Glauco (fillo de Sísifo)
| Biografía | |
|---|---|
King of Corinth (en)  | |
 | |
| Familia | |
| Cónxuxe | Eurínome (filla de Niso) |
| Fillos | Alcimenes, Chrysaor, Deliades, Belerofonte, Piren |
| Pais | Sísifo e Mérope |
| Descrito pola fonte | Real'nyj slovar' klassicheskih drevnostej po Ljubkeru Dicionario Enciclopédico Brockhaus e Efron Encyclopædia Britannica |
Glauco era, na mitoloxía grega, o fillo de Sísifo e Mérope, filla de Atlas. Sucedeu a Sísifo no trono da cidade de Éfira, hoxe Corinto.
Casou coa filla de Niso, Eurímede [1] ou Eurínome [2], e tivo un fillo, o heroe Belerofonte, que as tradicións consideran realmente fillo de Poseidón con Eurínome. De feito, Poseidón protexía a Belerofonte: cando este volvía de matar a Quimera para presentarse a Ióbates, este tendeulle unha trampa con intención de matalo, e para protexelo, Poseidón mandou grandes ondas que avanzaban tras el e asolagaron a chaira fronte ó palacio.
A sona de Glauco corresponde co momento e a forma da súa morte. Glauco fora vencido por Iolao, fillo de Ificles, nunha carreira de carros durante uns xogos fúnebres en honor a Pelias. Segundo Esquilo, puido morrer nun accidente da súa cuadriga durante a carreira ou durante o regreso a casa. Pero segundo outras tradicións, as eguas volvéronse rabiosas trala carreira, ben porque Glauco abeberou as eguas nunha fonte que resultou ser máxica, ben porque Afrodita as enfureceu como castigo a Glauco porque non as permitía aparearse, para que así fosen máis veloces; tamén se di que as alimentaba con carne humana para darlles forza nas carreiras pero como neste caso non lles tiña carne volvéronse contra el. O caso é que nese estado, as eguas o devoraron [3].
Corre outra lenda en torno a Glauco. Despois de beber nunha fonte cuxa auga confería a inmortalidade, ninguén o quixo crer por máis que el teimaba en dicirllo. Para demostralo botouse ó mar, e alí converteuse nun deus mariño que agoiraba a próxima morte a calquera mariñeiro co que se atopara.
Notas
[editar | editar a fonte]Véxase tamén
[editar | editar a fonte]Bibliografía
[editar | editar a fonte]- Grimal, Pierre (1981). Diccionario de mitología griega y romana. Paidós. ISBN 9788449324574. (en castelán)
- Hixino (2009). Fábulas mitológicas. Alianza Editorial. ISBN 9788420650722. (en castelán)
- Pseudo-Apolodoro (2016). Biblioteca mitológica. Alianza Editorial. ISBN 9788491044277. (en castelán)
