Saltar ao contido

Estatocisto

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Imaxe dun estatocisto.

Os estatocistos[1] son os órganos do equilibrio dos invertebrados acuáticos, como os bivalvos,[2] os cnidarios,[3] os equinodermos,[4] os cefalópodos[5] e os crustáceos.[6]

Unha estrutura similar encóntrase tamén nas especies do xénero Xenoturbella.[7]

Teñen unha estrutura en forma de saco, cun epitelio de células ciliadas, un líquido e estatólitos no seu interior. Estes últimos son masas calcarias que, ao desplazárense pola acción da gravidade e o movemento propio do animal, premen sobre o epitelio ciliado, o cal, mediante conexións nerviosas, manda a información ao centro elaborador da posición na que se encuentra.

O seu equivalente en vertebrados corresponde aos otólitos, situados no oído interno, polo que neles fálase dun sistema estato-acústico.

Etimoloxía

[editar | editar a fonte]

O termo estatocisto está fomado polos elementos estato-, do latín científico staticus, tirado do grego antigo στατικός ‎statikós, de ἱστάναι ‎histánai, 'poñer de pé', e -cisto, do grego κύστις kýstis, 'vexiga'.

  1. estatocisto s.m. [Nalgúns invertebrados acuáticos] órgano que regula o equilibrio. En: Gran dicionario Xerais da lingua, Vigo: Xerais, 2009.
  2. Morton, B. (2009): "Statocyst structure in the Anomalodesmata (Bivalvia)". Journal of Zoology 206: 23–34.
  3. Spangenberg, D. B. (1986): "Statolith formation in Cnidaria: effects of cadmium on Aurelia statoliths". Scanning Electron Microscopy (4): 1609–1618.
  4. Ehlers, U. (1997): "Ultrastructure of the statocysts in the apodous sea cucumber Leptosynapta inhaerens (Holothuroidea, Echinodermata)". Acta Zoologica 78: 61–68.
  5. Clarke, M. R. (2009): "The cephalopod statolithan—introduction to its form". Journal of the Marine Biological Association of the United Kingdom 58 (3): 701–712.
  6. Cohen, M. J. (1960): "The response patterns of single receptors in the crustacean statocyst". Proceedings of the Royal Society B: Biological Sciences 152 (946): 30–49.
  7. Israelsson, O. (2007): "Ultrastructural aspects of the 'statocyst' of Xenoturbella (Deuterostomia) cast doubt on its function as a georeceptor". Tissue and Cell 39 (3): 171–177.

Véxase tamén

[editar | editar a fonte]

Bibliografía

[editar | editar a fonte]
  • Grassé, P.-P., E. A. Poisson e O. Tuzet (1976): Zoología. Tomo 1 Invertebrados. Barcelona: Toray-Masson. ISBN 84-311-0200-4.
  • Frings, H. e M. Frings (1975): Conceptos de zoología. Madrid: Editorial Alhambra, S. A. ISBN 84-205-0505-6.
  • Remane, A., Storch, V. e Welsch, U. (1980): Zoología sistemática. Clasificación del reino animal. Barcelona: Ediciones Omega, S. A. ISBN 84-282-0608-2.

Outros artigos

[editar | editar a fonte]
pFad - Phonifier reborn

Pfad - The Proxy pFad of © 2024 Garber Painting. All rights reserved.

Note: This service is not intended for secure transactions such as banking, social media, email, or purchasing. Use at your own risk. We assume no liability whatsoever for broken pages.


Alternative Proxies:

Alternative Proxy

pFad Proxy

pFad v3 Proxy

pFad v4 Proxy