Al McKibbon

Al McKibbon
	; Al McKibbon (1971)
Imię i nazwisko	Alfred Benjamin McKibbon
Data i miejsce urodzenia	1 stycznia 1919 ; Chicago
Data i miejsce śmierci	29 lipca 2005 ; Los Angeles
Instrumenty	kontrabas, fortepian
Gatunki	jazz
Zawód	muzyk
Powiązania	Dizzy Gillespie, George Shearing, Norman Granz
	Instrument
	Kontrabas Jacoba Steinera zbudowany w 1650
	Zespoły
	The George Shearing Quartet
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Strona internetowa

Al McKibbon, właśc. Alfred Benjamin McKibbon (ur. 1 stycznia 1919 w Chicago, zm. 29 lipca 2005 w Los Angeles)^[1] – afroamerykański kontrabasista jazzowy, przedstawiciel stylów: bebop i hard bop, oraz jazzu latynoskiego.

Życiorys

Był synem pastora, który grał na tubie i gitarze, często z towarzyszeniem matki, grającej na fortepianie i śpiewającej^[2]. Miał młodszą siostrę Geraldine^[3]. W 1921 rodzina przeniosła się do Detroit. Tam jego starszy brat William George grał później na gitarze w Midwest Territorial Orchestra i to on doradził mu, żeby sięgnął po kontrabas. Uczęszczając do Cass Technical High School, uczył się gry na kontrabasie i fortepianie^[1]. W wieku siedemnastu lat już regularnie występował w miejscowym klubie nocnym B & C. Później grał z perkusistą Kellym Martinem w The Conga Club, a następnie byłym saksofonistą Jimmiego Lunceforda Tedem Brucknerem.

W 1943 Lucky Millinder zabrał go ze swoim zespołem na występy do Nowego Jorku. Wtedy postanowił zamieszkać w Wielkim Jabłku, gdzie dokonał swoich pierwszych nagrań studyjnych, grając z Millinderem^[1]. Wkrótce potem podpisał kontrakt z saksofonistą Tabem Smithem.

W 1944 dołączył do zespołu Colemana Hawkinsa, w którym na fortepianie grał Thelonious Monk^[2]. Dzięki Hawkinsowi wziął udział w pierwszej trasie koncertowej „Jazz at the Philharmonic”, zorganizowanej przez Normana Granza, w której uczestniczyli także saksofonista Lester Young i trębacz Buck Clayton^[1]. Chociaż z Hawkinsem grał niedługo, jego współpraca z Monkiem trwała kilkadziesiąt lat. Wziął udział w kilku najwcześniejszych nagraniach pianisty oraz słynnych jam sessions w Minton’s Playhouse, które dały początek bebopowi. W 1946 grał w zespole perkusisty J.C. Hearda w nowojorskim klubie Café Society. W następnym roku zatrudnił go w swoim big-bandzie Dizzy Gillespie, żeby zastąpił Raya Browna, który zraził kolegów z zespołu romansem z Ellą Fitzgerald^[1]. Podczas koncertów wyjazdowych dzielił pokój z urodzonym na Kubie perkusjonistą Chano Pozo. Pomimo bariery językowej udało im się stworzyć wzorzec rytmiczny^[a], który stał się fundamentem jazzu afrokubańskiego^[1]. Owe innowacje zostały zaprezentowane w przełomowej kompozycji Manteca Gillespie’ego, Pozo i Fullera, oraz następnych utworach m.in. takich jak Cubano Be Cubano Bop, Tin Tin Deo i Guarichi Guaro^[1].

Mimo rozwiązania w 1949 zespółu Gillespie’ego, pozostał przy muzyce latynoskiej, którą grywał do końca kariery. Po wzięciu udziału w sesjach nagraniowych, których owocem stał się przełomowy w rozwoju jazzu album Birth of the Cool Milesa Davisa, przez krótki czas współpracował z Countem Basie’em, Earlem Hinesem i Johnnym Hodgesem^[1]. W 1951 został członkiem kwartetu George’a Shearinga, pianisty, który także zainteresował się wówczas muzycką afrokubańskiej. Grał z jego zespołem siedem lat, a następnie przez rok z Calem Tjaderem.

W 1958 przeniósł się do Los Angeles, gdzie przez ponad dziesięć lat pracował jako muzyk sesyjny. Nagrywał także dla filmu i telewizji. W 1971 wziął udział w zorganizowanym przez producenta George’a Weina tournée pn. „The Giants of Jazz”^[4]. Uczestniczyli w nim także Dizzie Gillespie, Kai Winding, Sonny Stitt, Thelonious Monk i Art Blakey^[4].

Jakiś czas później kupił kontrabas zbudowany w 1650 przez Jacoba Steinera, wybitnego lutnika austriackego^[2]. Dzięki temu jego gra nabrała jeszcze bogatszego i mocniejszego brzmienia^[1]. Z upływem lat zainteresował się wykonawstwem muzyki klasycznej. W 1992 wraz z orkiestrą symfoniczną udał się na pustynię Mojave, żeby pośród piaszczystego pustkowia nagrać z orkiestrą symfoniczną IX Symfonię Ludwiga van Beethovena. Swój pierwszy album jako lider wydał dopiero w 1999. Była to płyta Tumbao Para los Congueros de Mi Vida.

Zmarł w wieku 86. lat. Został pochowany na cmentarzu Forest Lawn Memorial Park w Los Angeles^[3].

Małżeństwa

Był dwukrotnie żonaty. W 1940 poślubił Classie z d. Heard, która zmarła w 1967^[3]. Jego drugą żoną została w 1969 Jeanine^[3]. Byli ze sobą do jej śmierci w 1996.

Dyskografia

1999 Tumbao Para los Congueros de Mi Vida (Blue Lady Records)
2004 Black Orchid (Niche Records)

Jako sideman

1951
- Billy Taylor – Billy Taylor and His Rhythm – Piano Panorama (Feisted)
1954
- Cal Tjader – Cal Tjader – Vibist (Savoy)
1955
- Thelonious Monk – Genius of Modern Music – Volume 2 (Blue Note)
- Johnny Hodges – Castle Rock (Norgran Records)
- Herbie Nichols – The Prophetic Herbie Nichols Vol. 1 (Blue Note)
- Herbie Nichols – The Prophetic Herbie Nichols Vol. 2 (Blue Note)
- Cal Tjader – Cal Tjader Plays Afro-Cuban (Fantasy)
1956
- George Shearing – Latin Escapade
- Nat Adderley – To the Ivy League from Nat (EmArcy)
- Herbie Nichols – Herbie Nichols Trio (Blue Note)
- Cal Tjader – Ritmo Caliente! (Fantasy)
- Cal Tjader – Tjader Plays Tjazz (Fantasy)
1957
- Coleman Howkins – The Coleman Hawkins, Roy Eldridge, Pete Brown, Jo Jones All Stars at Newport (Verve)
- Miles Davis – Birth of the Cool (Capitol)
- Cal Tjader – Mas Ritmo Caliente (Fantasy)
1958
- Billy Taylor – The Billy Taylor Touch (Atlantic)
- George Shearing – Latin Escapade (Capitol)
- George Shearing i Dakota Staton – In the Night (Capitol)
- Cal Tjader – Latin for Lovers (Fantasy)
- Cal Tjader – Cal Tjader’s Latin Concert (Fantasy)
- Cal Tjader – A Night at the Blackhawk (Fantasy)
1959
- Cal Tjader – Cal Tjader Goes Latin (Fantasy)
- Cal Tjader – Cal Tjader's Concert by the Sea (Fantasy)
- Cal Tjader – Cal Tjader’s Concert by the Sea, Vol. 2 (Fantasy)
1960
- Victor Feldman – Latinsville! (Contemporary Records)
- George Shearing – On the Sunny Side of the Strip (Capitol)
- Cal Tjader – Demasiado Caliente (Fantasy)
- Cal Tjader – Cal Tjader Plays Harold Arlen (Fantasy)
1961 Cal Tjader – In a Latin Bag (Verve)
1964 Charles Kynard i Buddy Collette – Warm Winds (World Pacific)
1965 The Jazz Crusaders – Chile Con Soul (Pacific Jazz)
1968
- The Byrds – The Notorious Byrd Brothers (Columbia)
- Sonny Criss – Sonny's Dream (Birth of the New Cool) (Prestige)
1970 Randy Newman – 12 Songs (Reprise)
1971
- The Giants of Jazz (Atlantic)
- Thelonious Monk – The London Sessions (Black Lion)
1976 Dizzy Gillespie – Carter, Gillespie Inc. (Pablo)
1978 Martha Reeves – We Meet Again (Fantasy)
1995 Dizzy Gillespie – The Complete RCA Victor Recordings (Bluebird Records)

Uwaga

↑ Wzorzec oparty na figurach rytmicznych clave, wystukiwanych na klawesach.

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ Al McKibbon. allmusic.com. [dostęp 2024-08-23]. (ang.).
↑ ^a ^b ^c Al McKibbon. bassland.net. [dostęp 2024-08-23]. (ang.).
↑ ^a ^b ^c ^d Alfred Benjamin „Al” McKibbon. Find a Grave. [dostęp 2024-08-23]. (ang.).
↑ ^a ^b Joachim-Ernst Berendt, Od raga do rocka, wyd. PWM, 1979, s. 473

Bibliografia

Al McKibbon, allmusic.com
Al McKibbon, bassland.net

[4] Wzorzec oparty na figurach rytmicznych clave, wystukiwanych na klawesach.

[am-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ Al McKibbon. allmusic.com. [dostęp 2024-08-23]. (ang.).

[bl-2] Al McKibbon. bassland.net. [dostęp 2024-08-23]. (ang.).

[fag-3] Alfred Benjamin „Al” McKibbon. Find a Grave. [dostęp 2024-08-23]. (ang.).

[jeb-5] Joachim-Ernst Berendt, Od raga do rocka, wyd. PWM, 1979, s. 473

[1]

[2]

[3]

[a]

[4]