Klasyfikacja medalowa Letnich Igrzysk Olimpijskich 1948
Letnie Igrzyska Olimpijskie 1948 (znane także jako XIV Letnie Igrzyska Olimpijskie) były międzynarodowym wydarzeniem sportowym, które odbywało się od 29 lipca do 14 sierpnia 1948 w Londynie. Były to pierwsze igrzyska od 12 lat, gdyż wcześniejsze nie odbywały się z powodu II wojny światowej. Londyn został wybrany na gospodarza w marcu 1946. Wcześniej w tym samym mieście odbywały się Letnie Igrzyska Olimpijskie 1908 i miały się odbyć Letnie Igrzyska Olimpijskie 1944[1]. Rekordową liczbę 59 krajów reprezentowało 4099 atletów (3714 mężczyzn i 385 kobiet) występujących w 19 dyscyplinach sportowych. W wyniku II wojny światowej Niemcy i Japonia pozostawały pod okupacją i nie sformowały do tego czasu swoich narodowych komitetów olimpijskich[3] i z tego powodu nie zostały zaproszone[4]. Jedynym z głównych państw Osi biorącym udział w igrzyskach były Włochy[3]. Związek Radziecki także nie utworzył narodowego komitetu olimpijskiego, na skutek czego nie mógł być zaproszony, ale przysłał swoich obserwatorów i później uczestniczył w kolejnych igrzyskach[5].
Najwięcej medali wywalczyli reprezentanci Stanów Zjednoczonych, zdobywając najwięcej złotych (38), srebrnych (27) i brązowych (19) medali. Wielka Brytania, gospodarz imprezy, zdobyła jedynie trzy złote medale (łącznie 23)[1]. Na tych igrzyskach 6 krajów wywalczyło swoje pierwsze medale olimpijskie. Dla Portoryka brąz zdobył Juan Venegas[6] w boksie. Następny Portoryko wywalczyło dopiero 28 lat później. Drugą reprezentacją na tych igrzyskach, która zdobyła pierwszy w historii medal, był Cejlon[7] (obecnie Sri Lanka) – srebrny medal w biegu na 400 metrów przez płotki zdobył Duncan White. Medal ten pozostał jedynym wywalczonym przez Sri Lankę medalem z na igrzyskach olimpijskich aż do igrzysk w Sydney w 2000 roku. Następnym państwem, które zdobyło pierwsze medale na tych igrzyskach, była Korea Południowa[8]. Reprezentanci tego kraju zdobyli dwa brązowe medale wywalczone przez Han Su-an (w boksie) i Kim Seong-jip (w podnoszeniu ciężarów). Kolejnym krajem z pierwszym medalem igrzysk olimpijskich została Jamajka[9]. Zawodnicy z tego karaibskiego kraju zdobyli trzy medale (jedno złoto i dwa srebra) w lekkoatletyce, głównie w biegach sprinterskich. Piątym z kolei państwem jest Panama[10]. Zawodnik z tego kraju Lloyd La Beach, zdobył dwa brązowe krążki w biegach na 100 i 200 m. Kolejnym panamskim medalistą olimpijskim został dopiero 60 lat później skoczek w dal Irving Saladino, który został w Pekinie mistrzem olimpijskim[11]. Ostatnią reprezentacją, która zdobyła w Londynie pierwszy w historii medal olimpijski, był Trynidad i Tobago[12] – srebrny medal zdobył Rodney Wilkes w podnoszeniu ciężarów. 13 krajów uczestniczyło w igrzyskach po raz pierwszy, są to: Birma, Cejlon, Gujana, Irak, Jamajka, Korea Południowa, Liban, Pakistan, Portoryko, Syria, Singapur, Panama, Trynidad i Tobago i Wenezuela[13].
Medale olimpijskie miały standardowy projekt Trionfo stosowany na igrzyskach pomiędzy 1928 a 1968 rokiem[14].
Dopiero w 2010 roku Belg Eugène Van Roosbroeck otrzymał swój złoty medal za udział w kolarskim wyścigu drogowym, ponieważ po wyścigu nie odbyła się dekoracja, a drużyna belgijska wróciła do kraju dwa dni po wyścigu nie odbierając medali[15].
Tabele medalowe
[edytuj | edytuj kod]Poniżej znajdują się tabele medalowe Letnich Igrzysk Olimpijskich 1948 bazujące na wyliczeniach Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego. Ranking posortowano według liczby złotych medali, następnie brano pod uwagę srebrne i brązowe. Jeżeli dwa lub więcej krajów zdobyło tyle samo medali, to mają tę samą pozycję w rankingu i są umieszczone w tabeli w porządku alfabetycznym. Źródłem informacji jest MKOL, ale ta organizacja nie prowadzi ani nie popiera prowadzenia jakichkolwiek rankingów[16].
W gimnastyce trzech zawodników zajęło pierwsze miejsce w konkursie konia z łękami. Paavo Aaltonen, Veikko Huhtanen i Heikki Savolainen otrzymali złote medale (wszyscy Finlandia) nie przyznano srebrnych i brązowych medali. W konkurencji skoku przez konia mężczyzn trzech gimnastyków ukończyło zawody na trzecim miejscu. Otrzymali oni wszyscy brązowe medale, razem w tej konkurencji rozdano pięć medali[1].
Klasyfikacja państwowa
[edytuj | edytuj kod]Legenda:
Organizator igrzysk (Wielka Brytania)
| Miejsce | Państwo | Złoto | Srebro | Brąz | Razem |
|---|---|---|---|---|---|
| 1. |  Stany Zjednoczone
|
38 | 27 | 19 | 84 |
| 2. |  Szwecja
|
16 | 11 | 17 | 44 |
| 3. |  Francja
|
10 | 6 | 13 | 29 |
| 4. |  Węgry
|
10 | 5 | 12 | 27 |
| 5. |  Włochy
|
8 | 11 | 8 | 27 |
| 6. |  Finlandia
|
8 | 7 | 5 | 20 |
| 7. |  Turcja
|
6 | 4 | 2 | 12 |
| 8. |  Czechosłowacja
|
6 | 2 | 3 | 11 |
| 9. |  Szwajcaria
|
5 | 10 | 5 | 20 |
| 10. |  Dania
|
5 | 7 | 8 | 20 |
| 11. |  Holandia
|
5 | 2 | 9 | 16 |
| 12. |  Wielka Brytania
|
3 | 14 | 6 | 23 |
| 13. |  Argentyna
|
3 | 3 | 1 | 7 |
| 14. |  Australia
|
2 | 6 | 5 | 13 |
| 15. |  Belgia
|
2 | 2 | 3 | 7 |
| 16. |  Królestwo Egiptu
|
2 | 2 | 1 | 5 |
| 17. |  Meksyk
|
2 | 1 | 2 | 5 |
| 18. |  Południowa Afryka
|
2 | 1 | 1 | 4 |
| 19. |  Norwegia
|
1 | 3 | 3 | 7 |
| 20. |  Jamajka
|
1 | 2 | 0 | 3 |
| 21. |  Austria
|
1 | 0 | 3 | 4 |
| 22. |  Indie
|
1 | 0 | 0 | 1 |
 Peru
|
1 | 0 | 0 | 1 | |
| 24. |  Jugosławia
|
0 | 2 | 0 | 2 |
| 25. |  Kanada
|
0 | 1 | 2 | 3 |
| 26. |  Portugalia
|
0 | 1 | 1 | 2 |
 Urugwaj
|
0 | 1 | 1 | 2 | |
| 28. |  Cejlon
|
0 | 1 | 0 | 1 |
 Hiszpania
|
0 | 1 | 0 | 1 | |
 Kuba
|
0 | 1 | 0 | 1 | |
 Trynidad i Tobago
|
0 | 1 | 0 | 1 | |
| 32. |  Korea Południowa
|
0 | 0 | 2 | 2 |
 Panama
|
0 | 0 | 2 | 2 | |
| 34. |  Brazylia
|
0 | 0 | 1 | 1 |
 Iran
|
0 | 0 | 1 | 1 | |
 Rzeczpospolita Polska
|
0 | 0 | 1 | 1 | |
| Portoryko
|
0 | 0 | 1 | 1 | |
| RAZEM | 138 | 135 | 138 | 411 |
Klasyfikacja kontynentalna
[edytuj | edytuj kod]| Miejsce | Kontynent | Złoto | Srebro | Brąz | Razem |
|---|---|---|---|---|---|
| 1 | Europa | 80 | 84 | 97 | 261 |
| 2 | Ameryka Północna, Środkowa i Karaiby | 41 | 33 | 26 | 100 |
| 3 | Azja | 7 | 5 | 5 | 17 |
| 4 | Ameryka Południowa | 4 | 3 | 3 | 11 |
| 5 | Afryka | 4 | 3 | 2 | 9 |
| 6 | Australia i Oceania | 2 | 6 | 5 | 13 |
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d The Official Report of the Organising Committee for the XIV Olympiad. The Organising Committee for the XIV Olympiad, 1948. [dostęp 2011-10-12].
- ↑ London 1948 Collection – Medal. olympic.org. [dostęp 2011-11-17]. (ang.).
- ↑ a b Findling (1996): s. 111.
- ↑ Findling (1996): s. 103.
- ↑ Findling (1996): s. 104.
- ↑ Puerto Rico at the 1948 London Summer Games. [dostęp 2011-10-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-01-17)]. (ang.).
- ↑ Sri Lanka at the 1948 London Summer Games. [dostęp 2011-10-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-01-13)]. (ang.).
- ↑ South Korea at the 1948 London Summer Games. [dostęp 2011-10-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-01-17)]. (ang.).
- ↑ Jamaica at the 1948 London Summer Games. [dostęp 2011-10-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-07-18)]. (ang.).
- ↑ Panama at the 1948 London Summer Games. [dostęp 2011-10-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-02-20)]. (ang.).
- ↑ Chris Turner: Men’s Long Jump – Final. iaaf.org. [dostęp 2011-10-18]. (ang.).
- ↑ Trynidad and Tobago at the 1948 London Summer Games. [dostęp 2011-10-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-01-13)]. (ang.).
- ↑ London 1948. Olympic.org. [dostęp 2011-10-12].
- ↑ Winner’s Medal for the 1948 Olympic Games in London. Olympic.org. [dostęp 2012-07-14].
- ↑ John MacLeary: Belgian cycling team finally receive gold medals for 1948 London Olympic Games. 8 czerwca 2010. [dostęp 2011-10-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-05-19)].
- ↑ Amy Shipley: China’s Show of Power. 2008-08-25. [dostęp 2011-10-12].
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- A Map of Olympic Medals. 2008-08-04. [dostęp 2011-08-29].
- John E. Findling, Kimberley D. Pelle: Historical dictionary of the modern Olympic movement. Westport (Connecticut): Greenwood Press, 1996. ISBN 978-0-313-28477-9.
- David Miller: Historia igrzysk olimpijskich i MKOl Od Aten do Pekinu 1894 – 2008. Poznań: Dom Wydawniczy Rebis, 2008, s. 144–148; 614. ISBN 978-83-7510-279-6.
