Przejdź do zawartości

Fritz Hippler

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Fritz Hippler
Data urodzenia

17 sierpnia 1909

Data i miejsce śmierci

22 maja 2002
Berlin

Zawód

reżyser, filmowiec

Fritz Hippler (ur. 17 sierpnia 1909, zm. 22 maja 2002 w Berlinie) – niemiecki filmowiec, szef departamentu filmu w Ministerstwie Propagandy. Najbardziej jest znany z reżyserii filmu Wieczny Żyd.

Młodość i edukacja

[edytuj | edytuj kod]

Hippler dorastał w Berlinie jako syn urzędnika niskiego szczebla. Jego ojciec zmarł w 1918 roku we Francji podczas I wojny światowej. Hippler był przeciwnikiem Traktatu wersalskiego i nie zgadzał się z takimi jego postanowieniami jak np. Korytarz polski, demilitaryzacją Nadrenii i rozbrojenia Niemiec i traktował je jako upokarzające, a ponadto odrzucał weimarską demokrację. W 1927 roku, jako student, został członkiem NSDAP. Studiował prawo oraz był członkiem Teutonii w Heidelbergu i Berlinie. W 1932 roku został okręgowym mówcą NSDAP, a w 1933 roku został mianowany liderem okręgowych szkół wyższych w Berlinie i Brandenburgii w Narodowosocjalistycznej Federacji Studentów Niemieckich. Następnie rozpoczął studia z zakresu prawoznawstwa w Heidelbergu i później w Berlinie. Przyłączył się do studenckiego zrzeszenia Teutonia i uczęszczał na uczelniane zajęcia z szermierki.

Hippler był zwolennikiem ekspresjonizmu. Jako lider Narodowosocjalistycznej Niemieckiej Ligi Studentów w Berlinie, organizował wystawy na Uniwersytecie Humboldta w Berlinie dla malarzy ekspresjonistycznych, spowodowało to gwałtowną krytykę ze strony Rosenberga.

W 1932 roku został wydalony z uczelni w Berlinie za podburzanie do przemocy. 19 kwietnia 1933 roku nowy narodowosocjalistyczny minister edukacji Bernhard Rust zniósł wszelkie kary dyscyplinarne dla studentów, którzy byli członkami NSDAP, w ten sposób Hippler został przywrócony w prawach studenta. 22 maja 1933 roku wygłosił mowę rozpoczynającą marsz studentów z ich domu na Oranienburgerstrasse do Placu Operowego, gdzie spalono książki, które podczas marszu nieśli studenci.

Hippler był później zaangażowany w spór dotyczący reżyserii i polityki wobec sztuki. Pomimo że był zadowolony z antysemickiej polityki w sztuce, w rezultacie czego wyrzucono tę formę sztuki z muzeów i zwalczano handlarzy pochodzenia żydowskiego, w lipcu 1933 roku skrytykował na zjeździe Narodowosocjalistycznej Niemieckiej Ligi Studentów w sali wykładowej uniwersytetu w Berlinie ostre akcje niektórych nazistowskich kół przeciwko niemieckim artystom współczesnym jak np. Nolde i Barlach oraz grupie artystycznej Die Brücke. Część nazistowskiego kierownictwa przedstawiała ich jako sztukę zdegenerowaną.

Kariera filmowa

[edytuj | edytuj kod]

Po otrzymaniu doktoratu w 1934 roku, Hippler został wykładowcą na German University of policy w Berlinie. Od 1936 roku pracował jako asystent Hansa Weidemanna angażując się w pracę przy produkcji niemieckich kronik filmowych. Wtedy nauczył się reżyserowania filmów dokumentalnych. W sierpniu 1939 roku Joseph Goebbels awansował 29-letniego Hipplera na szefa departamentu filmowego w ministerstwie. W lutym 1942 roku został mianowany do zrzeszenia reżyserów filmowych. Pełniąc te dwie funkcje stał się drugą po Goebbelsie, najważniejszą osobą odpowiadającą za filmy w III Rzeszy. W październiku roku 1942 został dyrektorem w ministerstwie. Do jego zadań należała kontrola, nadzór I kierowanie niemieckim przemysłem filmowym.

W 1938 roku Hippler został awansowany na stopień hauptsturmführerra (kapitana) SS (według Veita Harlana Hippler bardzo lubił nosić mundur SS).

Do ministerialnych funkcji Hipplera należała także produkcja filmów. Na przełomie 1939/1940 roku był on odpowiedzialny za film Feldzug in Polen. W 1940 roku był odpowiedzialny za produkcję i projekt filmu dokumentalnego Wieczny Żyd. Frank Noack nazwał film jako „prawdopodobnie najbardziej radykalnie podburzający film wszech czasów”. Artykuł Hipplera w magazynie „Film” wyraźnie przedstawia Żydów jako „pasożytujących na narodowej degeneracji”. Film służył przygotowaniu i uzyskaniu aprobaty społeczeństwa wobec nadchodzącego Holocaustu i był głównie używany jako film treningowy dla policji i członków SS. W tym samym roku otrzymał od Hitlera specjalną, tajną darowiznę w wysokości 60 000 reichsmarek w uznaniu jego zasług dla Rzeszy.

Obok Wiecznego Żyda, w roku 1940 zrealizował także Feldzug in Polen – film dokumentalny o inwazji i okupacji Polski oraz Die Frontschau, który jest serią krótkich filmów o żołnierzach przed wysłaniem na front wschodni. W 1942 roku opublikował książkę o teorii filmu zatytułowaną Betrachtungen zum Filmschaffen (pol. „Rozważania nad filmowaniem”), która zawierała przedmowę Emila Janningsa

W 1943 roku awansowano go do stopnia Obersturmbannführera.

Konflikt z Goebbelsem

[edytuj | edytuj kod]

Goebbels często krytykował niedostatki i wady swoich podwładnych. Na początku 1939 roku Goebbels zanotował w swoich pamiętnikach, że Hippler jest inteligentny, ale bezczelny i całkowicie „sprzeczny”, a także niedojrzały. Goebbels narzekał wielokrotnie na dezorganizację wydziału filmu. Hippler cierpiał na uzależnienie od alkoholu, co stało się powodem zwolnienia go w czerwcu 1943 roku. Pojawiły się także oskarżenia o to, że jego prababcia miała żydowskie pochodzenie.

W marcu 1943 roku po wysłuchaniu różnych opinii Goebbels zwolnił go z funkcji Reichsfilmsuperintendanta. Następnie został wysłany do batalionu piechoty, gdzie przeszedł trening w górach. Po pewnym czasie został zwolniony ze służby i do lutego 1945 roku był operatorem kamery przy produkcji materiałów do kroniki filmowej. 3 maja 1945 roku w Hamburgu stał się brytyjskim jeńcem wojennym.

Lata powojenne

[edytuj | edytuj kod]

Po wojnie został internowany, a następnie skazany na dwa lata więzienia.

W 1983 roku udzielił wywiadu Billowi Moyersowi w programie telewizji PBS Walk Through the 20th Century. W roku 2001, w telewizyjnym filmie Uprising, Hipplera zagrał Cary Elwes, a w 2010 roku w filmie Jew Suss: Rise and Fall w rolę Hipplera wcielił się Ralf Bauer.

Hippler zmarł 22 maja 2002 roku w Berlinie.

Filmografia

[edytuj | edytuj kod]

Reżyseria

[edytuj | edytuj kod]

Producent

[edytuj | edytuj kod]

We własnej osobie

[edytuj | edytuj kod]
  • 2001: Jud Süß – Ein Film als Verbrechen?
  • 1988: Eye of the Dictator

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Hans-Jürgen Brandt: Nazi documentary film theory and practice: Hippler, Noldan, Junghans. Tuebingen (Niemeyer) 1987, ISBN 3-484-34023-1.
  • Felix Moeller: The Film Minister. Goebbels and the Cinema in the Third Reich. With a foreword by Volker Schlondorff. Translated from the Deutsch by Michael Robinson. Stuttgart-London 2000, ISBN 3-932565-10-X.
  • Roel Vande Winkel: Nazi Germany’s Fritz Hippler (1909–2002). In: Historical Journal of Film, Radio and Television, Vol 23, No. 2, 2003, 91-99. ISSN 1465-3451.
  • Silver bullet movie: eyewitness report: State Film Intendant Fritz Hippler. Bochum 2007, time travel-Verlag (DVD Documentary), ISBN 978-3-941538-19-1.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
pFad - Phonifier reborn

Pfad - The Proxy pFad of © 2024 Garber Painting. All rights reserved.

Note: This service is not intended for secure transactions such as banking, social media, email, or purchasing. Use at your own risk. We assume no liability whatsoever for broken pages.


Alternative Proxies:

Alternative Proxy

pFad Proxy

pFad v3 Proxy

pFad v4 Proxy