Saltar ao contido

Silene

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.

xénero Silene

Silene vulgaris
Clasificación científica
Reino: Plantae
Subreino: Tracheobionta
División: Magnoliophyta
Clase: Magnoliopsida
Subclase: Caryophyllidae
Orde: Caryophyllales
Familia: Caryophyllaceae
Tribo: Sileneae
Xénero: Silene
L., Sp Pl.: 416. 1753 [1]
Especies

Cunhas 300 especies, Véxase no texto.

Sinonimia
  • Coronaria Schaeff.
  • Cucubalus L.
  • Elisanthe Rchb.
  • Eudiantha (Rchb.) Rchb.
  • Eudianthe (Rchb.) Rchb.
  • Gastrolychnis (Fenzl) Rchb.
  • Heliosperma Rchb.
  • Lychnis L.
  • Melandrium Röhl.
  • Minjaevia Tzvelev
  • Oberna (Adans.) Belli
  • Otites (Adans.) Belli
  • Pleconax Raf.
  • Polyschemone Schott
  • Schischkiniella Steenis
  • Sofianthe Tzvelev
  • Steris (Adans.) Belli
  • Viscago Zinn
  • Viscaria Röhl.
  • Wahlbergella Fr.
  • Xamilenis Raf. [2] ''p.p.max. y [3] p.p.min

Silene é un xénero de plantas fanerógamas da familia Caryophyllaceae. É sinónimo co xénero Lychnis, entre moitos outros. En Galiza atopamos diferentes especies.

Descrición

[editar | editar a fonte]

As Silene son plantas de follas opostas, lampinas ou vilosas.

As flores están en feixes. O cáliz é tubular que leva de 10 a 30 nervaduras e se termina en 5 dentes os 5 pétalos son bilobulados ou sutilmente divididos en correas. Hai 10 estames, e 3 (ás veces 5) estilos.

Varias especies teñen ou poden ter flores unisexuais (en particular, Silene dioica e Silene latifolia). Neste caso o cáliz das flores femininas xeralmente é máis inchado ca o das flores masculinas. O froito é unha cápsula con 5 compartimentos.

Silene dioica e Silene latifolia son moi correntes como plantas bravas por toda Europa, incluíndo Galiza.

É doado que hibriden para produciren individuos con flores dunha cor rosa máis pálida. Silene musgo é común na rexión setentrional do ártico.

Ecoloxía

[editar | editar a fonte]

As especies de Silene son a base de alimentación das larvas dalgunhas especies de Lepidoptera (bolboretas e avelaíñas).

Taxonomía

[editar | editar a fonte]

O xénero foi descrito por Carl von Linné e publicado en Species Plantarum 1: 416–421. 1753.[1] A especie tipo é: Silene anglica L.

Etimoloxía

O nome do xénero está certamente vencellado ao personaxe de Sileno (en grego Σειληνός; en latín Sīlēnus), pai adoptivo e preceptor de Dionisos, sempre representado co bandullo inchado semellante aos cálices de numerosas especies, por exemplo Silene vulgaris ou Silene conica. Malia que tamén se ten evocado (Teofrasto via Lobelius e despois Linné) unha posíbel orixe a partir do grego σίαλoν, ου, "cuspe, moco, baba", aludindo á viscosidade de certas especies, ou ben σίαλος, oν, "groso", que sería o mesmo que a primeira interpretación, ou sexa, inflado/inchado.

Nomes comúns:

  • Galego: depende da especie, algúns nomes son coincidentes con varias especies: colexa, silene, asubiote, catalinas, dioica...

Rexeneración

[editar | editar a fonte]

Científicos da Academia de Ciencias de Rusia cultivaron espécimes de Silene stenophylla a partir da placenta de froitos conservados durante 32.000 anos no permafrost de Siberia. Trátase logo da planta máis antiga devolta á vida.[2]

Especies de Silene

[editar | editar a fonte]

En Galiza atopamos principalmente Silene latifolia (chamada subiote[3] ou cabaciña[4]), Silene armeria (chamada atoción[5]), Silene maritima, silene vulgaris (chamada colexa[5]), Silene dioica (chamada dioica), Silene scabriflora (chamadas catalinas)[6].

Especies de Europa :

Especies de América do Norte :

  1. "Silene". Tropicos.org. Missouri Botanical Garden. Consultado o 7 de febreiro de 2013. 
  2. Svetlana Yashina, Stanislav Gubin, Stanislav Maksimovich, Alexandra Yashina, Edith Gakhova, and David Gilichinsky (2012) Regeneration of whole fertile plants from 30,000-y-old fruit tissue buried in Siberian permafrost PNAS 2012 doi: 10.1073/pnas.1118386109
  3. Definicións no Dicionario da Real Academia Galega e no Portal das Palabras para subiote.
  4. Definicións no Dicionario da Real Academia Galega e no Portal das Palabras para cabaciña.
  5. 5,0 5,1 Juan Cuveiro Piñol (1876): Diccionario Gallego, Barcelona
  6. Nomes vulgares galegos es E. Losada, J. Castro e E. Niño, (1992): Nomenclatura vernácula da flora vascular galega, Xunta de Galicia

Véxase tamén

[editar | editar a fonte]

Outros artigos

[editar | editar a fonte]

Bibliografía

[editar | editar a fonte]
  1. Baker, R. D. A. & W. C. Burger. 1983. Family 70. Caryophyllaceae. In: W. Burger (ed.), Flora Costaricensis. Fieldiana, Bot., n.s. 13: 227–247.
  2. Flora of China Editorial Committee. 2001. Fl. China 6: 1–512. Science Press & Missouri Botanical Garden Press, Beijing & St. Louis.
  3. Flora of North America Editorial Committee, e. 2005. Magnoliophyta: Caryophyllidae, part 2. 5: i–xxii + 1–656. In Fl. N. Amer.. Oxford University Press, Nova York.
  4. Forzza, R. C. & et al. 2010. 2010 Lista de espécies Flora do Brasil. https://web.archive.org/web/20100526002559/http://floradobrasil.jbrj.gov.br/2010/.
  5. Idárraga-Piedrahita, A., R. D. C. Ortiz, R. Callejas Posada & M. Merello. (eds.) 2011. Fl. Antioquia: Cat. 2: 9–939. Universidad de Antioquia, Medellín.
  6. Luteyn, J. L. 1999. Páramos, a checklist of plant diversity, geographical distribution, and botanical literature. Mem. New York Bot. Gard. 84: viii–xv, 1–278.
  7. Nasir, E. & S. I. Ali (eds). 1980-2005. Fl. Pakistan Univ. of Karachi, Karachi.
  8. Standley, P. C. & J. A. Steyermark. 1946. Caryophyllaceae. In Standley, P.C. & Steyermark, J.A. (Eds), Flora of Guatema la - Part IV. Fieldiana, Bot. 24(4): 217–239.

Ligazóns externas

[editar | editar a fonte]
pFad - Phonifier reborn

Pfad - The Proxy pFad of © 2024 Garber Painting. All rights reserved.

Note: This service is not intended for secure transactions such as banking, social media, email, or purchasing. Use at your own risk. We assume no liability whatsoever for broken pages.


Alternative Proxies:

Alternative Proxy

pFad Proxy

pFad v3 Proxy

pFad v4 Proxy