Content-Length: 222220 | pFad | http://pl.wikipedia.org/wiki/Lockheed_F-80_Shooting_Star

Lockheed F-80 Shooting Star – Wikipedia, wolna encyklopedia Przejdź do zawartości

Lockheed F-80 Shooting Star

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Lockheed F-80 Shooting Star
Ilustracja
Dane podstawowe
Państwo

 Stany Zjednoczone

Producent

Lockheed

Typ

samolot myśliwski

Konstrukcja

metalowa

Załoga

1

Historia
Wycofanie ze służby

1959 (USA)
1974 (Chile)

Liczba egz.

1731

Dane techniczne
Napęd

Allison J33-A-35 Turbojet

Ciąg

24.0 kN

Wymiary
Rozpiętość

11,81 m[1]

Długość

10,49 m[1]

Wysokość

3,43 m

Powierzchnia nośna

22,07 m²

Masa
Własna

3819 kg

Startowa

7646 kg

Osiągi
Prędkość maks.

965 km/h[1]

Prędkość wznoszenia

1140 m/min

Pułap

15200 m[1]

Zasięg

1930 km[1]

Dane operacyjne
Uzbrojenie
6 × karabin maszynowy kal. 12,7 mm
2 x bomba 450 kg pod skrzydłami
8 x niekierowany pocisk rakietowy kal. 127 mm[1]
Użytkownicy
Stany Zjednoczone, Brazylia, Chile, Ekwador, Kolumbia, Peru, Urugwaj
Rzuty
Rzuty samolotu
Dwumiejscowa wersja treningowa Lockheed T-33

Lockheed F-80 Shooting Star (do 1948 roku – Lockheed P-80 Shooting Star) – amerykański samolot myśliwski, pierwszy odrzutowiec użyty operacyjnie przez USAAF m.in. w wojnie koreańskiej gdzie okazało się, że ustępuje samolotom radzieckim.

Prace projektowe nad nowym samolotem rozpoczęły się w 1943. Napęd samolotu stanowił brytyjski silnik turboodrzutowy de Havilland Goblin(inne języki). Pierwszy lot prototypu XP-80 odbył się 8 stycznia 1944[1]. W trakcie prób nowego samolotu doszło do wielu wypadków. M.in. 20 października 1944 w tragicznej katastrofie drugiego prototypu zginął główny pilot Lockheeda Milo Burcham.

Shooting Star wszedł do służby na początku 1945[1]. 45 egzemplarzy zostało dostarczonych do dywizjonów przed zakończeniem II wojny światowej. Z tego 4 egzemplarze dotarły do Europy – dwa do Włoch i dwa do Anglii. Niemniej kiedy w wypadku spowodowanym pożarem silnika zginął pilot doświadczalny major Fred Borsodi, zakazano dalszych lotów na P-80 i nie zostały one użyte bojowo do końca wojny.

Po wojnie zmniejszono początkowe zamówienie z 5000 do 2000 egzemplarzy. Do końca 1950 wyprodukowano łącznie 1715 sztuk P-80 w trzech wersjach: P-80A, B i C. Zmodyfikowany P-80B nazwany XP-80R ustanowił 19 czerwca 1947 rekord prędkości osiągając 1003,9 km/h. Produkcję ostatniej wersji P-80C rozpoczęto w 1948. W czerwcu tego roku, samolot otrzymał nowe oznaczenie – F-80C.

F-80 wzięły udział w wojnie koreańskiej, gdzie 8 listopada 1950 doszło do pierwszej w historii walki powietrznej między samolotami odrzutowymi z udziałem F-80 i MiG-a-15. Zakończyła się ona zwycięstwem pilota chińskiego. Radzieckie MiG-i o skośnych skrzydłach były konstrukcją znacznie lepszą od Shooting Starów. Walki z okresu wojny koreańskiej wykazały, że myśliwce F-80 Shooting Star ustępowały samolotom radzieckim[1]. Dlatego, już na początku wojny F-80 były wymieniane na nowsze F-86 Sabre. Po wycofaniu z roli samolotu myśliwskiego F-80 były jeszcze przez pewien czas używane jako samoloty szturmowe.

Istniała także dwumiejscowa wersja treningowa Lockheed T-33, znana popularnie jako T-bird. Produkcja tego modelu zakończyła się dopiero w 1959. Był on także produkowany na licencji w Japonii i Kanadzie. Łącznie wyprodukowano ponad 6000 T-birdów. Samoloty te były używane w ponad 40 krajach.

Rozwinięciem konstrukcji jest samolot Lockheed F-94 Starfire.

Użytkownicy

[edytuj | edytuj kod]
 Brazylia
 Chile
 Ekwador
 Kolumbia
 Peru
 Stany Zjednoczone
 Urugwaj

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f g h i Wołoszański 2021 ↓, s. 181.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]








ApplySandwichStrip

pFad - (p)hone/(F)rame/(a)nonymizer/(d)eclutterfier!      Saves Data!


--- a PPN by Garber Painting Akron. With Image Size Reduction included!

Fetched URL: http://pl.wikipedia.org/wiki/Lockheed_F-80_Shooting_Star

Alternative Proxies:

Alternative Proxy

pFad Proxy

pFad v3 Proxy

pFad v4 Proxy