Całopalenie
Całopalenie lub ofiara całopalenia (hebr. עלה, trb. 'ola, stgr. ὁλόκαυστος, trb. holokaustos[1], łac. holocaustum) – ofiara składana bóstwu, całkowicie trawiona przez ogień[2].
Obrzęd popularny szczególnie w tradycji żydowskiej, wielokrotnie wspomniany w Biblii. Po raz pierwszy w starotestamentowym obrazie potopu, następnie między innymi w kontekście ofiary Abrahama (ostatecznie dokonanej z baranka, zamiast jego syna Izaaka[2]). Oprócz tego sposób i okoliczności jego przeprowadzania zostały opisane również w Księdze Liczb oraz w Kodeksie Kapłańskim pochodzącym z Księgi Kapłańskiej – tam, pełniący rolę różnych rodzajów ofiar, na przykład ofiary codziennej lub ofiary w szabat[3].
Dla wyznawców judaizmu całopalenie było znakiem uznania Jahwe za prawdziwego Boga. Pomimo tego, że na początku ofiary te mogły mieć charakter indywidualny, z czasem wykonywanie rytuału zostało zarezerwowane jedynie kapłanom[2].
Palenie ofiary jest symbolem, że składający ofiarę niczego z niej nie zabierze ze sobą z powrotem.
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ KATOLIK.pl – Portal katolicki dla wierzących, wątpiących i poszukujących [online], www.katolik.pl [dostęp 2019-02-17].
- ↑ a b c Dzieło Biblijne – Całopalenie [online], biblista.pl [dostęp 2019-02-17].
- ↑ Biblia Tysiąclecia – Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu – Lb 28 [online], biblia.deon.pl [dostęp 2019-02-17].