Raúl Alberto Lastiri
  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 11 de setembro de 1916 Buenos Aires, Arxentina |
| Morte | 11 de decembro de 1978 (62 anos) Buenos Aires, Arxentina |
| Causa da morte | Linfoma |
| Lugar de sepultura | Cemiterio de La Chacarita |
 Presidente da Nación Arxentina | |
| 13 de xullo de 1973 – 11 de outubro de 1973 ← Héctor Cámpora – Juan Domingo Perón → | |
| Deputado da Arxentina | |
| | |
| Actividade | |
| Lugar de traballo | Buenos Aires |
| Ocupación | político |
| Partido político | Partido Justicialista (pt)  |
| Membro de | |
| Premios | |
Sinatura  | |
  | |
Raúl Alberto Lastiri, nado en 1915 e finado en 1978, foi administrador público e político arxentino, que foi presidente da Arxentina entre o 13 de xullo e o 12 de outubro de 1973.
Traxectoria
[editar | editar a fonte]Presidiu brevemente a Nación tras a renuncia ao seu cargo de Héctor José Cámpora e do vicepresidente Vicente Solano en 1973. Nese momento, por influencia do ministro López Rega, considerou conveniente interfirir o dispositivo constitucional de sucesión presidencial, para o cal se mandou ao vicepresidente provisional do Senado, Díaz Bialet (segundo na liña sucesoria), a unha viaxe a Europa cun obxectivo incerto. Deste xeito, o terceiro na liña constitucional, é dicir, o presidente da Cámara de Deputados, Raúl Lastiri, puido asumir provisionalmente a presidencia e convocar a novas eleccións, nas que entregou o mando a Juan Domingo Perón, electo para o seu terceiro mandato.
Durante o breve goberno de Lastiri -que fora escolleito deputado polo partido Fronte Xusticialista de Liberación arxentino, pese a pertencer á á conservadora do xusticialismo- produciu un xiro á dereita no goberno peronista; Lastiri era parente e seguidor do célebre ideólogo da Alianza Anticomunista Arxentina José López Rega, a quen Perón seleccionara como ministro do Benestar Social para o goberno de Cámpora.
Alberto Juan Vignes, tamén afín ás ideas de López Rega, emprazou a Juan Carlos Puig en Relacións Exteriores e Benito Llambí a Esteban Righi, considerado afín a Monteneros, como ministro de Interior.
A política exterior seguiu un perfil do terceiro mundo. En agosto de 1973, a Arxentina concedeu a Cuba un préstamo de 200 millóns de dólares para adquirir maquinarias e automóbiles. José Ber Gelbard, tamén confirmado como ministro de Economía, continuou coa súa política anterior, nacionalizando os depósitos bancarios e anunciando un Plan Trienal de desenvolvemento.
Lastiri detivo as medidas de amnistía e pacificación dos presos políticos do réxime de Lanusse que tomara Cámpora con amplo apoio popular, co que cara ao final do seu mandato empeoraron as accións de Montoneros e do Exército Revolucionario do Pobo da Arxentina.
O 25 de setembro de 1973, o secretario xeral da CGT, Confederación Xeral do Traballo, José Ignacio Rucci foi asasinado; aínda que na primeira instancia negaron a autoría, finalmente descubriuse a implicación dos membros de Montoneros nos feitos. Ese mesmo mes, o ERP asaltaba o Comando de Sanidade do Exército no barrio de Parque Patricios da Cidade Autónoma de Buenos Aires, cun saldo dun morto, o que se utilizou para xustificar a súa ilegalización e a clausura do diario El Mundo.
Acusouse a Lastiri de ter vínculos coa loxa masónica P2 de Licio Gelli.
| Presidente da Arxentina | ||
|---|---|---|
Segue a: Héctor José Cámpora |
Raúl Alberto Lastiri | Precede a: Juan Domingo Perón |
| Partido Justicialista - PJ | ||
