باشگاه ورزشی لاتزیو

لاتزیو
Lazio

نام کامل	باشگاه فوتبال اس اس لاتزیو
لقب‌(ها)	سفید و آبی‌ها، عروسها
تاریخ بنیان‌گذاری	۱۹۰۰
نام ورزشگاه	ورزشگاه المپیک رم رم
گنجایش	۷۲۰۰۰
مدیرعامل	کلودیو لوتیتو
سرمربی	مائوریتسیو ساری
لیگ	سری آ
۲۰۲۱–۲۰۲۰	۶
وبگاه	لاتزیو
رنگ‌های خانگی رنگ‌های مهمان رنگ‌های سوم

باشگاه فوتبال لاتزیو (به ایتالیایی: Sociata Sportiva Lazio) معروف به S.S.Lazio یا به‌طور ساده Lazio یک باشگاه حرفه‌ای ورزشی در ایتالیاست که بیشتر بخاطر تیم فوتبالش شناخته می‌شود. لاتسیو در مجموع ۳۷ زیرمجموعه ورزشی دارد که بیشتر از هر انجمن ورزشی دیگر در اروپا است.

فوتبالیست‌های مجموعه ورزشی لاتسیو که در پیراهن آبی آسمانی و شرت ورزشی سفید بازی می‌کنند تاکنون دو بار سری آ را فتح کرده‌اند، اولین بار در فصل ۷۴–۱۹۷۳ و بار دیگر در فصل۲۰۰۰–۱۹۹۹. همچنین ۴عنوان کوپا ایتالیا و فتح UEFA Cup Winners' Cup و UEFA Super Cup هر دو در سال ۱۹۹۹ از دیگر افتخارات باشگاه می‌باشد. لاتسیو بیشتر تاریخ خود را در سطح بالای فوتبال ایتالیا سپری کرده‌است، جایی که هم‌اکنون مشغول بازی در فصل ۲۰۱۷/۱۸ است.

بازی‌های خانگی در ورزشگاه المپیک رم که به‌طور مشترک با رقیب باشگاه یعنی آ. اس. رم استفاده می‌شود، برگزار می‌گردد. ورزشگاهی با ظرفیت بالای ۷۲٫۰۰۰ نفر که پس از سن سیرو بزرگترین در ایتالیا می‌باشد.

لاتزیو تاکنون دو عنوان قهرمانی سری آ و شش عنوان قهرمانی کوپا ایتالیا و یک قهرمانی یوفا و جام در جام اروپا را تا به امروز کسب کرده‌است.

پیشینه

از ابتدای تأسیس تا پس از جنگ جهانی دوم (۱۹۴۹–۱۹۰۰)

Societa Podistica Lazio یا باشگاه دو و میدانی لاتزیو یا لاتسیو در ۹ ژانویه ۱۹۰۰ در ناحیه Prati شهر رم تأسیس شد. هدف از تأسیس باشگاه دربرگرفتن بیشتر شهر رم بود. ۹ عضو اصلی تأسیس‌کنندهٔ باشگاه، نام Lazio که استان در برگیرندهٔ شهر رم است را برای باشگاه انتخاب کردند.

در ۱۹۰۱، یکی از اعضای Racing Club de Paris فوتبال را وارد باشگاه لاتسیو کرد تا لاتسیو قدیمی‌ترین تیم فوتبال شهر رم و یکی از قدیمی ترین‌ها در ایتالیا باشد. تیم فوتبال به سرعت تشکیل شد، اگرچه اولین مسابقات رسمی در سال ۱۹۰۲ انجام شد. اولین مسابقه در تاریخ ۱۶ ماه May سال ۱۹۰۲ برگزار شد که حاصل آن برد ۳–۰ مقابل Societa Sportiva Virtus (که اکنون این تیم از بین رفته‌است) بود.

لاتسیو در ۱۹۱۲ به محض اینکه فدراسیون فوتبال ایتالیا اقدام به سازماندهی رقابت‌های قهرمانی در مرکز و جنوب ایتالیا کرد، به رقابت‌های لیگ ملحق شد و سه بار به مرحله پایانی رقابت‌های پلی آف راه یافت، اما با شکست در ۱۹۱۳ به Provercellie، در ۱۹۱۴ به Casale و در ۱۹۲۳ به Genoa ۱۸۹۳ هرگز موفق به قهرمانی نشد.

دهه ۱۹۵۰ و ۶۰

دههٔ ۱۹۵۰ ترکیبی از نتایج خوب و متوسط بود که با عنوان قهرمانی جام حذفی در ۱۹۵۸ همراه بود. در سال ۱۹۶۱ لاتسیو برای نخستین بار به سری بی سقوط کرد، اما دو سال بعد مجدداً به سری آ بازگشت. زیر نظر خوان کارلوس لورنزو مربی آرژانتینی، در ۱۹۶۴ لاتسیو با خط دفاعی مستحکم خود مقام معتبر هشتم را کسب کرد (با تنها ۲۱ گل زده و ۲۴ گل خورده). برد ۳–۰ خارج از خانه مقابل یوونتوس بهترین نتیجهٔ فصل بود.

ستارهٔ آن سال‌ها Nello Governato هافبک تیم بود که بعدها به عنوان مربی باشگاه مشغول به کار شد. لاتزیو در ۱۹۶۷ سقوط کرد و سال بعد به سری آ بازگشت و در میان تیم‌های بالای جدول در رتبهٔ هشتم قرار گرفت.

دهه ۱۹۷۰

دههٔ ۱۹۷۰ درست همانند دههٔ ۱۹۶۰ با سقوط به سری بی در فصل ۷۱–۱۹۷۰ همراه بود. اگرچه پیشرفت در سال‌های بعدی نخستین دورهٔ حقیقی موفق باشگاه را سبب شد. لاتزیو در فصل ۷۳–۱۹۷۲ با تیمی شامل جوزپه ویلسون کاپیتان متولد انگلیس در دفاع، لوچانو ره چکونی و Mario Frustalupi در هافبک، Renzo Garloschelli و جورجو کینالیا در حمله و مربیگری توماسو مائسترلی قدم به مسابقات گذاشت. با گل‌های کینالیا و دفاع قدرتمند تیمی، لاتزیو به عنوان یک شگفتی ظاهر شد و با میلان و یوونتوس برای اسکودتو رقابت می‌کرد. اما شکست در روز پایانی مسابقات در ناپولی با یک گل دیر هنگام باعث شد یوونتوس با پیروزی در برابر آ اس رم رقیب لاتزیو عنوان را کسب کند.

این پیش‌درآمدی برای فصل ۷۴–۱۹۷۳ بود، زمانی که لاتسیو تمام فصل در صدر جدول بود و اولین عنوان لیگ خود را کسب کرد. متأسفانه این قهرمانی ادامه پیدا نکرد، چرا که لاتزیو فصل بعدی را با رتبه چهارم به پایان رساند، در فصل ۷۶–۱۹۷۵ برای فرار از سقوط تقلا می‌کرد، در فصل ۷۷–۱۹۷۶ رتبهٔ پنجم را کسب کرد و در فصل ۷۸–۱۹۷۷ نیز در میانهٔ جدول فصل را به اتمام رساند. مرگ غم‌انگیز لوچانو ره چکونی و توماسو مائسترلی به اضافهٔ جدایی جورجو کینالیا یک تراژدی سه‌گانه برای لاتسیو بود. برونو جوردانو با کسب عنوان بهترین گلزن لیگ در ۱۹۷۹ توانست تا حدی برای تیم تسکین باشد، زمانی که لاتزیو لیگ را هشتم به پایان رساند.

لاتزیو در سال ۱۹۸۰ به دلیل تبانی در مسابقاتش به همراه میلان به سری بی فرستاده شد. لاتسیو سه فصل در لیگ دسته دوم ایتالیا باقی‌ماند تا سیاه‌ترین قسمت تاریخ باشگاه رقم بخورد. تیم در ۱۹۸۳ به سری آ بازگشت و در فصل جدید در روز آخر موفق شد از سقوط فرار کند. فصل ۸۵–۱۹۸۴ فصل بسیار غم‌انگیزی برای لاتزیو بود به‌طوری‌که با ۱۵ امتیاز، رتبه آخر لیگ را کسب کرد (با وجود بازیکنان با استعدادی مثل Francesco Dell'Anno و Francesco Fonte).

در ۱۹۸۶، لاتزیو به دلیل وارد آمدن تهمت شرکت یک بازیکنش به اسم Claudio Vinazzani در شرط‌بندی، با کسر ۹ امتیاز جریمه شد (که در روزهایی که هر برد ۲ امتیاز داشت ضربت مهلکی برای تیم بود). در همان فصل رقابت‌های سری بی لاتسیو یک نبرد حماسی برای فرار از سقوط داشت. با مربیگری Eugenio Fascetti، لاتزیو تنها پس از پیروزی پلی آف برابر Taranto و Campobasso از سقوط به سری سی نجات یافت. در ۱۹۸۸ لاتسیو به سری آ بازگشت و زیر نظر مدیریت مالی با دقت Gianmarco Calleri، موقعیت باشگاه به عنوان یک باشگاه قدرتمند تثبیت شد.

دهه ۱۹۹۰

ورود Sergio Cragnotti در ۱۹۹۲ تاریخ باشگاه را برای همیشه تغییر داد چرا که او خود را برای سرمایه‌گذاری بلند مدت بر روی بازیکنان جدید به منظور ساختن تیمی که بتواند در سطح سری آ رقابت کند، آماده می‌کرد. Cragnotti مکرراً با آوردن بازیکنانی که ستاره‌های بزرگ شناخته می‌شدند رکورد بازار نقل و انتقالات را می‌شکست. خوان سباستین ورون با ۱۸ میلیون یورو، کریستین ویری با ۱۹ میلیون یورو و شکنندهٔ رکورد نقل و انتقالات دنیا -اگرچه تنها برای چند هفته- خرید هرنان کرسپو از پارما با ۳۵ میلیون یورو بود.

در ۱۹۹۳ لاتسیو در Serie A فصل را پنجم تمام کرد، چهارم در ۱۹۹۴، دوم در ۱۹۹۵، سوم در ۱۹۹۶، و مجدداً چهارم در ۱۹۹۷، سپس در ۱۹۹۹ در روز آخر تنها با یک امتیاز اختلاف عنوان قهرمانی را به آ ث میلان واگذار کرد. سرانجام لاتسیو با بازیکنانی همچون سینیشا میهایلوویچ، و آلساندرو نستا و پاول ندود موفق شد در ۲۰۰۰ دومین Scudetto را فتح کند. در همان سال لاتسیو جام حذفی را نیز فتح کرد تا با سون یوران اریکسون (بین ۱۹۹۷–۲۰۰۰) به عنوان مربی موفق شود بنا بر استاندارد ایتالیائی double کند. گفتنی است لاتسیو در سال‌های ۱۹۹۸ و ۲۰۰۴ دو عنوان دیگر Coppa Italia را نیز بدست آورد.

لاتسیو همچنین در آخرین سال برگزاری رقابت‌های Uefa Cup winers' cup در ۱۹۹۹ به عنوان قهرمانی دست یافت و در ۱۹۹۸ نیز به فینال رقابت‌های UEFA Cup راه یافت، اما ۰–۳ مقابل اینتر میلان و ستارهٔ این تیم رونالدو شکست خورد. لاتسیو دو بار عنوان Italian Super Cup را کسب کرد و با شکست Manchester United در ۱۹۹۹ قهرمان European Super Cup شد. لاتسیو همچنین اولین باشگاه ایتالیائی بود که به بازار سهام Italian Piazza Affari راه یافت.

۲۰۰۰ تا اکنون - تنزل و احیای مجدد

لاتسیو این دهه را با درخشانی با بردن Italian Super Cup و کسب رتبه سوم در لیگ آغاز کرد اما عزیمت سون یوران اریکسون نزول باشگاه را تسریع کرد. با به آخر رسیدن پول، یا هدر دادن آن برای خریدهای شکست خورده‌ای مثل گایزکا مندیتا با ۲۸ میلیون یورو، لاتسیو شرایط حضور در UEFA Champions League در فصل ۲۰۰۱/۲۰۰۲ را از دست داد و فصل را با رتبه ناامیدکنندهٔ ششم به پایان رساند.

با رسوایی مالی که Cragnotti و کارخانجات زنجیره‌ای او به نام Cirio را درگیر می‌کرد، وی مجبور شد باشگاه را در ۲۰۰۲ ترک کند و لاتسیو تا ۲۰۰۴ با سرپرستی مالی مدیران و شرکای بانکی کنترل شد. این مسئله باشگاه را مجبور کرد تا بازیکنان ستاره و حتی نماد باشگاه -کاپیتان تیم آلساندرو نستا را به سرعت بفروشد. متعاقباً لاتسیو به Claudio Lotito که هم‌اکنون بزرگترین سهامدار باشگاه است، فروخته شد.

در آن تابستان، ستارهٔ سابق ۳۶ سالهٔ لاتسیو، پائولو دی کانیو موافقت کرد به باشگاه بپیوندد. در فصل ۲۰۰۶–۲۰۰۵ لاتسیو بسیاری از بازیکنان قدیمی مثل فرناندو کوتو، و پائولو نگرو و جولیانو جانیکدا که حاضر نشده بودند دستمزد خود را کاهش دهند و از طرف باشگاه اجازهٔ خروج دریافت کرده بودند، را از دست داد. فصل ۲۰۰۶–۲۰۰۵ تحت مربیگری Delio Rossi، لاتسیو با تیمی متشکل از قدیمی‌های باقی‌مانده مثل آنجلو پروتزی و هافبک‌های محبوب طرفداران، فابیو لیورانی و Ousmane Dabo و با تزریق بازیکنان با انگیزه با دستمزد پائین‌تر، بالاتر از انتظارات ظاهر شد. ثابت شد که این خط مشی موفقیت‌آمیز است چرا که باشگاه جواز حضور در UEFA Cup ردر فصل ۰۷–۲۰۰۶ را بدست آورد.

در ۱۴ ژوئیه، اعلام شد که لاتسیو بخاطر شرکت در رسوایی تعیین نتیجهٔ مسابقات از پیش (match-fixing scandal)، با ۷ امتیاز منفی به رقابت‌های Serie B فرستاده شده‌است. درخواست استیناف باشگاه موفقیت‌آمیز بود و دادگاه در ۲۵ ژوئیه، جریمهٔ لاتسیو را به ۱۱ امتیاز منفی در فصل آتی Serie A (که چندی بعد به ۳ امتیاز کاهش یافت) و کسر ۳۰ امتیاز در فصل قبلی Serie A کاهش داد که باعث شد لاتسیو فرصت حضور در UEFA Cup را از دست دهد.

با وجود این، لاتسیو به عنوان سوم لیگ در فصل ۲۰۰۶/۲۰۰۷ دست یافت و چیزی نمانده بود که رکورد بردهای متوالی باشگاه را بشکند. تیم فعلی ۸ برد متوالی کسب کرد که قابل مقایسه با ۹ برد متوالی تیم برندهٔ Scudetto در ۲۰۰۰ بود.

رنگ‌ها، نشان‌ها و لقب‌ها

رنگ‌های سفید آبی آسمانی لاتسیو از نشان ملی یونان الهام گرفته شده‌است، ناشی از این حقیقت که لاتسیو یک باشگاه ورزشی مخلوط است که در به رسمیت شناختن بازی‌های المپیک باستانی و اینکه سنت ورزش کردن در اروپا به یونان پیوند یافته‌است، ایجاد شده‌است.

لاتسیو در اصل یک پیراهن که به بخش‌های آبی آسمانی و سفید تقسیم می‌شد، با شرت و جوراب سیاه می‌پوشید. بعد از یک مدت در قدیم آسمانی راه راه پوشیده‌است، اما معمولاً لباس لاتسیو آبی آسمانی با تزئینات سفید با شرت و جوراب سفید بوده‌است. رنگ‌های باشگاه لقب ایتالیائی باشگاه، biancocelesti را به‌وجود آورده‌است.

سمبل و نشان سنتی باشگاه لاتسیو عقاب است، که توسط Luigi Bigiarelli عضو تأسیس‌کنندهٔ باشگاه انتخاب شد و تصدیقی است بر نشان سپاه امپراطوری روم که به عنوان Aquila شناخته شده‌است. سپاه روم این نشان را زمانی که به رزم می‌رفت با خود حمل می‌کرد. استفادهٔ لاتسیو از این نماد دو لقب برای باشگاه به‌وجود آورده‌است: Aquilotti (عقاب‌های جوان) و Le Aquile (عقاب‌ها). نماد فعلی باشگاه یک عقاب طلائی را بالای یک سپر سفید با حاشیهٔ آبی، درون سپر نام باشگاه و یک سپر سه جزئی کوچکتر با رنگ‌های باشگاه را نمایان می‌سازد.

طرفداران و رقیبان

لاتسیو مطابق با تحقیق Doxa Institutre - L'Expresso در April سال ۲۰۰۶، با دارا بودن حدود ۳٫۵٪ طرفداران فوتبال، ششمین باشگاه پرطرفدار فوتبال در ایتالیاست.

مطابق با تاریخ، بزرگترین گروه طرفداران لاتسیو در شهر رم از قسمت شمالی از Vatican City هستند، که یک شکل قوس مانند در سرتاسر رم ساخته‌است که شامل مناطقی مثل Parioli، و Prati، و Flaminio، و Salario، و Nomentano، و Cassia، و Monte Mario می‌شود.

Irriducibili Lazio تأسیس شده در ۱۹۸۷ هم‌اکنون بزرگترین گروه ultras (طرفداران متعصب) باشگاه می‌باشد. این گروه بخاطر عقاید خاص سیاسی شان بدنام شده و توجه رسانه‌ها در سرتاسر جهان را معطوف کرده‌است. اگرچه، همانند دیگر باشگاه‌ها عقاید سیاسی یک گروه را نمی‌توان به تمام طرفداران مربوط دانست. در روزهای مسابقه، این گروه پرچم‌هایی به سبک سنتی انگلیسی می‌سازد و معمولاً تنها برای Derby della Capitale پرچم‌های سنتی ایتالیائی می‌سازد.

Derby della Capitale در کشورهای انگلیسی زبان با نام Rome Derby شناخته شده و مسابقه‌ای است بین لاتسیو و رقیب اصلیش آ.اس. رم، و در زمرهٔ با حرارت‌ترین و احساسی‌ترین مسابقهٔ رقیبان فوتبالی در جهان است. یکی از طرفداران لاتسیو، Vincenzo Paparelli در یکی از دربی‌ها در فصل ۸۰–۱۹۷۹ پس از برخورد مواد آتش زایی که از سوی طرفداران آ.اس. رم پرتاب شده بود به چشمش، جان خود را از دست داد. لاتسیو همچنین یک رابطهٔ رقابتی قوی با Napoli دارد.

طرفداران لاتسیو رابطهٔ دوستانه‌ای با Inter، و Triestina و Hellas Verona دارند. همچنین با باشگاه‌هایی در نقاط دیگر اروپا از جمله Real Madrid و Chelsea نیز ارتباط دوستانه‌ای دارند.

در طی فصل ۲۰۰۴–۲۰۰۳ به احترام هواداران باشگاه شماره ۱۲ بایگانی شد و دیگر به بازیکنی داده نخواهد شد.

Societa Sportiva Lazio به عنوان یک کمپانی

در ۱۹۹۸، در زمان ریاست Sergio Cragnotti، باشگاه Societa Sportiva Lazio تبدیل به یک شرکت شراکتی سهام (joint stock company) شد. لاتسیو اولین باشگاه ایتالیائی بود که این کار را انجام داد. در حال حاضر، سهام لاتسیو بین Claudio Lotito که ۶۱٫۳۱۲٪ را داراست و سایر سهامداران که ۳۸٫۶۸۸٪ باقی‌مانده را دارا هستند، تقسیم شده‌است. در کنار Juventus و Roma، لاتسیو یکی از سه باشگاه ایتالیائی است که در Borsa Italiana (بورس سهام ایتالیا) ثبت شده‌است. مطابق با The Football Money League که توسط مشاوران Deloitte منتشر شد، در فصل ۰۵–۲۰۰۴ لاتسیو با برآورد درآمد ۸۳ میلیون یورویی بیستمین باشگاه پر درآمد جهان بود.

منابع

• مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «S.S. Lazio». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۲۴ فوریه ۲۰۱۲.