| dbo:abstract
|
- Kathleen Mary 'Kate' Nunneley (16 September 1872 – 28 September 1956) was a New Zealand tennis player and librarian. She was the best woman tennis player in New Zealand in the late 1800s and early 1900s, and possibly still the best New Zealand woman player ever. (en)
- Kathleen Mary Nunneley (ur. 16 września 1872 w Little Bowden, zm. 28 września 1956 w Wellington) – tenisistka nowozelandzka pochodzenia brytyjskiego, pionierka tenisa kobiecego w Nowej Zelandii. Była córką Johna Alexandra Nunneleya, prowadzącego handel artykułami kolonialnymi, i Kate Young. Od młodości z powodzeniem uprawiała tenis. W 1891 wygrała turniej w Brighton, rozgrywany systemem handicapowym (z obciążeniami punktowymi dla lepszych graczy). W 1893 odniosła kilka zwycięstw turniejowych – w Liverpoolu, Leicester, Nottingham, Northampton i Wellingborough. Pokonała m.in. aktualną mistrzynię Wimbledonu Blanche Hillyard. Jej samej nie było jednak dane nigdy zagrać na wimbledońskich trawnikach – po samobójstwie ojca w 1893 rok później emigrowała do Nowej Zelandii, razem z matką i rodzeństwem (trzema braćmi i siostrą). Nunneley przybyła do Wellington w grudniu 1894. Kontynuowała występy tenisowe w klubie Thorndon Lawn Tennis Club, w grudniu 1895 wystąpiła po raz pierwszy w turnieju mistrzowskim rozgrywanym pod auspicjami nowozelandzkiej federacji. Wygrała zarówno w grze pojedynczej, jak i podwójnej, co zaowocowało powołaniem do reprezentacji Nowej Zelandii na mistrzostwa Nowej Południowej Walii. Również w tych mistrzostwach okazała się najlepsza, wygrywając grę pojedynczą kobiet i rozgrywany systemem handicapowym turniej wspólny dla mężczyzn i kobiet. Nunneley, znana z silnego uderzenia forhendowego i zaangażowania w walkę na korcie, chętnie uczestniczyła w takich turniejach, często także trenowała z mężczyznami. Kobiety występowały w tym czasie na korcie w długich spódnicach, z nakryciem głowy, co nie ułatwiało rywalizacji. Jej dynamiczny styl gry przyczynił się do rozwoju tenisa kobiecego w Nowej Zelandii. W latach 1895–1907 pozostawała niepokonana w krajowych mistrzostwach, sięgając po 13 tytułów w grze pojedynczej. W deblu triumfowała 10 razy, w mikście 9, dwukrotnie mając za partnera znanego z wimbledońskich sukcesów Tony’ego Wildinga. W 1909 była liderką reprezentacji nowozelandzkiej, która zaliczyła serię udanych występów w Nowej Południowej Walii. Pod koniec I wojny światowej odwiedziła Anglię; po powrocie, widząc dalszy rozwój światowego tenisa, któremu ze względu na wiek nie była już w stanie sprostać, zawiesiła starty. Nie zerwała jednak kontaktów z ulubioną dyscypliną. Swoje trofea ofiarowała krajowej federacji, które ta w 1928 przeznaczyła na specjalną przechodnią nagrodę, tzw. szkatułę Nunneley (Nunneley Casket), w drużynowych rozgrywkach kobiecych między prowincjami. Nunneley była częstym gościem krajowych turniejów, wspierała młodzież radami, w podeszłym wieku była również dwukrotnie obecna na kortach Wimbledonu (1949, 1953). Otoczona szacunkiem, odebrała honorowe członkostwo federacji tenisowej Nowej Zelandii, lokalnego związku w Wellington, a także swojego pierwszego klubu na ziemi nowozelandzkiej, Thorndon. Poza tenisem przez wiele lat pracowała jako bibliotekarka; z biblioteki publicznej w Wellington odeszła na emeryturę w 1935. Nie założyła rodziny. (pl)
|
| rdfs:comment
|
- Kathleen Mary 'Kate' Nunneley (16 September 1872 – 28 September 1956) was a New Zealand tennis player and librarian. She was the best woman tennis player in New Zealand in the late 1800s and early 1900s, and possibly still the best New Zealand woman player ever. (en)
- Kathleen Mary Nunneley (ur. 16 września 1872 w Little Bowden, zm. 28 września 1956 w Wellington) – tenisistka nowozelandzka pochodzenia brytyjskiego, pionierka tenisa kobiecego w Nowej Zelandii. Była córką Johna Alexandra Nunneleya, prowadzącego handel artykułami kolonialnymi, i Kate Young. Od młodości z powodzeniem uprawiała tenis. W 1891 wygrała turniej w Brighton, rozgrywany systemem handicapowym (z obciążeniami punktowymi dla lepszych graczy). W 1893 odniosła kilka zwycięstw turniejowych – w Liverpoolu, Leicester, Nottingham, Northampton i Wellingborough. Pokonała m.in. aktualną mistrzynię Wimbledonu Blanche Hillyard. Jej samej nie było jednak dane nigdy zagrać na wimbledońskich trawnikach – po samobójstwie ojca w 1893 rok później emigrowała do Nowej Zelandii, razem z matką i rodzeństw (pl)
|
