branco

Galego

• Etimoloxía: do galego-portugués branco, do latín vulgar *blancus, do protoxermánico *blankaz, do protoindoeuropeo *bʰleg- ("brillar").

Imaxe da cor branca

• Pronuncia: /ˈbɾaŋko̝/ (AFI)

Adxectivo

branco (ms: branco; mpl: brancos; fs: branca; fpl: brancas)

1. De cor branca.
   • Exemplo: Tiña o rostro branco coma a neve.
     
     
2. De cor tan clara que semella branca.
   • Exemplo: O leite é un líquido branco de sabor doce, viño branco.
     
     
3. Aplicado ós peixes, dise dos que teñen un contido en graxa do 2% ou menos, o que representa unha achega de menos de 100 calorías por 100 gramos.
   • Termos relacionados: azul (peixe).
4. Aplicado ás carnes, dise das de polo ou coello, en contraposición coa carne vermella do vacún ou porco.
5. Aplicado ó pan, dise do feito con fariña triga, en contraposición ó pan moreno (feito con fariña centea) ou á boroa (con fariña milla).
6. Caldo resultado da cocción de carne ou ósos, sen graxa nin outros ingredientes.
   • Exemplo: Prepáralle un caldo branco e xa verás que ben lle acae.
     
     
7. Refirido á raza humana, de pel de cor clara.
   • Exemplo: As persoas de raza branca son máis sensibles ós efectos nocivos do sol.
     
     
   • Sinónimos: caucásico.
   • Observacións: U. t. c. s.: Os brancos asoballaron os negros sistematicamente.

Traducións

• Francés: blanc ^(fr).

Substantivo masculino

branco (sg: branco; pl: brancos)

1. Cor formada pola reflexión de tódalas lonxitudes de onda visibles e, polo tanto, que reflicte toda a luz. A cor da neve.
   • Exemplo: O branco da parede está tan sucio que ata semella gris.
     
     
2. Obxectivo, punto ó que se dirixe o disparo dunha arma de fogo, seta, pedra, etc.
3. (Alimentación) Viño branco.

Termos relacionados

• branca

Locucións substantivas

• arma branca: dise dos coitelos, espadas e armas de fío semellantes. As feridas de arma branca deben ser comunicadas ó xuíz.
• branco da árbore: a parte do tronco das árbores inmediatamente debaixo da cortiza.
• branco da uña: franxa abrancazada, curvada, na base das uñas.
• branco do ollo: zona branca do ollo -esclerótica- en contraposición ó iris, que é a zona central coloreada.
• branco do ovo: clara do ovo.
• branco e negro: sistema de impresión, cine ou televisión que só utiliza estas cores e as variacións de gris. Gústanme especialmente as fotos en branco e negro.
• roupa branca: dise da roupa ou tecido, usualmente sen tinxir, que se usa como roupa interior, nas camas, mantelerías, etc.

Locucións verbais

• dar carta branca: autorizar, permitir facer algo. A ocupación comezou en canto lles dean carta branca.
• dar no branco: acertar, consegui-lo obxectivo desexado.
• facer do branco negro: terxiversa-lo que un dixo, muda-lo acordo.
• non facer branca: non facer nada, non traballar. Sin. Non dar pancada, non dar un pau á auga.

Locucións de modo

• en branco: sen imprimir. Houbo un fallo na impresora e quedaron varias páxinas en branco.
• en branco: sen capacidade de pensar ou reaccionar. Quedouse en branco e non soubo que facer.
• sen branca: sen diñeiro . Por non ter tino quedouse axiña sen branca

Notas

Traducións

• Alemán: weiß ^(de).
• Asturiano: blancu ^(ast)
• Castelán: blanco ^(es).
• Danés: hvid ^(da).
• Esloveno: bel ^(sl).
• Francés: blanc ^(fr).
• Inglés: white ^(en).
• Italiano: bianco ^(it).
• Náhuatl: iztac ^(nah)
• Portugués: branco ^(pt).
• Siciliano: biancu ^(scn)

Galego-portugués

• Etimoloxía: do latín vulgar *blancus, do protoxermánico *blankaz, do protoindoeuropeo *bʰleg- ("brillar").

Adxectivo

branco (ms: branco; mpl: brancos; fs: branca; fpl: brancas)

1. Branco.

Descendentes

• A fala: blãcu
• Galego: branco
• Portugués: branco
  • Angolar: baanku
  • Crioulo da Guinea-Bissau: branku
  • Crioulo indoportugués: branco
  • Caboverdiano: bránku
  • Crioulo de Korlai: brak
  • Kristang: brangku
  • Principense: baanku
  • Santomense: blanku

Portugués

• Etimoloxía: do galego-portugués branco, do latín vulgar *blancus, do protoxermánico *blankaz, do protoindoeuropeo *bʰleg- ("brillar").

Substantivo masculino

branco (sg: branco; pl: brancos)

1. Branco.

Adxectivo

branco (ms: branco; mpl: brancos; fs: branca; fpl: brancas)

1. Branco.