသည်လိုပြောတော့ ထက်ဘုန်းရှိန်ထံမှ ရယ်သံတချက် ပြို
ကျလာသည်။ ဝေခွဲ မရတော့၍ ရယ်သော လှောင်ရယ်ခြင်းမျိုး ဖြစ်
လိမ့်မည်။
“ဒေါက်တာပြောပုံအရဆို ကိစ္စတိုင်းက အဓိပ္ပါယ် အလေး
အနက်ကြီး ရှိနေသလိုပဲ”
 “မဖြစ်မနေကို လေးနက်တဲ့ အဓိပ္ပါယ်ဆောင်တယ်ဆိုတဲ့
သဘောတော့ မဟုတ်ပါဘူး၊ ဒါပေမဲ့လည်း ကျနော်တို့ရဲ့ အိပ်စက်
ခြင်းကို ဒုက္ခပေးလာပြီ၊ စိတ်ရဲ့ ငြိမ်းချမ်းမှုကို အ
နှောက်အယှက်ပြုလာပြီဆိုရင်တော့ ဘာကြောင့်ဒီလိုဖြစ်နေရသလဲ
ဆိုတဲ့ မေးခွန်းထုတ်ဖို့ လိုအပ်လာတာပဲ”
ထက်ဘုန်းရှိန်တယောက် လေးလံစွာ တိတ်ဆိတ်သွားရသည်။
ဒေါက်တာ ရဲရန်နိုင်ကတော့ စိတ်ရှည် ငြိမ်သက်စွာ
စောင့်ဆိုင်းပေးပါ၏။ အရေးကြီးသည့် တစုံတရာထံ ချဉ်းကပ်မိ
ပြီဖြစ်ကြောင်း သူ သတိထားမိနေသည်။
ခဏမျှကြာပြီးမှသာ ထက်ဘုန်းရှိန်က တိုးရှဖြည်းငြင်း
စွာ ပြောသည်။
“တခါတလေကျတော့ ဘာကြောင့်လဲဆိုတဲ့ မေးခွန်းကို မမေးတာ
က ပိုပြီး လွယ်မယ်လို့ ကိုယ်ထင်တယ်။ ဘာကြောင့်လဲဆိုတဲ့
ပုစ္ဆာကို မေ့ထားပြီး ရှေ့ကို ဆက်သွားတာက ပိုကောင်းမယ်ထင်
မိတယ်”
“အဲဒီလိုလုပ်တာက တကယ်ရော အလုပ်ဖြစ်လို့လား ထက်ဘုန်း”
သူသည်လိုမေးတော့ ထက်ဘုန်းရှိန်က သက်ပြင်းတချက် ခပ်
ပြင်းပြင်း မှုတ်ထုတ်လိုက်သည်။
“ဘယ်ဖြစ်မလဲ . . အသိအသာကြီးပဲ ဥစ္စာ”
“ဒါဆိုရင် ကျနော်တို့ နောက်ကြောင်းကို ပြန်လှည့်
ကြည့်ဖို့ အချိန်ရောက်ပြီလို့ ထင်တယ် ထက်ဘုန်း။ အတိတ်မှာ
ပိတ်မိနေဖို့ မဟုတ်ဘူး၊ အဓိကက နားလည်ဖို့၊ ဘယ်အတိတ်က ထက်
ဘုန်းနောက်ကို အရိပ်လိုလိုက်နေတာလဲ၊ ပိုအရေးကြီးတဲ့
မေးခွန်းက ဘာကြောင့် ထက်ဘုန်းနောက်ကို အရိပ်လို လိုက်နေ
သလဲဆိုတာကို နားလည်သဘောပေါက်ဖို့ . . .။ ကျနော်ပြောချင်တာ
ကို သဘောပေါက်တယ်မလား ထက်ဘုန်း”
ဒေါက်တာရဲရန်နိုင် အသံနှုန်းကို တတ်နိုင်သမျှ ညင်သာ
ချောမွေ့စွာ ပြောလိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။
ထက်ဘုန်းရှိန်ကတော့ တကိုယ်လုံး ဆတ်ခနဲ တောင့်တင်း
သွားသည်။ သူ့စိတ် အတွင်းပိုင်းထဲမှာ ဘယ်သောအခါကမှ ထုတ်ပြ
ခဲ့ဖူးခြင်း မရှိသော မှတ်ဉာဏ်များက အကြီးအကျယ် ဖိအားပေးနေ
သလိုပင်။
“ဒေါက်တာပြောသလိုတော့ လွယ်နေမယ် မထင်ဘူး၊ ဒေါက်တာ”
 “ဘယ်အရာကမှ မလွယ်ပါဘူး ထက်ဘုန်း၊ ဒါပေမဲ့ မလွယ်ဘူးဆို
တာက ကြိုးစား မကြည့်ရဘူးလို့တော့ မဆိုလိုပါဘူး”
ထို့နောက် ထက်ဘုန်းရှန် ငြိမ်ကျသွားသည်။
တိတ်ဆိတ်ခြင်းများအလယ် သူတို့ နှစ်ဦးသား အတန်ကြာ ခပ်မဆိတ်
ထိုင်နေမိကြသည်။ အပြင်မှာရွာနေသော မိုးကတော့ စည်းချက်ကျကျ
အသံပေးနေဆဲပင်။ ထက်ဘုန်းရှိန်၏ မျက်ဝန်းများ မှေးစင်းသွား
ကြသည်။ စိတ်ထဲ ယောက်ယတ်ခတ် ရှုပ်ထွေးနေသော အတွေးများ၊
ခံစားမှုများကို ထုတ်ပြောရန် ကြိုးစားနေဟန်ရသည်။
“တခါတလေကျတော့ . . . အဲဒါတွေကို နားလည်ချင်စိတ် ကိုယ့်
မှာ ရှိမနေဘူးလို့ ကိုယ်ထင်မိတယ်။ တကယ်လို့ ကိုယ်နားလည်
ခဲ့ရင်ရော . . အဲဒါဆိုရင် ဘာဆက် ဖြစ်မလဲ”
ဒေါက်တာရဲရန်နိုင် ထက်ဘုန်းကို အသေအချာ ဂရုစိုက်၍
ကြည့်လိုက်မိသည်။
“ဒါပေမဲ့ ကိုယ် ပြောပါ့မယ်၊ ကိုယ် လိမ်ခဲ့မိတယ် ဆရာ။
သက်သက်ညာညာ ပြောရရင်တော့ ကိုယ် မရိုးသားခဲ့ဘူး”
ဒေါက်တာရဲရန်နိုင်က ဘာမှ ပြန်လှန်စကားမဆို။ ထက်ဘုန်း
ရှိန်ထံမှ အစ, တစကို သူ ထုတ်ယူနိုင်ခဲ့ပြီ မဟုတ်လား။
အလိုက်သင့်လေး ဆွဲယူနိုင်လျှင် ထက်ဘုန်းရှိန် စိတ်ထဲက
အတွေးချည်ငင် အရှုပ်အထွေးကို သူရှင်းနိုင်လိမ့်မယ်”
“မောင့်အပေါ်မှာရော . . . ကိုယ့်ရည်းစားအပေါ်မှာရော
ပေါ့”
ထက်ဘုန်းရှိန်၏ စိတ်တို့က အတိတ်ကာလဆီ ပြေးလွှားသွား
သည့် နှယ်ပင်။ သူ့မျက်ဝန်းများမှာတော့ ခပ်စင်းစင်းကလေး
စေ့ပိတ်လျက် ရှိပေသည်။
A misty morning 6 years ago . . .

‌ င်းနံနက်ခင်း၏ နေခြည်နုနုတို့က ပြတင်းမှန်တံခါးကို ဖြတ်၍ အခ

ဆော
‌ အလင်းရောင် ပက်ဖြန်းပေးနေသည်။ အခန်းငယ်‌လေးကတော့ တိတ်ဆိတ်
ငြိမ်သက်နေဆဲပင်။ ပြင်ပလောကကြီးနှင့် အဆက်ပြတ်နေစမြဲ၊ သူ
တို့ နှစ်ဦးအတွက် သီးခြား ကမ္ဘာငယ်လေး ဖြစ်နေစမြဲပင်။ ထက်
ဘုန်းရှိန် မျက်တောင်များကို ပုတ်ချည် ခတ်ချည် လုပ်လိုက်
မိသည်။ အပေါ်ပိုင်း အင်္ကျီဗလာနှင့် ဇွဲဟိန်းသာသည်ကား
‌နှစ်ခြိုက်စွာ အိပ်မောကျနေဆဲပင်။ သူညက ပင်ပန်းနွမ်းနယ်စွာ
ဖြင့်ပင် ဇွဲဟိန်းသာ၏ လက်ရုံးကို ခေါင်းအုံးပြု၍
အိပ်ပျော်သွားခဲ့သည်။ ညက အဖြစ်အပျက်များက သူ့ခေါင်းထဲမှာ
အိပ်မက်ဆန်စွာ၊ ချိုမြိန်စွာ ဝဲလည်နေဆဲပင်။
ဇွဲဟိန်းသာ၏ အသက်ရှူသံက တည်ငြိမ်နေသည်။ အပူအပင်ကင်း
ကင်းနှင့် အိပ်မောကျနေသော အနှီကောင်လေးမှာ အတော်လေး ကြည့်
ကောင်းနေပေ၏။ ဇွဲဟိန်းသာ၏ ညှပ်ရိုးထင်းထင်းများ၊ အတန်ငယ်
ဖွံ့ထွားသော ရင်အုပ်နှင့် အဖုအထစ် ရေးရေးမျှ ရှိသော
လက်မောင်းရင်းတို့ကို သူ တွေ့ထိ ကြည့်မိသည်။ သည် အထိအတွေ့
တိုင်းက စစ်မှန်လွန်းနေသည်၊ နူးညံ့လွန်းနေသည်။ တချိန်တည်း
မှာပင် စိတ်ကူးယဉ်ဆန်လွန်း၊ အိပ်မက်ဆန်လွန်းနေပြန်၏။
တန်ဖိုးကြီးလွန်းသော ညတညကို သူတို့အတူတူ ဖြတ်သန်းခဲ့ကြ
သည်။ အရာရာကို ပြောင်းလဲနိုင်စွမ်းသော တန်ခိုးကြီးသော တ
စုံတရာကို သူတို့ ဖမ်းဆုပ်မိခဲ့ကြသည်။ သို့ပေမဲ့ တကယ့်
လောက အစစ်အမှန်သည်ကား ထင်မှတ်မထားလောက်အောင် ရှုပ်ထွေး
လွန်းနေခဲ့သည်။
ယမန်နေ့ညတည်းက ထက်ဘုန်းရှိန်၏ စိတ်ထဲတွင် ဖိစီးမှု
အကျိတ်အခဲတခု ဖြစ်တည်နေခဲ့သည်။ ဇွဲဟိန်းသာနှင့် အတူရှိရ
သော အခိုက်အတံ့တိုင်းက သူ့ကို လှုပ်ယှက်နိုင်စွမ်း နည်း
နည်းမှ မရှိအောင် ဖမ်းစားထားနိုင်ခဲ့သည်။ တခြားအရာ
အားလုံးကို မေ့ပျောက်သွားစေနိုင်စွမ်းခဲ့သည်။ သို့ပေမဲ့၊
ယခုတော့ မှန်ပြတင်းကို ဖြတ်ကျော်ဝင်ရောက်လာသော နေ့
အလင်းရောင်နှင့်အတူ ထက်ဘုန်းရှိန်၏ လက်တွေ့ အရှိတရားများက
ပြန်လည် တွားသွား ဝင်ရောက်လာခဲ့ပေပြီ။
အိပ်ရာဘေး စားပွဲငယ်လေးထက် တင်ထားသော ထက်ဘုန်းရှိန်၏
ဖုန်းထံမှ vibration အသံ ထွက်ပေါ်လာသည်။ ရုတ်တရက် ထွက်လာသော
ဖုန်းသံကြောင့် ထက်ဘုန်းရှိန် အသက်ရှူပင် မှားသွားသလို
ခံစားလိုက်ရသည်။ ဖုန်းကို လှမ်းယူလိုက်ပြီး ခေါ်ဆိုသူနေရာ
ကို ကြည့်မိသည်။
သူ့ဦးလေး ဦးအောင်သူပင်။ ညက တညလုံးပြန်မလာသောကြောင့်
ဖုန်းဆက်ခြင်း ဖြစ်ရပေမည်။
သက်ပြင်းတချက် မှုတ်ထုတ်လိုက်ပြီးနောက် ထက်ဘုန်း
ရှိန် ဇွဲဟိန်းသာ မနိုးရလေအောင် အသာအယာ ထပြီးမှ ဖုန်းကိုင်
လိုက်သည်။ သူ့အသံသူ အတော်လေး တည်ငြိမ်အောင် ထိန်းလိုက်
သည်။
“ဟုတ်၊ ဦး ပြောလေ”
“ငါ့တူ ဘယ်မှာလဲ”
‌ကြားနေ‌ရသော ဦးလေး၏ အသံက ပြတ်သား ကြည်လင်နေသည်။
သူငယ်ချင်းအိမ်မှာပဲ အိပ်လိုက်မိကြောင်း ပြောရပေမည်။
သို့ပေမဲ့ သူ ပြန်မဖြေရသေးခင်မှာပင် ထိတ်လန့်စရာ သတင်းတခု
ကို ဦးအောင်သူက အသိပေးလာ၏။
“ကိုထိုက် ရောက်နေတယ်ကွဲ့၊ ငါ့တူကို မန္တလေးပြန်ဖို့
လာခေါ်တာတဲ့”
သည် သတင်းက သူ့အရှိုက်ကို ထိုးနှက်သော သတင်းပင်
ဖြစ်သည်။ ထက်ဘုန်းရှိန် တကိုယ်လုံး တောင့်တင်းသွားရသည်။ တ
ခဏမျှ သူ အသက်ပင် မရှူမိတော့ဟု ထင်မိသည်။
ဦးအောင်သူကတော့ “မြန်မြန်ပြန်လာတော့နော်”ဟု ဆို၏။ ကို
ထိုက် . . .။ ဟုတ်သည်၊ ကိုထိုက် ခေါ် ခန့်လင်းထိုက်။ သူ ပုပ္
ပါးကို ရုတ်တရက် ရောက်လာရခြင်း၏ အဓိက အကြောင်းအရင်း။ ကို
ထိုက်နှင့်သာ ပြဿနာ မတက်ခဲ့လျှင် သူ မန္တလေးမှာပဲ ဆက်ရှိနေ
ခဲ့လိမ့်မည်။ ယခုတော့ ကိုထိုက်က သူ့နောက် လိုက်လာခဲ့ပြီ။
 ထက်ဘုန်းရှိန် အဆမတန် ခုန်ပေါက်နေသော သူ့နှလုံးခုန်
သံကြောင့် ဇွဲဟိန်းသာပင် ရုတ်တရက် လန့်နိုးလာမလားဟု ထင်နေ
ရသည်။ ဖုန်းကလည်း မချရသေး။ ဦးအောင်သူကတော့ သူမကြားဘူး
ထင်၍လားမသိ ဆက်တိုက် သူ့နာမည်ကို ခေါ်နေသည်။ သူ့ကိုယ်သူ
တည်ငြိမ်အောင် ထိန်းပြီးမှ လေသံမှန်မှန်နှင့် ပြောရန်
ကြိုးစားလိုက်သည်။
“ဟုတ်ပြီ၊ သား ခဏနေရင် ပြန်ရောက်မယ်”
ထက်ဘုန်းရှိန် ဖုန်းချလိုက်သည်။ ဇွဲဟိန်းသာကို လှည့်
ကြည့်မိသည်။ ဇွဲဟိန်းသာကတော့ မျက်လုံးများ စေ့စေ့ပိတ်၍
နှစ်ခြိုက်စွာ အိပ်မောကျနေဆဲ။ အခန်းငယ်လေးကား တိတ်ဆိတ်နေ
ဆဲ။ သေလုအောင် ကမ္ဘာပျက်နေသည်က သူ့စိတ် အတွင်းထဲမှာပါ။
အခန်းလေးကတော့ လှပစွာ တိတ်ဆိတ်နေဆဲ။ သို့ပေမဲ့ သည်
တိတ်ဆိတ်မှုက လေးလံလွန်းနေသည်။ ထက်ဘုန်းရှိန် ခံစား ထိ
တွေ့နေရသော အမှန်တရားသည်လည်း လေးလံလွန်းနေသည်။ သူ
တလျှောက်လုံး မတွေးခဲ့သည့် အမှန်တရား၊ ပို၍ တိကျစွာဆို
မည်။ သူ ရှောင်ရှားခဲ့သော အမှန်တရား။ မေ့ချင်ယောင်
ဆောင်ခဲ့သော အမှန်တရား။
သူကြည့်နေဆဲမှာပင် ဇွဲဟိန်းသာ၏ မျက်လုံးများက
ဖြည်းညှင်းစွာ ပွင့်ဟလာသည်။ အိပ်မှုန်စုံမွှားနှင့် သူ့
ကိုကြည့်ရင်း ပြုံးပြနေသေးသည်။ ဇွဲဟိန်းသာ၏ အပြုံးက
နူးညံ့နေဆဲ။
“နိုးနေတာ ကြာပြီလား” ဟု မေးလာ၏။
“ငါ့ကို အိမ် .. အိမ်ပြန် ပို့ပေးပါလားဟင်”
ဇွဲဟိန်းသာက တုန်လှုပ်စွာ စကားဆိုနေသော သူ့ကို နားမ
လည်နိုင်သလို ကြည့်နေခဲ့ပေသည်။
▪️▪️▪️
ဆိုင်ကယ်လေးက မြူနှင်းတို့ မှုန်မှိုင်းဆိုင်းသီနေသော ပုပ္ပါး
လမ်းပေါ်တွင် လေကို တိုးဖြတ်၍ ပြေးလွှားနေပေ၏။ တလမ်းလုံး စကားမဆိုဖြ
‌ ဇွဲဟိန်းသာက မူမမှန်မှုတခုခုကို ခံစားမိပုံရ‌သော်လည်း ဘာ
မှတော့ ထုတ်မေးမလာ။ သူကလည်း ဘယ်က ဘယ်လို စပြောရမည်ကိုပင်
သိမနေ။
ကျဉ်းလွန်းသော မြို့ကလေးသည်ကား မြူနှင်းများကြားမှာ
နံနက်သစ်အတွက် နိုးထ လှုပ်ရှားနေပေပြီ။ ခရီးသွားကားများ
နှင့် ရှုပ်ထွေးစပြုလာနေသော မြို့ကလေးက သိပ်လှသည်။ နေခြည်
နုနုက မြူမှုန်ကန့်လန့်ကာကြားမှ ပျပျကလေး လက်နေလေ၏။
သို့ပေမဲ့ တစုံတယောက်သည်ကား သည် အလှတရားကို ခံစားနိုင်
စွမ်း မရှိခဲ့။
သူ့ရင်ထဲ ပူနေသည်။ ယခုထိ စကားမဆိုဖြစ်သော်လည်း ကိုထိုက်နှင့်
‌ မဖြစ်မ‌နေ ဆုံဖြစ်ကြလိမ့်မည်။ သည်လိုဆိုလျှင် ဇွဲဟိန်းသာ
ကို သူ ဘယ်လို ဖြေရှင်းချက် ပေးရမည်နည်း။ သူ့မှာ အဖြေမရှိ
ခဲ့ပါ။
ထက်ဘုန်းရှိန်၏ အိမ်ရှေ့ရောက်တော့ အိမ်ရှေ့မှာ
ရှပ်အင်္ကျီ၊ ပုဆိုးပြာလေးနှင့် လူတဦး ရပ်နေသည်ကို တွေ့
ရ၏။ ကိုထိုက် . . .။ ကိုထိုက်က သူ့ကို အိမ်ရှေ့ ထွက်စောင့်နေ
ခြင်း ဖြစ်ရမည်။ သူတို့နှစ်ဦးသားကို တွေ့တော့ ကိုထိုက်က
စူးစမ်းသလို ကြည့်သည်။
“ကိုယ် တညလုံး မအိပ်ဘဲ ပုပ္ပါးအရောက် ဆင်းလာတာ ကိုယ်
ရောက်လာတဲ့အချိန် ညီက မရှိဘူး ဒါနဲ့ပဲ ပြန်လာမယ်ဆိုတော့
ကိုယ် ထွက်စောင့်နေလိုက်တာ”
ကိုထိုက်၏ စကားက လူကြီးဆန်ဆန် မသိမသာ အပြစ်တင်မှုလေး
ပါနေသည်။ ထက်ဘုန်းရှိန် မျက်နှာထားတည်သွား၏။ သို့ပေမဲ့
ကိုထိုက်ကို စကားမပြန်ဘဲ ဇွဲဟိန်းသာကိုသာ ဦးတည်၍ စကား
ဆို၏။
“အိမ်ပြန်လိုက်ပို့ပေးတာ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်”
ထက်ဘုန်းရှိန်၏ လေသံက ငြိမ်သက်လွန်းနေသည်။ နူးညံ့
သည့်အလျောက် အကွာအဝေးတခုလည်း ခြားသွားလေပြီ။
ဇွဲဟိန်းသာက သူ့စကားကို ကြားတော့ ပြုံး၏။
“ရပါတယ်” ဟု ခပ်အေးအေးသာ တုန့်ပြန်သည်။ သူ့မျက်လုံး
များကတော့ ကိုထိုက်ကို စူးစမ်းနေ၏။ ဘာဖြစ်နေမှန်း ရိပ်မိ
သေးပုံလည်းမရ။ သည်အကြည့်တို့ကို သတိထားမိတော့ ထက်ဘုန်း
ရှိန်ရင်ထဲလည်း ဆစ်ခနဲ ဖြစ်ရ၏။ မတတ်နိုင်တော့။ သည်အချိန်က
အမှန်တရားကို ထုတ်ပြရမည့်အချိန်၊ ရင်ဆိုင်ရမည့် အချိန်
ဖြစ်သည်။
“ဒါက ကိုထိုက် . . တဲ့၊ ကိုခန့်လင်းထိုက် ဆိုပါတော့”
ဇွဲဟိန်းသာက ကိုထိုက်ကို ကြည့်၍ ပြုံးပြသည်။
နက်မှောင်သော ဆံပင်များကို လူကြီးဆန်စွာ ဖြီးသင်ထားသည်။
ဝတ်စားထားသည်ကလည်း လူကြီး ဆန်လွန်းသည်။ သူတို့နှင့် အတော်
လေး အသက်ကွာလောက်မည်မှန်း မှန်းကြည့်၍ရသည်။
“တွေ့ရတာ ဝမ်းသာပါတယ်၊ ကိုယ့်နာမည်က ခန့်လင်းထိုက်
ပါ၊ ထက်ဘုန်းရဲ့ ရည်းစား ဆိုပါတော့”
ဇွဲဟိန်းသာ၏ မျက်ဝန်းများ မှိုင်းညို့သွား၏။ ထက်
ဘုန်းရှိန်ကိုကြည့်သည်။ ကိုခန့်လင်းထိုက်ကို ကြည့်သည်။
ထက်ဘုန်းရှိန်ကို ပြန်ကြည့်သည်။ သူ ရင်မဆိုင်ရဲခဲ့၊ ထက်
ဘုန်းရှိန် မျက်လွှာချရင်း ခေါင်းကို မသိမသာ ငုံလိုက်
မိသည်။
“ငါတို့တွဲနေတာ ရှစ်လလောက်ရှိပြီ . . .”
ဇွဲဟိန်းသာ နားလည်လိုက်ပြီ။ ထက်ဘုန်းရှိန်၏ စကားတ
ခွန်းက အရာရာကို အတည်ပြုပေးခဲ့လေပြီ။
“ဟုတ်ကဲ့ ကိုထိုက် . .နဲ့ တွေ့ရတာလည်း ဝမ်းသာပါတယ်၊ ကျ
နော်က ဇွဲဟိန်းသာ လို့ခေါ်တယ်၊ ဘုန်းရှိန်ရဲ့ ငယ်
သူငယ်ချင်းပါ”
ငယ်သူငယ်ချင်းဆိုသည့်စကားက မသိမသာလေး တုန်ရီအဖျားခတ်
နေသည်။ ထက်ဘုန်းရှိန် ဇွဲဟိန်းသာကို မော့ကြည့်မိသည်။ သူ့
ရင်မှာလည်း ပူနေပါသည်။ ဇွဲဟိန်းသာကို တောင်းပန်တိုးလျှိုး
သည့် အကြည့်နှင့် ကြည့်မိသည်။
ဇွဲဟိန်းသာကတော့ ပြုံးနေသည်။ သို့ပေမဲ့ ဇွဲဟိန်းသာ၏
အပြုံးနောက်ကွယ်မှာ ဘာတွေရှိနေမှန်း သူမြင်နေရသည်။
“ကျနော်တို့ထက် အသက်ကြီးမယ် ထင်တယ်နော်၊ ကျနော့်
သူငယ်ချင်းလေးကို သည်းခံပေးပါဦး၊ သူက နည်းနည်း အင်း . . .
ဆိုးတယ်လေ၊ ကျနော့်အတွက်တော့ အရမ်းအရေးပါတဲ့ . .လူ . .
သူငယ်ချင်းတယောက်ပါ”
ကိုထိုက်က ဇွဲဟိန်းသာကို ပြုံးပြရင်း ယဉ်ကျေးစွာပင်
ခေါင်းညိတ်ပြသည်။ ဇွဲဟိန်းသာ၏ ‌စကားလုံးများထဲတွင်
ပုန်းကွယ်နေသော တင်းအားများကို သတိပြုမိဟန် မရ။ သို့မဟုတ်
အရေးမစိုက်သည်လည်း ဖြစ်နိုင်သည်။ အစတည်းက ကိုထိုက်က
သည်လို လူမျိုးပင်။
“ထက်ဘုန်းကတော့ တခါမှ ဒီက ညီအကြောင်းကို မပြောဖူးဘူး။
သူက သူ့ ကိုယ်ပိုင် ဘဝအကြောင်း ကိုယ့်ကို ပြောတာ နည်းတာ
ကြောင့် ဖြစ်ပါလိမ့်မယ်”
 ထက်ဘုန်းရှိန် ဇွဲဟိန်းသာကို ကြည့်မိသည်။ ဇွဲဟိန်းသာ
ကလည်း သူ့ကို စိုက်ကြည့်နေသည်။ သူ့အကြည့်ထဲတွင် နာကျင်မှု
များကို သိုဝှက်ထားကြောင်း ထက်ဘုန်းရှိန် မြင်နေရသည်။ သူ
တို့နှစ်ဦး စကားပြောဖို့ လိုသည်။
ထက်ဘုန်းရှိန်က ကိုထိုက်ဘက်ကို လှည့်လိုက်သည်။
“ကိုထိုက် အထဲမှာ ဝင်စောင့်နေလိုက်ပါလား၊ ညီ ဇွဲဟိန်း
သာနဲ့ စကားပြောစရာရှိတယ်၊ ကိုထိုက်က ညီ့ကို ချက်ချင်းပြန်
ခေါ်သွားဖို့ လာတာမလား၊ ပြန်မလိုက်ခင် ဇွဲကို နှုတ်ဆက်ရဦး
မယ်”
ကိုထိုက်က သူ့စကား မငြင်းဆန်ခဲ့ပါ။ ခေါင်းတချက်ညိတ်
ပြကာ အိမ်ထဲ ဝင်သွားလေပြီ။ အိမ်ရှေ့မှာ သူတို့နှစ်ဦးသာ
ကျန်ခဲ့သည်။
ဇွဲဟိန်းသာ လက်သီးဆုပ်လိုက်သည်ကို သူမြင်လိုက်ရသည်။
ထက်ဘုန်းရှိန် သက်ပြင်းတချက် ရှိုက်လိုက်မိသည်။
“ဇွဲ . . . ငါ လေ . . ငါ ဘယ်လို တောင်းပန်ရမယ်တောင် မသိတော့
ပါဘူး ဇွဲရယ်၊ ငါ ပွင့်လင်းဖို့လိုပြီဆိုတာ ငါသိပါတယ်”
ဇွဲဟိန်းသာက ငြိမ်သက်စွာပင် ရပ်နေဆဲ။ သူ့ကို ကြေမွ
သွားစေနိုင်လောက်သော ခံစားမှုများကို ထိန်းသိမ်းနေရပုံ
လည်း ရသည်။ ထို့နောက် တဖက်ကို လှည့်သွားသည်။ ဇွဲဟိန်းသာ၏
ကျောပြင်မှာ အတန်ငယ် တုန်လှုပ်နေပေ၏။
“ဘုန်းရှိန် . . . မင်း ဘာမှ ပြောဖို့ မလိုပါဘူး၊ ဘာမှ
ထပ်ပြောဖို့ မလိုလောက်တော့အောင် ရှင်းနေပြီပဲ”
ထက်ဘုန်းရှိန် မျက်ရည်တို့ ဝဲတက်လာရသည်။ အပြစ်ရှိ
စိတ်များက သူ့ စိတ်ဝိညာဉ်ကို ဖမ်းဆုပ်ထားခဲ့ပြီ။ အသက်ရှူ
ပင် မဝချင်တော့။
“မဟုတ်ဘူး ဇွဲ . . ငါ အစောတည်းက ပြောပြခဲ့သင့်တာ။ ငါ
ဘယ်လို ပြောရမလဲ မသိခဲ့ဘူး၊ ငါ အခုလိုတွေ ဖြစ်လာမယ်လည်း မ
မျှော်လင့်ခဲ့ဘူး”
ထက်ဘုန်းရှိန် စကားသံ ရပ်သွားပြီး ရှိုက်သံတချက် တိတ်
တိတ်လေး ထွက်လာသည်။
“ငါ မင်းကို အခုလို ခံစားရအောင် မရည်ရွယ်ခဲ့ပါဘူး ဇွဲ
ရယ်”
 “ဘယ်လို မခံစားရစေချင်တာလဲ ဘုန်းရှိန် ပြောပါဦး”
ဇွဲဟိန်းသာ၏ အသံက နာကျင်မှုကို အဆုံးစွန်ထိ
ထိန်းသိမ်းထားရသော ‌လေသံ။
“ပြောလေ . . ငါ့ကို ဘယ်လို မခံစားရစေချင်တာလဲ၊ မင်းရဲ့
တညတာ အိပ်ဖော်အဖြစ် မခံစားရစေချင်တာလား”
ထက်ဘုန်းရှိန်၏ မျက်နှာမှာ သွေးမရှိတော့သလို ဖြူ
စုတ်သွားသည်။
“ငါ ဒီလို ဖြစ်စေချင်ခဲ့တာ မဟုတ်ပါဘူး မောင်ရယ်”
“မခေါ်နဲ့”
ဇွဲဟိန်းသာက နာကျင်နေသော မျက်ဝန်းများနှင့် သူ့ကို
ပြန်လှည့်ကြည့်ရင်း အံကိုတင်းတင်းကြိတ်ကာဆို၏။
“ငါ့ကိုပဲဖြစ်ဖြစ်၊ ကိုထိုက်ကိုပဲဖြစ်ဖြစ် နည်းနည်းလောက် အားနာ
‌မင်းငါ့ကို အဲဒီလို မခေါ်နဲ့‌”
ဇွဲဟိန်းသာ၏ မျက်ဝန်းများ မှေးစင်းကာ ပြုံးလိုက်သည်
ကို သူတွေ့လိုက်သည်။ သည်အပြုံးက ခါးသီးသော အပြုံး။
“တညတာလုံး ငါ့ရင်ခွင်မှာ အချိန်ကုန်တယ်၊ ငါ့ခံစား
ချက်တွေကို ပြုံးပြုံးလေး နားထောင်တယ်၊ ဟုတ်သားပဲ . . ဟား
ဟား မင်းက ချစ်တယ်လို့ ငါ့ကို မပြောခဲ့ဘူးပဲ။ ဒါက
စောင့်ထိန်းတာလို့ ငါ မှတ်ယူရမလား။ ငါကတော့ ငါတို့ကြားမှာ
အစစ်အမှန်တွေ ရှိခဲ့တယ်လို့ ထင်ခဲ့တာ၊ ကောင်းတယ် . . ကောင်း
တယ် . . သိပ်ကောင်းတယ်”
ထက်ဘုန်းရှိန် သူ့ကို စိုက်ကြည့်လာသော လှောင်ရိပ်
တချို့ စွန်းထင်းလျက် ရှိသော ဇွဲဟိန်းသာ၏ မျက်ဝန်းများ
ထံမှ ထွက်ပြေးသွားချင်မိသည်။
“ငါ နှစ်နဲ့ ချီပြီး စောင့်ဆိုင်းခဲ့တာ one night stand
ဖြစ်ဖို့တဲ့လား၊ မင်းသာ မင်းမှာ ချစ်သူရှိနေတယ် ပြောခဲ့
ရင် ငါ နောက်ဆုတ်မိခဲ့မှာ၊ နာကျင်ရမယ်ဆိုရင်တောင် အခု
လောက်တော့ ဆိုးဝါးမှာ မဟုတ်ဘူး”
ဇွဲဟိန်းသာ၏ အသံတို့က တုန်လှုပ်နေသည်။
 “ငါဘယ်လို ပြောရမယ် မသိခဲ့ဘူး။ ငါ ထင်ခဲ့တာက . . . အရာရာ
အဆင်ပြေပါတယ်လို့ ငါ ဟန်ဆောင်နေလိုက်ရင် ပိုကောင်းမယ် ထင်
ခဲ့တာ”
ထက်ဘုန်းရှိန်၏ အသံက တဖြည်းဖြည်း တိုးဝင်သွားသည်။
အက်ကွဲနေသည်။
“ငါ . . ငါ တကယ် တောင်းပန်ပါတယ် ဇွဲရယ်”
သူ စိတ်လွတ်နေသူ တဦးနှယ် ဇွဲဟိန်းသာထံ လက်လှမ်းလိုက်
မိသည်။ သို့ပေမဲ့ ဇွဲဟိန်းသာက နောက်ကို ဆုတ်လိုက်သည်။
“မင်း တောင်းပန်ဖို့ မလိုဘူး၊ တောင်းပန်ဖို့မှ မဟုတ်
ဘူး ဘာမှကို ဆက်ပြောဖို့ မလိုတော့တာ”
သူတို့ ဝန်းကျင်ရှိ လေထုတခုလုံး လေးလံလာသလို ထက်ဘုန်းရှိန် ခံစား
‌ ‌ နှစ်ဦးကြား တံတားထိုးမ‌ရ‌လောက်အောင် ကွာဝေးသော
ချောက်ကမ်းပါးကြီး ခြားခဲ့ပြီ ဆိုခြင်းကို နာကျင်စွာပင်
လက်ခံလိုက်ရသည်။ ဖြစ်ပျက်ခဲ့သမျှက ဇွဲဟိန်းသာကို သူ့ထံမှ
အဝေး‌ဆုံးရောက်သည်အထိ တွန်းထုတ်သွားခဲ့သည်။
ထက်ဘုန်းရှိန်မျက်နှာက ဖြူလျော်နေခဲ့ပါပြီ။ ဇွဲဟိန်းသာ၏ မျက်ဝန်း
‌ သို့မဟုတ် နားလည်မှုတချို့ ရှိလေမလားဟု သူအတ္တကြီးစွာ
ဖွေရှာမိသေးသည်။ သို့ပေမဲ့ ခံစားချက် ကင်းမဲ့လေပြီဖြစ်သော
ဗလာနတ္ထိ မျက်ဝန်းတစုံကိုသာ သူတွေ့လိုက်ရသည်။
“အခုလိုတွေ ဖြစ်လာဖို့ ငါ မရည်ရွယ်ခဲ့ဘူး”
ထက်ဘုန်းရှိန် တိုးရှလွန်းသော လေသံနှင့် ရေရွတ်
မိသည်။
“ငါ ဘာပြောရမယ်မှန်းလည်း မသိတော့ဘူး။ အချိန်တွေ
နောက်ဆုတ်လို့ရရင် ကောင်းမယ်၊ ဒီလိုဆိုရင် ငါ မင်းကို
အမှန်အတိုင်း ပြောခဲ့မိလိမ့်မယ်”
ဇွဲဟိန်းသာက သူ့မျက်နှာကို စေ့စေ့ကြည့်သည်။ နာကျင်ရ
သည်။ သိပ်ကို နာကျင်ရသည်။
“ငါ သွားတော့မယ်ဘုန်းရှိန်”
ဇွဲဟိန်းသာက အက်ကွဲတိုးရှသော လေသံနှင့် ဆိုရင်း ထွက်
သွားရန် ပြင်သည်။ သို့ပေမဲ့ ထက်ဘုန်းရှိန်၏ တားမြစ်သံ
ကြောင့် ခြေလှမ်းတို့ တုန့်နှေးရပြန်သည်။
 “ဇွဲ . . ကျေးဇူးပြုပြီး”
“မသွားရဘူးလား ဘုန်းရှိန်၊ င့ါကို ကပ်တွယ်နေစေ့ချင်
တာလား။ ငါ့ကို မနာကျင်စေချင်ဘူးဆိုတာ ငါသိတယ်၊ ငါ့ကို
လိမ်ညာထားခဲ့ဖို့ စိတ်ကူးမရှိဘူး ဆိုတာကိုလည်း ငါနားလည်
ပေးမယ်၊ ဒါပေမဲ့ နာကျင်စေလိုတဲ့ ရည်ရွယ်ချက် ရှိခြင်း၊ မ
ရှိခြင်းက ပြဿနာလား၊ နာကျင်ခဲ့ရသလား၊ မနာကျင်ခဲ့ရဘူးလား
ဆိုတာက တကယ့် ပြဿနာလားဆိုတာ မင်းတွေးဖို့ကောင်းတယ်။ ငါ ဒီ
နေရာမှာ ဆက်ရှိနေရမှာလား၊ မင်းနဲဘ မင်းချစ်သူကြားမှာ
ခလုတ်ကန်သင်းတခုအနေနဲ့ ဆက်ရှိပေးဖို့ တကယ်ကြီး လိုချင်နေ
တာလား”
ဇွဲဟိန်းသာ၏ မှန်သော စကားတို့က ထက်မြသော မြှားသွား
များနှယ် သူ့ရင်ကို လာစိုက်၏။
”ငါ တကယ် မရည်ရွယ်ခဲ့တာပါ” ဟု တိုးညှင်းစွာပင် ထပ်မံ
ပြောမိပြန်သည်။
“အဲဒါက တကယ့်ပြဿနာပဲ ထက်ဘုန်းရှိန်၊ မင်းငါ့ကို
သည်လို မခံစားရစေချင်ဘူး၊ ဒါပေမဲ့ နောက်ဆုံးကျတော့ မင်း
ကို နှစ်နဲ့ချီပြီး စောင့်နေတဲ့သူကို လိမ်ညာခဲ့တယ်၊
လှည့်စားတယ်။ အဲဒီအမှန်တရားကို မင်းဘာလို့ လက်မခံရတာလဲ”
ဇွဲဟိန်းသာက နောက်ကို စောင်းငဲ့ကာ အိမ်ကလေးထံ
ကြည့်သည်။
“မင်းရဲ့ သက်ဆိုင်သူဟာ အဲဒီအိမ်ထဲမှာ စောင့်နေတဲ့ ကို
ထိုက်ပဲ ထက်ဘုန်းရှိန်၊ ငါက မင်းရဲ့ တညတာ အိပ်ဖော်ပါ။ မင်း
ကို ပိုင်ဆိုင်သူ ရှိနှင့်နေပြီပဲ . . ဒီနေရာမှာ ငါဆက်ရှိ
ဖို့ မကောင်းတော့ဘူး၊ ငါ တခုပဲ နောင်တရတယ် ထက်ဘုန်းရှိန်၊
ကျောင်းမှာ ငါတို့ အတူတူရှိခဲ့တဲ့ အချိန်တွေတည်းက ငါ အခု
လောက် ပွင့်လင်းခဲ့ရင် . . .”
ဇွဲဟိန်းသာက စကားကို ရပ်လိုက်သည်။ ထို့နောက်
သက်ပြင်းချလိုက်၏။
“ဒါတွေက အခုမှတော့ နောင်တသက်သက်ပဲ ဖြစ်နေပါပြီ။
တကယ်လို့များ . . ဆိုတာက မျှော်လင့်ချက် သက်သက်ပါပဲ”
ဇွဲဟိန်းသာက ဆိုင်ကယ်ကို သော့ဖွင့်လိုက်သည်။ သူထွက်
သွားတော့မည်ဟု တွေးမိတော့ ထက်ဘုန်းရှိန် မနေနိုင်စွာပင်
ခေါ်မိပြန်သည်။
 “ဇွဲ . . .”
ဇွဲဟိန်းသာက ထက်ဘုန်းရှိန်ကို မှိုင်းညှို့သော
မျက်ဝန်းများနှင့်သာ ကြည့်လာသည်။
“ငါက ဧည့်သည်ပါ ထက်ဘုန်းရှိန် . . ဒီအတိုင်းပဲ ထား
လိုက်ပါတော့”
မြူနှင်းတို့ ပျောက်သည်အထိ လင်းချင်းနေပြီဖြစ်သော
နေရောင်ကြားထဲတွင် သူ့ကို သိပ်ချစ်သူတဦးက သူ့ကို ထားခဲ့ကာ
ထွက်သွားသည်ကို ထက်ဘုန်းရှိန် ငြိမ်သက်စွာပင် စောင့်ကြည့်
ကျန်ရစ်ခဲ့ရလေသည်။
ဇွဲဟိန်းသာ၏ နောက်ဆုံး နှုတ်ဆက်စကားကသာ လေထုထံတွင်
ဝေ့ဝဲကာ သူ့အနားတွင် ရစ်သီပတ်ဝန်းရင်း ကျန်ခဲ့လေသည်။
“ငါတို့ ထပ်မတွေ့ကြရအောင် . . . ထက်ဘုန်းရှိန်”
A rainy regretful night present time . . .

“ငါတို့ ထပ်မတွေ့ကြရအောင် . . .တဲ့”

“ . . . . .”
“မှိုင်းညို့နေတဲ့ မျက်လုံးတွေနဲ့ ကိုယ့်ကိုကြည့်
ရင်း သူပြောခဲ့တာလေ”
သည်စကားသံကို လေးပင်စွာ ပြောပြီးနောက်မှာတော့ ထက်
ဘုန်းရှိန်သည် ထိုင်ခုံကို မှီရင်း ပြတင်းမှန်မှတဆင့် ဝေ
ဝါးသော အပြင်လောကကို မှုန်သီသော မျက်ဝန်းများနှင့် ငေးမော
နေသည်။
ဒေါက်တာရဲရန်နိုင်လည်း သူ့နည်းတူပင် ထိုင်ခုံပေါ်မှီထိုင်ကာ ထက်
ကို အကဲခတ် စောင့်ကြည့်သည်။ တိတ်ဆိတ်သော စိတ်ရှည်ခြင်းဖြင့်
စောင့်ကြည့်သည်။ ထက်ဘုန်းရှိန်က သူသိလိုသမျှကို တွန်းအားပေး မေးလို့
‌ မဟုတ်မှန်း ဒေါက်တာရဲရန်နိုင် သိ‌နေသည်။ ထက်ဘုန်းရှိန်၏
အတွေးထုံးများ သူ့အလိုလို တင်းအား ပြေလျော့ချိန်ကို
စောင့်ရမည်။ အတွေး၏ အရိပ်များထဲမှ စကားလုံးများ ပွင့်အန်
လာချိန်ကို စောင့်ရမည်။
“ကိုယ် အခုလိုကြီး ဆက်လုပ်နေနိုင်ပါဦးမလား ကိုယ်မသိ
ဘူး”
ရှည်ကြာသော တိတ်ဆိတ်မှုကို ထိုးခွင်း၍ ထက်ဘုန်းရှိန်
က တိုးရှစွာ ဆိုသည်။
“ဘာကို ဆိုလိုတာလဲ ထက်ဘုန်း”
“အခုလို . . . အင်း အခုလို စကားပြောနေတာကို ပြောချက်တာ
ပါ၊ ကိုယ်တို့က စက်ဝန်းတခုရဲ့ အနားသတ်မျဉ်းမှာ ပတ်ပြေးနေ
သလို ခံစားရတယ်”
 ဒေါက်တာရဲရန်နိုင်က ခါးကို မတ်မတ်ရပ်ရပ်ဖြစ်အောင်
ထိုင်လိုက်သည်။
“အဲဒါကပဲ အဓိက အချက် ဖြစ်ကောင်း ဖြစ်နေနိုင်တယ် ထက်
ဘုန်း၊ တခါတခါ ကျနော်တို့အနေနဲ့ ပြဿနာရဲ့ ဗဟိုချက်ကို ရှာမ
တွေ့မချင်း အနားသတ်မျဉ်းမှာ ပတ်ပြေးဖို့ လိုတယ်”
ထက်ဘုန်းရှိန်၏ မျက်နှာထား၊ ကိုယ်နေဟန်ထား တခုမှ
သက်သောင့်သက်သာ ဖြစ်နေပုံ မရ။
“ကျနော်လည်း အဲဒီလိုတော့ ထင်ပါတယ်၊ ဒါပေမဲ့ အဓိပ္ပါယ်
မရှိတော့ဘူးလို့ ကိုယ်ထင်စပြုလာတယ်။ ဒီအထုံးကြီးကို ဘယ်က
နေ စပြီး ဖြည်ယူရမလဲ ကိုယ် မသိဘူး။ ကိုယ်အိပ်မပျော်ရခြင်း
ရဲ့ အဓိက အကြောင်းအရင်း . . . အဲဒါကို ကိုယ်က stress တွေ
ကြောင့်လို့ ထင်ဖူးတယ်။ လူတိုင်းလိုလို ကြုံနေရတဲ့ ကိစ္စ
မျိုးတွေကြောင့် ဆိုပါတော့၊ ဥပမာ အလုပ်အကိုင်လို၊
relationship မျှော်လင့်ချက်တွေလို . . ဒါပေမဲ့ ဒီတခုကတော့ မ
တူဘူး”
“ဘယ်လို မတူတာလဲ ထက်ဘုန်း”
ထက်ဘုန်းရှိန်က စကားစကို ရပ်ပစ်လိုက်သည်။ သူ့ထင်မြင်
ယူဆချက်ကို ဘယ်ကနေစ၍ ရှင်းပြရမည်မှန်း သိပုံမရ။ အိပ်မ
ပျော်သော ညများတွင် အချည်းနှီး လှဲလျောင်းရင်း ခံစားခဲ့ရ
သော၊ ခံစားနေရသော ရင်တွင်းဖိအားကို သူ ဘယ်ပုံစံနှင့်
ဖော်ပြမည်နည်း။ ထိန်းချုပ်နိုင်ခြင်း ကင်းမဲ့စွာ သူ့ကို
လွှမ်းမိုးနေသော အတွေးစများ၊ အနည်ထိုင်သွားရန် မတတ်နိုင်
ကောင်းသော အတွေးများက အကယ်၍သာ အနည် ထိုင်သွားခဲ့လျှင်၊
ထိန်းချုပ်နိုင်သွားခဲ့လျှင် ရှေ့ဆက်ဖြစ်လာမည့်
အကျိုးဆက်များကို ကြောက်ရွံ့နေသည့်အလား။
“ကိုယ်မသိဘူး ‌ဒေါက်တာ . . ကိုယ်မသိဘူး။ ကိုယ့်ကို
စောင့်ကြိုနေတဲ့ အရာတခုခု ရှိနေသလိုမျိုးပဲ။ ကိုယ်
အိပ်ပျော်ဖို့ ကြိုးစားတိုင်းမှာ ကိုယ့်စိတ်က ကိုယ့်ကို
တိုက်ခိုက်နေသလိုပဲ”
“ဘာကြောင့်လို့ထင်လဲ ထက်ဘုန်း”
“ဘာကြောင့်လဲဆိုတဲ့ မေးခွန်းကို အဖြေရှာရမှာက
ဒေါက်တာတို့လို လူတွေရဲ့ တာဝန်လို့ ကိုယ်ထင်တယ်”
 ထက်ဘုန်းရှိန်က သည်လို ပြန်ထောက်တော့ ဒေါက်တာရဲရန်
နိုင်က နားလည် ခွင့်လွှတ်သော အပြုံးနှင့် ပြုံးပြသည်။
“မဟုတ်ပါဘူး ထက်ဘုန်း၊ ကျနော့်တာဝန်က ထက်ဘုန်းရှိန်ရဲ့ အတွေး
ချည်ငင် အရှုပ်အထွေးကို ထက်ဘုန်းရှိန် ကိုယ်တိုင် ဖြည်ယူတာကို
‌ လေ့လာရင်း လိုအပ်တဲ့နေရာမှာ ကွန်ချက်‌ပြပေးရုံ သက်သက်ပါပဲ
. . . ကျနော်ဟာ စိတ်ကို မကုတတ်ပါဘူး ထက်ဘုန်းရှိန်၊ ကျနော်မှ
မဟုတ်ဘူး ဘယ်သူကမှ ဘယ် စိတ်ခွဲ စိတ်ပညာရှင်ကမှ စိတ်ကို မကု
သနိုင်ပါဘူး . . အဆုံးမှာတော့ ကာယကံရှင် ကိုယ်တိုင်ကသာ
ကိုယ့်စိတ်ကိုယ်ပြန်ကုသရတာပါ”
ဒေါက်တာရဲရန်နိုင်က စကားပြောလက်စကို ရပ်၍ ထက်ဘုန်း
ရှိန်ကို အကဲခတ်ကြည့်သည်။
“ကိုယ့်စိတ်ကိုယ် ပြန်ကုသနိုင်တယ်ဆိုရင် ဒေါက်တာ့ကို
ကိုယ်ဘယ်လိုဖြစ်ပြီး လိုအပ်တော့မလဲ”
“ကိုယ့်စိတ်ကိုယ် ကုသတယ်ဆိုတာဟာ ကုသနိုင်မယ့် နည်းနာ
နဲ့ ကုသရမယ့် ဝေဒနာဗဟိုချက် ဒီနှစ်ခုကို ပိုင်ပိုင်နိုင်
နိုင် သိဖို့လိုတယ်၊ ထက်ဘုန်းရှိန်နဲ့ ကျနော် စကားပြောတယ်
. . ဒါက ဝေဒနာဗဟိုချက်ကို ရှာနေကြတာပဲ၊ ထက်ဘုန်းရဲ့ စိတ်ကို
ဖတ်ရှုနိုင်တဲ့ ပရစိတ္တဝိဇာနာန အဘိညာဉ် ကျနော့်မှာ မရှိ
ဘူး၊ ဒီတော့ ထက်ဘုန်းကိုယ်တိုင်က ကိုယ့်စိတ်ကိုယ် အဖြေရှာ
ရင်း ပြဿနာရဲ့ ဗဟိုချက်ကို ‌တွေ့နိုင်အောင် ကျနော်က ကူညီပေး
တယ်၊ ကုသခြင်းနည်းနာမှာလည်း ဒီ အတိုင်းပါပဲ”
ထက်ဘုန်းရှိန်က ဘာမှ ပြန်မတုန့်ပြန်လာ။
“စိတ်မှာ ဖြစ်တဲ့ ဒဏ်ရာဟာ ကိုယ်မှာဖြစ်တဲ့ ဒဏ်ရာလို
ကြပ်စည်းပေးလိုက်ရုံနဲ့ မပျောက်ကင်းဘူး၊ ဒါတောင်မှ အမှန်
ပြောရင် ဆေး‌ဝါးတွေရဲ့ အလုပ်လုပ်ပုံက တကယ်တမ်းမှာ ကျနော်
တို့နဲ့ သဘောတရား တူပါတယ်။ ကိုယ်မှာ ရောဂါတခုခု ဒဏ်ရာတခုခု
ဖြစ်လာရင် ဆေးဝါးတွေဟာ ဒီရောဂါကို ပြန်တိုက်ထုတ်နိုင်
လောက်တဲ့ စွမ်းအားကိုသာ ခန္ဓာကိုယ်ကို ထောက်ပံ့ပေးတယ်၊
reinforce လုပ်ပေးတယ်။ တကယ်တမ်း အဓိကကျကျ ကုသပေးနေတာကတော့
ကျနော်တို့ရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်တွင်းက ဇီဝဖြစ်စဉ်ပဲ”
“ဒေါက်တာပြောသလို ကိုယ်လည်း စကားပြောနေတယ်၊ ကိုယ်
ဖြစ်ပျက်ခဲ့သမျှ အားလုံးကိုလည်း ကိုယ်ပြောပြထားတာပဲ”
ထက်ဘုန်းရှိန်၏ ဟန်ပန်က ဝေခွဲမရနိုင်သော ဟန်ပန်။
ဒေါက်တာရဲရန်နိုင်က ခေါင်းညိတ်ရင်းထောက်ခံလိုက်သည်။
 “အမှန်ပါပဲ၊ ထက်ဘုန်း ကျော်ဖြတ်ခဲ့သမျှကို ထက်ဘုန်း
ကျနော့်ကို ပြောပြထားပြီးပါပြီ။ ဒါပေမဲ့ တခုခု ကျန်နေသေး
တယ်ဆိုတာ ကျနော်တို့ နှစ်ယောက်လုံး သိနေတယ်၊ ထက်ဘုန်း
သတိထားမိမှာပါ။ အပြစ်ရှိစိတ် အကြောင်း ထက်ဘုန်း ကျနော့်
ကို ပြောပြခဲ့တယ်။ ဒါပေမဲ့ တကယ်တမ်း ဖြစ်ကြောင်းကုန်စင်
ပြောပြပြီး နောက်မှာတောင်မှ ထက်ဘုန်းရင်ထဲမှာ တင်းကြပ်နေ
တာတွေ လျော့ပါး သွားခဲ့သလား”
ထက်ဘုန်းရှိန်က ခေါင်းကို ဖြည်းငြင်းစွာ ခါယမ်း
ပြသည်။ အတော်လေးလည်း ပင်ပန်းနွမ်းနယ်နေပုံ ရလေသည်။
“မသိစိတ်ရဲ့ အလုပ်လုပ်ပုံက တခြားဖြစ်စဉ်အားလုံးထက်
ဆန်းကျယ်ပါတယ်၊ မသိစိတ်ကနေ ဖြစ်ချင်နေတဲ့ အရာတွေဟာ ပုံ
မှန်အသိနဲ့ မကိုက်ညီတဲ့အခါ၊ တနည်း ပြောရရင် အံချော်စံလွဲ
နေတဲ့အခါမှာ သိစိတ်ဟာ မသိစိတ်ကို ဖိနှိပ်ထားဖို့ ကြိုးစား
တတ်တယ်။ မသိစိတ်ရဲ့ လိုအင်ကို ဖုံးလွှမ်းပေးထားလိုက်တယ်”
ထက်ဘုန်းရှိန်၏ ကိုယ်နေဟန်ထား အနည်းငယ် တောင့်တင်း
သွားသည်ကို ဒေါက်တာရဲရန်နိုင် သတိပြုမိသည်။
“မသိစိတ်အတွင်းထဲက လိုအင်ဆန္ဒကို ကျနော်တို့
ကိုယ်တိုင်တောင် သတိ မပြုမိတတ်ဘူး၊ ဒီတော့ မသိစိတ်ဟာ တခြား
နေရာတွေကနေ ဒီလိုအင်ဆန္ဒကို ဖော်ပြဖို့ ကြိုးစားတတ်တယ်၊
ဥပမာ အိပ်မက်လို နေရာမျိုးပေါ့”
ထက်ဘုန်းရှိန် သိသိသာသာပင် မျက်မှောင်ကြုတ်သွားသည်။
“‌ကိုယ်အိပ်မရတာက အိပ်မက်တွေကြောင့်မှ မဟုတ်ဘဲ၊ အတွေး
တွေလေ . . အတွေးတွေကြောင့်”
“ကျနော်သိသလောက်ဆိုရင်တော့ ထက်ဘုန်းရဲ့ အိပ်မပျော်
တဲ့ရောဂါက ပြီးခဲ့တဲ့ ခြောက်လလောက်ကနေ စတယ်၊ ဟုတ်ပါတယ်
နော်”
ထက်ဘုန်းရှိန်က ခေါင်းကိုသာ ညိတ်ပြရင်း ဟုတ်မှန်
ကြောင်း ဝန်ခံ၏။
“ဒီနှစ်တွေအတွင်းမှာ အပြစ်ရှိစိတ်ရဲ့ ဖိစီးမှု ရှိ
ခဲ့တယ်ဆိုပေမဲ့ အိပ်မပျော်တဲ့ ရောဂါ စွဲကပ်လာတဲ့အထိတော့
မဟုတ်ဘူး . . . ကျနော် သဘောတရားတခု ပြောပြမယ် ထက်ဘုန်း၊ ဘယ်
တိုးတက်ပြောင်းလဲမှုပဲဖြစ်ဖြစ် အရည်အချင်းသဘော ပြောင်းလဲ
မှု မရှိခင်မှာ အရေအတွက်သဘော ပြောင်းလဲမှုတွေရှိတယ်၊
အရည်အချင်း သဘောပြောင်းလဲဖို့ဆိုရင် decisive role လို့ခေါ်
တဲ့ အဆုံးအဖြတ်ပေးနိုင်သော အခန်းကဏ္ဍကို ကိုင်ထားနိုင်တဲ့
အကြောင်းအချက်တခု ရှိတယ်၊ သူက အလှည့်အပြောင်းအတွက်
တာဝန်ရှိတဲ့ အကြောင်းအချက်ပဲ၊ အဲဒါကြောင့် triggering factor
လို့လည်းခေါ်တယ်၊ ထက်ဘုန်းစိတ်ထဲမှာ နဂိုတည်းက ကိန်းနေတဲ့
အပြစ်ရှိစိတ်က အရေအတွက်သဘောဆိုရင်၊ အိပ်မပျော်တဲ့ရောဂါက
အရည်အချင်း သဘောအဖြစ် ပြောင်းလဲလာမှုပဲ၊ ဆိုတော့ ပြီးခဲ့
ခြောက်လဝန်းကျင်အတွင်းမှာ ထက်ဘုန်းအတွက် triggering factor
တခု ရှိခဲ့ရလိမ့်မယ်”
Letters from Mandalay
မန္တလေးမှ ပေးစာများ

၂၂လမ်း×၆၃လမ်း
အောင်မြေသာစံ
မြို့နယ်
မန္တလေးမြို့
၂၃ ဒီဇင်ဘာ၊ ၂၀၁၉
မောင် . . .
အိပ်မပျော်ဘူးကွယ်၊ ဒီလိုညတွေဟာ ဒီလိုပဲ အချည်းနှီး
ဖြတ်သန်း နေတော့မှာလား။ လမ်းဘေးမီးတိုင်တွေရဲ့ အထီးကျန်
မှုကို အရင်တည်းက ကိုယ်ချင်းစာတတ်ခဲ့ရင် ကောင်းမယ်။
အသက်ရှူနေရုံသက်သက်နဲ့တော့ ရှင်သန်ရတာ အဓိပ္ပါယ် မရှိလှပါ
ဘူး။ ဟောင်းလောင်းရင်အုံနဲ့ ညကြီးရဲ့ ကောင်ကလေး . .။ ကြယ်
စုံညရဲ့ နွေးထွေးမှုကို ရှာရတာ ရင်ထဲ မချိဘူး။ ဒီနေ့တော့
ကိုထိုက်က အနမ်းတချက် လာပေးလေရဲ့ . . ။ ထူးဆန်းတယ်နော် . .
နွေးထွေးမှန်း သိလျက်က နွေးထွေးမှုကို ရှာမတွေ့ဘူး။
အသိတရားကြောင့် ပေါ်လာတဲ့ အပြုံးနုနုတွေဟာ ဟန်ဆောင်ထားမှု
တွေချည်းလို့ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် မသိရရင်လည်း အကောင်းသား
ပေါ့။
နိစ္စဓူဝ ဖြတ်သန်းမှုတွေထဲမှာ နေခြည်ကလေးတပျ လက်လာ
ခဲ့ရင် သိပ်ပျော်မိမှာပဲ . . . ။ သစ်ရွက်ကြွေရင် ရင်ခုန်တတ်
တဲ့ စိတ်နုနုဟာ သစ်ရွက်ကြွေတွေ အလယ်မှာ ခံစားမှုမဲ့စွာ ငေး
မောတတ်သော မျက်ဝန်းတွေအဖြစ် ကြီးရင့်လာခဲ့ပြီ။
တချိန်တုန်းက ငါပြောခဲ့ဖူးတဲ့ မှတ်ဉာဏ်ပြတိုက်ကလေးထဲ
မှာ မောင်နဲ့အတူ ပြန်ဆုံချင်တယ်။ အခုတော့ ဆောင်းရာသီတခု
လုံးရဲ့ အအေးဓါတ်တွေကို စုစည်းပြီး ခံနေရတော့တာပဲ။
ဒိုင်ယာရီစာအုပ်လေးကိုဖွင့်ကြည့်မိတယ်။ အက္ခရာတွေကို
တွေ့လျက်က ငါမြင်နေရတာ ဗလာကြီး ဖြစ်နေတယ်။ စိတ်မကောင်းစရာ
ပါပဲ။ ကိုယ်လက်နှီးနှောမှုဟာ အချစ်မပါခဲ့ရင် . . အင်းလေ . .
ဒီအဖြေကို ငါသိရပါပြီ။
ပန်းပင်တွေကြား လမ်းလျှောက်ကြည့်မိသေးတယ်၊ နန်းတော်
ကျုံးကြီးကို ဖြတ်သန်းတိုက်ခတ်လာတဲ့ လေပြေနုကလေးဟာ အရောင်
အဆင်း တခုခုတော့ ကိန်းဝပ်နေမှာ အမှန်ပဲ . . .။ ကျောက်စာတော်
ရုံထဲမှာ ခရေပန်းတွေ ဘယ်အချိန် ပွင့်မလဲ စောင့်နေမိတုန်း
ပဲ။ စိတ်မှတ်မဲ့ လုပ်ဆောင်ချက်ဆိုတာ ဒါပဲ ထင်ပါရဲ့နော် . . .
။ ဖြစ်နိုင်မယ်ဆိုရင် တခေါက်လောက်တော့ ပြန်လာကြည့်စေ့ချင်
တယ်။

မောင့်ရဲ့ . .
ထက်ဘုန်းရှိန်

လူထုစာအုပ်
ဆိုင်၊
မန္တလေး
တက္ကသိုလ်
မန္တလေးမြို့။
၂၇ ဒီဇင်ဘာ၊
၂၀၁၉။
မောင် . . . ,
ငါတော့လေ လောကရဲ့ လည်ပတ်မှု ရေစီးထဲမှာ တခါလောက်
မျှောကြည့်ချင်လိုက်တာ။ သမုဒ်ပြင်အလယ်ကို ရောက်မှပဲ
ရိက္ခာပြုစရာ ဆင်သေတောင် ပါမလာခဲ့မှန်း သိရတယ်၊ နှမြော
လိုက်တာနော်။ သမိုင်းစာအုပ်တွေ ဖတ်ရတာ ပျင်းဖို့ ကောင်းလာ
တယ်။ ဒါပေမဲ့ ဒီစာအုပ်တွေထဲမှာ တခေတ်တခါတုန်းက ဟောဒီ
မြေပေါ်မှာ တကယ်ရှင်သန်သွားခဲ့ဖူးတဲ့ သူတွေအကြောင်း
ရေးထားတယ် ဆိုတာကတော့ ရင်ခုန်ချင်စရာပဲ။ ရာဇဝင်ဆိုတာက ရာဇ
ဝံသကနေ ဆင်းသက် လာတယ်တဲ့ . . . မင်း အစဉ်အဆက်အကြောင်းဆိုပါ
တော့။ အဲဒီတော့ ရာဇဝင်တွေ ထဲမှာ သာမန်ပြည်သူတွေရဲ့ ဘဝ
နေထိုင်ဖြတ်သန်းမှုတွေ လစ်လပ်နေသတဲ့။ ငါတို့နှစ်ယောက်ရဲ့
ပုပ္ပါးညကလေးဟာ သမိုင်းပဲ ဖြစ်မှာပါ. . . ။ ဒီလိုဆိုရင်
သမိုင်းကို တပတ်ပြန်လည်စေ့ချင်တယ်။
ငါက ဒီလိုပြောတော့ မောင်ကတော့ ပြုံးနေမှာပဲနော် . . ။
ဟင့်အင်း . . ဟန်ဆောင်ပြုံးလား ၊ လှောင်ပြုံးလားတော့ ငါ မသိ
ချင်တော့ပါဘူး။
လူထု စာအုပ်ဆိုင်ကလေးထဲမှာ ကြားရတဲ့ ဂီတကို ဘာနဲ့မှ မ
လဲနိုင်ပါဘူး။ အဆောက်အဦးဟောင်းတွေနဲ့ အဆောက်အဦးအသစ်တွေ
ယှဉ်တွဲရှိနေတာ မြင်ရတော့ ပြုံးမိသေးတယ်။ မန္တလေးဆောင်း
နံနက်ပိုင်းမှာတော့ နေခြည်နုနုလေးဟာ ပြက်ပြက်ထင်ထင် ရှိ
သားပဲ . .။ နေ့လည်ကျတော့လည်း သူလိုငါလို ပူတာပါပဲလေ . .။ ငါ
ကတော့ စာအုပ်ပုံကြားထဲ ပုန်းနေမိတယ်။ ပြီးတော့ အဓိပတိလမ်း
ပေါ် အထီးတည်း ပြေးလွှားရတာပေါ့။ တိုင်ခြောက်လုံးကလည်း
အလုပ်တခုတည်းကို တသီးတခြား လုပ်နေကြတယ်။ ဟောဒီအရိပ်ကလေး
ကို စွန့်ပစ်မိသူဟာ ငါပါပဲ . . .

ထက်ဘုန်းရှိန်

တက္ကသိုလ်
စာကြည့်တိုက်
မန္တလေးတက္ကသိုလ်
မန္တလေးမြို့။
၁ ဇန်နဝါရီ၊ ၂၀၂၀။
မောင် . .
ပြန်စာမလာတဲ့ စာတွေဟာ တခုခုကို မျှော်လင့်နေပုံပဲ
နော်။ အမှန်တရားတဲ့လား . .။ ငါ့ဖြစ်တည်မှုကိုငါ မေးခွန်း
ပြန်ထုတ်နေရတယ်။ ဒီနေ့မနက်တော့ ခပ်စောစော ထဖြစ်တယ်။ ခပ်
စောစောဆိုပေမဲ့ နေတောင် အတော်ပွင့်နေပြီ။ ခင်ဝမ်းရဲ့ နဒီ
မင်္ဂလာကို သတိရမိတယ်။ သတိထားမိတဲ့ အချိန်ကျတော့ နားထဲမှာ
ကြားနေရတဲ့ melody က ‘ညင်သာစွာဆင်း’ လိုလို၊ ‘လိုအပ်ချက်
ကလေးများ’ လိုလိုပဲ . . ဝေခွဲမရဘူး။
 ငါ့မှာ ချစ်ရသူတယောက် ရှိတယ် ဆိုပါတော့ . . ။ ချစ်ရသူ
ဆိုတာကို အဓိပ္ပါယ်ဖွင့်ဆိုဖို့ ငါဘယ်လောက်အထိ ကြိုးစား
ဖူးသလဲဆိုတာ မေးခွန်းထုတ်ကြည့်ဖို့ မကောင်းဘူးလား။
အိပ်ချင်ယောင် ဆောင်နေတဲ့သူကို နှိုးရ ခက်သတဲ့။ ကို
ထိုက်နဲ့ စကားပြောဖြစ်တော့ ချစ်ခြင်းမေတ္တာရဲ့ ပုံပန်း
သဏ္ဌာန်နဲ့ ပတ်သက်လို့ ကိုထိုက်နဲ့ငါ သဘောထား ကွဲလွဲကြ
တယ်။ သူကတော့ အချစ်ဆိုတာ ပေးဆပ်မှု . . တဲ့၊ ငါ့အတွက်ကတော့
ပိုင်ဆိုင်လိုမှုပါပဲ။
ရင်းနှီးဖူးတဲ့ ကိုယ်ငွေ့တချို့နဲ့ ခပ်မှောင်မှောင်
ပျိုးခင်းလေးတခု . .။ တိုးဝင်စရာ ရင်ခွင်ရှိတုန်းကတော့ အခု
လိုတွေ မတွေးမိဘူးပေါ့။ ထပ်မတွေ့ကြရအောင်ဆိုတဲ့ စကားရဲ့
နောက်ကွယ်မှာ ငါဟာ ထားရစ်ခဲ့သူလား၊ ကျန်ရစ်ခဲ့သူလား တွေးမ
ကြည့်မိပါဘူး။ ရလဒ်ကတော့ ဝေးကွာခြင်းပဲလေ။ ဖိနပ်အသစ်ကလေး .
. . Tote bag အသစ်ကလေး ရတဲ့ ပျော်ရွှင်မှုဟာ သိပ်ချိုတယ်။
ရောင့်ရဲတတ်ဖို့ ကြိုးစားတယ်ဆိုတည်းက ဘယ်အရာမှ မပြည့်စုံ
လို့ပေါ့။ ငါ့မှာတော့ ဘာမှမရှိတော့တာ ကြာပါပြီ . . .
မျှော်လင့်ချက် ဆိုတာတွေလေ

ထက်ဘုန်းရှိန်

၂၂လမ်း×၆၃လမ်း
အောင်မြေသာစံ
မြို့နယ်
မန္တလေးမြို့
၈ ဇန်နဝါရီ၊
၂၀၂၀။
မောင် . . .
ပြောပြရဦးမယ် . . . ။ ဒီကနေ့မှ ကော်ဖီလေးတခွက် ဝယ်သောက်
မိပုံကို ပြောပါတယ်။ လူထုတိုက်ထဲကို ရောက်ဖြစ်တော့ လက်ထဲ
မှာ ကော်ဖီလေး တခွက်နဲ့။ အီလျာအာရင်ဘတ်ရဲ့ လူများ၊
သက္ကရာဇ်များ ဘဝ ဆိုတဲ့ စာအုပ်ကို မြသန်းတင့်က ဘာသာပြန်ထား
တာ ရှိတယ် . .။ စာမျက်နှာလေး ဟိုလှန် သည်လှန်နဲ့ပဲ ငါ့
ကော်ဖီခွက် တခွက်လုံး ကိစ္စချောသွားတယ်။ ခေါင်းထဲကိုတော့
မယ်မယ်ရရ ဘာမှ မရောက်လိုက် သလိုပါပဲ။
 မိတ်ဆွေ တယောက်ကတော့ ပြောရှာသား . . . သမိုင်းသင်တာ မအာ
အောင်လို့ တဲ့။ ငါဖြင့် သိပ်သဘောကျတာပဲ။ လူတွေက ဘာမှမသိဘဲ
သိပ်ပြီး အာချင်ကြတယ် နော်။ ပြီးခဲ့တဲ့ နှစ်ရက်လောက်က ကို
ထိုက်က သူ့အိမ်မှာ ညစာစားကြဖို့တဲ့ ခေါ်လေရဲ့။ အဲဒီညနေ
ကလေးဟာ အပြုံးတွေနဲ့ပေါ့လေ၊ ကိုထိုက်ရော . . . သူ့မိသားစု
ဝင်တွေရော . . . ။ ငါကတော့ တယောက်တည်းသော စုန်းပြူး ဖြစ်နေ
ခဲ့ရတယ်။
သူ့မျက်ဝန်းတွေကို ငါသိပါတယ် . . ။ သူဟာ တခုခုကို
ရိပ်မိသလို ရှိပြီး ငါတို့ နှစ်ယောက်ကြား အလွှာတခု
တဖြည်းဖြည်း ပြန့်ကားလာနေတာကိုလည်း သတိ ထားမိပုံပဲ။ ငါ ဘာ
တွေ လုပ်မိနေမှန်းလည်း ငါမသိပါဘူး . . ။ တကယ်က ငါ မသိချင်
ဘူး။ ငါ့မှာလည်း ငါ့ဖြစ်တည်မှုပဋိပက္ခနဲ့ ငါလေ။ ညစာစားပွဲ
မှာ ငါ တိတ်တဆိတ်ပဲ ဆက်ထိုင်နေဖြစ်တယ်။ တချို့ဟာသတွေမှာ
နည်းနည်းတော့ ဝင်ပြီး ရယ်ဖြစ်တယ်။ မောင်ကတော့ ပြောမှာပေါ့
. . ဝမ်းနည်းနေတုန်းမှာ ရယ်နိုင်တာဟာ ပျော်စရာပါပဲ . . လို့။
တစုံတခုကို ဆုံးရှုံးလိုက်ရပြီဆိုတဲ့ ခံစားချက်ဟာ ငါ့ရင်
မှာ တစတစ ကြီးထွားလာနေတာတော့ ဘယ်သူမှ မသိကြဘူး။ မောင့်
အမြင်မှာတော့ ငါဟာ အတ္တကြီးလိုက်တာလို့ မြင်မှာပဲနော် . . ။
ကိုထိုက်ကို ငါကြည့်မိတယ်။ သူ့မျက်ဝန်းတွေကလည်း အဲသလို မ
ပြောပေမဲ့ ပြောနေသလိုပါပဲ။
ငါရှုံးခဲ့ပါတယ် . . ။ ငါ အထိနာတယ်။ ကိုယ့်အနာမို့ ပို
နာတတ်သလား မေးရင် ဟုတ်ပါတယ်လို့ ပြုံးပြုံးလေး ဖြေလိုက်
မှာပဲ။ ခြေဖဝါးမှာ ဓားနဲ့ ခွဲခံရသူတယောက် ပင်လယ်ထဲ မဆင်း
ဝံ့တာ သဘာဝကျပါတယ်နော် . .။ ဒါကလည်း ငါ့အထင်အမြင် သက်သက်ပါ
ပဲ . .။ ငါ့ဆုံးရှုံးမှုနဲ့ ငါ့နာကျင်မှုကို ငါထုတ်ပြနေတာဟာ
အသနားခံတာ မဟုတ်ဘဲ အကူအညီ တောင်းကြည့်မိတာပါ။
ငြိမ်ငြိမ်လေး ထိုင်နေရင်းနဲ့ပဲ ဉာဏ်မီသလောက် တွေး
ကြည့်မိတယ်။ ချစ်သူအတွက် ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ထုတ်ပြဖို့
ကြိုးစားတဲ့ ကဗျာဟာ အဆုံးမှာ ပြာတွေ ဖြစ်သွားမှာလား။
ခံစားမှုက နည်းနည်းတော့ ကျဲတယ်။ မနူးညံ့နေခဲ့ဘူး။ ငါလည်း
မူးလိုက်တာ ချာ . . လို့။ အခက်ခဲဆုံးကတော့ သူတို့ပျော်ရင်
ငါပျော်ပါတယ်လို့ ငါ့ကိုယ်ငါရော ဘယ်သူ့ကိုမှပါ မလိမ်ဝံ့တာ
ပါပဲ. .
မောင့်ရဲ့ . . .
ထက်ဘုန်းရှိန်
 ၂၂လမ်း×၆၃လမ်း
အောင်မြေသာစံ
မြို့နယ်
မန္တလေးမြို့။
၁၇ ဇန်နဝါရီ၊
၂၀၂၀။
မောင် . . .
မောင့်ဆီက ပြန်စာကို ပြန်မလာမှန်း သိသိနဲ့ မျှော်ရတာ
ဟာ တကယ်တော့ နောင်ဘုရားပွင့်မှာကို စောင့်ရသလိုပါပဲ။
မန္တလေးဟာ မိုးမှာလည်း မိုး မပီမသ၊ ဆောင်းမှာလည်း ဆောင်း
ရယ်လို့ မပီသပေမဲ့ နွေမှာတော့ ပူစရာရှိတာကို အစွမ်းကုန် ပူ
ပြရင်း နွေသရုပ်ကို တကယ်အဟုတ် ဖော်ပြတယ်။