Przejdź do zawartości

Daniel Buren

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Daniel Buren
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

23 maja 1938
Boulogne-Billancourt

Narodowość

francuska

Dziedzina sztuki

malarstwo

Strona internetowa
Bez tytułu
Arcos Rojos w Bilbao

Daniel Buren (ur. 23 maja 1938 w Boulogne-Billancourt) – francuski malarz i teoretyk sztuki.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Studiował w École de Beaux-Arts w Paryżu. W 1965 odbyła się pierwsza wystawa jego obrazów i otrzymał nagrodę na Biennale w Paryżu, 1967 był członkiem grupy B.M.T.P. (wraz z O. Mossetem, A. Parmentierem i N. Toronim). W latach 70. opublikował teksty teoretyczne Limites critiques (1970) i Discordance/Cohérence (1976) będące postulatami całkowitego zerwania z tradycją malarską. Zredukował swoje malarstwo do elementarnych struktur - tworzył układy złożone z naprzemianległych białych i kolorowych pasów. Rozwijając tę zasadę zaczął wykorzystywać gotowe pręgowane tkaniny, zadrukowane w ten sam sposób arkusze papieru i przeźroczyste folie; prace wykonywał w konkretnych ramach danej wystawy i wnętrza. Swoim dziełom nie przypisuje żadnej wymowy - działania są uzależnione od kontekstów materialnych i duchowych, zmienności kolorów i formatów, z czym wiąże się pierwiastek czasu. Intencją neutralności swoich prac chce obalić mit artysty-twórcy, przekreślić indywidualizm i kierować się przeciw sztuczności sztuki tradycyjnej i nieuchronnej komercjalizacji dzieł artystycznych. W 1971 roku jego praca pt. Peinture-Sculpture została wycofana z VI Międzynarodowej Wystawy w Muzeum Guggenheima w Nowym Jorku[1].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Benjamin H. D. Buchloh: Guggenheim Muzeum w Nowym Jorku odwołuje wystawę Hansa Haackego i ogranicza udział Daniela Burena w Sixth Guggenheim International Exhibition: praktyki krytyki instytucji napotykają opór pokolenia minimalistów. W: Hal Foster, Rosalind Krauss, Yves-Alain Bois, Benjamin H. D. Buchloh, David Joselit: Sztuka po 1900 roku: modernizm, antymodernizm, postmodernizm. Warszawa: Wydawnictwo „Arkady”, 2023, s. 621-624. ISBN 978-83-213-5094-3.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Wielka Encyklopedia PWN, Warszawa 2001.
pFad - Phonifier reborn

Pfad - The Proxy pFad of © 2024 Garber Painting. All rights reserved.

Note: This service is not intended for secure transactions such as banking, social media, email, or purchasing. Use at your own risk. We assume no liability whatsoever for broken pages.


Alternative Proxies:

Alternative Proxy

pFad Proxy

pFad v3 Proxy

pFad v4 Proxy