Greta Garbo

Greta Garbo
	; (1930) Irudi gehiago
Bizitza
Jaiotzako izen-deiturak	Greta Lovisa Gustafsson
Jaiotza	Katarina church parish (en) , 1905eko irailaren 18a
Herrialdea	Suedia ; Ameriketako Estatu Batuak (1951ko otsailaren 9a -
Heriotza	New York, 1990eko apirilaren 15a (84 urte)
Hobiratze lekua	Skogskyrkogården
Heriotza modua	berezko heriotza: pneumonia; giltzurruneko gutxiegitasuna
Familia
Aita	Karl Alfred Gustafsson
Ama	Anna Lovisa Johansdotter
Haurrideak	ikusi Sven Gustafsson (en) ; Alva Garbo (en) ;
Familia	ikusi Gray Reisfield (en) (iloba);
Hezkuntza
Heziketa	Dramatens elevskola (en) ; (1922 - 1924)
Hizkuntzak	ingelesa; suediera
Jarduerak
Jarduerak	aktorea, zinema aktorea eta antzerki aktorea
Lateralitatea	ezkerra
Lantokia(k)	Hollywood
Jasotako sariak	ikusi Ohorezko Oscar Saria (1954) ; Commander of the Order of the Polar Star ; Izarra Hollywoodeko Ospearen pasealekuan ; Litteris et Artibus (1937) ; Illis quorum (1985) ;
Influentziak	Henry G. Bieler (en)
Sinesmenak eta ideologia
Erlijioa	Luteranismoa
	gretagarbo.com

Greta Lovisa Gustafsson, «Greta Garbo» bere izen artistikoagatik ezaguna (Stockholm, 1905eko irailaren 18a – New York, 1990eko apirilaren 15a), bere bizitzaren zatirik handiena Estatu Batuetan bizi izan zen estatubatuar nazionalizatutako aktore suediarra izan zen, eta, 1920an eta 1930ean, Hollywoodeko hainbat ekoizpen zinematografikotan parte hartzeagatik, mutu zein soinudunetan, ospea lortu zuen nazioartean. Emanaldietatik 1941ean erretiratu zen. Bere ibilbide artistikoari modelo gisa ekin bazion ere, 1920an hasi zen antzezten. Bere lehen rol protagonista 1924ko Gösta Berlingenen saga film mutuan lortu zuen, Mauritz Stillerren zuzendaritzapean. Hurrengo urtean, Metro Goldwyn Mayer estudioek kontratatu zuten, eta laster joan zen Hollywoodera.

Hollywooden finkatuta, hogeita lau film filmatu zituen; «barre egiten ez duen emakumea» izena jarri zioten dramarako zituen aktore-baldintzengatik. Jokatu zituen ekoizpen mutuen artean Torrent —bere lehen film estatubatuarra—, Clarence Brownen Flesh and the Devil, Love, The divine woman eta A woman of affairs nabarmentzen dira.

1930ean, «Garbok hitz egiten du» esloganarekin publizitatua, bere lehen film soinuduna (Clarence Brownek zuzendua) estreinatu zen: Anna Christie, Oscar sarietarako emakumezko aktore onenaren lau izendapenetatik lehena. Azkenik, ohorezko sari bat eman zioten 1954an, baina ez zen jasotzera joan; haren ordez, Nancy Kelly joan zen^[1].

1930eko hamarkadan, Clarence Brown, George Fitzmaurice eta Edmund Goulding zinemagileek zuzendu zuten, eta garai hartako aktore garrantzitsuenetako batzuekin batera aritu zen, hala nola Robert Montgomery, Clark Gable, Melvyn Douglas eta John Gilbertekin. Ernst Lubitschek zuzendutako Ninotchka (1939) komedian, Nina Ivanovna «Ninotchka» Yakushovaren papera oso goraipatua izan zen. Hil zenean, hogeita hamar bat film filmatu, bi film labur eta hainbat publizitate zituen eginak. 1999an, American Film Institutek Hollywoodeko historiako emakumezko bosgarren izar onena izendatu zuen^[2].

Biografia

Lehen urteak

Gretak 14 urte zituela aita hil egin zitzaion, eta eskola utzi behar izan zuen lan egiteko, eta, hala, familiari lagundu zion egoera ekonomiko penagarrian baitzeguden (ama eta bi neba). Gero, Pub izeneko biltegi batean lortu zuen lana, Stockholmen, eta berehala hautatu zuten saltoki handietako publizitate-kanpainetarako. Argazkia egunkarietan agertu bezain laster, publizitate-film labur baterako hautatu zuten Pub kate bererako. Argazkia egunkarietan agertu bezain laster, publizitate-film labur baterako hautatu zuten Pub kate bererako. Horrek, azken batean, filmen zaporea probarazi zion, laster beste film labur batean agertu baitzen. Eric Petscher komedia-zuzendari batek aukera txiki bat eman zion 1922an Luffar-Petter (Pedro Tranpatia) produkzioan, eta, laster, Greta gazteak beka bat jaso zuen Stockholmeko drama-eskola batean ikasteko.

1922 eta 1924 bitartean, Stockholmeko ospe handiko drama-eskola batean ikasi zuen. Hor, Greta Garbo ezizena ez ezik, zinemarako lehen papera ere jaso zuen. MGMko Louis B. Mayer liluraturik geratu zen Garboren indar dramatikoa ikustean, eta haren estudioetarako kontratatu zuen.

Suediatik Hollywoodera

1924an, Garbok lehen aukera handia izan zuen, Mauritz Stiller zuzendari ospetsuak Gosta Berlingen legenda (Gosta Berlings Saga) filmean paper bat eman zionean. Film honen arrakastak onura ekarri zien biei; Greta eta Stiller M.G.M. handiak kontratatu zituen (Goldwyn Mayer metroa), Kalifornian.

Bere lehen filma Uharra (The Torrent) izan zen, eta pixkanaka Garbo zinema mutuko izar handienetako bat bihurtu zen, besteak beste, Maitasuna (Love) eta Emakume arina (A woman of affairs) filmekin. John Gilbert galaiarekin arrakasta handiko hiru film filmatu zituen. Idilio bat hasi eta ezkontzea erabaki zuten, baina Garbo ez zen ezkontzara aurkeztu, eta Gilbert egun horretan Louis B. Mayer ekoizlearekin borrokatu zen, hark barre egin baitzion. Maitasun-desadostasun hori gorabehera, Garbok eta Gilbertek elkarrekin lan egiten jarraitu zuten, eta Gilber izar gisa gainbehera bizi zenean, Garbok Suediako Kristina erregina filmeko paper baterako berreskuratu zuen.

Zine mututik soinudunera

Zinema mutuan izar bilakaturik, soinudun filmak etortzerakoan ere arrakasta izan zuen Garbok, horrelakorik lortu zuen bakanetakoak. Anna Christie (1930) izan zen Garboren lehen soinudun filma. Haren suediar doinua gorabehera, ikusleek filma oso gustoko izan zuten. Haren apetak zirela eta, MGMrekin ika-mika izan zuen. Bi urtez film batean ere ez zen agertu, baina azkenean Garbok bere filmen gaineko kontrol osoa erdietsi zuen. Lau aldiz Oscar sarirako izendapena jaso zuen, lauak 1930eko hamarkadan, Grand Hotel, Queen Christina, Anna Karenina eta Camille filmekin.^[3]

Mata Hari, Suediako Cristina erreginak edo Anna Kareninak filmeak, besteak beste, «Garbo»ren legenda finkatu egin zuten. Ninotchka filmatzean, antza denez, porrotaren beldurrez, lanbidea utzi nahi izan zuen, nahiz eta lehenagotik ee bere lanak gutxitzen hasia baitzen.

Amerikako Zinema Akademiak aktore hoberentzat izendatu zuen 1930ean, 1932an, 1937an eta 1939an, baina inoiz ez zuen Oscar sari bat jaso. Urte batzuk geroago, Arte eta Zinema Zientzien Akademiak ohorezko Oscar batekin zuzentzea erabaki zuen 1954an, baina Garbok ez zuen jaso nahi izan, bere hitzetan «ez zuen inoren aurpegia ikusi nahi». Trofeoa etxera bidali zioten

Greta Garbo «Bakarrik egon nahi dut» esaldiari lotu zitzaion, baina berak zehaztu zuen: «Bakean utz nazatela esan nahi dut, desberdina dena». Haren bizimodua ermitautzat jo zuten; izan ere, beste izar batzuek ez bezala, Garbo Hollywoodeko gertaera handietatik urrun egon zen, bakardadea eta anonimatua hobetsiz.

Erretiro goiztiarra

Ospearen gailurrean, 36 urte zituela, Hollywooden gehien kobratzen zuen aktorea zenean, zinean lan egiteari utzi zion, bizitza publikoa alde batera utzi nahian. ^[4]Gainerako bizitza New Yorkeko apartamentu dotore batean pasatu zuen, Central Parketik gertu, artelanez inguratuta; Renoir, Pierre Bonnard eta Kandinskyren koadroak bildu zituen, besteak beste. Erabat baztertuta bizi izan zen, eta komunikabideekin kontakturik izan gabe. Ez zen festetara edo ekitaldi publikoetara joaten; Ohorezko Oscar bat eskaini ziotenean ere, baztertu egin zuen. Bere azken elkarrizketa laburra bezain harrigarria izan zen: kazetaria «Nik galdetzen dut...» esanez hasi zen, eta berak eten egin zion eta honela joan zen: «Zergatik galdetu?

Bere bizitzako hurrengo 30 urteetan, jet seteko pertsona famatu handiekin harremanetan egon zen, eta, 1941ean Bi apurpegidun emakumea filmetk agertu ez zen arren, ikusleek bere pertsonarekiko zuten interesa ez zen inoiz jaitsi; paparazziek etengabe jarraitzen zioten, eta zinemara itzuliko zen zurrumurruak (batzuk faltsuak, beste batzuk errealak) ez ziren inoiz falta izan. Garbok, geroago, hau esan zuen: «Nire bizitza ezkutalekuen, atzeko ateen, igogailu sekretuen eta inor ez gogaitzeko oharkabean pasatzeko modu posible guztien ibilbidea izan da». Garai bateko izar handia munduko presorik ezagunena bihurtu zen.

1960. urtean ezkutalekua aurkitu zutenetik, kazetariek azken unera arte jazarri zuten, eta etxearen aurrean guardia egin zuten haren atzetik, zahartzaroko argazkia ateratzeko. Horregatik, betaurreko ilun eta txapel handiekin ibiltzen zen beti aurpegia ezkutatuta. Neurri horiek ez ziren aski izan; behin baino gehiagotan atera zioten argazkia, baita hil zen urtean ere, eta 1976an People aldizkariak bere irudiak argitaratu zituen biluzik igerian, teleobjektiboz hartuak. Goiz erretiratu zen arren, dirutza handia bilbu zuen luxuzko Rodeo Drive alderdian (Beverly Hills, Los Angeles) egindako inbertsio higiezinei esker. Baina xumeki bizi izan zen, frugalki janda, eta, Aristoteles Onassis eta Cecil Beaton argazkilariaren adiskidetasuna landu zuen arren, oso modu diskretuan janzten zen eta ilea tindatu gabe eramaten zuen, oharkabean pasatzeko. Behin, Burt Reynolds-ekin joan zen taxiz, baina hark ez zuen ezagutu; ez zuen jakin nor zen agur esateko unera arte.

Heriotza

1990eko apirilaren 15ean hil zen New Yorken, 84 urte zituela. Stockholmeko Skogskyrkogården hilerrian lurperatua dago. Haren dirutza, 20 milioi dolarrekoa, New Jerseyko iloba batek jaso zuen.

Filmografia

Hona hemen bere filmak:^[5]

Mr. and Mrs. Stockholm (1920) (film laburra)
How Not to Dress (1921) (film laburra)
Our Daily Bread (1921) (film laburra)
A Happy Knight (1921)
Peter the Tramp (1922)
The Saga of Gösta Berling (1924)
The Joyless Street (1925)
The Torrent (1926)
The Temptress (1926)
Flesh and the Devil (1926)
Love (1927)
The Divine Woman (1928)
The Mysterious Lady (1928)
A Woman of Affairs (1928)
Wild Orchids (1929)
A Man's Man (1929) (cameo)
The Single Standard (1929)
The Kiss (1929)
Anna Christie (1930)
Romance (1930)
Inspiration (1931)
Love Business (1931) (film laburra)
Anna Christie (1931) (alemanezko bertsioa)
Susan Lenox (Her Fall and Rise) (1931)
Mata Hari (1931)
Grand Hotel (1932)
As You Desire Me (1932)
Queen Christina (1933)
The Painted Veil (1934)
Anna Karenina (1935)
Camille (1936)
Conquest (1937)
Ninotchka (1939)
Two-Faced Woman (1941)

Greta Garbo hil ondoko lanak

Greta Garbo zinemaren ikono bihurtu zen, eta, hil ondoren, hainbat lan zinematografiko eta literario ekarri zuten gogora.

Dokumentalak

The divine Garbo (1990), TNT, Ellen M. Krass eta Susan F. Walker-ek ekoitzia, kontaketa Glenn Closek
Greta Garbo: The mysterious lady (1998), Biography Channel, lkontaketa Peter Gravesek
Greta Garbo: A lone star (2001), AMC
Garbo (2005), TCM, Kevin Brownlow-ek zuzendua, kontaketa Julie Christiek

Literatura

César Arconada idazle palentziarrak 1926an Greta Garboren bizitza ospetsua argitaratu zuen. Ez da biografia konbentzionala, prosa bikain batekin idatzitako liburu abangoardista eta fantasiazkoa baizik.^[6]

Antonio Portela poetak poema bat eskaini zion Greta Garbori Dogos^[7] liburuan, eta doktore-tesia egin zuen Greta Garboren mitoa Espainiako eta Hispanoamerikako literaturan gaiaz, Luis García Jambrina irakaslearen zuzendaritzapean. Tesi hori Salamancako Unibertsitatean aurkeztu zen, 2013ko maiatzaren 27an.^[8]

Marta Rivera de la Cruzen La vida después (Planeta, 2011) filmean, Greta Garboren ustezko film berri baten istorioa kontatzen da. Hura hil ondoren deskubritutakoa.^[9]

Clarence Brown zinema-zuzendariaren eta aktorearen arteko harreman profesionala Óscar Esquiviasen "La casa de las mimosas" (2010) lanean islatuta dago.^[10]^[11]

Montero Glez idazleak Greta Garbo eta Mercedes de Acostaren arteko harreman lesbikoa gogoratu du El secretos de la Garbo Polvo en los labios liburuan (Editorial Lengua de trapo, 2012).^[12]

Sariak eta ohorezko goraipamenak

Ohorezko Oscar saria, interpretazio ahaztezinengatik (1954).
Iparrizarraren Ordenako komandantea (1983).

Irudi galeria

Erreferentziak

↑ (Gaztelaniaz) Núria Añó. 2023-02-09 (Noiz kontsultatua: 2023-02-19).
↑ (Ingelesez) «AFI’s 100 YEARS…100 STARS» American Film Institute (Noiz kontsultatua: 2023-02-19).
↑ Año, Núria. (2016). Greta Garbo en la piel de la heroína de Dumas. Una nueva representación cinematográfica de La dama de las camelias.. UDL, 73-85 or..
↑ (Gaztelaniaz) «El enigma persigue a 'la divina' Greta Garbo, 25 años después de su muerte» La Vanguardia 2015-04-14 (Noiz kontsultatua: 2021-02-15).
↑ IMDb webgunean.[1]
↑ «J.C. López: Realidad y fantasía en Vida de Greta Garbo... - Espéculo nº 16 (UCM)» webs.ucm.es (Noiz kontsultatua: 2022-08-23).
↑ Elsa García Sánchez y Rafael Pontes Velasco: "Dogos. El camino místico de Antonio Portela". Caracteres. Estudios culturales y críticos de la esfera digital, abril de 2013.
↑ «LECTURA TESIS DOCTORAL - Noticias del Departamento - Departamento de Literatura Española e Hispanoamericana» literatura.usal.es (Noiz kontsultatua: 2022-08-23).
↑ ALBERTO OJEDA, "El Cultural", 10/10/2011[2]
↑ Julio Castro, "Ellos y ellas" con Hilario J. Rodríguez y muchos más. Un compendio de historias sobre las "Relaciones de amor, lujuria y odio entre directores y estrellas", La República Cultural, Martes 3 de agosto de 2010.
↑ VV.AA., Ellos y ellas. Relaciones de amor, lujuria y odio entre directores y estrellas (coeditores: Hilario J. Rodríguez y Carlos Tejeda). Calamar Ediciones /Festival de Cine de Huesca, 2010.
↑ Diego A. Vicente, «Montero Glez, nervio y estilo», revista ¡Wego!, 17 de enero de 2013.

Ikus, gainera

Ravello

Kanpo estekak

(Frantsesez):Grata Garboren inguruko webgune ofiziala.
(Gaztelaniaz):Greta Garboren biografia Youtuben.
(Ingelesez):Greta Garboren bizitza ezkutua.

Datuak: Q5443
Multimedia: Greta Garbo / Q5443

[1] (Gaztelaniaz) Núria Añó. 2023-02-09 (Noiz kontsultatua: 2023-02-19).

[2] (Ingelesez) «AFI’s 100 YEARS…100 STARS» American Film Institute (Noiz kontsultatua: 2023-02-19).

[3] Año, Núria. (2016). Greta Garbo en la piel de la heroína de Dumas. Una nueva representación cinematográfica de La dama de las camelias.. UDL, 73-85 or..

[4] (Gaztelaniaz) «El enigma persigue a 'la divina' Greta Garbo, 25 años después de su muerte» La Vanguardia 2015-04-14 (Noiz kontsultatua: 2021-02-15).

[5] IMDb webgunean.[1]

[6] «J.C. López: Realidad y fantasía en Vida de Greta Garbo... - Espéculo nº 16 (UCM)» webs.ucm.es (Noiz kontsultatua: 2022-08-23).

[7] Elsa García Sánchez y Rafael Pontes Velasco: "Dogos. El camino místico de Antonio Portela". Caracteres. Estudios culturales y críticos de la esfera digital, abril de 2013.

[8] «LECTURA TESIS DOCTORAL - Noticias del Departamento - Departamento de Literatura Española e Hispanoamericana» literatura.usal.es (Noiz kontsultatua: 2022-08-23).

[9] ALBERTO OJEDA, "El Cultural", 10/10/2011[2]

[10] Julio Castro, "Ellos y ellas" con Hilario J. Rodríguez y muchos más. Un compendio de historias sobre las "Relaciones de amor, lujuria y odio entre directores y estrellas", La República Cultural, Martes 3 de agosto de 2010.

[11] VV.AA., Ellos y ellas. Relaciones de amor, lujuria y odio entre directores y estrellas (coeditores: Hilario J. Rodríguez y Carlos Tejeda). Calamar Ediciones /Festival de Cine de Huesca, 2010.

[12] Diego A. Vicente, «Montero Glez, nervio y estilo», revista ¡Wego!, 17 de enero de 2013.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]