Kurt Zeitzler
 Kurt Zeitzler w 1941 roku | |
 generał pułkownik
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1915–1944 |
| Siły zbrojne | |
| Stanowiska |
szef sztabu Naczelnego Dowództwa Wojsk Lądowych |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
      
| |
Kurt Zeitzler (ur. 9 czerwca 1895 w Cossmar koło Luckau, zm. 25 września 1963 w Hohenasschau w Górnej Bawarii[1]) – niemiecki generał, szef sztabu generalnego wojsk lądowych, uczestnik agresji na Polskę i ataku na ZSRR.
Kariera wojskowa
[edytuj | edytuj kod]W czasie I wojny światowej dowodził pułkiem piechoty. Po jej zakończeniu kontynuował karierę w Reichswehrze. Wyrobił sobie opinię zdolnego oficera sztabowego i eksperta broni zmechanizowanej. W III Rzeszy pełnił szereg odpowiedzialnych funkcji. W latach 1937–1938 jako podpułkownik pracował w Naczelnym Dowództwie Sił Zbrojnych. Podczas agresji na Polskę w 1939 roku był szefem sztabu armii pancernej von Kleista. Od marca 1940 r. do kwietnia 1942 r. sprawował funkcję szefa sztabu 1 Grupy Pancernej. W lutym 1942 awansowany do stopnia generała majora. Następnie, od kwietnia do września 1942 był szefem sztabu Grupy Armii D pod dowództwem Gerda von Rundstedta stacjonującej na okupowanym terytorium zachodniej Europy.
Po serii sukcesów 22 września 1942 został mianowany przez Adolfa Hitlera szefem sztabu generalnego armii lądowej i generałem piechoty (z pominięciem stopnia generała porucznika). Funkcję przejął od Franza Haldera. Na jesieni 1942 r. Zeitzler namawiał Hitlera do wycofania 6 Armii Friedricha Paulusa spod Stalingradu. Hitler odmówił, lecz po kapitulacji 6 Armii Zeitzlerowi udało się go przekonać do strategicznych odwrotów spod Moskwy i Leningradu.
Po klęsce pod Stalingradem napisał, że mówił Hitlerowi, iż stracić pod Stalingradem ćwierć miliona żołnierzy jest równoznaczne z załamaniem się podstawy całego frontu wschodniego. Stwierdził też, że rozwój wydarzeń potwierdził że miał rację[2]. Niepowodzenie niemieckiej ofensywy w łuku kurskim w lipcu 1943 r. oraz klęska krymska zniechęciły Zeitzlera, który kilkakrotnie próbował złożyć dymisję. 30 stycznia 1944 wraz z gen. Jodlem awansowany na generała pułkownika. Na początku lipca 1944 z powodu przebytego udaru mózgu udał się na urlop zdrowotny. 20 lipca 1944 r. zdymisjonowany. W styczniu 1945 r. Adolf Hitler zwolnił go z armii i pozbawił prawa noszenia munduru. Zeitzler zmarł 25 września 1963 r. w Hohenasschau.
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Żelazny II Klasy (1914)[3]
- Krzyż Żelazny I Klasy (1914)[3]
- Czarna Odznaka za Rany (1918)[3]
- Krzyż Honorowy dla Walczących na Froncie[3]
- Odznaka za Służbę Wojskową w Heer[3] (IV, III, II i I Klasy)
- Szpanga Krzyża Żelaznego II Klasy[3]
- Szpanga Krzyża Żelaznego I Klasy[3]
- Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego (18 maja 1941)[3]
- Order Krzyża Wolności I Klasy (18 grudnia 1943)[3]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Uhl i Eberle 2005 ↓, s. 441.
- ↑ Czujkow 1963 ↓, s. 16.
- ↑ a b c d e f g h i Zeitzler, Kurt – TracesOfWar.com [online], www.tracesofwar.com [dostęp 2021-06-13].
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Wasilij Czujkow: Początek drogi. Warszawa: 1963.
- Mathias Uhl, Henrik Eberle: Teczka Hitlera. Warszawa: Świat Książki, 2005. ISBN 978-83-247-1636-4. (pol.).
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- biografia Kurta Zeitzlera (ang.)