Saltar al conteníu

Hermanos Coen

Esti artículu foi traducíu automáticamente y precisa revisase manualmente
De Wikipedia
Hermanos Coen
presidente del xuráu del Festival de Cannes


← Jane Campion - George Miller →
Vida
Nacimientu Minneapolis, 
Grupu étnicu estauxunidenses
Premios
Seudónimos Roderick Jaynes
Cambiar los datos en Wikidata

Joel David Coen (29 de payares de 1954) y Ethan Jesse Coen (21 de setiembre de 1957),[n. 1] conocíos profesionalmente como los hermanos Coen, son dos cineastes d'Estaos Xuníos ganadores de cuatro Premiu Óscar, dos BAFTA y un Globu d'Oru, ente otres reconocencies.

Los sos entamos na industria del cine remontar a principios de los años 1980, cuando Joel trabayaba como asistente de montaxe en películes de terror de baxu presupuestu[2] y Ethan collaboraba como guionista na serie policiaca Cagney & Lacey.[3] Mentanto empezaron a escribir el guión del que foi'l so debú como direutores, el thriller neo-noir Blood Simple (1984), que'l so modestu ésitu na taquilla y a nivel críticu llogró abrir el camín y dar a conocer como parte d'una nueva xeneración de direutores independientes.[4] Dende entós funcionaron en xunto pa escribir, producir, dirixir y montar los sos propios filmes. Por cuenta del so enclín a trabayar xuntos y la so similar visión artística, fíxose referencia a ellos como'l direutor bicéfalu» —two-headed direutor—.[5] Ente'l so filmografía destáquense títulos como Miller's Crossing (1990), Barton Fink (1991), Fargo (1996), The Big Lebowski (1998), O Brother, Where Art Thou? (2000), The Man Who Wasn't There (2001), No Country for Old Men (2007) y True Grit (2010). Les sos películes carauterizar por combinar xéneros, contener personaxes excéntricos, trames complexes,[6] humor negro,[7] retratar la violencia,[8] y tar influyíes por fontes lliteraries[9] y xéneros del cine clásicu —especialmente'l cine negru—.[10] Recursos como la mézcla de xéneros y la influyencia del cine pasáu llevaron a teóricos del cine a considerar los filmes de los Coen como exemplos de cine posmoderno.[11] Por cuenta del so característicu estilu y la llibertá creativa que tienen nes sos producciones, los Coen fueron descritos por dellos críticos de cine como autor,[12] anque ellos mesmos refuguen esa denominación.[13]

A lo llargo d'una carrera qu'hasta'l momentu tomó cuatro décades, los Coen fueron capaces d'entusiasmar tanto al públicu como a los críticos de cine. Coles mesmes, resultaron ganadores de múltiples gallardones; unu de les sos primeres reconocencies más relevantes foi gracies a Barton Fink, cinta pola cual llograron la Palma d'Oru nel Festival de Cannes. Tres l'ésitu de Fargo en 1996, recibieron dellos premios, incluyendo'l Premiu del Festival de Cannes al meyor direutor, el Óscar al meyor guión orixinal y el BAFTA al meyor direutor. Yá entráu'l nuevu mileniu, llograron escelentes resultaos con No Country for Old Men, pola que ganaron trés Óscar —incluyendo meyor película—, un Globu d'Oru, un BAFTA y diversos premios adicionales.[14]

Amás de producir les sos propies películes, los Coen intervinieron como guionistes o productores executivos en filmes d'otru realizadores. Unu de los sos primeros collaboradores foi'l direutor Sam Raimi, a quien Joel conoció mientres trabayaba en The Evil Dead (1981).[2] Al pie de Raimi escribieron Crimewave (1985) y The Hudsucker Proxy (1994), la primer película empobinada por Raimi y la segunda polos Coen. Más palantre trabayaron como productores en Bad Santa (2003) y como guionistes en Unbroken (2014). Pela so parte, Ethan desempeñóse como escritor de teatru, cuentos curtios y poesía; ente los sos trabayos más notables atópase'l llibru Gates of Eden (1998), una coleición de cuentos influyíos por temátiques noir y la so propia mocedá.[15]

Primeros años

[editar | editar la fonte]

Joel nació'l 29 de payares de 1954 y Ethan el 21 de setiembre de 1957, fíos de Rena —que'l so apellíu de soltera yera Neumann—, profesora de historia del arte de la Universidá St. Cloud State, y Edward Coen, profesor d'economía de la Universidá de Minnesota.[16] Crecieron xunto a la so hermana mayor, Deborah,[16] en St. Louis Park, una zona residencial de Minnesota, Minneapolis.[17] Más tarde Joel describió'l so sitiu de crianza como «Siberia con restoranes familiares».[18] La familia Coen yera xudía y de clase media.[16] La so madre, Rena (1925-2001), provenía d'una familia xudía ortodoxa d'orixe letón,[19][20] ente que'l so padre, Edward (1919-2012), nació en Nueva York pero criar en Londres, ciudá d'orixe de los sos padres.[20][21] El bisagüelu de Joel y Ethan, un polacu xudíu qu'emigró a Londres, modificó'l so complicáu apellíu polacu por que sonara irlandés, dando asina orixe al apellíu Coen.[22][23]

De neños, los hermanos pasaben gran parte de los iviernos viendo la televisión y desenvolvieron un interés particular por películes antigües de variaes procedencies y estilos,[16] como por casu cintes de Federico Fellini, Tarzán o comedies de Jerry Lewis.[24] Mientres cursaba la educación primaria, Ethan empezó a escribir y demostró la so capacidá temprana pal humor nuna obra avera del Rei Arturu. Los hermanos inclusive empezaron a escribir un diariu tituláu The Flag Street Sentinel, que vendíen a dos centavos por copia y duró solu dos ediciones. Joel describió les sos vides mientres esos años como «increíblemente mundanes».[24] A pesar de dormir na mesma habitación, dambos hermanos nun pasaben enforma tiempu xuntos y en ciertes dómines asistíen a distintes escueles.[24]

Yá mientres la so adolescencia, un amigu de los Coen llamáu Ron Neter —quien más tarde se volvió productor— tuvo la idea de mercar una cámara pa combatir l'aburrición.[24] Joel utilizó'l dineru que ganaba cortando verde pa mercar una Vivitar Super-8 usada.[16][25] Poco tiempu dempués, los Coen empezaron a realizar los sos propios remakes y películes propies de forma casera, incluyendo una titulada Henry Kissinger: Man on the Go.[26] Unu de los sos vecinos y amigu de la niñez, Mark Zimering —conocíu polos Coen como «Zeimers»— participaba como actor nes primeres producciones de los hermanos, como Zeimers in Zambezi (1970) —basada en The Naked Prey (1965) de Cornel Wilde— y Lumberjacks at Play (1971).[27] El mesmu Zimering comentó años más tarde, alrodiu de los cineastes, que Joel yera'l más sociable del par,[24] ente que Ethan, a diferencia del so hermanu, «yera sele, cobarde y escasamente falaba», según les pallabres del que fuera vecín y amigu de la niñez de los Coen.[27]

Educación

[editar | editar la fonte]
Tisch School of the Arts de la Universidá de Nueva York, onde Joel Coen estudió cine.

Mientres asistía a una escuela secundaria hebrea, Joel convenció a los sos padres pa camudase al Bard College at Simon's Rock de Great Barrington, Massachusetts, onde los estudiantes podíen tomar cursos de nivel universitariu coles mesmes que cursaben la secundaria.[26][17] En 1971, Joel camudar a Massachusetts p'asistir a dicha institución y cuando Ethan empezó la secundaria en 1974, tamién asistió a Simon's Rock. El so pasu por Simon's Rock ayudar a incentivar les sos habilidaes artístiques.[26][28] Completaron la secundaria en 1973 y 1976 respeutivamente. En perdiéndose les feches de matriculación de la mayoría de les universidaes, Joel camudar al Upper West Side y llogró entrar a la Universidá de Nueva York pa estudiar cine mientres cuatro años.[28] La so tesis foi una película de 30 minutos llamada Soundings, qu'amosaba a una muyer arreyada sexualmente col so noviu sordu mientres fantasiaba verbalmente sobre tener sexu col meyor amigu él, quien escuchaba na habitación d'al llau.[29] Mientres la so dómina na universidá, el trabayu de Joel carauterizar por contener escenes esaxeraes, como vultures o palices.[27] Una vegada graduáu, Joel asistió por un semestre a otru cursu de cine na Universidá de Texas pero abandonar y volvió definitivamente a Nueva York.[30][29][31] Ethan pela so parte, ensin tener claro a que dedicar la so vida, ingresó a la Universidá de Princeton en 1977 y graduóse en filosofía en 1979.[32][17] La so tesis tratar d'un ensayu de 41 páxines tituláu «Dos güeyaes a la filosofía tardida de Wittgenstein».[33] Dempués de graduase, Ethan camudar a Nueva York en 1980 y compartió un apartamentu con Joel.[34][35]

Vida privada

[editar | editar la fonte]

Joel casar por primer vegada en 1979 con una estudiante de la Universidá de Texas, pero'l matrimoniu duró menos d'un añu.[36] En 1984 casóse cola actriz Frances McDormand, dempués de conocela mientres la filmación de Blood Simple dos años antes.[37] En 1996 dambos viaxaron a Paraguái p'adoptar un neñu, llamáu Pedro.[15]

Ethan casar por primer vegada en 1985 cola so pareya d'esi entós, Hilary, de quien se divorció más palantre.[38] En 1990 contraxo segundes nupcias cola montadora Tricia Cooke,[39] con quien tuvo una fía, Dusty, y un fíu, Buster —nacíu en 1996—.[15][40] Magar ser xudíu y faer referencia a la relixón tantu nes sos películes como nos sos trabayos como escritor, Ethan redactó nel so tesis pa la universidá: «Entiendo lo que significa dicir qu'hai un creador omnipotente y benévolo, y esa afirmación paezme'l visu de la babayada».[41][42]

Dambes pareyes viven nel distritu de Manhattan, na ciudá de Nueva York.[43][44]

Carrera

[editar | editar la fonte]

Década de 1980

[editar | editar la fonte]

Dempués de concluyir los sos estudios, Joel empezó a consiguir trabayos como miembru del equipu téunicu en producciones audiovisuales de la ciudá de Nueva York.[45] De cutiu yera contratáu como asistente de producción en filmes publicitarios y trabayó en dellos videoclips musicales. Unu de los sos amigos de la universidá, Barry Sonnenfeld, que contrató a Joel, recordar años más tarde como «el peor asistente de producción del mundu» y amestó: «Recibió trés multes de estacionamiento, llegaba tarde, prendió fueu la máquina de fumu».[45] Sicasí, llogró consiguir trabayu como montador en delles películes de terror de baxu presupuestu y mientres esa dómina conoció al direutor Sam Raimi, pa quien trabayó como asistente de montaxe en The Evil Dead (1981).[2][46] Joel trabayó n'otros dos producciones de terror, Fear No Evil (1981) y Nightmare (1981), de la cual foi despidíu por dicir que'l metraxe yera demasiáu incoerente como p'armar una película con él.[47] Una vegada que Ethan llegó a la ciudá, camudáronse xuntos a un apartamentu na zona de West Side, onde compartíen una máquina d'escribir cola qu'empezaron a redactar dellos guiones.[35]

Mientres Joel trabayaba como montador y Ethan como mecanógrafu d'estadístiques nuna tienda de Macy's —tamién escribía dacuando pa la serie policial Cagney & Lacey—,[3] los hermanos llograron vender un guión tituláu Suburbicon y nos sos tiempos llibres empezaron a escribir el guión pal so primer llargumetraxe.[47][30][48] El so debú como direutores titulóse Blood Simple (1984), y por cuenta de la falta d'esperiencia previa como direutores, el financiamientu de la película nun foi xera fácil. «Naide na industria del cine escuchábanos porque nun fixéramos nada», comentó Joel. «Asina que pidimos pequeñes contribuciones a persones particulares, pequeños negociantes, empresarios, y n'esencia formamos una sociedá pa realizar la película».[18] Mientres Ethan siguía trabayando en Nueva York, Joel percorría los barrios de Minneapolis ufiertando la oportunidá d'invertir nel filme, tratando de convencer a los posibles inversores col sofitu d'un tráiler de dos minutos rodáu cola ayuda de Barry Sonnenfeld como camarógrafu y Bruce Campbell como actor.[49][50] Mientres nueve meses, Joel llogró recoyer 750 000 dólares per parte de fanegueros patrocinadores de St. Louis Park y unos 550 000 dólares extra provenientes de pequeños inversores —incluyendo los sos propios padres—.[49] Pa la producción, llograron axuntar un presupuestu total de 1 500 000 dólares provenientes de 168 inversores privaos, mayoritariamente de la so ciudá natal y tamién de Nueva York, Nueva Jersey y Texas.[51]

{{cita Facer dafechu per fora de Hollywood. Diendo más allá, facer por fora de cualquier compañía de cine establecida... Queríamos faer la película, y la manera en que la fiximos yera la única manera en que podríamos haber fechu. La principal considerancia al empezar foi que queríamos que nos dexaren en paz, ensin naide que nos dixera qué faer.[51]|Joel Coen|col2=}}

La producción de Blood Simple llevar a cabu en Texas ente 1982 y 1983.[52][51] La trama cuntaba la historia del dueñu d'un chigre sórdido que contrata un detective priváu p'asesinar a la so esposa y al amigu d'ésta. La cinta contenía considerables elementos a señalar nes sos futures direiciones: homenaxes a otres películes del xéneru —nesti casu cine negru y terror—, xiros argumentales sobre histories simplayos, retorcigañáu sentíu del humor y violencia.[34] La película foi coprotagonizada por Frances McDormand, nesi entós una actriz ensin esperiencia n'unu de los sos primeros papeles, y los Coen contrataron a Sonnenfeld como direutor de fotografía.[53] Anque les sos decisiones creatives funcionaron en xunto, los hermanos escoyeron nomar oficialmente a Ethan como productor y a Joel como direutor, quien tendía a ser el más comunicativu colos actores.[52] La proyeición de Blood Simple en dellos festivales de cine llogró bones resultaos y llamó l'atención de Circle Films, que s'encargó de distribuyir la película nos cines d'Estaos Xuníos y robló un contratu colos Coen pa producir los sos próximos dos filmes.[54] Tres el so estrenu, Blood Simple llogró un considerable ésitu comercial y algamó a recuperar los 1 500 000 dólares invertíos nos sos primeros seis meses —calcúlase que cada inversor consiguió una ganancia averada de cientu cincuenta per cientu—.[55] Tocantes a la reaición de la crítica, la película recibió l'aprobación de periódicos como The New York Times, qu'emponderó'l so estilu visual,[56] o'l Chicago Sun-Times, onde nuna reseña positiva'l críticu Roger Ebert escribió que'l filme «tien un altu nivel d'enerxía ya intensidá qu'acomuñamos con cineastes nuevos».[57] Coles mesmes, formó parte de delles de les llistes de meyores películes del añu 1985, ente elles la del National Board of Review,[51] y ganó dellos prestixosos gallardones como'l Premiu del Gran Xuráu del Festival de Cine de Sundance y un Independent Spirit Award al meyor direutor.[58][51]

Paralelamente, el direutor Sam Raimi —quien forxara amistá con Joel mientres el so trabayu en The Evil Dead— contrató a los Coen pa coescribir la comedia negra The XYZ Murders, más tarde titulada Crimewave.[35] Nun principiu, Raimi nun taba convencíu del talentu de los Coen, en parte, por cuenta de que Ethan «yera tan solo un estadísticu en Macy's» nesi entós.[59] Sicasí, el guión de Blood Simple convenció a Bruce Campbell, actor y productor del proyeutu, que lo comparó col trabayu d'Alfred Hitchcock.[59] El filme estrenar en 1985 y recibió delles crítiques negatives. Inclusive los Coen, al igual que Raimi y Campbell, espresaron descontentu cola resultancia final yá que nun cuntaron con un total control creativu y l'estudiu imponer en tomar de delles decisiones.[35][59]

La siguiente película escrita y empobinada polos Coen foi Raising Arizona (1987). Escribir el guión llevó-yos trés meses y mediu y empezaron a trabayar nél cola idea de faer daqué más optimista y allegre que'l so debú, Blood Simple.[60][61] Raising Arizona presenta la historia d'una pareya inverosímil: un ex convicto llamáu H.I. —interpretáu por Nicolas Cage— y Ed —interpretada por Holly Hunter—, un ex policía, quien deseyen tener un fíu pero son incapaces de concebir. La fortuna sonri-yos cuando un magnate local apaez en televisión colos sos naciellos quintillizos y diciendo a chancia que son más de los él puede controlar. Viendo esto como un signu» y una oportunidá pa compensar la so dificultá pa procrear, H.I. y Ed roben unu de los quintillizos. Al momentu del so estrenu'l filme estremó a los críticos,[62] dellos medios como The New Yorker y Chicago Reader valoraron el trabayu de direición[63][64] y otros como Variety y The New York Times[65] criticaron l'argumentu: «Ente que el filme ta llenu d'arrogantes detalles y bastantes chistes, por momentos nun se caltién como una historia coherente», indicó reseñar de la revista Variety.[66] Col pasu del tiempu la valoración de la película amontóse y llegó a ocupar el númberu trenta y ún nuna llista de les meyores cien comedies del sieglu venti ellaborada pol American Film Institute.[67] «Piensu qu'aprendimos enforma ente la nuesa primera y segunda película», declaró Joel años más tarde, recordando'l so trabayu como direutor en Blood Simple y Raising Arizona. «Hai un reblincón nel to enfotu con al respective del to trabayu dempués de que fixisti la to primer película, o a lo menos asina foi para nós», amestó.[68] L'estrenu de Raising Arizona llamó l'atención de Warner Bros, que-yos ufiertó dirixir Batman, pero los Coen refugaron la propuesta pa dedicase al so próximu llargumetraxe y collaborar nel guión de Darkman de Sam Raimi.[23][22]

Década de 1990

[editar | editar la fonte]

El so siguiente trabayu, una película qu'homenaxó al xéneru de gángsters titulada Miller's Crossing, tuvo fuertemente influyida pol escritor Dashiell Hammett. Ethan describió Miller's Crossing como un robu» a dichu autor, basáu nes noveles The Glass Key y Collecha colorada.[69] El procesu d'escritura nun resultó fácil pa los Coen, que'l so ritmu de trabayu se enlenteció col guión a mediu terminar —en parte por cuenta de la complexidá de la trama—.[70][71][72] Pa esclariar les sos idees con al respective de Miller's Crossing, los hermanos treslladar por un tiempu a Los Angeles y empezaron desenvolver conceutos pa un proyeutu distintu que se llamó Barton Fink.[72] De vuelta en Nueva York, los Coen completaron el primer borrador de Barton Fink nun periodu de tres selmanes[72] y de siguío volvieron a entamar la escritura de Miller's Crossing. L'intervalu dio resultaos: «Barton Fink de dalguna forma llavónos el celebru y fuimos capaces de volver pa terminar Miller's Crossing», afirmó Joel.[70] Miller's Crossing llegó a los cines en 1990 y cuntó coles actuaciones d'Albert Finney, Gabriel Byrne y John Turturro, protagonizando la historia d'una disputa ente la mafia irlandesa ya italiana d'una ciudá d'Estaos Xuníos, ambientada mientres la llei seca, nel añu 1929. La película foi un fracasu comercial al momentu del so estrenu[73] y l'opinión de los críticos tuvo estremada.[74] Oldeando con otres cintes de gángsters d'esi añu que les sos histories ufiertaben un enfoque seriu —como Goodfellas o The Godfather Part III—, Miller's Crossing foi un aproximamientu posmoderna al xéneru ya inclusive lo trató de manera irónica, según The New Yorker: «Esta nun ye tantu una película de gángsters sinón una estendida y ellaborada referencia a una».[75]

Les buelgues de Joel y Ethan Coen nel camín de la fama de Cannes impreses en 1994

Barton Fink, escrita metanes los problemes d'escritura de Miller's Crossing, estrenar al añu siguiente. Un filme ambientáu en 1941 que narra la historia d'un dramaturgu neoyorquín —encarnáu por John Turturro nel papel que da nome a la película— que se tresllada a Los Angeles pa escribir una B movie. Fink agospiar nun inusual hotel pa empezar a escribir pero demasiáu llueu un bloquio d'escritor tórga-y siguir, mientres recibe ayuda d'un bonable vecín de l'habitación allegante —encarnáu por John Goodman—. Barton Fink estrenar nel Festival de Cannes, onde ganó'l premiu Palma d'Oru por decisión unánime, como tamién los premios a meyor direutor y meyor actor para Turturro, llogrando ser la única película na historia del festival en ganar los trés premios xuntos.[76] Amás foi un ésitu ente los críticos,[76] munchos de los cualos atopar enigmática y simbólica.[77] La revista Variety escribió: «Escena tres escena ta llena d'una fuercia y humor feroz»,[78] ente que'l críticu Peter Travers de la Rolling Stone referir a Barton Fink como «en parte divertidísima, en parte espeluznante, totalmente fascinante».[79] Esta foi la primer producción de los hermanos Coen que cuntó col trabayu del direutor de fotografía Roger Deakins, una figura clave na carrera cinematográfica de los direutores mientres los años vinientes.[23]

En conociendo al direutor Sam Raimi en The Evil Dead (1981), los Coen y el direutor empezaron a desenvolver la idea de The Hudsucker Proxy, un procesu intermitente que s'estendió hasta 1985.[80][81] Allá nos años 1980 en Nueva York, los Coen compartíen apartamentu con Raimi, quien foi clave p'afalar a los hermanos a terminar el guión.[82] Anque llograron terminalo, la producción de la cinta nun foi posible nesi entós, según Joel porque: «Inda non eramos bien populares. Amás, el guión yera bien caru y recién acabábamos de faer Blood Simple, que yera una película independiente».[83] Yá en 1991, tres l'estrenu de Barton Fink, los Coen reflotaron el guión de The Hudsucker Proxy, aplicando dellos retoques na so escritura, y llograron atraer el financiamientu de Silver Pictures y Warner Bros. Pictures, coles mesmes que caltuvieron un completu control creativu.[84] Con un presupuestu mayor qu'en cualesquier de les sos anteriores producciones y con Tim Robbins, Jennifer Jason Leigh y Paul Newman encabezando la repartida, los Coen empezaron a filmar la película en 1992. The Hudsucker Proxy estrenar a principiu de 1994. La historia xiraba en redol a un emplegáu nuevu ya inespertu que ye asitiáu polos sos direutores a la cabeza d'una gran corporación como parte d'un plan pa faer aparrar les aiciones y asina cometer un delitu societario. Raimi describió la historia como «una comedia del mundu de los negocios».[82] La película resultó un fracasu na taquilla d'Estaos Xuníos, onde recaldó menos de tres millones de dólares —lloñe d'algamar los venticinco millones de dólares que costó la so realización— y los críticos fueron bien pocu entusiastes con respectu al trabayu de los Coen.[85] Munchos resaltaron l'aspeutu visual del filme pero fixeron de menos el so argumentu,[86][87] como ye'l casu de Roger Ebert del Chicago Sun-Times, quien emponderó'l diseñu de producción y fotografiar pero comentó que «tou ye superficial y nun hai conteníu».[88]

Dempués de lo que'l biógrafu de los Coen, Ronald Bergan, describió como «la so película más costosa y el so únicu desastre na taquilla»,[89] refiriéndose a The Hudsucker Proxy, los direutores tornaron al so Minnesota natal pa filmar el thriller Fargo, una cinta que combinó elementos del cine negru con humor.[90] Depués de que Warner refugó'l guión de Fargo, los direutores volvieron trabayar de manera independiente con un presupuestu muncho más acutáu que'l de The Hudsucker Proxy —esta vegada de seis millones y mediu de dólares, paecíu al de la so segunda película, Raising Arizona—.[91] La trama centrar en Jerry Lundegaard (William H. Macy), un home con problemes de dineru qu'entama'l secuestru de la so esposa pa llograr asina'l dineru del rescate del so adineráu suegru. El plan falla cuando los secuestradores qu'él contrató esviar del plan alcordáu y la policía llocal Marge Gunderson (Frances McDormand) empieza a investigar l'asuntu. Dempués del so estrenu en 1996, Fargo tresformar na película más esitosa de los Coen, tanto comercialmente como a nivel de la crítica.[92] El so ésitu tuvo acompañáu de múltiples premios, incluyendo reconocencies al trabayu de direición nos Premios BAFTA y el Festival de Cannes, y dos Premiu Óscar: unu al meyor guión orixinal y otru a la meyor actriz pa McDormand.[93]

En 1998 estrenóse The Big Lebowski, una comedia que los Coen teníen escrita dende inclusive antes de filmar The Hudsucker Proxy y que taben esperando a realizar cuando l'actor Jeff Bridges tuviera disponible.[91] El personaxe de Bridges y protagonista de la cinta yera «The Dude», un bohemiu desemplegáu aficionáu al bowling y a beber rusos blancos que, al ser confundíu con un millonariu, vese arreyáu involuntariamente nun secuestru falsu. John Goodman, Julianne Moore y Steve Buscemi acompañaron a Bridges nos papeles principales. La historia se ambientó na ciudá de Los Angeles na década de 1990 y, acordies con Ethan, «foi concebida principalmente sobre la rellación ente The Dude y Walter [personaxe de Goodman]», idea que surdió arriendes de les escenes ente los dos personaxes principales de Barton Fink, interpretaos por Turturro y Goodman.[94] De la mesma, delles escenes y personaxes incluyíos na película tuvieron inspiraos en situaciones reales y persones conocíes de los Coen, como ye'l casu de The Dude —per una parte basáu nun home que-y gustaba beber rusos blancos y aportó a conocíu como «The Dude», y por otra, basáu nun veteranu de la Guerra de Vietnam que vivía nuna corripa y taba arguyosu d'una pequeña alfombra que «combinaba cola habitación»—.[95] La película tamién tuvo influyida pol cine negru y les noveles detectivescas del autor Raymond Chandler —de quien tomaron emprestáu dellos elementos de les sos histories como allucinaciones o trames complexes—.[91][96][97] Ethan esplicó:

Queríamos daqué que xenerara cierta sensación narrativa, como una historia moderna de Raymond Chandler, y por eso tenía que tar ambientada en Los Angeles [...] Queríamos tener una corriente narrativa, una historia que se moviera como un llibru de Chandler, al traviés de distintos partes de la ciudá y distintes clases sociales.[98]

The Big Lebowski nun aportar# a tan famosa como Fargo y nesi entós munchos críticos considerar un pasu en falsu de los Coen.[96] Tres el so estrenu nel Festival de Cine de Sundance, Peter Howell, del periódicu Toronto Star, escribió: «Ye difícil creer qu'esti ye'l mesmu equipu de trabayu que l'añu pasáu ganó un Óscar al meyor guión orixinal por Fargo. Hai una gran cantidá de blasfemies na película, lo que paez un débil intentu de despintar vacíos nos diálogos».[99] Mentanto, el filme llogró convencer a Roger Ebert, que la describió como «extrañamente engañadora».[100] Coles mesmes, la banda sonora compuesta por covers, cantares clásicos y composiciones de Carter Burwell, foi emponderada por Todd McCarthy de Variety,[101] y l'actuación de Bridges foi bien valorada por Janet Maslin, qu'escribió na so reseña pa The New York Times: «El señor Bridges atopa un papel tan ideal pa él que paez que nunca tuvo n'otru sitiu».[102] Sicasí, col pasu de los años The Big Lebowski tresformar nuna película de cultu y pasó a formar parte de la cultura popular,[96][103] exemplos d'ello son el festival añal Lebowski Fest —onde los asistentes participen d'actividaes rellacionaes al filme— o la relixón fundada en 2005 conocida como dudeísmo.[104][105]

Década de 2000

[editar | editar la fonte]
Ethan y Joel Coen nel Festival de Cannes 2001 nel estrenu de The Man Who Wasn't There

El filme d'aventures O Brother, Where Art Thou? llegó a los cines nel añu 2000 y tuvo llixeramente influyíu pola Odisea de Homero. La trama ta ambientada na Mississippi rural de 1937, mientres la Gran Depresión y sigue los pasos de trés convictos —interpretaos por George Clooney, John Turturro y Tim Blake Nelson— qu'acaben d'escapar de prisión coles mires de recuperar el botín d'un atracu a un bancu, qu'unu d'ellos soterró. Joel describir como «una película de The Three Stooges con alusiones homériques» y foi hasta esi momentu'l filme menos violentu del so filmografía.[106] Foi notable pol so banda sonora, qu'incluyó música tradicional de la rexón Sur d'Estaos Xuníos.[107][108] O Brother, Where Art Thou? foi bien recibida pola crítica,[109] qu'amás de la música, destacó l'aspeutu viráu a sepia llográu pol direutor de fotografía Roger Deakins.[110][111][112][106] La cinta llogró una bona recaldación[113] y amás foi nomada a dos Premios Óscar —nes categoríes meyor guión adautáu y meyor fotografía— y dos Globu d'Oru —recibiendo Clooney el premiu al meyor actor—.

Al añu siguiente, los Coen estrenaron la cinta neo-noir The Man Who Wasn't There, ambientada a finales de los 1940 nun pueblu de California. La película cunta la historia de Ed Crane —encarnáu por Billy Bob Thornton—, un lacónicu barberu que nun intentu por consiguir dineru pa invertir nun negociu, decide chantajear al xefe de la so esposa, quien amás ye l'amante d'ésta. Este foi'l primer trabayu de los Coen proyeutáu dafechu en blancu y negru; tomó elementos del cine negru clásicu como la voz en off del protagonista y tuvo influyíu poles noveles del escritor James M. Cain —específicamente por Double Indemnity, The Postman Always Rings Twice y Mildred Pierce—.[114][115][116] En mayu de 2001 estrenar nel Festival de Cannes y Joel Coen llevóse'l premiu al meyor direutor.[117] A pesar del bon recibimientu en Cannes, la recaldación nes sales de cine nun algamar pa igualar el costu de producción —d'aproximao venti millones de dólares—.[118][119] Sicasí, The Man Who Wasn't There recibió crítiques favorables al desempaño del so protagonista, al estilu cinematográficu de los sos direutores[118] y especialmente a Roger Deakins, llargamente allabáu pol so trabayu de fotografia.[120][121][122][123] Críticos como Peter Travers y Peter Bradshaw catalogaron la cinta como una de los meyores del añu 2001 y, de la mesma forma, el National Board of Review incluyir dientro de los sos diez meyores películes d'esi añu.[124][125][126] Amás de les bones crítiques, recibió múltiples premios y nominaciones, incluyendo una candidatura al Óscar y trés al Globu d'Oru.[127][128]

En 2001, los Coen entamaben filmar una adautación del llibru To the White Sea, un drama escritu por James Dickey, con Brad Pitt nel papel d'un pilotu d'Estaos Xuníos que topeta en Xapón mientres la Segunda Guerra Mundial. Antes d'empezar a rodar, el proyeutu foi abandonáu por cuenta de que'l dineru que l'estudiu taba dispuestu a invertir nun yera abondu, acordies colos Coen, como pa realizar la película como yera necesariu.[68][129] De siguío, los Coen fueron contrataos per primer vegada pa escribir un guión en xunto: Intolerable Cruelty, una historia concebida por John Romanu y escrita en principiu por Robert Ramsey y Matthew Stone. En 1994, Joel y Ethan empezaren a trabayar nel guión de Intolerable Cruelty ensin intenciones de dirixilo ellos mesmos.[130] Dempués de que dellos direutores se desligaron del proyeutu y George Clooney foi contratáu como actor principal, los Coen aceptaron faese cargu de la película como direutores y compartir les xeres de producción con Brian Grazer.[129] Esta foi la producción más cara de los direutores hasta esi entós: sesenta millones de dólares, esautamente'l presupuestu que precisaben pa To the White Sea.[15] La comedia, sobre un abogáu especializáu en divorcios y una muyer que busca consiguir dineru de les sos rotures (Catherine Zeta-Jones), estrenar en 2003 y foi un ésitu na taquilla, onde recaldó más de cientu venti millones de dólares en tol mundu.[131] El filme xeneró reaiciones mistes[132] y al tratase d'un trabayu de los Coen, dellos críticos notaron un inusual tonu comercial, como USA Today, que la catalogó como la so «película más mainstream» hasta esi momentu, o Sight and Sound, que la describió como un productu envasado pa consumise».[133]

El mesmu añu estrenóse Bad Santa, una comedia negra na que Joel y Ethan tuvieron arreyaos como productores executivos y reescribieron partes del guión xunto al so direutor Terry Zwigoff. La producción de la mesma tuvo entorpecida por desalcuerdos ente los Coen, Zwigoff y Bob Weinstein, de la productora Miramax.[134][135] Magar hubo diferencies con respectu al casting, les fregadures más series surdieron cuando, nun intentu por faer la película más comercial, Weinstein filmó delles secuencies adicionales ensin l'aprobación del direutor ya incluyir nel montaxe.[134] Esto traxo un solmenáu discutiniu colos Coen, quien sintieron que'l productor intentara «tresformar el filme en American Pie» y describieron la película como «un cachu de mierda».[134] Más tarde, los Coen declararon: «Tuvimos toa nuesa carrera evitando a Miramax, y ésta ye la razón».[136] Como resultancia, montáronse dos cortes de Bad Santa, la versión del direutor y la comercial.[134]

La comedia negra The Ladykillers, un remake del clásicu británicu El quintetu de la muerte (1955), estrenar en 2004. Al igual que na so anterior película, los Coen recurrieron a otru reconocíu actor pa protagonizar la cinta, Tom Hanks, quien interpretó a un profesor y líder d'una banda de lladrones qu'arrienda una habitación na casa d'una vieya dende onde los protagonistes entamen executar un robu. Cuando la muyer empieza a abarruntar del plan, el grupu decide asesinala pa nun arruinar el trabayu. Con una recaldación aceptable na taquilla,[137] la película tuvo un recibimientu tibiu per parte de los críticos y anque la consideraron un trabayu menor de los hermanos Coen,[138] l'actuación de Hanks foi bien recibida.[139][140][141][142][143] Geoff Andrew, de la revista londinense Time Out, concluyó'l so reseña comentando: «Ente que ta lloñe de lo meyor de los Coen, nun dexa de ser más intelixente y ambiciosa que la mayoría de les comedies de Hollywood actuales».[144] L'estrenu de The Ladykillers derivar nun periodu de trés años hasta'l so siguiente llargumetraxe, No Country for Old Men.[138] Mientres esti tiempu, participaron como productores executivos na cinta musical Romance & Cigarettes (2005) de John Turturro y realizaron unu de los curtiumetraxes incluyíos nel filme Paris, je t'aime (2006), onde al traviés de venti segmentos de distintos direutores esquícense diverses versiones de la vida en París. Esta foi la primer vegada que Joel y Ethan filmaron fora del so país d'orixe.[22] El curtiu de los hermanos, tituláu Tuileries, axuntó una vegada más a los direutores col actor Steve Buscemi, quien encarnó a un turista d'Estaos Xuníos envolubráu nun problema con una pareya francesa nel metro de la ciudá.[138] «Tomamos dalgunos de los requerimientos daos pa los curtios, como amosar puntos de referencia parisinos y describir la ciudá como una ciudá pal amor, y dar vuelta, ensin pensar que diba ser aprobáu», dixo Ethan.[22]

Javier Bardem y los Coen nel Festival de Cannes 2007

En payares de 2007 llegó a los cines la que quiciabes seya la película más allabada de los direutores dende Fargo, No Country for Old Men, una adautación de la novela del mesmu nome escrita por Cormac McCarthy. Narra la historia de Llewelyn —interpretáu por Josh Brolin—, un home qu'atopa dos millones de dólares provenientes del narcotráficu na frontera de Texas y Méxicu y decide guardalos. De resultes d'esta aición, ye escorríu por quien busquen el dineru, incluyíu un accidente asesín a sueldu (Javier Bardem), que complica les intenciones de Llewelyn y de un oficial local (Tommy Lee Jones). No Country for Old Men foi un atayante ésitu de crítica y ganó numberosos premios, incluyendo'l Óscar a meyor película, meyor direutor, meyor guión adautáu y meyor actor de repartu. Munchos críticos incluyir nes sos llistes de les meyores películes de 2007[145] y otros considerar la meyor de los hermanos Coen hasta esi momentu.[146][147][148][149] El críticu David Stratton de At the Movies comentó que «Hitchcock nun fadría un meyor suspense»[150] y el mesmu autor de la novela declaró que l'adautación foi «una bien bona película».[151] Esi mesmu añu rodaron el curtiumetraxe World Cinema como parte de Chacun son cinéma, una producción conmemorando'l sesenta aniversariu del Festival de Cannes. Casi col mesmu aspeutu qu'en No Country for Old Men, Josh Brolin interpreta a un home na taquilla d'un cine alternativu decidiendo ente dos proyeiciones, la clásica La regla del xuegu de Jean Renoir o una cinta contemporánea turca, İklimler.[152]

Burn After Reading (2008) foi'l primer llargumetraxe empobináu sobre la base d'un guión orixinal de los Coen dende The Man Who Wasn't There. Con George Clooney, Frances McDormand, John Malkovich, Tilda Swinton y Brad Pitt como actores principales, tratar d'una comedia d'espionaxe[153] y foi la tercer parte de lo que los Coen llamaron «triloxía fata» con Clooney —les anteriores fueron O Brother, Where Art Thou? y Intolerable Cruelty—.[154] La película llegó al númberu unu nel so debú na taquilla d'Estaos Xuníos[155] y llogró bones opiniones de gran parte de la crítica especializada.[156][157][158] «Filmada, musicalizada y montada como un thriller conspiracionista, pero actuada con esuberancia risible por una repartida brillosa», escribió Colin Covert na so reseña pa Star Tribune, «presentar a sigo mesma de forma seria ente que difícilmente tenga dalgún sentíu», concluyó'l críticu.[159]

En setiembre de 2008, volvieron a Minnesota per primer vegada dende Fargo pa rodar A Serious Man. La resultancia foi una comedia negra sobre la vida d'una familia xudía d'académicos, similar a la mesma familia Coen, ambientada en St. Louis Park alredor del añu 1967.[160] La historia basar en parte nel Llibru de Job y en la mesma niñez de los hermanos.[160] «Pensamos que sería interesante faer daqué ambientáu en 1967 nesa comunidá, porque foi un puntu bien interesante de nuesa mesma niñez», esplicó Joel. «Y parte del filme vieno de pensar alrodiu de la música d'esi periodu, la combinación de música llitúrxica xudía y Jefferson Airplane. Un montón de coses distintes».[161][162] La película se estrenadó en 2009 y anque solo foi proyeutada en cines selectos, el baxu presupuestu emplegáu pa la so realización dexó-y reportar bones ganancies na taquilla.[163] Sumáu a esto los críticos recibir favorablemente y valoraron de forma positiva'l remanecimientu de fortaleces amosaes nos primeros trabayos de los direutores.[163] Poro, A Serious Man foi nomada al Óscar en dos categoríes, meyor película y meyor guión orixinal, amás de recibir múltiples candidatures a otros gallardones y ser incluyida ente les meyores diez películes del añu según el American Film Institute y el National Board of Review.[164][165]

Década de 2010

[editar | editar la fonte]

En 2010 estrenaron True Grit, un filme western qu'afixo a la gran pantalla la novela del mesmu nome de 1968 escrita por Charles Portis.[163] Esta adautación fílmica —llevada al cine enantes en 1969— tuvo protagonizada por Hailee Steinfeld y Jeff Bridges. Dempués de qu'un foraxíu asesina al so padre, Mattie Ross, una moza de 14 años, contrata a un alguacil bebedor y de gatíu fácil llamáu «Rooster» Cogburn por que la ayudar a atopar al asesín y vengar la muerte del so padre. La película tuvo gran resonancia tantu nel públicu como na crítica. Los Coen esperimentaron el so mayor ésitu comercial hasta esi momentu, recaldando más de doscientos cincuenta millones de dólares en tol mundu y superando per primer vegada los cien millones de dólares n'Estaos Xuníos.[166] Coles mesmes, la cinta foi ovacionada llargamente polos críticos; Colin Covert de Star Tribune describir como «maxistral»[167] y Dave Calhoun de Time Out dixo que «podría ser la película más direuta de los Coen, pero tamién una de los meyores».[168] Delles de reseñar señalaron que True Grit yera un trabayu más accesible y menos personal, notando l'ausencia d'elementos típicos de filmes previos de los hermanos Coen;[166][169][170] Roger Ebert comentó al respeutu: «Toi sorprendíu de que los Coen fixeren esti filme tan distintu a los sos otros trabayos, sacante en calidá».[171] Una vegada más el trabayu de Joel y Ethan viose compensáu con nominaciones a los Óscar con diez candidatures en total, incluyendo meyor película, meyor direutor y meyor guión adautáu.[172]

Los Coen nel Festival de Cannes 2015

El siguiente proyeutu de los cineastes foi Inside Llewyn Davis, una historia que narra una selmana na vida de Llewyn Davis, un cantautor que percuerre la escena musical folk del barriu neoyorquín de Greenwich Village en 1961. Joel describió'l personaxe principal —interpretáu por Óscar Isaac— como «daquién que nun ye esitosu no que fai, pero non porque nun seya bonu» y Ethan amestó: «Pensamos nel filme como una odisea que nun va escontra nengún llau».[173] La película estrenar nel Festival de Cannes 2013, onde llogró'l Gran Premiu del Xuráu.[174] Nel so estrenu nos cines d'Estaos Xuníos a fines d'esi añu, el filme tuvo una bona respuesta y recaldó aproximao'l triple de los once millones de dólares que costó la so producción.[175][176] Los críticos recibir con entusiasmu[177] y dalgunos repararon nel so aire murnio y el característicu humor de los Coen.[178][179][180][181][182] Inside Llewyn Davis recibió múltiples nominaciones a diversos premios, incluyendo'l Óscar, BAFTA y Globu d'Oru.[183][184][185]

En 2014 estrenóse al traviés de la canal FX la serie de televisión Fargo, inspirada na película de 1996. La versión televisiva de Fargo cuntó colos Coen como productores executivos y el so estrenu tuvo acompañáu d'escelentes reseñes.[186] L'ésitu de Fargo traxo consigo múltiples reconocencies y foi anovada pa subsiguientes temporaes.[187] Previu al so próximu llabor como direutores, contribuyeron como guionistes pa dos producciones —como yá lo fixeren antes con Gambit—.[188] Na primera d'elles, Unbroken, los Coen fueron contrataos pa reescribir la primer versión del guión, un drama bélicu basáu nel llibru alrodiu de les esperiencies del militar Louis Zamperini na Guerra del Pacíficu mientres la Segunda Guerra Mundial.[189][188] Pol so segundu trabayu, el guión del drama sobre'l incidente del U-2, Bridge of Spies, recibieron una candidatura al Óscar al meyor guión orixinal.[190]

Tres años dempués de la so última direición, estrenaron la comedia Hail, Caesar! en 2016, que tien a Josh Brolin interpretando a un productor d'un estudiu cinematográficu mientres la era del cine clásicu de Hollywood nos años 1950. El restu del repartu foi conformáu por otros actores antes vistos en producciones de los Coen como George Clooney, Frances McDormand y Tilda Swinton. La crítica recibió Hail, Caesar! con opiniones positives polo xeneral[191] y tuvo l'ésitu abondu na taquilla como pa recaldar casi'l triple del so presupuestu —de ventidós millones de dólares—.[192] Manohla Dargis de The New York Times asitió al filme «ente mediu de les obres maestres y fracasos» de los direutores[193] y Bill Goodykoontz de Arizona Republic señaló que ye «meyor que, por casu, Intolerable Cruelty, pero nin cerca de la xenialidá de The Big Lebowski».[194] Otros críticos, anque calificándola positivamente, coincidieron en que'l filme nun algamar el nivel de los meyores trabayos de los Coen.[195][196][197] Al añu siguiente, George Clooney estrenó como direutor Suburbicon nel Festival Internacional de Cine de Venecia, que'l so guión fuera escritu polos Coen orixinalmente en 1986 —dempués de Blood Simple— y que se tuviera entamando producir dende 2005.[198][199] Suburbicon amuesa'l llau violentu d'una aparentemente pacífica comunidá suburbana escontra fines de los años 1950. Tres el so estrenu en Venecia, la reaición de los críticos foi tibia;[200] el periódicu The Guardian calificar como una de les «mayores decepciones» del festival y el sitiu web Vox a pesar d'apreciar el so premisa considerar «una esconcertante decepción, un fracasu de proporciones épiques».[201][202]

Otros trabayos

[editar | editar la fonte]

A mediaos de los años 1990, los hermanos Coen empezaron a realizar anuncios publicitarios pa delles marques reconocíes, ente elles Olympus y Honda. Unu de los sos anuncios más destacaos foi pa la marca Gap en 2002, que incluyó a los actores Dennis Hopper y Christina Ricci.[203][204] Otru de los sos spots destacaos foi pa la compañía H&R Block, emitíu mientres la Super Bowl XXXVI.[205] Mientres escribía l'anunciu pa H&R Block, la firma publicitaria Mithun Agency inspirar en The Hudsucker Proxy y más tarde convidaron a los Coen a dirixilo.[205] En 1992 fundaron en Nueva York la so propia productora cinematográfica, Mike Zoss Productions —nomada n'honor a Mike Zoss Drugs, una farmacia de Minneapolis—.[206][207] El primer proyeutu que producieron con ella foi O Brother, Where Art Thou? y siguiéron-y otros llargumetraxes de los hermanos y la serie Fargo.

En payares de 1998, Ethan editó Gates of Eden, una escoyeta de cuentos curtios, dalgunos d'ellos nuevos y otros publicaos antes en medios como Playboy, Vanity Fair y The New Yorker.[15] Coles mesmes foi llanzáu en versión audiollibru coles narraciones d'actores regulares de les sos películes como John Turturro, Steve Buscemi y John Goodman.[208] El llibru, que s'inspira na mocedá de Ethan en Minneapolis y homenaxa temátiques criminales y noir, recibió bones crítiques.[15][209] Keith Phipps de The A.V. Club escribió: «Gran parte de la coleición [...] ta bien enraigonada a l'atélite sensibilidá Coen. Pero otra gran parte non, y ye esti elementu lo que fai Gates of Eden entá meyor de lo que podría esperase».[210] Tres años más tarde, en 2001, editó otru llibru tituláu The Drunken Driver Has the Right of Way, esta vegada de poesía. Al igual que col so llibru anterior, los críticos buscaron semeyances col so trabayu cinematográficu.[208] En 2012, llanzó otra coleición de poesía, The Day the World Ends.[211]

En 2005, los Coen axuntar con Charlie Kaufman pa componer el proyeutu de radioteatro «Theater of the New Ear» que consistió en dos obres presentaes en direuto en Nueva York, Los Angeles y Londres. Una d'elles, titulada Sawbones, escrita y empobinada polos Coen, foi protagonizada por John Goodman, Steve Buscemi, Philip Seymour Hoffman y Marcia Gay Harden, ente otros.[208] Dempués de recibir el proyeutu, el compositor Carter Burwell contautar colos Coen pa preguntar si teníen dalguna historia archivada que quixeren apurrir y estos ufiertáronse pa escribir una obra nueva.[212] La obra, una sátira de quince minutos de duración, trata sobre una serie de televisión llamada Sawbones, alrodiu de les aventures d'un doctor encarnáu por Hoffman— nel Vieyu Oeste y los sos amigos, coles mesmes que se retrata la vida de dos televidentes de Sawbones.

Amás del so trabayu como escritor de cuentos y poesía, Ethan escribió delles obres de teatru.[208] La primera d'elles foi Almost an Evening, una obra estremada en tres actos presentada off-Broadway na Atlantic Theater Company mientres 2008. El críticu de The New York Times, Ben Brantley, escribió que Almost an Evening «ta influyida pola premisa de que l'infiernu acesma'l día ente día xusto so la superficie, o xusto al volver la esquina».[213][208] La so segunda obra estrenar nel mesmu teatru al añu siguiente, y titulóse Offices. Dichu trabayu caltuvo la mesma estructura de trés obres d'un actu que presentó la so predecesora, esta vegada tratando temátiques rellacionaes al mundu llaboral y corporativo.[214] Ethan volvió estrenar otru tríu d'obres tituláu Happy Hour en 2012, dirixíes —al igual que los dos anteriores— por Neil Pepe, que los sos personaxes principales incluyeron al dueñu d'un chigre, un guitarrista de los años 1970 y un home de negocios viaxeru.[211]

Ethan participó per primer vegada en Broadway ente 2011 y 2012 cola producción Relatively Speaking, estremada en trés obres d'un actu, unu d'ellos escritu por Ethan y tituláu «Talking Cure». La so obra, alrodiu de un home confináu nun hospital psiquiátricu y un terapeuta que trata d'ayudar, foi descrita por Charles Isherwood de The New York Times como «un sogón y risonderu tironeo» ente los sos protagonistes.[215] Contrariamente, Michael Feingold de The Village Voice catalogó la obra como «ensin gracia y describir como un «escarabayo ensin terminar».[211] En setiembre de 2013, estrenóse la so primer obra de llarga duración, Women or Nothing, dirixida por David Cromer, una comedia sobre una pareya de lesbianes desesperaes por tener un fíu.[211][216]

Como homenaxe a los hermanos Lumière y los cientu venti años de la invención del cine,[217] los Coen fueron presidentes del xuráu nel Festival de Cannes 2015, siendo ésta la primer vegada que dos persones presidieron el xuráu del certame.[218] Coles mesmes, foi la primer vegada que los hermanos formaron parte d'un xuráu, lo que nun camudó la so forma de reparar les películes: «Cuando veo una película, tratu de vela como cualesquier otru espectador», afirmó Joel. «Nun tamos equí pa ser críticos de cine. Tamos pa ver qué filmes nos gusten más, con cuálos tamos toos d'alcuerdu».[219]

Estilu ya influencies

[editar | editar la fonte]

Los hermanos Coen tienen un estilu propiu bien reconocible, que suel manifestase en películes onde los direutores combinen distintos xéneros,[220][6] principalmente'l drama y la comedia varies de les sos producciones fueron clasificaes como comedies negres—. A lo llargo de la so carrera, caltuvieron un balance ente filmes risibles y dramáticos, en parte, pa tomase un respiru» ente un drama y el siguiente.[221] Mientres pasaxes nes sos películes, tamién supieron encetar otros xéneros como'l musical —por casu en O Brother, Where Art Thou? o Hail, Caesar!— o la ciencia ficción.[153] Los sos filmes inclúin elementos recurrentes como la escentricidá de los sos personaxes, la violencia[8] y trames enrevesaes,[6] les cualos pueden xirar en redol al dineru o al secuestru.[222] Personaxes como Karl Mundt en Barton Fink o Anton Chigurh en No Country for Old Men personifiquen el arquetipu de «malváu imparable» —unstoppable evil—.[223] La violencia y les escentricidaes nes sos cintes fueron de cutiu atribuyíes al periodu de la mocedá de los Coen, como una forma de compensar el aburrición y cotidianidá vivida mientres esa dómina de les sos vides.[224]

Les aiciones de dellos personaxes son reminicentes al suañu americanu, como por casu en The Man Who Wasn't There, Fargo o Burn After Reading, onde la busca d'oportunidaes o cambeos de los sos personaxes tienen efeutos primordiales nel argumentu.[225][226] L'usu de la ironía, humor negro y los típicos personaxes y trames de les sos películes son dacuando resumíos por aciu l'usu del términu «coenesco» —del inglés coenesque—,[227] un axetivu que foi incluyíu nel Collins English Dictionary.[228] Ante la entruga de si teníen un estilu personal, Joel contestó: «Nun creo qu'haya un filo, siquier de forma consciente, qu'una les histories que cuntamos», y Ethan cavilgó: «Ye lo que llames estilu solu en retrospectiva. Al momentu de faer la película, solo trátase de tomar decisiones individuales. [...] Si eso tien cierta consistencia, dicen: 'Bonu, esi ye l'estilu d'ellos'».[229]

La comedia Sullivan's Travels (1941) de Preston Sturges inspiró'l nome y parte del argumentu de O Brother, Where Art Thou?[230]

Munches de les sos películes son homenaxes o tán influyíes por xéneros del cine clásicu como'l cine de gángsters de los años 1930, el cine negru y les comedies screwball de los años 1930 y 1940.[231] Una de les mayores inspiraciones de los Coen son les películes del cineasta Preston Sturges, que les sos formes narratives, llau satíricu o diálogos pueden apreciase nos filmes de los hermanos.[232] Coles mesmes, los sos trabayos tán notoriamente influyíos por escritores de noveles negres como James M. Cain y Raymond Chandler;[233][234] tales influencies noir son visibles, por casu, en Blood Simple, Miller's Crossing —que se basa en gran parte en The Glass Key y Collecha colorada de Dashiell Hammett—, Fargo y The Man Who Wasn't There, catalogaes dientro del movimientu neo-noir.[235] De les sos influencies cinematográficu y lliterariu, surden dalgunos de los elementos presentes nes películes de los direutores, como les voces en off, secuencies de suañu y humor absurdo.[227] Por cuenta de esto, gran parte de les cintes que conformen la so filmografía son recreaciones de dómina.[236] «Ambientar una historia nel pasáu ye una manera de ficcionalizarla más», esplicaron los hermanos. «Nun se trata de reminiscencia porque les nueses películes son alrodiu de un pasáu que nunca vivimos. Trátase más d'imaxinación».[237] A esto sumir les esperiencies personales de los Coen: la so mocedá y mocedá mientres los iviernos en Minneapolis y la so crianza so la relixón xudía.[227] La so predisposición a entemecer xéneros y homenaxar estilos cinematográficos tradicionales llevaron a dellos autores contemporáneos a calificar les sos cintes como posmodernas,[238] como por casu O Brother, Where Art Thou?[239] o The Hudsucker Proxy —la cual esplora y reinventa estilos del cine clásicu—.[240] Con al respective de dicha denominación Ethan declaró nun tener «bien claro de que se trata'l posmodernismu».[240]

De resultes de la diversidá de xéneros y dómines, les sos películes tán ambientadas a lo llargo y anchu de los Estaos Xuníos: Texas (Blood Simple, No Country for Old Men), Arizona (Raising Arizona), Los Angeles (The Big Lebowski, Intolerable Cruelty), Santa Rosa (The Man Who Wasn't There), Hollywood (Barton Fink, Hail, Caesar!), Mississippi (O Brother, Where Art Thou?, The Ladykillers), Nueva York (The Hudsucker Proxy, Inside Llewyn Davis), Minnesota (Fargo, A Serious Man), Washington D. C. (Burn After Reading) o Arkansas (True Grit).[226] Con al respective de l'ambientación rural de The Man Who Wasn't There, l'historiador y críticu José María Caparrós señaló: «Poques vegaes el cine d'Estaos Xuníos asomóse d'una forma tan sutil y contundente pa ufiertar un testimoniu del fondu vacíu esistencial y de la mediocridá de l'América fonda».[241] Casi la totalidá de les sos histories trescurren nel so país d'orixe, esto debe, según los Coen, a que les temátiques que remanen y a les que se sienten coneutaos tán enraigonaes al so país d'orixe.[242]

La so manera de rodar carauterizar por ser simple y precisa, filmar con lentes gran angular y utilizar la téunica planu-contraplano asitiando la cámara ente dambos personaxes.[243][244] Anque nos creitos de los sos primeros trabayos apaez namái Joel como direutor, dambos encárguense de la escritura, producción, direición y, polo xeneral, tamién del montaxe.[n. 2] Con respectu al montaxe, Joel sostuvo: «Preferimos un abordaxe práuticu en cuenta de sentanos al llau de daquién y dici-y cuando cortar. Pensamos que ye más fácil».[242] Pol so constante habilidá pa trabayar xuntos y la so similar visión artística, de cutiu fíxose referencia a ellos como'l direutor bicéfalu» —two-headed direutor—.[5] Munchos de los que trabayaron con ellos cuntaron l'anécdota de que al tar tan compenetrados, al faer una entruga, sobre'l guión o los sos personaxes a cada unu d'ellos, recibieron esautamente la mesma respuesta de cada hermanu. Los Coen son conocíos por planiar hasta'l más mínimu detalle, ser bien precisos y coordinaos, entamando acaldía de rodaxe por aciu storyboards de los segmentos del guión a ser filmaos.[246] Dellos actores y miembros del equipu téunicu mentaron que los hermanos «saben esautamente que quieren».[247][248][249][250][251] Dempués de la so esperiencia en dos de les sos cintes, l'actor Peter Stormare dixo: «Tienen el productu na so cabeza. Conocen esautamente la resultancia final».[246]

Dende los sos entamos, los Coen han llogrando caltener autonomía creativa y el final cut de les sos películes,[252][231] llogrando produciles al marxe del modelu del cine d'industria y de quien les financien. «Afortunadamente tamos llibres del procesu de desenvolvimientu y del procesu de realización de la película del comité de Hollywood», afirmó Joel, y amestó: «Ellos entienden que si van faer una película con nós, dexarán faénosla a la nuesa manera».[229] A diferencia d'otru realizadores independientes, les películes de los Coen nun tán dirixíes a un públicu selectu y anque trabayen con baxos presupuestos pa llograr independencia, tamién saquen provechu de la mayor distribución que los grandes estudios pueden aprovi-yos.[253] En dellos casos tuvieron qu'afaese a les esixencies del mercáu, por casu con Blood Simple y The Hudsucker Proxy, pa les cualos Joel y Ethan abandonaron la idea d'estrenales en blancu y negru pa facilitar la so distribución —finalmente en 2001 estrenaron The Man Who Wasn't There en blancu y negru—.[253] A pesar de la so llibertá creativa y control sobre les sos creaciones, los Coen nun se definen como «autor» —como los definieron ciertu escritores y críticos de cine—[254][12] y, anque algamaron un estatus de cineastes de película de cultu cultu, nun se ven afeutaos o influyíos pola popularidá.[229][13] Al respeutu, Barry Sonnenfeld comentó: «Eso ye lo xenial de Joel y Ethan. Nun quieren apaecer nel Today Show. Nun quieren apaecer en People. Nun los importa».[255]

Tres el so debú en 1984, los Coen pasaron a formar parte d'una nueva xeneración de cineastes independientes —al pie de otros como Sam Raimi y Jim Jarmusch— y el so estilu sirvió d'influencia a películes de cine independiente d'Estaos Xuníos que los siguieron.[4] Col pasu del tiempu, los direutores llograron tener ésitu comercial ensin dexar de ser independientes.[236][220]

Filmografía

[editar | editar la fonte]
Artículu principal: Filmografía de los hermanos Coen
Llargumetraxes como direutores
Otros trabayos

Collaboradores

[editar | editar la fonte]

Los hermanos Coen escueyen con frecuencia a ciertos actores, ente los que más vegaes han participaos de les sos producciones atópense Frances McDormand —esposa de Joel—, Steve Buscemi, John Goodman, Jon Polito y John Turturro.[256] Otros actores qu'apaeció a lo menos en trés causes son George Clooney, Michael Badalucco, Holly Hunter, Stephen Root, Josh Brolin, Richard Jenkins y Bruce Campbell.

De manera similar tienden a trabayar col mesmu equipu de filmación: el direutor de fotografía Roger Deakins, los diseñadores de producción Dennis Gassner y Jess Gonchor, l'editor de soníu Skip Lievsay[257] y la xefa de vestuariu Mary Zophres. Nes sos primeres trés películes, trabayaron con Barry Sonnenfeld como direutor de fotografía, hasta que Sonnenfeld abandonó pa dedicase a la so carrera como direutor.[23] Dende entós Deakins encargóse de la fotografía de los Coen en casi tolos sos filmes, sacante Burn After Reading, pa la cual emplegaron a Emmanuel Lubezki,[258] y Inside Llewyn Davis, onde Bruno Delbonnel ocupó'l so llugar.[259]

Carter Burwell compunxo la música de la mayoría de les películes de los Coen y T-Bone Burnett produció gran parte de la música tradicional de O Brother, Where Art Thou? y escoyó la música de The Big Lebowski.[260] Na mayoría de les cintes de los direutores el montador acreditáu ye Roderick Jaynes, un alies utilizáu polos Coen.[n. 3] La esposa de Ethan, Tricia Cooke, trabayó como montadora en trés de les sos producciones —The Big Lebowski, O Brother, Where Art Thou? y The Man Who Wasn't There— dempués de trabayar como asistente de montaxe en cuatro de los sos filmes previos —Miller's Crossing, Barton Fink, The Hudsucker Proxy y Fargo—.

El realizador Sam Raimi ye otru collaborador frecuente desque conoció a Joel cuando esti postreru trabayaba como asistente de montaxe en The Evil Dead. Ayudó a los Coen nel guión de The Hudsucker Proxy, y los Coen escribieron el guión de Crimewave, que Raimi dirixó. El direutor amás fixo caméos en Miller's Crossing y The Hudsucker Proxy.

Gallardones

[editar | editar la fonte]
Artículu principal: Premios y nominaciones de los hermanos Coen

Los hermanos Coen llograron una considerable variedá de reconocencies y honores a lo llargo de la so trayeutoria nel cine. Consiguieron dalgunos de los premios más prestixosos de la industria cinematográfica, incluyendo'l Óscar, Globu d'Oru y BAFTA. En 1991, consiguieron la Palma d'Oru, el mayor premios del Festival de Cannes, por Barton Fink; la película resultó tamién ganadora de los premios a meyor direutor y meyor actor, una triple victoria ensin precedentes.[263] Años más tarde, volvieron trunfar en Cannes, ganando'l premiu al meyor direutor en dos causes más, por Fargo y The Man Who Wasn't There, y el Gran Premiu del Xuráu por Inside Llewyn Davis. Gracies al so llabor en Fargo, ganaron el so primer premiu Óscar al meyor guión orixinal y fueron candidatos a tres premios más nel mesmu certame, incluyendo meyor película y meyor direutor. Na mesma dómina recibieron múltiples nominaciones a diversos gallardones por Fargo y Joel recibió'l BAFTA al meyor direutor.[n. 2]

Tres l'estrenu de No Country for Old Men en 2007, los Coen recibieron una amplia reconocencia per parte de delles organizaciones —como l'Asociación de Críticos de Cine de Chicago[264] o'l Círculu de Críticos de Nueva York[265]— y volvieron ser candidatos a los premios de l'Academia. Lleváronse los premios Óscar a meyor película, meyor direutor y meyor guión adautáu. Al recibir la estauína a meyor direutor, Joel recordó unu de los sos primeros trabayos como primerizos, Henry Kissinger: Man on the Go, filmáu en Super-8 y comentó: «Ethan y yo tuvimos cuntando histories con cámares desque eramos neños. Honestamente, lo que faemos agora nun paez tan distintu a lo que faíamos nesi entós».[266][267] Los Coen tresformar nos primeros hermanos en ganar el premiu a meyor direutor en xunto y el segundu dúu en compartir dichu premiu —el primer par foi Robert Wise y Jerome Robbins por West Side Story—.[266] No Country for Old Men llevar a ser candidatos tamién nos Globu d'Oru, onde ganaron el premiu al meyor guión,[268] y nos BAFTA, onde se-yos apurrió'l BAFTA al meyor direutor.[269] En 2013, recibieron la medaya de comendadores de les Artes y de les Lletres, la mayor reconocencia cultural dau pol gobiernu de Francia. «Este ye unu de los más afortunaos chistes que creo que nos fixo la vida», bromió Joel al recibir l'honor. La ministra de cultura Aurélie Filippetti amestó: «Tenemos llazos bien fuertes ente'l cine francés y el cine d'Estaos Xuníos asina que ye natural esta reconocencia a dos de los más grandes direutores d'Estaos Xuníos na actualidá».[270]

Taquilla

[editar | editar la fonte]
Siempres fuimos esitosos comercialmente. Non nel sentíu de faer grandes cantidaes de dineru, lo qu'escasamente faemos, sinón en términos de nun perder dineru y recaldar modestes cantidaes. Nesi aspeutu somos constantes. Por eso fuimos capaces de siguir faciendo películes y amás porque, extrañamente, tuvimos patrocinadores d'estudios, empezando por Barry Diller. Dacuando son xente de negocios que saben que nun van faer enormes cantidaes de dineru, pero gústen-yos el to películes. Ellos tamién son aficionáu al cine.[271]
Ethan Coen

Acordies con el sitiu web Box Office Mojo, les películes que dirixeron los Coen recaldaron alredor de 573 millones de dólares n'Estaos Xuníos.[272] Tres los beneficios na taquilla de Blood Simple y Raising Arizona,[273] la carrera de los Coen siguió con una serie de fracasos comerciales: Miller's Crossing, Barton Fink y The Hudsucker Proxy. Esta postrera significó'l so mayor trespié na taquilla —con un presupuestu de venticinco millones de dólares, la cinta recaldó cerca de tres millones de dólares nel so país d'orixe—, y de resultes, los Coen dispunxeron d'un presupuestu más acutáu pa Fargo, la so siguiente producción,[274] que sería'l primer trabayu de los Coen que llegó a un públicu masivu, y que foi proyeutada en 716 cines —el mayor algame d'un filme de los hermanos hasta esi momentu— y recaldó alredor de venticuatro millones de dólares en territoriu d'Estaos Xuníos.[275] Magar la tibia receición de la crítica, les comedies Intolerable Cruelty y The Ladykillers recaldaron n'Estaos Xuníos trenta y cinco y trenta y nueve millones, respeutivamente, cifres positives en comparanza con trabayos anteriores.[276] Darréu llograron grandes resultaos económiques, recaldando un total de 171 627 166 dólares por No Country for Old Men, 163 720 069 por Burn After Reading y 252 276 927, la so mayor recaldación hasta'l momentu, por True Grit.[272]

Notes

[editar | editar la fonte]
  1. ↑ Debíu al orde de nacencia Joel tien d'apaecer en primer llugar y Ethan en segundu. Acordies cola RAE, nesti casu la conxunción utilizada antes de Ethan tien de ser y en llugar de y pa evitar asina la cacofonía, al tratase d'una voz estranxera qu'empieza con y pero que'l so soníu ye /i/.[1]
  2. ↑ 2,0 2,1 Mientres munchos años, Joel y Ethan nun compartieron los creitos como direutores por cuenta de que les regles del Sindicatu de Direutores d'Estaos Xuníos nun lo dexaben. Ye por esto que Joel apaecía como únicu direutor y Ethan como únicu productor. Nun foi hasta l'añu 2004 cola cinta The Ladykillers qu'empezaron a compartir los creitos de direición y producción.[245]
  3. ↑ Roderick Jaynes ye'l seudónimu usáu polos Coen para montar les sos películes, por cuenta de que nun queríen que'l so nomes repitieren tantes vegaes nos creitos.[261] Los hermanos revelaron ser los montadores detrás del seudónimu dempués de que Jaynes foi nomáu al Premiu Óscar y la idea de mandar a Albert Finney amarutáu a la ceremonia d'entrega foi refugada pola Academia.[262]

Referencies

[editar | editar la fonte]
  1. ↑ «Camudo de la y copulativa en y». Real Academia Española. Consultáu'l 22 de xunu de 2016.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 Levine 2000, p. 9
  3. ↑ 3,0 3,1 Robson 2011, p. 9
  4. ↑ 4,0 4,1 Bergan 2016, p. II: King of the Indies - 7 - Independents' Day
  5. ↑ 5,0 5,1 Helford, Paul (25 de febreru de 2011). «Jeff Bridges and the amazing two-headed direutor». Arizona Daily Sun. Consultáu'l 4 de xunetu de 2016.
  6. ↑ 6,0 6,1 6,2 «Coen brothers - American Filmmakers». Britannica.com. http://www.britannica.com/biography/Coen-brothers. Consultáu'l 21 de xunu de 2016. 
  7. ↑ Doom 2009, p. 12
  8. ↑ 8,0 8,1 Doom 2009, p. 11
  9. ↑ Luhr 2004, p. 4
  10. ↑ Allen, Coen & Coen 2006, p. 180
  11. ↑ Bergan 2016, p. King of the Indies - 9 - Auteur Biography
  12. ↑ 12,0 12,1 Franklin, Daniel P. (2016). Politics and Film: The Political Culture of Television and Movies (n'inglés). Rowman & Littlefield, páx. 119. ISBN 9781442262331.
  13. ↑ 13,0 13,1 Palmer 2004, p. 3-4
  14. ↑ 14,0 14,1 Nathan 2012, p. 71
  15. ↑ 15,0 15,1 15,2 15,3 15,4 15,5 Nathan 2012, p. 99
  16. ↑ 16,0 16,1 16,2 16,3 16,4 Hamen 2012, p. 13
  17. ↑ 17,0 17,1 17,2 «Coen brothers prove two heads are better than one». Agence France-Presse (24 de febreru de 2008). Archiváu dende l'orixinal, el 3 de marzu de 2008. Consultáu'l 5 d'ochobre de 2008.
  18. ↑ 18,0 18,1 Harrod, Horatia (18 de xineru de 2014). «Hollywood's mischief-makers: an interview with the Coen Brothers». Telegraph. Consultáu'l 5 de xunu de 2016.
  19. ↑ «Rena Coen». Geni.com. Consultáu'l 2 de xunetu de 2016.
  20. ↑ 20,0 20,1 Robson 2011, p. 7
  21. ↑ «Edward Coen». Find a Grave. Consultáu'l 2 de xunetu de 2016.
  22. ↑ 22,0 22,1 22,2 22,3 Bergan, Ronald (2016). The Coen Brothers, Second Edition (n'Inglés). Skyhorse Publishing, Inc.. ISBN 9781628726244.
  23. ↑ 23,0 23,1 23,2 23,3 Nathan 2012, p. 98
  24. ↑ 24,0 24,1 24,2 24,3 24,4 Levine 2000, p. 5
  25. ↑ Levine 2000, p. 6
  26. ↑ 26,0 26,1 26,2 Hamen 2012, p. 14
  27. ↑ 27,0 27,1 27,2 Brodesser-Akner, Claude (23 de febreru de 2011). «From Their Childhood Friend, How to Better Know a Coen Brother». Vulture. Consultáu'l 5 de xunu de 2016.
  28. ↑ 28,0 28,1 Levine 2000, p. 7
  29. ↑ 29,0 29,1 Levine 2000, p. 8
  30. ↑ 30,0 30,1 Russell 2001, p. 5
  31. ↑ Allen, Coen & Coen 2006, p. 25
  32. ↑ Robson 2011, p. 8
  33. ↑ «Page for Ethan Coen's senior thesis». Consultáu'l 18 d'abril de 2015.
  34. ↑ 34,0 34,1 Hamen 2012, p. 15
  35. ↑ 35,0 35,1 35,2 35,3 Levine 2000, p. 12
  36. ↑ Chapman King 2014, p. 43
  37. ↑ Levine 2000, p. 27
  38. ↑ Stein, Ruthe (21 de mayu de 1987). «Joel & Ethan Coen: The Brothers From Another Planet». Rolling Stone. Archivado del original el 2016-08-18. https://web.archive.org/web/20160818074307/http://www.rollingstone.com/movies/features/the-brothers-from-another-planet-19870521?page=3. Consultáu'l 1 de xunetu de 2016. 
  39. ↑ Jarvis, Zeke (7 d'abril de 2015). Make 'em Laugh! American Humorists of the 20th and 21st Centuries: American Humorists of the 20th and 21st Centuries (n'inglés). Greenwood. ISBN 1440829942.
  40. ↑ Verini, James (28 de marzu de 2004). «The United States of Coen». Los Angeles Times. http://articles.latimes.com/2004/mar/28/entertainment/ca-verini28. Consultáu'l 15 de marzu de 2012. 
  41. ↑ Walters, Ben (20 de xineru de 2010). «Dudeism, the faith that abides in The Big Lebowski». The Guardian. https://www.theguardian.com/film/2010/jan/20/dudeism-the-big-lebowski. Consultáu'l 1 de xunetu de 2016. 
  42. ↑ Falsani, Cathleen (2009). The Dude Abides: The Gospel According to the Coen Brothers (n'inglés). Zondervan, páx. A Short Biography. ISBN 9780310561286.
  43. ↑ Bergan 2016, p. Coencidences
  44. ↑ Ian Nathan (January 2008). The Complete Coens. Empire.  páxs. 173. 
  45. ↑ 45,0 45,1 Levine 2000, p. 8-9
  46. ↑ «6 FILMMAKING TIPS FROM THE COEN BROTHERS» (23 de mayu de 2012). Archiváu dende l'orixinal, el 2016-03-04. Consultáu'l 5 de xunu de 2016.
  47. ↑ 47,0 47,1 Levine 2000, p. 11
  48. ↑ Papish, Brian (31 de marzu de 2016). «Everything You Need to Know About the Coen Brothers' Cinematic Style». Consultáu'l 6 de xunu de 2016.
  49. ↑ 49,0 49,1 Nathan 2012, p. 12
  50. ↑ Rodríguez, Adrián (28 de xunu de 2016). «hermanos-Coen-y-Bruce-Campbell El trailer falsu de los hermanos Coen y Bruce Campbell». Tomatazos. Consultáu'l 5 de xunetu de 2016.
  51. ↑ 51,0 51,1 51,2 51,3 51,4 51,5 Russell 2001, p. 7
  52. ↑ 52,0 52,1 Levine 2000, p. 25
  53. ↑ Levine 2000, p. 25-26
  54. ↑ Palmer 2004, p. 27
  55. ↑ Bergan 2016, p. IV - First Blood - 29 - Post-Production Trauma
  56. ↑ Janes Maslin (12 d'ochobre de 1984). «'BLOOD SIMPLE,' A BLACK-COMIC ROMP». The New York Times. Consultáu'l 19 de xunetu de 2016.
  57. ↑ Roger Ebert (1 de marzu de 1985). «Blood Simple». Chicago Sun-Times. Consultáu'l 19 de xunetu de 2016.
  58. ↑ «Coen brothers release debú filme, Blood Simple». History.com. Consultáu'l 19 de xunetu de 2016.
  59. ↑ 59,0 59,1 59,2 Campbell, Bruce (2002). If Chins Could Kill: Confessions of a B Movie Actor (n'Inglés). L.A. Weekly Books, páx. 161. ISBN 978-0-312-29145-7.
  60. ↑ Allen, Coen & Coen 2006, p. 30
  61. ↑ Allen, Coen & Coen 2006, p. 17-18
  62. ↑ Orr, Christopher (9 de setiembre de 2014). «30 Years of Coens: Raising Arizona». Consultáu'l 7 de xunu de 2016.
  63. ↑ Pauline Kael (20 d'abril de 1987). «Manypeeplia Upsidownia». The New Yorker. Consultáu'l 19 de xunetu de 2016.
  64. ↑ Pat Graham. «Raising Arizona». Chicago Reader. Consultáu'l 19 de xunetu de 2016.
  65. ↑ Vincent Canby (11 de marzu de 1987). «FILME: 'RAISING ARIZONA,' COEN BROTHERS COMEDY». The New York Times. Consultáu'l 19 de xunetu de 2016.
  66. ↑ «Review: 'Raising Arizona'». Variety (31 d'avientu de 1986). Consultáu'l 19 de xunetu de 2016.
  67. ↑ «America's Funniest Movies». American Film Institute (2002). Consultáu'l 19 de xunetu de 2016.
  68. ↑ 68,0 68,1 Allen, Coen & Coen 2006, p. 191
  69. ↑ NewmanCiment, Michael (2011). Indie: An American Film Culture (n'Inglés). Columbia University Press. ISBN 9780231513524.
  70. ↑ 70,0 70,1 Conard 2009, p. 125
  71. ↑ Palmer 2004, p. 172
  72. ↑ 72,0 72,1 72,2 Nathan 2012, p. 19-20
  73. ↑ 73,0 73,1 «Miller's Crossing». Box Office Mojo. Consultáu'l 2 d'agostu de 2016.
  74. ↑ Russell 2001, p. 67
  75. ↑ Palmer 2004, p. 9
  76. ↑ 76,0 76,1 Russell 2001, p. 90
  77. ↑ Levine 2000, p. 99
  78. ↑ «Review: 'Barton Fink'». Variety (31 d'avientu de 1990). Consultáu'l 8 de xunu de 2016.
  79. ↑ Travers, Peter (21 d'agostu de 1991). «Barton Fink». Rolling Stone. Consultáu'l 8 de xunu de 2016.
  80. ↑ Muir, John Kenneth (2004). The Unseen Force The Films of Sam Raimi (n'Inglés). Applause: Theatre & Cinema Books, páx. 77. ISBN 1-55783-607-8.
  81. ↑ Warren, Bill (2000). The Evil Dead Companion (n'Inglés). Titan Books, páx. 101-102. ISBN 0-312-27501-3.
  82. ↑ 82,0 82,1 Levine, Josh (2000). The Coen Brothers, The Story of Two American Filmmakers (n'Inglés). ECW. ISBN 1-55022-424-7.
  83. ↑ Woods, Paul A. (2003). Joel & Ethan Coen Blood Siblings (n'Inglés). Plexus. ISBN 0-85965-339-0.
  84. ↑ Bergan, Ronald (2000). The Coen Brothers (n'Inglés). Thunder's Mouth Press. ISBN 1-56025-254-5.
  85. ↑ Nathan 2012, p. 36
  86. ↑ «The Hudsucker Proxy». The Washington Post. 25 de marzu de 1994. http://www.washingtonpost.com/wp-srv/style/longterm/movies/videos/thehudsuckerproxypghowe_a0b041.htm. Consultáu'l 8 de xunu de 2016. 
  87. ↑ «The Hudsucker Proxy». Variety. 31 de xineru de 1994. http://www.variety.com/review/VE1117902311.html?categoryid=31&cs=1. Consultáu'l 8 de xunu de 2016. 
  88. ↑ «The Hudsucker Proxy». Chicago Sun-Times. 25 de mayu de 1994. Archivado del original el 2011-07-08. https://web.archive.org/web/20110708005214/http://rogerebert.suntimes.com/apps/pbcs.dll/article?AID=%2F19940325%2FREVIEWS%2F403250301%2F1023. Consultáu'l 8 de xunu de 2016. 
  89. ↑ Luhr 2004, p. 11
  90. ↑ Luhr 2004, p. 3
  91. ↑ 91,0 91,1 91,2 91,3 Nathan 2012, p. 39
  92. ↑ Luhr 2004, p. 1
  93. ↑ van Gelder, Lawrence (25 de marzu de 1997). «'English Patient' Dominates Óscars With Nine, Including Best Picture». The New York Times. Consultáu'l 8 de xunu de 2016.
  94. ↑ Allen, Coen & Coen 2006, p. 103
  95. ↑ Bergan 2000, p. 188
  96. ↑ 96,0 96,1 96,2 96,3 Nathan 2012, p. 44
  97. ↑ Jones, Jenny M. (2012). The Big Lebowski: An Illustrated, Annotated History of the Greatest Cult Film of All Time (n'Inglés). MBI Publishing Company, páx. 154. ISBN 9781610586528.
  98. ↑ Levine 2000, p. 140
  99. ↑ Howell, Peter (19 de xineru de 1998). «Coens' latest doesn't hold together The Big Lebowski is more sprawling than large». Toronto Star. 
  100. ↑ «The Big Lebowski». Roger Ebert. Archiváu dende l'orixinal, el 2014-01-12. Consultáu'l 10 de xunu de 2016.
  101. ↑ McCarthy, Todd (20 de xineru de 1998). «The Big Lebowski» (n'Inglés). Variety. http://www.variety.com/review/VE1117906660.html?categoryid=31&cs=1&query=%22The+Big+Lebowski%22. Consultáu'l 10 de xunu de 2016. 
  102. ↑ Maslin, Janet (6 de marzu de 1998). «A Bowling Ball's-Eye View of Reality» (n'Inglés). The New York Times. http://query.nytimes.com/gst/fullpage.html?res=9B05Y1D91131F935A35750C0A96Y958260. Consultáu'l 10 de xunu de 2016. 
  103. ↑ Jacobs, Tom (11 de xunetu de 2011). «Scholars and The Big Lebowski: Deconstructing The Dude» (n'Inglés). Pacific Standard. https://psmag.com/scholars-and-the-big-lebowski-deconstructing-the-dude-38d135affa3b#.3d70haspu. Consultáu'l 10 de xunu de 2016. 
  104. ↑ Hoggard, Liz (22 de xunetu de 2007). «Get with the Dude's vibe» (n'Inglés). The Guardian. http://film.guardian.co.uk/features/featurepages/0,,2131837,00.html. Consultáu'l 11 de xunu de 2016. 
  105. ↑ Anderman, Joan (15 de setiembre de 2009). «How 'The Big Lebowski' became a cultural touchstone and the impetus for festivals across the country» (n'Inglés). Boston.com. http://www.boston.com/lifestyle/articles/2009/09/15/the_big_lebowski_spawns_its_own_subculture/. Consultáu'l 10 de xunu de 2016. 
  106. ↑ 106,0 106,1 Nathan 2012, p. 53
  107. ↑ Romney, Jonathan (18 de mayu de 2000). «Double Vision». The Guardian. Consultáu'l 10 de xunu de 2016.
  108. ↑ Ridley, Jim (22 de mayu de 2000). «Talking with Joel and Ethan Coen about 'O Brother, Where Art Thou?'». Nashville Scene. Consultáu'l 10 de xunu de 2016.
  109. ↑ 109,0 109,1 Nathan 2012, p. 54
  110. ↑ Andrew, Geoff (26 de xineru de 2006). «O Brother, Where Art Thou?». Time Out. Consultáu'l 10 de xunu de 2016.
  111. ↑ McCarthy, Todd (15 de mayu de 2000). «Review: 'O Brother, Where Art Thou?'». Variety. Consultáu'l 10 de xunu de 2016.
  112. ↑ Guthmann, Edward (29 d'avientu de 2000). «Manic Mythology / Coens' outrageous 'O Brother' blends Homer with music, gags and bizarre characters». San Francisco Chronicle. Consultáu'l 10 de xunu de 2016.
  113. ↑ 113,0 113,1 113,2 113,3 «O Brother Where Art Thou?». Box Office Mojo. Consultáu'l 2 d'agostu de 2016.
  114. ↑ Hibberd, Sarah (28 de xineru de 2013). Melodramatic Voices: Understanding Music Drama: Understanding Music Drama (n'inglés). Ashgate Publishing, Ltd., páx. 215-216. ISBN 9781409494768.
  115. ↑ Nathan 2012, p. 57
  116. ↑ Orr, Christopher (18 de setiembre de 2014). 30 Years of Coens: The Man Who Wasn't There. The Atlantic. http://www.theatlantic.com/entertainment/archive/2014/09/30-years-of-coens-the-man-who-wasnt-there/380377/. Consultáu'l 10 de xunu de 2016. 
  117. ↑ «THE MAN WHO WASN'T THERE». festival-cannes.fr. Consultáu'l 10 de xunu de 2016.
  118. ↑ 118,0 118,1 Nathan 2012, p. 61
  119. ↑ 119,0 119,1 119,2 119,3 «The Man Who Wasn't There». Box Office Mojo. Consultáu'l 2 d'agostu de 2016.
  120. ↑ Rosenbaum, Jonathan. The Man Who Wasn't There. Chicago Reader. http://www.chicagoreader.com/chicago/the-man-who-wasnt-there/Film?oid=1056040. Consultáu'l 10 de xunu de 2016. 
  121. ↑ French, Philip (28 d'ochobre de 2001). The Coens raise Cain. The Guardian. http://www.theguardian.com/film/2001/oct/28/coenbrothers.philipfrench. Consultáu'l 10 de xunu de 2016. 
  122. ↑ Levy, Emanuel (1 d'agostu de 2006). Man Who Wasn't There, The (2001). EmanuelLevy.com. http://emanuellevy.com/review/man-who-wasnt-there-the-2001-4/. Consultáu'l 10 de xunu de 2016. 
  123. ↑ Turner, Matthew (25 d'ochobre de 2001). The Man Who Wasn't There Film Review. ViewLondon. http://www.viewlondon.co.uk/films/the-man-who-wasnt-there-film-review-2005.html. Consultáu'l 10 de xunu de 2016. 
  124. ↑ Travers, Peter (2 de payares de 2001). The Man Who Wasn't There. Rolling Stone. http://www.rollingstone.com/movies/reviews/the-man-who-wasnt-there-20011031. Consultáu'l 10 de xunu de 2016. 
  125. ↑ Bradshaw, Peter (26 d'ochobre de 2001). The Man Who Wasn't There. The Guardian. http://www.theguardian.com/film/2001/oct/26/coenbrothers. Consultáu'l 10 de xunu de 2016. 
  126. ↑ «2001 Award Winners - 2001 Awards Gala». National Board of Review. Consultáu'l 19 de xunetu de 2016.
  127. ↑ «2001 (74th)». Academy of Motion Picture Arts and Sciences. Consultáu'l 19 de xunetu de 2016.
  128. ↑ «Golden Globes: 2002 winners in full». BBC News (20 d'avientu de 2001). Consultáu'l 19 de xunetu de 2016.
  129. ↑ 129,0 129,1 Chapman King 2014, p. 103
  130. ↑ Chapman King 2014, p. 102
  131. ↑ 131,0 131,1 131,2 131,3 «Intolerable Cruelty». Box Office Mojo. Consultáu'l 2 d'agostu de 2016.
  132. ↑ 132,0 132,1 Robson 2011, p. 281
  133. ↑ Chapman King 2014, p. 103-104
  134. ↑ 134,0 134,1 134,2 134,3 Taylor, Drew (20 d'avientu de 2012). Terry Zwigoff Talks Battling Over 'Bad Santa,' His Preferred Direutor's Cut & Much More In Candid Interview. IndieWire. http://www.indiewire.com/2012/12/terry-zwigoff-talks-battling-over-bad-santa-his-preferred-directors-cut-much-more-in-candid-interview-250073/. Consultáu'l 1 de xunetu de 2016. 
  135. ↑ Rowles, Dustin (7 d'avientu de 2015). How The Weinsteins Nearly Turned 'Bad Santa' Into A 'Piece of Sh*t,' According To The Coen Brothers. Uproxx. http://uproxx.com/movies/bad-santa-edit-coen-brothers-weinsteins/. Consultáu'l 1 de xunetu de 2016. 
  136. ↑ Biskind, Peter (2016). Down and Dirty Pictures: Miramax, Sundance and the Rise of Independent Film (n'inglés). Bloomsbury Publishing, páx. Preface. ISBN 9781408882139.
  137. ↑ 137,0 137,1 137,2 137,3 137,4 «The Ladykillers». Box Office Mojo. Consultáu'l 2 d'agostu de 2016.
  138. ↑ 138,0 138,1 138,2 Nathan 2012, p. 69
  139. ↑ Nathan 2012, p. 67
  140. ↑ Burr, Ty (26 de marzu de 2004). «Coen brothers' 'Ladykillers' is loose, silly, but nothing new». Boston.com. Consultáu'l 12 de xunu de 2016.
  141. ↑ Harrison, Eric (26 de marzu de 2004). «The Ladykillers». Houston Chronicle. Consultáu'l 12 de xunu de 2016.
  142. ↑ Scott, A. O. (26 de marzu de 2004). «FILM REVIEW; A Gang of Impostors Vs. One True Lady». The New York Times. Consultáu'l 12 de xunu de 2016.
  143. ↑ Gordon, Melinda Sue (25 de marzu de 2004). «The Ladykillers (Movie - 2004)». Entertainment Weekly. Archiváu dende l'orixinal, el 2016-11-07. Consultáu'l 12 de xunu de 2016.
  144. ↑ Andrew, Geoff (2004). «The Ladykillers». Time Out. Consultáu'l 12 de xunu de 2016.
  145. ↑ «Home Page – Best of 2007». CriticsTop10. Consultáu'l 5 d'abril de 2012.
  146. ↑ «No Country for Old Men :: rogerebert.com :: Reviews». Rogerebert.suntimes.com. Consultáu'l 5 d'abril de 2012.
  147. ↑ Biancolli, Amy (16 de payares de 2007). «No Country for Old Men: Murderously good». Houston Chronicle.
  148. ↑ Edelstein, David. «No Country for Old Men: Movie Review». New York Magazine. Consultáu'l 5 d'abril de 2012.
  149. ↑ Reed, Rex (6 de payares de 2007). «Brolin is Golden». New York Observer.
  150. ↑ «No Country for Old Men (review)». ABC: At the Movies. Consultáu'l 13 de xunu de 2016.
  151. ↑ Nathan 2012, p. 72
  152. ↑ Bergan 2016, p. XV: A Comedy of Errors - 97 - Renoir or Ceylan?
  153. ↑ 153,0 153,1 Bergan 2016, p. XV: A Comedy of Errors - 98 - "A Fun Story"
  154. ↑ Bergan 2016, p. XV: A Comedy of Errors - 100 - Dumb and Dumber
  155. ↑ «Burn After Reading (2008) - Weekend Box Office Results». Box Office Mojo. Consultáu'l 14 de xunu de 2016.
  156. ↑ Roger Ebert (11 de setiembre de 2008). «Burn After Reading Movie Review (2008)». Chicago Sun-Times. Consultáu'l 19 de xunetu de 2016.
  157. ↑ Peter Travers (12 de setiembre de 2008). «Burn After Reading». Rolling Stone. Consultáu'l 19 de xunetu de 2016.
  158. ↑ Kirk Honeycutt (26 y agostu de 2008). «Burn After Reading». The Hollywood Reporter. Consultáu'l 19 de xunetu de 2016.
  159. ↑ Covert, Colin. «Movie review: 'Burn After Reading' a bull's-eye». Star Tribune. Consultáu'l 14 de xunu de 2016.
  160. ↑ 160,0 160,1 Covert, Colin (6 de setiembre de 2008). «In Twin Cities, Coen brothers shoot from heart». Star Tribune. Consultáu'l 15 de xunu de 2016.
  161. ↑ Bergan 2016, p. XVI: A Good Jew - 102 - Lost in Transposition
  162. ↑ Rich, Kaytey. «Interview: Joel And Ethan Coen On A Serious Man». Cinemablend. Consultáu'l 15 de xunu de 2016.
  163. ↑ 163,0 163,1 163,2 Nathan 2012, p. 90
  164. ↑ «AFI AWARDS 2009». American Film Institute. Consultáu'l 19 de xunetu de 2016.
  165. ↑ «2009 Award Winners - 2009 Awards Gala». National Board of Review. Consultáu'l 19 de xunetu de 2016.
  166. ↑ 166,0 166,1 Nathan 2012, p. 94
  167. ↑ Classic Coens. 23 d'avientu de 2010. http://www.startribune.com/entertainment/movies/112263959.html?elr=KArksD:. Consultáu'l 17 de xunu de 2016. 
  168. ↑ Calhoun, Dave (8 de febreru de 2011). True Grit. Time Out. http://www.timeout.com/london/filme/true-grit-2010. Consultáu'l 17 de xunu de 2016. 
  169. ↑ Rainer, Peter (21 d'avientu de 2010). True Grit: movie review. CSMonitor.com. http://www.csmonitor.com/The-Culture/Movies/2010/1221/True-Grit-movie-review. Consultáu'l 17 de xunu de 2016. 
  170. ↑ Rea, Steven (21 d'avientu de 2010). 'True Grit,' the Coens' wry biblical western. Philly.com. http://www.philly.com/philly/entertainment/20101221_true_grit.html. Consultáu'l 17 de xunu de 2016. 
  171. ↑ Ebert, Roger (21 d'avientu de 2010). True Grit. RogerEbert.com. http://www.rogerebert.com/reviews/true-grit-2010. Consultáu'l 17 de xunu de 2016. 
  172. ↑ THE 83RD ACADEMY AWARDS - 2011. Óscars.org. https://www.oscars.org/oscars/ceremonies/2011. Consultáu'l 17 de xunu de 2016. 
  173. ↑ Bonner, Michael (12 de febreru de 2016). An interview with the Coen Brothers: “We sold out long ago…”. Uncut. http://www.uncut.co.uk/blog/the-view-from-here/an-interview-with-the-coen-brothers-we-sold-out-long-ago-72768/2. Consultáu'l 18 de xunu de 2016. 
  174. ↑ . El País (26 de mayu de 2013). Consultáu'l 18 de xunu de 2016.
  175. ↑ 175,0 175,1 «When movies make the most of their budgets, it shows». Chicago Tribune. Tribune Company (24 d'ochobre de 2013). Archiváu dende l'orixinal, el 2014-01-13. Consultáu'l 2 d'agostu de 2016.
  176. ↑ 176,0 176,1 176,2 176,3 «Inside Llewyn Davis». Box Office Mojo. Consultáu'l 2 d'agostu de 2016.
  177. ↑ Edward Helmore (25 de xineru de 2014). «Why Inside Llewyn Davis doesn't get inside the Village». The Guardian. Consultáu'l 19 de xunetu de 2016.
  178. ↑ Jolin, Dan (9 de mayu de 2013). Inside Llewyn Davis Review. Empire. http://www.empireonline.com/movies/inside-llewyn-davis/review/. Consultáu'l 18 de xunu de 2016. 
  179. ↑ Jagernauth, Kevin (18 de mayu de 2013). Cannes Review: The Coens Brothers' 'Inside Llewyn Davis' Is A Funny, Melancholy Look At A Wayfaring Stranger. IndieWire. Archivado del original el 2017-11-27. https://web.archive.org/web/20171127203751/http://www.indiewire.com/2013/05/cannes-review-the-coens-brothers-inside-llewyn-davis-is-a-funny-melancholy-look-at-a-wayfaring-stranger-97854/. Consultáu'l 18 de xunu de 2016. 
  180. ↑ Anderson, Kyle (20 de mayu de 2013). REVIEW: INSIDE LLEWYN DAVIS IS THE COEN BROTHERS AT THEIR MOST MELANCHOLIC. Nerdist. Archivado del original el 2016-08-12. https://web.archive.org/web/20160812115436/http://nerdist.com/review-inside-llewyn-davis-is-the-coen-brothers-at-their-most-melancholic/. Consultáu'l 18 de xunu de 2016. 
  181. ↑ Phillips, Michael (17 d'avientu de 2013). Review: 'Inside Llewyn Davis' ★★★ 1/2. Chicago Tribune. Archivado del original el 2017-10-23. https://web.archive.org/web/20171023174516/http://articles.chicagotribune.com/2013-12-17/entertainment/chi-inside-llewyn-davis-1220-20131217_1_llewyn-davis-oscar-isaac-dave-von-ronk. Consultáu'l 18 de xunu de 2016. 
  182. ↑ LaSalle, Mick (19 d'avientu de 2013). 'Inside Llewyn Davis' review: Folk yera an empty prop to Coens. San Francisco Chronicle. http://www.sfgate.com/entertainment/article/Inside-Llewyn-Davis-review-Coen-Bros-go-folksy-5075992.php. Consultáu'l 18 de xunu de 2016. 
  183. ↑ «Nominees for the 86th Academy Awards». AMPAS. Consultáu'l 18 de xunu de 2016.
  184. ↑ «BAFTA Film Awards 2014 - nominations in full». Digital Spy (Hearst Corporation). 8 de xineru de 2014. http://www.digitalspy.co.uk/movies/news/a541988/bafta-film-awards-2014-nominations-in-full.html. Consultáu'l 18 de xunu de 2016. 
  185. ↑ «Golden Globes Nominations: The Full List». Variety (Penske Media Corporation). 11 de xineru de 2014. http://variety.com/2014/film/awards/2014-golden-globes-nominee-list-1200948220/. Consultáu'l 18 de xunu de 2016. 
  186. ↑ Melissa Maerz (17 de xunu de 2014). «'Fargo' season review: Why it's one of the year's best drames». Entertainment Weekly. Consultáu'l 19 de xunetu de 2016.
  187. ↑ Rawden, Jessica (2016). «What The Coen Brothers Think Of Fargo, The TV Show». Cinemablend. Consultáu'l 2 de xunetu de 2016.
  188. ↑ 188,0 188,1 Rodriguez, Cain (26 de febreru de 2013). «Coen Brothers To Rewrite Angelina Jolie's WWII Drama 'Unbroken'». IndieWire. http://www.indiewire.com/2013/02/coen-brothers-to-rewrite-angelina-jolies-wwii-drama-unbroken-101234/. Consultáu'l 1 de xunetu de 2016. 
  189. ↑ «Angelina Jolie's WWII filme Unbroken 'not easy to shoot' according to screenwriters the Coen brothers». Daily Mail Online. 11 de xineru de 2014. http://www.dailymail.co.uk/tvshowbiz/article-2537292/Cohen-brothers-say-Angelina-Jolie-cares-difficult-production-new-film-Unbroken-brings-World-War-II-story-life.html. Consultáu'l 1 de xunetu de 2016. 
  190. ↑ Yamato, Jen (4 de febreru de 2016). «The Coen Brothers: 'The Óscars Are Not That Important'». The Daily Beast. http://www.thedailybeast.com/articles/2016/02/04/the-coen-brothers-the-oscars-are-not-that-important.html. Consultáu'l 1 de xunetu de 2016. 
  191. ↑ Ben Child (8 de febreru de 2016). «Hail, Caesar! is Coens' biggest US box-office bomb since Intolerable Cruelty». The Guardian. Consultáu'l 19 de xunetu de 2016.
  192. ↑ 192,0 192,1 192,2 192,3 192,4 «Hail, Caesar!». Box Office Mojo. Consultáu'l 2 d'agostu de 2016.
  193. ↑ Review: In 'Hail, Caesar!' the Coens Revisit Old Hollywood. 4 de febreru de 2016. ISSN 0362-4331. http://www.nytimes.com/2016/02/05/movies/hail-caesar-review-coen-brothers-george-clooney.html. Consultáu'l 8 de febreru de 2016. 
  194. ↑ Goodykoontz, Bill (4 de febreru de 2016). 'Hail, Caesar!' review: Coen brothers' comedy doesn't live up to expectations. Arizona Republic. http://www.azcentral.com/story/entertainment/movies/2016/02/03/hail-caesar-movie-review-george-clooney-coen-brothers/79741792/. Consultáu'l 19 de xunu de 2016. 
  195. ↑ Lumenick, Lou (4 de febreru de 2016). 'Hail, Caesar!' isn't a major Coen movie, but it's super entertaining. New York Post. http://nypost.com/2016/02/04/hail-caesar-isnt-a-major-coen-movie-but-its-super-entertaining/. Consultáu'l 19 de xunu de 2016. 
  196. ↑ Rainer, Peter (5 de febreru de 2016). 'Hail, Caesar!' is sharp and amusing but a minor work by the Coen brothers. Christian Science Monitor. http://www.csmonitor.com/The-Culture/Movies/2016/0205/Hail-Caesar!-is-sharp-and-amusing-but-a-minor-work-by-the-Coen-brothers. Consultáu'l 19 de xunu de 2016. 
  197. ↑ Macdonald, Moira (3 de febreru de 2016). 'Hail, Caesar!': Fun star turns in Coen brothers' latest film. The Seattle Times. http://www.seattletimes.com/entertainment/movies/hail-caesar-fun-star-turns-in-coen-brothers-latest-film/. Consultáu'l 19 de xunu de 2016. 
  198. ↑ Radish, Christina (20 de mayu de 2016). «Producer Joel Silver on 'The Nice Guys', 'Sherlock Holmes 3′, and Joss Whedon's 'Wonder Woman'». Collider. Consultáu'l 11 de setiembre de 2017.
  199. ↑ George Clooney Back With Coen Brothers. 22 de payares de 2005. http://www.empireonline.com/movies/news/george-clooney-back-coen-brothers/. Consultáu'l 11 de setiembre de 2017. 
  200. ↑ Auger, Andrew (2 de setiembre de 2017). Suburbicon Early Reviews Mixed; New Poster Shows Broken America. Screen Rant. http://screenrant.com/suburbicon-george-clooney-early-reviews-poster/. Consultáu'l 11 de setiembre de 2017. 
  201. ↑ Romney, Jonathan (10 de setiembre de 2017). Venice film festival 2017: murder and mayhem on the Lido. https://www.theguardian.com/film/2017/sep/10/venice-film-festival-2017-murder-mayhem-lido-three-billboards-zama-mother-suburbicon-jim-and-andy. Consultáu'l 11 de setiembre de 2017. 
  202. ↑ Wilkinson, Alissa (10 de setiembre de 2017). Suburbicon shows what happens when a Coen brothers script goes very wrong. Vox. https://www.vox.com/culture/2017/9/10/16277264/suburbicon-review-clooney-coen-brothers-damon-tiff. Consultáu'l 11 de setiembre de 2017. 
  203. ↑ Haglund, David (10 d'agostu de 2011). That Rug Really Tied the Room Together. Slate. http://www.slate.com/articles/arts/the_completist/2011/08/that_rug_really_tied_the_room_together.html. Consultáu'l 30 de xunu de 2016. 
  204. ↑ Gandert, Sean (1 d'ochobre de 2009). Salute Your Shorts: The Coen Brothers' Short Films and Commercials. Pastie. Archivado del original el 2016-08-16. https://web.archive.org/web/20160816112129/https://www.pastemagazine.com/articles/2009/10/salute-your-shorts-the-coen-brothers-short-films-a.html. Consultáu'l 30 de xunu de 2016. 
  205. ↑ 205,0 205,1 McCarthy, Michael (11 de xineru de 2002). H&R Block gets Coen brothers for Super Bowl ad. USA Today. http://usatoday30.usatoday.com/money/advertising/2002-01-11-hrblock.htm. Consultáu'l 30 de xunu de 2016. 
  206. ↑ Netburn, Deborah (26 de febreru de 2001). Coen Brothers Join Harvey and Co., Buying Quirky Tribeca Office. Observer. http://observer.com/2001/02/coen-brothers-join-harvey-and-co-buying-quirky-tribeca-office/. Consultáu'l 2 de xunetu de 2016. 
  207. ↑ The Coen Brothers. SLPhistory.org. http://slphistory.org/coenbrothers/. Consultáu'l 2 de xunetu de 2016. 
  208. ↑ 208,0 208,1 208,2 208,3 208,4 Chapman King 2014, p. 48
  209. ↑ Tostaren, Christopher (Xineru de 2007). «The Gates of Eden by Ethan Cohen». ThrillingDetective.com. Consultáu'l 16 de xunu de 2016.
  210. ↑ Phipps, Keith (29 de marzu de 2002). «Ethan Coen: Gates of Eden». The A.V. Club. Consultáu'l 16 de xunu de 2016.
  211. ↑ 211,0 211,1 211,2 211,3 Chapman King 2014, p. 49
  212. ↑ Schillinger, Liesl (10 d'abril de 2005). «Celebrities Opt to Be Heard Rather Than Seen». The New York Times. Consultáu'l 16 de xunu de 2016.
  213. ↑ Brantley, Ben (23 de xineru de 2008). «A World Right Around the Corner From Hell». The New York Times. Consultáu'l 16 de xunu de 2016.
  214. ↑ Chapman King 2014, p. 48-49
  215. ↑ Isherwood, Charles (20 d'ochobre de 2011). «Each Family, Tortured in Its Own Way». The New York Times. Consultáu'l 16 de xunu de 2016.
  216. ↑ «The Verdict: Critics Review Ethan Coen's Women Or Nothing, Direuted by David Cromer, at Atlantic Theater Company». Playbill (17 de setiembre de 2013). Consultáu'l 17 de xunu de 2016.
  217. ↑ «Rossy de Palma y Guillermo del Toro, nel xuráu de Cannes». El País. Consultáu'l 4 de xunetu de 2016.
  218. ↑ «Cannes festival: Coen brothers to head jury». The Local (20 de xineru de 2015). Consultáu'l 4 de xunetu de 2016.
  219. ↑ Soghomonian, Talia (14 de mayu de 2015). «Meet the Jury of Cannes Film Festival 2015». El País. Consultáu'l 4 de xunetu de 2016.
  220. ↑ 220,0 220,1 Palmer 2004, p. 43
  221. ↑ Gelzer-Govatos, Asher (10 de febreru de 2016). «The Coen brothers keep making the same filme twice—and it's brilliant». The A.V. Club. http://www.avclub.com/article/coen-brothers-keep-making-same-film-twiceand-its-b-231871. Consultáu'l 23 de xunu de 2016. 
  222. ↑ Stone, Doug (9 de marzu de 1998). «The Coens Speak (Reluctantly)». IndieWire. http://www.indiewire.com/1998/03/the-coens-speak-reluctantly-83037/. Consultáu'l 21 de xunu de 2016. 
  223. ↑ Phillips, Michael (21 de mayu de 2007). «Coen brothers revisit Unstoppable Evil archetype». Chicago Tribune. Archivado del original el 2018-09-13. https://web.archive.org/web/20180913064632/http://articles.chicagotribune.com/2007-05-21/features/0705210119_1_coens-cannes-film-festival-daniel-battsek. Consultáu'l 22 de xunu de 2016. 
  224. ↑ Nathan 2012, p. 7
  225. ↑ Palmer 2004, p. 54
  226. ↑ 226,0 226,1 Formo, Brian (30 de mayu de 2016). «Why the Coen Brothers Are Our Most American Filmmakers». Collider. http://collider.com/coen-brothers-movies-editorial-big-lebowski/. Consultáu'l 23 de xunu de 2016. 
  227. ↑ 227,0 227,1 227,2 Nathan 2012, p. 5
  228. ↑ «Coenesque» (n'Inglés). Collins Dictionary. http://www.collinsdictionary.com/dictionary/english/coenesque. Consultáu'l 23 de xunu de 2016. 
  229. ↑ 229,0 229,1 229,2 Adams 2015, p. 6-7
  230. ↑ Brody, Richard (17 de xunu de 2014). «MOVIE OF THE WEEK: “SULLIVAN'S TRAVELS”». The New Yorker. Consultáu'l 4 de xunetu de 2016.
  231. ↑ 231,0 231,1 Anthony, Andrew (13 de xineru de 2008). «Masters of the film universe». The Guardian. https://www.theguardian.com/film/2008/jan/13/usa.awardsandprizes. Consultáu'l 21 de xunu de 2016. 
  232. ↑ Nathan 2012, p. 55
  233. ↑ Coughlin, Paul (Mayu de 2003). «Joel and Ethan Coen». Senses of Cinema. http://sensesofcinema.com/2003/great-directors/coens/. Consultáu'l 21 de xunu de 2016. 
  234. ↑ Orr, Christopher (16 de setiembre de 2014). 30 Years of Coens: The Big Lebowski. http://www.theatlantic.com/entertainment/archive/2014/09/30-years-of-coens-the-big-lebowski/380220/. Consultáu'l 21 de xunu de 2016. 
  235. ↑ Palmer 2004, p. 46
  236. ↑ 236,0 236,1 Adams 2015, p. 8
  237. ↑ Allen, Coen & Coen 2006, p. 182
  238. ↑ Palmer 2004, p. 58
  239. ↑ Booker, M. Keith (2007). Postmodern Hollywood: What's New in Film and why it Makes Us Feel So Strange (n'inglés). Greenwood Publishing Group, páx. 146. ISBN 9780275999001.
  240. ↑ 240,0 240,1 Conard 2009, p. 196
  241. ↑ Caparrós, José María (2004). El cine del nuevu sieglu (en castellanu). Ediciones Rialp, páx. 166. ISBN 9788432134968.
  242. ↑ 242,0 242,1 Palmer 2004, p. 191
  243. ↑ «5 Filmmaking Techniques the Coen Brothers Use for Dialog Scenes». Non Film School. 27 de febreru de 2016. http://nofilmschool.com/2016/02/how-pull-off-coen-brothers-dialog-scene-5-steps. Consultáu'l 21 de xunu de 2016. 
  244. ↑ Rodgers, Blake (29 de febreru de 2016). «ANALYZING THE COEN BROTHERS' STYLE WITH EVERY FRAME A PAINTING». Nerdist. Archivado del original el 2016-08-13. https://web.archive.org/web/20160813190844/http://nerdist.com/analyzing-the-coen-brothers-style-with-every-frame-a-painting/. Consultáu'l 21 de xunu de 2016. 
  245. ↑ Aftab, Kaleem (10 de xineru de 2014). «There's nowt as queer as folk: Inside the Coen brothers». The Independent. http://www.independent.co.uk/arts-entertainment/films/features/theres-nowt-as-queer-as-folk-inside-the-coen-brothers-9049618.html. Consultáu'l 28 de xunu de 2016. 
  246. ↑ 246,0 246,1 The Coen Brothers (TV Movie 2000). BBC. 2000. https://www.youtube.com/watch?v=YaDLHt0mCCY. Consultáu'l 28 de xunu de 2016. 
  247. ↑ Scott, Mike (16 d'avientu de 2013). John Goodman, on 'Inside Llewyn Davis' and working with the Coen brothers for a sixth time. NOLA.com. http://www.nola.com/movies/index.ssf/2013/12/john_goodman_on_inside_llewyn.html. Consultáu'l 28 de xunu de 2016. 
  248. ↑ Ktorides, Christa (22 de xineru de 2014). INTERVIEW: OSCAR ISAAC. DIY. http://diymag.com/archive/interview-oscar-isaac. Consultáu'l 28 de xunu de 2016. 
  249. ↑ Anderson, Kyle (21 d'avientu de 2013). F. MURRAY ABRAHAM ON FOLK MUSIC, GATEKEEPERS, AND INSIDE LLEWYN DAVIS. Nerdist. Archivado del original el 2016-08-16. https://web.archive.org/web/20160816060238/http://nerdist.com/f-murray-abraham-on-folk-music-gatekeepers-and-inside-llewyn-davis/. Consultáu'l 28 de xunu de 2016. 
  250. ↑ McDonald, William (3 de marzu de 1996). Brothers in a Movie World of Their Own. The New York Times. http://www.nytimes.com/1996/03/03/movies/brothers-in-a-movie-world-of-their-own.html?pagewanted=all. Consultáu'l 28 de xunu de 2016. 
  251. ↑ Tucker, Betty Jo (2008). Coen Brothers Strike Again!. ReelTalk. http://www.reeltalkreviews.com/browse/viewitem.asp?type=feature&id=422. Consultáu'l 28 de xunu de 2016. 
  252. ↑ Nathan 2012, p. 96
  253. ↑ 253,0 253,1 Luhr 2004, p. 5
  254. ↑ Will Self (11 de febreru de 2011). «Will Self considers the Coen brothers». The Guardian. Consultáu'l 18 de xunetu de 2016.
  255. ↑ Allen, Coen & Coen 2006, p. 23
  256. ↑ Palmer 2004, p. 51
  257. ↑ «Tribeca: Here's Why the Coen Brothers' Films Always Sound Magnificent» (24 d'abril de 2015). Consultáu'l 26 de xunu de 2016.
  258. ↑ «Burn After Reading: The Coens go back to their kooky roots». Empire:  p. 30. Avientu de 2007. 
  259. ↑ «New York Film Critics' Cinematography Winner Delbonnel Goes 'Inside Llewyn Davis'». Indiewire. 4 d'avientu de 2013. http://blogs.indiewire.com/thompsononhollywood/nyfcc-cinematography-winner-delbonnel-goes-inside-llewyn-davis. Consultáu'l 26 de xunu de 2016. 
  260. ↑ «T Bone Burnett: 'Inside Llewyn Davis? It's the story of my life'». The Independent. 19 de xineru de 2014. http://www.independent.co.uk/arts-entertainment/music/features/t-bone-burnett-inside-llewyn-davis-it-s-the-story-of-my-life-9067009.html. Consultáu'l 26 de xunu de 2016. 
  261. ↑ Levine 2000, p. 28
  262. ↑ Nathan 2012, p. 64
  263. ↑ Bergan, Ronald (2000). The Coen Brothers. Nueva York: Thunder's Mouth Press, páx. 143. ISBN 1-56025-254-5.
  264. ↑ Chicago Film Critics Awards - 1998-2007. Archivado del original el 2012-05-15. https://web.archive.org/web/20120515203059/http://www.chicagofilmcritics.org/index.php?option=com_content&view=article&id=48&Itemid=58. Consultáu'l 27 de xunetu de 2016. 
  265. ↑ Dade Hayes (10 d'avientu de 2007). 'No Country' tops with N.Y. critics. Variety. http://variety.com/2007/film/awards/no-country-tops-with-n-y-critics-1117977427/. Consultáu'l 27 de xunetu de 2016. 
  266. ↑ 266,0 266,1 Coen brothers make Óscar history. TODAY.com. 25 de febreru de 2008. http://www.today.com/id/23329024/ns/today-today_entertainment/t/coen-brothers-make-oscar-history/#.V3PhL9LhC1s. Consultáu'l 29 de xunu de 2016. 
  267. ↑ The Coen Brothers winning an Óscar® for Direuting "No Country for Old Men". Óscars. 25 de febreru de 2008. https://www.youtube.com/watch?v=subNgWRPLg4. Consultáu'l 29 de xunu de 2016. 
  268. ↑ WINNERS & NOMINEES: No Country For Old Men. GoldenGlobes.com. 2008. http://www.goldenglobes.com/film/no-country-old-men. Consultáu'l 29 de xunu de 2016. 
  269. ↑ Film Awards Winners in 2008. BAFTA.org. 2008. http://www.bafta.org/film/awards/film-awards-winners-in-2008. Consultáu'l 29 de xunu de 2016. 
  270. ↑ Coen Brothers awarded top cultural prize in France. Express. 17 d'ochobre de 2013. http://www.express.co.uk/celebrity-news/437491/Coen-Brothers-awarded-top-cultural-prize-in-France. Consultáu'l 4 de xunetu de 2016. 
  271. ↑ Manohla Dargis (4 de setiembre de 2013). «'We Are the Establishment Now'». The New York Times. Consultáu'l 1 d'agostu de 2016.
  272. ↑ 272,0 272,1 «Joel Coen Movie Box Office Results». Box Office Mojo. http://www.boxofficemojo.com/people/chart/?view=Direutor&id=joelcoen.htm. Consultáu'l 28 de xunetu de 2016. 
  273. ↑  The Coen Brothers and Frances McDormand on Charlie Rose (1997).
  274. ↑ Luhr 2004, p. 12
  275. ↑ Rowell 2007, p. 172
  276. ↑ Rowell 2007, p. 311
  277. ↑ «Blood Simple». Box Office Mojo. Consultáu'l 2 d'agostu de 2016.
  278. ↑ Nathan 2012, p. 15
  279. ↑ 279,0 279,1 279,2 «Raising Arizona». Box Office Mojo. Consultáu'l 2 d'agostu de 2016.
  280. ↑ Nathan 2012, p. 19
  281. ↑ Nathan 2012, p. 25
  282. ↑ «Barton Fink». Box Office Mojo. Consultáu'l 2 d'agostu de 2016.
  283. ↑ Rowell 2007, p. 140
  284. ↑ «The Hudsucker Proxy». Box Office Mojo. Consultáu'l 2 d'agostu de 2016.
  285. ↑ 285,0 285,1 285,2 «Fargo». Box Office Mojo. Consultáu'l 2 d'agostu de 2016.
  286. ↑ «The Big Lebowski - Financial Information». The Numbers. Consultáu'l 2 d'agostu de 2016.
  287. ↑ «The Big Lebowski». Box Office Mojo. Consultáu'l 2 d'agostu de 2016.
  288. ↑ Nathan 2012, p. 60
  289. ↑ 289,0 289,1 289,2 «No Country for Old Men». Box Office Mojo. Consultáu'l 2 d'agostu de 2016.
  290. ↑ 290,0 290,1 290,2 290,3 «Burn After Reading». Box Office Mojo. Consultáu'l 2 d'agostu de 2016.
  291. ↑ Nathan 2012, p. 83
  292. ↑ 292,0 292,1 292,2 «A Serious Man». Box Office Mojo. Consultáu'l 3 de xunetu de 2016.
  293. ↑ 293,0 293,1 293,2 293,3 «True Grit». Box Office Mojo. Consultáu'l 2 d'agostu de 2016.

Bibliografía

[editar | editar la fonte]

Enllaces esternos

[editar | editar la fonte]



Sacáu de «https://ast.wikipedia.org/w/index.php?title=Hermanos_Coen&oldid=4296267»
pFad - Phonifier reborn

Pfad - The Proxy pFad of © 2024 Garber Painting. All rights reserved.

Note: This service is not intended for secure transactions such as banking, social media, email, or purchasing. Use at your own risk. We assume no liability whatsoever for broken pages.


Alternative Proxies:

Alternative Proxy

pFad Proxy

pFad v3 Proxy

pFad v4 Proxy