Illa King, Australia

Illa King, Australia
Tipo	illa
Epónimo	Philip Gidley King (pt)
Parte de	New Year Island (en)
Localización
División administrativa	King Island Council, Australia (en) e Tasmania, Australia
	39°52′21″S 143°59′08″L / -39.8725, 143.9856
Bañado por	Estreito de Bass
Características
Altitude	162 m
Superficie	1.098 km²

A Illa King é unha das illas que conforman o estado de Tasmania, en Australia. Localizada no extremo occidental do Estreito de Bass, atópase aproximadamente a metade de camiño entre Tasmania e Victoria. A illa debe o seu nome a Philip Gidley King, quen foi gobernador de Nova Gales do Sur na época en que Tasmania formaba parte do territorio de devandito estado.

En 2005, a poboación da Illa King ascendía a 1.570 habitantes, cunha idade media de 43,1 anos.

O asentamento máis importante é o de Currie, localizado na zona occidental da illa. Outra poboación de importancia é a de Grassy, que iniciamente desenvolveuse como un pobo mineiro grazas á existencia dunha mina ao descuberto na cal extraíase scheelite. Tralo peche da mina, a poboación foi abandonada, aínda que en anos recentes o lugar volveu ter actividade e a poboación incrementouse.

A Illa King é recoñecida polos seus queixos, as súas lagostas, os seus bistés e polo seu porto, que é visitado por embarcacións que atravesan o Estreito de Bass. Doutra banda, a illa alberga un parque eólico pertencente á empresa Hydro Tasmania.

Historia

Crese que a Illa King foi avistada por primeira vez por europeos en 1800, pola tripulación do buque Martha. Ao ano seguinte foi visitada por tripulantes do bergatín Harbinger, nave ao cal deben o seu nome os arrecifes do noroeste da illa denominados Harbinger Rocks. A illa resultou ser abundante en focas e elefantes mariños, especies que comezaron a ser cazadas ata tal punto que case desaparecen por completo.

En 1802, o explorador francés Nicolas Baudin visitou as illas coa súa flotilla, como consecuencia do cal un buque foi enviado a Sydney para reclamar formalmente as illas para Gran Bretaña, e instalar un asentamento francés. Por mor disto, instaláronse asentamentos británicos en Port Phillip Bay, Port Dalrymple, Tasmania e no río Derwent.

Os cazadores de focas continuaron vistando a illa en forma intermitente ata mediados da década de 1820, tralo cal os únicos habitantes que quedaron foron algúns vellos cazadores e aborixes australianos que se dedicaban á caza de ualabís para aproveitar as súas peles. Os últimos habitantes deixaron a illa cara a 1854, tralo cal a mesma foi visitada ocasionalmente por cazadores e máis frecuentemente por náufragos dos numerosos afundimentos.

O Submarino xaponés I-25 estivo fronte ás súas costas en misión de exploración.

Naufraxios

Localizada na zona media da entrada occidental do Estreito de Bass, a Illa King foi escenario de máis de 60 naufraxios, que deixaron un saldo que superou as 700 vítimas. Entre os afundimentos máis importantes cóntanse:

1801, embarcación non identificada de tres mastros, probablemente un baleeiro. Non houbo sobreviventes.
1835, Neva, barco de convictos de 327 toneladas, 225 vítimas fatais.
1840, Isabella, embarcación de 287 toneladas, non houbo vítimas fatais.
1845, Cataraqui, embarcación de 802 toneladas, 400 vítimas fatais.
1854, Brahmin, embarcación de 616 toneladas, 17 vítimas fatais.
1854, Waterwitch, goleta de 134 toneladas, non houbo vítimas fatais.
1855, Whistler, clipper norteamericano de 942 toneladass, dúas vítimas fatais.
1855, Maypo, bergatín de 174 toneladas, non houbo vítimas fatais.
1865, Arrow, goleta de 166 toneladas, unha vítima fatal.
1866, Netherby, embarcación de 944 toneladas, non houbo vítimas fatais.
1871, Loch Leven, clipper de 1868 toneladas, unha vítima fatal.
1874, British Admiral, clipper, 79 vítimas fatais.
1875, Blencathra, acoirazado de 933 toneladas, non houbo vítimas fatais.
1910, Carnarvon Bay, embarcación de 1932 toneladas, non houbo vítimas fatais.

Notas

Véxase tamén

Outros artigos

Ligazóns externas