Empédocles

Empédocles

Nome orixinal	(grc) Ἐμπεδοκλῆς
Biografía
Nacemento	c. 494 a. C. Acragas (en)
Morte	c. 434 a. C. (59/60 anos) Monte Etna, presumiblemente
Causa da morte	suicidio, presumiblemente, caída
Datos persoais
País de nacionalidade	Acragas (en)
Actividade
Campo de traballo	Filosofía e medicina
Ocupación	médico , poeta , escritor , filósofo , político
Período de actividade	477 a. C. - 432 a. C.
Movemento	Escola pluralista (pt) e Presocráticos
Profesores	Anaxágoras de Clazomenas, Parménides de Elea, Heráclito de Éfeso e Pitágoras
Alumnos	Gorxias de Leontini
Influencias	Pitágoras
Lingua	Grego antigo
Obra
Obras destacables (século V a. C.) On Nature (en) (século V a. C.) Purifications (en)
Familia
Pai	Exainetos of Akragas (en)
Parentes	Empedokles of Akragas (en) (avó paterno)

Empédocles

Empédocles, nado en Agrigento arredor de 483 a.C. e finado no Peloponeso arredor de 430 a.C., foi un filósofo presocrático, médico, lexislador, profesor e místico, alén de profeta. Defendeu a democracia e sustentou a idea de que o mundo está constituído por catro principios: auga, ar, lume e terra.

Todo sería unha determinada mestura deses catro elementos, en maior ou menor grao, e serían o que de inmutábel e indestrutíbel existiría no mundo. Regulando todo isto está a continua loita de dúas forzas: amor e odio.

Traxectoria

Non se coñecen as datas exactas do seu nacemento e da súa morte. É probable que nacese arredor do 490 a.C. e falecese cara ao 430 a.C., aproximadamente aos sesenta anos. Empédocles proviña dunha familia brillante e acomodada, polo que recibiu unha educación acorde a iso. O seu pai foi Metón, que interveu no derrocamento do tirano Trasideo, fillo de Terón no ano 470 a.C. O seu avó, tamén chamado Empédocles, foi criador de cabalos (segundo conta Dióxenes Laercio) e venceu nas carreiras de cabalos de Olimpia durante a LXXI Olimpíada.

Durante a infancia do filósofo, Agrigento, a súa cidade natal, gozaba do seu máximo poder e sona baixo o goberno do tirano Terón (488-472). Este foi recoñecido por ser un gobernante interesado polas artes e a relixión, encarnando así as preocupacións do pobo, que conformaron o medio espiritual do que se nutriu Empédocles. Logo da morte de Terón, a tiranía pasou a mans do seu fillo Trasideo. Posteriormente esta foi derrocada e estableceuse unha democracia en Agrigento. Nesta transformación política o filósofo desempeñou un importante papel, e a súa defensa da democracia instaurada levouno a disolver unha organización oligárquica coñecida como asemblea dos mil. Ademais, persuadiu os habitantes de Agrigento para abandonaren as loitas entre partidos e cultivar a igualdade política, e rexeitou calquera cargo que lle quixeron outorgar. Polos seus ideais democráticos e quizais pola súa extravagancia e os seus métodos, Empédocles fíxose moitos inimigos. Nunha das súas ausencias de Agrigento conspiraron contra el e impediron o seu regreso.

Foi un orador e médico excelente, quizais foi fundador da escola siciliana de medicina, aínda que outros atribúen este título ao seu amigo Acrón. Diversos autores falan do seu talento para curar doenzas e dan fe de fazañas incribles. Heráclides conta que chegou ao punto de resucitar unha muller que levaba trinta días sen respirar.

Hai varias lendas sobre a súa morte. Unha delas di que despois de celebrar un sacrificio nun campo de Pisianacte, todos os convidados, mesmo o seu discípulo Pausanias, se retiraron do lugar. Porén, Empédocles ficou aló. O día seguinte, o filósofo non se atopaba por ningures e algún servente dixo que escoitara unha voz que o chamaba e logo viu unha luz celestial. Despois diso, Pausanias determinou que era hora de louvalo como un deus.

Outra versión di que se lanzou ao volcán Etna, buscando confirmar a súa unión divina coa natureza. Esta versión foi desmentida por moitos na antigüidade e considerada un engano (Hipóboto). Timeo é quen dá o dato máis probable sobre a súa morte, dicindo que Empédocles morreu no exilio no Peloponeso, xa que se lle impedira regresar a Agrigento.

Véxase tamén

Bibliografía

• Horacio (1805). Arte poética ou Epístola a los Pisones. Madrid: Imp. Real.
• Laercio, Dióxenes (1947). Vida y doctrina de los grandes filósofos de la antigüedad (en castelán). Buenos Aires: Claridad. 
• Lan, Conrado Eggers; Cordero, Néstor Luis (1985). Los filósofos presocráticos (en castelán) 2. España: Gredos. p. 426. ISBN 9788424935320. 
• Guthrie, William Keith Chambers (1998). Historia de la Filosofía Griega. Tomo II: La tradición presocrática desde Parménides a Demócrito (en castelán). España: Gredos. 
• Nietzsche, Friedrich Wilhelm (2003). Los filósofos preplatónicos (en castelán). Madrid: Celesa. ISBN 9788481645910. 

Outros artigos

• Presocráticos