Carlos Costa

Carlos Costa
Państwo	Hiszpania
Data i miejsce urodzenia	22 kwietnia 1968 ; Barcelona
Wzrost	183 cm
Gra	praworęczna, jednoręczny bekhend
Status profesjonalny	1988
Zakończenie kariery	1999
	Gra pojedyncza
Wygrane turnieje	6
Najwyżej w rankingu	10 (18 maja 1992)
Australian Open	3R (1993)
Roland Garros	4R (1992, 1993)
Wimbledon	2R (1992−1994)
US Open	4R (1992)
	Gra podwójna
Wygrane turnieje	5
Najwyżej w rankingu	40 (18 września 1989)
Australian Open	3R (1993)
Roland Garros	QF (1989)

Carlos Costa (ur. 22 kwietnia 1968 w Barcelonie) − hiszpański tenisista, reprezentant w Pucharze Davisa, olimpijczyk z Atlanty (1996).

Prywatnie nie jest spokrewniony z Albertem Costą, również tenisistą.

Kariera tenisowa

Jako zawodowy tenisista Costa występował w latach 1988−1999.

Costa opierał swoją grę na topspinowych uderzeniach z głębi kortu (bekhend jednoręczny), rzadko szukając rozwiązań wolejowych.

Na początku lat 90. był zaliczany do najlepszych specjalistów gry na nawierzchni ziemnej, dzięki czemu wygrał 6 turniejów singlowych i w dalszych 7 dochodził do finałów, a w maju 1992 roku awansował na 10. miejsce w rankingu światowym. W grze podwójnej Hiszpan został mistrzem 5 turniejów, a w 3 kończył udział jako finalista. Najwyższe miejsce rankingowe w klasyfikacji gry podwójnej zajmował we wrześniu 1989 roku − nr 40.

W 1991 roku doszedł do 3 rundy wielkoszlemowego French Open oraz półfinałów turniejowych w Guarujrze i Florencji. Wiosną 1992 roku był jednym z wiodących graczy sezonu na kortach ziemnych − wygrał 2 pierwsze europejskie imprezy na tej nawierzchni w Estoril (po zwycięstwach w półfinale nad Emilio Sánchezem i w finale z Sergim Bruguerą) i Barcelonie (w półfinale pokonał Alberto Manciniego, w finale Magnusa Gustafssona), następnie doszedł do finału w Madrycie (w finale uległ Bruguerze), półfinału w Hamburgu (pokonał m.in. Andre Agassiego, przegrał z wiceliderem rankingu Stefanem Edbergiem) oraz finału Rzymie (pokonał m.in. Petra Kordę, przegrał w finale z Jimem Courierem). W świetle tych wyników zaliczano go do faworytów French Open, ale w Paryżu zdołał dojść do 4 rundy, gdzie Goranowi Ivaniševiciowi. Po mistrzostwach Francji grał już mniej skutecznie, notując m.in. 4 rundę podczas US Open.

W 1993 roku był w finale turnieju w Meksyku (przegrał z Thomasem Musterem) i ponownie doszedł do 4 rundy French Open. Tym razem w Paryżu zrewanżował się Ivaniševiciowi w 3 rundzie, ale w następnym meczu przegrał z Richardem Krajickiem (8:10 w piątym secie). Costa wyeliminował Ivaniševicia także w drodze do 3 rundy US Open (uległ Jamiemu Morganowi). Wcześniej wygrał turniej w Hilversum, pokonując w decydującym meczu Magnusa Gustaffsona. Drugi tytuł w sezonie 1993 zdobył pod koniec roku, w Buenos Aires (w finale z Alberto Berasateguim).

Wiosnę na europejskich turniejach na nawierzchni ziemnej w 1994 roku rozpoczął wygraną w Estoril (w półfinale pokonał przyszłego triumfatora French Open Alberta Costę − zbieżność nazwisk przypadkowa, w finale broniącego tytułu Andrija Medwediewa). Doszedł także do finału w Barcelonie, ale nie sprostał w nim Richardowi Krajickowi. Ostatni turniej w karierze Costa wygrał latem 1994 roku, w San Marino (w finale z Niemcem Oliverem Grossem).

W kolejnych latach nie nawiązał już do poprzednich sukcesów. Był jeszcze w 3 finałach turniejowych, sporadycznie pokonywał graczy z czołówki światowej, m.in. w Indian Wells w 1995 roku Jima Couriera, na tym samym turnieju w 1996 roku Borisa Beckera i Alberta Costę, w Monte Carlo w 1996 Michaela Changa, w Monte Carlo w 1997 Wayne'a Ferreirę, w Barcelonie w 1998 Gustavo Kuertena, w Stuttgarcie w 1998 Àlexa Corretję. Ostatnie półfinały turniejów ATP World Tour osiągnął w 1997 roku (Båstad i San Marino). Po raz ostatni wystąpił we wrześniu 1999 na turnieju na Majorce.

Jako deblista najskuteczniejszą parę tworzył z rodakiem Tomásem Carbonellem (3 wygrane turnieje, ćwierćfinał French Open 1989).

Barw narodowych bronił w Pucharze Davisa (1992−1997), jako singlista i deblista (z Carbonellem i Corretją) oraz Drużynowym Pucharze Świata (finał w 1994, przegrany z zespołem niemieckim). Bilans jego występów w Pucharze Davisa wynosi 6 zwycięstw i 5 porażek.

Uczestniczył również w igrzyskach olimpijskich w Atlancie w 1996 roku, gdzie w 1 rundzie przegrał z Andreą Gaudenzim.

Po zakończeniu aktywnej kariery zajmował się pracą trenerską, uczestniczy także w rywalizacji weteranów (m.in. był finalistą turnieju cyklu Merrill Lynch Tour of Champions w Barcelonie w 2006).

Finały w turniejach ATP World Tour

Legenda
Wielki Szlem
Igrzyska olimpijskie
Tennis Masters Cup / ATP Finals
ATP Masters Series / ATP Tour Masters 1000
ATP International Series Gold / ATP Tour 500
ATP International Series / ATP Tour 250

Gra pojedyncza (6–7)

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Przeciwnik	Wynik finału
Zwycięzca	1.	5 kwietnia 1992	Estoril	Ceglana	Sergi Bruguera	4:6, 6:2, 6:2
Zwycięzca	2.	12 kwietnia 1992	Barcelona	Ceglana	Magnus Gustafsson	6:4, 7:6(3), 6:4
Finalista	1.	3 maja 1992	Madryt	Ceglana	Sergi Bruguera	6:7(6), 2:6, 2:6
Finalista	2.	17 maja 1992	Rzym	Ceglana	Jim Courier	6:7(3), 0:6, 4:6
Finalista	3.	28 lutego 1993	Meksyk	Ceglana	Thomas Muster	2:6, 4:6
Zwycięzca	3.	1 sierpnia 1993	Hilversum	Ceglana	Magnus Gustafsson	6:1, 6:2, 6:3
Zwycięzca	4.	14 listopada 1993	Buenos Aires	Ceglana	Alberto Berasategui	3:6, 6:1, 6:4
Zwycięzca	5.	3 kwietnia 1994	Estoril	Ceglana	Andrij Medwediew	4:6, 7:5, 6:4
Finalista	4.	10 kwietnia 1994	Barcelona	Ceglana	Richard Krajicek	4:6, 6:7(6), 2:6
Zwycięzca	6.	14 sierpnia 1994	San Marino	Ceglana	Oliver Gross	6:1, 6:3
Finalista	5.	18 czerwca 1995	Porto	Ceglana	Alberto Berasategui	6:3, 3:6, 4:6
Finalista	6.	27 sierpnia 1995	Umag	Ceglana	Thomas Muster	6:3, 6:7(5), 4:6
Finalista	7.	23 czerwca 1996	Bolonia	Ceglana	Alberto Berasategui	3:6, 4:6

Gra podwójna (5–3)

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Partner	Przeciwnicy	Wynik finału
Zwycięzca	1.	13 listopada 1988	Buenos Aires	Ceglana	Javier Sánchez	Eduardo Bengoechea José Luis Clerc	6:3, 3:6, 6:3
Zwycięzca	2.	17 września 1989	Madryt	Ceglana	Tomás Carbonell	Francisco Clavet Tomáš Šmíd	7:5, 6:3
Finalista	1.	30 września 1990	Palermo	Ceglana	Horacio de la Peña	Sergio Casal Emilio Sánchez	3:6, 4:6
Finalista	2.	16 czerwca 1991	Florencja	Ceglana	Juan Carlos Báguena	Ola Jonsson Magnus Larsson	6:3, 1:6, 1:6
Zwycięzca	3.	4 sierpnia 1991	San Marino	Ceglana	Jordi Arrese	Christian Miniussi Diego Pérez	6:3, 3:6, 6:3
Finalista	3.	3 maja 1992	Madryt	Ceglana	Francisco Clavet	Patrick Galbraith Patrick McEnroe	3:6, 2:6
Zwycięzca	4.	2 maja 1993	Madryt	Ceglana	Tomás Carbonell	Luke Jensen Scott Melville	7:6, 6:2
Zwycięzca	5.	14 listopada 1993	Buenos Aires	Ceglana	Tomás Carbonell	Sergio Casal Emilio Sánchez	6:4, 6:4

Bibliografia

Profil na stronie ATP [online], Association of Tennis Professionals [dostęp 2014-10-21] (ang.).
Profil na stronie ITF [online], International Tennis Federation [dostęp 2014-10-21] (ang.).
Profil na stronie Pucharu Davisa [online], Davis Cup [dostęp 2014-10-21] (ang.).
Profil na stronie Sports-reference. sports-reference.com. [dostęp 2014-10-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (6 lipca 2009)]. (ang.).