Паўль Эрліх

Паўль Эрліх
ням.: Paul Ehrlich
Дата нараджэння	14 сакавіка 1854(1854-03-14)[…]
Месца нараджэння	Штрэлен, Каралеўства Прусія
Дата смерці	20 жніўня 1915(1915-08-20)[…] (61 год)
Месца смерці	Бад-Гомбург, Германская імперыя
Месца пахавання	Old Jewish Cemetery[d]
Грамадзянства	Каралеўства Прусія  Германская імперыя
Жонка	Hedwig Pinkus[d]
Род дзейнасці	біёлаг, імунолаг, вынаходнік, урач, выкладчык універсітэта, хімік, фармаколаг
Навуковая сфера	Імуналогія, бактэрыялогія, хімія, хіміятэрапія
Месца працы	Універсітэт Фрыдрыха-Вільгельма Франкфурцкі ўніверсітэт імя Ёгана Вольфганга Гётэ Гётынгенскі ўніверсітэт Шарытэ[d]
Навуковая ступень	доктарская ступень[d]
Альма-матар	Maria-Magdalenen-Gymnasium[d] Ростакскі ўніверсітэт Лейпцыгскі ўніверсітэт Уроцлаўскі ўніверсітэт Універсітэт Страсбурга Універсітэт Фрайбурга
Навуковы кіраўнік	Karl Weigert[d] і Роберт Кох
Вядомы як	даследчык у вобласці імуналогіі, заснавальнік хіміётэрапіі
Член у	Лонданскае каралеўскае таварыства Шведская каралеўская акадэмія навук Нацыянальная акадэмія дэі Лінчэі Парыжская медыцынская акадэмія[d] Каралеўская акадэмія медыцыны Бельгіі[d] Нацыянальная акадэмія навук ЗША Турынская акадэмія навук[d]
Узнагароды	Нобелеўская прэмія па фізіялогіі і медыцыне, (1908), медаль Лібіха
Подпіс
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Паўль Э́рліх (ням.: Paul Ehrlich, 14 сакавіка 1854, Штрэлен, Сілезія — 20 жніўня 1915, Бад-Хомбург, Германія) — нямецкі лекар, імунолаг, бактэрыёлаг, хімік, заснавальнік хіміятэрапіі. Доктар медыцыны (1878). Лаўрэат Нобелеўскай прэміі па фізіялогіі і медыцыне (1908, разам з І. І. Мечнікавым). Ганаровы член Нямецкага хімічнага таварыства.

Вучыўся ва ўніверсітэтах у гарадах Брэслаў, Страсбургу, Фрайбургу, Лейпцыгу. З 1878 г. працаваў у Берлінскай клініцы. З 1887 г. у Берлінскім універсітэце, з 1890 г. прафесар. Адначасова з 1882 г. у Інстытуце інфекцыйных хвароб Р. Коха ў Берліне. З 1896 г. дырэктар заснаванага ім Інстытута па вывучэнні сываратак у Штэгліцы. З 1899 года дырэктар Інстытута эксперыментальнай медыцыны ў Франкфурце-на-Майне.

Навуковая дзейнасць

П. Эрліху належаць працы па праблемах гематалогіі, гісталогіі, анкалогіі. Зрабіў апісанне розных форм лейкацытаў крыві, значэнне касцявога мозгу і лімфоідных органаў у кроваўтварэнні. Сфармуляваў першую хімічную інтэрпрэтацыю імуналагічных рэакцый («тэорыя бакавых ланцугоў»). Распрацаваў метады лячэння некаторых інфекцыйных захворванняў. Даказаў магчымасць мэтанакіраванага сінтэзу хіміятэрапеўтычных сродкаў. У 1907 г. стварыў прэпарат сальварсан (прэпарат 606)для лячэння сіфілісу.

Узнагароды

• Нобелеўская прэмія па фізіялогіі і медыцыне
• Медаль Лібіха

Літаратура

• Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т.18 Кн.1: Дадатак: Шчытнікі — ЯЯ / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн.: БелЭн, 2004. — Т. 18. — С. 150—151. — 472 с. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0295-4 (Т. 18 Кн. 1).

Спасылкі

• Эрлих Пауль (руск.) — артыкул з Вялікай савецкай энцыклапедыі
• ЭРЛИХ, ПАУЛЬ // Энцыклапедыя Кругасвет (руск.)
• На Вікісховішчы ёсць медыяфайлы па тэме Паўль Эрліх