Bałczik

Bałczik
Балчик
Herb	Flaga
Państwo	Bułgaria
Obwód	Dobricz
Gmina	Bałczik
Kmet	Krassimir Michailow
Powierzchnia	74,41 km²
Wysokość	199 m n.p.m.
Populacja (2005); • liczba ludności; • gęstość	; 11 610; 165,2 os./km²
Nr kierunkowy	(+359) 0579
Kod pocztowy	9600
Tablice rejestracyjne	TX
	Położenie na mapie Bułgarii Bałczik
	43°25′N 28°10′E/43,416667 28,166667
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Informacje w Wikipodróżach
	Strona internetowa

Ten artykuł od 2024-12 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł.

Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Dodanie listy źródeł bibliograficznych jest problematyczne, ponieważ nie wiadomo, które treści one uźródławiają.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Bałczik (bułg. Балчик)^[6] – miasto w północno-wschodniej Bułgarii, w obwodzie Dobricz, nad Morzem Czarnym. Około 13,9 tys. mieszkańców.

Zbudowane w formie amfiteatru nad zatoką, malownicze miasteczko zwane Białym Miastem ze względu na wapienne białe skały, na których powstało. Miasto założone już w starożytności, pierwotna grecka nazwa Krunoy, później przemianowane na Dionizopolis. W VIII-IX zostało włączone do Bułgarii pod nazwą Karwuna. W XVI w. znalazło się w obrębie Imperium osmańskiego i stało się jednym z głównych portów na Morzu Czarnym przyjmując nazwę Bałczik. Przez pewien czas, po 1913 roku włączone w granice Rumunii. Wtedy to w Bałcziku zatrzymała się królowa Maria Koburg, która zachwycona pięknem tego miejsca, zbudowała tu swoją letnią rezydencję. Bałczik powrócił do Bułgarii w 1940 roku.

W mieście rozwinął się przemysł metalowy, włókienniczy oraz spożywczy^[7].

Pałac królowej Marii z ogrodem botanicznym

Główną atrakcją turystyczną, oprócz naturalnej piaszczystej plaży, jest pałacyk królowej Marii z okalającym go ogrodem botanicznym, drugim pod względem zbiorów w Europie. Pałac, nazwany „Cichym Gniazdem” został zaprojektowany przez włoskich architektów Amerigo i Agostino, zaś projekt ogrodu powierzono Szwajcarowi o nazwisku Jules Janine. Kompleks łączący w sobie kombinację wpływów orientalnych, chrześcijańskich, antycznych i zachodnich, składa się z kilku budynków (pałac, winiarnia, dom dla gości i inne), przez środek przebiega strumień z 9-metrowym wodospadem. Ogród botaniczny podzielony jest na kilka części (m.in. druga po Monako kolekcja kaktusów – 250 gatunków). Zgodnie z wolą królowej, po jej śmierci, jej serce zostało złożone w kaplicy pałacowej. Jednak kiedy Bałczik powrócił w granice Bułgarii, dzieci przeniosły je do Rumunii i spoczęło w kaplicy zamku w Branie. Po dziś dzień miasto żyje legendą królowej Marii Koburg. W 1955 roku Uniwersytet Sofijski przejął pieczę na parkiem, zmieniając go w ogród botaniczny, udostępniony do zwiedzania (ponad 3500 gatunków roślin – kwiatów, drzew, krzewów i mchów).

Zabytki

W mieście znajduje się 5 cerkwi, z czego 4 działające, a także meczety. W 2007 roku archeolodzy Igor Łazarenko i Elina Mirczewa z Regionalnego Muzeum Historii w Warnie oraz Radostina Enczewa z Muzeum w Bałcziku odkryli ruiny świątyni Wielkiej Matki Bogów Kybele. Świątynia została zbudowana ok. 280–260 r. p.n.e. Jest to najlepiej zachowana tego typu świątynia na terenie wschodnich Bałkanów.