Darryl F. Zanuck
 Darryl F. Zanuck (1943) | |
| Prawdziwe imię i nazwisko |
Darryl Francis Zanuck |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
5 września 1902 |
| Data i miejsce śmierci |
22 grudnia 1979 |
| Zawód | |
| Współmałżonek |
Virginia Fox |
| Lata aktywności |
1922–1970 |
Darryl Francis Zanuck (ur. 5 września 1902 w Wahoo, zm. 22 grudnia 1979 w Palm Springs) – amerykański producent filmowy, który odegrał ważną rolę w systemie hollywoodzkich wielkich wytwórni filmowych.
Biografia
[edytuj | edytuj kod]Urodził się w Wahoo w stanie Nebraska, jako syn Louise Torpin i Franka Zanucka, hotelarza. Jego ojciec miał holenderskich i niemieckich przodków. Kiedy miał sześć, lat przeniósł się z matką do Los Angeles, gdzie lepszy klimat miał poprawić nadwątlone zdrowie jego matki. Kiedy miał osiem lat, znalazł pierwszą pracę w filmie jako statysta, co jednak nie spotkało się to z aprobatą ojca, który sprowadził go z powrotem do Nebraski. W 1917, mimo że miał dopiero 14 lat, wstąpił do wojska. Służył we Francji. Po powrocie do USA imał się różnych zajęć. W końcu spróbował sił jako pisarz. Pierwszą filmową historię sprzedał w 1922 Williamowi Russellowi, a drugą – Irvingowi Thalbergowi. Następnie pracował dla Macka Sennetta. Później wymyślił serię o Rin Tin Tinie - policyjnym psie – dla wytwórni Warner Bros. Pictures. W latach 1924–1929 pod kilku pseudonimami napisał 40 scenariuszy.
W 1929 został członkiem zarządu wytwórni Warner Bros, a dwa lata później został szefem produkcji w tej firmie. W 1933 opuścił Warnera, by założyć z Josephem Schenckiem i Williamem Goetzem Twentieth Century Pictures. W 1935 wykupił studia Foxa i przekształcił studio w 20th Century Fox, którego został wiceprezesem. Był zaangażowany w proces przygotowania filmów i bezpośrednio w produkcję. Podczas wojny pracował dla armii. W 1946 powiedział: „Telewizja nie będzie w stanie utrzymać się na rynku dłużej niż sześć miesięcy. Ludzie wkrótce zmęczą się gapieniem się na pudełko ze sklejki każdej nocy”.
W latach 50. wycofał się ze studia, by skoncentrować się na pracy producenta w Europie. Porzucił żonę, Virginię Fox-Zanuck, a w produkowanych przez siebie filmach promował swoje kolejne kochanki, m.in. Bellę Darvi, Juliette Gréco czy Irinę Demick. W 1962 wrócił do wytwórni, ponieważ studio zmagało się ze skończeniem filmu Kleopatra (1963). Awansował swojego syna, Richarda D. Zanucka, na szefa produkcji. Ok. 1969 wmieszał się w walki pomiędzy zarządem a swoim synem. W maju 1971 został zmuszony do odejścia ze studia.
Ze względu na wkład w rozwój przemysłu filmowego, ma własną gwiazdę w Hollywoodzkiej Alei Sław.
Zmarł na raka szczęki w Palm Springs w wieku 77 lat[1][2] i został pochowany na Westwood Village Memorial Park.
Nagrody
[edytuj | edytuj kod]- Nagroda Akademii Filmowej 1938, 1945 i 1951: Nagroda Irvinga G. Thalberga
- Złoty Glob 1954: Nagroda Cecila B. DeMille’a
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Janet Maslin, Darryl F. Zanuck, Flamboyant Film Producer, Dead, „The New York Times”, 24 grudnia 1979, ISSN 0362-4331 [dostęp 2021-04-04] (ang.).
- ↑ Gary Arnold, Motion Picture Producer Darryl F. Zanuck Is Dead at 77, „The Washington Post”, 24 grudnia 1979, ISSN 0190-8286 [dostęp 2021-04-04] (ang.).
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Darryl F. Zanuck w bazie IMDb (ang.)
