Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
De Surinaamse parlementsverkiezingen in 1951 vonden plaats op 14 maart. Tijdens de verkiezingen werden de leden van de Staten van Suriname gekozen. De winnaar van deze verkiezingen was de Nationale Partij Suriname (NPS). De verkiezingen werden geboycot door de groep ex-NPS-ers rond Gerard van der Schroeff die de regering gesteund hadden tijdens de Hospitaalkwestie en door de PSV.[1]
Jacques Drielsma trad aan als premier van Suriname. Voor het eind van 1952 werd hij opgevolgd door achtereenvolgens Jan Buiskool, Adriaan Alberga en Archibald Currie.
| Partijen
|
Uitslag in zetels
|
| Nationale Partij Suriname (NPS)
|
13
|
| Vooruitstrevende Hervormings Partij (VHP)
|
6
|
| KTPI (Kaum Tani Persatuan Indonesia)
|
2
|
| Billiton Mijnwerkers Bond
|
0
|
| Christelijke Partij
|
0
|
| Congres Partij
|
0
|
| Christelijke Sociale Partij
|
0
|
| Surinaamse Landbouwers Organisatie
|
0
|
| Paranam Mijnwerkers Bond
|
0
|
| Surinaamse Werknemers Organisatie
|
0
|
| Totaal
|
21
|
- Guno Kletter volgde Lim A Po op bij een tussentijdse verkiezing in 1953.[2]
- F.J.A. Murray (NPS) overleed op 6 mei 1954 en na tussentijdse verkiezingen in het district Marowijne werd J.G. Sof (NPS) gekozen.
Bronnen, noten en/of referenties
- ↑ Edward Dew: The Difficult Flowering of Suriname. Ethnicity and Politics in a Plural Society, Paramaribo 1996, VACO Uitgeversmaatschappij, pp. 90-94
- ↑ Dr. Kletter gekozen, Het Nieuws, 31 juli 1953
Suriname
· 
· 
