Ollo humano

Para outras páxinas con títulos homónimos véxase: Ollo (homónimos).

Artigo principal: Ollo.

Ollo humano
Vista en sección transversal do ollo humano, mostrando as súas principais estruturas
Diagrama etiquetado do ollo humano
Latín	'Oculus humanus' (singular) / 'Oculi humani' - 'oculi humanum' (plural)
Gray's	pág.1003
Sistema	Sistema visual
Arteria	Arteria central da retina
Vea	Vea central da retina
Nervio(s)	Nervio óptico
Precursor	Copa óptica
MeSH	Eye
Dorlands/Elsevier	Ollo

O ollo dos humanos, como o doutros vertebrados, e un órgano que detecta a luz e é a base do sentido da vista. A súa función consiste basicamente en transformar a enerxía lumínica en sinais eléctricos que son enviadas ao cerebro a través do nervio óptico.

Sección do ollo humano.

O ollo humano funciona de forma moi similar ao da maioría dos vertebrados e dalgúns moluscos. Posúe unha lente chamada cristalino (que é axustábel segundo a distancia do obxecto a ver), un "diafragma" que se denomina pupila (cuxo diámetro está regulado polo iris) e un tecido sensíbel á luz, que é a retina.

A luz penetra a través da pupila, atravesa o cristalino e proxéctase sobre a retina, onde se transforma, grazas a unhas células chamadas fotorreceptoras, en impulsos nerviosos que son trasladados a través do nervio óptico ao cerebro.

A súa forma é aproximadamente esférica, mide 2,5 cm de diámetro e está cheo dun xel transparente chamado humor vítreo que enche o espazo comprendido entre a retina e o cristalino.

Na porción anterior do ollo encóntranse dous pequenos espazos: a cámara anterior, que está situada entre a córnea e o iris, e a cámara posterior, que se sitúa entre o iris e o cristalino. Estas cámaras están cheas dun líquido chamado humor acuoso, cuxo nivel de presión, a chamada presión intraocular, é moi importante para o correcto funcionamento do ollo.

Para que os raios de luz que penetran no ollo se poidan enfocar na retina, deben refractarse. A cantidade de refracción requirida depende da distancia do obxecto ao observador. Un obxecto distante requirirá menos refracción que un máis achegado. A maior parte da refracción ocorre na córnea, que ten unha curvatura fixa. Outra parte da refracción requirida dase no cristalino. O cristalino pode cambiar de forma, aumentando ou diminuíndo así a súa capacidade de refracción. Ao envellecer, o ser humano va perdendo esta capacidade de axustar o enfoque, deficiencia coñecida como presbicia ou vista cansada.

Estrutura

O ollo humano está composto polas pálpebras, os globos oculares, o aparello lacrimal e os músculos oculares externos. O globo ocular mide uns 25 mm de diámetro e mantense na súa posición grazas aos músculos extraoculares. A visión binocular, é dicir, coa participación de ambos os ollos, permite apreciar as imaxes en tres dimensións.

A parede do ollo está formada por tres capas:

• A capa externa, que inclúe a esclerótica (espesa, resistente e de cor branca) e na parte anterior a córnea transparente.
• A capa media, que inclúe a coroide, que contén abundantes vasos sanguíneos, e o tecido conxuntivo do corpo ciliar e o iris.
• A capa interna é a retina, na que se encontran as células sensíbeis á luz (bastonetes e os conos), recubertas por unha lámina externa de células epiteliales cúbicas que conteñen melanina. Externamente, a retina descansa sobre a coroide; internamente, está en contacto co humor vítreo.

Véxase tamén

Outros artigos

• Cor dos ollos
• Lente (óptica)
• Oftalmoloxía
• Visión

---

Este artigo sobre medicina é, polo de agora, só un bosquexo. Traballa nel para axudar a contribuír a que a Galipedia mellore e medre.  Existen igualmente outros artigos relacionados con este tema nos que tamén podes contribuír.

---