Escolas residenciais indíxenas do Canadá

A Escola Residencial India de Qu'Appelle en Lebret, Assiniboia, Territorios do Noroeste, c. 1885.

Período de estudo nunha escola residencial india católica romana en Fort Resolution, Territorios do Noroeste.

O sistema de escolas residenciais indíxenas foi unha rede de internados para pobos indíxenas do Canadá. O sistema foi creado polo Departamento de Asuntos Indios do goberno canadense e foi administrado por varias igrexas cristiás. O sistema escolar foi creado para illar os nenos indíxenas da influencia da súa propia cultura e das relixión co fin de asimilalos á cultura eurocanadense dominante. Ao longo dos máis de cen anos de existencia do sistema, preto de 150.000 nenos foron levados a escolas residenciais a nivel nacional. Na década de 1930, arredor do 30% dos nenos indíxenas asistían a escolas residenciais. O número de mortes relacionadas coa escola segue sendo descoñecido debido aos rexistros incompletos. As estimacións oscilan entre 3.200 e máis de 30.000, principalmente por doenzas.

O sistema tivo a súa orixe en leis promulgadas antes da Confederación, mais estivo principalmente activo a partir da aprobación da Lei india de 1876, baixo o mandato do primeiro ministro Alexander MacKenzie. Baixo o primeiro ministro John A. Macdonald, o goberno adoptou o sistema de escolas industriais residenciais dos Estados Unidos, cunha asociación entre o goberno e varias organizacións eclesiásticas. Unha emenda á Lei india en 1894, baixo o primeiro ministro Mackenzie Bowell, fixo obrigatoria a asistencia ás escolas diúrnas, escolas industriais ou residencias para nenos das Primeiras Nacións. Debido á natureza remota de moitas comunidades, a localización das escolas fixo que para algunhas familias, as escolas residenciais fosen o único xeito de cumprir a lei. As escolas situáronse intencionadamente a distancias substanciais das comunidades indíxenas para minimizar o contacto entre as familias e os seus fillos. O comisario indio Hayter Reed defendeu as escolas a maiores distancias para reducir as visitas familiares, o que pensou que contrarrestaba os esforzos para asimilar os nenos indíxenas. As visitas dos pais víronse aínda máis restrinxidas polo uso dun sistema de pases deseñado para confinar os pobos indíxenas nas reservas. A última escola residencial financiada con fondos federales, Kivalliq Hall en Rankin Inlet, pechou en 1997. As escolas operaban en todas as provincias e territorios agás en Novo Brunswick e Illa do Príncipe Eduardo.

O sistema de escolas residenciais prexudicou significativamente os nenos indíxenas ao distancialos das súas familias, privándoos das súas linguas ancestrais e expoñendo moitos deles ao abuso físico e sexual. As condicións nas escolas provocaron a desnutrición dos estudantes, a fame e a propagación de doenzas. Os estudantes tamén foron sometidos a un dereito ao voto forzado como cidadáns "asimilados", o que lles quitaba a súa identidade legal como indíxenas. Desconectados das súas familias e da súa cultura e obrigados a falar inglés ou francés, os estudantes adoitaban graduarse sen poder encaixar nas súas comunidades, pero permanecendo suxeitos a actitudes racistas na sociedade canadense. Finalmente, o sistema conseguiu interromper a transmisión das prácticas e crenzas indíxenas a través das xeracións. O legado do sistema estivo ligado a unha maior prevalencia de estrés postraumático, alcoholismo, abuso de substancias, suicidio e trauma interxeracional que persisten hoxe en día nas comunidades indíxenas.

A partir de finais da década de 2000, os políticos e as comunidades relixiosas canadenses comezaron a recoñecer e pedir desculpas polos seus respectivos papeis no sistema de escolas residenciais.

Véxase tamén

Outros artigos

• Asimilación cultural dos nativos americanos
• Internados indíxenas dos Estados Unidos de América

Bibliografía

• Truth and Reconciliation Commission of Canada (2015). Final Report of the Truth and Reconciliation Commission of Canada, Volume One: Summary: Honouring the Truth, Reconciling for the Future By The Truth and Reconciliation Commission of Canada. James Lorimer & Company. ISBN 978-1-4594-1067-1. 
• Commission de vérité et réconciliation du Canada (2016). Canada's Residential Schools: The Legacy: The Final Report of the Truth and Reconciliation Commission of Canada, Volume 5. McGill-Queen's Press. ISBN 978-0-7735-9828-7. 
• Truth and Reconciliation Commission of Canada (2016). Canada's Residential Schools: The Métis Experience: The Final Report of the Truth and Reconciliation Commission of Canada, Volume 3. McGill-Queen's University Press. ISBN 978-0-7735-9823-2. 
• Haig-Brown, Celia (2002). Resistance and Renewal: Surviving the Indian Residential School. arsenal pulp press. ISBN 978-1-55152-335-4. 
• Milloy, John S. (2017). A National Crime: The Canadian Government and the Residential School System (2nd ed.). University of Manitoba Press. ISBN 978-0-88755-519-0. 
• Miller, J.R. (2017). Residential Schools and Reconciliation: Canada Confronts its History. University of Toronto Press. ISBN 978-1-4875-0218-8. 
• Loyie, Larry; Spear, Wayne K.; Brissenden, Constance (2014). Residential Schools: With the Words and Images of Survivors. Indigenous Education Press. ISBN 978-0-9939371-0-1. 
• MacDonald, David B. (2019). Sleeping Giant Awakens: Genocide, Indian Residential Schools, and the Challenge of Conciliation. University of Toronto Press. ISBN 978-1-4875-2269-8. 
• Pouliot-Thisdale, Eric (2016). Pupils at Indian residential schools: 1911 Wikwemikong, 1921 Spanish and Carleton Ontario census (PDF) (Updated ed.). Library and Archives Canada. ISBN 978-1-988411-10-1. Consultado o 22 de abril de 2019.