Implantacja (fizjologia)
Implantacja (łac. im ‘w’, plantare ‘sadzić’), nidacja (łac. nidus ‘gniazdo’)[potrzebny przypis], zagnieżdżenie – pierwszy etap rozwijającej się ciąży u żyworodnych polegający na ścisłym kontakcie blastocysty ze ścianą macicy[1].
U człowieka jest to proces wnikania blastocysty w głąb błony śluzowej macicy. Zarodek zagnieżdża się zazwyczaj na przedniej lub tylnej ścianie macicy, a dochodzi do tego najczęściej między 8. a 12. dniem jego rozwoju. Może temu towarzyszyć niewielkie krwawienie z jamy macicy[2].
Zarodek jest zdolny do zagnieżdżenia się w błonie śluzowej macicy ok. 5–6 doby, kiedy osiąga stadium blastocysty. Wówczas w otoczce przejrzystej pojawia się szczelina, przez którą blastocysta wydostaje się i dopiero wtedy ma zdolność do zagnieżdżenia w endometrium[potrzebny przypis].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Słownik tematyczny. Biologia, cz. 2, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2011, s. 57, ISBN 978-83-01-16530-7.
- ↑ Bartłomiej Barczyński: Poczęcie dziecka. Medycyna Praktyczna. [dostęp 2014-11-11].
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Encyklopedia Biologia. Agnieszka Nawrot (red.). Kraków: Wydawnictwo GREG. ISBN 978-83-7327-756-4.
