Nó suevo

A testa de Osterby co nó suevo.

Escena dunha batalla do Trofeo de Adamclisi: un lexionario romano loita contra un dacio mentres un guerreiro xermánico cun nó suevo xace ferido no chan.

O nó suevo (alemán: Suebenknoten) é un peiteado masculino histórico atribuído ó pobo xermánico dos suevos. O nó é descrito por Tácito na súa obra Xermania, tamén aparece na arte, en representacións dos pobos xermánicos e en corpos momificados de pantanos.

Xermania

Segundo a Xermania de Tácito, os guerreiros suevos peiteaban o seu cabelo cara a atrás ou aos lados e atábano nun nó, co suposto obxectivo de semellar meirandes e máis impoñentes no campo de batalla. Tácito tamén fala de que este estilo espallouse entre os guerreiros máis novos das tribos xermánicas veciñas, mentres que entre os suevos, o nó era levado polos homes vellos como un símbolo de status, que "distingue ós homes libres dos escravos", sendo os nós máis artísticos levados polos nobres máis poderosos.

Rexistros arqueolóxicos

Os nós suevos foron descubertos en varios corpos conservados en pantanos:

• Home de Osterby, 70-220, de Osterby preto de Rendsburg-Eckernförde, Schleswig-* Holstein, Alemaña.
• Home de Dätgen, 135–385, Dätgen, preto de Rendsburg-Eckernförde, Schleswig-* Holstein, Alemaña

No ano 2000, na costa do Mar Báltico en Czarnowko, preto de Lębork, Polonia, atopouse un caldeiro de bronce que representaba a homes levando o nó suevo.

Galería

• 
  Nó suevo no escudo de armas de Osterby, Schleswig-Holstein.
• 
  Testa de mármore en Somzée, Bélxica.
• 
  Cabelo do Home de Dätgen (Alemaña).
• 
  Bronce romano co nó suevo na Bibliothèque nationale de France.
• 
  Figura dun xermano no Museo de Viena.
• 
  Portonaccio sarcophagus (Home embaixo á dereita).
• 
  Máscara de terracota no Museo Británico.
• 
  Caldeiro de Mušov.
• 
  Nó suevo no Museo Nacional de Historia de Romanía.