Przejdź do zawartości

Francesco Gasparini

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Francesco Gasparini
Ilustracja
Karykatura Francesca Gaspariniego (rys. Pier Leone Ghezzi)
Data i miejsce urodzenia

19 marca 1661
Camaiore

Pochodzenie

włoskie

Data i miejsce śmierci

22 marca 1727
Rzym

Gatunki

muzyka poważna, muzyka barokowa

Zawód

kompozytor, kapelmistrz, chórmistrz, pedagog

Francesco Gasparini, też Gasperini, Guasparini (ur. 19 marca 1661 w Camaiore, zm. 22 marca 1727 w Rzymie)[1][2]włoski kompozytor, kapelmistrz, chórmistrz i pedagog okresu baroku, autor ponad 60 oper.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Camaiore koło Lukki. Mając 25 lat mieszkał i prawdopodobnie studiował w Wenecji u Giovanniego Legrenziego. Od 1689 przebywał i studiował w Rzymie u Arcangela Corellego i Bernarda Pasquiniego. Był członkiem Accademia di Santa Cecilia[1][2]. W Rzymie powstała jego pierwsza ważna opera Roderico (1694) oraz zbiór kantat (1695). W 1702 powrócił do Wenecji i stał się jednym ze znaczniejszych kompozytorów w mieście[2]. Po 1713 osiadł na stałe w Rzymie. W 1717 został kapelmistrzem San Lorenzo in Lucina[1]. W 1725 został mianowany kapelmistrzem bazyliki św. Jana na Lateranie i chociaż zły stan zdrowia uniemożliwił mu pełnienie tej funkcji, przyznany prestiżowy tytuł nosił aż do śmierci[1][2].

Gasparini zajmował się również działalnością pedagogiczną, kształcąc m.in. takich znanych kompozytorów, jak Alessandro Marcella, Johanna Joachima Quantza, Giovanniego Benedetta Plattiego czy Domenica Scarlattiego[2]. Był także chórmistrzem Ospedale della Pietà w Wenecji, gdzie współpracował z Antonio Vivaldim jako profesorem skrzypiec. Napisał traktat o klawesynie L’armonico pratico al cimbalo (Wenecja, 1708)[1][2].

Poeta Pietro Metastasio, który pisał libretta do wielu oper kompozytorów włoskich, podpisał kontrakt ślubny z córką Gaspariniego – Rosalią, jednak małżeństwo nie zostało zawarte[1][2].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f Żórawska-Witkowska 1987 ↓, s. 239-240.
  2. a b c d e f g Libby 2004 ↓.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Alina Żórawska-Witkowska: Gasparini, Francesco. W: Encyklopedia muzyczna PWM. Elżbieta Dziębowska (red.). Wyd. I. T. 3: EFG część biograficzna. Kraków: PWM, 1987. ISBN 83-224-0344-5. (pol.).
  • Dennis Libby: Gasparini family, (1) Francesco Gasparini. W: The New Grove Dictionary of Music and Musicians, vol. G. Oxford University Press, 2004. ISBN 978-0-19-517067-2. (ang.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
pFad - Phonifier reborn

Pfad - The Proxy pFad of © 2024 Garber Painting. All rights reserved.

Note: This service is not intended for secure transactions such as banking, social media, email, or purchasing. Use at your own risk. We assume no liability whatsoever for broken pages.


Alternative Proxies:

Alternative Proxy

pFad Proxy

pFad v3 Proxy

pFad v4 Proxy