Proteza (językoznawstwo)
Proteza (z gr. πρόσθεσις prósthesis „dodatek; uzupełnienie”, od πρός prós „przy, ku, do” + θέσις thésis „postawienie”)[1][2] – proces fonetyczny polegający na pojawieniu się etymologicznie nieuzasadnionej głoski lub grupy głosek w nagłosie (na początku wyrazu)[3]. Np. w gwarach polskich harak hameryka (preaspiracja), Jagata, janioł (prejotacja), łowies (prelabializacja), w języku czeskim: voko (literackie: oko), vono (ono), vokno (okno), w języku francuskim l (np. que l’on[4]. Dla języka greckiego, a także późnej łaciny i niektórych innych języków indoeuropejskich charakterystyczna jest natomiast proteza wokaliczna, np. étoile[5].
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ Władysław Kopaliński, proteza; protetyka, [w:] Słownik wyrazów obcych i zwrotów obcojęzycznych [online], slownik-online.pl [dostęp 2018-07-15] [zarchiwizowane z adresu 2013-07-02].
- ↑ Henry George Liddell, Robert Scott, πρόσθεσις, [w:] A Greek-English Lexicon [online] [dostęp 2018-07-15] (ang.).
- ↑ Polański 1999 ↓, s. 466-467.
- ↑ Euphony in French: On or L'on?. [w:] French lessons [on-line]. [dostęp 2017-12-21].
- ↑ Polański 1999 ↓, s. 467.
Bibliografia
edytuj- Kazimierz Polański (red.), Encyklopedia językoznawstwa ogólnego, wyd. 2, Wrocław: Ossolineum, 1999, ISBN 83-04-04445-5, OCLC 835934897.
Encyklopedie internetowe (metaplasm):