Jing Fang
| Nazwisko chińskie | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| |||||||||
Jing Fang, zi Junming (君明)[1], ur. 78 p.n.e., zm. 37 p.n.e.[2] – chiński uczony okresu wcześniejszej dynastii Han, zajmujący się filozofią przyrody, astronomią i teorią muzyki.
Działał na dworze cesarza Yuana (48–33 p.n.e.)[2]. Jako filozof zajmował się badaniem heksagramów z Księgi Przemian i ich związku ze zjawiskami naturalnymi, zachowaniami ludzkimi i wydarzeniami politycznymi[1]. Prowadząc obserwacje astronomiczne doszedł do wniosku, że Księżyc nie jest jak wówczas uważano dyskiem, lecz ma formę sferyczną[3]. Około 40 p.n.e. wystosował na dwór memoriał, w którym domagał się naprawy stosunków w państwie i krytykował cesarskich doradców. Oskarżony o spiskowanie przeciwko władzy, został w 37 p.n.e. publicznie stracony[1].
Jego pisma z akustyki i teorii muzyki zaginęły; ich treść znana jest z późniejszych źródeł[2]. Jing Fang badał teoretyczne podstawy systemu tonalnego i sposoby udoskonalenia temperacji stroju[2]. Dokonał modyfikacji pitagorejskiego systemu tonalnego, konstruując spiralę złożoną z 60 kroków kwintowych i kwartowych (2:3 i 4:5). W efekcie dokonał podziału oktawy na 53 części[2]. W Europie taki podział oktawy zaproponowali dopiero w XVII wieku Marin Mersenne i Athanasius Kircher[2]. Jing odkrył także figury wibracyjne, na Zachodzie opisane po raz pierwszy w 1787 roku przez Ernsta Chladniego[2].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c The Encyclopedia of Confucianism. edited by Xinzhong Yao. London: Routledge, 2013, s. 299. ISBN 978-0-415-51522-1.
- ↑ a b c d e f g Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 2. Część biograficzna cd. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1984, s. 321. ISBN 83-224-0223-6.
- ↑ Maggie Aderin-Pocock: The Sky at Night: Book of the Moon. London: BBC Books, 2018, s. 62. ISBN 978-1785943515.