| dbo:abstract
|
- Список линейных крейсеров КВМФ Великобритании (ru)
- Tento seznam obsahuje bitevní křižníky britské Royal Navy. (cs)
- The battlecruiser was the brainchild of Admiral Sir John ("Jacky") Fisher, the man who had sponsored the construction of the world's first "all big gun" warship, HMS Dreadnought. He visualised a new breed of warship with the armament of a battleship, but faster, lighter, and less heavily armoured. The first three battlecruisers, the Invincible class, were laid down while Dreadnought was being built in 1906. This design philosophy was most successful in action when the battlecruisers could use their speed to run down smaller and weaker ships. The best example is the Battle of the Falkland Islands where Invincible and Inflexible sank the German armoured cruisers SMS Scharnhorst and SMS Gneisenau almost without damage to themselves, despite numerous hits by the German ships. They were less successful against heavily armoured ships, as was demonstrated by the loss of Invincible, Indefatigable, and Queen Mary during the Battle of Jutland in 1916. All three ships were destroyed by more heavily armoured German battlecruisers, with the British failure to prevent fires or explosions in the gun turrets from reaching the magazines also playing a role in the losses. Of the battlecruisers built before the First World War, the Invincible class and Indefatigable class all had 6 inches (152 mm) of armour on their waterline, a top speed of 25 knots (46 km/h; 29 mph), and eight 12-inch (305 mm) guns. The more advanced battlecruisers—the two Lion-class ships, HMS Queen Mary, and HMS Tiger—all had an armour belt of 9 inches (229 mm), speeds over 28 knots (52 km/h; 32 mph), and eight 13.5-inch (343 mm) guns. The Renown and Courageous classes, built during the war, were begun when Admiral Fisher was appointed First Sea Lord for the second time in late 1914. Each of these classes in turn served as the fastest capital ships in the world and were heavily armed with four or six 15-inch (381 mm) guns, but they paid for their speed and armament by having less armour than battleships. HMS Hood was laid down during the war, but was extensively reworked with more armour based on the experience gained at the Battle of Jutland, and was not completed until after the war. Following the war, the British planned to build the G3 class, which had the same armament and armour as battleships of the time and were rated as battlecruisers only by comparison to the more heavily armoured and slower battleships also planned. They were cancelled as they exceeded the tonnage limits of the Washington Naval Treaty. Of the first nine battlecruisers, only HMS Tiger survived the Washington Treaty and into the 1930s. The three Courageous-class ships were converted to aircraft carriers during the 1920s and only Repulse, Renown and Hood served in the Second World War as battlecruisers. All three went through substantial refits between the wars. Hood was lost in the battle of the Denmark Strait, Repulse was sunk by Japanese aircraft at the start of the war in the Pacific, and Renown survived the war to be scrapped in 1948. (en)
- Royal Navy, brytyjska marynarka wojenna, jako pierwsza wprowadziła do służby okręty nowej klasy: krążowniki liniowe. Ich powstanie było dziełem Pierwszego Lorda Morskiego Admiralicji, admirała Johna Fishera, który dla spełnienia swych koncepcji chciał pozyskać okręt dorównujący uzbrojeniem ówczesnym pancernikom, ale znacznie szybszy, chociaż słabiej opancerzony. Stępki trzech pierwszych krążowników liniowych – okrętów typu Invincible – zostały położone, gdy „Dreadnought” był jeszcze w budowie, w 1906. Założenia projektu najlepiej sprawdziły się w akcjach, w których krążowniki liniowe mogły użyć atutu swojej prędkości w starciu z wolniejszymi i słabiej uzbrojonymi jednostkami. Najlepszym przykładem jest bitwa koło Wysp Falklandzkich, gdzie „Invincible” i „Inflexible” zatopiły niemieckie krążowniki pancerne „Sharnhorst” i „Gneisenau”, prawie bez uszkodzeń po swojej stronie, pomimo wielu trafień osiągniętych przez niemieckie okręty. Mniejsze powodzenie przyniosły działania brytyjskich krążowników liniowych w starciach z równorzędnymi okrętami, czego przykładem może być utrata „Indefatigable”, „Queen Mary” i „Invincible” w czasie bitwy jutlandzkiej w 1916. Wszystkie trzy jednostki zostały zatopione przez ciężej opancerzone niemieckie krążowniki liniowe. Spośród krążowników liniowych zbudowanych w Wielkiej Brytanii przed I wojną światową, jednostki typów Invincible i Indefatigable miały pancerz burtowy maksymalnej grubości 152 mm, były uzbrojone w osiem dział kal. 305 mm i rozwijały prędkość do 25 węzłów. Kolejne okręty – typu Lion oraz pojedynczy „Tiger” – miały pancerz burtowy grubości do 229 mm, po osiem dział kal. 343 mm i osiągały 28 węzłów. Już w czasie I wojny światowej podjęto budowę jednostek typów Renown oraz , których projekty zostały przygotowane po powtórnym objęciu przez admirała Fishera stanowiska Pierwszego Lorda Morskiego. Każdy z tych typów był w swoim czasie najszybszym wielkim okrętem (ang. capital ship) na świecie i był uzbrojony w cztery lub sześć dział kal. 381 mm. Jednak parametry te osiągnięto kosztem cieńszego pancerza. Stępkę pod HMS „Hood” położono w czasie I wojny światowej, ale jego projekt został znacząco zmieniony, a opancerzenie poprawione na podstawie doświadczenia zdobytego w czasie bitwy jutlandzkiej. Do służby został wprowadzony już po zakończeniu, jako jedyna zbudowana z czterech planowanych jednostek typu . W dwudziestoleciu międzywojennym Wielka Brytania planowała budowę okrętów typu G3, które miałyby uzbrojenie i opancerzenie porównywalne z ówczesnymi pancernikami, a ich klasyfikacja jako krążowników liniowych wynikała z porównania parametrów z ciężej opancerzonymi i wolniejszymi pancernikami, których budowę planowano. Pracę nad tym projektem anulowano, gdyż okręty nie mieściły się w limitach tonażowych narzuconych przez traktat waszyngtoński. Z pierwszych dziesięciu zbudowanych krążowników liniowych jedynie „Tiger” został zachowany w służbie po konferencji waszyngtońskiej i dotrwał do lat 30. XX wieku. Trzy jednostki typu Courageous zostały w latach 20. poddane przebudowie na lotniskowce i jedynie „Renown”, „Repulse” oraz „Hood” – wszystkie poddane modyfikacjom w okresie międzywojennym – służyły jako krążowniki liniowe podczas II wojny światowej. „Hood” został zatopiony podczas bitwy w Cieśninie Duńskiej w 1940, „Repulse” przez japońskie samoloty pod Kuantanem w 1941, jedynie „Renown” przetrwał wojnę i został zezłomowany w 1948. (pl)
- 皇家海军战列巡洋舰列表收录在英国皇家海军内曾建造并服役或规划建造的所有战列巡洋舰。皇家海军曾建造完成17艘战列巡洋舰，其中的15艘最终在皇家海军麾下舰队服役，另有7艘在完成建造之前就被中止。此外，在这些战列巡洋舰中，有3艘在第一次世界大战结束后被降为预备舰只，并最终改造成最早期的英国皇家海军航空母舰。 (zh)
|
| rdfs:comment
|
- Список линейных крейсеров КВМФ Великобритании (ru)
- Tento seznam obsahuje bitevní křižníky britské Royal Navy. (cs)
- 皇家海军战列巡洋舰列表收录在英国皇家海军内曾建造并服役或规划建造的所有战列巡洋舰。皇家海军曾建造完成17艘战列巡洋舰，其中的15艘最终在皇家海军麾下舰队服役，另有7艘在完成建造之前就被中止。此外，在这些战列巡洋舰中，有3艘在第一次世界大战结束后被降为预备舰只，并最终改造成最早期的英国皇家海军航空母舰。 (zh)
- The battlecruiser was the brainchild of Admiral Sir John ("Jacky") Fisher, the man who had sponsored the construction of the world's first "all big gun" warship, HMS Dreadnought. He visualised a new breed of warship with the armament of a battleship, but faster, lighter, and less heavily armoured. The first three battlecruisers, the Invincible class, were laid down while Dreadnought was being built in 1906. (en)
- Royal Navy, brytyjska marynarka wojenna, jako pierwsza wprowadziła do służby okręty nowej klasy: krążowniki liniowe. Ich powstanie było dziełem Pierwszego Lorda Morskiego Admiralicji, admirała Johna Fishera, który dla spełnienia swych koncepcji chciał pozyskać okręt dorównujący uzbrojeniem ówczesnym pancernikom, ale znacznie szybszy, chociaż słabiej opancerzony. Stępki trzech pierwszych krążowników liniowych – okrętów typu Invincible – zostały położone, gdy „Dreadnought” był jeszcze w budowie, w 1906. (pl)
|
