Atanas Burow
| |
| Data urodzenia | |
|---|---|
| Data śmierci | |
| Minister spraw zagranicznych Bułgarii | |
| Okres |
od 4 stycznia 1926 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Minister pracy, handlu i przemysłu | |
| Okres |
od 14 czerwca 1913 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Minister pracy, handlu i przemysłu | |
| Okres |
od 6 października 1919 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Odznaczenia | |
| |
Atanas Dimitrow Burow (bułg. Атанас Димитров Буров; ur. 12 lutego 1875 w Gornej Orjachowicy, zm. 15 maja 1954 w Pazardżiku[1]) – bułgarski finansista i polityk, deputowany do Zwyczajnego Zgromadzenia Narodowego 10. (1899–1900), 11. (1901), 15. (1911-1913), 17. (1914-1919), 18. (1919-1920), 19. (1920-1923), 20. (1923), 21. (1923–1927), 22. (1927-1931) i 23. (1931-1934) kadencji, wiceprzewodniczący Zgromadzenia Narodowego 15. kadencji (1911-1913), minister spraw zagranicznych (1926-1931)[1], ofiara represji komunistycznych.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Był synem bankiera Dimityra Burowa i Kinki z d. Poptodorowej[2]. Ukończył gimnazjum w Gabrowie, a następnie studiował finanse w Paryżu[1]. Po powrocie do kraju kierował budową linii kolejowej z Sofii do Kiustendiłu. W tym czasie zasiadał w radach nadzorczych kilku spółek - m.in. spółki Biało more i Bułgarskiego Banku Handlowego[1]. Otrzymał stanowisko profesora sofijskiego Uniwersytetu Gospodarki Narodowej i Światowej. W czasie I wojny bałkańskiej walczył w szeregach armii bułgarskiej w stopniu porucznika rezerwy[1]. Otrzymał Order Waleczności[2].
Początkowo związany z Partią Narodową, którą reprezentował od 1899 w Zgromadzeniu Narodowym[1]. W latach 1920–1923 związany ze Zjednoczoną Partią Narodowo-Postępową, której był sekretarzem, a od 1923 z Porozumieniem Demokratycznym[2]. W 1913 stanął na czele resortu pracy, handlu i przemysłu w gabinecie Stojana Danewa. Ponownie kierownictwo tego resortu objął w latach 1919-1920, w rządzie Aleksandra Stambolijskiego[1].
W latach objął kierownictwo resortu spraw zagranicznych i wyznań religijnych w rządzie Andreja Lapczewa[2]. Resortem kierował do roku 1931. W czasie II wojny światowej był przeciwnikiem sojuszu Bułgarii z Niemcami. W marcu 1943 podpisał pismo skierowane do premiera Bogdana Fiłowa przeciwko planom przekazania bułgarskich Żydów w ręce Niemców[1]. 2 września 1944 został powołany na stanowisko ministra bez teki w rządzie Konstantina Murawiewa[1].
Po przejęciu władzy przez komunistów aresztowany i skazany na rok więzienia przez Trybunał Ludowy. Uwolniony w 1945, związał się ze środowiskiem polityków opozycyjnych wobec władz komunistycznych. W 1949 został internowany w Drjanowie, a w 1950 skazany na 20 lat więzienia za działalność wrogą wobec reżimu komunistycznego[1]. Wyrok odsiadywał w więzieniach w Szumenie i w Pazardżiku. Zmarł 15 maja 1954 w więzieniu w Pazardżiku z powodu niewydolności mięśnia sercowego[2]. 26 sierpnia 1996 Sąd Najwyższy Bułgarii anulował wyrok wydany przez sąd w roku 1950[1].
Był żonaty (żona Smarajda z d. Sałabaszewa), miał dwoje dzieci (Stefana i Nediałkę).
Pamięć
[edytuj | edytuj kod]
Imię Atanasa Burowa noszą place w Sofii i w Gornej Orjachowicy oraz ulica w Całapicy. W Sofii stoi pomnik Burowa.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Żoro Cwetkow: Атанас Буров. Живот за България. Sofia: изд. на БАН, 1992.
- Taszo Taszew: Министрите на България 1879-1999. Sofia: АИ „Проф. Марин Дринов”/Изд. на МО, 1999, s. 70-72. ISBN 978-954-430-603-8.
|
- Absolwenci Uniwersytetu Paryskiego
- Bułgarscy ekonomiści
- Bułgarscy ministrowie spraw zagranicznych
- Bułgarskie ofiary prześladowań komunistycznych 1944–1991
- Deputowani do Bułgarskiego Zgromadzenia Narodowego
- Ludzie urodzeni w Gornej Orjachowicy
- Odznaczeni Orderem Waleczności (Bułgaria)
- Urodzeni w 1875
- Zmarli w 1954