سانتیاگو
این مقاله به هیچ منبع و مرجعی استناد نمیکند. |
سانتیاگو (به اسپانیایی: Santiago de chile) پایتخت کشور شیلی در آمریکای جنوبی است و در سال ۲۰۱۷ جمعیتی در حدود ۶٬۲۶۹٬۳۸۴ نفر داشته است .
سانتیاگو
Santiago | |
|---|---|
 شهر سانتیاگو | |
 شهر سانتیاگو | |
 موقعیت شهر سانتیاگو در نقشه شیلی | |
| کشور |  شیلی |
| منطقه | کلان‌شهر سانتیاگو |
| استان | سانتیاگو |
| تأسیس | ۱۲ فوریه ۱۵۴۱ |
| حکومت | |
| • شهردار | پابلو زالکتا سید |
| مساحت | |
| • شهر | ۵۸ کیلومتر مربع (۲۲ مایل مربع) |
| • شهری | ۶۴۱٫۴ کیلومتر مربع (۲۴۷٫۶ مایل مربع) |
| • کلان‌شهری | ۱۵۴۰۳٫۲ کیلومتر مربع (۵۹۴۷٫۲ مایل مربع) |
| ارتفاع | ۱۷۰۶ متر (۵۵۹۷ فوت) |
| جمعیت (۲۰۱۷) | |
| • شهری | ۶،۲۶۹،۳۸۴ |
| • کلان‌شهری | ۶،۹۰۳،۴۷۹ |
| اهلیت‌نام | Santiaguinos (-as) |
| منطقهٔ زمانی | یوتی‌سی ۴- (CLT) |
| • تابستانی (DST) | یوتی‌سی ۳- (CLST) |
| وبگاه | www.municipalidaddesantiago.cl |
سانتیاگو بزرگترین شهر کشور شیلی است. این شهر در ارتفاع ۱۷۰۰ پایی (۵۲۰ متری) از سطح دریا در دره مرکزی کشور واقع شده، و از لحاظ اداری بخشی از ناحیه پایتختی سانتیاگو است. با وجود پایتخت بودن سانتیاگو، کنگره ملی شیلی در نزدیکی ناحیه والپارایسو تشکیل می‌شود.[۱]
دو دهه رشد اقتصادی، سانتیاگو را به یکی از پیچیده‌ترین پایتخت‌های آمریکای لاتین به‌همراه توسعه گسترده حومه شهر، بازارهای متعدد خرید و فروش و معماری برجسته آسمان‌خراش‌ها تبدیل کرده است. این شهر بهترین زیرساخت‌ها در آمریکای جنوبی، همچون مترو سانتیاگو و و یک «نوار ساحلی شمالی» جدید را دارد. از جمله یک سیستم بزرگراهی که از زیر مرکز شهر عبور کرده و محدوده‌های شرقی و غربی شهر را ظرف ۱۵ دقیقه به‌هم متصل می‌کند. سانتیاگو مقر بسیاری از شرکت‌های مهم و نیز از لحاظ منطقه‌ای یک مرکز مهم اقتصادی است.
جغرافیا
ویرایشاین شهر در مرکز حوضه سانتیاگو قرار دارد ، دره ای کاسه ای شکل بزرگ که از زمین های وسیع و حاصلخیز احاطه شده توسط کوه ها تشکیل شده است. این شهر دارای ارتفاع متفاوتی است که به تدریج از ۴۰۰ متر در نواحی غربی به بیش از ۷۰۰ متر در نواحی شرقی افزایش می یابد. فرودگاه بین المللی سانتیاگو ، در غرب، در ارتفاع ۴۶۰ متری قرار دارد. استادیوم سن کارلوس د آپوکیندو ، در انتهای بخش شرقی شهر، دارای ارتفاع ۹۶۰ متری است.
شهر توسط زنجیره اصلی رشته کوه آند در شرق و رشته کوه ساحلی شیلی در غرب احاطه شده است. همچنین در طول دهه‌های گذشته، رشد شهری محدودیت‌های شهر را به بخش شرقی گسترش داده و به کوه‌های پیش از آند رسیده است.
شهر سانتیاگو در حوضه رودخانه مایپو واقع شده است که مساحت آن تقریباً ۱۵٬۳۸۰ کیلومتر مربع است. مسیر اصلی آن از رشته کوه آند ، جنوب شرقی سانتیاگو، نزدیک به آتشفشانی به همین نام سرچشمه می گیرد و از میان رشته کوه در دره ای به نام مایپو کانیون فرود می آید. در این منطقه ، سه شاخه مهم ظاهر می شود: رودخانه آتشفشان که از نزدیکی آتشفشان سن خوزه سرچشمه می گیرد و دارای چشمه های آب گرم مانند بانو مورالس است. رودخانه Yeso که مسیر بالایی آن در سد El Yeso ( ذخایر اصلی آب آشامیدنی کل منطقه متروپولیتن ) و رودخانه کلرادو واقع شده است . رودخانه مایپد پس از خروج از منطقه pre-cordillera وارد شهر سانتیاگو می شود.
اقلیم
ویرایشسانتیاگو دارای اقلیم معتدل مدیترانه‌ای است؛ یعنی تابستان‌های نسبتاً خشک (از ماه نوامبر تا مارس) با درجه حرارتی که به ۳۵ درجه سلسیوس (۹۵ درجه فارنهایت) در گرمترین روزها می‌رسد؛ زمستان‌ها (از ماه ژوئن تا اوت) با حداکثر درجه حرارت روزانه ۱۵ درجه سلسیوس (۵۹ درجه فارنهایت) بیشتر مرطوب بوده، و حداقل دمای آن به چند درجه بالای صفر می‌رسد. بارش برف گهگاهی در مناطق مرتفع‌تر در حومه شهر رخ می‌دهد. میانگین بارش سالانه آن ۳۳۸ میلی‌متر است.
وارونگی گرمایی (یک پدیده هواشناسی که به‌وسیله آن یک لایه پایدار از هوای گرم هوای سرد نزدیک به زمین را پایین نگه می‌دارد) موجب سطوح بالایی از مه، دود و آلودگی هوا می‌شود که طی ماه‌های زمستان موجب تجمع و تمرکز در داخل شهر می‌شود. در دهه ۱۹۹۰، آلودگی هوا حدود یک سوم بود اما از سال ۲۰۰۰ تاکنون افزایش اندکی داشته است.
رود ماپوچو که شهر را از شمال شرقی تا جنوب غربی در دره مرکزی تقسیم می‌کند، با فاضلاب‌های صنعتی و خانگی آلوده شده، که بدون هیچگونه پالایشی و با زباله شناور معدن مس به داخل آن سرازیر می‌شود (تعدادی معدن مس در شرق کوه‌های آند وجود دارند). اخیراً دولت مرکزی قانونی را تصویب نموده که مسئولان صنعتی و محلی را وادار می‌کند تا تمام فاضلاب خود را تا سال ۲۰۰۶ فرآوری بازیافت کنند. هم‌اکنون شماری از تأسیسات بزرگ فرآوری و بازیافت فاضلاب در دست احداث هستند. برنامه‌های جاری نیز برای آلودگی‌زدایی از رودخانه و قابل کشتیرانی کردن آن وجود دارند.
آلودگی صوتی در خیابان‌های اصلی بالاست، که بیشتر به دلیل اتوبوس‌های دیزلی پرسروصدا است. کامیون‌ها و اتوبوس‌های دیزلی همچنین عوامل اصلی کمک‌کننده به ایجاد مه دود زمستانی هستند. فرایند طولانی جایگزینی سیستم اتوبوس در سال ۲۰۰۵ آغاز شد و تا سال ۲۰۱۰ ادامه خواهد داشت.
تاریخچه
ویرایش
سانتیاگو در ۱۲ فوریه ۱۵۴۱، با نام «سانتیاگو در محدوده جدید» توسط پدرو دو والدیویا پایه‌گذاری شد. مراسم بنیانگذاری بر روی تپه هولین (که بعدها دوباره تپه سانتا لوسیا نام‌گذاری شد) برگزار گردید. والدیویا مکان سانتیاگو را به دلیل اقلیم معتدلش و این که به آسانی می‌شد از آن دفاع نمود، برگزید- رودخانه ماپوچو به دو شاخه تقسیم شده که بعدها در جریان پایین رود به هم مجدداً می‌پیوندند و یک جزیره ایجاد می‌کنند.
دیوار اولین ساختمان‌ها درشهر سانتیاگو با کمک قبایل بومی هندی پیکانچه بالا رفتند. کرانه جنوبی رودخانه ماپوچو بعدها ته نشست نمود و به سمت تفرجگاه عمومی تغییر جهت داد که تحت عنوان آلمادا می‌باشد. این شهر تا حدودی طی جنگ استقلال شیلی(۱۸۱۸–۱۸۱۰) در نبرد ماپیو که در جنوب غرب این شهر واقع شد، آسیب دید. سانتیاگو در سال ۱۸۱۸ پایتخت نامیده شد.
طی اوایل قرن ۱۹ ام، سانتیاگو شهر کوچکی مانده بود با ساختمان‌های معدود به استثنای ضرابخانه، ساختمانی که برای ضرب پول شیلیایی طی دوره (حضور) اسپانیایی‌ها استفاده می‌شد، و تعدادی نیز کلیسا و دیگر ساختمان‌های شهری. در سال ۱۸۶۳ کلیسایی طی یک مراسم مذهبی آتش گرفت و ۲۰۰نفر جان باختند، یکی از بدترین آتش‌سوزی‌های آن زمان بود .
در دهه ۱۸۸۰ استخراج از معدن کود (بارورکننده) نیترات در شمال شیلی آبادانی را برای کشور به بار آورد، و موجب ارتقا توسعه شهر پایتخت شد. اماکن مهم دیدنی همچون کتابخانه ملی و موزه هنرهای تجسمی، در سال ۱۹۱۰ طی برگزاری مراسم صدمین سالگرد استقلال از اسپانیا احداث گردید.
سانتیاگو، با احداث بخش حومه در اطراف ضرابخانه، در دهه ۱۹۳۰ به تبدیل شدن به یک شهر نوین تبدیل شد. این شهر همچنین در اثر مهاجرت از شمال و جنوب شیلی، از نظر جمعیت رشد نمود. در سال ۱۹۸۵ یک زلزله برخی از ساختمان‌های مهم از لحاظ تاریخی را در ناحیه مرکزی ویران نمود.
سانتیاگو هم‌اکنون مهمترین مرکز اقتصادی در آمریکای لاتین محسوب می‌شود.
داده‌های اساسی شهری (۲۰۱۷)
ویرایش- جمعیت سانتیاگو : ۶٬۲۶۹٬۳۸۴ نفر
- مساحت: ۶۴۱ کیلومتر مربع
- تراکم جمعیت : ۹٬۸۴۱ نفر در هر کیلومتر مربع
مردم
ویرایشبر اساس داده های جمع آوری شده در سرشماری سال ۲۰۰۲ توسط موسسه ملی آمار، جمعیت منطقه شهری سانتیاگو به ۵٬۴۲۸٬۵۹۰ نفر بوده است . این رقم نشان دهنده رشد گسترده جمعیت شهر در طول قرن بیستم است: این شهر در سال ۱۹۰۷ دارای ۳۸۳٬۵۸۷ سکنه بود. در سال ۱۹۴۰ : جمعیت شهر ۱٬۰۱۰٬۱۰۲ نفر ، در سال ۱۹۶۰ : ۲٬۰۰۹٬۱۱۸ نفر در سال ۱۹۸۲ : ۳٬۸۹۹٬۶۱۹ در سال ۱۹۹۲ : ۴٬۷۲۹٬۱۱۷ نفر در شهر سانتیاگو زندگی می کردند.
بیشتر جمعیت سانتیاگو از نسل اروپایی سفید هستند،[۲] که در وهله نخست، اسپانیایی هستند، ولی پس از اسپانیایی‌ها شامل مهاجران متصدی دولتی، آلمانی‌ها؛آلمانی، سوئیسی، و انگلیسی بوده‌اند. سپس به دنبال آنها ایتالیایی‌ها، ایرلندی، و مهاجران کرووات قرار می‌گیرند. ساکنان مرکب دورگه اروپایی و آمریندیانی بخش عمده‌ای از جمعیت را تشکیل می‌دهند.
این شهر در اثر رشد اقتصادی شدید و قابل مقایسه اش، به‌طور فزاینده‌ای از سوی کشورهای دیگر در آمریکای لاتین پذیرای مهاجرت است. بسیاری از پرویی‌ها و نیز بولیویایی‌ها، آرژانتینی‌ها و اکوادوری‌ها در سانتیاگو زندگی می‌کنند.
اقتصاد
ویرایش
سانتیاگو مهمترین مرکز صنعتی و اقتصادی شیلی است و ۴۵ درصد تولید ناخالص ملی را تولید می‌کند. همچنین، سانتیاگو شهری است که در کنار بوینس آیرس و سائو پائولو، یکی از بزرگترین مراکز اقتصادی آمریکای جنوبی محسوب می‌شود. برخی از موسسات بین‌المللی همچون ECLAC (کمیسیون اقتصادی آمریکای لاتین و (حوزه) کارائیب)، دارای دفاتری در سانتیاگو هستند. در سال‌های اخیر، در اثر رشد و پایداری قوی اقتصاد شیلی، بسیاری از شرکت‌های چندملیتی سانتیاگو را به عنوان مقرهای خود در منطقه انتخاب نموده‌اند همچون:
HP، رویترز، جی.پی مورگان، اینتل، کوکا کولا، یونیلور، نسل، کداک، بی.اچ.پی بیلیتون، آی.بی.ام، موتورولا، مایکروسافت، شرکت فورد فورد، یاهو!، و بسیاری دیگر.
اقتصادی ثابت سانتیاگو در چند دهه گذشته آن را به یک کلان شهر مدرن تبدیل کرده است. این شهر اکنون خانه تئاتر و رستوران رو به رشد، توسعه حومه‌ای وسیع، ده‌ها مرکز خرید، و خط افق روبه‌رشد، از جمله دومین ساختمان بلند آمریکای لاتین، برج بزرگ شیلی است . این شامل چندین دانشگاه بزرگ است و یک زیرساخت حمل‌ونقل مدرن، از جمله یک سیستم آزادراه شهری تا حدی زیرزمینی مبتنی بر عوارض جریان آزاد و مترو سانتیاگو ، گسترده‌ترین سیستم متروی آمریکای جنوبی، ایجاد کرده است.
حمل ونقل
ویرایش
فرودگاه آرتورو مرینو بنیتز، فرودگاه کشوری و بین‌المللی سانتیاگو است و از لحاظ کیفیت در منطقه در رده بالایی جای دارد. قطارها توسط راه‌آهن ملی اداره می‌شوند، شرکت راه‌آهن دل استادو، که سانتیاگو را به بندر مونت در بخش حنوبی مرکز کشور متصل نموده، و در شمال پایتخت با شهر ایکویکو ارتباط پیدا می‌کند. تمام یک چنین قطارهایی از ایستگاه مرکزی " وارد و خارج می‌شوند. در واقع، شرکت‌های خصوصی اتوبوسرانی بین شهری، حمل و نقل عالی و ارزانی را از سانتیاگو به هر نقطه از کشور فراهم می‌سازند. همچنین بزرگراه‌های عوارضی جدید و متعدد بین شهری وجود دارند که که محدوده‌های شهر را به هم متصل می‌کنند از جمله بزرگراه وسپوچیو (که به صورت یک نیم دایره شهر را احاطه نموده)، روتا ۵ (که شهر را در جهت شمال- جنوب قطع می‌کند) و و کاستانرا نورته (که از سمت شرق در لاس کندس به سمت غرب در پوداهوئل امتداد دارد).
در مورد بزرگراه ها ، شهر از شمال به جنوب توسط مسیر ۵ ، بخشی از بزرگراه بزرگراه پان آمریکا عبور می کند . این مسیر امکان اتصال سانتیاگو را با شهرهای شمال کشور از طریق بزرگراه آکنکاگوا و با جنوب از طریق بزرگراه مایپو فراهم می کند . همچنین بزرگراه اقیانوس آرام یکی از پر استفاده ترین بزرگراه ها در شیلی است.
سیستم حمل ونقل شهری مسافر شامل یک سرویس گسترده اما شلوغ و اداره شده خصوصی و نیز مترو با مالکیت عمومی است. اتوبوس‌ها به عنوان «میکروس» (به جهت مینیبوس) شناخته می‌شوند و به عنوان نمونه زرد رنگ هستند. لین سیستم اتوبوس رانی در فرایند تکمیلی جایگزینی در اوایل سال ۲۰۰۷ با سیستمی جدید است که شامل مسیرهای جدیدتر و بزرگتر، اتوبوس‌های جدیدتر، با سیستم بهتر پرداخت (کارت مولتی ویا)، و سازگار با مترو هستند . مترو تمیز و ایمن بوده و پنج خط در حال عملیات دارد اما پوشش آن هنوز تا حدودی به حاشیه‌های جنوبی و شمالی شهر محدود می‌شود. دولت هم‌اکنون دو خط اضافی مترو (خط ۴ a۴) را افتتاح نمود، اما مترو هنوز در حال گسترش است، و توسعه ساختمانی آن مربوط به خطوط ۱ و ۲ است .
متروی سانتیاگو دارای هفت خط عملیاتی است که بیش از ۱۴۹ کیلومتر گسترش یافته و ۱۴۳ ایستگاه را به هم متصل می کند. این سیستم روزانه حدود ۲٬۴۰۰٬۰۰۰ مسافر را جابجا می کند. دو خط زیرزمینی و یک توسعه خط ۲ در سال ۲۰۰۵ و ۲۰۰۶ افتتاح شد، در حالی که توسعه خط ۵ در سال ۲۰۱۱ انجام شد و این شبکه تقریبا دارای تقریباً ۱۵ کیلومتر مسیر جدید بود . خط ۳ در ۲۲ ژانویه ۲۰۱۹ با ۱۸ ایستگاه جدید افتتاح شد.
راه آهن
ویرایشسواریهای تاکسی را معمولاً می‌توان در خیابان‌ها یافت و سقف آنها با سیاه و زرد رنگ شده‌است؛ و تاکسی‌های بدون آرم را می‌توان با تلفن فرا خواند («رادیوتاکسی‌ها»). «تعاونی‌ها» در کار سواری‌های تاکسی دخیل هستند که مسافران را در طول یک مسیر خاص با کرایه‌ای ثابت جابجا می‌کنند.
ساخت و ساز
ویرایش
مرکز کاستانرا یک مجتمع تجاری و است که در کمون سانتیاگو، شیلی واقع شده است . این مجموعه که متعلق به سنکوسود است ، از چهار آسمان خراش، از جمله برج بزرگ سانتیاگو ، دو هتل سطح بالا، یک ساختمان اداری و یک مرکز خرید شش طبقه تشکیل شده است.
پروژه مرکز کاستانرا که یک پروژه‌ای کلان در بخش اقتصادی سانتیاگو محسوب می شد در سال ۲۰۱۳ به پایان رسید . این مرکز شامل ۲۸۰٬۰۰۰ متر مربع مساحت بازار، یک برج به ارتفاع ۳۰۰ متر، دو برج اداری که هریک ۱۷۰ متر ارتفاع دارند، و یک هتل بلند به ارتفاع ۱۰۵ متر می‌باشد. زمانی که در سال ۲۰۱۳ تکمیل شد، بلندترین ساختمان در آمریکای جنوبی بود . نزدیک مرکز کاستانرا یک آسمانخراش دیگر ساخته می‌شود، با نمای تیتانیوم، و این ساختمان ۱۹۰ متر ارتفاع دارد. اگرچه این دو پروژه از بزرگترین نمونه‌ها هستند، اما ساختمان‌های اداری متعدد دیگر و همچنین صدها ساختمان مسکونی بلند مرتبه، نیز در حال ساخت در سانتیاگو هستند.
ورزش
ویرایشورزش اصلی که در سانتیاگو انجام می شود مانند سایر نقاط کشور فوتبال است. در سال ۱۹۰۳ ، اتحادیه فوتبال سانتیاگو تاسیس شد و اولین باشگاه های این ورزش را گرد هم آورد.
مکان اصلی ورزشی در این کشور استادیوم ملی شیلی است که در سال ۱۹۳۸ افتتاح شد و با حداکثر ظرفیت ۴۷٬۰۰۰ تماشاگر مقر تیم ملی فوتبال شیلی در هنگام بازی در خانه است
بخشهای سیاسی
ویرایش سانتیاگوی بزرگ در ۳۷ شهرداری و با مساحتی بالغ بر ۶۴۱ کیلومتر مربع در سال ۲۰۰۲ گسترش یافت. اکثر قسمت‌های شهر سانتیاگو در داخل ایالتی با همان نام با برخی نواحی جانبی واقع است که شامل ایالت تالاگانته، ایالت میپو و کوردیلرا می‌شوند. همچنین سانتیاگو شهرهای سن برناردو (ایالت میپو) و پوئنته آلته (ایالت کوردیلرا) را جهت تشکیل حومه‌های سانتیاگو بزرگتر به هم ملحق می‌سازد.
ایالت سانتیاگو به ۳۲ شهرداری (در زبان اسپانیایی : "comunas") تقسیم می‌کند. هر شهرداری در شیلی به ریاست یک شهردار «آلکالده» اداره می‌شود که توسط رای‌دهندگان هر چهار سال یکبار انتخاب می‌شود. اعضای شورای شهرداری «کنسجالس» در همان انتخابات با رایی جداگانه انتخاب می‌شوند.
۳۲ شهرداری عبارتند از: سریلوس، کونچالی، سروناویا، الباسک، ایستگاه مرکزی، هوچورابا، مستقل، لاسیترنا، لافلوریدا، کشاورزیف لاپینتانا، لارینا، لاس کندس، لوبارنچیا، لو اسپجو، لوپرادو، ماکول، (شهرداری) میپو میپو، نیونیوآ، پدرو آگوئیره سدرا، پنیالولین، پوداهوئل، پراویدنچیا، کوئیلیکورا، کوئینتا نرمال، رنسا، ریکولتا، سن ژاکوئین، سن میگوئل، سن رامیون، مرکز سانتیاگو، و ویتاکورا.
موسیقی
ویرایشدو نوع ارکستر سمفونی درسانتیاگو وجود دارد:
- ارکستر آکاردئنی سانتیاگو، که در " تئاتر شهرداری " برنامه اجرا می‌کند.
- ارکستر سمفونی شیلی، وابسته به دانشگاه شیلی که درسالن تئاتر آن برنامه اجرا می‌کند.
موزه‌ها
ویرایش
سانتیاگو خانه تعداد زیادی موزه از انواع مختلف است که در میان آنها سه موزه از دسته "ملی" که توسط سرویس میراث فرهنگی ملی اداره می شود عبارتند از: موزه ملی تاریخی ، موزه ملی هنرهای زیبا و موزه ملی تاریخ طبیعی. [۳][۴]
در مورد کتابخانه های عمومی ، مهمترین آنها کتابخانه ملی است که در قلب سانتیاگو واقع شده است. منشا آن به سال ۱۸۱۳ برمی گردد، یک قرن بعد به محل فعلی خود منتقل شد، جایی که مقر آرشیو ملی نیز در آن قرار دارد . به منظور ایجاد نزدیکی بیشتر به جمعیت، ترکیب فناوری های جدید و تکمیل خدمات ارائه شده توسط کتابخانه های شهرداری و کتابخانه ملی، کتابخانه سانتیاگو در سال ۲۰۰۵ در محله یونگای افتتاح شد.
مراکز تفریح و سرگرمی
ویرایشاین شهر چند پارک اصلی دارد:
- تپه سن کریستوبال که شامل باغ وحش پارک متروپولیاتنو سانتیاگو است.
- پارک اوهیگینز
- پارک جنگلی شیلی که در مرکز شهر در امتداد رود ماپوچو قرار دارد.
- تپه سانتا لوسیا
پیستهای جدید اسکی در فاصله یک ساعت حرکت از شرق عبارتند از :
برخی از نواحی کاشت انگور در نزدیکی میپو و دره‌های رود آکونکاگوا قرار دارند. در کل تاکستان‌های متعددی در این ناحیه قرار دارند.
اماکن فرهنگی برای دیدار شامل:
- موزه هنرهای زیبا
- حومه بلاویستا، بلوک فرهنگ و هنری
- استاسیون سنترال، شیلی ایستگاه مرکزی، ایستگاه راه‌آهن طراحی شده توسط گوستاو ایفل
- ورزشگاه ویکتور جارا
- کنگره ملی سابق
- میدان دو آرماس، میدان مرکز شهر
- ساختمان ضرابخانه، قصر دولتی
ورزشگاه‌های اصلی فوتبال:
- ورزشگاه ملی شیلی (مکان برگزاری فینال جام فیفا ۱۹۶۲ )
- ورزشگاه دیوید آرلانو (ساختمان قدیمی)
- ورزشگاه سن کارلوس دو آپوکوئیندو
مذهب
ویرایش
بیشتر جمعیت شیلی را کاتولیک‌ها تشکیل می‌دهند و سانتیاگو نیز از این قاعده مستثنی نیست. برطبق سرشماری ملی، که در سال ۲۰۰۲ توسط اداره آمار ملی (INE| ادره آمار ملی) در ناحیه پایتختی سانتیاگو انجام شد، ۳۱۲۹۲۴۹نفر فرد ۱۵سال و بالتر خود را کاتولیک معرفی نمودند که معادل ۷٪/۶۸ کل جمعیت است در حالی که ۵۹۵٬۱۷۳ نفر (۱٪/۱۳) خود را مسیحی انجیلی| پروتستان انجیلی توصیف کردند. حدود ۲٪/۱ از جمعیت از فرقه یهودی گواهان یهوه اعلام شدند، در حالی که ۹٪/۰ خود را پیرو فرقه قدیسان امروزی (مورمون‌ها)، ۲۵/۰ به عنوان یهودی، ۰۳/۰ مسلمان و ۱۱/۰ به عنوان پیروان کلیسای ارتودوکس| ارتودوکس‌ها خوانده‌اند. نخستین مشرق‌الاذکار آیین بهائی در آمریکای جنوبی در شهر سانتیاگو بنا شده‌است[۵] و کشور شیلی طبق آمار سال ۲۰۰۵ حدوداً ۲۵۰۰۰ بهائی دارد.[۶] تقریباً ۴٪/۱۰ جمعیت ناحیه پایتخت اظهار داشته‌اند که کافر یا منکر وجود خدا هستند، در حالی که ۴٪/۵ دیگر خود را پیرو مذاهب دیگر دانسته‌اند.
دانشگاه‌ها
ویرایش
|
دانشگاه لوس آندز (خصوصی)
|
نگارخانه
ویرایش-
Palacio de La Moneda در مرکز شهر سانتیاگو -
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
تصویر ماهواره‌ای از سانتیاگو
جستارهای وابسته
ویرایشمنابع
ویرایش- ↑ "Santiago". Wikipedia (به انگلیسی). 2024-08-01.
- ↑ [۱]
- ↑ "Santiago de Chile". Wikipedia, la enciclopedia libre (به اسپانیایی). 2024-08-04.
- ↑ "Santiago (Chile)". Wikipédia, a enciclopédia livre (به پرتغالی). 2024-01-03.
- ↑ نخستین معبد آیین بهایی در آمریکای جنوبی در کشور شیلی افتتاح شد، رادیو فردا
- ↑ «The Association of Religion Data Archives | QuickLists». web.archive.org. ۲۰۱۰-۰۴-۱۴. بایگانی‌شده از اصلی در ۱۴ آوریل ۲۰۱۰. دریافت‌شده در ۲۰۲۰-۰۶-۱۹.
