Antonio González Velázquez
 Antonio González Velázquez, ok. 1785-88 | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Narodowość | |
| Dziedzina sztuki | |
| Epoka | |
| Ważne dzieła | |
|
Alegoría y Colón ofreciendo América a los Reyes Católicos | |
Antonio González Velázquez – hiszpański malarz barokowy specjalizujący się w malarstwie ściennym[1].
Pochodził z rodziny o tradycjach artystycznych. Jego ojciec Pablo González Velázquez był rzeźbiarzem, a starsi bracia Luis i Alejandro także zostali malarzami. Razem z braćmi pracował przy realizacji malowideł ściennych na sklepieniu i kopule kościoła klasztornego Salezjanów w Madrycie. W 1747 roku wyjechał na 5 lat do Rzymu, gdzie studiował malarstwo dzięki stypendium Królewskiej Akademii Sztuk Pięknych św. Ferdynanda. W 1748 roku wykonał freski w rzymskim kościele Santissima Trinità degli Spagnoli. Jego nauczycielem w Rzymie był Corrado Giaquinto, który później pracował razem z Gonzálezem na madryckim dworze Ferdynanda VII[1].
W 1752 roku powrócił do Hiszpanii, a rok później współpracował przy realizacji malowideł ściennych w klasztorze Real Monasterio de la Encarnación oraz w kopule kaplicy Bazyliki Nuestra Señora del Pilar w Saragossie. W 1757 roku dzięki rosnącej sławie został mianowany nadwornym malarzem i współpracował przy dekoracji Pałacu Królewskiego w Madrycie[1]. Niedługo potem, w 1765 roku, otrzymał awans na stanowisko dyrektora Akademii Św. Ferdynanda. Jednym z jego uczniów był Luis Paret y Alcázar[2].
W 1763 roku namalował historyczne dzieło Alegoría y Colón ofreciendo América a los Reyes Católicos, które było elementem dekoracji królewskiego Palacio Nuevo[2].
Karol III był opiekunem jednej z największych świątyń w Madrycie – Kościoła San Francisco el Grande. Korzystający z protekcji króla Zakon franciszkanów zamówił siedem obrazów mających zdobić ołtarze świątyni, a ich wykonanie zlecono siedmiu znanym malarzom epoki. Wśród wyróżnionych artystów znalazł się również González Velázquez oraz: Francisco Goya, Mariano Salvador Maella, Francisco Bayeu, Andrés de la Calleja, Gregorio Ferro i José del Castillo. Malowidła powstały w latach 1781–1783[3].
Pod koniec życia poświęcił się współpracy z Królewską Manufakturą Tapiserii Santa Bárbara malując kartony do tapiserii – wzory do produkcji gobelinów. Dla fabryki pracował razem z Francisco Bayeu pod kierunkiem Antona Rafaela Mengsa[4].
Jego synowie Zacarías i Castór również zostali malarzami, a Isidro został architektem[5].
Galeria
[edytuj | edytuj kod]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c Enrique Arias Anglés: Historia del arte español: Del Neoclasicismo al Impresionismo. Madryt: Ediciones AKAL, 1999, s. 124–125. ISBN 84-460-0854-8.
- ↑ a b Jennifer D. Milam: Historical Dictionary of Rococo Art. Scarecrow Press, 2011, s. 128. ISBN 08-1086-183-6.
- ↑ Robert Hughes: Goya. Artysta i jego czas. Warszawa: WAB, 2006, s. 108–109. ISBN 83-7414-248-0.
- ↑ José Enrique García Melero: Arte español de la Ilustración y del siglo XIX: En torno a la imagen del pasado. Encuentro, 1998, s. 113. ISBN 84-7490-478-1.
- ↑ Enrique Lafuente Ferrari: Breve Historia de la Pintura Española, Tom II. Madryt: Ediciones AKAL, 1987, s. 433–434. ISBN 84-760-0182-7.