Jerzy brunszwicki (arcybiskup Bremy)
| Data urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Arcybiskup Bremy | |
| Okres sprawowania |
1558-1566 |
| Biskup Verden | |
| Okres sprawowania |
1558-1566 |
| Wyznanie | |
| Sakra biskupia |
|
Jerzy (ur. 22 listopada 1494 r., zm. 4 grudnia 1566 r. w Verden) – biskup Minden od 1554 r., biskup Verden i arcybiskup Bremy od 1558 r. z dynastii Welfów.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Jerzy był najmłodszym synem księcia Brunszwiku-Wolfenbüttel Henryka I Starszego oraz Katarzyny, córki księcia zachodniopomorskiego Eryka II. Jego najstarszy brat Krzysztof został arcybiskupem Bremy, średni Henryk objął tron w Wolfenbüttel po śmierci ojca. Jerzy przez długi czas mieszkał w Kolonii, gdzie od 1535 r. był prepozytem katedralnym. Miał liczne synekury kościelne. Znany był z gościnności i działalności charytatywnej.
W 1527 r. mógł zostać arcybiskupem Rygi, jednak zrezygnował. W 1554 r. został biskupem Minden, w 1558 r., po śmierci swego starszego brata Krzysztofa został wybrany na arcybiskupa Bremy i biskupa Verden. W okresie swoich rządów dbał o przywrócenie porządku i dobrobytu wyniszczonych rządami Krzysztofa diecezjach, spłacał też zaciągnięte przez niego wielkie długi. W przeciwieństwie do swego poprzednika był tolerancyjny i pozwolił na rozwój reformacji w Bremie i Verden – choć sam był katolikiem, jego kanclerz był luteraninem i pod jego wpływem bliskie Jerzemu stały się idee Melanchtona. W 1564 r. mianował luterańskiego koadiutora, a na łożu śmierci miał przyjąć komunię pod dwiema postaciami.
Był ostatnim katolickim arcybiskupem Bremy i biskupem Verden, po jego śmierci obie te diecezje przejęli protestanci (Minden pozostało natomiast katolickie). Miał dwóch synów ze związku z pochodzącą z Alzacji Otylią Loximą, Wilhelma i Henryka (obaj polegli w młodości).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Hans Wohltmann: Georg. W: Neue Deutsche Biographie. T. 6. Berlin: Duncker & Humblot, 1964, s. 208–209. [dostęp 2016-09-01].
- Karl Ernst Hermann Krause: Georg. W: Allgemeine Deutsche Biographie. T. 8. Leipzig: Verlag von Dunckler & Humblot, 1878, s. 635–637. [dostęp 2016-09-01].