Dwór Szalayów w Szczawnicy
Elewacja frontowa | |
Państwo | |
---|---|
Województwo | |
Miejscowość | |
Typ budynku | |
Styl architektoniczny | |
Kondygnacje |
2 |
Ukończenie budowy |
1839 |
Pierwszy właściciel | |
Kolejni właściciele |
Władysław Szalay, Alojzy Szalay, Feliks Pławicki, Ida Lasocka, rodzina Bahrów, rodzina Białków |
Obecny właściciel |
obiekt w prywatny |
Położenie na mapie Szczawnicy | |
Położenie na mapie Polski | |
Położenie na mapie województwa małopolskiego | |
Położenie na mapie powiatu nowotarskiego | |
Położenie na mapie gminy Szczawnica | |
49°25′17,3″N 20°29′17,6″E/49,421472 20,488222 | |
Strona internetowa |
Dwór Szalayów w Szczawnicy – dwór rodu Szalayów wybudowany w stylu klasycystycznym w 1839, znajdujący się w Szczawnicy przy ul. Szalaya 80.
Dwór jest najstarszym budynkiem uzdrowiska Szczawnica[1]. Obecnie dwór pełni funkcję pensjonatu[2].
Historia
[edytuj | edytuj kod]Dwór wybudowany został w 1839 przez Józefa Szalaya węgierskiego szlachcica, twórcę uzdrowiska Szczawnica. Dworek zwany „Pawilonem” właściwie nie był na stałe zamieszkały, a służył jako miejsce reprezentacyjne dla przyjmowania gości. Położony w zakolu potoku Grajcarka otoczony był parkiem z kaskadami, wodotryskami i sadzawką. W parku znajdowały się rzadkie w naszym klimacie gatunki drzew jak tulipanowiec amerykański, życiodrzew, sumak perukowaty, buk krwawy, jesion płaczący i sosna amerykańska. Obok dworku tuż nad Grajcarkiem stał mały drewniany budynek łazienek zasilany bezpośrednio mocnym prądem wody rzecznej do natrysków[3]. W połowie XIX w. uległ nieznacznej przebudowie[1].
W 1876 r. po śmierci Józefa Szalaya dworek odziedziczył jego starszy syn Władysław. W 1890 dworek przechodzi w ręce kuzyna Władysława, Alojzego Szalaya. W latach następnych zadłużony obiekt przejmuje Feliks Pławicki. W 1904 dworek nabyła hrabina Ida Lasocka. W latach 20. XX w. był w rękach rodziny Bahrów, a później rodziny Białków[3].
Po II wojnie światowej dworek popadł w ruinę. Obecnie (2018) obiekt z ogrodem są własnością prywatną. Wewnątrz zachował się klasycystyczny piec[1].
-
Widok od strony wschodniej -
Widok od strony południowej
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c Praca zbiorowa: Szczawnica 1992. Informator turystyczny. Wyd. 3. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Rewasz”, Warszawa 1992, s. 12.
- ↑ Stary Dwór, pokoje gościnne w Szczawnicy. [dostęp 2018-12-18].
- ↑ a b Barbara Alina Węglarz: Spacerkiem po starej Szczawnicy i Rusi Szlachtowskiej. Wyd. 3. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Rewasz”, 2011, s. 199–201. ISBN 978-83-62460-17-5.