Heinrich von Herzogenberg

Heinrich von Herzogenberg
Data i miejsce urodzenia	10 kwietnia 1843 ; Graz
Pochodzenie	austriackie
Data i miejsce śmierci	9 października 1900 ; Wiesbaden
Gatunki	muzyka poważna
Zawód	kompozytor
	Multimedia w Wikimedia Commons

Leopold Heinrich Picot de Peccaduc, Freiherr von Herzogenberg^[1] (ur. 10 kwietnia 1843 w Grazu, zm. 9 października 1900 w Wiesbaden^[1]^[2]) – austriacki kompozytor, baron^[2].

Życiorys

Pochodził z francuskiej rodziny szlacheckiej, był synem urzędnika na dworze cesarskim w Wiedniu^[2]. Otrzymał wszechstronne wykształcenie, uczył się w kolegium jezuickim w Feldkirch, gimnazjach w Monachium, Dreźnie i Grazu, następnie odbył studia prawnicze i filozoficzne w Wiedniu^[2]. W latach 1862–1864 uczył się w Konserwatorium Wiedeńskim u Felixa Otto Dessoffa^[1]^[2]. Przyjaźnił się z Johannesem Brahmsem i w 1868 roku ożenił się z jego znajomą, pianistką Elisabeth von Stockhausen (1847–1892)^[1]^[2]. W 1872 roku wyjechał do Lipska, gdzie w 1874 roku wspólnie z Philippem Spittą, Franzem von Holsteinem i Alfredem Volklandem założył Bachverein, którego w latach 1875–1885 był przewodniczącym^[1]. W 1885 roku jako następca Friedricha Kiela został wykładowcą kompozycji w Hochschule für Musik w Berlinie^[1]^[2]. Od 1889 roku prowadził także mistrzowskie kursy kompozycji^[1]^[2]. Z powodu pogarszającego się stanu zdrowia stopniowo ograniczał swoje obowiązki pedagogiczne i w 1900 roku ostatecznie przeszedł na emeryturę^[1]^[2].

Twórczość

W swojej muzyce łączył różnorodne prądy artystyczne. W kompozycjach orkiestrowych nawiązywał do Schumanna i Wagnera, w formach kameralnych, pieśniach i utworach fortepianowych natomiast widoczny jest wpływ twórczości Brahmsa^[2]. Po śmierci żony w 1892 roku poświęcił się głównie tworzeniu muzyki religijnej, wzorując się na tym polu na dawnych mistrzach takich jak Johann Sebastian Bach i Heinrich Schütz^[2].

Wybrane kompozycje

(na podstawie materiałów źródłowych^[1]^[2])

Utwory orkiestrowe

3 symfonie (I Odysseus 1876, II 1885, III 1890)
Koncert na flet, obój, klarnet, 2 fagoty, 2 rogi i orkiestrę smyczkową (1879)

Utwory kameralne

Kwintet fortepianowy C-dur (1876)
Kwintet na fortepian, obój, klarnet, róg i fagot (1888)
Kwintet na 2 skrzypiec, 2 altówki i wiolonczelę (1892)
2 kwartety fortepianowe (1892, 1897)
5 kwartetów smyczkowych (1876, 1884, 1884, 1884, 1890)
2 tria fortepianowe (1877, 1884)
Trio na fortepian, obój i róg (1889)
2 tria smyczkowe (1879)
3 sonaty na wiolonczelę (1886, 1890, 1897)
Legenden na altówkę lub wiolonczelę i fortepian (1890)

Utwory wokalno-instrumentalne

kantata Columbus na solistów, głosy męskie i orkiestrę (ok. 1870)
Deutsches Liederspiel na głosy solowe, chór i fortepian na 4 ręce (ok. 1870)
4 Notturnos na chór i fortepian (1876)
Oda Der Stern des Lieds na chór i orkiestrę (1887)
Die Weihe der Nacht na alt, chór i orkiestrę (1887)
Nannas Klage na sopran, alt, chór i orkiestrę (1888)
Requiem na chór i orkiestrę (1891)
kantata Totenfeier na solistów, chór i orkiestrę (1894)
Msza na solistów, chór i orkiestrę (1895)
oratorium Die Geburt Christi na solistów, chór, chór dziecięcy, obój, fisharmonię, organy i smyczki (1895)
oratorium Die Passion na solistów, chór, fisharmonię, organy i smyczki (1896)
oratorium Erntefeier na solistów, chór, organy i orkiestrę (1899)
kantata Gott ist gegenwärtig na chór i orkiestrę (1901)
2 biblische Szenen: Der Seesturm na baryton, chór, organy i smyczki (1903) i Das kananäische Weib na sopran, baryton, chór męski i organy (1903)

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 3 Haar–Levi. New York: Schirmer Books, 2001, s. 1551. ISBN 978-0-02-865528-4.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 4. Część biograficzna hij. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1993, s. 202–203. ISBN 83-224-0453-0.

Linki zewnętrzne

Heinrich von Herzogenberg – twórczość tego autora dostępna w bibliotece cyfrowej International Music Score Library Project

[baker-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 3 Haar–Levi. New York: Schirmer Books, 2001, s. 1551. ISBN 978-0-02-865528-4.

[encmuz-2] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 4. Część biograficzna hij. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1993, s. 202–203. ISBN 83-224-0453-0.

[1]

[2]